Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1955. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1955. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021

The Trouble with Harry 1955

The Trouble with Harry 1955

Ποιος Σκότωσε τον Χάρι;


  

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: John Michael Hayes, Jack Trevor Story

Είδος: 1955, Comedy, HITCHCCOCK, Mystery, Thriller, Peter Seller

Διάρκεια: 01:39

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Edmund Gwenn: Capt. Albert Wiles

John Forsythe: Sam Marlowe

Mildred Natwick: Miss Ivy Gravely

Mildred Dunnock: Mrs. Wiggs

Jerry Mathers: Arnie Rogers

 

Κατάμαυρη κωμωδία που μοιάζει με άσκηση πάνω στον παραλογισμό, καθ’ ότι κεντρικό πρόσωπο εδώ είναι μια… σορός, του Χάρι. Ο Χάρι βρίσκεται θαμμένος σε ένα ύψωμα απ’ όπου κάποιοι θα πρέπει να τον ξεθάψουν προκειμένου να μαθευτεί ποιος τον σκότωσε. Με την εξαίρεση δύο – τριών προσώπων (ανάμεσα στα οποία και ένα παιδί), όλοι θα μπορούσαν να τον έχουν σκοτώσει. Η γυναίκα του, που τον είχε χτυπήσει στο κεφάλι με ένα μπουκάλι, η γεροντοκόρη, που του είχε δώσει μια με το τακούνι της, ο γέρο-καπετάνιος που ανησυχεί ότι ο Χάρι υπήρξε θύμα κυνηγετικού ατυχήματος… Ποιος σκότωσε τον Χάρι;


Τρίτη 2 Μαρτίου 2021

Sissi 1: 1955

 

Sissi 1: 1955

Πριγκίπισσα Σίσι

k

Σκηνοθεσία: Ernst Marischka

Σενάριο: Ernst Marischka

Είδος: 1955, Comedy, Drama, History, Romance, SISSI

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Romy Schneider: Sissi

Karlheinz Böhm: Kaiser Franz Joseph

Magda Schneider: Duchess Ludovika in Bayern

Uta Franz: Princess Helene in Bayern

Gustav Knuth: Duke Max in Bavaria

 

Η 16χρονη πριγκίπισσα Σίσι είναι μια όμορφη και καλόκαρδη κοπέλα που μια μέρα που θα πάει για ψάρεμα θα συναντήσει έναν νεαρό αξιωματικό και θα τον ερωτευτεί. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι ο αξιωματικός αυτός είναι ο Φραντς Γιόζεφ, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας, και πρόκειται να παντρευτεί σύντομα την αδερφή της, Νενέ.

H Ρόμι Σνάϊντερ στον κλασικό ρόλο που την έκανε διάσημη. Ένα αριστούργημα που έχει και συνέχειες. Έξοχοι χαρακτήρες, σκηνικά, κουστούμια, ερμηνείες, ντεκόρ που μας θυμίζει χολιγουντιανό έπος. Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος στα καλύτερά του.


Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

The Ladykillers 1955

 

The Ladykillers 1955

Η Συμμορία των 5

 


Σκηνοθεσία: Alexander Mackendrick

Σενάριο: William Rose, Jimmy O'Connor

Είδος: Comedy, Crime, Peter Seller

Διάρκεια: 01:31

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Alec Guinness: Professor Marcus

Cecil Parke: Claude (a.k.a. 'Major Courtney')

Herbert Lom: Louis (a.k.a. 'Mr. Harvey')

Peter Sellers: Harry (a.k.a. 'Mr. Robinson')

Danny Green: One-Round (a.k.a. 'Mr. Lawson')

 

Ealing Studios- αδελφοί Κοέν: σημειώσατε 1. Εάν οι διάσημοι μηδενιστές του αμερικάνικου σινεμά αποπειράθηκαν να εφεύρουν νέες ισορροπίες για ένα παλιό, πλην όμως αγέραστο, αστείο, η αλήθεια είναι ότι η αυθεντική κουστωδία των Ladykillers απλούστατα δεν επιδέχεται αντιγραφή. Τι συνέβη όμως και τα διαπιστευτήρια από το «Πέρασμα του Μίλερ» και τον «Άνθρωπο που δεν ήταν εκεί» αποδείχτηκαν παντελώς άχρηστα για τους Κοέν; Το κοκτέιλ μαύρης κωμωδίας και νουάρ προέκυψε εντελώς άγευστο, σε αντίθεση με τη συνταγή του Mackendrick.

