Marius 1931 – Fanny 1932 – César 1936

Marius 1931 – Fanny 1932 – César 1936

Μάριος – Φανή – Καίσαρας

,

Σκηνοθεσία: Alexander Korda

Σενάριο: Marcel Pagnol

Είδος: Comedy, Drama, Rom

Διάρκεια: 2h 10min, 2h 20min, 2h 48min

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Pierre Fresnay = Marius

Orane Demazis = Fanny

Raimu = César Olivier

Fernand Charpin =            Honoré Panisse

Alida Rouffe = Honorine Cabanis

Paul Dullac = Félix Escartefigue

Alexandre Mihalesco = Piquoiseau

Robert Vattier = Albert Brun

Ήμουν μαθητής του δημοτικού όταν ενώ έκανα τα μαθήματά μου, (που λέει ο λόγος), άκουγα την εκπομπή "Το Θέατρο στο Ραδιόφωνο". Δεν υπήρχε βέβαια τότε τηλεόραση και ακούγαμε τακτικά θεατρικά έργα παιγμένα στο ραδιόφωνο. Παιζόταν η τριλογία του Marcel Pagnol, "Μάριος-Φανή-Καίσαρας". Φυσικά σε τρεις συνεχόμενες εβδομάδες. Τους βασικούς ρόλους, αν θυμάμαι καλά, κρατούσαν οι Λιάκος Χριστογιαννόπουλος και Χριστόφορος Νέζερ. Αν και μικρό παιδί, η υπόθεση έμεινε βαθειά χαραγμένη στη μνήμη μου, τόσο, που ακόμα και όταν το 1961 παρακολούθησα στον κινηματογράφο μια διασκευή της τριλογίας, δεν έμεινα ικανοποιημένος. Πρόκειται για τη ταινία του Joshua Logan, "Fanny". Οι τρεις ταινίες συμπτυχθήκαν σε μία, διάρκειας 133 λεπτών. Το νόημα των δύο πρώτων ταινιών μπορούμε να πούμε ότι παρουσιάζεται αναλλοίωτο. Η Τρίτη όμως ξεφεύγει αρκετά από το πρωτότυπο θεατρικό έργο.

Για τον Marcel Pagnol να πούμε τα εξής. Είναι πολυγραφότατος, όχι μόνο θεατρικών έργων στην αρχή, αλλά αργότερα και κινηματογραφικών σεναρίων. Έχει ακόμα σκηνοθετήσει και αρκετές ταινίες του. Έχει βραβευτεί με "Νόμπελ"  και έχει εκλεγεί μέλος της Γαλλικής ακαδημίας. Σε αρκετές ταινίες του έχω μεταφράσει τους υπότιτλους και τις έχω παρουσιάσει σε αυτό το μπλοκ. Το ίδιο έκανα και για τις τρεις αυτές ταινίες του. Να σημειώσω όμως το εξής: Στο διαδίκτυο υπάρχουν Ελληνικοί υπότιτλοι για τις δύο πρώτες ταινίες μεταφρασμένοι από τον "Μάνο", που σίγουρα μετέφρασε τους Αγγλικούς υπότιτλους των ταινιών. Να επισημάνω όμως ότι γενικά Αγγλικοί υπότιτλοι Γαλλικών ταινιών έχουν τα χάλια τους! Παρά λοιπόν την φιλότιμη προσπάθεια του κάθε μεταφραστή, αν μεταφράζει από τα Αγγλικά, θα μεταφράσει τις Αγγλικές αρλούμπες! Ο θεατής λοιπόν που γνωρίζει έστω στοιχειωδώς τα Γαλλικά, θα ψαρώσει όταν άλλα θα ακούει και άλλα θα διαβάζει. Έκατσα λοιπόν και μετέφρασα από τα Γαλλικά τους υπότιτλους και των τριών ταινιών.

