Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα TARZAN. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα TARZAN. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021

TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

  

Σκηνοθεσία: Robert Gordon

Σενάριο: Stephen Lord, Edgar Rice Burroughs

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 39min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Mike Henry: Tarzan

Rafer Johnson: Nagambi

Aliza Gur: Myrna

Steve Bond:            Erik

Ron Gans: Ken

Edward Johnson:   Buhara

 

Δεν του βγήκε του Sy Weintraub η ταινία. Ο Mike Henry κάνει τον Jock Mahoney να φαντάζει μπροστά του ως 4 φορές καλύτερος, στον ρόλο του Ταρζάν. Πήγαν πολλά στραβά από εξαρχής. Αν και δεν αναφέρονται στους συντελεστές(ως συμπαραγωγός χώρα είναι η Ελβετία…), με ένα πιο προσεκτικό βλέμμα θα παρατηρήσει κανείς ότι τα εξωτερικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Βραζιλία. Οι Βραζιλιάνοι τεχνικοί που συμμετείχαν στο φιλμ ήταν αρκετοί, με την διακριτική παρουσία – επίβλεψη των Ιταλών. Αυτό το… πάντρεμα, ήταν που άλλαξε σχεδόν τα πάντα στην ταινία, κάνοντας την τελικά να επιπλέει στα θολά νερά του Αμαζονίου, σαν ακυβέρνητη σχεδία…

Μακράν η πιο κοντά στο trash ταινία του Ταρζάν (έχει και ψήγματα καλτ δεν λέω). Κάπου εδώ ο Αμερικανός παραγωγός έχασε την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Mike Henry (αν το έκανε νωρίτερα θα γλυτώναμε όλοι χρόνο και όχι μόνον). Μετριότατο το αποτέλεσμα, που μάλλον γελοιοποιεί τον ήρωα, βάζοντας τον να ξεστομίζει ανόητους διαλόγους, σε μια άνευρη και χλιαρή περιπέτεια.

Το ημερολόγιο σημειώνει: Μάιος του 1968. Κι ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς την δεκαετία του ’70, ο άρχοντας της ζούγκλας κινηματογραφικά είναι γυμνός, απροστάτευτος από κάθε μορφής εξέλιξη (τεχνική και όχι μόνον), αφελής και άβουλος. Περισσότερο παραπαίει, παρά βγάζει πυγμή και δύναμη χαρακτήρα. Από έναν πρώην παίκτη του Αμερικάνικου φούτμπολ, κανείς δεν έχει(ούτε και είχε το ’68), την απαίτηση να προσδώσει με την «ερμηνεία» του επιπλέον δυναμική στον χαρακτήρα που ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη. Μέχρις εδώ καλά.

            Από εκεί κι έπειτα όμως, είναι απορίας άξιο πως ένας τόσο έμπειρος παραγωγός όπως ο Sy Weintraub, με παραστάσεις από τις περισσότερες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές του Ταρζάν, υπέπεσε στο σινέ ατόπημα να γυρίσει τρία φιλμ μαζί του. Ένα άλλο στοιχείο, ενδεικτικό της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε η παραγωγή(στο ύφος του «πάμε για άλλο ένα τώρα που γυρίζει»), είναι το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε αμέσως μετά το Tarzan and the Great River, με διαφορά ελάχιστους μήνες, στον ίδιο τόπο(Βραζιλία). Λες και κάποιος(;) πίεζε τον Weintraub να φιλμάρει κατά ριπάς. Αδιανόητα σφάλματα για ανθρώπους με πορεία στον χώρο και, για στούντιο όπως αυτά της Paramount Pictures, που μέχρι τότε είχαν δείξει μια στοιχειώδη σοβαρότητα…

            Ούτε οι αθλητές του δεκάθλου, τα αδέλφια Rafer και, Ed Johnson, ούτε η πανίδα της Αφρικής που έμπαινε σφήνα(ελέω μοντάζ), στα γυρισμένα στην Βραζιλία πλάνα, ούτε το εξαιρετικό χωριό των Ζαγκούντα που στήθηκε για τις ανάγκες του φιλμ(πολύ καλή η δουλειά εδώ των σκηνογράφων), είναι ικανά να σώσουν την κατάσταση. Το σενάριο θυμίζει τρύπια πιρόγα που μπάζει από παντού. Ότι να’ ναι. Ο φουκαράς γιός του αρχηγού(ο καλός), με το όνομα που του έδωσαν προκαλεί μειδίαμα στους συμπατριώτες μας, παραπέμποντας ευθέως στα γνωστά χαλιά διάσημης τηλεπερσόνας. Εντάξει, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, οι άνθρωποι το ’68 αγνοούσαν την ύπαρξη της. Όπως και να’ χει πάντως, τα αρνητικά είναι τόσα πολλά, που πνίγουν την παραγωγή. Το λευκό αγόρι(Steve Bond), δεν έχει καμία σχέση με έφηβο που επέζησε 7 χρόνια μόνος και αβοήθητος στη ζούγκλα. Περισσότερο φέρνει στο νου ανήλικο που φιλμάρουν οι γονείς του τα καμώματα του κανακάρη τους στον κήπο, εν αγνεία του. Αδύνατον να μην γελάσει κανείς με το γελοίο χτένισμα και τις ατάκες Β’ δημοτικού που του έδωσαν για σενάριο. Ο μόνος που στέκεται στο ύψος του, είναι ο κακός αδελφός(το φιλμ θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως εκδοχή του Κάιν – Άβελ στη ζούγκλα). Μετά από αυτόν… το χάος.

Ευθύνες έχει και ο σκηνοθέτης, Robert Gordon. Μπορεί να μην συγκαταλέγεται μεταξύ των διάσημων συναδέλφων του, όμως μπορούσε να διαχειριστεί κάπως καλύτερα το φιλμ. Έχοντας στο νου το “Black Zoo”(1963), δεν μπορώ να καταλάβω πως αφέθηκε κι εκείνος σε μια τέτοια κατρακύλα καριέρας. Σημειωτέων, ότι το “Tarzan & the jungle boy” τον έθαψε ως σκηνοθέτη. Το ’71 έκανε το “The gatling gun” και μετά έθεσε εαυτόν εκτός επαγγέλματος. Η Aliza Gur στον ρόλο της φωτορεπόρτερ είναι …για τα θηρία! Η Ισραηλινή ηθοποιός – ιέρεια των καλτ φιλμ του ’60 - πελαγοδρομεί! Δείχνει πολύ άβολα στα πλάνα, σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Μόνη σκηνή(και καλύτερη της ταινίας), που βγάζει υποκριτικές δυνατότητες, είναι όταν δέχεται καταιγισμό ακοντίων πίσω από ένα βράχο. Καλύτερα να την ντουμπλάριζαν στις υπόλοιπες! Όσο για τον Ron Gans – συνεργάτη της φωτορεπόρτερ – ευτυχώς που δεν έκανε πολλά φιλμ και αρκέστηκε να πηγαίνει ως θεατής στις αίθουσες! Όλοι κερδισμένοι βγήκαμε από την απόφαση του.

