Planet of the Vampires 1965

Planet of the Vampires 1965

Ο πλανήτης των βρικολάκων

 Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Renato Pestriniero, 1 Hours", Melchior, Alberto Bevilacqua

Είδος: Action, Adventure, Horror ΔΕ 60, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 28m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Barry Sullivan: Capt. Mark Markary

Norma Bengell: Sanya

Ángel Aranda: Wess Wescant

Evi Marandi: Tiona

Stelio Candelli: Brad / Mud

Franco Andrei: Bert / Garr

            Fernando Villena: Dr. Karan

 

Δύο διαστημόπλοια λαμβάνουν σήμα κινδύνου από έναν άγνωστο πλανήτη, στο οποίο και προσγειώνονται. Όμως με το που φτάνουν εκεί, τα πληρώματά τους αρχίζουν να έχουν παράξενη και επιθετική συμπεριφορά που φτάνει σε σημείο το πλήρωμα του ενός σκάφους να αλληλοεξοντωθεί.

Βαρεθήκατε να διαβάζετε για ταινίες που αντέγραψαν ή επηρεάστηκαν από το ALIEN; Για μια φορά διαβάστε και για μια κλασσική ταινία που επηρέασε το συγκεκριμένο έπος επιστημονικής φαντασίας και τρόμου του Ridley Scott, το PLANET OF THE VAMPIRES του μεγάλου δημιουργού της σχολής γοτθικού και ατμοσφαιρικού τρόμου Mario Bava.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ακαθόριστο μέλλον, όπου δύο διαστημόπλοια αποφασίζουν να ερευνήσουν ένα μυστηριώδες σήμα από έναν άγνωστο πλανήτη. Η ατμόσφαιρα του πλανήτη ελκύει τα διαστημόπλοια που προσγειώνονται εκεί το ένα μακριά από το άλλο. Όμως στα πρώτα λεπτά της διαμονής τους εκεί, τα μέλη του πληρώματος αρχίζουν να επιδεικνύουν ανεξήγητα επιθετική συμπεριφορά, μέχρι την προσωρινή απώλεια των αισθήσεών τους και την αδυναμία να θυμηθούν τι είχε συμβεί όταν συνέρχονται.

Το μυστήριο περιπλέκεται όταν το πλήρωμα στην πρώτη βόλτα του στον πλανήτη θα συναντήσει το δεύτερο σκάφος και με τρόμο θα ανακαλύψει ότι το πλήρωμα είναι νεκρό και μοιάζει σαν να αλληλοεξοντώθηκε, κάτι που αναγνωρίζουν ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί και στους ίδιους αν ο κυβερνήτης δεν τους είχε αποτρέψει κατά τη διάρκεια της ξαφνικής και ανεξήγητης αλλαγής της συμπεριφοράς τους.

Όλα, φυσικά, εξηγούνται, και δεν αργούμε να μάθουμε ότι πίσω από το μυστήριο κρύβεται μια φυλή εξωγήινων στα πρόθυρα της εξαφάνισης που κυριεύει τους ανθρώπους και χρησιμοποιεί το σώμα τους σαν ξενιστή, και στόχο έχουν να μεταβούν στη Γη και μέσω των ανθρώπων να επιβιώσουν, παίρνοντας τη θέση τους.

Όλα αυτά είναι δοσμένα με τον τρόπο που μόνο ο μεγάλος Mario Bava ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον. Με φοβερά επιβλητική και σχεδόν παραισθησιακή ατμόσφαιρα η οποία γίνεται ακόμα πιο έντονη με την μυστηριώδη και άκρως ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική του Gino Marinuzzi Jr.

Το μυστήριο ξεδιπλώνεται με τη μαεστρία και τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ που θα περίμενε κανείς από ένα τόσο μεγάλο όνομα, ενώ παρόλο τη σχετική πολυλογία των πρωταγωνιστών, η δράση κυλάει αρκετά όμορφα και χωρίς νεκρά σημεία, ακόμα και μετά τη λύση του μυστηρίου. Η αγωνία και η αναμονή του θεατή για τις εξελίξεις παραμένει σε υψηλά επίπεδα από την αρχή μέχρι το φινάλε, στην παράδοση των υβριδίων Ε/Φ και τρόμου που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 50 και τον Roger Corman και συνεχίζονται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.

Σ’ όλη αυτή τη διάρκεια, ο Mario Bava και η κάμερά του μας μεταφέρουν σε έναν μυστηριώδη βραχώδη κόσμο που έχει μια σχεδόν εξωπραγματική αίσθηση, που επιτυγχάνεται με τα κολπάκια της κάμερας, την απόλυτα εύστοχη χρήση της τεχνητής ομίχλης, των ζωντανών χρωμάτων και των επιβλητικών τοπίων του πλανήτη. Εντάξει, μπορεί το όλο σκηνικό να «φωνάζει» ότι είναι μέσα σε στούντιο της δεκαετίας του ’60, αλλά σίγουρα δεν έχει γεράσει τόσο όσο άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της εποχής, κυρίως λόγω των οπτικών παιχνιδιών με τα χρώματα και τις εικόνες που ο Mario Bava έκανε σήμα κατατεθέν του στα χρόνια της κυριαρχίας του στο Ιταλικό σινεμά τρόμου και φαντασίας. Σ’ αυτό βοηθούν και τα πολύ καλά κοστούμια που για την εποχή ξεπερνούν τις προσδοκίες που είχα εγώ προσωπικά.

Κάποιες σκηνές του PLANET OF THE VAMPIRES είναι ανθολογίας, όπως την απίστευτα εμπνευσμένη ανάσταση των νεκρών μελών του πληρώματος με φόντο το εξωπραγματικό σεληνιακό τοπίο του πλανήτη, πάντα με τη χρήση χρωμάτων και τεχνητής ομίχλης που κάνουν τα δρώμενα να μοιάζουν βγαλμένα από κάποιο πολύχρωμο ψυχεδελικό όραμα.

