Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Antonioni. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Antonioni. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 13 Ιουνίου 2021

L'eclisse 1962

 L'eclisse 1962

Στην έκσταση του πάθους

(Η έκλειψη)

Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni

Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Tonino Guerra,

Elio Bartolini, Ottiero Ottieri

Είδος: Antonioni, Drama, Romance

Διάρκεια: 01:58

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Alain Delon: Piero

Monica Vitti: Vittoria

Francisco Rabal: Riccardo

Lilla Brignone: Vittoria's Mother

Rossana Rory: Anita

 

Η τρίτη ταινία της "τριλογίας της αλλοτρίωσης" (οι άλλες δύο είναι "Η περιπέτεια" και "Η νύχτα"), θεωρείται η καλύτερη ταινία του Αντονιόνι με την οποία ο σκηνοθέτης φτάνει στο απόγειο του προσωπικού του ύφους: νεκροί χρόνοι όπου φαινομενικά δεν συμβαίνει τίποτα, καθοριστικοί όμως για το μετεώρισμα και το αργό ξεδίπλωμα των συναισθημάτων, άδεια κι έρημα τοπία (αστικά και φυσικά) που υπογραμμίζουν και εκφράζουν οπτικά την μοναξιά των ηρώων, λειτουργική χρήση των εντός και εκτός πεδίου χώρων, απογείωση του καθημερινού και τετριμμένου στη σφαίρα της ποίησης, εκφραστική χρήση της σιωπής...

Ο κόσμος των αστών που στην "Περιπέτεια" υπήρχε σαν ένα λιγάκι αποκομμένο φόντο και στη "Νύχτα" έκανε πιο καθαρά την εμφάνισή του, εδώ είναι ο κύριος θεματικός πυρήνας. Είναι το πορτραίτο μιας γυναίκας που εγκαταλείπει έναν ώριμο διανοούμενο, γιατί δεν μπορεί να της προσφέρει καμία σιγουριά και αποθαρρυμένη, χαμένη και μόνη αρχίζει ν'αναζητά στους άλλους, τη θέρμη για τη ζωή που λείπει από την ίδια. Καρδιά της ταινίας αποτελούν οι σκηνές στο χρηματιστήριο της Ρώμης, μια σεκάνς ανθολογίας δεκαπέντε λεπτών σε μια ανθρώπινη ζούγκλα όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν σαν μανιακοί κερδίζοντας και χάνοντας περιουσίες μέσα σε λίγα λεπτά.

Στο φινάλε της ταινίας υπάρχει μια άλλη εξίσου σημαντική σεκάνς (δες βίντεο) που ερμηνεύει την ταινία κινηματογραφώντας μια έκλειψη ηλίου, την ώρα που η Μόνικα Βίτα ξεκινάει αναποφάσιστη να συναντήσει τον εραστή της. Αυτά τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ταινίας δείχνουν το σκοτάδι της έκλειψης να πέφτει αργά από κάδρο σε κάδρο σε μια πόλη άδεια από ανθρώπους, ενώ το μόνο που υπάρχει στα κάδρα του Αντονιόνι είναι μια νεκρή φύση από τσιμέντο, άσφαλτο και οικοδομικά υλικά. Ολική έκλειψη των συναισθημάτων. Η πλοκή ισχνή, η αφήγηση αργή και αποστασιοποιημένη, οι διάλογοι ελάχιστοι, απαιτείται γνώση και μια άλλη οπτική για την απόλαυσή της.