Η ταινία δεν αντέχει σε κριτική(θα το καταλάβατε φαντάζομαι ήδη), ούτε και φυσικά διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Μπορούσε όμως να είναι 100 φορές καλύτερη, αν η παραγωγή είχε έστω και την παραμικρή αξίωση από αυτήν. Το να δίνεις διαλόγους στον Ταρζάν, μέσα από τους οποίους εξηγεί στο λευκό αγόρι της ζούγκλας ότι το λούνα πάρκ είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει και, όχι να συμβιώνει με τα άγρια θηρία, μάλλον απαξιώνει την δημιουργία του Edgar Rice Burroughs. Απορώ πως οι απόγονοι του δεν έκαναν μήνυση στην Paramount Pictures για αυτήν την δυσφήμηση ουσιαστικά. Στην Ελλάδα προβλήθηκε ως είχε, «Ο Ταρζάν και το παιδί της ζούγκλας», ίσως επειδή ο μεταφραστής να μην άντεχε στην ιδέα πως έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι πιο ευφάνταστο. Τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Ο Ταρζάν εκδράμει στην ανεξερεύνητη περιοχή των Ζεγκούντα, συντροφιά με δύο φωτορεπόρτερ που αναζητούν την δημοσιογραφική αναγνώριση. Σκοπός τους να βρουν το λευκό αγόρι που χάθηκε πριν κάποια χρόνια στη ζούγκλα, όταν αναποδογύρισε το κανό και πέθανε ο γεωλόγος πατέρας του. Εκεί τους περιμένει μια άνευ προηγουμένου κόντρα μεταξύ δύο αδελφών, που διεκδικούν το χρίσμα του αρχηγού της φυλής…

 


Tarzan And The Great River (1967)

Tarzan And The Great River (1967)

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ

  


Σκηνοθεσία: Robert Day

Σενάριο: Bob Barbash

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 28min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Mike Henry: Tarzan

Jan Murray: Captain Sam Bishop

Manuel Padilla Jr: Pepe

Diana Millay: Dr. Ann Philips

Rafer Johnson: Barcuna

Paulo Gracindo: Professor

 

Uploader commentΛέγαμε στην παρουσίαση του Tarzan & the valley of gold(1966), ότι ο Mike Henry δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε κάποιος, βλέποντας τον Ταρζάν σε μια κινηματογραφική βερσιόν. Αν κοιτάξετε στο βιογραφικό του, θα δείτε ότι εκτός των 3 φιλμ που γύρισε μονοκοπανιά, συνέχισε σε εντελώς διαφορετικού ύφους ταινίες. Όπως για παράδειγμα το Smokey and the Bandit, με τον Burt Reynolds και τη Sally Field, ή τις συμμετοχές του στο τηλεοπτικό M*A*S*H. Ο Mike Henry να πούμε ότι δεν ήταν ακριβώς ηθοποιός, αλλά ένας αθλητής του μπέιζμπολ, που μπήκε στην βιομηχανία του θεάματος, λόγω παρουσιαστικού και μυών. Μάλιστα τα μαθήματα υποκριτικής, τα πήρε από έναν τηλεοπτικό Ταρζάν, τον Ron Ely. Έπαιξε στα παρακάτω φιλμ, υποδυόμενος τον άρχοντα της ζούγκλας:

Tarzan and the Valley of Gold (1966)

Tarzan and the Great River (1967)

Tarzan and the Jungle Boy (1968)

Sy Weintraub και Robert Day ξανά και σε αυτό το φιλμ! Αχώριστοι οι δύο φίλοι, συνεχίζουν με τις περιπέτειες του Ταρζάν, απτόητοι! Σενάριο από τους Bob Barbash και Lewis Reed, η Paramount Pictures και τα στούντιο της επιστρέφουν, μουσικές William Loose και εμφανίζονται στο καστ, οι Rafer Johnson, Diana Millay και Jan Murray. Κι αυτό το φιλμ βρίθει φαντασίας, έχει τις εντυπωσιακές του στιγμές, φέρνει αρκετά στο κλίμα των κόμικς, αλλά δεν αποφεύγει τις συγκρίσεις με τους προκάτοχους του…

Αυτή τη φορά επιλέχθηκε η Βραζιλία για τα γυρίσματα και ο ζωολογικός κήπος του Ρίο! Στα παραλειπόμενα, κάτι που θα στεναχωρήσει τους ζωόφιλους, αφού ο χιμπαντζής που συνοδεύει τον Ταρζάν, έπαθε ένα ατύχημα και του έβαλαν 20 ράμματα του καημένου. Η υπόθεση πήγε μέχρι τα δικαστήρια και ο Sy Weintraub έδωσε ένα σκασμό λεφτά.

Ο Ταρζάν βγάζει ξανά το κουστούμι του και φοράει τα πιο άνετα ρούχα της ζούγκλας, προκειμένου να σταματήσει την εξάπλωση της δολοφονικής αίρεσης και του τρελού της ηγέτη Μπαρούντα, που τρομοκρατεί τη Βραζιλία και τις παρακείμενες φυλές στον Αμαζόνιο. Μαζί του το αγόρι του προηγούμενο φιλμ, σε άλλο ρόλο, ένας καπετάνιος της συμφοράς και μια γυναίκα γιατρός.


arzan and the Valley of Gold 1966

Tarzan and the Valley of Gold 1966

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ

  


Σκηνοθεσία: Robert Day

Σενάριο: Edgar Rice Burroughs, Clair Huffaker

Είδος: Adventure

Διάρκεια: 1h 30min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Mike Henry: Tarzan

David Opatoshu: Augustus Vinero

Manuel Padilla Jr: .           Ramel

Nancy Kovack: Sophia Renault

Don Megowan: Mr. Train

Enrique Lucero: Perez

Eduardo Noriega: Insp. Talmadge

 

Κι εδώ αρχίζουν τα περίεργα… Καλά οι Scott και Mahoney, αλλά ο Mike Henry είναι από τους πλέον ασύμβατους Ταρζάν και πολύ μακριά από τον ήρωα της φαντασίας του Edgar Rice Burroughs. Εδώ είναι που λέμε …ξεφύγαμε εντελώς! Η μεγάλη διαφορά δεν έγκειται ούτε στους μυς, ούτε στις επιδόσεις του ηθοποιού πάνω στα δέντρα, ή μαχόμενος με διάφορους αντιπάλους. Έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και το κουρεμένο αλλά Beatles μαλλί του! Επίσης, με τα κουστούμια που φοράει, που θυμίζουν περισσότερο πρωταγωνιστή κατασκοπευτικών φιλμ, παρά άρχοντα της ζούγκλας!

