The Thing from Another World 1951

The Thing from Another World 1951

Το πράγμα από έναν άλλο Κόσμο

  

Σκηνοθεσία: Christian Nyby, Howard Hawks

Σενάριο: Charles Lederer, John W. Campbell Jr

Είδος: Horror, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Margaret Sheridan: Nikki Nicholson

Kenneth Tobey: Capt. Patrick Hendry

Robert Cornthwaite: Dr. Arthur Carrington

Douglas Spencer: Ned Scott

James Young: Lt. Eddie Dykes

Dewey Martin: Crew Chief Bob

 

Το όχι και τόσο σωτήριο έτος 1951 οι αμερικανικές αίθουσες υποδέχτηκαν δύο φιλμ που έμελλε να δημιουργήσουν τη δική τους σχολή και να επηρεάσουν όσο λίγα τα κινηματογραφικά δρώμενα στα επόμενα χρόνια. Κοινή τους συνισταμένη η πεποίθηση πως στο σύμπαν αυτό δε ζούμε μόνοι μας και η πολύαναμενόμενη συνάντησή μας με πλάσματα εξωγήινα είναι απλά θέμα χρόνου. Ο χειρισμός του θέματος της «επαφής», όμως, υπήρξε αρκετά διαφορετικός στο καθένα από αυτά. Στο The Day the Earth Stood Still του δαιμόνιου Robert Wise, οι επισκέπτες έρχονται να προειδοποιήσουν για την αυτοκαταστροφική πορεία του ανθρώπινου είδους. Στο The Thing From Another World σε σκηνοθεσία - τουλάχιστον στα χαρτιά - του Christian Nyby, ο εξωγήινος είναι εχθρικός κι ανεπίδεκτος επικοινωνίας, κοινώς βάρβαρος.

Το μήνυμα του πρώτου θα πέσει στο κενό για πολλά χρόνια μέχρι ο κύριος Spielberg, δύο δεκαετίες και βάλε αργότερα, να αλλάξει πλήρως το κινηματογραφικό κατεστημένο στην «εξωγήινη» θεματολογία. Ως τότε όμως, πληρώνοντας θαρρείς το τίμημα της πολωμένης πολιτικής πραγματικότητας της εποχής, τα εκ μακρινού διαστήματος ορμώμενα πλάσματα περιορίζονταν στο ρόλο του επιθετικού Άλλου, με τον οποίο μάταια θα προσπαθούσες να συνεννοηθείς με τη λογική. Το The Thing From Another World θα αποτελέσει τη βασική επιρροή για αναρίθμητα φιλμ που θα θελήσουν να καμουφλάρουν τη ψυχροπολεμική τους προπαγάνδα με το μανδύα της επιστημονικής (και μη) φαντασίας. Ακόμα και σήμερα, παρά τους παρωχημένους κώδικες που επιστρατεύει, διατηρεί αναλλοίωτη την αξία του ως ένα κινηματογραφικό πρωτότυπο, οδηγός για μερικά αναμφισβήτητα αριστουργήματα (βλέπε Alien).

Στην πραγματικότητα, η σύγκρισή του με την ταινία του Wise φέρνει στο νου μία ακόμη, διάσημη στους σινεφίλ αντιπαράθεση της ίδιας δεκαετίας, αυτή τη φορά στο αρχετυπικό είδος του western, ανάμεσα στο High Noon και το Rio Bravo. Αν και μέσα στα χρόνια η κριτική αντιμετώπιση αμφότερων θα διανύσει όλη την ιδεολογική απόσταση από τα αριστερά στα δεξιά και τανάπαλιν, μία βασική διαφορά σε επίπεδο χαρακτηρολογικό είναι βέβαιη. Στο φιλμ του Zinnemann ο ήρωας ζητάει απεγνωσμένα τη συνδρομή των συμπολιτών του και στο τέλος θα κληθεί να αγωνιστεί μόνος του όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Στο Rio Bravo ο σερίφης John T. Chance/John Wayne και η ολιγομελής ομάδα του όχι μόνο δε ψάχνουν για βοήθεια, αλλά την αρνούνται κιόλας από όποιον προσφέρεται να αγωνιστεί στο πλευρό τους. Ο αυστηρός επαγγελματισμός του αρσενικού ήρωα, η αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος, ο συμπιεσμένος χωροχρόνος, όλα τους είναι σταθερά μοτίβα στη φιλμογραφία του Howard Hawks. Το όνομα του οποίου, διόλου τυχαία, εμφανίζεται ανάμεσα στους παραγωγούς του The Thing From Another World.

 

The War of the Worlds 1953

The War of the Worlds 1953

O Πόλεμος των Κόσμων

  

Σκηνοθεσία: Byron Haskin

Σενάριο: H.G. Wells, Barré Lyndon

Είδος: Action, Sci-Fi, Thriller

Διάρκεια: 01:25

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gene Barry: Dr. Clayton Forrester

Ann Robinson: Sylvia Van Buren

Les Tremayne: Maj. Gen. Mann

Robert Cornthwaite: Dr. Pryor

Sandro Giglio: Dr. Bilderbeck

 

Στην κινηματογραφική βερσιόν του Byron Haskin, ο "Πόλεμος των κόσμων" ανοίγει χωρίς περιστροφές, με αυθεντικό footage από τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφελή ψευτό-επιστημονικά στοιχεία και εξόφθαλμα κακοσχεδιασμένα πλάνα του Κόκκινου Πλανήτη, για να μεταφέρει τον θεατή σε μία υποτιθέμενη, συνταρακτική ιστορική στιγμή, στην οποία η ανθρωπότητα -έπειτα από δεκαετίες αλληλοσπαραγμού- βρίσκει Θεϊκή τιμωρία στο πρόσωπο πολεμόχαρων Αρειανών. Κι αν η εισαγωγή του κλασικού αυτού sci-fi B-movie προμηνύει άφθονο διδακτισμό, το φινάλε μετατρέπει την όποια ενόχληση ενός νοήμονα θεατή σε σάστισμα. Μπροστά στα μάτια μίας παραδομένης παγκόσμιας κοινότητας, εν μέσω γκρεμισμένων μνημείων και απανθρακωμένων ηπείρων, τα εξωγήινα σκάφη καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο, διαβρωμένα από τους μικροοργανισμούς της γήινης ατμόσφαιρας. Λίγο πριν τους τίτλους τέλους και υπό τους ήχους εκκλησιαστικών μελωδιών, ο εκφωνητής διαδίδει το μήνυμα της ελπίδας: "Η ανθρωπότητα σώθηκε από τα βακτήρια, τα μικροσκοπικά αυτά στοιχεία που ο Θεός με σοφία έκρυψε στην Γη". THE END. Ή, πάλι, όχι.