Η αποτυχία ως τελετουργία. Κι όμως, τα συστατικά που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης εν έτει 1955 είναι εκ πρώτης όψεως ίδια. Ο μεφιστοφελικός άντρας, που νοικιάζει το δωμάτιο μιας άκακης και ελαφρώς μυθομανούς γριούλας. Οι τέσσερις εντιμότατοι φίλοι του, που συμπληρώνουν το… κουιντέτο εγχόρδων και εντυπωσιάζουν τη φιλόμουση γιαγιά. Και η τελευταία ως υποψήφιο θύμα μιας πεντάδας μαντράχαλων, που θα καταφέρουν να αλληλοεξοντωθούν! Με άλλα λόγια, πέντε πιόνια πολιορκούν μια ανυπεράσπιστη βασίλισσα, αλλά το ένα θέτει το άλλο εκτός συναγωνισμού. Όσο κωμική και να μοιάζει η παραπάνω διαδικασία, είναι μια τελετουργία. Και, ως τέτοια, είναι φύσει σοβαρή. Ο Mackendrick αποδεικνύεται αρκετά σώφρων για να χορογραφήσει αυτή την απίθανη τελετή αποτυχίας σα μια μακρόσυρτη κηδεία. Το εγχείρημά του προκύπτει μετά-εξπρεσιονιστικό νουάρ, με μια χρήση των κλειστών χώρων που θυμίζει αρκετά το The old dark house του Γουέιλ. Ακόμα και τα πιο ακραία κωμικά ευρήματα έχουν απεκδυθεί το μανδύα του μπουρλέσκ, ενταγμένα στη φιλμική ροή με υποτονικό τρόπο. Το ρυθμό δίνει ειρωνικά το λάιτ μοτίφ του τρένου, που θα εισέλθει αργά στο παιχνίδι ως απρόσμενος πρωταγωνιστής.

Ο «ανθρώπινος παράγοντας»: η βασίλισσα της σκακιέρας του Mackendrick στέκεται απαθής και οχυρωμένη σε ένα σύννεφο αφέλειας και «παραδοσιακών αξιών». Παρόλο που ενσαρκώνει ιδανικά τη μη-δράση, το κάνει περισσότερο ως μια αντεστραμμένη εκδοχή του «Αρσενικό και παλιά δαντέλα». Σα να λέμε, είναι η αδράνειά της που εξολοθρεύει τους επίδοξους Ladykillers; Εάν το εκλαμβάναμε κυριολεκτικά, τότε τα Ealing Studios θα πρέπει να απαρτίζονταν από θιασώτες… της κινέζικης παθητικής αυτοάμυνας (άσε τον εχθρό σου να ηττηθεί μόνος του). Σε ένα μεταφορικό επίπεδο: ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να στροβιλίζεται γύρω από το μηδέν, μέχρι να πέσει εντός του από τον ίλιγγο.

Who looks stupid now? Παίρνοντας αφορμή από μια μνημειώδη ατάκα του φινάλε, οι Κοέν έφεραν το παραπάνω υπαρξιακό παιχνίδι στα δικά τους μέτρα –το περίφημο μοτίβο της ηλιθιότητας. Γι αυτό και (επιεικώς) απέτυχαν. Αντιθέτως, η στρατηγική της ταινίας του Mackendrick θυμίζει αυτή του Ιανού, και αντικατοπτρίζεται στη σαιξπηρικά γκροτέσκα ερμηνεία του Alec Guinness. Εξίσου αμφιλεγόμενη και η υπόλοιπη πινακοθήκη των χαρακτήρων, που κινείται συνεχώς σε ένα πλέγμα υπονοουμένων και παιχνιδιών εξουσίας. Ο σκηνοθετικός σχολιασμός, όπως ήδη υπαινίχθηκα, δεν είναι άμεσος (τα κωμικά γκαγκ δεν αξιοποιούνται πλήρως) αλλά εντελώς υπόγειος, μέσω των φωτισμών και των εναλλαγών του μοντάζ.

Η τράπεζα είτε απαλλοτριώνεται είτε… Μην πανικοβάλλεστε, ο Mackendrick και οι λοιποί των Ealing απέχουν πολύ από τον δεδηλωμένα αντιεξουσιαστικό χώρο, και δύσκολα θα υλοποιούσαν το δεύτερο συνθετικό του προβοκατόρικου συνθήματος. Ωστόσο, η ιδιότυπη δικαίωση των απόψεων του καθηγητή Μάρκους κορυφώνει τη σαρδόνια αμφισημία της «Συμμορίας των 5». Ο θάνατος των ληστών είναι ο απαραίτητος «ηθικός» αντιπερισπασμός (σχεδόν κάθε νουάρ έχει τον δικό του), υπάρχει όμως και εκείνο το τελευταίο τρίλεπτο ως κερασάκι στην τούρτα: η «δικαίωση» των νεκρών και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε -τους υπόλοιπους θα τους παραπέμψω στο Μπρεχτ: χειρότερο από το να κλέβεις μια τράπεζα είναι να την ιδρύεις.

 


Mr. Arkadin 1955

 

Mr. Arkadin 1955

Ο Κυριος Αρκαντιν

 


Σκηνοθεσία: Orson Welles

Σενάριο: Louis Dolivet, Orson Welles

Είδος: Crime, Drama, Mystery, Orson Welles, Thriller

Διάρκεια: 01:33

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Orson Welles: Gregory Arkadin

Michael Redgrave: Burgomil Trebitsch

Patricia Medina: Mily

Akim Tamiroff: Jakob Zouk

Mischa Auer: The Professor

 

Οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Orson Welles δεν μπορεί παρά να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον. Η σκηνοθετική του ιδιοφυία, η πάντα καυστική και επίκαιρη θεματολογία των ταινιών του και το βάρος της συνεισφοράς του στην 7η τέχνη, είτε ως δημιουργός είτε ως ηθοποιός, συνέβαλαν στην καταξίωση του Welles.