Κάποια στιγμή βέβαια, βγάζει τα ρούχα της πόλης και φοράει τη …στολή της ζούγκλας. Όμως, είναι κι αυτό πάλι το περίεργο, όπου εμφανίζεται ερχόμενος με κάποιο αεροπλάνο για να βοηθήσει, λες και όταν δεν τον καλούν είναι σε κάποιο γραφείο και δουλεύει, ενώ οι περιοχές στις οποίες δρα είναι στη Νότιο Αμερική! Να τελείωσαν οι κακοποιοί στην Αφρική; Μπορεί… Ποιος να ξέρει; Το δίδυμο Sy Weintraub(παραγωγή) - Robert Day(σκηνοθεσία), συνεχίζει απτόητο, με άλλον όμως σεναριογράφο, τον Clair Huffaker, όπως και στούντιο(μάλλον ήταν αρκετός ένας Ταρζάν για την MGM), την American International Pictures, η οποία έβγαζε αστυνομικά φιλμ με μαύρους ηθοποιούς και Δράκουλες στο Χάρλεμ!

Η πλάκα είναι ότι η εν λόγω περιπέτεια, ήταν μια επίσημη μεταφορά της δουλειάς του Burroughs, από τον Fritz Leiber και αποτέλεσε το 25ο βιβλίο της σειράς! Μη με ρωτάτε πως γίνεται αυτό! Εμφανίζονται ακόμη οι David Opatoshu, Manuel Padilla, Jr. και Nancy Kovack, ενώ οι φανκ – τζαζ μουσικές, είναι του Van Alexander. Το φιλμ γυρίστηκε κοντά στο Acapulco, αλλά και στον αρχαιολογικό χώρο του Teotihuacan. Μπορώ να πω ότι αυτή η τελευταία τοποθεσία, είναι που πραγματικά μαγνητίζει και τον θεατή.

Με πτήση από την Αφρική, ο Ταρζάν έρχεται στο Μεξικό για να βοηθήσει ένα φίλο του καθηγητή και να εμποδίσει τα σατανικά σχέδια του κακοποιού Βινέρο. Τι θέλει να κάνει ο τελευταίος; Να βρει την χαμένη «Χρυσή Πόλη» και να πάρει το χρυσάφι της, συνοδεία τανκς(!), ελικόπτερων και ενός ιδιωτικού στρατού! Το μόνο σίγουρο είναι ότι φαντασία υπήρχε, όπως και ότι ο Mike Henry έπεισε σαν Ταρζάν, γιατί τον είδαμε ξανά στον ίδιο ρόλο.


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021

Tarzan the Magnificent (1960)

 

Tarzan the Magnificent (1960)

ΤΑΡΖΑΝ, Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ



Σκηνοθεσία: Robert Day

Σενάριο: Berne Giler, Robert Day

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 22min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Jock Mahoney: Coy Banton

Betta St. John: Fay Ames

John Carradine: Abel Banton

Lionel Jeffries: Ames

Alexandra Stewart: Lori

Earl Cameron: Tate

 

Ένας δυναμικός πρωταγωνιστής, κυρίως ιστορικών ταινιών, όπου τα μούσκουλα είχαν τον πρώτο ρόλο και οι ερμηνευτικές ικανότητες αυτόν του κομπάρσου. Ο Αμερικανός ηθοποιός, είχε μια αρκετά επιτυχημένη καριέρα σαν Ταρζάν, με 5 ταινίες στο ενεργητικό του. Αυτή εδώ, είναι η τελευταία του εμφάνιση, να ίπταται στα τροπικά δάση των στούντιο εκπροσωπώντας τη φιγούρα του Burroughs. Οι ταινίες στις οποίες υποδύθηκε τον ρόλο του Ταρζάν, ήταν οι παρακάτω:

Tarzan's Hidden Jungle(1955)

Tarzan and the Lost Safari(1957 – η πρώτη που γυρίστηκε έγχρωμη)

Tarzan's Fight for Life(1958)

Tarzan's Greatest Adventure(1959)

Tarzan the Magnificent(1959 – με τον διάδοχο του Jock Mahoney, να εμφανίζεται κι αυτός)

Το Tarzan the magnificent, φέρει την σφραγίδα στην παραγωγή του μεγάλου Sy Weintraub. Ενός παραγωγού που ταυτίστηκε με τα φιλμ αυτά, συμμετέχοντας σε πάρα πολλά, ξεκινώντας από τα χρόνια του Johnny Weissmuller. Η σκηνοθεσία του φιλμ είναι του Robert Day, που έχει κάνει άριστη επιλογή στο καστ. Εκτός του Scott, εμφανίζονται και οι Jock Mahoney, John Carradine(μονίμως αξιόπιστος σαν κακός), Betta St. John, Al Mulock, Charles Tingwell και Lionel Jeffries(εξαιρετικός). Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ενώ η μουσική είναι του Ken Jones.

Δύο χρόνια μετά την ταινία αυτή, ο Mahoney θα γίνει ο επόμενος Ταρζάν και θα κάνει το ντεμπούτο του με το Tarzan Goes to India. Αυτή που απουσιάζει εδώ, είναι η Jane. Για την παραγωγή και την διανομή, συνεργάστηκαν οι Solar Films και Paramount Pictures. Η σκηνή που μένει στα μάτια των θεατών, ίσως περισσότερο απ` τις υπόλοιπες, είναι εκείνη της κινούμενης άμμου, που θα την χαρακτήριζα και σαν κλασσική.