Εν πρώτοις, ένα φιλμ που ακολουθεί την πεπατημένη αφηγηματική πρακτική. Εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στην ζωή μίας επαρχιακής κοινότητας, ο Haskin καταγράφει τις αντιδράσεις μίας σειράς καθημερινών χαρακτήρων απέναντι στην τρομακτική εξωγήινη εισβολή: ο σερίφης και τα συμβατικά, αναποτελεσματικά όπλα του, οι παραμελημένοι επιστήμονες, ένας ιερέας που προτάσσει την επικοινωνία με τους ουράνιους επισκέπτες (και γίνεται στάχτη σε μία αμφιλεγόμενη σκηνή μαρτυρικού θανάτου), μερικοί λατινοαμερικάνοι μετανάστες που προσδίδουν πολυχρωμία στο καταδικασμένο ποίμνιο, και βέβαια δύο εραστές που πλέκουν το love story τους στην σκιά των διαστημόπλοιων. Εν συντομία, χαρακτήρες στους οποίους ο εκάστοτε θεατής του ποπ κόρν, μπορούσε το 1953 να αναγνωρίσει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Ο Haskin φροντίζει έτσι να κάνει την ταινία του προσβάσιμη και εμπορική, δεν περιορίζεται ωστόσο σε αυτό.

 

Πίσω από τα ζωγραφισμένα τοπία, τα κορδόνια που στερεώνουν τα εξωγήινα σκάφη και την ανοησία της αμερικάνικης κινηματογραφικής μυθολογίας που θέλει τους ερωτευμένους να επιβιώνουν ακόμα κι όταν ολόκληρη η υφήλιος έχει γίνει στάχτη, ίσως προλάβει κάποιος να συγκρατήσει μερικά λιγότερο γραφικά και περισσότερο αιχμηρά στιγμιότυπα: στην σεκάνς της μεγάλης επίθεσης, ο Haskin δεν αρκείται στην χρήση ειδικών εφέ, αλλά εισχωρεί εμβόλιμα στιγμιότυπα από πραγματικές μάχες. Όταν η ήπια στρατιωτική τεχνολογία αποδεικνύεται άχρηστη, ο Λευκός Οίκος δίνει το σήμα για την ρήψη πειραματικών ατομικών βομβών πολλαπλάσιας δύναμης από όσες είχαν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν. Και ενώ οι αιμοσταγείς Αρειανοί διαπερνούν ανέγγιχτοι τα ατομικά μανιτάρια, οι κάτοικοι της μικρής κοινότητας παραμένουν εξίσου ανέπαφοι, μερικά χιλιόμετρα μακριά, για να δείξουν στο φακό άλλο ένα έντρομο προφίλ.

Το αν πρέπει να πάρει κανείς στα σοβαρά την κακόγουστη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του Αποκαλυπτικού μυθιστορήματος του H.G.Wells δεν αποτελεί μοναχά αισθητικό ζήτημα. Ο "Πόλεμος των κόσμων" προσέλκυσε για πρώτη το ενδιαφέρον της βιομηχανίας του Hollywood το 1938, όταν η ραδιοφωνική διασκευή του Orson Welles οδήγησε χιλιάδες έντρομων Αμερικανών να κατευθυνθούν μαζικά προς τον νότο. Μαζί με τον H.G. Wells, το Αμερικάνικο σινεμά ανακάλυψε ένα νέο, υποσχόμενο genre, το οποίο έκτοτε δεν απουσίασε ποτέ από τη μεγάλη οθόνη. Το αντίθετο, έφτασε σήμερα να εξασφαλίζει μερικούς από τους πιο αξιοζήλευτους προϋπολογισμούς του Hollywood. Με αφηγηματικές γραμμές το ίδιο προσχηματικές και αφελείς όσο το Α40, με οπτικά τρυκ που κυνηγούν ακόμη την ουτοπία του αληθοφανούς και διάθεση το ίδιο καταστροφολογική, οι mainstream ταινίες επιστημονικής φαντασίας επιστρατεύουν ακόμη ανίκητους ουράνιους τιμωρούς. Το πώς είναι εμφανές. Το γιατί, λιγότερο.

"Το μεγαλύτερο σφάλμα που έχουμε διαπράξει είναι πως θεωρούμε τον κινηματογράφο πρωτίστως μία μορφή ψυχαγωγίας. Οι ταινίες προορίζονται μονάχα εκ παραδρομής για ψυχαγωγία. Το φιλμ είναι το καλύτερο μέσο για να διαδώσει κανείς ιδέες", υποστήριζε το 1954 ο Orson Welles. Ποιες ιδέες, λοιπόν, μπορεί να διακρίνει άραγε κανείς σε ένα φιλμ όπως αυτό του Haskin; Ποια ιδέα επιβάλει την κινηματογραφική επινόηση πανίσχυρων, εξωτερικών εχθρών που απειλούν την παραδοσιακή καθημερινότητα μίας ακίνδυνης, γραφικής Αμερικής; Ποια ιδέα κρύβεται πίσω από την σωτήρια απόφαση του Λευκού Οίκου να πρωτοστατήσει και πατήσει το κουμπί; Και πόσο τυχαίο είναι πως εν έτη 2005 προσμένουμε την παγκόσμια πρεμιέρα ενός ακόμη "Πολέμου των Κόσμων";

 

House of Wax 1953

House of Wax 1953

Κέρινες Μάσκες

  

Σκηνοθεσία: Andre De Toth

Σενάριο: Crane Wilbur, Charles Belden

Είδος: Crime, Horror, Mystery, Thriller, Vincent Price

Διάρκεια: 01:30

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Vincent Price: Prof. Henry Jarrod

Frank Lovejoy: Det. Lt. Tom Brennan

Phyllis Kir: Cathy Gray

Paul Picerni: Scott Andrews

 

Η ταινία είναι ριμέικ του κατά πολλούς ανώτερου "Mystery of the wax museum" του 1933, της οποίας έχω κάνει τους Ελληνικούς υπότιτλους. Είναι η ταινία που ανέδειξε τον Vincent Price σε σταρ πρώτου μεγέθους και φυσικά σε άρχοντα του τρόμου. Είχε κάνει πάταγο στην εποχή της και ήταν η πρώτη που παίχτηκε στην Ελλάδα με το πρωτόγονο για την εποχή σύστημα 3-D. Για να δει ο κόσμος την ταινία ως 3-D, στους θεατές μοίραζαν χάρτινα γυαλιά που ο ένας υποτιθέμενος φακός ήταν πράσινος και ο άλλος ήταν κόκκινος. Αυτό σου δημιουργούσε την αίσθηση της τρισδιάστατης ταινίας. Οι εντυπώσεις του κόσμου ήταν μοιρασμένες. Πολλοί δήλωναν γοητεμένοι με την νέα τεχνολογία. Άλλοι δήλωναν απογοητευμένοι και έβριζαν διότι έβλεπαν μια μουντζούρα και τίποτε άλλο. Αυτοί που διαμαρτύρονταν ήσαν κυρίως όσοι χρησιμοποιούσαν γυαλιά οράσεως, ιδίως αν τα μάτια τους είχαν μεγάλη διαφορά μυωπίας μεταξύ τους και προπαντός όσοι είχαν όραση μόνο από τον ένα οφθαλμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που η νέα μέθοδος 3-D εγκαταλείφτηκε.