Ο Marcel Pagnol γεννήθηκε στην Μασσαλία. Έτσι τα έργα αυτά που περιγράφουν τη ζωή απλών ανθρώπων στο λιμάνι και την γύρο περιοχή της Μασσαλίας, μπορούμε να πούμε ότι αυτούς έγραψε ως ένα φόρο τιμής προς την ιδιαίτερη πατρίδα του. Κεντρικοί ήρωες των έργων είναι ο Μάριος και η Φανή. Ο πατέρας του Μάριου, ο Σεζάρ, έχει ένα καφέ-μπαρ στην προβλήτα του λιμανιού. Εκεί στο κατάστημα αυτό ο Μάριος εργάζεται ως σερβιτόρος. Έξω από το κατάστημα, η νεαρή Φανή έχει μία πάγκα όπου πουλά διάφορα όστρακα. Οι νέοι είναι φίλοι από μικρά παιδιά, και ο Μάριος συχνά βγαίνει έξω από το μαγαζί και τα λένε. Είναι επόμενο να αναπτυχθεί ένα ειδύλλιο μεταξύ τους. Ειδύλλιο το οποίο για να ευοδωθεί, θα περάσουν είκοσι χρόνια!

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στην περιγραφή των σεναρίων, μια και δεν θα ήθελα να μαρτυρήσω κάτι παραπάνω σε αυτούς που έχουν την πρόθεση να τα δουν τα έργα. Νε σημειώσω μόνο ακόμα ότι μόνο τα δύο πρώτα, (Μάριος, Φανή), τα έγραψε ο Pagnol για το θέατρο, όπου μετά τα διασκεύασε για τον κινηματογράφο. Αντίθετα, το τελευταίο έργο, (Σεζάρ), το έγραψε κατευθείαν ως σενάριο κινηματογραφικού έργου.

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Η Διαθήκη του Δρος Μαμπούζε

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Norbert Jacques, Fritz Lang

Είδος: Crime, Horror, Mystery

Διάρκεια: 2h 2min

Γλώσσα:Γερμανικά

Παίζουν

Rudolf Klein-Rogge = Δόκτωρ Mabuse

Thomy Bourdelle = Καθηγητής Baum

Gustav Diessl = Thomas Kent

Rudolf Schündler = Hardy

Jim Gérald = Επιθεωρητής Lohmann

Oskar Höcker = Bredow

Theo Lingen = Karetzky

Monique Rolland = Lilli

Στην αρχική ταινία του 1922 ο εγκληματικός χαρακτήρας του Δρ. Μαμπυς (Rudolf Kleine-Rogge) και το συνδικάτο του σχεδιάζουν και εκτελούν την μια μετά τις άλλες εγκληματικες πράξεις, καλά προετοιμασμένες και σχεδιασμένες, με απώτερο σκοπό ένα εγκληματικό βασίλειο....

Στο τέλος βέβαια, συλλαμβάνεται και εγκλείεται σε ένα φρενοκομείο.

Έντεκα χρόνια μετά, το 1933, ο Lang ξαναγυρίζει και σκηνοθετεί την "συνέχεια", στην οποία με μεγάλη "δόση" μεταφυσικής, ο εγκληματίας Μαμπυζ (Rudolf Klein-Rogge) που όπως είπαμε, συνελήφθη το 1922 και από τότε βρισκόταν σε ψυχιατρική κλινική, μετενσαρκωνει την εγκληματική του δράση μέσω τρίτων προσώπων, πάντα με σκοπό την δημιουργία της απόλυτης, παγκόσμιας βασιλείας του κακού.

Ο επιθεωρητής Λόμαν (Otto Wernicke) ακολουθώντας μια προσεκτική ανάλυση των γεγονότων, μαζί με κάποιες έγκαιρες καταθέσεις μαρτύρων, διακρίνει την σωστή κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί...

          H ταινία αποτελεί την συνέχεια της εκπληκτικής ταινίας "Dr Mabuse Ο Παίκτης" (1922) του μεγάλου Γερμανού Σκηνοθέτη Fritz Lang.