Οι επιρροές του PLANET OF THE VAMPIRES στο μελλοντικό σινεμά Ε/Φ είναι ξεκάθαρες, με το ALIEN να έχει δανειστεί πολλά στοιχεία του, ιδίως κατά το πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ άλλη μια ταινία που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό είναι το πρόσφατο EVENT HORIZON από πλευράς ατμόσφαιρας και θέματος.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στη συγκεκριμένη ταινία έκανε ντεμπούτο δίπλα στον πατέρα του ο Lamberto Bava (DEMONS) σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, έναν ρόλο που θα συνέχιζε και στο μέλλον σε κάθε ταινία του Mario Bava.

Γενικά το PLANET OF THE VAMPIRES είναι αναγκαία προσθήκη στις συλλογές των fans του μεγάλου Mario Bava και των νοσταλγών της παλιάς καλής επιστημονικής φαντασίας. 

DIE MONSTER DIE! 1965

DIE MONSTER DIE! 1965

Πέθανε, τέρας, πέθανε!

Σκηνοθεσία: Daniel Haller

Σενάριο: Jerry Sohl

Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, Mystery, Horror

Διάρκεια: 1h 20m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Boris Karloff            : Nahum Witley

Nick Adams Nick Adams: Stephen Reinhart

Freda Jackson: Letitia Witley

Suzan Farmer: Susan Witley

Terence de Marney: Merwyn

Patrick Magee: Dr. Henderson

 

Πλούσια ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου, ένας Boris Karloff σε μεγάλα κέφια και ιδέες που έμειναν ημιτελείς χαρακτηρίζουν αυτή την σε γενικές γραμμές αρκετά επιτυχημένη μεταφορά του διηγήματος "The Colour Out Of Space" του H.P. Lovecraft. Τυπική, γενικά, συνταγή παραγωγών των Samuel Z. Arkoff, James H. Nicholson και της American International Pictures εκείνης της περιόδου παρόλο που αυτή τη φορά ο συνήθης συμπαραγωγός τους, Roger Corman, είναι απών. Η εμπειρία σε ατμοσφαιρικές μεταφορές του Lovecraft είχε αποκτηθεί από το μαγικό THE HAUNTED PALACE του 1963 οπότε η επιτυχία του DIE MONSTER DIE! σε αυτόν τον τομέα ήταν περίπου δεδομένη.

Αντίθετα όμως με το αυξανόμενο μυστήριο και τα γυρίσματα στην πλοκή τόσο του The Case Of Charles Dexter Ward του Lovecraft όσο και του THE HAUNTED PALACE, το DIE MONSTER DIE! είναι «τσακ- μπαμ», μεταπηδώντας από περιοχές καθαρού μυστηρίου σε επιστημονική φαντασία και τελικά σε κανονική monster movie, χωρίς όμως να καταφέρνει να δέσει στον βαθμό του προκατόχου του. Σημαντικός παράγοντας σε αυτό είναι η φύση της ιστορίας του Lovecraft που αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες και διασκευές, σε αντίθεση με τη σφιχτή και κοντρολαρισμένη αφήγηση και πλοκή του The Case Of Charles Dexter Ward.

Πρόκειται για την ιστορία ενός νεαρού (Nick Adams) που επισκέπτεται την απομονωμένη κατοικία της μνηστής του στο μυθικό Arkham, που για τις ανάγκες της ταινίας τοποθετείται στην Βρετανική επαρχία. Εκεί θα ανακαλύψει ότι η τοπική κοινωνία δεν θέλει ούτε να ακούει το όνομα των Whitley και ότι με το που αναφέρεται χάνεται στιγμιαία κάθε ελπίδα για να πάρει οδηγίες ώστε να φτάσει εκεί. Με τα πολλά τα καταφέρνει αφού πρώτα περνάει από μια δασώδη περιοχή η οποία μοιάζει εντελώς νεκρή, σαν κάποιος ή κάτι να ρούφηξε στιγμιαία όλα τα ζωτικά σημάδια από το συγκεκριμένο χώρο.

Φτάνοντας στην έπαυλη των Whitley τον υποδέχεται ένας ιδιαίτερα αφιλόξενος και αγενής Nahum Whitley (Boris Karloff) καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι. Μόλις ο νεαρός του εξηγεί ότι προσκαλέστηκε από την κόρη του Nahum, ο τελευταίος πιστός στην παράδοση όλων των ηρώων του Lovecraft τον προειδοποιεί να τα ξεχάσει όλα και φύγει από το σπίτι, κάτι το οποίο ο νέος δεν προλαβαίνει ούτε καν να σκεφτεί καθώς η θερμή αγκαλιά της μέλλουσας γυναίκας του τον κάνει να περάσει στο ντούκου τις προειδοποιήσεις του γερό- Nahum.

Τα παράξενα συμβάντα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους αφότου ο νεαρός γνωρίζει την καθηλωμένη στο κρεβάτι μητέρα της μνηστής του και γυναίκα του Nahum Whitley και τον άκρως ατμοσφαιρικό υπηρέτη Merwyn. Τα συμβάντα αυτά περιλαμβάνουν παράξενους θορύβους από τα υπόγεια του σπιτιού, την εμφάνιση μιας μυστηριώδους μαυροφορεμένης φιγούρας στην γύρω περιοχή και τον θάνατο υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες του Merwyn.

Προσθέστε και τις εκκλήσεις της μητέρας Whitley προς το νεαρό να πάρει αμέσως την κόρη της και να φύγουν από το σπίτι, αλλά και ένα θερμοκήπιο με φυτά που έχουν μεγαλώσει σε γιγάντιες διαστάσεις φαινομενικά με τη βοήθεια ακαθόριστου προέλευσης πράσινων πετρών που λάμπουν. Η επόμενη συνάντηση με τον Nahum θα ξεκαθαρίσει ότι οι πέτρες προέρχονται από μετεωρίτη που χτύπησε την περιοχή από το διάστημα και ότι πιθανότατα απορροφούν την ζωτική ενέργεια όλων των πραγμάτων γύρω τους.

