Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Mystery. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Mystery. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2023

 

Jacob's Ladder 1990

Ξύπνημα στον εφιάλτη

 


                                                   Σκηνοθεσία: Adrian Lyne

Σενάριο: Bruce Joel Rubin

Είδος:  Drama, Horror ΔΕ 90, Mystery

Διάρκεια: 1h 53m

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Tim Robbins: Jacob

Elizabeth Peña: Jezzie

Danny Aiello: Louis

Matt Craven : Michael

Pruitt Taylor Vince : Paul

Jason Alexander: Geary

O Tim Robbins μέσα από τον χαρακτήρα του πρώην στρατιώτη Jacob παραδίδει μια θεσπέσια ερμηνεία σ’ ένα από τα πιο παραισθησιογόνα ψυχολογικά θρίλερ όλων των εποχών. Το «Jacob’s Ladder» προσφέρει αμέτρητες ονειρικές ή ορθότερα εφιαλτικές σκηνές όπου παραμορφωμένα πρόσωπα, ερπετοειδείς δαιμονικές μορφές, αλλόφρονα κοράκια και κεφάλια που στριφογυρίζουν ταχύτατα πρωτοστατούν στην σουρεαλιστική δημιουργία του σπουδαίου σκηνοθέτη Adrian Lyne.

Ο Jacob είναι ένας ψυχικά ταλαιπωρημένος βετεράνος του Βιετνάμ που θρηνεί τον θάνατο του παιδιού του. Ταυτόχρονα βασανίζεται από φρικτούς εφιάλτες, μυστηριώδη οράματα και παραισθήσεις. Ο Jacob προσπαθεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία στο πλαίσιο ανακάλυψης του διαταραγμένου εαυτού του και του ασαφούς παρελθόντος του.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτό το φιλμ. Ο κόσμος που πλάθει ο Adrian Lyne και ο σεναριογράφος Bruce Joel Rubin δεν διαχωρίζει αυστηρά την φαντασία από την πραγματικότητα. Η μεταπήδηση από τον ένα κόσμο στον άλλο μέσω των εμπειριών του πρωταγωνιστή γίνεται θαυμάσια και πειστικά. Το μοντάζ είναι σφιχτοδεμένο και μεταξύ άλλων τα flashback του ήρωα από τον εφιαλτικό κόσμο του πολέμου του Βιετνάμ συνενώνουν το τότε με το τώρα, ενεργοποιώντας την ερμηνευτική διάθεση του θεατή.

Φημολογείται ότι για τον ρόλο του Jacob υπήρξε ενδιαφέρον από τους Richard Gere, Dustin Hoffman και Al Pacino. Άλλοι δύο ηθοποιοί απέρριψαν σχετική πρόταση. Ήταν οι Don Johnson και Mickey Rourke.

Τελικά τι αντιπροσωπεύουν οι εφιάλτες και οι παραισθήσεις του Jacob; Ποιος ο ρόλος του Αμερικανικού Στρατού στο μαρτύριο που βιώνει; Όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά. Τραυματικό σοκ, θεωρίες κυβερνητικής-στρατιωτικής συνωμοσίας, ποικίλες ψυχολογικές εξηγήσεις, ερμηνείες μέσα από τη Βίβλο και τη θρησκεία…

Η αλήθεια είναι ότι ο Tim Robins κρατάει μόνος του ολόκληρη σχεδόν την ταινία παρότι οι υπόλοιποι βασικοί πρωταγωνιστές (Danny Aiello, Elisabeth Pena, Macaulay Culkin) δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητοι. Αυτή η διαφορά ίσως οφείλεται και στον περιορισμένο χρονικά ρόλο τους που επέβαλλε το σενάριο. Η δραματική ατμόσφαιρα δεν εγκαταλείπει πουθενά την αφήγηση. Κατορθώνει μάλιστα να μας ευαισθητοποιήσει και το δράμα στο οποίο βυθίζεται ο ταλαιπωρημένος Jacob καθίσταται και δική μας υπόθεση. Ο εφιαλτικός κλοιός που σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τον ήρωα, νιώθουμε να πνίγει και εμάς. Μοναδικό παράπονο ο αργόσυρτος ρυθμός και το απότομο τελείωμα.