Εγώ την ταινία δεν μπόρεσα να την δω στην εποχή της, ακατάλληλη για ανηλίκους, την είδα όμως κάποια χρόνια αργότερα όπου επαναπροβλήθηκε ως συμβατική ταινία. Πολύ πλάκα, πάντως, είχε η σκηνή όπου ο ντελάλης προσπαθεί να προσελκύσει τον κόσμο στο House of Wax, όπου συνεχώς χτυπάει ένα δεμένο μπαλάκι του πιγκ πογκ προς την κάμερα για να κάνει το 3-D εφέ φανερό στο κοινό των τότε αιθουσών. Πολλοί που δεν ήξεραν τον λόγο έβριζαν μουρμουρίζοντας: τι βλακείες είναι αυτές!

Υπόθεση:

Ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων ανοίγει στην πόλη, αλλά ο μυστηριώδης ιδιοκτήτης του χρησιμοποιεί ασυνήθιστες πρώτες ύλες για τα εκθέματα του.

ΠΛΟΚΗ

Όταν ο συνεταίρος του γλύπτη Henry Jarrod (Vincent Price) βάζει φωτιά στο εργαστήρι του, για να πάρει την ασφάλεια, ο Jarrod καταφέρνει να βγει ζωντανός, αλλά ημιπαράφρων, έχοντας χάσει το έργο της ζωής του, τα κέρινα ομοιώματα τραγικών προσωπικοτήτων της Ιστορίας...

Έτσι, παίρνει εκδίκηση σκοτώνοντας τον τέως συνεταίρο του και βαλσαμώνοντας τον! Παράλληλα, κλέβει πτώματα από το νεκροτομείο, που μοιάζουν με ιστορικές προσωπικότητες και τους ...βαλσαμώνει με κερί στο εργαστήριο του. Η νεαρή Cathy Gray (Carolyn Jones), φιλενάδα του τέως συνεταίρου του, δεν γλιτώνει την οργή του και δολοφονείται και ..βαλσαμώνεται ως Ιωάννα της Λορένης.

Για κακή τύχη του Jarrod, βλέπει το βαλσαμωμένο άγαλμα της Cathy η φίλη της Sue Allen (Phyllis Kirk) και μένει άφωνη από την ομοιότητα στις λεπτομέρειες. Το αναφέρει στην Αστυνομία και αυτοί αποφασίζουν να συλλάβουν τον Jarrod, αλλά ο άθλιος έχει ήδη πιάσει την Sue Allen αιχμάλωτη και ετοιμάζεται να την βαλσαμώσει ζωντανή ως... Μαρία Αντουανέτα! ...

The Hound of the Baskervilles 1959

The Hound of the Baskervilles 1959

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ

Σκηνοθεσία: Terence Fisher

Σενάριο: Arthur Conan Doyle, Peter Bryan

Είδος: Horror, Mystery

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Cushing: Sherlock Holmes

André Morell: Doctor Watson (as Andre Morell)

Christopher Lee: Sir Henry

Marla Landi: Cecile

David Oxley: Sir Hugo

Francis De Wolff: Doctor Mortimer

 

Η πιο σοβαρή προσπάθεια αναβίωσης του αθάνατου ήρωα του Arthur Conan Doyle, μετά το 1988 και το Λίγη Σοβαρότητα Κύριε Χολμς, το οποίο και ήταν κωμωδία. Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του ήρωα ήταν το 1905 στο Adventures of Sherlock Holmes, με πρωταγωνιστή τον Maurice Costello, προπάππου της Drew Barrymore. Την δεκαετία των 1920, ο ρόλος μονοπωλήθηκε από τον βρετανό Eille Norwood, ο οποίος έπαιξε σε πάνω από είκοσι ταινίες με ώρα, πάντα, τον Χολμς. Η μεγάλη στιγμή του ήρωα στο σινεμά ήρθε το 1939 και μάλιστα εις διπλούν. Οι ταινίες The Adventures of Sherlock Holmes και The Hound of the Baskervilles (το πιο γνωστό της σειράς των βιβλίων του Doyle) ήταν εξίσου θαυμάσιες και σύστησαν στο κοινό τον καλύτερο ως σήμερα Σέρλοκ, στο πρόσωπο του Basil Rathbone. Η βρετανική εταιρία Hammer δεν μπορούσε να αγνοήσει έναν κλασικό χαρακτήρα μυστηρίου και στο Το Σκυλί των Μπάσκερβιλ του 1959, ο Peter Cushing αντιμετωπίζει τον «δόλιο» Christopher Lee. Ο Lee, όμως, μέσω Γερμανίας, πήρε εκδίκηση και έπαιξε τον ντετέκτιβ με το βιολί το 1962, στο Sherlock Holmes und das Halsband des Todes. Η ταινία μπορεί να μην έγινε ποτέ διάσημη, αλλά ήταν πλέον αξιόλογη. Μετά ο ήρωας έγινε περισσότερο τηλεοπτικός, αλλά ο κινηματογράφος είχε ακόμα να πει δύο καλές κουβέντες. Το 1970, ο Billy Wilder έκανε το The Private Life of Sherlock Holmes, στο οποίο ο Robert Stephens ερμηνεύει έναν Χολμς αρκετά διαφορετικό από τον συνηθισμένο και με πολλά κωμικά στοιχεία. Το 1979, ο Bob Clark παρουσιάζει το θαυμάσιο Murder by Decree (ο ρόλος στον Christopher Plummer). Μια πιο ανήλικη και γεμάτη εφέ εκδοχή του 1985, από τον Barry Levinson, το Η Πυραμίδα του Φόβου, αξίζει επίσης προσοχής.

Βασική έμπνευση του νέου Σέρλοκ Χολμς είναι τα κόμικ του Lionel Wingram. Όμως ο Ritchie, που αντικατέστησε τον Neil Marshall, είναι από μικρός φαν του ήρωα και στο μυαλό του πρωταρχικά είναι ο παραδοσιακός χαρακτήρας του Conan Doyle. Η Warner, από την άλλη, ζήτησε κάτι πιο εξτρέμ και έναν Χολμς κοντύτερα σε ροκ-περσόνα, παρά τον παραδοσιακό ήρωα με την πίπα.

Τον Νοέμβρη του 2008 και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο Κεντ, ένας κασκαντέρ τραυμάτισε τον Robert Downey Jr. σε σκηνή πάλης. Οι αναφορές στον τύπο μιλούσαν για κλοτσιά, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο σταρ έφαγε μια μεγαλοπρεπή μπουνιά στο πρόσωπο και αυτό γέμισε αίματα! Στα τέλη του ίδιου μήνα, ένα φορτηγό της παραγωγής έπιασε φωτιά και το γύρισμα διεκόπη για δύο ώρες. Πάντα γύρω από το Λονδίνο και τώρα στην οδό Σεντ Τζόουνς, τον Δεκέμβριο διακόπηκαν για αρκετές ημέρες τα γυρίσματα, λόγω του ότι οι περίοικοι διαμαρτυρήθηκαν επειδή το συνεργείο τους έπαιρνε όλες τις θέσεις παρκαρίσματος και έπρεπε να αναζητούν πάρκιν σε άλλες συνοικίες. Τελικά, τα γυρίσματα μετακόμισαν στις ΗΠΑ και το Μπρούκλιν και δεν αναφέρθηκαν άλλα προβλήματα. Πολλοί μιλούν για ακόμα μια καταραμένη ταινία!