Σίγουρα αρκετά πλούσιο το υλικό από άποψη ευκαιριών, αλλά τελικά αυτό που μένει μετά το τέλος της προβολής είναι ένα τυπικό 75λεπτο της American International Pictures της εποχής, με λίγα πράγματα να το ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες. Αυτό δεν σημαίνει ότι το DIE MONSTER DIE! είναι δευτεροκλασάτο στην φιλμογραφία της εταιρίας, κάθε άλλο. Πρόκειται για μια ταινία που δύσκολα θα απογοητεύσει τους φίλους του κλασικού γοτθικού τρόμου, αλλά η αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε προκύψει ένα αριστούργημα τύπου THE HAUNTED PALACE είναι πανταχού παρούσα.

Πάντως η παραγωγή ως συνήθως είναι άψογη, με ατμοσφαιρικά σκηνικά εποχής, όμορφα κοστούμια και όταν χρειάζεται άρτια ειδικά εφέ, αλλά το μέτριο σενάριο δεν αφήνει τον πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη Daniel Haller να ολοκληρώσει το όραμα του. Το αποτέλεσμα είναι γενικά ημιτελές, με κάποια σημεία να «βγάζουν μάτια» και άλλα να χαντακώνονται από την αμηχανία του σεναρίου. Πάντως η προσπάθεια να δοθεί μια αίσθηση ότι πρόκειται για ταινία της περιόδου Poe είναι ξεκάθαρη και ίσως εκεί να χάθηκε η ευκαιρία για μια από τις πιο ατμοσφαιρικές και βαθιές θεματικά μεταφορές Lovecraft εκείνης της περιόδου.

    Πάντως εντύπωση σίγουρα θα προκαλέσει το φινάλε, που σε περίπου 10 λεπτά συγκεντρώνει το σύνολο της πρωτοτυπίας αλλά και ταυτόχρονα των κλισέ του DIE MONSTER DIE!. Πριν από αυτό έχουμε ένα εντυπωσιακό πρώτο μέρος και ένα αμήχανο και τετριμμένο κύριο μέρος που διαδραματίζεται μέσα στο σκοτεινό κάστρο των Whitley, που όμως ανεβαίνει κατακόρυφα όσο είναι στο πλάνο το Ιερό Τέρας της horror σκηνής, Boris Karloff, που κλέβει με άνεση την παράσταση από τον αναιμικό Nick Adams.

Πάντως μη γελιέται κανείς! Οι fans των Karloff, Roger Corman και AIP και του κλασικού γοτθικού τρόμου λογικά θα ενθουσιαστούν παρόλα τα προβλήματα. 

Cat Ballou 1965

 Cat Ballou 1965

Η Λησταρχίνα

Σκηνοθεσία: Elliot Silverstein

Σενάριο: Walter Newman, Frank Pierson, Roy Chanslor

Είδος: Comedy, JANE FONDA, WESTERN

Διάρκεια: 01:37

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Jane Fonda:             Cat Ballou

Lee Marvin: Kid Shelleen / Tim Strawn

Michael Callan: Α Clay Boone

Dwayne Hickman: Jed

Nat 'King' Cole: Sunrise Kid (as Nat King Cole)

Stubby Kaye: Shouter - Sam the Shade

 

Η Κάθριν Μπαλού επιστρέφει στη γενέτειρά της και ανακαλύπτει ότι μια ομάδα ντόπιων, με την ανοχή του σερίφη, προσπαθεί να σφετεριστεί τη γη της. Όταν ο πατέρας της δολοφονείται, βγαίνει στην παρανομία.

Έξυπνη κωμωδία γουέστερν που παρωδεί και παράλληλα υποδομεί το είδος, μέσα από την ιστορία της Κάθριν Μπαλού, μιας δασκάλας η οποία αναγκάζεται να βγει στην παρανομία, έχοντας στο πλευρό της δυο ψευτοπαλικαράδες, ένα νεαρό Ινδιάνο και ένα θρύλο του Γουέστ, που αποδεικνύεται μέθυσος. Η Φόντα λάμπει στο ρόλο της αθώας κοπέλας που η οργή τη μετατρέπει σε λησταρχίνα, ο Μάρβιν αποσπά Όσκαρ για το διπλό ρόλο του καλού και του κακού πιστολέρο (η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε αγαλματίδια), ενώ στους ρόλους των περιφερόμενων τροβαδούρων συναντάμε τον τενόρο Στάμπι Κέι και τον Νατ Κινγκ Κόουλ.

 

The Truth About Spring 1965

The Truth About Spring 1965

Το Πρώτο Ξύπνημα

  

Σκηνοθεσία: Richard Thorpe

Σενάριο: James Lee Barrett, Henry De Vere Stacpoole

Είδος: Adventure, Comedy, Drama, Hayley Mills

Διάρκεια: 1h 42min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

            Hayley Mills: Spring Tyler

John Mills: Tommy Tyler

James MacArthur:            William Ashton

Lionel Jeffries: José Carkez

Harry Andrews: Judd Sellers

Niall MacGinnis: Cleary

 

    Ο Τόμι Τάιλερ, ένας οκνηρός ναυτικός, μαζί με την κόρη του Σπρινγκ, περιπλανιούνται στις θάλασσες της Καραϊβικής προς άγρα χαμένων θησαυρών. Ο Τόμι φέρνει στη βάρκα του τον Γουίλιαμ Άστον, ένα νεαρό δικηγόρο για να βοηθήσει. Ο Γουίλιαμ αποδεικνύεται πολύ καλός στη δουλειά του, αλλά όταν ο Τόμι προσπαθεί να συνάψει δεσμό μεταξύ του Γουίλιαμ και της κόρης της Σπρινγκ, τα πράγματα περιπλέκονται πέρα από κάθε φαντασία

