The Thing from Another World 1951

The Thing from Another World 1951

Το πράγμα από έναν άλλο Κόσμο

  

Σκηνοθεσία: Christian Nyby, Howard Hawks

Σενάριο: Charles Lederer, John W. Campbell Jr

Είδος: Horror, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Margaret Sheridan: Nikki Nicholson

Kenneth Tobey: Capt. Patrick Hendry

Robert Cornthwaite: Dr. Arthur Carrington

Douglas Spencer: Ned Scott

James Young: Lt. Eddie Dykes

Dewey Martin: Crew Chief Bob

 

Το όχι και τόσο σωτήριο έτος 1951 οι αμερικανικές αίθουσες υποδέχτηκαν δύο φιλμ που έμελλε να δημιουργήσουν τη δική τους σχολή και να επηρεάσουν όσο λίγα τα κινηματογραφικά δρώμενα στα επόμενα χρόνια. Κοινή τους συνισταμένη η πεποίθηση πως στο σύμπαν αυτό δε ζούμε μόνοι μας και η πολύαναμενόμενη συνάντησή μας με πλάσματα εξωγήινα είναι απλά θέμα χρόνου. Ο χειρισμός του θέματος της «επαφής», όμως, υπήρξε αρκετά διαφορετικός στο καθένα από αυτά. Στο The Day the Earth Stood Still του δαιμόνιου Robert Wise, οι επισκέπτες έρχονται να προειδοποιήσουν για την αυτοκαταστροφική πορεία του ανθρώπινου είδους. Στο The Thing From Another World σε σκηνοθεσία - τουλάχιστον στα χαρτιά - του Christian Nyby, ο εξωγήινος είναι εχθρικός κι ανεπίδεκτος επικοινωνίας, κοινώς βάρβαρος.

Το μήνυμα του πρώτου θα πέσει στο κενό για πολλά χρόνια μέχρι ο κύριος Spielberg, δύο δεκαετίες και βάλε αργότερα, να αλλάξει πλήρως το κινηματογραφικό κατεστημένο στην «εξωγήινη» θεματολογία. Ως τότε όμως, πληρώνοντας θαρρείς το τίμημα της πολωμένης πολιτικής πραγματικότητας της εποχής, τα εκ μακρινού διαστήματος ορμώμενα πλάσματα περιορίζονταν στο ρόλο του επιθετικού Άλλου, με τον οποίο μάταια θα προσπαθούσες να συνεννοηθείς με τη λογική. Το The Thing From Another World θα αποτελέσει τη βασική επιρροή για αναρίθμητα φιλμ που θα θελήσουν να καμουφλάρουν τη ψυχροπολεμική τους προπαγάνδα με το μανδύα της επιστημονικής (και μη) φαντασίας. Ακόμα και σήμερα, παρά τους παρωχημένους κώδικες που επιστρατεύει, διατηρεί αναλλοίωτη την αξία του ως ένα κινηματογραφικό πρωτότυπο, οδηγός για μερικά αναμφισβήτητα αριστουργήματα (βλέπε Alien).

Στην πραγματικότητα, η σύγκρισή του με την ταινία του Wise φέρνει στο νου μία ακόμη, διάσημη στους σινεφίλ αντιπαράθεση της ίδιας δεκαετίας, αυτή τη φορά στο αρχετυπικό είδος του western, ανάμεσα στο High Noon και το Rio Bravo. Αν και μέσα στα χρόνια η κριτική αντιμετώπιση αμφότερων θα διανύσει όλη την ιδεολογική απόσταση από τα αριστερά στα δεξιά και τανάπαλιν, μία βασική διαφορά σε επίπεδο χαρακτηρολογικό είναι βέβαιη. Στο φιλμ του Zinnemann ο ήρωας ζητάει απεγνωσμένα τη συνδρομή των συμπολιτών του και στο τέλος θα κληθεί να αγωνιστεί μόνος του όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Στο Rio Bravo ο σερίφης John T. Chance/John Wayne και η ολιγομελής ομάδα του όχι μόνο δε ψάχνουν για βοήθεια, αλλά την αρνούνται κιόλας από όποιον προσφέρεται να αγωνιστεί στο πλευρό τους. Ο αυστηρός επαγγελματισμός του αρσενικού ήρωα, η αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος, ο συμπιεσμένος χωροχρόνος, όλα τους είναι σταθερά μοτίβα στη φιλμογραφία του Howard Hawks. Το όνομα του οποίου, διόλου τυχαία, εμφανίζεται ανάμεσα στους παραγωγούς του The Thing From Another World.