Βέβαια η καριέρα του πίσω και μπροστά απο τον φακό δεν συνάδει με τον συνήθη τρόπο που αναδυκνείεται ένα ταλέντο, μια μεγάλη μορφή της τέχνης. Ο Welles βρέθηκε στο ζενίθ της καριέρας του στα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα και μετέπειτα ακολούθησε φθίνουσα πορεία. Σταθμός και σημείο αναφοράς είναι ο Citizen Kane - Πολιτης Κεην το 1941, μια ταινία που καθιέρωσε τον Welles στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Η έμμεση ταυτοποίηση του πρωταγωνιστή Charles Foster Kane με τον William Randolph Hearst, υπαρκτό και πανίσχυρο εκδότη στην Αμερική της δεκαετίας του 40’, οδήγησε τους δύο άνδρες σε μια διαμάχη που είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή καλλιτεχνική απομόνωση του Orson Welles στις Η.Π.Α.

Τα σημάδια αυτής της φιλονικίας είναι εμφανή στην ταινία Mr. Arkadin - Ο Κυριος Αρκαντιν του 1955. Τα γυρίσματά της έγιναν κυρίως στην Ισπανία, με χαμηλό κόστος παραγωγής που προήλθε απο πιστούς ακόμα φίλους του Welles στην Γηραιά Ήπειρο.

Σκηνοθετικά η ταινία φέρει καθαρά την υπογραφή του. Οι διαφορετικές γωνίες λήψης, η σημασία του φωτισμού και η επιτυχής ανάδειξη στοιχείων του σεναρίου που έχουν να κάνουν με τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, είναι άξια προσοχής.

Απο τα αρνητικά όμως είναι σίγουρα το απρόσεχτο μοντάζ. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στον Welles αφού μετά το πέρας των γυρισμάτων εκδιώχθηκε απο την παραγωγή και τα πλάνα “έδεσε” ο Renzo Lucidi.

Η πλοκή της υπόθεσης ξετυλίγεται μέσω των δύο κύριων πρωταγωνιστών, του Gregory Arkadin (Orson Welles), βαθύπλουτου μεγιστάνα με μυστήριο να καλύπτει το παρελθόν του, και του Guy Van Stratten (Robert Arden), φιλόδοξου νεαρού σε ρόλο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τα σκοτεινά σημεία της ζωής του Arkadin. Κεντρικό σημείο της ταινίας είναι η σκηνή που ο Arkadin αφηγείται την ιστορία του σκορπιού και του βάτραχου, το ηθικό δίδαγμα της οποίας επιβεβαιώνεται στο φινάλε της ταινίας. Ο επικίνδυνος μεγιστάνας βρίσκεται πάντα πίσω απο τον νεαρό, παίζοντας το παιχνίδι του θύματος και του θύτη.

Το Mr. Arkadin εξερευνά με επιτυχία την ανθρώπινη φύση και στέκεται άνετα ως ένα καλό φίλμ νουάρ, παρά τις όποιες ελλείψεις που οφείλονται σε οικονομικούς λόγους και σίγουρα όχι στον Orson Welles.

 


French Cancan 1955

 

French Cancan 1955

ΚΑΝ-ΚΑΝ

 Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, André-Paul Antoine

Είδος: Comedy, Drama, Jean Renoir, Musical, Romance

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Gabin: Henri Danglard

Françoise Arnoul: Nini

María Félix: Lola de Castro de la Fuente de Extremadura

Anna Amendol: Esther Georges

Jean-Roger Caussimon: Baron Walter

 

Το French Cancan είναι μία Γαλλική ταινία του 1954, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean Renoir, και πρωταγωνιστές τους Jean Gabin και Maria Felix. Όπως με το προηγούμενο του έργο, Le Carosse d’orο, που ο Jean Renoir τίμησε την Italian commedia dell’arte του 18ου αιώνα, με την παρούσα ταινία αποτίει φόρο τιμής στα Μουσικά Παρισινά Καφέ του 19ου αιώνα με τους δημοφιλείς τραγουδιστές και χορεύτριες καθώς και τους εξπρεσιονιστές ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του. Σηματοδοτείται έτσι η επιστροφή του στην Γαλλία και το Γαλλικό σινεμά, μετά την αυτοεξορία του, που άρχισε το 1940.

Στο Παρίσι του 1890 ο Henri Danglard, ιδιοκτήτης ενός καφέ έχει ερωμένη την χορεύτρια του χορού της κοιλιάς Lola. Έχοντας χάσει χρήματα, βρίσκεται στην Μονμάρτη όπου διαπιστώνει πως το παλιομοδίτικο Can-Can, εξακολουθεί να έχει πέραση

Ο Henri επιστρέφει έχοντας ένα νέο επιχειρηματικό σχήμα, όπου θα ξαναφέρει στην μόδα το Can-Can. Σαν πρωταγωνίστρια χορεύτρια μάλιστα προσβλέπει στην Nini, την πλύστρα του, στην οποία διαβλέπει το ταλέντο της στο χορό.