Ten Little Indians (1965)

10 Μικροί Ινδιάνοι

 Σκηνοθεσία: George Pollock

Σενάριο: Peter Yeldham, Harry Alan Towers, Agatha Christie

Είδος: Crime, Mystery, Thriller |

Διάρκεια: 1h 31min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Hugh O'Brian: Hugh Lombard

Shirley Eaton: Ann Clyde

Fabian: Mike Raven

Leo Genn: General Mandrake

Stanley Holloway: William Blore

Wilfrid Hyde-White: Judge Cannon (as Wilfrid Hyde White)

 

 

Η εταιρία Hammer συναντά την αφρόκρεμα της βρετανικής λογοτεχνίας και το αποτέλεσμα είναι αρκετά συγκρουόμενο. Όχι, η ταινία δεν είναι παραγωγή της Hammer αλλά είναι γυρισμένη σε αυτό το ύφος, λίγο απόμακρο από το να θεωρηθεί κλασικά βρετανικό. Βασικό πρόβλημα είναι οι ερμηνείες, αλλά επειδή οι περισσότεροι είναι σπουδαίοι ηθοποιοί, θα έριχνα το φταίξιμο στον George Pollock και την μικρή του σκηνοθετική εμπειρία. Δεν ακολουθούν καμία ψυχολογική λογική, είναι αποκομμένοι από το δράμα που περνούν, δεν μοιάζουν με ανθρώπους που περιμένουν μαθηματικά τον θάνατο. Και δεν υπάρχει το απαραίτητο τοπικό φλέγμα για να αποκαταστήσει το λάθος...

Όμως, μιλάμε για ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα, που κι εγώ δεν θα μπορούσα να αποτύχω τελείως αν το γύριζα! Το σασπένς δεν μπορεί να χαλάσει με τίποτα, η αναζήτηση της ταυτότητας του δολοφόνου ιντριγκάρει και η κάπως άτεχνη φωτογραφία τού προσδίδει μια ατμόσφαιρα cult. Σου φέρνει έντονα και στο νου το Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο, την σατιρική εκδοχή του βιβλίου, κάτι που το αναφέρω ως συν. Προτείνεται σε όλους όσους δεν έχουν επαφή με το έργο της Christie, αλλά όσοι, πάλι, έχει τύχει να δουν την απίθανη εκδοχή του 1945, θα απογοητευτούν οικτρά. Σίγουρα ενδιαφέρον, παρά τα αρκετά μειονεκτήματα του.

 

  

Girl Happy (1965)

Girl Happy (1965)

ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΟ ΜΑΪΑΜΙ

Σκηνοθεσία: Boris Sagal

Σενάριο: Harvey Bullock, R.S. Allen

Παίζουν: Elvis Presley, Shelley Fabares, Harold J. Stone

Διάρκεια: 96 λεπτά

Είδος: Μουσική κωμωδία

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο.

Την μετάφραση έκανα εγώ, αλλά βοηθήθηκα από μία παλαιότερη μετάφραση από τον "ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΙ".

Την μετάφραση όμως την έκανα από την αρχή, καθώς μετέφρασα επίσης και τους στίχους των τραγουδιών 

Ένας αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας στο χώρο του θεάματος στο Σικάγο, (Harold J. Stone), αναθέτει σε έναν τραγουδιστή (Elvis Presley ) και την ορχήστρα του που εργάζονται στο κλαμπ του, να μεταβούν στο Φορτ Λόντερντεϊλ, της Φλώριδας για να προσέχουν την κόρη του (Shelley Fabares), κατά τη διάρκεια των φοιτητικών διακοπών της. Μεταξύ των νέων αναπτύσσεται ειδύλλιο το οποίο όμως διαταράσσεται όταν η κοπέλα μαθαίνει ότι ο νέος έχει προληφθεί από τον πατέρα της για να την προσέχει!

Όπως οι περισσότερες ταινίες του Elvis Presley, δεν έχουν βάθος σεναρίου, αλλά δίνεται η ευκαιρία να μας παρουσιάσουν τον ταλαντούχο τραγουδιστή να μας παρουσιάσει τα σουξέ του.

Στην παρούσα ταινία ακούγονται τα παρακάτω τραγούδια:

I Got News For You

Do The Clam

Girl Happy

Cross My Heart and Hope to Die

Do Not Disturb

Spring Fever

Wolf Call

Fort Lauderdale Chamber of Commerce

Puppet On a String

I've Got to Find My Baby

The Meanest Girl in Town

Startin' Tonight

Το τραγούδι" Do The Clam " είναι ένα ποπ τραγούδι, γραμμένο από την  Dolores Fuller, τον Sid Wayne, και τον Ben Weisman. Ηχογραφήθηκε από τον Elvis Presley το 1965 για την παρούσα ταινία. Σε μερικά μέρη του κόσμου, κυκλοφόρησε ως ανεξάρτητο τραγούδι, φθάνοντας στο Box- Offish των Ηνωμένων Πολιτειών στο Νο 21. Έγινε μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία, όπου έφτασε στο Νο 4. Έχει συμπεριφερθεί σε τουλάχιστον έξι συλλογές του Elvis Presley. Η συν-στιχουργός Dolores Fuller είναι ίσως πιο γνωστή για το ρόλο της στην σουρεαλιστική ταινία του 1953, "Glen or Glenda".

Το 1991 το τραγούδι διασκευάστηκε από τους Zeppelin.