 

Streetcar Named Desire 1951

 

Streetcar Named Desire 1951

Λεωφορείον ο Πόθος

 

Σκηνοθεσία: Elia Kazan

Σενάριο: Tennessee Williams, Oscar Saul

Είδος: Action, Drama, Elia Kazan, Romance

Διάρκεια: 02:02

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vivien Leigh: Blanche DuBois

Marlon Brando: Stanley Kowalski

Kim Hunter: Stella Kowalski

Karl Malden: Mitch

Rudy Bond: Steve 

Για το στόρι, πιστή μεταφορά του θεατρικού έργου του Tennessee Williams, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να προστεθεί σε όσα όλοι μας γνωρίζουμε. Η ιστορία της μοναχικής δασκάλας Μπλανς Ντιμπουά, της αδελφής της Στέλλας και του αυταρχικού συζύγου της Στάνλεϊ, είναι τόσο γνωστή, όσο και το παραμύθι του παπουτσωμένου γάτου. Το ίδιο ισχύει και για τις ερμηνευτικές ικανότητες των Vivien Leigh, Kim Hunter, Karl Malden που τιμήθηκαν με Όσκαρ α’, β’ γυναίκειου και β’ αντρικού ρόλου αντίστοιχα, καθώς και για τη γοητεία του Marlon Brando, του όποιου το άστρο ως sex symbol ήταν κάτι περισσότερο από υπέρλαμπρο εκείνη την εποχή. Η μαεστρία με την οποία ο Elia Kazan χειρίζεται την κάμερα, χάρη στην οποία η ταινία μοιάζει τόσο σύγχρονη και φρέσκια μέχρι τις μέρες μας και που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά, είναι επίσης δεδομένη και αναγνωρισμένη. Τελικά, ο τίτλος της ταινίας ζωντανεύει το περιεχόμενο της από μόνος του. Το μόνο που δεν μπορεί να καταμαρτυρήσει, είναι η σπουδή στο πάθος και την απιστία, στον ανεκπλήρωτο πόθο και την ευθραυστότητα της ψυχικής ισορροπίας, στη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια που εσωκλείει. Εμείς άπλα δεχόμαστε την πρόσκληση να τα βιώσουμε.

Η Νέα Ορλεάνη έχει πια βουλιάξει (ας όψεται ο Κατρίνα). Κι όμως για τον Elia Kazan είχε βουλιάξει προ πολλού. Το Λεωφορείο ο Πόθος είχε ως τελευταίο σταθμό μια Νέα Ορλεάνη σε κινούμενο βάλτο, το ιδανικό σκηνικό για τις σχέσεις που αφήνονται στην εντροπία. Η Blanche Dubois φτάνει στο τέρμα της γραμμής για να επισκεφτεί την έγγειο αδερφή της Stella. Εκεί θα γνωρίσει και το βίαιο σύζυγό της, τον Πολωνό μετανάστη δεύτερης γενιάς Stanley Kowalski, του οποίου τα κτηνώδη ένστικτα θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά ως προς το διαταραγμένο ψυχισμό της. Ένα ιδιόμορφο τρίγωνο θα σχηματιστεί. Στις δύο ‘οξείες’ γωνίες συναντώνται οι ακραίες φιγούρες της Blanche και του Stan. Στην αμβλεία γωνία, η προσωποποίηση της αγάπης, προσωπικής και ερωτικής, η στωική Stella προσπαθεί να αμβλύνει την κρίση, κυοφορώντας τον καρπό του Πόθου. Άλλωστε όπως σωστά επισημαίνει η Blanche, «ο πόθος είναι το αντίθετο του θανάτου. Κι όμως είναι η Στέλλα (=αστέρι) που μας οδηγεί στο Θείο Ζεύγος, ή για να συνεχίσουμε για λίγο την αναφορά στη χριστιανική ‘μυθολογία’, οι Blanche και Stanley εικονογραφούνται ως πρωτόπλαστοι, αρχέτυπα σύμβολα του κάθε φύλου που βασανίζονται από τη γεύση που αφήνει στο στόμα ο απαγορευμένος καρπός.

Ο ιός που πλήττει όλες τις ταινίες που βασίζονται σε θεατρικά έργα είναι η απόδοσή τους ως κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις. Ο Kazan, που ανέβασε το Λεωφορείο για μια σεζόν στο Broadway, καταφέρνει να μεταφράσει το θεατρικό κείμενο με όρους κινηματογραφικούς. To Streetcar Named Desire, δίδυμο αδερφάκι του μεταγενέστερου Suddenly Last Summer / Ξαφνικά, Πέρσι το Καλοκαίρι, αναπτύσσεται πάνω στη διαλεκτική της βίας, τη σχετικότητα του σώφρονος και του ‘τρελού’, όπως και στην αντιπαραβολή του φαίνεσθε με το είναι, όσα και αν αυτά ακούγονται κάπως αφηρημένα. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί σφιχτά τα σώματα των ηθοποιών, δείχνοντας αδυναμία στα κατακρεουργημένα Close-ups στα φθαρμένα πρόσωπα των ηθοποιών του, κοντινά σκληρά, ασφυκτικά, με το μισό πρόσωπο εκτός κάδρου.