Μια οικογένεια εγκληματιών, αναζητεί τρόπο να ελευθερώσει ένα μέλος της που βρίσκεται στα χέρια του Ταρζάν και προορισμό τις κοντινότερες Αφρικάνικες φυλακές. Σε όλη την διάρκεια του φιλμ, κινούμαστε στους ρυθμούς ενός ανθρωποκυνηγητού, με πολύ δράση. Ο Ταρζάν συνοδεύεται θέλοντας και μη, από μια αταίριαστη παρέα διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων, που κατευθύνονται κι αυτή προς την ίδια περιοχή.

 

Tarzan's Greatest Adventure (1959)

Tarzan's Greatest Adventure (1959)

Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

  

Σκηνοθεσία: John Guillermin

Σενάριο: Berne Giler, John Guillermin

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 28min

Γλώσσα:Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Anthony Quayle: Slade

Sara Shane: Angie Loring

Niall MacGinnis: Kruger (as Niall Macginnis)

Sean Connery: O'Bannion

Al Mulock: Dino

Η ταινία που ξεμακραίνει περισσότερο από το κλίμα όλων των προκάτοχων της, με την προσθήκη θρίλερ αποχρώσεων, εξαιρετικές ερμηνείες και μιας ατμόσφαιρας που αιχμαλωτίζει τον θεατή με τον ρυθμό της. Ο John Guillermin βάζει δύσκολα στον «άρχοντα της ζούγκλας», μαζί με ατάκες λιτές, ενώ καλλιεργεί ένα σκληρό και άτεγκτο προφίλ. Είναι ξεχωριστή δημιουργία, από έναν χαρισματικό κινηματογραφιστή, που την εμπλουτίζει με τα δικά του στοιχεία, για να κάνει στο τέλος μια εκδοχή εντελώς διαφορετική από όσες προηγήθηκαν. Αν μη τι άλλο αξίζει της προσοχής κάθε σινεφίλ, για όσα καινοτόμα εισάγει στον γνωστό μύθο, τον οποίο και διασκευάζει υπέροχα.

Το χιουμοριστικό ύφος εκείνο που συντηρούσε η παρουσία χαρακτήρων όπως η συμπαθέστατη Τσίτα, απουσιάζει εντελώς και αυτό που βλέπουμε να ζωντανεύει είναι ένα εφιαλτικό σενάριο σε εικονογράφηση του Russ Manning ίσως. Θα την χαρακτήριζα σαν εκείνη την ταινία που προσεγγίζει περισσότερο το αρχικό στυλ αφήγησης των κόμικς, δυνατή και ρεαλιστική. Δεν ωραιοποιεί τίποτα, ούτε και ηρωοποιεί ακριβώς. Στέκεται και ιχνογραφεί συναισθήματα και πάθη. Η όψη των πρωταγωνιστών μου φέρνει έντονα στο νου εξώφυλλα και σελίδες από τα εικονογραφημένα του κ. Δραγούνη(Πηδάλιο Πρες), στα μέσα της δεκαετίας του’70. Η σχεδόν καταραμένη φιγούρα του αντίπαλου του Ταρζάν, αποδίδεται κάτι παραπάνω από ιδανικά από τον Anthony Quayle. Έναν σπουδαίο Άγγλο ηθοποιό και σκηνοθέτη.

Προσωπικά θεωρώ το “Tarzans Greatest Adventure” σαν την πιο ποιοτική από την σειρά αυτή των ταινιών. Όταν έχεις άλλωστε στο καστ ηθοποιούς όπως οι Anthony Quayle, Sara Shane, Sean Connery(υποδύεται εκπληκτικά τον μέθυσο τυχοδιώκτη, με περίσσιο κυνισμό και φοβερό χιούμορ), Al Mulock. Scilla Gabel, Niall MacGinnis και ένα κυριολεκτικά αγνώριστο προς το καλύτερο Gordon Scott, καταλαβαίνεις ότι το φιλμ δεν είναι μια από τα ίδια(απ’όσα έχεις ήδη δει). Ούτε λιμνούλες και ειδυλλιακά τοπία στη Σαβάνα, τρυφερά φιλιά με φόντο το Αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα, ζουζουνιάρικα ζωάκια και αγκαλίτσες και κωμικοί χαρακτήρες που δεν πείθουν ούτε για ταξιδιωτικοί πράκτορες – πόσο μάλλον για εξερευνητές. Δεν υπάρχουν καν φυλές ιθαγενών με τοτέμ, δεισιδαιμονίες, θρύλους, κακούς μάγους που επιβουλεύονται τον αγαθό και δίκαιο αρχηγό, εξωτικούς θεούς και φολκλόρ χορούς υπό τον ήχο των τυμπάνων. Αν θέλει να δει κανείς τέτοια, ας προτιμήσει μια από τις άλλες ταινίες του Ταρζάν. Όχι αυτήν εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα από μια παραγωγή του Sy Weintraub, παλαίμαχος στα φιλμ με ήρωα τον Ταρζάν, αλλά στις μέτριες τους κινηματογραφικές μεταφορές(Tarzan Goes to India, Tarzan's Three Challenges κ.α.), μια τόσο καλή και ιδιαίτερη δουλειά. Τα πήγε όμως περίφημα και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Όπως και ο σεναριογράφος Les Crutchfield, που καταθέτει εδώ διαπιστευτήρια δυνατής πένας. Η Solar Films ανέλαβε την εκτέλεση της παραγωγής και τα στούντιο της Paramount Pictures όλα τα υπόλοιπα. Εξαιρετικά ατμοσφαιρική και σε ορισμένες σκηνές υποβλητική, η μουσική επένδυση του Douglas Gamley. Εκτός από την Τσίτα απουσιάζει και η Τζέην(το έτερο ήμισυ του Ταρζάν). Οι φίλοι του ήρωα υποδέχτηκαν το φιλμ μουδιασμένα στις αίθουσες. Από την μια οι συντελεστές, από την άλλη η πρωτόγνωρη γι’αυτούς εικόνα του ήρωα, πιο άγριου και πιο αληθινού. Ο John Guillermin τον σκιαγραφεί με μαεστρία σε καλούπια ενός αντιήρωα που έχει κάνει τις επιλογές του, αμύνεται υπέρ αυτών, αλλά αναγνωρίζει και τα μειονεκτήματα τους. Δεν νομίζω να περίμεναν κάτι τέτοιο από ένα φιλμ χλιαρής δόσης περιπέτειας και συνηθισμένων έως ανιαρών προκλήσεων. Κι εδώ είναι που κάνει την διαφορά αυτό το φιλμ. Υπάρχουν στιγμές και σκηνές που εκρήγνυται όπως ο δυναμίτης στις όχθες του