Παρά τις αντιζηλίες των συναδέλφων της η Νινί θριαμβεύει στα εγκαίνια του Μουλέν Ρουζ – ένας θρίαμβος που εν μέρει οφείλεται στο φυσικό ταλέντο της Φρανσουάζ Αρνούλ, αλλά κυρίως στην ιδιοφυία του σκηνοθέτη, ο οποίος μας χαρίζει μια ταινία – γιορτή, που δονείται από τους φρενήρεις ρυθμούς του french cancan και των ιμπρεσιονιστικών χρωμάτων.

 




To Catch a Thief 1955

 

To Catch a Thief 1955

Το Κυνήγι του Κλέφτη

 


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: John Michael Hayes, David Dodge, Alec Coppel

Είδος: Crime, HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Thriller

Διάρκεια: 01:46

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Cary Grant: John Robie

Grace Kell: rances Stevens

Jessie Royce Landis: Jessie Stevens

John Williams: H.H. Hughson

Charles Vanel: Bertani

 

Ένας κλέφτης με το παρατσούκλι "Γάτα" έχει βάλει στο μάτι τα τιμαλφή των πλουσίων που ζουν στη γαλλική ριβιέρα. Η αστυνομία προτίθεται να συλλάβει τον Τζον Ρόμπι, πρώην διάσημο κλέφτη κοσμημάτων, αλλά εκείνος διαφεύγει και προσπαθεί να εντοπίσει τον πραγματικό δράστη, προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του.


Du Rififi Chez Les Hommes 1955

 

Du Rififi Chez Les Hommes 1955

ΡΙΦΙΦΙ

Σκηνοθεσία: Jules Dassin

Σενάριο: Auguste Le Breton, Jules Dassin, René Wheeler

Είδος: Crime, Drama, Film Noir, Thriller, Γαλλικα

Διάρκεια: 02:02

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Servais: Tony le Stéphanois

Carl Mohne: Mario Ferrati

Janine Darcey: Louise

Pierre Grasset: Louis Grutter aka Louis le Tatouéη

Το φιλμ-νουάρ γνώρισε μεγάλες δόξες και στο γαλλικό κινηματογράφο. Μία από τις καλύτερες ταινίες είναι και η ταινία του 1955 Du Rififi chez les Hommes (κοινώς το Ριφιφί), σε σκηνοθεσία του «δικού μας» Jules Dassin, λίγο μετά τη φυγή του από την Αμερική (λόγω Μακαρθισμού) και λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα (λόγω Μελίνας Μερκούρη).

Πέρα από την κλασική πια σκηνή της ληστείας (30 λεπτά με σχεδόν καθόλου διάλογο), η ταινία φέρνει ουσιαστικά στο προσκήνιο τους δεσμούς φιλίας μιας ομάδας κακοποιών και το πώς αυτοί οι δεσμοί μπορούν να έχουν τραγική κατάληξη, ακόμα και μετά από μια πετυχημένη ληστεία. Για την εμπνευσμένη σκηνοθετική γραφή, ο Ντασέν κέρδισε το Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών. Διαβάστε, επίσης, την άποψη του Martin Scorsese για την ταινία (που τα λέει καλύτερα από μένα): Μέσα στην παράδοση του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, ο Ντασέν δημιουργεί κάτι σαν αρχέτυπο για ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε το μουσικό μοτίβο, για να δημιουργήσει ύφος και ατμόσφαιρα, ήταν επαναστατικός. Η σεκάνς της ληστείας —εντελώς βουβή, εκτός από κάποιους σποραδικούς φυσικούς ήχους— είναι μια από τις κλασικές του σασπένς. Και σκεφτείτε ότι ήταν μια δουλειά που ο Ντασέν ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους




Razzia Sur La Chnouf 1955

 

Razzia Sur La Chnouf 1955

Άνθρωποι της νύχτας


Σκηνοθεσία: Henri Decoin

Σενάριο: Auguste Le Breton, Henri Decoin,

Maurice Griffe

Είδος: Crime, Drama, Film Noir, Suspense, Thriller, Γαλλικά

Διάρκεια: 01:41

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean GabinΑ Henri Ferré dit 'Le Nantais'

Marcel Dalio: Paul Liski

Lino Ventura: Roger le Catalan

Albert Rémy: Bibi

; ila Kedrova: Léa

Ο Ανρί από τη Ναντ (Jean Gabin), επιστρέφει στην Γαλλία, μετά από την επιτυχημένη του παραμονή στις ΗΠΑ. Έχοντας αποκτήσει την φήμη του σκληρού και ικανού στην διακίνηση των ναρκωτικών, θα εργαστεί υπό τις οδηγίες του Λισκί (Marcel Dalio), ώστε να αναβαθμίσει το Γαλλικό δίκτυο που υπολειτουργεί. Το δίκτυο αρχίζει να βελτιώνεται σε μεγάλο βαθμό, αλλά ταυτόχρονα αρχίζουν και οι διαρροές πληροφοριών. Η αστυνομία βρίσκεται συνέχεια ένα βήμα μπροστά. Ποιος μπορεί να είναι ο προδότης; Σχόλια Στην ταινία κάνει την μία και μοναδική του εμφάνιση (στο 17:30, φορώντας ρεπούμπλικα) και ο διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Auguste Le Breton.