Εδώ και 20 χρόνια, είναι η πρώτη ταινία με ήρωα τον Sherlock Holmes η οποία παίζεται στους κινηματογράφους των ΗΠΑ ύστερα από την "Without a Clue" (1988) με τον Michael Caine.

Η σκηνογραφία του σπιτιού του Sherlock Holmes είναι η ίδια με αυτή που χρησιμοποιήθηκε ως σπίτι του Sirius Black στο "Harry Potter and the Order of the Phoenix" (2007).

Η ατάκα που ο Watson λέει στον Holmes, "Το γνωρίζεις ότι αυτό που πίνεις χρησιμοποιείται για εγχείρηση οφθαλμών!", είναι μία αδιευκρίνιστη αναφορά στην χρήση κοκαΐνης που έκανε ο Holmes.

Τα τέσσερα σύμβολα που αναφέρονται στην ταινία, ο Άνθρωπος, το Λιοντάρι, το Βόδι και ο Αετός, αποδίδονται στους τέσσερις Ευαγγελιστές της Βίβλου: Ματθαίος (Άνθρωπος), Μάρκος (Λιοντάρι), Λουκάς (Βόδι) και Ιωάννης (Αετός).

Πλοκή:

Τέλη του 19ου αιώνα και η Μεγάλη Βρετανία απειλείται από τον διαβόητο Λόρδο Μπλάκγουντ. Ο μόνος ικανός να τον αντιμετωπίσει είναι η νέμεση του, ο τρομερός ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, μαζί με τον πιστό βοηθό του Δρ Γουάτσον.

  

The Mummy 1959

 

The Mummy 1959

Ο Βρικόλακας των Πυραμίδων

Σκηνοθεσία: Terence Fisher

Σενάριο: immy Sangster

Είδος: Horror, Christopher Lee

Διάρκεια: 01:28

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Cushing: John Banning

Christopher Lee: The Mummy

Yvonne Furneaux: Isobel Banning

Eddie Byrne: Inspector Mulrooney

Felix Aylmer: Stephen Banning

 

Τρεις Βρετανοί αρχαιολόγοι παραβιάζουν τον τάφο της πριγκίπισσας Ανάκα, μιας ιέρειας που πέθανε πριν από 4.000 χρόνια. Θεωρώντας την πράξη βέβηλη, ένας Αιγύπτιος οπαδός της αρχαίας λατρείας ανασταίνει το μουμιοποιημένο φύλακα του τάφου και τον διατάζει να σκοτώσει τους ιερόσυλους.

Μόνο για συλλέκτες. Μια αξιοπρεπής παραγωγή της Hammer, ατμοσφαιρική για την εποχή της, ίσως και τρομακτική, αλλά σήμερα εντελώς ξεπερασμένη.

 

Suddenly, Last Summer 1959

Suddenly, Last Summer 1959

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι

  

Σκηνοθεσία: Joseph L. Mankiewicz

Σενάριο: Sam Spiegel

Είδος: Action, Drama, Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 02:18

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Elizabeth Taylor: Catherine Holly

Katharine Hepburn: Mrs. Venable

Montgomery Clift: Dr. Cukrowicz

Albert Dekker: Dr. Hockstader

Mercedes McCambridge: Mrs. Holly           

Μετά τον θάνατο του νεαρού Σεμπάστιαν, η μητέρα του, Βάιολετ Βέναμπλ (Κάθριν Χέπμπορν) ζει ανάμεσα στα παράξενα φυτά του γιου της, αρνούμενη να δεχτεί την πραγματικότητα γύρω απ’ τις συνθήκες θανάτου του. Η κυρία Βέναμπλ λάτρευε παθολογικά τον γιο της, συντηρούσε σχεδόν όλα τα χρόνια που έζησαν μαζί το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα τους. Κάθε καλοκαίρι οι δυο τους ταξίδευαν μαζί για να γνωρίσουν τον κόσμο και για να μπορέσει ο Σεμπάστιαν να γράψει το "Θερινό" του ποίημα. Το περυσινό όμως καλοκαίρι, για πρώτη φορά η κυρία Βέναμπλ δεν τον συνόδεψε εκείνη στις διακοπές του, αλλά η νεαρή ξαδέρφη του Κάθριν (Ελίζαμπεθ Τέιλορ) που επωμίστηκε ακούσια στην αρχή κι εκούσια στη συνέχεια ως μην έχουσα κι άλλη επιλογή, τον ρόλο που κατείχε μονοπωλιακά ως εκείνη τη στιγμή η κυρία Βέναμπλ. Εκείνο το καλοκαίρι ο Σεμπάστιαν πέθανε σε κάποια παραθαλάσσια τοποθεσία της Ισπανίας κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Όταν μια σοκαρισμένη Κάθριν αφηγείται την πραγματικότητα πάνω στο θάνατο του Σεμπάστιαν, η κυρία Βέναμπλ αρνείται να την πιστέψει κι η Κάθριν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί φρενοβλαβής και να κλειστεί στο δημόσιο ψυχιατρείο, όπου ο διακεκριμένος νευροχειρούργος Τζον Κιούκροβιτς (Μοντγκόμερι Κλιφτ) προτίθεται να της κάνει λοβοτομή προκειμένου να την βγάλει από το παραλήρημά της. Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα τόσο ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι;

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς, ενός μεγάλου μονόπρακτου που εξαντλείται σε δυο μεγάλους μονολόγους. Η θεατρική παράσταση Garden District που αποτελείται από δυο μονόπρακτα ένα εκ των οποίων είναι το Suddenly Last Summer έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ τον Ιανουάριο του 1958 με πρωταγωνιστές την Αν Μίτσαμ στο ρόλο της Κάθριν Χόλι και την Ορτάνς Άλντεν στο ρόλο της κυρίας Βέναμπλ. Την πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ ακολούθησε η πρεμιέρα του θεατρικού στο Λονδίνο με πρωταγωνίστρια την Πατρίσια Νιλ, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για τη σκιαγράφηση της Κάθριν Χόλι.