Ένας άσπονδος φίλος και νυν εχθρός, ηγείται μιας ομάδας αδίστακτων τυχοδιωκτών στην προσπάθεια τους να βάλουν στο χέρι μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Οι πολύτιμες πέτρες βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο ορυχείο στη μέση της ζούγκλας, αλλά ο μεγάλος τους αντίπαλος δεν θα είναι εκείνη και οι κίνδυνοι της. Ο άρχοντας της ζούγκλας, είναι αυτός που θα αποτελέσει τον μεγάλο τους αντίπαλο, σε μια αμείλικτη και θανάσιμη πάλη θανάτου και εκδίκησης… 


Tarzan's Fight for Life 1958

 

Tarzan's Fight for Life 1958

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ

 


Σκηνοθεσία: H. Bruce Humberstone

Σενάριο: Edgar Rice Burroughs, Thomas Hal Phillips

Είδος: Action, Adventure

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Eve Brent: Jane

Rickie Sorensen: Tartu, Tarzan's Adopted Son

Jil Jarmyn: Ann Sturdy

James Edwards: Futa

Carl Benton Reid: Dr. Sturdy

 

Δεύτερη έγχρωμη ταινία του Ταρζάν (μετά από το Tarzan and the Lost Safari (1957), από τα στούντιο της MGM πλέον, η οποία αναλαμβάνει να συνεχίσει την παράδοση της σειράς, δίνοντας της ώθηση και προσθέτοντας αρκετά καινούργια στοιχεία. Η ταινία είναι σχεδόν άρτια, μια από τις 2-3 καλύτερες που γυρίστηκαν ως τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τα σκηνικά στο στούντιο είναι πολύ προσεγμένα, οι σκηνές – παρεμβολές στιγμιότυπων από την ζωή στην άγρια φύση της Αφρικής από φρεσκογυρισμένα ντοκιμαντέρ, οι ερμηνείες των ηθοποιών σαφώς καλύτερες από αυτές των προκατόχων τους, ενώ έχει και καλή σκηνοθεσία. Ο ρεαλισμός αρχίζει να υπεισέρχεται στην δομή των ταινιών, οι οποίες αρχίζουν να βγάζουν ένταση και σκληρότητα(με μουδιασμένα βήματα στις πρώτες δύο ταινίες). Ο Σκότ είναι εξαιρετικός, πολύ πιστός στην εικόνα που δημιούργησε ο Edgar Rice Burroughs.

Ο παραγωγός Sol Lesser είδε και απόειδε με την αδιαλλαξία των στούντιο της RKO, κι έτσι έπεισε την MGM να επενδύσει ένα πολύ σεβαστό ποσό στην εξαγορά των δικαιωμάτων για τις ταινίες Ταρζάν. Το “Tarzan’s Fight for life” στηρίχτηκε και από το τμήμα marketing της MGM. Βγήκε στις αίθουσες την στιγμή που συμπληρώνονταν 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Burroughs(Ιούλιος του 1958), κάτι που αποδείχτηκε εύστοχη ως κίνηση. Η ταινία πήρε καλές κριτικές και έφερε σημαντικά κέρδη στην εταιρεία(2 εκατομμύρια δολάρια), με αυτή την νέα πνοή και οπτική στον ήδη καταξιωμένο ήρωα. Ήταν η τελευταία ταινία του Lesser, που παρότι έφερε τον Ταρζάν στην MGM, αποσύρθηκε από το επάγγελμα λόγω ηλικίας και προσωπικών λόγων, δίνοντας την θέση του στον δεύτερο πιο σημαντικό παραγωγό αυτής της σειράς ταινιών, τον Sy Weintraub. Η ταινία προβλήθηκε στην χώρα μας με λάθος τίτλο, αφού το «Η μεγαλύτερη περιπέτεια του Ταρζάν» ήταν ο τίτλος της επόμενης ταινίας του 1959! Έτσι, το “Tarzan’s greatest adventure”, με τους πολύ καλούς Anthony Quayle και, Sean Connery(ίσως η καλύτερη ταινία Ταρζάν που γυρίστηκε ως το 1975), αποδόθηκε στα Ελληνικά ως «Η ζούγκλα φλέγεται»!

Η δουλειά του Ernst Fegté στην κατασκευή των σκηνικών, άφησε εποχή. Ήταν η καλύτερη στουντιακή απεικόνιση ζούγκλας αυτών των ταινιών, μέχρι τουλάχιστον και το 1960. Το βουνό, η λιμνούλα, το χωριό των ιθαγενών, το δεντρόσπιτο του Ταρζάν, αλλά και η σπηλιά με το λιοντάρι, ήταν εμπνευσμένες δημιουργίες και έγιναν σημείο αναφοράς. Επίσης εξαιρετικό ήταν και το μακιγιάζ του Gustaf Norin στα μέλη της φυλής των Ναγκάσου, όπως και η μουσική του Ernest Gold. Η MGM πρόσεχε πάντα την μουσική επένδυση στα φιλμ της, κι έτσι ανέθεσε αυτήν την ταινία στον βραβευμένο Αυστριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτη, που είχε ξεχωρίσει ένα χρόνο πριν για το The Defiant Ones (1958). Οι κορυφαίες του συνθέσεις ήρθαν την διετία 1959 – 1960, με τα On the Beach (1959), Inherit the Wind (1960), και φυσικά, το θαυμάσιο Exodus (1960). Κάτι που επίσης ξεχωρίζει σε αυτό το φιλμ, είναι το μοντάζ του Aaron Stell. Ένα χρόνο πριν είχε προκαλέσει θαυμασμό, για την δουλειά του στο υπέροχο νουάρ Touch of Evil, του Orson Welles, ενώ το ’62 έκανε απίθανη δουλειά και στο To Kill a Mockingbird. Για την διεύθυνση φωτογραφίας επιλέχθηκε ο William E. Snyder, ένας έμπειρος σε φιλμ δράσης φωτογράφος. Στο ενεργητικό του συναντάμε ετερόκλητα είδη, αλλά και πολύ επιδραστικές δουλειές. Creature from the Black Lagoon(1954), The Americano(1955), Son of Sinbad(1955), Great Day in the Morning(1956), όπως και τα τηλεοπτικά Bonanza και Star Trek. Χρειάζονταν αυτές οι συμμετοχές τόσων έμπειρών και ποιοτικών συντελεστών, προκειμένου οι ταινίες Ταρζάν να ανέβουν και καλλιτεχνικό επίπεδο. Οπότε σε αυτό τον τομέα η MGM βαθμολογείται με άριστα.