Το βασικό εργαλείο του όμως είναι το παιχνίδι με τις εκδοχές της πραγματικότητας και τα όρια της ερμηνείας. Ο Marlon Brando, που κάνει εδώ τη δεύτερη εμφάνισή του στη Μεγάλη Οθόνη (η πρώτη ήταν το 1950 στο The Men του Zinnemann) δικαιώνεται ως ηθοποιός της ‘Μεθόδου’, της Αμερικανικής εκδοχής του συστήματος Stanislavski, όπως τη μετέφερε πρώτος ο Lee Strasberg και τη συνέχισε η Stella Adler, μιας μεθόδου που επιτάσσει την απόλυτη βιωματική σύλληψη και εκτέλεση του εκάστοτε ρόλου. Η Vivien Leigh, άρρωστη και στην τότε καθημερινή της ζωή, παίζει και με την ίδια τη δημόσια εικόνα της, μιας που η Blanche ως νευρωτική παρηκμασμένη αριστοκράτισσα του Αμερικάνικου Νότου μπορεί να θεαθεί και ως μια μεταλλαγμένη ρέπλικα της Scarlett O’Hara. Η ηθοποιός ήρθε ως μεταγραφή στο καστ της Νέας Υόρκης και με την αρωγή του ίδιου του σκηνοθέτη, δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει οργανικό μέλος της ομάδας. Το σετ των σκηνικών στενεύει κυριολεκτικά για να εκδηλώσει οπτικά την κλειστοφοβία της Blanche. Το ηχητικό σκορ παραπέμπει μονίμως σε έναν τόπο ‘αλλού’, ή μάλλον σε ένα ‘όχι πια εδώ’- κραυγές, ψίθυροι, μασημένες μουσικές, ήχοι των δρόμων. Όλο κι όλο το φορτίο όμως του λεωφορείου θα μπορούσε να είναι ένα ιδρωμένο φανελάκι. Που ‘ναι πιο βαρύ κι από ένα πουκάμισο αδειανό.

 

Miracolo A Milano 1951

Miracolo A Milano 1951

Θαύμα στο Μιλάνο

  

Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica

Σενάριο: Cesare Zavattini, Vittorio De Sica, Suso Cecchi d'Amico, Mario Chiari, Adolfo Franci

Είδος: Comedy, Drama, Fantasy, Science Fiction, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Emma Gramatica: La vecchia Lolotta

Francesco Golisano: Totò

Paolo Stoppa: Rappi

Guglielmo Barn: Edvige

Brunella Bovo: Edvige

 

Η ταινία «Θαύμα στο Μιλάνο» (Miracolo a Milano) του Βιτόριο Ντε Σίκα, είναι μία ποιητική αλληγορία, με διαχρονικά νοήματα και δυστυχώς, επίκαιρη όσο ποτέ.

Η ηλικιωμένη Λολότα, μεγαλώνει ένα παιδί τον Τοτό, που το είχε βρει εγκατελειμένο ως νεογέννητο. Μετά όμως από τον θάνατο της, ο Τοτό οδηγείται σ’ ένα ορφανοτροφείο, απ’ όπου βγαίνει μετά από πολλά χρόνια, για να καταλήξει φιλοξενούμενος ενός περιπλανώμενου άστεγου σε μια παραγκούπολη, στην περιφέρεια του Μιλάνου.

Με τη μεγάλη του καλοσύνη και αθωότητα ο Τοτό κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών και τους πείθει να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάσταση τους. Η δραστηριότητα τους έχει σταδιακά αποτελέσμα, καθώς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν τη μίζερη παραγκούπολη σε μία αξιοπρεπή κοινότητα.

Μια μέρα όμως, κι ενώ σκάβουν, πετάγεται ξαφνικά από τα έγκατα της γης ένας πίδακας πετρελαίου. Ο πλούτος και η ευμάρεια που θα μπορούσε να προκύψει για όλους, απειλούνται από τον πλούσιο Μόμπι, που έχει ειδοποιηθεί από τους ανθρώπους του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους.

Τα πράγματα εξελίσσονται δύσκολα και για να βοηθήσει τον Τοτό και τους φίλους του, η Λολότα χαρίζει στον νεαρό ένα θαυματουργό περιστέρι που έκλεψε από τους αγγέλους. Έτσι, η αστυνομία του Μόμπι κατατροπώνεται και ο Τοτό, με τη βοήθεια αγγέλων θα προσπαθήσει να διώξει και τον άπληστο κτηματομεσίτη…

Summer Interlude 1951

 

Summer Interlude 1951

Καλοκαιρινά Παιχνίδια

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Σενάριο: Ingmar Bergman, Herbert Grevenius

Είδος: Drama, INGMAR BERGMAN, Romance

Διάρκεια: 01:36

Γλώσσα: Swedish

Παίζουν:

Maj-Britt Nilsson: Marie

Birger Malmsten: Henrik

Alf Kjellin: David Nyström

Annalisa Ericson: Kaj, ballet dancer

Georg Funkquist: Uncle Erland

Stig Olin: Ballet Master

 

Η Μαρί, πρίμα μπαλαρίνα στην όπερα της Στοκχόλμης, εγκαταλείπει για λίγο τις πρόβες κι έρχεται στην εξοχή για να βυθιστεί στις αναμνήσεις της, στο καλοκαίρι εκείνο που γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον Χένρικ, τον πρώτο εφηβικό έρωτα. Όμως, με τον ερχομό του Φθινοπώρου ο Χένρικ σκοτώνεται σε ατύχημα και η Μαρί, ύστερα από 13 χρόνια, καταξιωμένη καλλιτέχνης πλέον, πρέπει να πάρει μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή της. Η πρώτη ώριμη ταινία στη φιλμογραφία του Μπέργκμαν αναδεικνύει το θέμα του καλοκαιριού ως αναπόληση της ηδονιστικής ευτυχίας της νιότης, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα μάθημα ζωής, καθώς η αγάπη και η καλλιτεχνική δημιουργία θριαμβεύουν στη σκοτεινιά του θανάτου.