Στις αρχές του 1959 o Σαμ Σπίγκελ που είχε ήδη κάνει την παραγωγή των ταινιών: Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront, 1954) και Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι (The Bridge on the River Kwai, 1957), αγόρασε τα δικαιώματα του θεατρικού και το Μάιο του 1958 ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας στα στούντιο Shepperton του Λονδίνου, με σκηνοθέτη τον Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς, σκηνοθέτη επίσης του Όλα για την Εύα. Το μεγαλειώδες επιτελείο των πρωταγωνιστών αποτελούσαν οι Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Μοντγκόμερι Κλιφτ και Κάθριν Χέπμπορν. Η ταινία ήταν η τρίτη κινηματογραφική μεταφορά έργου του Γουιλιαμς (μετά τις ταινίες Λεωφορείον ο Πόθος και Λυσσασμένη Γάτα) που είχε ως θέμα την ομοφυλοφιλία. Σεναριογράφοι και παραγωγός είχαν πάρει άδεια από το συμβούλιο της λογοκρισίας του κινηματογράφου ώστε να μην αφαιρεθούν οι νύξεις για την ομοφυλοφιλία του Σεμπάστιαν, ενός ήρωα που δεν εμφανίζεται καθόλου στην ταινία, αλλά το όλο σενάριο βασίζεται στις σεξουαλικές του δραστηριότητες. Τα προσωπικά βιώματα του Γουίλιαμς χαρακτηρίζουν και αυτό του το έργο καθώς η αδερφή του Ρόουζ, που έπασχε από σχιζοφρένεια, είχε υποστεί λοβοτομή κι έμεινε σακάτισσα για μια ολόκληρη ζωή, την ίδια επέμβαση υποτίθεται ότι πρόκειται να υποστεί η Κάθριν στο θεατρικό του. H ταινία σηματοδότησε την τρίτη και τελευταία συνεργασία των Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Μοντγκόμερι Κλιφτ μετά τις ταινίες: Μια θέση στον ήλιο (A Place In The Sun, 1951) και Όσα δε σβήνει ο χρόνος (Raintree County, 1957).

 

Dracula 1958

 

Dracula 1958

Δράκουλας, ο βρικόλακας

των Καρπαθίων

Σκηνοθεσία: Terence Fisher

Σενάριο: Jimmy Sangster (screenplay), Bram Stoker

Είδος: Christopher Lee, Thriller, Horror

Διάρκεια: 01:22

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Cushing: Doctor Van Helsing

Christopher Lee: Dracula / Count Dracula

Michael Gough: Arthur Holmwood

Melissa Stribling: ina Holmwood

Carol Marsh            Carol Marsh: Lucy Holmwood

Olga Dickie  Olga Dickie:             Gerda

 

Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων είναι ο ελληνικός τίτλος της κλασικής πλέον ταινίας τρόμου Dracula, η οποία σκηνοθετήθηκε από τον γνωστό σκηνοθέτη Τέρενς Φίσερ. Την παραγωγή ανέλαβε η εταιρεία Hammer Studios, ενώ το σενάριο ανέλαβε να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη η Τζίμι Σάνγκστερ από το διάσημο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, Δράκουλας.

Η σκηνοθεσία άρχισε στα μέσα του Νοεμβρίου το 1957 και τελείωσαν το 1958, όταν η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους. Ο Μπέλα Λουγκόζι, ο προηγούμενος διάσημος «Δράκουλας» (στην επίσης κλασική ταινία Ο Κόμης Δράκουλας στον Κρίστοφερ Λι, ο οποίος θα ερμηνέψει τον ρόλο του Δράκουλα πάνω από 10 φορές στον κινηματογράφο, σε αντίθεση με τον Λουγκόζι ο οποίος έπαιξε τον Δράκουλα μόνο δύο φορές. Ο επίσης διάσημος συμπρωταγωνιστής του Λι, ο Πίτερ Κάσινγκ, θα ερμηνέψει τον ρόλο ενός πιο «δραστήριο» Βαν Χέλσινγκ.

Η ταινία αυτή πιστεύεται πως είναι η πρώτη που παρουσιάζει βρικόλακα με τους διάσημους μυτερούς κυνόδοντες. Αυτή η αντίληψη είναι παντελώς λανθασμένη, λόγω του ότι προηγήθηκαν οι ταινίες El Vampiro (Μεξικάνικη, παραγωγής 1957) και Dracula Istanbula (Τούρκικης παραγωγής), στις οποίες οι βρικόλακες παρουσίαζαν μυτερά δόντια.

Παρόλο που ο Κρίστοφερ Λι έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχει μόνο δεκατρείς ατάκες σε ολόκληρη την ταινία. Για να αποφύγουν τη σύγχυση αυτής της ταινίας με την προηγούμενη με τον Λουγκόζι, μετονομάστηκε στην Αμερικάνικη προβολή ως "Horror of Dracula".

 

The Fly 1958

 

The Fly 1958

Η Μύγα 

Σκηνοθεσία: Kurt Neumann

Σενάριο: James Clavell, George Langelaan

Είδος: Drama, Horror, Sci-F, Vincent Price

Διάρκεια: 01:34

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

David Hedison: Andre Delambre (as Al Hedison)

Patricia Owens: Helene Delambre

Vincent Price: François Delambre

Herbert Marshall:             Insp. Charas

Kathleen Freeman            : Emma

 

Μια γυναίκα ειδοποιεί την αστυνομία και ομολογεί ότι συνέθλιψε τον άνδρα της σε πρέσα εργοστασίου. Αργότερα δέχεται να αποκαλύψει τα γεγονότα που προηγήθηκαν του φόνου: ο επιστήμονας σύζυγός της πραγματοποιούσε πειράματα μεταφοράς της ύλης. Όμως, όταν έγινε ο ίδιος πειραματόζωο, δεν πρόσεξε ότι στο θάλαμο τηλεμεταφοράς είχε εισχωρήσει μία μύγα...

Κλασική ταινία τρόμου και φαντασίας της δεκαετίας του ΄50, όχι τόσο για την αφελή ιστορία όσο για τις σχέσεις των ηρώων, οι οποίες συγκροτούν ένα παραμύθι πάθους με λυπημένο τέλος. Σε επίπεδο επιστημονικής βάσης, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε σεναριογράφος Τζέιμς Κλάβελ (αργότερα έγραψε τα "Μεγάλη Απόδραση", "Στον Κύριό μας με Αγάπη", "Σογκούν") υποπίπτει σε πολλά σφάλματα, ενώ και ο κρυφός έρωτας του Βίνσεντ Πράις με τη σύζυγο του αδελφού του δεν υποστηρίζεται πάντα από το σενάριο. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του φιλμ ξεπερνούν τις όποιες αδυναμίες ή ατέλειες και μιλούν για τις εκπλήξεις της υπόθεσης -που ξεκινά όπως μία τυπική αστυνομική ταινία και καταλήγει σε φιλμ τρόμου-, αλλά και για την ατμόσφαιρα που έχει πετύχει ο Κουρτ Νιούμαν, σκηνοθέτης μιας σειράς ταινιών με ήρωα τον Ταρζάν και πρωταγωνιστή τον Τζόνι Βαϊσμίλερ. Την πρώτη "Μύγα" ακολούθησαν δύο συνέχειες ("Return of the Fly",1959 και "Curse of the Fly", 1965), ενώ το 1986 ο Κρόνενμπεργκ γύρισε μια πιο σύγχρονη και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του ίδιου μύθου. Η έκδοση DVD περιοχής 2 μεταφέρει σε ψηφιακή μορφή το πρωτότυπο με εικόνα πλήρους ανάλυσης (αρκετά λαμπρή και φωτεινή, αλλά με υπερτονισμένα χρώματα) και με πολυκάναλο ήχο, που όμως δεν αποδίδει ικανοποιητική αίσθηση περιβάλλοντος ούτε αποφεύγει τις παραμορφώσεις στις υψηλές συχνότητες.