Αφήσαμε για το τέλος τον σκηνοθέτη του “Tarzan’s Fight for life”, τον H. Bruce Humberstone. Ο Αμερικανός κινηματογραφιστής έμαθε την τέχνη θητεύοντας δίπλα στους King Vidor, Edmund Goulding και Allan Dwan, διατελώντας επί σειρά ετών βοηθό τους. Μπήκε δικαιωματικά στο Hollywood Walk of Fame χάρη σε δουλειές όπως το I Wake Up Screaming (1941), και, τις σειρές ταινιών με ήρωα τον Charlie Chan, της δεκαετίας του ’50. Σκηνοθέτησε δύο ακόμη ταινίες του Ταρζάν, τα Tarzan and the Lost Safari (1957), και, Tarzan and the Trappers (1958). Ο Humberstone δικαίωσε απόλυτα την MGM που προσέφερε συμβόλαιο στον πρώην συνεργάτη των ανταγωνιστικών στούντιο της 20th Century Fox(βοήθησε και στο μοντάζ σε πολλά φιλμ). Στο καστ φιγουράρει το όνομα του Gordon Scott, στην τρίτη του ταινία ως άρχοντας της ζούγκλας. Η Τζέην αυτού του φιλμ, ενσαρκώνει ουσιαστικά το ανδρικό γυναικείο πρότυπο των Αμερικανών στα ‘50ς, με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, λίγο σαγήνη στο βλέμμα, πιστή, πρόθυμη για όλα και λεπτεπίλεπτη ταυτόχρονα, καλή νοικοκυρά και χαζούλα, αλλά εξαιρετική κολυμβήτρια. Η Eve Brent τα πηγαίνει καλά δίχως να κάνει κάτι το ξεχωριστό. Απλά διατηρεί μια καλή σχέση με τις κάμερες.

Ο υιός Ταρζάν σε αυτή την ταινία είναι κάπως καλύτερος από τους προκάτοχους του. Βγάζει προσωπικότητα, αν και σε άχαρα περάσματα μπροστά από τον φακό, όπου τον βάζουν να εκπροσωπεί το κωμικό στοιχείο μαζί με την Τσίτα. Ο Rickie Sorensen έκανε μια πολύ αξιόλογη καριέρα, την οποία περιόρισε με τις επιλογές του στα τηλεοπτικά στούντιο. Στον ρόλο του κακού μάγου ο ρολίστας James Edwards. Πολύ πειστικός και χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία του. Τέλος, το δεξί χέρι του μάγου των Ναγκάσου, είναι ο Woody Strode. Πληθωρική η παρουσία του στα κινηματογραφικά στούντιο, όπου συμμετείχε σε αμέτρητες ταινίες. Πολλές από αυτές ήταν και μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες. Υποδύθηκε από τον βασιλιά της Αιθιοπίας στο αξεπέραστο The Ten Commandments(1956), τον οπλίτη Φράνκλιν στο Pork Chop Hill(1959), μέχρι τον Ντράμπα στον Spartacus(1960), και, τον Πομπέι στο υπέροχο γουέστερν The Man Who Shot Liberty Valance(1962), μεταξύ άλλων.

Ο κακός μάγος Φούτα τρομοκρατεί τα μέλη της ειρηνικής φυλής των Ναγκάσου, με τις ανυπόστατες προφητείες του, λειτουργώντας ως σφετεριστής του θρόνου. Στρέφει τους ακόλουθους του ενάντια στους λευκούς γιατρούς του νοσοκομείο στο Ραντίνι, θεωρώντας ότι η μαγεία του απειλείται από εκείνη των λευκών. Σε αυτό το κλίμα φόβου και έντασης, προστίθεται η φιγούρα του βασιλιά της ζούγκλας, ο οποίος αναλαμβάνει να δώσει ένα τέλος στον ανηλεή πόλεμο του μάγου. Τα πράγματα περιπλέκονται όμως, όταν ο γιός του βασιλιά των Ναγκάσου προσβάλλεται από μια αρρώστια πολύ πέραν των μαγικών δυνατοτήτων του Φούτα. Η παρέμβαση του Ταρζάν θα τον οδηγήσει στην αιχμαλωσία αρχικά και, στον αγώνα για την επιβίωση έπειτα…


Tarzan And The Lost Safari 1957

 

Tarzan And The Lost Safari 1957

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

 


Σκηνοθεσία: H. Bruce Humberstone

Σενάριο: Montgomery Pittman, Lillie Hayward

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 26min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Robert Beatty: Tusker Hawkins

Yolande Donlan: Gamage Dean

Betta St. John: Diana Penrod

Wilfrid Hyde-White: Doodles' Fletcher

George Coulouris:             Carl Kraski

Peter Arne:             Dick Penrod

 

 

Η μεγάλη επιστροφή των στούντιο της MGM στις ταινίες Ταρζάν, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο της φιλμ, με μια παραγωγή που εγκαινιάζει συγχρόνως και την πρώτη εμφάνιση της έγχρωμης τεχνικής Eastman Color. Αν προσθέσουμε σε αυτά και το γεγονός ότι γυρίστηκε στην πατρίδα του βασιλιά της ζούγκλας, στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Nairobi (στην τότε Βρετανική πλευρά της χώρας…), έχουμε πολλά συν δε νομίζετε; Ποιος υποδύεται τον Ταρζάν; Μα ο Gordon Scott φυσικά, ο άρχοντας των έγχρωμων ταινιών του είδους! Μην διαμαρτύρεστε, δεν είπα ο άρχοντας των ασπρόμαυρων! Εκεί, ξέρουμε όλοι ποιος κυριαρχούσε.

Σκηνοθέτης ανέλαβε ο Bruce Humberstone, γνωστός για τις ταινίες με πρωταγωνιστή τον Warner Oland στον ρόλο του σατανικού Charlie Chan. Ο Humberstone γύρισε ακόμη ένα φιλμ μια με τον Ταρζάν. Ήταν το Tarzan's Fight for Life (1958), έναν χρόνο μετά. Την παραγωγή επιμελήθηκε ο John Croydon, ενώ το σενάριο ήταν των Montgomery Pittman και Lillie Hayward. Η μουσική είναι του Clifton Parker και η φωτογραφία του C.M. Pennington-Richards, την οποία δεν βρήκα και καταπληκτική, αφού επέλεξε πολλά σκοτεινά πλάνα και δεν επικεντρώθηκε τόσο στους πρωταγωνιστές. Η φύση είναι …κονσέρβα, με εμβόλιμα αποσπάσματα από σχετικά ντοκιμαντέρ της εποχής. Καλό το μοντάζ του Bill Lewthwaite. Η ταινία έκανε κοντά στα 2,5 εκατομμύρια δολάρια, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι το θέμα εξακολουθούσε να συναρπάζει τους θεατές.