 

JOURNAL D'UN CURE DE CAMPAGNE 1951

JOURNAL D'UN CURE DE CAMPAGNE 1951

Το ημερολόγιο ενός εφημέριου 

Σκηνοθεσία: Robert Bresson

Σενάριο: Georges Bernanos, Robert Bresson

Είδος: Drama, Mystery, Γαλλικα

Διάρκεια: 01:50

Γλώσσα: Γαλλικ'α

Παίζουν:

Claude Laydu: Priest of Ambricourt

Jean Riveyre: Count (Le Comte)

Adrien Bore: Priest of Torcy (Curé de Torcy)

Rachel Berendt; Countess (La Comtesse)

Nicole Maurey: Miss Louise

 

Ένας νεαρός εφημέριος φθάνει στην ενορία του μικρού χωριού Αμπρικούρ. Κάθε μέρα σημειώνει στο ημερολόγιό του τα μικρά και ασήμαντα μυστικά μιας ζωής χωρίς μυστήρια. Ο νεαρός ιερωμένος, που έχει ασθενική υγεία, βιώνει την αποστολή του μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Η επιθυμία του να επιτελέσει τη λειτουργία του ως πνευματικού, όχι μόνο σύμφωνα με το γράμμα αλλά και με το βαθύτερο νόημα του Ευαγγελίου, τον οδηγεί σε σύγκρουση με την κοινότητα και κυρίως με τον εφημέριο του διπλανού χωριού Ντορσί, ενός ανθρώπου άξεστου και σκληρού, ο οποίος τον κατηγορεί ότι δεν κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς με την αριστοκρατία του τόπου. Και πράγματι, ο εφημέριος του Αμπρικούρ αδιαφορεί για τα υλικά αγαθά και νοιάζεται περισσότερο για μια ουσιαστική πνευματική επικοινωνία με το ποίμνιό του, αλλά αυτή του η στάση έχει ως αποτέλεσμα πολλές απογοητεύσεις και μεγάλη μοναξιά .

Strangers on a Train 1951

 

Strangers on a Train 1951

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Raymond Chandler, Czenzi Ormonde, Whitfield Cook, Patricia Highsmith, Ben Hecht

Είδος: Crime, Film Noir, HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Sport, Thriller

Διάρκεια: 01:41

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Guy Haines

Ruth Roman: Anne Morton

Robert Walker: Bruno Antony

Leo G. Carroll: Sen. Morton

Patricia Hitchcock: Barbara Morton

 

Η δεκαετία του '50 υπήρξε η πιο γόνιμη περίοδος του Χίτσκοκ και ο "Άγνωστος του εξπρές" μία από τις πιο ευφάνταστες και ευχάριστες ταινίες του, γεμάτη από απρόοπτα και ένα γρήγορο ρυθμό, που σηματοδοτεί την αρχή της πιο ώριμης περιόδου του. Εικονογραφεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο μια έμμονη ιδέα στο έργο του Χίτσκοκ, δηλαδή το θέμα της μεταβίβασης μιας ενοχής, από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο. Ο Γκαϊ, διάσημος τενίστας, συναντά στο τρένο έναν άγνωστο, τον Μπρούνο, ο οποίος και του προτείνει να "ανταλλάξουν" δύο φόνους, ώστε να επιτύχουν το τέλειο άλλοθι. Ο Γκάϊ να σκοτώσει τον πατέρα του Μπρούνο και εκείνος να εξαφανίσει την σύζυγο του Γκάι, που αρνείται να του δώσει διαζύγιο

"Οι δύο ήρωες στην ουσία αποτελούν τον αρνητικό και θετικό πόλο της ίδιας συνείδησης. Ο Μπρούνο δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει μια ασυνείδητη επιθυμία του Γκαϊ και να γίνει ο εκφραστής της δικιάς του κακής συνείδησης, αυτός που ξεπερνά τα ηθικά εμπόδια και πράττει αυτό που η καλή συνείδηση του Γκαϊ του απαγορεύει να πράξει. Πως όμως ξεφορτώνεται κανείς την "κακιά συνείδησή του"; Σίγουρα όχι με... εξομολόγηση. Βρισκόμαστε στο φιλμικό κόσμο του Χίτσκοκ, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήρωας, για να ξαναβρεί τον εαυτό του, δεν έχει άλλη λύση από το να αντιμετωπίσει το δισυπόστατο εγώ του και να σκοτώσει τον Άλλο".

