Tarzan's Fight for Life 1958

 

Tarzan's Fight for Life 1958

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ

 

Σκηνοθεσία: H. Bruce Humberstone

Σενάριο: Edgar Rice Burroughs, Thomas Hal Phillips

Είδος: Action, Adventure

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Eve Brent: Jane

Rickie Sorensen: Tartu, Tarzan's Adopted Son

Jil Jarmyn: Ann Sturdy

James Edwards: Futa

Carl Benton Reid: Dr. Sturdy

 

Δεύτερη έγχρωμη ταινία του Ταρζάν (μετά από το Tarzan and the Lost Safari (1957), από τα στούντιο της MGM πλέον, η οποία αναλαμβάνει να συνεχίσει την παράδοση της σειράς, δίνοντας της ώθηση και προσθέτοντας αρκετά καινούργια στοιχεία. Η ταινία είναι σχεδόν άρτια, μια από τις 2-3 καλύτερες που γυρίστηκαν ως τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τα σκηνικά στο στούντιο είναι πολύ προσεγμένα, οι σκηνές – παρεμβολές στιγμιότυπων από την ζωή στην άγρια φύση της Αφρικής από φρεσκογυρισμένα ντοκιμαντέρ, οι ερμηνείες των ηθοποιών σαφώς καλύτερες από αυτές των προκατόχων τους, ενώ έχει και καλή σκηνοθεσία. Ο ρεαλισμός αρχίζει να υπεισέρχεται στην δομή των ταινιών, οι οποίες αρχίζουν να βγάζουν ένταση και σκληρότητα(με μουδιασμένα βήματα στις πρώτες δύο ταινίες). Ο Σκότ είναι εξαιρετικός, πολύ πιστός στην εικόνα που δημιούργησε ο Edgar Rice Burroughs.

Ο παραγωγός Sol Lesser είδε και απόειδε με την αδιαλλαξία των στούντιο της RKO, κι έτσι έπεισε την MGM να επενδύσει ένα πολύ σεβαστό ποσό στην εξαγορά των δικαιωμάτων για τις ταινίες Ταρζάν. Το “Tarzan’s Fight for life” στηρίχτηκε και από το τμήμα marketing της MGM. Βγήκε στις αίθουσες την στιγμή που συμπληρώνονταν 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Burroughs(Ιούλιος του 1958), κάτι που αποδείχτηκε εύστοχη ως κίνηση. Η ταινία πήρε καλές κριτικές και έφερε σημαντικά κέρδη στην εταιρεία(2 εκατομμύρια δολάρια), με αυτή την νέα πνοή και οπτική στον ήδη καταξιωμένο ήρωα. Ήταν η τελευταία ταινία του Lesser, που παρότι έφερε τον Ταρζάν στην MGM, αποσύρθηκε από το επάγγελμα λόγω ηλικίας και προσωπικών λόγων, δίνοντας την θέση του στον δεύτερο πιο σημαντικό παραγωγό αυτής της σειράς ταινιών, τον Sy Weintraub. Η ταινία προβλήθηκε στην χώρα μας με λάθος τίτλο, αφού το «Η μεγαλύτερη περιπέτεια του Ταρζάν» ήταν ο τίτλος της επόμενης ταινίας του 1959! Έτσι, το “Tarzan’s greatest adventure”, με τους πολύ καλούς Anthony Quayle και, Sean Connery(ίσως η καλύτερη ταινία Ταρζάν που γυρίστηκε ως το 1975), αποδόθηκε στα Ελληνικά ως «Η ζούγκλα φλέγεται»!

Η δουλειά του Ernst Fegté στην κατασκευή των σκηνικών, άφησε εποχή. Ήταν η καλύτερη στουντιακή απεικόνιση ζούγκλας αυτών των ταινιών, μέχρι τουλάχιστον και το 1960. Το βουνό, η λιμνούλα, το χωριό των ιθαγενών, το δεντρόσπιτο του Ταρζάν, αλλά και η σπηλιά με το λιοντάρι, ήταν εμπνευσμένες δημιουργίες και έγιναν σημείο αναφοράς. Επίσης εξαιρετικό ήταν και το μακιγιάζ του Gustaf Norin στα μέλη της φυλής των Ναγκάσου, όπως και η μουσική του Ernest Gold. Η MGM πρόσεχε πάντα την μουσική επένδυση στα φιλμ της, κι έτσι ανέθεσε αυτήν την ταινία στον βραβευμένο Αυστριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτη, που είχε ξεχωρίσει ένα χρόνο πριν για το The Defiant Ones (1958). Οι κορυφαίες του συνθέσεις ήρθαν την διετία 1959 – 1960, με τα On the Beach (1959), Inherit the Wind (1960), και φυσικά, το θαυμάσιο Exodus (1960). Κάτι που επίσης ξεχωρίζει σε αυτό το φιλμ, είναι το μοντάζ του Aaron Stell. Ένα χρόνο πριν είχε προκαλέσει θαυμασμό, για την δουλειά του στο υπέροχο νουάρ Touch of Evil, του Orson Welles, ενώ το ’62 έκανε απίθανη δουλειά και στο To Kill a Mockingbird. Για την διεύθυνση φωτογραφίας επιλέχθηκε ο William E. Snyder, ένας έμπειρος σε φιλμ δράσης φωτογράφος. Στο ενεργητικό του συναντάμε ετερόκλητα είδη, αλλά και πολύ επιδραστικές δουλειές. Creature from the Black Lagoon(1954), The Americano(1955), Son of Sinbad(1955), Great Day in the Morning(1956), όπως και τα τηλεοπτικά Bonanza και Star Trek. Χρειάζονταν αυτές οι συμμετοχές τόσων έμπειρών και ποιοτικών συντελεστών, προκειμένου οι ταινίες Ταρζάν να ανέβουν και καλλιτεχνικό επίπεδο. Οπότε σε αυτό τον τομέα η MGM βαθμολογείται με άριστα.