Το έργο, σε σενάριο της Theas Harbou, συζύγου του Fritz Lang,  είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής πλοκής με βαριές μεταφυσικές επιρροές.

Οι σπουδαίες ερμηνείες, ιδιαίτερα του Rudolf Kleine-Rogge και βεβαίως του αστυνομικού Otto Wernicke, το σενάριο, τα σκηνικά και τα τεχνικά μέσα εκπλήσσουν τον σημερινό θεατή με την αρτιότητα τους, οπως πχ, το στοιχείο της δολοφονίας οδηγού σταματημένου αυτοκινήτου σε φανάρια, από δολοφόνο καθισμένο στην πίσω θέση διπλανού αυτοκινήτου, αντιγράφτηκε λυσσωδώς από μετέπειτα αστυνομικές ταινίες.

Ένα ιδιοφυές αριστούργημα του Fritz Lang, που ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 1933, σχεδόν ταυτόχρονα με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ στην Γερμανία. Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται στον Δρ. Μαμπούζε, ο οποίος συγγράφει μανιωδώς εγκληματικά “σενάρια” με το διεστραμμένο του μυαλό, τα οποία υλοποιούνται από μία ομάδα ατόμων.

Όταν λοιπόν ανέλαβε ο Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς το Υπουργείο Προπαγάνδας έπρεπε να ελέγξει το ποιόν της ταινίας κατά τα ναζιστικά πλέον πρότυπα. Και ο Δρ. Γκαίμπελς την απαγόρευσε, διότι διαπίστωσε πως είναι εντελώς επιζήμια για το νέο καθεστώς, αφού κατά δήλωσή του: "Έδειχνε ότι μια εξαιρετικά αφοσιωμένη ομάδα ανθρώπων είναι απολύτως ικανή να ανατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση με τη βία" (προφανώς έκρινε εξ’ ιδίων τ’ αλλότρια και μάλλον αναγνώρισε και τον εαυτό του στον Δρ. Μαμπούζε).

Το φιλμ κατατάσσεται στην περίοδο του ομιλούντος Γερμανικού κινηματογράφου (1930-35), που σφραγίζεται με αριστουργηματικές δημιουργίες και οιωνούς της ανόδου του Ναζισμού ("M", 1931, "Das Testament der Dr Mabuse", 1933).

Έξω από τα στεγανά της ιστορικής σημασίας, το έργο του Fritz Lang αποκαλύπτεται σήμερα προφητικό, επίκαιρο και εξαιρετικά συναρπαστικό. Η καταβύθιση στα σκοτάδια του ανθρώπινου ψυχισμού αλλά και η μοναδική του εικαστική ματιά, που τόσο επηρέασε τη διαμόρφωση του σύγχρονου κινηματογράφου, εξακολουθούν να τοποθετούν τον Fritz Lang στην πρώτη σειρά του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος.

Stars: Rudolf Klein-Rogge, Otto Wernicke, Gustav Diessl.

Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες -αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων- τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα μαχόμαστε νόμους, πολεμάμε τα πρέπει που δεν μας φαίνονται ούτε καλά ούτε δίκαια για την εποχή μας...Πάντα αγωνιζόμαστε.

Fritz Lang

Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=BG9iEpQgXGU

The Smiling Lieutenant 1931

The Smiling Lieutenant 1931

Ονειρώδες Βαλς

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Σενάριο: Leopold Jacobson (operetta), Felix Dormann (operetta)

Είδος: Comedy, Romance, Musical

Γλώσσα: Αγγλικά

Διάρκεια: 1h 33min

Παίζουν:

Maurice Chevalier = Lt. Nikolaus 'Niki' von Preyn

Claudette Colbert = Franzi

Miriam Hopkins = Πριγκίπισσα Anna

Charles Ruggles =             Max (as Charlie Ruggles)