 

TheTales Of Hoffman 1951

 

TheTales Of Hoffman 1951

Τα Παραμύθια του Χόφμαν

 

Σενάριο: Dennis Arundell, Jules Barbier,

Michael Powell, Emeric Pressburger, E.T.A. Hoffmann

Είδος: Drama, MUSICAL

Διάρκεια: 02:07

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Moira Shearer: Stella

Ludmilla Tcherina: Giulietta

Ann Ayars: Antonia

Pamela Brown: Nicklaus

Léonide Massine: Spalanzani

 

Αυτό το κομψοτέχνημα των Michael Powell και Emeric Pressburger αποτελεί μια διασκευή της όπερας του Jacques Offenbach, "Τα παραμύθια του Χόφμαν". Μπορεί το δίδυμο των δημιουργών να το γνωρίζουμε απ' το σαφώς πιο δημοφιλές "The Red Shoes", όμως το "The Tales of Hoffmann" κινείται σε τουλάχιστον ισάξια επίπεδα.

Η όπερα αφορά την οπτικοποίηση των χαμένων αγαπών του ποιητή Hoffmann(Robert Rounseville), και έναν ύμνο στην αγάπη, στην Τέχνη, αλλά και στην απώλεια. Ο ποιητής συγκλονίζεται παρακολουθώντας τη χορευτική παράσταση της εκθαμβωτικής Stella(Moira Shearer), η οποία στέκεται αφορμή για το σκάλισμα της μνήμης του. Με flash backs και μπαλέτα άπταιστης χορογραφικής αρμονίας θα μεταφερθούμε στο παρελθόν. Όπου θα ανταμώσουμε σε 3 επεισόδια-σεκάνς τον παθιώδη έρωτα του Hoffman για την Olympia, (Moira Shearer), μια πεντάμορφη μηχανική κούκλα. Για την Giulietta(Ludmilla Tcherina), μια πόρνη άγριας ομορφιάς, που χρησιμοποιείται εργαλιακά για την κλοπή ανδρικών ψυχών δια μέσω ενός μαγικού καθρέφτη. Και για την Antonia(Anne Ayars), μια τραγουδίστρια από την Ελλάδα, που καλείται να επιλέξει μεταξύ της αγάπης και της Τέχνης.

Το cast παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο, συγκριτικά με τους ερμηνευτές του "The Red Shoes". Οι δυνατές μουσικές του Offenbach απελευθερώνονται σε ανοιχτούς χώρους, με λιτή διακόσμηση και μια μινιμαλιστικά σουρεαλιστική σκηνογραφία. Ενώ το technicolor ηδονίζεται στις πιο έντονες αποχρώσεις του κόκκινου. Και όλα αυτά τα στοιχεία μας προκαλούν τη μέγιστη ευχαρίστηση για τον τρόπο που προσαρμόζεται η όπερα, το μπαλέτο και η ερμηνεία απέναντι απ' την "μουσικόφιλη" κινηματογραφική μηχανή.

Οι εικόνες και η όπερα λειτουργούν και σ' ένα αφαιρετικό επίπεδο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως περιγράφουν τη σύγκρουση του ποιητικού ιδεαλισμού, (αυτού του Hoffman) με τον ρεαλιστικό υλισμό, (αυτόν της πραγματικότητας), σχηματίζοντας αλλεπάλληλα ιστορίες εξωτερικής και εσωτερικής απώλειας. Ωστόσο η αφαιρετική χροιά που προαναφέραμε, επιτρέπει άπλετη ελευθερία στην ανάγνωση του film, το οποίο πιότερο απευθύνεται στις αισθήσεις μας, παρά στη διανόηση μας. Τέλος, το The Tales of Hoffmann αποτελεί αγαπημένη ταινία πολλών διάσημων σκηνοθετών, όπως του Scorsese και του Romero, αλλά και ταινία αναφοράς στην τελευταία δημιουργία του Coppola(Tetro).

 

The Browning Version 1951

 

The Browning Version 1951

Η Σκιά ενός Ανθρώπου

 

Σκηνοθεσία: Anthony Asquith

Σενάριο: Terence Rattigan

Είδος: Drama

Διάρκεια: 1h 30min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Michael Redgrave: ndrew Crocker-Harris

Jean Kent: Millie Crocker-Harris

Nigel Patrick: Frank Hunter

Wilfrid Hyde-White: Dr. Frobisher (as Wilfrid Hyde White)

Brian Smith: Taplow

Bill Travers: Fletcher

 

Η “Σκιά ενός Ανθρώπου” είναι μια εξαίρετη ταινία που μας θυμίζει ότι ένας παιδαγωγός που διδάσκει χωρίς χαρά ,είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Ο Robin Williams στο «Dead Poet’s Society»(1989) και ο Robert Donat στο «Goodbye, Mr. Chips» (1939) μας δείχνουν την αίσθηση της ευχαρίστησης από την όσμωση τους με τα νεαρά μυαλά. Αντίθετα ο  Michael Redgrave, ως ο στωικός Crocker-Harris , αποδεικνύει ότι η βαθιά επιστημονική γνώση ,από μόνη της, δεν είναι αρκετή για να  μετατρέψει σε σπουδαίο δάσκαλο ένα συναισθηματικά κενό , αυτό-αναφορικό και απρόσιτο άνθρωπο.