 


 

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

La Notte 1961

 

La Notte 1961

Η Νύχτα


Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni

Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano, Tonino Guerra

Είδος: Antonioni, Drama

Διάρκεια: 02:02

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Marcello Mastroianni: Giovanni Pontano

Jeanne Moreau: Lidia Pontano

Monica Vitti: Valentina Gherardini

Bernhard Wicki: Tommaso Garani

Rosy Mazzacurati: Rosy

 

Με Χρυσή Άρκτο από το Βερολίνο, το δεύτερο μέρος της τριλογίας της αποξένωσης (είχε προηγηθεί η «Περιπέτεια»), ένα φιλμ που εξακολουθεί να μοιάζει εκθαμβωτικά μοντέρνο. Είναι η καταγραφή περίπου ενός 19ωρου από τη ζωή ενός ζεύγους, από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 7 το πρωί, από την επίσκεψη στον ετοιμοθάνατο φίλο μέχρι το τέλος του ολονύχτιου πάρτι. Σπουδαίο οδοιπορικό σε υπνωτικό κλίμα, λειτουργική τοποθέτηση των σωμάτων και αντικατοπτρισμό του ψυχισμού στο εξωτερικό γίγνεσθαι, που οδηγεί το συγγραφέα και την γυναίκα του από το τέλμα στο οριστικό «σπάσιμο». Μια από τις πιο νυχτερινές ευρωπαϊκές ταινίες, που από αυτήν την άποψη θα μπορούσε να τοποθετηθεί δίπλα στο «Μπομπ τον τζογαδόρο» και το «Ασανσέρ για δολοφόνους». Το βασανιστικό φινάλε προαναγγέλλει με τον καλύτερο τρόπο την επερχόμενη «Έκλειψη».

To La Notte είναι η κεντρική ταινία της τριλογίας του Antonioni που ξεκινά με το L`Avventura και λήγει ένα χρόνο αργότερα με το L`Eclisse. Είναι μια ακόμη ταινία που αποδεικνύει ότι Antonioni ήταν πέρα και πάνω απ`όλα ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Εξάλλου, τι παραπάνω χρειάζεται μια ταινία για να θεωρηθεί αριστούργημα όταν ο ίδιος ο Kubrick την είχε συμπεριλάβει στις 10 αγαπημένες του;

Ο σκηνοθέτης επιλέγει κι εδώ μια υπόθεση απλή και δίνει το βάρος στους συμβολισμούς και στους υπαινιγμούς. Το σενάριο του διαχειρίζεται το τέλος της σχέσης ενός ζευγαριού, μετά από μια νύχτα, όπου και οι δύο έχουν διαφορετικές ερωτικές εμπειρίες. Το κοινό τους παρελθόν και η μέχρι εκείνη τη στιγμή κοινή τους ζωή παραμένουν άγνωστα μέχρι το φινάλε της ταινίας. Κι όμως, το σενάριο είναι τόσο τέλεια δομημένο που παρά την άγνοια αυτή ο χωρισμός έρχεται τόσο φυσιολογικά, χωρίς να σε βάζει στη διαδικασία να ζητάς ευθύνες και να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που έφταιξε.

Αυτό, όμως, που σε βυθίζει πιο πολύ απ`οτιδήποτε άλλο στο αντονιονικό σύμπαν και στην ιστορία του ζευγαριού είναι η σκηνοθεσία και η φωτογραφία. Το Μιλάνο της εποχής είναι το ιδανικό background για την ταινία. Η πόλη εκσυγχρονίζεται, τα παλιά κτίρια δίνουν τη θέση τους σε καινούρια. Το νεαρό ζευγάρι βιώνει ακριβώς την ίδια αλλαγή. Ο πόθος του για αυτή έχει πεθάνει και ο θαυμασμός της γι`αυτόν έχει αντικατασταθεί από τη βαρεμάρα. Ο Antonioni με τη σκηνοθεσία του αν δεν καταφέρει για ακόμη μία φορά να σας αφήσει άφωνους θα σας κάνει τουλάχιστον να υποκλιθείτε στο τεράστιο ταλέντο του.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα αριστούργημα το οποίο μπορεί στις μέρες μας να σας κουράσει με τους αργούς του ρυθμούς, σας συστήνω όμως ανεπιφύλακτα να το δείτε και να το απολαύσετε γιατί ταινίες σαν το La Notte και δημιουργός σαν τον Antonioni δεν νομίζω πως θα ξαναϋπάρξουν ποτέ.