George Barbier = Βασιλεύς Adolf XV

Hugh O'Connell = Niki's Orderly

O Nίκι, ένας σκανδαλιάρης υπολοχαγός στην προπολεμική Αυστρία, είναι αθεράπευτα ερωτευμένος με την Φρανζί, μια βιολονίστρια. Κατά την διάρκεια μιας βασιλικής εκδήλωσης το φλερτάρισμα του Νίκι προς την Φρανζί παρερμηνεύεται από την επισκεπτόμενη πριγκίπισσα Χόπκινς, η οποία νομίζει ότι απευθύνεται σε αυτήν. Ο Νίκι αναγκάζεται να την παντρευτεί και να ταξιδέψει μεχρι το μικρό της βασίλειο του Φλάουζεντερμ. Η Φρανζί ακολουθεί τον Νίκι για να συνεχίσουν την παράνομη σχέση τους και τα ευτράπελα συνεχίζουν.

Το THE SMILING LIEUTENANT είναι μια εξωφρενική, για τα δεδομένα της εποχής, κωμωδία μιούζικαλ, γεμάτη σεξουαλικά υπονοούμενα και έναν φρενήρη, γοητευτικό ρυθμό. Πόρτες ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα ενώ οι χαρακτήρες ανταλλάσουν έξυπνες ατάκες και τραγουδάνε εύθυμα τραγούδια (πολλές φορές ταυτόχρονα). Ο μιλιταρισμός εμφανίζεται στην ταινία αυτά ως μια ευφορική φάρσα και πολλές φορές αγγίζει την παρωδία των βασιλικών ηθών.  Ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας είναι η απρόσμενα μεγάλη σεξουαλική ελευθεριότητα στους χαρακτήρες και ιδιαίτερα στον Νίκι και την Φρανζί.

Η μουσική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση κάθε χαρακτήρα. Η πριγκίπισσα Χόπκινς παίζει αρχικά αποκλειστικά κλασική μουσική. Παρά το ομολογουμένως βιρτουόζικο παίξιμο της όμως, αφήνει αδιάφορο τον Νίκι, του οποίου η καρδιά έχει κλαπεί από την ανέμελη και κεφάτη τζαζ της Φρανζί. Η τζαζ στα πλαίσια εκείνης της εποχής συμβολίζει δηλαδή την νεανικότητα και την ανεμελιά, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο πικάντικο νούμερο της Φρανζί. Στο νούμερο αυτό προτρέπει την πριγκίπισσα να «ζωντανέψει» τα εσώρουχα της με το τραγούδι «Jazz up your lingerie». Αυτό το τραγούδι ορίζει ουσιαστικά και το απελευθερωμένο στυλ κωμωδίας του σκηνοθέτη Ernst Lubitsch, κάτι που ο ίδιος θα συνεχίσει και σε ταινίες όπως το TROUBLE IN PARADISE και το THE SHOP AROUND THE CORNER.

Στην καρδιά της ταινίας υπάρχει η πάλη ανάμεσα στο παλιομοδίτικο και το μοντέρνο. Αυτό εκφράζεται κιόλας και από το γεγονός ότι η ταινία αποτελεί και μία από τις πρώτες ομιλούμενες στο Hollywood, μια εκ φύσεως μοντέρνα ιδιότητα, όπως και η μάχη ανάμεσα στην τζαζ και την κλασική μουσική. Μία δεκαετία μετά ο Ernst Lubitsch θα τελειοποιούσε την τεχνική του με το TO BE OR NOT TO BE, στο οποίο σατιρίζει τον Χίτλερ και τον ναζισμό ενώ ταυτόχρονα κινείται με εξίσου ταχείς ρυθμούς, αλλά φρενάρει την δράση όποτε χρειάζεται να αναγνωρίσει την σκοτεινή πραγματικότητα.