 

Bury The Living 1958

I Bury The Living 1958

Το Μυστικό Των Έξι Νεκρών

  

Σκηνοθεσία: Albert Band

Σενάριο: Louis Garfinkle

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:17

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Boone: Robert Kraft

Theodore Bikel: Andy McKee

Peggy Maurer: Ann Craig

Howard Smith: George Kraft

Herbert Anderson: Jess Jessup 

Ένας άνδρας αναλαμβάνει το διαχειριστικό κομμάτι ενός νεκροταφείου στο οποίο υπάρχει ένας χάρτης με άσπρες και μαύρες πινέζες που σημειώνουν αν ο κάτοχος του εκάστοτε κομματιού ζει ή πέθανε. Όταν μια λανθασμένη τοποθέτηση μαύρης πινέζας συμπίπτει με το θάνατο του ατόμου το οποίο αντιπροσώπευε ο άνδρας υποψιάζεται ότι ο χάρτης και ο ίδιος έχει τη δύναμη να καθορίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Άλλη μια άξια προσθήκη στην ατελείωτη λίστα με ξεχασμένα διαμάντια της σκηνής του τρόμου, διαχρονικά αδικημένα από κριτικούς και κοινό που όμως ήταν μπροστά από την εποχή τους. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε με το πιασάρικα αλλά εύστοχα τιτλοφορημένο I BURY THE LIVING που σίγουρα αξίζει κάτι παραπάνω από την γνώριμε ανυπαρξία στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες b-movies της εποχής της.

Πρόκειται για την εμπνευσμένη και καλογραμμένη ιστορία του Robert (Richard Boone), ενός άνδρα που αναλαμβάνει απρόθυμα την οικογενειακή κληρονομιά της φροντίδας του νεκροταφείου της πόλης. Την αποστολή του ανέθεσε ο θείος του, ένας από τους 3 διευθυντές της οικογενειακής επιχείρησης της οποίας παραδοσιακό κομμάτι αποτελεί το νεκροταφείο και ο φροντιστής του, ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος με πολύ βαριά προφορά. Εκεί υπάρχει αναρτημένος στον τοίχο ένας μεγάλος χάρτης του νεκροταφείου που δείχνει την ακριβή θέση του κάθε τάφου στο χώρο. Υπάρχουν καρφιτσωμένα άσπρες πινέζες που δείχνουν ότι ο χώρος έχει κρατηθεί για μελλοντική χρήση και μαύρες που δείχνουν ότι ο εκάστοτε ιδιοκτήτης ήδη χρησιμοποιεί την τελευταία του κατοικία.

Μια μέρα ο νέος διευθυντής κατά λάθος τοποθετεί μαύρη πινέζα στο χάρτη εκεί που έπρεπε να βάλει άσπρη. Στην αρχή δεν το σκέφτεται, αλλά του μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο ανήκε το συγκεκριμένο κομμάτι του νεκροταφείου. Όταν μάλιστα η σύμπτωση επαναλαμβάνεται με ένα νιόπαντρο ζευγάρι τότε ο Robert είναι πλέον σίγουρος ότι ο χάρτης έχει τη διαβολική δύναμη να σκοτώνει ανθρώπους με την αλλαγή της πινέζας που τους αντιστοιχεί από άσπρη σε μαύρη.

Σαν καλό παιδί σπεύδει αμέσως και εξιστορεί τη θεωρία του σε όσους περισσότερους μπορεί, συμπεριλαμβανομένων και του διοικητικού συμβουλίου. Η αντίδραση πάντα η ίδια: δυσπιστία και ειρωνεία. Όμως ο Robert ξέρει ότι κάτι δεν πάει καλά και φυσιολογικά αρνείται να τοποθετήσει μαύρες καρφίτσες στις θέσεις των τριών μελών του Δ.Σ. όπως και του πρότεινε ο ίδιος ο θείος του σε μια προσπάθεια να «τελειώσει μια και καλή αυτό το θέμα».

i bury the livingΑπό εκεί και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αλλά καλύτερα ας μην τα αποκαλύψω και χαλάσω την ομορφιά της προβολής του I BURY THE LIVING σε όσες και όσους δεν το έχουν δει. Στη δική μου περίπτωση τα 75 περίπου λεπτά της προβολής ήμουν τόσο απορροφημένος περιμένοντας να μαντέψω τι θα γινόταν που μου φάνηκαν σαν 20 λεπτά. Κι αυτό γιατί εκεί που περιμένει κανείς στάνταρ πράγματα της δεκαετίας του ’50 με θεατρικές ερμηνείες και προβλέψιμο σενάριο ο Albert Band τον διαψεύδει πανηγυρικά φτιάχνοντας μια ταινία με βάθος, ρεαλιστική και μοναδική.

Σε αυτό συμβάλει και η προχωρημένη για την εποχή της ερμηνεία του Richard Boone που στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Boone μοιάζει 100% στο πετσί του ήρωα του και κατευθύνει με μαεστρία το θεατή στην εναλλαγή συναισθημάτων που διέπει τον ίδιο. Πάει από την αβεβαιότητα στον τρόμο, για λίγο στην ανακούφιση και μετά από την απελπισία στο θυμό αλλάζοντας συναίσθημα και ερμηνεία με τον ίδιο ρυθμό που οι σεναριακές αποκαλύψεις και ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με σκοτεινή ατμόσφαιρα και απαισιόδοξη μουσική κάνουν το I BURY THE LIVING να ξεφεύγει από το στενό b-movie πλαίσιο που το τοποθετεί ο τίτλος της.

Αλλά μην αμφιβάλει κανείς ότι πρόκειται για b-movie, γυρισμένη με μηδαμινό προϋπολογισμό και σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο νεκροταφείο και το γραφειάκι του και έχει τα προβληματάκια αντίστοιχων ταινιών αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο πατέρας του Charles Band, Albert Band, καταφέρνει να χρησιμοποιεί τους περιορισμούς προς όφελός του βγάζοντας το μάξιμουμ από ατμόσφαιρα από το σκηνικό του νεκροταφείου και με την έξυπνη φωτογραφία να μεταδίδει τον πανικό και το φόβο του πρωταγωνιστή του στο κοινό.

Θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και σήμερα η ταινία στέκεται άνετα στο ύψος της μην έχοντας χάσει και πολλή από τη γοητεία της αυτά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει. Παραμένει πρωτοποριακή σαν σύλληψη αλλά και εκτέλεση που δείχνει ξεκάθαρα ότι ένα καλό βασικό θέμα και ικανά στελέχη μπορούν να κάνουν θαύματα με απειροελάχιστο budget, ένα μάθημα που εφαρμόστηκε στη σκηνή κατά κόρον χαρίζοντας κλασσικά αριστουργήματα όπως το CARNIVAL OF SOULS και το NIGHT OF THE LIVING DEAD. Το I BURY THE LIVING μπορεί να μην κατατάσσεται ακριβώς δίπλα σε αυτές τις πολύ μεγάλες ταινίες, αλλά κάθε φορά που το βλέπω μου φαίνεται ότι αυτή η απόσταση γίνεται όλο και μικρότερη.