Αφήσαμε για το τέλος τον σκηνοθέτη του “Tarzan’s Fight for life”, τον H. Bruce Humberstone. Ο Αμερικανός κινηματογραφιστής έμαθε την τέχνη θητεύοντας δίπλα στους King Vidor, Edmund Goulding και Allan Dwan, διατελώντας επί σειρά ετών βοηθό τους. Μπήκε δικαιωματικά στο Hollywood Walk of Fame χάρη σε δουλειές όπως το I Wake Up Screaming (1941), και, τις σειρές ταινιών με ήρωα τον Charlie Chan, της δεκαετίας του ’50. Σκηνοθέτησε δύο ακόμη ταινίες του Ταρζάν, τα Tarzan and the Lost Safari (1957), και, Tarzan and the Trappers (1958). Ο Humberstone δικαίωσε απόλυτα την MGM που προσέφερε συμβόλαιο στον πρώην συνεργάτη των ανταγωνιστικών στούντιο της 20th Century Fox(βοήθησε και στο μοντάζ σε πολλά φιλμ). Στο καστ φιγουράρει το όνομα του Gordon Scott, στην τρίτη του ταινία ως άρχοντας της ζούγκλας. Η Τζέην αυτού του φιλμ, ενσαρκώνει ουσιαστικά το ανδρικό γυναικείο πρότυπο των Αμερικανών στα ‘50ς, με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, λίγο σαγήνη στο βλέμμα, πιστή, πρόθυμη για όλα και λεπτεπίλεπτη ταυτόχρονα, καλή νοικοκυρά και χαζούλα, αλλά εξαιρετική κολυμβήτρια. Η Eve Brent τα πηγαίνει καλά δίχως να κάνει κάτι το ξεχωριστό. Απλά διατηρεί μια καλή σχέση με τις κάμερες.

Ο υιός Ταρζάν σε αυτή την ταινία είναι κάπως καλύτερος από τους προκάτοχους του. Βγάζει προσωπικότητα, αν και σε άχαρα περάσματα μπροστά από τον φακό, όπου τον βάζουν να εκπροσωπεί το κωμικό στοιχείο μαζί με την Τσίτα. Ο Rickie Sorensen έκανε μια πολύ αξιόλογη καριέρα, την οποία περιόρισε με τις επιλογές του στα τηλεοπτικά στούντιο. Στον ρόλο του κακού μάγου ο ρολίστας James Edwards. Πολύ πειστικός και χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία του. Τέλος, το δεξί χέρι του μάγου των Ναγκάσου, είναι ο Woody Strode. Πληθωρική η παρουσία του στα κινηματογραφικά στούντιο, όπου συμμετείχε σε αμέτρητες ταινίες. Πολλές από αυτές ήταν και μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες. Υποδύθηκε από τον βασιλιά της Αιθιοπίας στο αξεπέραστο The Ten Commandments(1956), τον οπλίτη Φράνκλιν στο Pork Chop Hill(1959), μέχρι τον Ντράμπα στον Spartacus(1960), και, τον Πομπέι στο υπέροχο γουέστερν The Man Who Shot Liberty Valance(1962), μεταξύ άλλων.

Ο κακός μάγος Φούτα τρομοκρατεί τα μέλη της ειρηνικής φυλής των Ναγκάσου, με τις ανυπόστατες προφητείες του, λειτουργώντας ως σφετεριστής του θρόνου. Στρέφει τους ακόλουθους του ενάντια στους λευκούς γιατρούς του νοσοκομείο στο Ραντίνι, θεωρώντας ότι η μαγεία του απειλείται από εκείνη των λευκών. Σε αυτό το κλίμα φόβου και έντασης, προστίθεται η φιγούρα του βασιλιά της ζούγκλας, ο οποίος αναλαμβάνει να δώσει ένα τέλος στον ανηλεή πόλεμο του μάγου. Τα πράγματα περιπλέκονται όμως, όταν ο γιός του βασιλιά των Ναγκάσου προσβάλλεται από μια αρρώστια πολύ πέραν των μαγικών δυνατοτήτων του Φούτα. Η παρέμβαση του Ταρζάν θα τον οδηγήσει στην αιχμαλωσία αρχικά και, στον αγώνα για την επιβίωση έπειτα…