Ο Andrew Crocker-Harris  διδάσκει ,επί 18 χρόνια αρχαία ελληνικά και λατινικά σε ένα  πέτρινο μεγαλοπρεπές σχολείο ,όπου φοιτούν γιοί εύπορων οικογενειών. Η αφήγηση ξεκινά την τελευταία μέρα του σχολικού έτους . Ο Crocker-Harris θα αποσυρθεί λόγω της εύθραυστης υγείας του  και σύντομα θα αναλάβει μια λιγότερο επαχθή (αλλά και πιο ταπεινωτική) ανάθεση σε  σχολείο για αγόρια με μαθησιακά προβλήματα. Στη διάρκεια αυτής της μέρας ο Crocker-Harris θα συνειδητοποιήσει πόσο αποξενωμένος είναι από τους μαθητές και περιφρονημένος  από τους συναδέλφους του. Τώρα βρίσκεται στη δύση της εκπαιδευτικής του καριέρας. Υπάρχει το πρόβλημα με την υγεία του αλλά η μεγαλύτερη ασθένεια βρίσκεται μέσα του. Ο Crocker-Harris του Redgrave απέχει πολύ από το να είναι ένας συμπαθής χαρακτήρας. Υπήρξε κάποτε σπουδαίος μελετητής και ελπιδοφόρος ποιητής αλλά τώρα βυθίζεται στην άβυσσο της μετριότητας και της κατάθλιψης .Καλύπτεται πίσω  από μια αδιαπέραστη πρόσοψη τυπικότητας και  απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης. Η τάξη του αποτελεί  κλειστοφοβική παγίδα για τους μαθητές που τον αποκαλούν Χίμλερ και σχολιάζουν πικρόχολα την ασθένεια του: «Δεν μπορείς να σκοτώσεις αυτό που είναι ήδη νεκρό». Ο ίδιος τους χλευάζει με φράσεις όπως: «Τα γραπτά σας προκαλούν αποτροπιασμό». Ο δε διευθυντής του σχολείου ουσιαστικά τον αποπέμπει ως αντιδημοφιλή , τον υποβιβάζει συνεχώς και  παράλληλα του κόβει τη σύνταξή που του είχε υποσχεθεί.

Κι όμως ο Crocker-Harris είναι ένας προικισμένος και ευαίσθητος άνθρωπος που βιώνει την αναπόφευκτη βιολογική αποσύνθεση  ενώ αγωνίζεται να συμβιβάσει τα ιδανικά του με την προφανή αποτυχία του να επηρεάσει ουσιαστικά τη ζωή των γύρω του. Η  φθορά από τη  συναισθηματικά στείρα καθημερινότητα του  τον έχει εγκλωβίσει σε μια νοσηρή παθητικότητα. Γνωρίζει  την προφανή απιστία της  συζύγου του  Milli ,αλλά δεν έχει τη δύναμη να τερματίσει τον αποτυχημένο γάμο του. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν “δύο είδη αγάπης” (προφανώς, πνευματικής και ερωτικής) .Αυτός μπορεί να της προσφέρει μόνο το πρώτο είδος. Η γοητευτική και γήινη σύζυγος του αναζητά απεγνωσμένα το δεύτερο είδος, από ένα συνάδελφο του.

Μπορεί άραγε κάτι να ξυπνήσει  αυτόν τον «ζωντανό-νεκρό» άνθρωπο ,από το δυσοίωνο λήθαργο του ; Καθώς η αίσθηση της αποτυχίας αρχίζει να τον συνθλίβει, παίρνει ένα απροσδόκητο αποχαιρετιστήριο δώρο από ένα ζωηρό μαθητή: τη μετάφραση της τραγωδίας «Αγαμέμνονας» του Αισχύλου- από τον Robert Browning- , με την αφιέρωση :«Ο Θεός είναι στο πλευρό ενός καλού δασκάλου». Αυτή η σκηνή αποτελεί το κρίσιμο σημείο καμπής της αφήγησης. Ο καθηγητής συγκινείται ,κλαίει, λυγίζει ,το κέλυφος του θρυμματίζεται. Αρκεί αυτή η μικρή, ζεστή χειρονομία για να του θυμίσει πως η παιδεία δεν είναι μόνο χώρος κατάκτησης μεγαλεπήβολων στόχων , αλλά και συναισθηματικής ωρίμανσης .Στη σχολική εκδήλωση  για τη λήξη της σχολικής χρονιάς  θα «αναστηθεί» :θα διεκδικήσει τη σειρά της ομιλίας του από τον γλοιώδη διευθυντή , θα «πετάξει» την βερμπαλιστική ομιλία του και θα μιλήσει από καρδιάς ζητώντας ειλικρινή συγγνώμη από τους μαθητές. Αργότερα στο σπίτι του θα αποβάλλει  τα «έρμα»  που τον βουλιάζουν στο τέλμα.