Η ταινία στο youtobe:
https://www.youtube.com/watch?v=ECgKllWbCPk

A Nous la Liberte (1931)

A Nous la Liberte (1931)

Αγάπη, Γέλιο, Ξενοιασιά

Σενάριο: René Clair

Σκηνοθεσία: René Clair

Γλώσσα: Γαλλικά

Είδος: Comedy, Musical

Διάρκεια: 1h 44min

Παίζουν:

Henri Marchand =             Émile

Raymond Cordy = Louis

Rolla France            = Jeanne

Paul Ollivier = Ο θείος (as Paul Olivier)

Jacques Shelly  = Paul

André Michaud = Ο επιστάτης

Germaine Aussey = Maud – Η γυναίκα του Louis

Αριστουργηματική ετούτη η ταινία του Rene Clair, η οποία εκτός των άλλων αποτέλεσε και τη σκόνη αμφισβήτησης στη δημιουργική πρωτοτυπία του μεταγενέστερου Modern Times. Η κατηγορία δεν είναι αβάσιμη, αρκεί να υπάρξετε αυτόπτες μάρτυρες για να το διαπιστώσετε. Όμως προσωπικά θεωρώ την κατηγορία ανούσια. Τι εστί πρωτοτυπία; Σε ποιο βαθμό αφήνεται το περιθώριο των κοινών τόπων; Γενικά θεωρώ τις παρόμοιες πρακτικές ως οπορτουνιστικά τρικ των εταιρίων παραγωγής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Στο "À nous la liberté" το πρωταγωνιστικό δίδυμο συνθέτουν δύο κρατούμενοι. Στην κοινή τους προσπάθεια για απόδραση, μόνο ο ένας στέκεται τυχερός, αφού κατά τον ελεύθερο βίο του, απροσδόκητα, αποκτά τεράστια πλούτη με την ιδιότητα του επιχειρηματία. Ο δεύτερος θα δραπετεύσει, κατόπιν ενός μάλλον ανέλπιστου γεγονότος και θα βρει, κατά σύμπτωση, εργασία στο μεγάλο εργοστάσιο του φίλου του. Ένας έρωτας ταλαιπωρεί την καρδιά του, η οποία έχει κατακτηθεί από μια συνάδελφό του. Ενώ η συνάντηση με τον πρώην συγκρατούμενό του θα επαληθεύσει, έστω και επεισοδιακά, το σφιχτό δέσιμο μιας φιλίας, που μέσα από τον αυθορμητισμό της κανιβαλίζει τα ήθη και τα έθιμα της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Για την ακρίβεια, ο αναρχικός Rene Clair εξαπολύει μια ξέφρενη σάτιρα κατά της "Νέας βιομηχανιοποιημένης κοινωνίας". Οι αριστερές ιδέες του σκηνοθέτη δεν πολυάρεσαν στα μεγάλα στούντιο αλλά παρά ταύτα η ταινία ήταν η πρώτη μη-αγγλόφωνη που κέρδισε υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Τώρα, αν κάποιες σκηνές σας φέρουν στο μυαλό τους «Μοντέρνους Καιρούς» του Τσάπλιν, τότε ρίξτε και ένα επιπλέον διάβασμα στο θέμα των μηνύσεων. Ο Clair επέλεξε να μην συμμετάσχει στη δικαστική διαμάχη και δήλωσε για το θέμα ότι αν ο Τσάπλιν τον αντέγραψε, το εκλαμβάνει αυτό ως τιμή.