Faster, Pussycat! Kill! Kill! (1965)

Faster, Pussycat! Kill! Kill! (1965)

Οι Αγριόγατες

Σκηνοθεσία: Russ Meyer. Σενάριο: Jack Moran , Russ Meyer

Παίζουν: Tura Satana, Haji, Lori Williams, Sue Bernard, Paul Trinka

Είδος: Action, Cult - Διάρκεια: 83 min Βαθμολογία : IMDb 6,8

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0059170/?ref_=fn_tt_tt_1

Κάπου στο internet βρήκα τους υποτιθέμενους Ελληνικούς υπότιτλους αυτής της ταινίας. Όταν κάθισα να τους επεξεργαστώ, με απογοήτευση διαπίστωσα ότι επρόκειτο για σκουπίδια! Ούτε μηχανή δεν θα μετέφραζε τόσο χάλια! Μια και είχα ξεκινήσει, αποφάσισα να τους μεταφράσω από την αρχή. Η ενέργειά μου αυτή μου κόστισε μία εβδομάδα από την ζωή μου, δουλεύοντας μέρα νύχτα!

1^ον. Από καμιά δεκαπενταριά υπότιτλους στο opensobtitle, μόνο ενός Γαλλικού ταίριαζαν κάπως οι χρόνοι και αποφάσισα να δουλέψω με βάση αυτόν.

2ον. Οι ηθοποιοί μιλάνε τόσο γρήγορα που είναι δύσκολο να τους καταλάβεις. Αλλά και ότι μπορέσεις να καταλάβεις, είναι απαίσια Αγγλικά που δεν βγάζεις νόημα. Σκεφτείτε ότι και οι Αγγλικοί υπότιτλοι που υπάρχουν δεν είναι απομαγνητοφώνηση των λεγομένων στα Αγγλικά, αλλά μετάφραση των Γαλλικών που είναι της κακιάς ώρας! Έπρεπε να ακούω φράση σράση και να γράφω ότι νόμιζα πως ταιριάζει στην περίπτωση, και όχι την ακριβή μετάφραση!

Για την ταινία να πω πως διαφωνώ κάθετα ακόμα και με τους επαγγελματίες ειδικούς που την χαρακτηρίζουν "Κωμωδία" Εγώ ούτε Μαύρη Κωμωδία δεν την χαρακτηρίζω. Αν ίσχυε αυτό, τότε το ¨Pulp Fiction¨ πρέπει να χαρακτηριστεί ξεκαρδιστική κωμωδία! Τελικά ο Russ Meyer, είναι πρόδρομος του Tarantino.

Τι να πούμε για τον Russ Meyer; Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Πολλοί είναι αυτοί που διαφωνούν για το πώς αντιμετωπίζει το θέμα sex, και το γυναικείο φύλο. Η παρούσα όμως ταινία είναι από τις αγαπημένες πολλών. Δεν μπόρεσε όμως να δημιουργήσει σχολή ταινιών τέτοιου είδους. Αυτό διότι οι νεαροί που θα έτρεχαν να δουν τέτοιες ταινίες, δεν θα επιθυμούσαν να φαντασιώνονται θηλυκά, τα οποία μπορεί να ήσαν ποθητά, αλλά στο τέλος θα τους έσπαγαν στο ξύλο!

Στην παρούσα ταινία μας εμφανίζονται τρία θηλυκά με πλούσια τα ελέη! Απ' όλες τους όμως δεσπόζει η φιγούρα της Tura Satana, η οποία μπορεί να δείχνει ελκυστικό κορίτσι, είναι όμως η ποιο άκαρδη απ' όλες στη οποίες και τους επιβάλλετε. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το προσωπικό της συμφέρον και για να το πετύχει δεν διστάζει ακόμα και να σκοτώσει ανθρώπους, διασκεδάζοντάς το μάλιστα! Εδώ φαίνεται και η μαεστρία του σκηνοθέτη, Όσο σε ποιο αποτρόπαιες πράξεις προβαίνει η ηρωίδα του, τόσο πιο μεγάλη ανακούφιση αισθανόμαστε όταν τελικά επέρχεται η... κάθαρση.

Για την ιστορία να πούμε ότι η αγριόγατα Tura Satana, απεβίωσε το 2011 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 72 ετών.

Viva Maria! (1965)

Viva Maria! (1965)

120 λεπτά – Adventure - Comedy – Romance

Σκηνοθεσία και σενάριο: Louis Malle

Με τις  Brigitte Bardot και Jeanne Moreau

Μετά την ταινία της «La vérité», η Brigitte Bardot νομίσαμε ότι θα μας δείξει και ποιοτικότερες ταινίες από αυτές που την παρουσίαζαν σαν αχόρταγο σεξουαλικά θηλυκό το οποίο επεδείκνυε σε κάθε ευκαιρία τα κάλλη του. Κάτι το τολμηρό για την εποχή εκείνη. Το τι ακλούθησε δεν φάνηκε να επιβεβαιώνει και πολύ αυτή την αναμονή. Μία από τις σημαντικές της ταινίες που ακλούθησαν ήτο και η «Viva Maria» Ίσως φανώ αιρετικός και δυσαρεστήσω τους θαυμαστές της Brigitte Bardot, αλλά θα πω την δική μου γνώμη για την ταινία. Το σημαντικότερο επίτευγμα της ταινίας ήταν το ότι επετεύχθη μια συνεργασία με τα ιερά τέρατα της εποχής, τις Brigitte Bardot και Jeanne Moreau! Επίσης έχουμε και τον σημαντικό Louis Malle, ο οποίος έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία. Αλλά μέχρι εκεί!

Ξεκινώντας η ταινία μας δίνει την εντύπωση ότι θα δούμε κάτι το ενδιαφέρον και σημαντικό. Βλέπουμε έναν Ιρλανδό επαναστάτη ο οποίος με την βοήθεια της κορούλας του της Μαρίας, επιδίδεται σε σαμποτάζ εναντίων των Άγγλων μέχρι που η ταυτότητά του γίνεται γνωστή. Οα Άγγλοι τον επικηρύσσουν και αυτός για να ξεφύγει φεύγει μαζί με την κόρη του για άλλες υπό Βρετανική κατοχή χώρες όπου συνεχίζουν την επαναστατική τους δραστηριότητα. Πρώτα στο Γιβραλτάρ και κατόπιν στην Νότια Αμερική. Εν τω μεταξύ η κόρη ενηλικιώθηκε και έγινε η... Brigitte Bardot!