That's My Boy 1951

 

That's My Boy 1951

Πρωταθληταί της γκάφας

 

Σκηνοθεσία: Hal Walker

Σενάριο: Cy Howard

Είδος: Comedy, Jerry Lewis

Διάρκεια: 01:38

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Dean Martin: Bill Baker

Jerry Lewis: 'Junior' Jackson

Ruth Hussey: Ann Jackson

Eddie Mayehoff: Jarring Jack Jackson

Marion Marshall: Terry Howard

 

Ίσως η πιο μέτρια και αδιάφορη ταινία του ντουέτου Martin και Lewis. Είναι και η μόνη ταινία που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά του 1951. Ίσως φταίει το ότι το That's My Boy επικεντρώνεται στον Λιούις και αφήνει σε δεύτερη μοίρα τον Μάρτιν. Έτσι το ντουέτο έχει λίγες σκηνές μαζί, ο Μάρτιν πετάει δύο τραγουδάκια στα γρήγορα κι αυτό ήταν όλο. Προσπαθούν να έχουν και λίγη παραπάνω υπόθεση αντί να έχουν σκέτα αστεία σκηνικά, αλλά με άνευρη σκηνοθεσία καταλήγει τελικά σε ένα μέτριο αποτέλεσμα.

Το θέμα μας: ο φιλάσθενος και υποχόνδριος Λιούις πάει στο ίδιο κολλέγιο που ήταν και ο δυναμικός, πρωταθλητής πατέρας του και προσπαθεί να του μοιάσει, με μηδενική επιτυχία. Ο πατέρας θα βάλει τον κορυφαίο αθλητή Μάρτιν να συγκατοικήσει μαζί του για να τον βοηθάει. Και τι παρακολουθούμε; Πολύ ράγκμπι, ερωτικά μπερδέματα με συμφοιτήτριες και ξανά ράγκμπι. Το περίεργο είναι ότι δεν βλέπουμε καθόλου να διαβάζουν. Προβλέψιμο το εργάκι και, όπως προείπα, αδιάφορα μέτριο.

Starlift 1951

 

Starlift 1951

Εύθυμα Κορίτσια, Πονηρά Αγόρια

Σκηνοθεσία: Roy Del Ruth

Σενάριο: John D. Klorer, Karl Kamb

Είδος: Doris Day, Musical

Διάρκεια: 01:43

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Doris Day: Doris Day

Gordon MacRae: Gordon MacRae

Virginia Mayo: Virginia Mayo

Gene Nelson: Gene Nelson

Ruth Roman: Ruth Roman

 

Το Starlift είναι μια αμερικανική μουσική ταινία του 1951 που κυκλοφόρησε από την Warner Bros. σε σκηνοθεσία Roy Del Ruth και σενάριο των Karl Lamb και John D. Klorer. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Janice Rule, Dick Wesson, Ron Hagerthy και Ruth Roman.

 

Royal Wedding 1951

 Royal Wedding 1951

Βασιλικοί Γάμοι

 

Σκηνοθεσία: Stanley Donen

Σενάριο: Alan Jay Lerner

Είδος: Action, Comedy, GENE KELLY-FRED ASTAR, Musical, Romance

Διάρκεια: 01:31

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Fred Astaire: Tom Bowen

Jane Powell: Ellen Bowen

Peter Lawford: Lord John Brindale

Sarah Churchill: Anne Ashmond

Keenan Wynn: Irving Klinge

 

Ο Τομ και η Έλεν Μπάουεν είναι αδέλφια κι αποτελούν ένα πετυχημένο δίδυμο χορού και τραγουδιού. Η Έλεν, που φαντάζει αθώα αλλά είναι ένας θηλυκός Δον Ζουάν, δεν παίρνει τον χορό το ίδιο σοβαρά με τον αδελφό της. Εν πλω για σόου στο Λονδίνο, γνωρίζει το ταίρι της, τον λόρδο Τζον Μπρίντεϊλ. Όμως, στην Αγγλία κι ο Τομ θα γνωρίσει την χορεύτρια Αν Άσμοντ και θα το ρίξει στο ρομάντζο. Μήπως έτσι απειλούνται οι εμφανίσεις τους;

Ευχάριστο και χαριτωμένο μιούζικαλ με υποτυπώδες σενάριο αλλά όμορφες ερμηνείες (ειδικά από τους πρωταγωνιστές) και πρωτότυπα χορευτικά (κλασικό έχει μείνει το νούμερο οπού ο Αστέρ χορεύει ανάποδα στο ταβάνι). Ένα κι ένα για τους φίλους του μιούζικαλ και του χορού.

On Moonlight Bay 1951

 

On Moonlight Bay 1951

Νύχτα Έρωτος

Σκηνοθεσία: Roy Del Ruth

Σενάριο: Jack Rose, Melville Shavelson, Booth Tarkington

Είδος: Comedy, Doris Day, Family, Musical, Romance

Διάρκεια: 01:35

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Doris Day: Marjorie Winfield

Gordon MacRae: William Sherman

Jack Smith: Hubert Wakely

Leon Ames: George Winfield

Rosemary DeCamp: Alice Winfield

 

Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Κάπως έτσι μετακόμισε η οικογένεια Γουίνφιλντ στη νέα της γειτονιά, για να ακολουθήσουν οι ξεκαρδιστικές καταστάσεις ερωτικής τρέλας και καλπάζουσας αταξίας, από τα δύο της παιδιά! Δείξτε κατανόηση, γιατί οι παρουσιάσεις των ταινιών δεν ήταν με την χρονική σειρά προβολής των. Αναφερθήκαμε πρώτα στην δεύτερη και, σήμερα ακολουθεί η πρώτη! Συμβαίνουν αυτά, ειδικά όταν ανακαλύπτει κανείς την ύπαρξη της δεύτερης ετεροχρονισμένα! Πάντως, το μόνο που μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας, είναι ότι όσοι αρέσκονται σε οικογενειακές φαρσοκωμωδίες, με πολύ έντονο το αισθηματικό στοιχείο, θα την λατρέψουν! Έτσι, απλά!