Η ταινία στο youtube

https://www.youtube.com/watch?v=RJIH1qTXMm0

M - 1931

M - 1931

Ο Δράκος του Ντίσελντορφ

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Thea von Harbou, Fritz Lang

Είδος Crime, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Γερμανική

Παίζουν:

Peter Lorre = Hans Beckert

Ellen Widmann = Frau Beckmann

Inge Landgut = Elsie Beckmann

Otto Wernicke = Inspector Karl Lohmann

Theodor Loos = Inspector Groeber

Gustaf Gründgens = Schränker

Friedrich Gnaß = Franz

Βρισκόμαστε στο Βερολίνο, αρχές του 1930. Η τοπική κοινωνία είναι αναστατωμένη και φοβισμένη από την ύπαρξη ενός ψυχοπαθή δολοφόνου, που παγιδεύει και σκοτώνει μόνο μικρά κορίτσια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος μπορεί να είναι και το μόνο χαρακτηριστικό που γνωρίζουν γι' αυτόν είναι ότι σφυρίζει πάντα έναν συγκεκριμένο σκοπό από ένα κομμάτι κλασικής μουσικής. Κάθε δυνατή προσπάθεια της αστυνομίας να τον εντοπίσει καταλήγει άκαρπη, παρά το γεγονός ότι φρουρείται κάθε δρόμος και ερευνούνται όλες οι γειτονιές εξονυχιστικά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι μικροκακοποιοί και οι κλέφτες της περιοχής να δυσανασχετούν με τη βαριά αστυνόμευση, που δεν επιτρέπει πια να εκτελούν τις παράνομες δραστηριότητές τους και έτσι αποφασίζουν να μόνοι τους τον δολοφόνο και να δώσουν ένα τέλος σε αυτή την ιστορία Επιστρατεύοντας τους ζητιάνους που κυκλοφορούν παντού χωρίς να τους υποψιάζεται κανείς, τους αναθέτουν το έργο να κατασκοπεύουν τους δρόμους για να ανακαλύψουν τον απεχθή εγκληματία. Πράγματι, σύντομα ο δολοφόνος προδίδεται από το σφύριγμα του, το οποίο αναγνωρίζει ένας τυφλός ζητιάνος. Ο εγκληματίας συλλαμβάνεται απ' τους κακοποιούς, οι οποίοι και τον παραπέμπουν σε λαϊκό δικαστήριο με σκοπό την καταδίκη του...

Ο τίτλος « Μ» βγαίνει από τη λέξη "Mörder" που στα γερμανικά σημαίνει Δολοφόνος. Το σενάριο είναι γραμμένο από την σύζυγο του μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη "Thea von Harbou" και μας αφηγείται εν μέρει την πραγματική ιστορία ενός μανιακού δολοφόνου που έδρασε στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας την δεκαετία του 20. Στο «Μ» παρά το γεγονός ότι ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία του Fritz Lang, οι διάλογοι που χρησιμοποιούνται είναι αρκετά φειδωλοί. Μια από τα πιο θεαματικές σκηνές της ταινίας είναι παντελώς βουβή. Είναι η σκηνή που συλλαμβάνεται ο δολοφόνος από τους κακοποιούς και τον σέρνουν σε ένα υπόγειο για να τον δικάσουν. Άλλο ενδιαφέρον της ταινίας είναι το γεγονός πως όλοι οι φόνοι γίνονται εκτός πλάνου και ο κεντρικός ήρωας, ο δολοφόνος. εμφανίζεται σε σημαντικά μικρό αριθμών πλάνων και μόνο προς το τέλος του δίνεται η ευκαιρία. για έναν πραγματικά συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό μονόλογο. Σε μεγάλο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε πλάνα με άντρες σε σκοτεινά σημεία. καπνισμένα λημέρια, απαίσια καταγώγια και συνωμοτικές συνεδριάσεις. Τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που βλέπουμε είναι σκληρές καρικατούρες με φουσκωτά παραμορφωμένα μεγάλα φρύδια και έντονα πηγούνια. Ασύμμετρα. σκληρά, παγωμένα, κλειστά και αδιάλλακτα πρόσωπα.