The Return of Dracula (1958)

 

The Return of Dracula (1958)

Η Επιστροφή του Δρακουλα

 

Σκηνοθεσία: The Return of Dracula

Σενάριο: Pat Fielder, Pat Fielder

Είδος: Drama, Horror, Mystery

Διάρκεια: 1h 17min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Francis Lederer: Dracula - posing as Bellac Gordal

Norma Eberhardt: Rachel Mayberry

Ray Stricklyn: Tim Hansen

John Wengraf: John Merriman

Virginia Vincent: Jennie Blake

Gage Clarke: Rev. Dr. Whitfield 

Αν υπήρχε σχετικός όρος, αυτή εδώ η ταινία έπρεπε να αποτελούσε σημείο αναφοράς! Δεν έχετε δει πιο καλτ εκδοχή δράκουλα και, αμφιβάλλω αν θα γυριστεί ποτέ(εκτός κι αν το εντάξει ο Ταραντίνο στα μελλοντικά του σχέδια). Οι φίλοι του είδους απλά δεν πρέπει να το χάσουν με τίποτα. Φοβερή ατμόσφαιρα, ένας δράκουλας όλος ο παππούς του Nik Kershaw, καστ ανεπανάληπτο, φωτογραφία κατευθείαν για την πινακοθήκη τρόμου, μουσική υπόκρουση που θα ζήλευε και ο Freddy Krueger! Όσο για το σενάριο, απλά κρίμα που δεν βρέθηκε κανείς ως τώρα να του κάνει remake. Ο Paul Landres στα σκηνοθετικά του καλύτερα, με τον Francis Lederer που δίνει καλλιτεχνικό πόνο! Ο πιο φευγάτος δράκουλας ever!

Εξαιρετικό το gothic υπόβαθρο της Hammer, ουδεμία αντίρρηση επ' αυτού. Όμως εξίσου καλή βρίσκω και την καλτ προοπτική. Ίσως ένας συνδυασμός των δύο να έφερνε το κορυφαίο αποτέλεσμα, αν βρισκόταν ποτέ εκείνος που θα ενσωμάτωνε με επιτυχία και τις δύο τάσεις. Επειδή όμως με τα “αν” κινηματογράφος δεν γίνεται, ας αρκεστούμε στην εμφάνιση τούτη του κόμη δράκουλα στα Αμερικάνικα εδάφη. Η ταινία κινείται στο σινε μοτίβο του “μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Αμερική, γνωρίζει τον τρόμο”. Κι ενώ με αυτές τις βάσεις, η προοπτική να γείρει προς την πλευρά του κλισέ φαντάζει ως λογική κατάληξη, έρχονται ο Paul Landres με τον σεναριογράφο Pat Fielder και αλλάζουν πορεία στο καράβι. Κι αφού προσπερνάει αρχικά τις σχετικές ξέρες με μια κάποια άνεση, καταφθάνει το καστ και η πορεία γίνεται ανεξέλεγκτη! Όποιος πρόλαβε πήδηξε! Οι υπόλοιποι, καταδύσεις μέχρι νεωτέρας! Μην φανταστείτε ότι με εκφράσεις σαν τις πιο πάνω επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες σας, για ένα “φιλμ χωρίς αρχή – μέση και τέλος, ανούσιο, που ενδεχομένως θα προσβάλλει κάθε σινε αξία”. Το “The return of Dracula” δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Απεναντίας, από τα πρώτα κιόλας καρέ διατηρεί την πρωτοτυπία και την ειλικρίνεια του απέναντι στον θεατή. Για μένα, μια από τις πιο αυθεντικές και ανανεωτικές διασκευές του κόμη Δράκουλα.

Στον σκηνοθέτη έχουμε αναφερθεί και σε παλαιότερες παρουσιάσεις. Το “The return of Dracula” είναι η καλύτερη του low budget δημιουργία, μετά το φοβερό sci fi The Flame Barrier (1958). Εδώ, παίρνει μια ομάδα ασύνδετων μεταξύ τους κρίκων, χαρακτήρων που απέχουν μεταξύ τους ίσα με δέκα χωριά ο καθένας, από όλες τις απόψεις, για να φτιάξει ένα γοητευτικά σουρεαλιστικό βαμπίρ – πάρτι. Το μαύρο χιούμορ του είναι εξαιρετικής ποιότητας και άψογα καμουφλαρισμένο μέσα στα χειροποίητα κοστούμια σοβαροφάνειας. Όχι ετοιματζίδικα, έτσι; Έχει διαφορά. Κάστινγκ για κινηματογραφική μελέτη. Προσέξτε τις φάτσες μια-μια όλων όσων περνούν μπροστά από το φακό και θα καταλάβετε περισσότερα. Και ο τελευταίος κομπάρσος υπηρετεί με αξιοζήλευτη αφοσίωση το ρόλο του. Ωραία, ευρηματικά καλτ πλάνα, ατμόσφαιρα b movie αξεπέραστη. Αν πρόσεχε λίγο ακόμη το φιλμ θα το κατέστρεφε. Ευτυχώς συγκρατήθηκε. Η United Artists παρέμεινε πιστή στις θρίλερ αρχές της, χωρίς να σημαίνει αυτό βέβαια ότι εξαργύρωσε εισπρακτικά έστω και μέρος τους.

Ο Francis Lederer αποδομεί πλήρως τον τερατώδη κόμη Δράκουλα, απογυμνώνοντας τον από τα κλασικά στοιχεία αγωνιώδους υπεροχής, που του προσέδωσε με τις ερμηνείες του ο Christopher Lee. Οι μυτεροί κυνόδοντες δίνουν την θέση τους σε ένα μειλίχιο χαμόγελο, με τα μάτια πάντα έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους, μαλλάκι σγουρό χτενισμένο προς τα πίσω με ολίγο από μπριγιαντίνη και, ατάκες που σκοτώνουν τα θύματα του ακαριαία. «Μόνο το περίβλημα, αυτή η άχαρη σάρκα, στέκεται ανάμεσα μας.» Ή, «Η αιωνιότητα σε περιμένει. Θα αναγεννηθείς μέσα μου.» Ένας απέθαντος με αξίες, φιλοσοφημένος, επαναστάτης, με μαλαγανιά και όραμα. Ο γεννημένος στην Τσεχία ηθοποιός είχε ένα μοναδικό τρόπο να φέρνει κάθε ρόλο στα δικά του μέτρα. Πολύ προσωπικό παίξιμο, με θεατρικά στοιχεία. Πριν μπλέξει με τον κόσμο του φανταστικού έπαιξε σε ποιοτικότατες ταινίες. The Wonderful Lies of Nina Petrovna (1929), The Road to Dishonour (1930), The Fate of Renate Langen (1931), Man of Two Worlds (1934), The Pursuit of Happiness (1934), One Rainy Afternoon (1936), Confessions of a Nazi Spy (1939), Voice in the Wind (1944), The Ambassador's Daughter (1956). Τον αιμοδιψή απέθαντο υποδύθηκε και σε ένα επεισόδιο της σειράς Night Gallery το’71, συντηρώντας τον μύθο του “The return of Dracula”.