 

Nuit Et Brouillard 1955

 

Nuit Et Brouillard 1955

Νύχτα και Καταχνιά

 


Σκηνοθεσία: Alain Resnais

Σενάριο: Jean Cayrol

Είδος: Documentary, Drama, History, Γαλλικα

Διάρκεια: 00:32

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Michel Bouquet:Narrator

Reinhard Heydrich: Ο εαυτός του

Heinrich Himmler: Ο εαυτός του

Adolf Hitler: Ο εαυτός του

Julius Streicher: Ο εαυτός του

Γυρισμένο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία, η ταινία έχει ασπρόμαυρο κι έγχρωμο υλικό του σήμερα (1955) σε συνδυασμό με ασπρόμαυρα ντοκουμέντα. Σκοπός του σκηνοθέτη η καταγραφή του τρόμου, όχι μονάχα σε αυτά τα στρατόπεδα, αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.


Lola Montes 1955

Lola Montes 1955

ΛΟΛΑ ΜΟΝΤΕΖ 



Σκηνοθεσία: Max Ophuls

Σενάριο: Jacques Laurent, Max Ophuls,

Annette Wademant, Jacques Natanson, Peter Ustinov

Είδος: Drama, Romance, Γαλλικα

Διάρκεια: 01:50

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Martine Carol: Lola Montes

Peter Ustinov: Circus Master

Anton Walbrook: Ludwig I / King of Bavaria

Henri Guisol: Horseman Maurice

Lise Delamare: Mrs. Craigie / Lola's mother

Η ζωή της Λόλα Μοντέζ (Μαρτίν Καρόλ) μιας γυναίκας, η οποία μετά από μια περιπετειώδη ζωή, στην οποία συνδέθηκε ερωτικά με πολλούς επιφανείς άνδρες της Ευρώπης, όπως ο Λουδοβίκος Α' της Βαυαρίας (Άντον Γουόλμπρουκ) κι ο Φραντς Λιστ (Γουίλ Γουάντφλικ) κατέληξε να εργάζεται σε τσίρκο, του οποίου αποτελούσε τη μεγαλύτερη ατραξιόν. Η Λόλα κάνει το ένα νούμερο μετά το άλλο στο τσίρκο, ενώ μπροστά από τα μάτια της περνά το παρελθόν της, όπως το διηγείται ο εκφωνητής του τσίρκου (Πίτερ Ουστίνοφ). Μια ζωή βουτηγμένη στο σκάνδαλο.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σεσίλ Σεν Λοράν, το οποίο αναφέρεται στη ζωή της χορεύτριας Λόλα Μοντέζ με έντονο το μυθοπλαστικό στοιχείο. Η πραγματοποίηση της ταινίας που αποτέλεσε ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου της δεκατίας του '50 έχοντας ως προϋπολογισμό 1,5 εκατομμύρια δολάρια, σημαδεύτηκε από τις διαφωνίες του σκηνοθέτη της Μαξ Όφιλς και των παραγωγών. Η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη (πριν τον θάνατό του το 1957) απεδείχθη επίπονο εγχείρημα για τον ίδιο. Το συμβόλαιό του με την εταιρία ''Gamma'' του έδινε πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία κι όταν οι παραγωγοί της ταινίας προσπάθησαν να αναμειχθούν στη δημιουργία της επιβάλλοντας όρους, ο σκηνοθέτης δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει το προσωπικό του όραμα. Στο τέλος όμως αναγκάστηκε να δεχτεί τη σέξι πρωταγωνίστρια του γαλλικού σινεμά Μαρτίν Κάρολ, για το ρόλο της θρυλικής χορεύτριας του 19ου αιώνα Λόλα Μοντέζ, όπως αναγκάστηκε επίσης να γυρίσει την ταινία σε Cinemascope, ένα φορμάτ με το οποίο ο σκηνοθέτης ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά και το οποίο απαιχθανόταν. Οι απαιτήσεις του σκηνοθέτη ανέβασαν στα ύψη το κόστος της παραγωγής, κάτι που ανάγκασε τόσο τους ηθοποιούς, όσο και τους τεχνικούς της ταινίας να δουλεύουν δωρεάν. Η ταινία υπέστη κοψίματα στην αίθουσα του μοντάζ, τα οποία εξυπηρετούσαν εμπορικούς σκοπούς και η τελική βερζιόν που προβλήθηκε στους κινηματογράφους ήταν διάρκειας 115 λεπτών, αντί των αρχικών 140.