Οι Γουίνφιλντ, μια τυπική μεσοαστική Αμερικάνικη οικογένεια, δίνει τις καθημερινές της μάχες εντός και εκτός των οικογενειακών τειχών, άλλοτε εγκλωβισμένη στα κοινωνικά πλαίσια και άλλοτε μαχόμενη υπέρ ιδανικών, ανθρωπιάς και συναισθημάτων. Η κόρη, που υποδύεται η Doris Day, ένα αγοροκόριτσο που αρέσκεται στο μπέηζμπολ, γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός γείτονα που φοιτά στο κολλέγιο της περιοχής. Τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσουν οι δύο νέοι είναι πολλά. Τα διλήμματα ακόμη περισσότερα. Παράλληλα, ο μικρός γιός των Γουίνφιλντ θα δώσει ένα πραγματικό ρεσιτάλ παιδικότητας, αδιαφορώντας για τα χρόνια της εφηβείας που έπονται! Άλλωστε, είναι ακόμη 12 ετών! Κάπου εκεί, γύρω από την απίθανη οικονόμο του σπιτιού, οι δύο γονείς θα κληθούν να ζήσουν το παρελθόν τους, να διαχειριστούν το παρόν, αλλά και να ατενίσουν το μέλλον.

 

 

Lavender Hill Mob 1951

Lavender Hill Mob 1951

Η Συμμορία των Εντιμότατων

  

Σκηνοθεσία: Charles Crichton

Σενάριο: T.E.B. Clarke

Είδος: Comedy, Crime

Διάρκεια: 01:21

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Alec Guinness: Holland

Stanley Holloway: Pendlebury

Sid James: Lackery

Alfie Bass: Shorty

Marjorie Fielding: Mrs. Chalk

 

Ο Χόλαντ είναι ένας ντροπαλός συνταξιούχος με όνειρα για πλούτο. Επί 20 χρόνια εργάζονταν ως μεταφορικός πράκτορας μιας τράπεζας κι ο χρυσός περνούσε από τα χέρια του. Η νέα φιλία του με τον Πέντλμπερι, κατασκευαστή σουβενίρ, του φέρνει την ιδέα να κλέψουν το χρυσάφι, να το κάνουν αγαλματάκια του Άιφελ και να το μεταφέρουν στο Παρίσι. Χρειάζονται, όμως, κι επαγγελματίες.

Μια παραγωγή του 1951 από τα βρετανικά Ealing Studios σε σκηνοθεσία του Charles Crichton (που μας έδωσε μετά από 37 χρόνια το Ένα ψάρι που το λέγανε Γουάντα) με πρωταγωνιστή τον απαράμιλλο Alec Guinness. Η ιστορία μας εδώ θέλει ένα υπαλληλάκο μιας τράπεζας (ο Guinness) να σχεδιάζει την τέλεια ληστεία. Συστήνει μια μικρή συμμορία από ετερόκλητα μέλη και οργανώνει λεπτομερώς την κάθε λεπτομέρεια. Δεν έχει υπολογίσει όμως τα παιχνίδια της τύχης, τα οποία θα ανατρέψουν κάθε του σχέδιο και θα δώσουν την ευκαιρία στους πρωταγωνιστές μας να μπλέξουν σε απίστευτες και ευτράπελες καταστάσεις! Όπως μαντεύετε, η ταινία χαρακτηρίζεται από το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ. Χαριτωμένα ευχάριστη, τα χρόνια που πέρασαν δεν φαίνονται στην ταινία, η οποία σήμερα εννοείται ότι παρακολουθείται —και μάλιστα ευχάριστα.

 

I'll See You In My Dreams 1951

I'll See You In My Dreams 1951

Θα σε δω στα όνειρά μου

 

Σκηνοθεσία: Michael Curtiz

Σενάριο: Melville Shavelson, Jack Rose,

Louis F. Edelman, Grace Kahn

Είδος: Biography, Comedy, Doris Day, Musical

Διάρκεια: 01:50

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

 

Θα σε δω τα όνειρά μου είναι μια μουσική ταινία του 1951 με πρωταγωνιστές τους Doris Day και Danny Thomas, σε σκηνοθεσία Michael Curtiz. Η ταινία είναι μια βιογραφία του στιχουργού Gus Kahn, και περιλαμβάνει έναν αριθμό τραγουδιών που γράφτηκε από τον Kahn, συμπεριλαμβανομένου του τραγουδιού τίτλου.