Παίζουν ακόμη, οι Norma Eberhardt, Ray Stricklyn, John Wengraf, Virginia Vincent και, Gage Clarke. Ο Γουένκραφ στον ρόλο του κυνηγού βρικολάκων είναι απίθανος! Φοβερές ατάκες κι αυτός. Η δε μεταλλική σφήνα τριγωνικού σχήματος, προφανώς δικής του επινόησης, είναι όλα τα λεφτά. Αν απομονώσετε το βλέμμα σας πάνω του, δεν ξέρω αν θα μπορέσετε να δείτε την υπόλοιπη ταινία σαν θρίλερ! Προσέξτε το project στο ξεκίνημα της ταινίας, όπου μεταβαίνει συνοδεία 4 βοηθών σε παρακείμενο κοιμητήριο, με σκοπό την εξόντωση του κόμη Δράκουλα. Ένας φυλάει τσίλιες για τον ήλιο μην τυχόν ανατείλει νωρίτερα, ένας πίσω από την πόρτα της κρύπτης(άγνωστο για ποιο λόγο) και, οι άλλοι δύο έτοιμοι να σηκώσουν το φέρετρο, για να μπήξει τη σφήνα ο βαμπιροκυνηγός! Κορυφαία φυσιογνωμία ο σταθμάρχης της κωμόπολης, όπου ότι κι αν τον ρωτούν, απαντάει… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Από κοντά σε απόδοση και το αμόρε της μικρής ηρωίδος, το βλαχαδερό – σοφέρ. Ξεχάστε κάθε συντηρητική επαρχιακή πόλη στην Αμερική του ’50. Εδώ μιλάμε για κυβερνητικό πείραμα, για τον έλεγχο του πληθυσμού μέσω ψεκασμού!

Στο παρασκήνιο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο κόμης δράκουλας επιχειρεί να αποδράσει στην χώρα των ευκαιριών και της ελευθερίας, την Αμερική, παίρνοντας την θέση ενός δύσμοιρου Ούγγρου ζωγράφου, αφού πρώτα τον φάει στο βαγόνι του τραίνου. Εγκαθίσταται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και, με ορμητήριο το σπίτι των δήθεν συγγενών του, βάζει σε λειτουργία το σχέδιο του για μια νέα παγκόσμια κυριαρχία. Οι ανύποπτοι επαρχιώτες πιάνονται στον ύπνο, όμως, για καλή τους τύχη, ένας κυνηγός βαμπίρ ακολουθεί τα ίχνη του…

The Incredible Shrinking Man (1957)

 

The Incredible Shrinking Man (1957)

Ο Άνθρωπος που Ζάρωνε

Σκηνοθεσία: Jack Arnold

Σενάριο: Richard Matheson, Richard Alan Simmons

Είδος: 1957, Drama, Fantasy, Horror, Science Fiction

Διάρκεια: 01:21

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Grant Williamsq Scott Carey

Randy Stuq Clarice Bruce

Paul Langtonq Charlie Carey

Raymond Bailey: Doctor Thomas Silver

 

Μετά την έκθεσή του σε μια ραδιενεργή ουσία, ο Scott Carey αρχίζει να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Κι ενώ η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, ο Scott θα βρεθεί παγιδευμένος στο υπόγειο του σπιτιού του, να παλεύει για τη ζωή του.

Όταν η φαντασία συναντούσε τεχνολογικά εμπόδια, τότε η τεχνολογία (της εποχής) έκανε ένα βήμα (βηματάκι, έστω) πιο μπροστά. Το 1957 ο φημισμένος μπι-μπουβάς Jack Arnold παρουσίασε αυτό που θα αποτελούσε μελλοντικά το πιο διάσημο πόνημά του, τον Άνθρωπο που ζάρωνε, μια ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο The Shrinking Man του Richard Matheson, το οποίο όμως ξαναεκδόθηκε με τον ίδιο τίτλο της ταινίας, προσθέτοντας δηλαδή τη λέξη incredible, (να ρωτήσουμε εμείς) για εμπορικούς λόγους άραγε; Με προσχηματικό μεν σενάριο, αποτέλεσε, δε, ένα δύσκολο έργο για τους τεχνικούς (σκηνικά, κουστούμια, φωτογραφία) το οποίο τελικά τελεσφόρησε επιτυχώς. Ίσως το απαισιόδοξο τέλος της και οι φιλοσοφικοί της στοχασμοί είναι που κάνουν την ταινία ακόμα πιο ελκυστική, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Με παραπλήσιο θέμα (γιγάντιες αράχνες) είχε καταπιαστεί ο σκηνοθέτης στην προηγούμενη δουλειά του το 1955, την ταινία Tarantula. Ένα γνωστό ριμέικ ήταν Η γυναίκα που ζάρωνε του 1981 με τη Lily Tomlin και ένα καινούριο ετοιμάζεται για φέτος μιας και είναι στη μόδα ο Matheson.

 

Les Diaboliques 1955

Les Diaboliques 1955

ΔΙΑΒΟΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ 

 

Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot

Σενάριο:Pierre Boileau, Thomas Narcejac,

Henri-Georges Clouzot, Jérôme Géronimi, René Masson

Είδος: Crime, Horror Γαλλικά ΔΕ 50, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:54

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Simone Signoret: Nicole Horner

Vera Clouzot: Christina Delassalle

Paul Meurisse: Michel Delassalle

Charles Vanel: Alfred Fichet / le commissaire

Jean Brochard: Plantiveau / le concierge

 

Η ταινία του Clouzot θεωρείται κλασσική στο είδος της (επιτρέψτε μου την φράση κλισέ διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση αντικατοπτρίζει την απολυτή αλήθεια). Θα μου πείτε ποιο είναι αυτό το είδος, μια που αν κάνεις την παρακολουθήση με προσοχή θα προσέξεις ότι στην πραγματικότητα είναι ένα νουάρ με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ο τρόπος, όμως, που δομούνται οι χαρακτήρες θα μπορούσε εύκολα να παραπέμπει και σε μελόδραμα με χιουμοριστικές (η καλύτερα θα πω σαρκαστικές εκφάνσεις), όπως επίσης και σε ευρηματικό αστυνομικό φιλμ.

Όσον άφορα στην υπόθεση της ταινίας, θα είμαι εξαιρετικά φειδωλός στα λόγια. Σε κανένα δεν επιτρέπεται να σας χαλάσει την παρακολούθησή της, προσπαθώντας να σας αναλύσει αυτά που ο ίδιος ένιωσε και κατάλαβε από το φιλμ. Αυτό είναι δική σας δουλειά. Όσον άφορα σ’ αυτά που πρέπει να γνωρίζετε: Η υπόθεση εκτυλίσσεται σ’ ένα σχολείο αρρένων στη Γαλλία διευθυντής του όποιου είναι ένας εξαιρετικά βάναυσος άνδρας. Η γυναίκα και η ερωμένη του συμμαχούν για να τον βγάλουν από την μέση, θεωρώντας ότι αύτη είναι η μόνη λύση για να γλιτώσουν από τα βασανιστήρια που υπέφεραν καθημερινά. Η συνεχεία σαφώς θα πρέπει να είναι επί της οθόνης.