Από την πρώτη ανάγνωση του μυθιστορήματος του Σεσίλ Σεν Λοράν, ο σκηνοθέτης είχε την πρόθεση του να τονίσει όλες τις αρνητικές πτυχές της εργασίας στο χώρο του θεάματος. Η προσπάθεια της συνεχούς αναγνώρισης, η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία και η αυτοπροβολή αποτελούν κύρια θέματα της ταινίας. Ο Όφιλς λοιπόν ξεγύμνωσε το αντικείμενο, το οποίο του είχαν αναθέσει, από κάθε δραματικό στοιχείο και άλλαξε τη χρονολογική σειρά των γεγονότων (η ζωή της χορεύτριας παρουσιάζεται σε φλασμπάκ), χαρίζοντας στο κοινό το πορτραίτο μιας ανέκφραστης και αδύναμης γυναίκας η οποία αλλάζει στα χέρια ενός ιμπρεσαρίου σε τσίρκο. Οι επιλογές του σκηνοθέτη ξένισαν τους κριτικούς της εποχής, αλλά έλαβε υποστήριξη από συναδέλφους του όπως ο Τατί κι ο Ροσελίνι καθώς και από τους κριτικούς του περιοδικού Cahiers. Στη συνέντευξη που έδωσε στον Τριφό, ο Όφιλς εκμυστηρεύθηκε ότι για τη δημιουργία της ταινίας χρησιμοποίησε οποιαδήποτε είδηση είχε προκαλέσει σάλο στους χολιγουντιανούς κύκλους της περιόδου (Η απόπειρα αυτοκτονίας της Τζούντι Γκάρλαντ, η περιπέτεια της Ρίτα Χέιγουορθ με τον Άλι Χαν και τα διάφορα διαζύγια). Ανάλυση λοιπόν της υπερβολής της μοντέρνας ζωής. Κάποια στοιχεία της ταινίας θεωρούνταν χαμένα, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε χαμένο υλικό, 5 λεπτών, το οποίο προστέθηκε στην ταινία και προβλήθηκε το 2008 στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Η καινούργια έκδοχή της ταινίας που κυκλοφορεί από το 2010 σε DVD από την Criterion προσεγγίζει περισσότερο το όραμα του σκηνοθέτη.


The Man From Laramie 1955

 

The Man From Laramie 1955

Η Καταραμένη Κοιλάδα


Σκηνοθεσία: Anthony Mann

Σενάριο: Philip Yordan, Frank Burt

Είδος: WESTERN ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:44

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Cathy O'Donnell: Barbara Waggoman

Alex Nicol: Dave Waggoman

Aline MacMahon: Kate Canaday

Wallace Ford: Charley O'Leary

Jack Elam Chris Boldt

JacJohn War Eagle: Frank Darrah

 

Ένας μυστηριώδης άνδρας φτάνει σε κάποιο χωριό του Νέου Μεξικού. Μοιάζει με περιπλανώμενο πραματευτή, αλλά στην πραγματικότητα είναι στρατιωτικός και γυρεύει να εκδικηθεί τον άνθρωπο που πουλά επαναληπτικές καραμπίνες στους Απάτσι και έγινε αιτία να σκοτωθεί ο αδελφός του. 
    Ακόμα ένα διαφορετικό γουέστερν από τη δεκαετία του ΄50, μια ταινία αρκετά σκοτεινή για το είδος και με πολύπλοκους χαρακτήρες. Στην όγδοη κατά σειρά συνεργασία του με το σκηνοθέτη Αντονι Μαν (είχαν προηγηθεί μεγάλες επιτυχίες, όπως το "Glenn Miller Story", 1954 και το "Naked Spur", 1953), ο Τζέιμς Στιούαρτ υποδύεται ένα μοναχικό ξένο, που φτάνει σε κάποιο χωριό και φανερώνει σταδιακά το σκοπό της περιπλάνησής του. Η παρουσία του θα επιδράσει καταλυτικά στις σχέσεις των ισχυρών του τόπου, αναγκάζοντας ορισμένους να βγάλουν τη μάσκα και άλλους να αναθεωρήσουν θέσεις και απόψεις. Ο υπερφίαλος ελληνικός τίτλος δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το περιεχόμενο. Πρόκειται για ένα χαμηλών τόνων φιλμ που δείχνει την ηλικία του και απευθύνεται σε όσους νοσταλγούν την εποχή κατά την οποία οι φιλμικοί ήρωες είχαν ρεαλιστική υπόσταση, πάθη, σθένος και προβληματισμό. Η έκδοση DVD περιοχής 2 μεταφέρει σε ψηφιακή μορφή το πρωτότυπο με θαυμάσια εικόνα πλήρους ανάλυσης (ζωντανή, φωτεινή, άριστη λεπτομέρεια) και με ήχο σε "περίεργη" επεξεργασία τριών διακριτών καναλιών. Φέρεται ως surround, αλλά στην πραγματικότητα η ηχητική εικόνα είναι εμπρός, με τους διαλόγους να ακούγονται στο κέντρο και τις μουσικές από το δεξί και το αριστερό ηχείο.



Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

La grande bagarre de Don Camillo 1955

 

La grande bagarre de Don Camillo 1955

Ο τελευταίος γύρος του Δον Καμίλο

 


Σκηνοθεσία: Carmine Gallone

Σενάριο: René Barjavel, Leonardo Benvenuti, Giovanni Guareschi, Agenore Incrocci, Furio Scarpelli

Είδος: Comedy, Don Camillo, Γαλλικά

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Fernandel: Don Camillo

Gino Cervi: Giuseppe 'Peppone' Bottazzi

Claude Sylvain: Clotilde

Leda Gloria: La signora Bottazzi / moglie di Peppone

Umberto Spadaro: Bezzi 

Ο Δον Καμίλο μαθαίνει με έκπληξη πως ο αιώνιος αντίπαλος του, ο κομμουνιστής δήμαρχος του χωριού Πεπόνε, έχει την πρόθεση να κατέβει υποψήφιος στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές της χώρας. Η ιδέα ότι με αυτό τον τρόπο ο Πεπόνε θα αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη, κάνει τον Δον Καμίλο να προσπαθήσει να ματαιώσει τις προσπάθειες του αντιπάλου του για νίκη στις εκλογές. Το κόμμα στέλνει για βοήθεια στον Πεπόνε μία συντρόφισσα … και Ο Δον Καμίλο έχει μία κατ΄ ιδίαν συνομιλία με τον Παντοδύναμο …


Les Diaboliques 1955

Les Diaboliques 1955

ΔΙΑΒΟΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ 

 


Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot

Σενάριο:Pierre Boileau, Thomas Narcejac,

Henri-Georges Clouzot, Jérôme Géronimi, René Masson

Είδος: Crime, Horror Γαλλικά ΔΕ 50, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:54

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Simone Signoret: Nicole Horner

Vera Clouzot: Christina Delassalle

Paul Meurisse: Michel Delassalle

Charles Vanel: Alfred Fichet / le commissaire

Jean Brochard: Plantiveau / le concierge

 

Η ταινία του Clouzot θεωρείται κλασσική στο είδος της (επιτρέψτε μου την φράση κλισέ διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση αντικατοπτρίζει την απολυτή αλήθεια). Θα μου πείτε ποιο είναι αυτό το είδος, μια που αν κάνεις την παρακολουθήση με προσοχή θα προσέξεις ότι στην πραγματικότητα είναι ένα νουάρ με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ο τρόπος, όμως, που δομούνται οι χαρακτήρες θα μπορούσε εύκολα να παραπέμπει και σε μελόδραμα με χιουμοριστικές (η καλύτερα θα πω σαρκαστικές εκφάνσεις), όπως επίσης και σε ευρηματικό αστυνομικό φιλμ.

Όσον άφορα στην υπόθεση της ταινίας, θα είμαι εξαιρετικά φειδωλός στα λόγια. Σε κανένα δεν επιτρέπεται να σας χαλάσει την παρακολούθησή της, προσπαθώντας να σας αναλύσει αυτά που ο ίδιος ένιωσε και κατάλαβε από το φιλμ. Αυτό είναι δική σας δουλειά. Όσον άφορα σ’ αυτά που πρέπει να γνωρίζετε: Η υπόθεση εκτυλίσσεται σ’ ένα σχολείο αρρένων στη Γαλλία διευθυντής του όποιου είναι ένας εξαιρετικά βάναυσος άνδρας. Η γυναίκα και η ερωμένη του συμμαχούν για να τον βγάλουν από την μέση, θεωρώντας ότι αύτη είναι η μόνη λύση για να γλιτώσουν από τα βασανιστήρια που υπέφεραν καθημερινά. Η συνεχεία σαφώς θα πρέπει να είναι επί της οθόνης.


 

Bad Day At Black Rock 1955

Bad Day At Black Rock 1955

ΑΣΧΗΜΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ

ΜΑΥΡΟ ΒΡΑΧΟ


Σκηνοθεσία: John Sturges

Σενάριο: Millard Kaufman, Don McGuire, Howard Breslin

Είδος: Drama, Thriller, WESTERN ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:21

Γλώσσα: Αγγλικά

 

Παίζουν:

            Spencer Tracy: John J. Macreedy

Robert Ryan: Reno Smith

Anne Francis: Liz Wirth

Dean Jagger: Tim Horn

Walter Brennan: Doc Velie

 

Μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, ο Σπένσερ Τρέισι, ένας μονόχειρας βετεράνος του πολέμου, φτάνει στην πόλη Μπλάκ Ροκ αναζητώντας έναν Ασιάτη αγρότη, πατέρα ενός στρατιώτη της διμοιρίας του. Η έρευνά του συναντά τη δυσφορία των κατοίκων που εναντιώνονται στην έρευνα θέλοντας να διαφυλάξουν κάποιο μυστικό.

Η καλύτερη ίσως ταινία του Τζον Στέρτζες, είναι ένα δράμα απληστίας και αδιαλλαξίας στο άνυδρο τοπίο των αμερικανικών μεσοδυτικών πολιτειών που αξιοποιείται πλήρως με τη χρήση του σινεμασκόπ υποβάλλοντας το άνυδρο της ψυχής των κατοίκων. Συνδυασμός γουέστερν, θρίλερ και φιλμ νουάρ (καθώς αναφέρεται σε σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος), το φιλμ κλιμακώνει σταδιακά την έντασή του, δημιουργεί σασπένς και σχηματίζει μια πολύ ζοφερή εικόνα, καταδικάζοντας την κοινωνία που βασίζεται στη βίαιη απόκτηση αγαθών και στη διατήρησή τους μέσω των απειλών και της ισχύος.