Η ταινία ακολουθεί σε αρκετά σημεία την ιστορία του Edgar Rice Burroughs για την χαμένη πόλη του Οπάρ, μόνον που επικεντρώνεται περισσότερο στην ίδια την φυλή και τις κακές της συνήθειες, ειδικά στο θέμα των ανθρωποθυσιών. Έχει όμως έντονο κλίμα από την αρχική δημιουργία και σε λεπτομέρειες, όπως η εξιστόρηση του Ταρζάν για την καταγωγή του. Η σύντροφος του Τζέην δεν εμφανίζεται στο φιλμ, λόγω διαφωνιών με μάνατζερ, παραγωγούς (Sol Lesser) και δικαιώματα. Έχει όμως ωραίες σκηνές στη ζούγκλα και στα ειδικά διαμορφωμένα στούντιο της MGM. Αυτά τα φιλμ δεν διέγειραν την φαντασία για την αληθοφάνεια τους, αλλά για τους εξωτικούς κινδύνους και το φολκλόρ. Το τελευταίο εκπροσωπείται από την φυλή των Οπάρ, σε πολεμικούς χορούς με ρυθμό και πολύ χρώμα.

Για όσους αρέσκονται σε συσχετισμούς με τα κόμικς, να πούμε ότι εδώ παρατηρούμε μια ομοιότητα στο σενάριο, με την Γαλλική εκδοχή του Ταρζάν σαν Zembla, εικονογραφημένος πάντα, στα μέσα της δεκαετίας του`60. Και εκεί οι Οπάρ ήταν από τους μεγαλύτερους αντίπαλους του, κάτι που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και σε ιστορίες όπως «Οι ακόλουθοι του Οπάρ», έτσι όπως τις αναδημοσίευσε ο εκδότης κ. Δραγούνης, στην έκδοση του εβδομαδιαίου Ταρζάν το 1970. Εκτός του Gordon Scott στον κεντρικό ρόλο (έκανε συνολικά 6 ταινίες σαν Ταρζάν), εμφανίζονται και οι Robert Beatty, Yolande Donlan, Betta St. John, Wilfrid Hyde-White, Peter Arne , Orlando Martins και τον δικό μας (Κερκυραίος στην καταγωγή), George Coulouris, αυτή τη φορά σε ρόλο ημί-κακού που στην πορεία καλυτερεύει σημαντικά, για να μην πω ότι γίνεται καλός!

 


Tarzan's Hidden Jungle(1955)

Tarzan's Hidden Jungle(1955)

ΤΑΡΖΑΝ. Ο ΑΡΧΟΝ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

  



Σκηνοθεσία: Harold D. Schuster

Σενάριο: William Lively, Edgar Rice Burroughs

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 12min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Vera Miles:             Jill Hardy

Peter van Eyck: Dr. Celliers

Jack Elam: Burger

Charles Fredericks: DeGroot

Richard Reeves: Reeves

Αισθητά βελτιωμένη ως παραγωγή σε σχέση με τα δύο προηγούμενα φιλμ(Tarzan's savage fury – 1952 και Tarzan & the She – Devil – 1953), το “Tarzan's Hidden Jungle” του 1955 μας συστήνει μια φιγούρα που έμελε να χαρακτηριστεί το ίδιο κλασική όσο και αυτές οι ταινίες. Στον ρόλο του Ταρζάν λοιπόν, ο Gordon Merrill Werschkul, ή Gordon Scott, όνομα με το οποίο διέγραψε αρκετά επιτυχημένη πορεία ως ηθοποιός. Στην πρώτη του αυτή εμφάνιση, στον ρόλο του βασιλιά της ζούγκλας, τα πηγαίνει καλά σε γενικές γραμμές. Ο Scott στάθηκε τυχερός σε αυτή την σειρά ταινιών, καθώς άρχισαν επιτέλους να βελτιώνονται και να εξελίσσονται τεχνικά, (από την επόμενη προστέθηκε και χρώμα). Συνεπώς, πρόκειται για την αυγή μιας νέας, κινηματογραφικής εποχής για το δημιούργημα της φαντασίας του Edgar Rice Burroughs, εξίσου επιτυχημένης και συναρπαστικής. Το “Tarzan's Hidden Jungle” έρχεται για να πιστοποιήσει τα πιο πάνω.

Η ιστορία του Gordon Scott έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να γυριστεί άνετα σε ταινία  Ο γιός του διαφημιστή Stanley Werschkul από το Portland, του Oregon, ξεχώρισε για την σωματική του διάπλαση από τα χρόνια της εφηβείας κιόλας, όταν με ύψος 1,91 ο καλογυμνασμένος νεαρός βρήκε μια θέση στον Αμερικάνικο στρατό (1944). Από εκεί πέρασε στις τάξεις της στρατονομίας, για να καταλήξει τελειώνοντας την θητεία του, ναυαγοσώστης στο ξενοδοχείο Sahara του Las Vegas. Κάπου εκεί, ένας από τους κυνηγούς ταλέντων του παραγωγού Sol Lesser τον έστειλε για οντισιόν. Το εισιτήριο του για τον χώρο του θεάματος, ήταν άνευ επιστροφής! Το έμπειρο μάτι του Lesser διέκρινε τις δυνατότητες του 25χρονου και, τον πρότεινε ως αντικαταστάτη του Lex Barker στα κινηματογραφικά πλατό της RKO. Από το '61 και έπειτα, ο Scott εκμεταλλευόμενος την επιτυχημένη του παρουσία ως Ταρζάν, συνεργάστηκε και με τα Ιταλικά στούντιο. Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν μια σειρά ταινιών της κατηγορίας “σανδάλι και χλαμύδα” (το Duel of the Titans ήταν η πρώτη από αυτές). Το '65 το Αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο ABC, του δίνει το ρόλο του Ηρακλή στην ομώνυμη σειρά. Δεν ρίσκαρε και πολύ στην καριέρα του, αποδεχόμενος ρόλους σε ιστορικού τύπου b-movie, eurospy και σπαγγέτι γουέστερν, πλασάροντας περισσότερο τους μυς, παρά το υποκριτικό του ταλέντο. Όπως και να έχει, αποτέλεσε τμήμα ενός κεφαλαίου της έβδομης τέχνης και, έναν από τους πλέον πειστικότερους Ταρζάν επί σκηνής.