Σε μια επιχείρηση σαμποτάζ που προσπαθούσαν να ανατινάξουν μία γέφυρα, ο πατέρας γίνεται αντιληπτός από τους Άγγλους φρουρούς οι οποίοι και τον πυροβολούν θανάσιμα! Μόνη της πια η Μαρία, μεταμφιεσμένη σε αγόρι συνεχίζει μονάχη την επαναστατική της δραστηριότητα. Οι Άγγλοι ψάχνουν και κυνηγούν έναν νεαρό τρομοκράτη. Δηλαδή έτσι νομίζουν. Η Μαρία για να τους ξεφύγει πηδάει σε κινούμενα τρένα και τρέχει επάνω στις στέγες τους!

Και εδώ θα κάνω την πρώτη μου παρατήρηση. Η χαδιάρα και ναζιάρα γατούλα, η Brigitte Bardot, δεν πείθει καθόλου ως τρομοκράτησα και κορίτσι της παρανομίας. Ακόμα και όταν τρέχει την στέγη του τραίνου δείχνει πολύ αδέξια και νομίζεις πως όπου να ‘ναι θα γκρεμοτσακιστεί!

Τελικά για να διαφύγει από του διώκτες της τρυπώνει σε ένα καραβάνι περιοδεύοντος θιάσου, που είναι κάτι μεταξύ τσίρκου και βαριετέ. Εκεί γνωρίζεται με μια συνονόματή της Μαρία (Jeanne Moreau), η οποία είναι η τραγουδίστρια του θιάσου και η οποία της προτείνει να συνεργαστούν και να γίνει η παρτενέρ της. Τελικά οι δύο Μαρίες εμφανίζονται και τραγουδάνε μαζί.

Και εδώ μια παρατήρηση. Από μια κοπέλα που υποτίθεται μεγάλωσε και έζησε στην παρανομία, θα περίμενες να είναι πιο αποφασιστική στο νέο της ξεκίνημα ως θεατρίνα. Αντίθετα, Μας παρουσιάζεται σα δειλή και φοβισμένη αρσακειάδα! Τελικά χάρη στην αδεξιότητά της, ανακαλύπτουν επί σκηνής τυχαία το στριπτίζ και γίνεται χαμός. Τελικά το καραβάνι φεύγει από την Αγγλοκρατούμενη χώρα κα πηγαίνει σε μία γειτονική όπου επικρατεί στυγνή δικτατορία. Και εκεί ξεσηκώνουν τον ανδρικό πληθυσμό με το στριπτίζ, το χορό και τα τραγούδια τους. Σαν βεντέτες πια ασκούν επιρροή στον πληθυσμό. Κάποτε θα απηυδήσουν από την σκληρότητα και την βίαιη συμπεριφορά των δικτατόρων και εκμεταλλευόμενες την επιρροή τους στον πληθυσμό, θα τους υποκινήσουν να κάνουν επανάσταση. Αυτές τίθενται επικεφαλείς της επανάστασης

Μιλάμε για επανάσταση οπερέτα! Οι σχετικές ταινίες «Χοντρού-Λιγνού» σε παρόμοια θέματα ήσαν πιο σοβαροφανείς! Μέχρι και τον Ταρζάν μας κάνει η Brigitte Bardot, πηδώντας από κλήματόσχοινο σε κληματάσχοινο!

Τελικά η επανάσταση επικρατεί και οι ηρωίδες μας έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους, επιστρέφουν στην Ευρώπη όπου και παρουσιάζουν σε μιούζικαλ της περιπέτειές τους

 Δεν θέλω να φανώ κακός με την συγκεκριμένη ταινία, εξάλλου με αυτές της ταινίες ανδρωθήκαμε. Ούτε και μετανοώ που τις παρακολούθησα. Απλά τώρα έχω μια διαφορετική κριτική ματιά από την τότε εποχή.

The Saragossa manuscript 1965

The Saragossa manuscript 1965

Το χειρόγραφο της Σαραγόσα

182 λεπτά, Adventure, Drama,. Fantasy

Σκηνοθεσία του Wojciech Has

Με τους Zbigniew Cybulski, Iga Cembrzynska, Elzbieta και λοιπούς

Δεν θα ισχυριστώ πως η ταινία αυτή θα ενθουσιάσει τόσο τον παππού και την γιαγιά, όσο και τα εγγόνια. Τους κινηματογραφόφιλους όμως θα τους κάνει να την δουν με ενδιαφέρον αρκετές φορές, για να την κατανοήσουν πλήρως!

Είχα εδώ και πολλά χρόνια στην συλλογή μου το συγκεκριμένο DVD που προερχόταν όμως από ταινία που είχε καμένους απάνω της Αγγλικούς υπότιτλους. Πρόσφατα βρήκα DVD με παρθένα την ταινία επάνω του. Έκανα RIPκαι προσάρμοσα Ελληνικούς υπότιτλους μετάφρασης του Stivntouzos που βρήκα στο opensubtiles. Ο συνχρονισμ;ός όμως δεν κόλαγε με τίποτα. Γι αυτό δεν ευθύνεται ο μεταφραστής αλλά η συγκεκριμένη μου κόπια. Έπρεπε να συγχρονίσω γραμμή-γραμμή!

Την παρουσίαση και κριτική της ταινίας σας την παρουσιάζει ο:

Γιώργος Ευθυμίου, www.cine.gr

Ο Luis Bunuel σπάνια έβλεπε μια ταινία δύο φορές, αλλά αυτή την είδε τρεις.

Το 1997 έγινε πλήρης αποκατάσταση με την βοήθεια του τραγουδιστή των Grateful Dead, Jerry Garcia, και των Francis Ford Coppola, Martin Scorsese.

Kατά τη διάρκεια μιας μάχης στη Σαραγόσα την περίοδο των Nαπολεόντειων Πολέμων, ένας αξιωματικός ανακαλύπτει ένα βιβλίο το οποίο καταλήγει να του το μεταφράσει ο αντίπαλος στρατιώτης που ήταν έτοιμος να τον σκοτώσει.