Το «Μ», γυρισμένο το 1931, στην κρίσιμη εποχή του μεσοπολέμου, μας μεταφέρει με αριστοτεχνικό τρόπο τον παλμό μίας τυπικής γερμανικής αστικής κοινωνίας. η οποία λίγο πριν το ξέσπασμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού. Το πνιγηρό κλίμα της ανομίας και της εγκληματικότητας μοιάζει σα να προαναγγέλλει την άνοδο στη καγκελαρία της Γερμανίας του φρικτού καθεστώτος των ναζί. Σε κάποιο σημείο του φιλμ. με την χρήση του παράλληλου μοντάζ, παρομοιάζεται η εξουσία της αστυνομίας με εκείνη του υπόκοσμου. Και οι δυο εξουσίες φαίνονται σαν πολιτικές δυνάμεις που κινούν όλα τα νήματα και έχουν στα χέρια τους την τύχη της κοινωνίας. Για λόγους αυθεντικότητας ο Lang, αντί για ηθοποιούς προτίμησε να χρησιμοποιήσει πραγματικούς κακοποιούς στο φιλμ και λέγεται ότι μέχρι την ολοκλήρωση των γυρισμάτων παραλίγο να μείνει χωρίς κομπάρσους. επειδή τουλάχιστον 20 από αυτούς συνελήφθησαν από την αστυνομία.

Η ταινία του Lang είναι τόσο καινοτόμος, πολυεπίπεδη και πρωτοπόρος για την εποχή της, που πραγματικά εντυπωσιάζει. Είναι μια ταινία-μύθος του κλασικού γερμανικού κινηματογράφου και όχι μόνο Ήταν η πρώτη ταινία που αναφέρεται σ' ένα μανιακό, κατά συρροή δολοφόνο, η πρώτη ταινία που εισήγαγε το θέμα της εγκληματικής παθολογίας και ασχολήθηκε με τις εγκληματολογικές διαδικασίες ανεύρεσης του εγκληματία. Το «Μ» είναι η "μητέρα" όλων των ταινιών που έχουν σαν θέμα δολοφόνους, κυνηγητό με αστυνομικούς, δίκες κλπ... Είναι ο πρόδρομος όλων των μεταγενέστερων φιλμ νουάρ και αντικείμενο σπουδής για πολλούς σκηνοθέτες για πολλά από τα επόμενα χρόνια. Ο σχεδόν μέχρι τότε άγνωστος Peter Lorre. ερμηνεύει με συγκλονιστικό τρόπο τον πρώτο serial Killer στην ιστορία του σινεμά και μετά από αυτή την εξαιρετική ερμηνεία συνεχίζει την καριέρα του στο Χόλυγουντ.

Η ταινία στο youtube:
https://www.youtube.com/watch?v=C47uL9LrVEc

Juno And The Paycock 1930

Juno And The Paycock 1930

Η Ήρα και το παγόνι

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Sean O'Casey, Alfred Hitchcock

Είδος: Drama

Διάρκεια: 1h 25min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Maire O'Neill= Κα. Maisie Madigan

Edward Chapman = Καπετάνιος Boyle

Sidney Morgan = 'Joxer' Daly

Sara Allgood = Κα. Boyle ('Juno')

John Laurie = Johnny Boyle

Dave Morris = Jerry Devine

Kathleen O'Regan = Mary Boyle

Στις παραγκουπόλεις του Δουβλίνου κατά τη διάρκεια του Ιρλανδικού Εμφυλίου Πολέμου, ο καπετάνιος Boyle (Edward Chapman) ζει σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων με τη σύζυγό του Juno (Sara Allgood) και τα δύο μικρά παιδιά τους Mary (Kathleen O'Regan) και Johnny (John Laurie) ). Η Juno αποκαλεί τον σύζυγό της "το Paycock", (παγόνι), γιατί τον θεωρεί τόσο χρήσιμο και μάταιο όσο το παγώνι. Η Juno δουλεύει ενώ ο καπετάνιος γυροφέρνει στο διαμέρισμα όταν δεν πίνει τα λιγοστά οικονομικά της οικογένειας στο μπαρ της γειτονιάς.