 


 
 

Smiles Of A Summer Night 1955

Smiles Of A Summer Night 1955

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ


Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Σενάριο: Ingmar Bergman

Είδος: Comedy, INGMAR BERGMAN, Romance

Διάρκεια: 01:48

Γλώσσα: Σουηδικά

Παίζουν:

Ulla Jacobsson: Anne Egerman

Eva Dahlbeck: Desiree Armfeldt

Harriet Andersson: Petra the Maid

Margit Carlqvist: Countess Charlotte Malcolm

Gunnar Bjornstrand: Fredrik Egerman

Ίσως η πιο μεστή και καλοστημένη από τις κωμωδίες της πρώιμης φάσης του Ingmar Bergman, «Τα Χαμόγελα μιας Καλοκαιρινής Νύχτας» αποτέλεσαν μάλλον και το καλούπι αντίστοιχων κωμωδιών του Woody Allen.

Η ηθοποιός και τραγουδίστρια Desiree Armfeldt (Eva Dahlbeck), χειραφετημένη και σαγηνευτική, πεπειραμένη στα γυναικεία τεχνάσματα τραβήγματος των αρσενικών από τη μύτη, διατηρεί δεσμό με έναν αξιωματικό του Σουηδικού στρατού (ξεκαρδιστικός ο Jarl Culle ως Κόμης Malcolm), αρεσκόμενη όμως και στο διαρκές φλερτ του μεγαλοαστού δικηγόρου Fredrik Egerman (από τον σπουδαίο Gunnar Bjornstrand), δις παντρεμένου, αυτή τη φορά με τη αθώα κουκλίτσα Anne, με τον οποίο είχε παλαιότερα δεσμό. Ο γιός του Egerman ναι μεν γίνεται παιχνίδι στις διαθέσεις της τσαχπίνας υπηρέτριας Petra (άλλη ωραιότατη ερμηνεία από την κουνιστή και λυγιστή Harriet Anderson), αλλά κάπου ένα άλλο αίσθημα σιγοβράζει μεταξύ των τεσσάρων της ίδιας στέγης.

Η σκηνή αντιπαράθεσης–κοκορομαχίας των δύο ανδρών είναι για ανθολόγιο με τον Bergman να γελοιοποιεί ευγενικά τα ανδρικά στερεότυπα. «Αιώνια παιδιά» αποφαίνεται για τους άνδρες μάλλον ο Bergman με ξεκαρδιστική υπογράμμιση από την Petra όταν σε ερώτηση της Anne αν θα ήθελε να ήταν άνδρας, απαντά: «Θεούλη μου! Τι απαίσια σκέψη!» Και δεν έχει άδικο όπως φαίνεται και από την τελετουργική μανία των αρσενικών στο να υπερασπιστούν την τιμή τους –τζούφια όμως τα σκάγια της «ρώσικης ρουλέττας» στο περίπτερο του κήπου. Άλλωστε οι άντρες, όπως παραδέχεται ο Fredrik Egerman αλλά και ο Κόμης, είναι διαφοροποιημένα όντα με χώρο για την σύζυγο, την εργασία, τη διασκέδαση, την ερωμένη, δίχως κάποια εσωτερική σύγκρουση, όπως συμβαίνει με τον έρωτα στην ενοποιημένη φύση της γυναίκας (απίθανη ομολογία εδώ του πατριαρχικού μοντέλου των διαφορετικών σφαιρών στην υπόσταση των φύλων)…

Τα τεχνάσματα του έρωτα τα μεταχειρίζεται ο Bergman με τα τεχνάσματα της Τέχνης: Μηχανιστικά εκδηλώνεται ο πόθος του νεαρού Egerman αφού από ένα λάθος ενεργοποιείται ο μηχανισμός που μεταφέρει το κρεβάτι με την ποθητή του στο δικό του δωμάτιο –κι έναν ξύλινο ερωτιδέα να σαλπίζει! Τέτοια απίθανα γκαγκ μόνο μεγάλοι σκηνοθέτες μπορούν να στρέψουν προς γνήσιο υπαρξιακό προβληματισμό μέσα από σκηνές στα όρια των μηδενικών πιθανοτήτων, καθώς το λάθος που τον αφύπνισε προήλθε από την αποτυχυμένη απόπειρα  «εγωιστικής» αυτοκτονίας του νεαρού αφού ο έρωτας μέχρι τότε ήταν όνειρο απατηλό.

Η καλοκαιρινή νύχτα –η μικρότερη του έτους– θα δοκιμάσει τις αντοχές των ζευγαριών, θα τα διασπάσει και θα χαμογελάσει τελικά στους ερωτευμένους που ανέδειξαν οι καινούργιοι συνδυασμοί, ακόμα κι αν το ιδεώδες του έρωτα δεν θα το αδράξουν πολλοί. «Ας είναι», όπως αποδέχονται τελικά η Petra και ο χοντρούλης χωρατατζής εραστής της –τα χαχανίσματα τους από την ερωτοτροπία τους σηματοδοτούν την χαραυγή που έρχεται και χαμογελά στα καπρίτσια της προηγούμενης νύχτας.  Από τις λίγες ταινίες του Bergman όπου το φως υπερτερεί, τα «Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας» κεντρίζουν και ψυχαγωγούν διαρκώς, κομίζοντας άνθη για τον θεατή σαν κι αυτά που βρέχει κάθε Ερωτιδέας!