O ήρωας και συγγραφέας του βιβλίου αποδεικνύεται πως είναι ο παππούς του. O κόσμος που αποκαλύπτεται στο χειρόγραφο είναι μυστηριακός, εντυπωσιακός και μεταφυσικός. H πορεία του Aλφόνς Bαν Bόρντεν στην ενδοχώρα της Ισπανίας είναι γεμάτη από φαντάσματα, γοητευτικούς δαίμονες, ακόλαστους ευγενείς, περίεργους ιερείς.

Είναι ένα ταξίδι χιουμοριστικό και τρομακτικό ταυτόχρονα, χαρούμενο, τραγελαφικό κι απρόβλεπτο.

Μοιάζει με παραισθησιογόνο του οποίου οι επιπτώσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα κινηματογραφικό μνημείο που απαιτεί πολλές επισκέψεις για να σου αποκαλύψει όλα του τα μυστικά. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιαν Πότοτσκι, που γράφτηκε το 1815.

Το «Το Χειρόγραφο Της Σαραγόσας» αποτελεί ένα παράδοξο αριστούργημα. Πραγματικό κόσμημα της 7^ης Τέχνης. Η αφήγηση συναντάει το φανταστικό, το ονειρώδες και τον σαρκασμό, και ρέει σε παρθένα ύδατα με αξιοσημείωτη άνεση. Αυτή η παραδοξότητά του, ή καινοτόμα αυτοτέλεια αν προτιμάτε, λειτούργησε ως πόλος έλξης της κινηματογραφικής ελίτ της εποχής και παρακολουθώντας το, δε θα δυσκολευτούμε να αντιληφθούμε τους λόγους για τους οποίους εντάσσεται στις αγαπημένες ταινίες του Luis Bunuel.

Πίσω από την κάμερα ο Wojciech Has κάνει εκπληκτικά πράγματα. Η κίνηση είναι το βασικό συστατικό της σκηνοθεσίας. Ο κινηματογραφικός φακός ανοίγει και κλείνει διαρκώς, μεταβάλλοντας το σημείο εστίασης. Η κάμερα κινείται αδιάκοπα στο χώρο, περιμετρικά και επάλληλα ενώ και οι ήρωες παρουσιάζουν μια ενεργητική υπερκινητικότητα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ευμεταβλητότητα του κάδρου, καθώς μετακινούμαστε διαρκώς σε νέες χωροταξικές συντεταγμένες εντός του ίδιου πλάνου-σκηνής, χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για τεχνική μονοπλάνο. Μορφολογικά η οθόνη είναι φορτωμένη με αντικείμενα. Παράξενα και βαρύγδουπα αντικείμενα, που ωστόσο δε βαραίνουν σε κανένα σημείο τη θέαση. Έτσι, πριν περάσουμε στη θεματολογία, μπορούμε να ισχυριστούμε πως το "Rekopis znaleziony w Saragossie" είναι μια εικαστική πανδαισία και μια οπτική πρωτοτυπία! Ενώ ειδική μνεία αξίζει και στο soundtrack της ταινίας.

Θεματολογικά η ταινία αποτελεί μια ιδιότυπη ωδή στην Τέχνη και κυρίως στη συγγραφική διαδικασία, είτε αυτή ορίζεται στο γραπτό λόγο, είτε σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο έκφρασης. Σε έναν από τους απολαυστικούς διαλόγους θα ακούσουμε: "Διαιρώ έναν αριθμό με το άπειρο. Και έτσι παίρνω το απειροελάχιστο. Και αυτό αντιστοιχεί στο μόριο, το μικρότερο δυνατό σωματίδιο του Δημόκριτου. Και όμως ορίζω το άπειρο χωρίς να το κατανοώ. Και αυτό είναι πολύ κοντά στην ποίηση (Τέχνη). Η οποία ποίηση είναι ακόμα πιο κοντά στη ζωή."

Όσον αφορά την αφήγηση αυτή στερεώνεται στη διήγηση πολυάριθμων ιστοριών. Οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν τον ρόλο διηγητών και η μία ιστορία επιφέρει την άλλη. Κάθε μύθος μέσα σ` άλλον. Ξεκινάμε από κάπου, καταλήγουμε κάπου αλλού, διατρέχοντας τον ενιαίο και αδιάσπαστο χωροχρόνο της αβυσσόμορφης ανθρωπότητας. Οι αλληλένδετες (ατομικές) ιστορίες μας μεταφέρουν σαν ασανσέρ στο χωροχρόνο, υπενθυμίζοντας μας τη θεωρία του Δημόκριτου, και συγκεκριμένα το πως τα επιμέρους ατομικά στοιχεία συνθέτουν την ολότητα. Κινηματογραφικά όλο αυτό το σαγηνευτικό μυθοπλαστικό γαϊτανάκι ζωντανεύει μέσω της τεχνικής των flash backs. Η αφήγηση εμπεριέχει αλλόκοτα στοιχεία, και συμφιλιώνει τον ερωτισμό με το φόβο κάτω απ `την κοινή ομπρέλα των ψυχοσωματικών παρορμήσεων. Τα πάντα τοποθετούνται σε μια ονειρώδη-φανταστική σφαίρα (Τέχνη), η οποία παρουσιάζει μια απαράμιλλη ικανότητα να εξομοιώνει την πραγματικότητα.

Μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η συνέπεια στη συναρμολόγηση των επιμέρους ιστοριών. Συγκεκριμένα, η πλοκή κάθε ιστορίας επαληθεύει την προηγούμενη, σε αυτό το μυστήριο τραίνο αλληλοδιαδοχής. Έτσι, ο Wojciech Has μας επιχειρηματολογεί πως σ` αυτή την εσωτερική συνέπεια στη συναρμολόγηση της πλοκής κρύβεται και το επιμύθιο της (σεναριο)συγγραφικής αρτιότητας, επισημαίνοντάς μας ταυτόχρονα την τεχνητή φύση της συγγραφής, ή καλύτερα την ικανότητα της συγγραφής να αναδημιουργεί τεχνητούς κόσμους, με το ιδίωμα μιας φάρσας που προορίζεται αποκλειστικά για το κοινό. Καθώς είναι το κοινό αυτό που τελικά "συνεχίζει" την ιστορία. Μπορεί το οποιοδήποτε γραπτό κείμενο -οποιασδήποτε μορφής- να ενέχει μια αυτούσια δυναμική, ωστόσο είναι το κοινό αυτό που καλείται να αποκωδικοποιήσει τα "λεχθέντα" και έτσι η λειτουργικότητα του θεάματος-Τέχνης είναι ποικιλόμορφη. Εκτείνεται απ τη διασκέδαση, εκμαίευση συναισθημάτων ως και την ψυχοσωματική διαμόρφωση του ακροατηρίου, ανάλογα με το βαθμό της δικής μας συμμετοχής. Για παράδειγμα ο πρωταγωνιστής Alfonse Van Worden, που αποτελεί το ακροατήριο στις ιστορίες των άλλων, εμφανίζεται εντελώς τρομοκρατημένος, τη στιγμή που οι υπόλοιποι ακροατές φέρονται να διασκεδάζουν.

Τέλος, με ένα ποιητικό και λυρικό φινάλε, ο Wojciech Has θα μας υπενθυμίσει τον αέναο χαρακτήρα της Τέχνης. Δεν υπάρχει τερματικό στοιχείο σε αυτή. Οι τελευταίες σελίδες του "βιβλίου" είναι διαρκώς κενές, περιμένοντας το χάδι των δικών μας δαχτύλων και το μελάνι της σκέψης μας να λερώσει και να συνεχίσει το έργο. Να το συνεχίσει, να το συνδιαμορφώσει και να το ακολουθήσει στην αγέραστη πορεία του ως το άπειρο.

Γιώργος Ευθυμίου

Τhose Magnificent Men in their Flying Machines. (1965)

Those Magnificent Men in their Flying Machines. (1965)

Υπέροχοι Άνθρωποι και Ιπτάμενες Σακαράκες

Την περιγραφή της παρούσας ταινίας την αφήνω στην φίλη Moucca, η οποία έχει παρουσιάσει την εν λόγω ταινία σε διάφορα μπλοκ.

Το φιλμ "Those Magnificent Men in their Flying Machines",  Or How I Flew from London to Paris in 25 Hours 11 Minutes, (ελληνικός τίτλος "Υπέροχοι Άνθρωποι και Ιπτάμενες Σακαράκες" ) είναι μια Βρετανική κωμωδία γυρισμένη το 1965, σε σκηνοθεσία του Ken Annakin. Το σενάριο είναι των Ken Annakin και Jack Davies και η μουσική του Ron Goodwin.

Πρωταγωνιστούν οι:  Stuart Whitman,  Sarah Miles,  James Fox,  Terry-Thomas, Alberto Sordi,  Robert Morley,  Gert Frobe, Jean-Pierre Cassel.
Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα.

Πρόκειται για μια συναρπαστική κωμική εκδοχή της ιστορικής κούρσας από το Λονδίνο στο Παρίσι του 1910, όπου συμμετείχαν οι πιο σπουδαίοι αεροπλόοι της εποχής.

Οι απίστευτες προσπάθειες από τις ομάδες των Αμερικανών, των Άγγλων, των Γάλλων, των Ιταλών και των Γιαπωνέζων οδηγούν στις πιο εξωφρενικές και αστείες αεροπορικές ακροβασίες που έχει ποτέ απαθανατιστεί ο κινηματογραφικός φακός.

 Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, (Ken Annakin,  Jack Davies) ειδικά γραμμένου για την οθόνη. (1966)

Επίσης βραβεύθηκε τόσο στις Η.Π.Α, όσο και στην Μ. Βρετανία.

SYNOPSIS:

Η ιστορία μας διαδραματίζεται το 1910. Είναι η εποχή που γίνονται τα πρώτα πειράματα στην αεροπλοία. Οι πρώτοι φανατικοί εραστές των αιθέρων, συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιός θα καταφέρει να πετάξει σε μεγαλύτερη απόσταση, με τα πρωτόλεια αεροπλανάκια τους και τις κάθε λογής ιπτάμενες μηχανές τους. Ο ανταγωνισμός επεκτείνεται και στις χώρες καταγωγής τους. Έτσι λοιπόν, ο Άγγλος μεγιστάνας του τύπου Λόρδος Rawnsley, θέλοντας να αποδείξει την βρετανική υπεροχή, οργανώνει δια μέσου της εφημερίδας του Daily Post, εναέριο αγώνα από το Λονδίνο στο Παρίσι, με έπαθλο £10,000. Ο αγώνας παίρνει διεθνή προβολή και αεροπλόοι από διάφορες χώρες συρρέουν στο Λονδίνο για να λάβουν μέρος. Από εδώ και πέρα, γινόμαστε μάρτυρες ενός πλήθους σπαρταριστών επεισοδίων, που συμβαίνουν κατά την προετοιμασία και την διεξαγωγή του αγώνα, χωρίς να λείπει φυσικά και το απαραίτητο ρομαντικό ειδύλλιο ανάμεσα στον Αμερικανό Orvil Newton και στην κόρη του Λόρδου, Patricia Rawnsley.

Εγώ να επισημάνω την καταπληκτική όπως πάντα παρουσία του ανυπέρβλητου Terry-Thomas.

Επίσης το ότι δεν έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την λέξη του 2^ου παγκοσμίου πολέμου το αντιλαμβανόμαστε από το γεγονός πως οι δημιουργοί τις ταινίας προσπαθούν να διακωμωδούν τους Γερμανούς με κάθε τρόπο.