Η κόρη της Mary έχει δουλειά, αλλά απεργεί ενάντια στη άσχημη συμπεριφορά της εργοδοσίας εις βάρος ενός συναδέλφου της. Ο γιος Johnny έχει καταστεί σχεδόν ανάπηρος αφού έχασε ένα χέρι και τραυματίστηκε σοβαρά στο γοφό του σε μια μάχη με τους Black και Tans κατά τη διάρκεια του Ιρλανδικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Αν και ο Johnny έχει πάει με την πλευρά που είναι κατά κατά της Συνθήκης, κατέδωσε στην Ιρλανδική αστυνομία ένα μέλος του  IRA που στη συνέχεια το εκτέλεσαν. Ο Paycock λέει στον φίλο του Joxer (Sidney Morgan) την αηδία του για τον πληροφοριοδότη, αγνοώντας ότι αυτός είναι ο γιος του. Ο IRA υποψιάζεται τον Johnny και τον διατάζει να παρουσιαστεί για ανάκριση, αλλά αυτός αρνείται, διαμαρτυρόμενος υσχηριζόμενος ότι οι πληγές του δείχνουν ότι έχει κάνει το χρέος του για την Ιρλανδία.

Ο καπετάνιος πληροφορείται ότι θα λάβει μία σημαντική κληρονομιά. Χαρούμενος ο καπετάνιος δανείζεται χρήματα έναντι της της κληρονομιάς (που δεν έχει ακόμη λάβει), και τα ξοδεύει αβάστα σε νέα έπιπλα και ένα γραμμόφωνο. Οι οικογενειακοί φίλοι προσκαλούνται σε ένα αυτοσχέδιο πάρτι.

Ο καπετάνιος μαθαίνει σύντομα ότι η κληρονομιά έχει χαθεί επειδή ο Μπένταμ έκανε λάθος στη σύνταξη της διαθήκης. Ο καπετάνιος κρατά μυστικό τα κακά νέα μέχρι να εμφανιστούν οι πιστωτές. Ακόμη και ο Joxer διαδίδει με χαρά τα νέα της ανύπαρκτης κληρονομιάς στους πιστωτές. Το κατάστημα επίπλων κατασχέτει τα έπιπλα. Ο ράφτης απαιτεί χρήματα για τα νέα ρούχα. Η ιδιοκτήτρια του μπαρ κυρία Madigan (Maire O'Neill) παίρνει το γραμοφωνο για να καλύψει τα χρέη τρου καπετάνιου στο μπαρ.

Ωστόσο, το χειρότερο δεν έχει έρθει ακόμη. Η Mary αποκαλύπτει ότι έχει ντροπιάσει την οικογένεια όταν μείνει έγκυος από τον Κάρολο, ο οποίος εξαφανίστηκε μετά την αποκάλυψη. Ο πρώην αρραβωνιαστικός της, ο Τζέρι, διακηρύσσει την αγάπη του για τη Mary και προσφέρεται να την παντρευτεί μέχρι που έμαθε για την εγκυμοσύνη της. Κατά τη διάρκεια απουσίας των γονιών του, ο Τζόνι συλλαμβάνεται από τον IRA και το σώμα του αργότερα βρέθηκε γεμάτο σφαίρες. Συνειδητοποιώντας ότι η οικογένειά τους έχει καταστραφεί, η Mary δηλώνει: "Είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει Θεός." Αν και πλήρως εξουθενωμένη η Juno, επιπλήττει την κόρη της, λέγοντας ότι θα χρειαστούν τόσο τον Χριστό όσο και την Παναγία για να αντιμετωπίσουν τη θλίψη τους. Μόνο, ωστόσο, θρηνεί τη μοίρα του γιου της μπροστά στα οικογενειακά εικονίσματα της άδειας κατοικίας, όντας πεπεισμένη ότι ο καπετάνιος θα παραμείνει άχρηστος και θα φύγει με τη Mary.

Η ταινία στο youtume:

https://www.youtube.com/watch?v=th7YIxy8d2o