Μιλήσαμε στον πρόλογο για μια σαφώς βελτιωμένη παραγωγή, σε σχέση με τα προηγούμενα τουλάχιστον 2 φιλμ. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από τα ονόματα και μόνον του κάστ. Όπου εδώ, αντιλαμβάνεται κανείς και το κοφτερό μάτι του παραγωγού, που έδινε ρόλους σε νεαρούς και ταλαντούχους ηθοποιούς, κάποιοι από τους οποίους έκαναν σημαντική καριέρα. Στον Gordon Scott αναφερθήκαμε ήδη. Η Vera Miles, ήταν μια ακόμη τέτοια περίπτωση. Μέχρι την συμμετοχή της στο “Tarzan's Hidden Jungle”, μετρούσε μόλις δύο παρουσίες σε ταινίες. Στα The Rose Bowl Story (1952), και, Pride of the Blue Grass (1954), με δύο μικρούς ρόλους. Ένα χρόνο μετά όμως, έπαιξε στο σπουδαίο φιλμ νουάρ 23 Paces to Baker Street, όπως και στο εμβληματικό γουέστερν John Ford, The Searcher, με αποτέλεσμα οι μετοχές της στο κινηματογραφικό χρηματιστήριο να εκτοξευτούν. Συνεπώς χρωστάει πολλά στην ευκαιρία που της έδωσε ο Lesser. Ο Jack Elam(ένας εκ των δύο κακών του φιλμ), φοβερή ασχημόφατσα του Χόλλυγουντ και από τους κορυφαίους καρατερίστες που ανέδειξε το Αμερικάνικο σινεμά, είχε ήδη κάνει πολύ αισθητή μάλιστα την παρουσία του, υποδυόμενος σκληρούς παρανόμους στα γουέστερν του '50 (έπαιξε και τον Μπάσρα στο Princess of the Nile του 1954, όπου ήταν καταπληκτικός). Ο Γερμανός με Πολωνικές ρίζες Peter van Eyck τέλος, κλασική περίπτωση ηθοποιού που γεννήθηκε για ρόλους “κακών”(πέρασε και από τα στούντιο της θρυλικής Hammer), είχε ήδη χτίσει μια φήμη αξιόπιστου ρολίστα (με πρωταγωνιστικές αναλαμπές), από το 1943 και το Five Graves to Cairo (1943, κάνει τον υπολοχαγό Σβέγκλερ). Στο “Tarzan's Hidden Jungle” είναι ο δρ. Σέλιερς, απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών (και η Miles η νοσοκόμο – βοηθός του).

Οι ταινίες που γυρίστηκαν με θέμα τον Ταρζάν μέχρι το '55, δεν είχαν καταφέρει να πείσουν αναγνωρισμένους ηθοποιούς ώστε να συμπληρώσουν το κάστ. Στο “Tarzan's Hidden Jungle” όμως, η γκρίνια του Sol Lesser αρχίζει να πιάνει τόπο. Δύο χρόνια αργότερα, στο “Tarzan & the lost safari” θα προστεθεί και χρώμα, αλλά ο διάσημος πλέον παραγωγός έχει αρχίσει να αλλάζει τα πλάνα του, αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία προς αφήγηση. Όσων αφορά στο budget της ταινίας τώρα, κι εδώ να πούμε ότι υπήρξε μια βελτίωση, αφού η RKO έδωσε περισσότερα χρήματα. Τα εξωτερικά γυρίσματα κυριάρχησαν εκείνων στα στούντιο, η μουσική υπόκρουση του Paul Sawtell κρίνεται ως αξιοπρεπέστατη, ενώ τα εμβόλιμα αποσπάσματα από παλαιότερα ντοκιμαντέρ είναι πιο προσεγμένα. Μπορεί ο κροκόδειλος να συνεχίζει την πορεία του προς το ποτάμι (αμάν πια με αυτή την σκηνή!), προστέθηκαν όμως ζέβρες, αντιλόπες και λοιπά άγρια ζώα. Τα μέλη της φυλής των Σεκούλου έχω την αίσθηση ότι φορούν ...αξεσουάρ των συναδέλφων τους Βατούζι, από το “Tarzan's Savage Fury”, κάτι όμως που περνάει μάλλον απαρατήρητο στο γενικότερο κλίμα αναστάτωσης και ανθρωποθυσιών. Το σενάριο του William Lively είναι τηλεοπτικού καθαρά ύφους. Με λίγες περικοπές στην διάρκεια και τους διαλόγους (όχι ότι επιδίδονται οι ηθοποιοί και σε τίποτα μονόλογους), χωρούσε άνετα σε τηλεοπτικό επεισόδιο. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Harold D. Schuster. Κινηματογραφιστής που δοκίμασε αρκετά διαφορετικά είδη. Το “Zanzibar” του '40, όπως και το “South to Karanga” της ίδιας χρονιάς, ήταν κλασικές περιπέτειες στην Αφρικάνικη ήπειρο και, μάλιστα επιτυχημένες. Ο Σούστερ έκανε πολύ πιο έντονη παρουσία στα τηλεοπτικά στούντιο, με αμέτρητα επεισόδια στο ενργητικό του, σειρών όπως η “Lassie”.

Μια ομάδα λευκών, αδίστακτων κυνηγών σκοτώνει αδιακρίτως κάθε λογής άγριο ζώο, προκειμένου να εμπορευτεί τα δέρματα, το ελεφαντόδοντο και το λίπος τους. Η απληστία τους οδηγεί στην αντίπερα όχθη του ποταμού, στην γη των Σεκούλου, μιας φυλής που λατρεύει τα ζώα και πληρώνει με το ίδιο νόμισμα εκείνους που τολμούν να διαταράξουν τις ισορροπίες της φύσης. Ο Ταρζάν καλείται να βγάλει εκ νέου τα κάστανα από την φωτιά, όταν ο δρ. Σέλιερς και η όμορφη νοσοκόμα του πέφτουν στα χέρια της άγριας και οικολογικής φυλής, με τους κυνηγούς να καραδοκούν από δίπλα...