Αρκετά πρωτότυπο για την εποχή του, το Jacob’s Ladder αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλά μεταγενέστερα ψυχολογικά/μεταφυσικά θρίλερ αλλά καλύτερα να μην ειπωθούν περισσότερα για ευνόητους λόγους. Οι λάτρεις της συνομοταξίας των ψυχολογικών/μεταφυσικών θρίλερ δεν πρέπει να χάσουν αυτό το σπουδαίο φιλμ που δεν έχει απολέσει τη φρεσκάδα του παρά τα παραπάνω από 20 χρόνια που έχουν περάσει.

 

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2023

THE PINK PANTHER STRIKES AGAIN 1976

THE PINK PANTHER STRIKES AGAIN 1976

Ο Ροζ Πάνθηρας ξαναχτυπά


Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime, Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 43m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

PΣκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime,  Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 43m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Insp. Jacques Clouseau

Herbert Lom: Charles Dreyfus

Lesley-Anne Down: Olga

Burt Kwouk: Cato

Colin Blakely: Drummond

Leonard Rossiter: Quinlan 

Το Pink Panther Strikes Again είναι μια κωμωδία του 1976. Η πέμπτη ταινία της σειράς The Pink Panther. Η πλοκή της ξεκινά τρία χρόνια μετά την Επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα, με τον πρώην Επιθεωρητή Τσαρλς Ντρέιφους (Χέρμπερτ Λομ) να βγαίνει από το ψυχιατρείο αφού τελικά είχε τρελαθεί από τον νέο Αρχηγό. Η αδυσώπητη ανικανότητα του επιθεωρητή Ζακ Κλουζό (Πίτερ Σέλερς) στις προηγούμενες ταινίες. Μια τυπικά καταστροφική επίσκεψη του Κλουζό την ημέρα της απελευθέρωσής του προκαλεί μια γρήγορη υποτροπή που ακυρώνει την προγραμματισμένη έξοδο του Ντρέιφους, αλλά σύντομα δραπετεύει ούτως ή άλλως και οργανώνει μια περίτεχνη εγκληματική συνωμοσία για να απειλήσει τις χώρες του κόσμου με αφανισμό από ένα τεράστιο όπλο λέιζερ εάν δεν δολοφονήσουν τον Κλουζώ.

Αχρησιμοποίητα πλάνα από την ταινία συμπεριλήφθηκαν αργότερα στο Trail of the Pink Panther (1982), μετά τον θάνατο του Sellers.

Μετά από τρία χρόνια σε ένα ψυχιατρείο, ο πρώην επικεφαλής επιθεωρητής Sûreté Charles Dreyfus (Herbert Lom), έχει συνέλθει από την εμμονή του να σκοτώσει τον Jacques Clouseau (Peter Sellers) και πρόκειται να αποφυλακιστεί. Ο Κλουζό, ο οποίος έκτοτε αντικατέστησε τον Ντρέιφους ως Αρχιεπιθεωρητής, φτάνει απροειδοποίητα για να μιλήσει εκ μέρους του πρώην αφεντικού του και μέσα σε λίγα λεπτά τρελαίνει ξανά τον Ντρέιφους. Ο Ντρέιφους αργότερα δραπετεύει από το νοσοκομείο και για άλλη μια φορά προσπαθεί να σκοτώσει τον Κλουζό τοποθετώντας μια βόμβα, ενώ ο επιθεωρητής (με περιοδική συμφωνία) μονομαχεί με τον υπηρέτη του Κάτο (Μπερτ Κουούκ). Η βόμβα καταστρέφει το διαμέρισμα του Clouseau και τραυματίζει τον Cato, αλλά ο ίδιος ο Clouseau είναι αβλαβής, καθώς τον σηκώνει από το δωμάτιο μια φουσκωτή μεταμφίεση. Αποφασίζοντας ότι χρειάζεται ένα πιο περίπλοκο σχέδιο για την εξάλειψη του Κλουζό, ο Ντρέιφους στρατολογεί έναν στρατό από εγκληματίες καριέρας και απαγάγει τον πυρηνικό φυσικό καθηγητή Hugo Fassbender (Richard Vernon) και την κόρη του καθηγητή Margo (Briony McRoberts), αναγκάζοντας τον καθηγητή να φτιάξει ένα " όπλο της μοίρας» σε αντάλλαγμα για την ελευθερία τους.

Ο Κλουζό ταξιδεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ερευνήσει την εξαφάνιση του Φασμπέντερ, όπου καταστρέφει το οικογενειακό τους σπίτι και ανακρίνει άδικα το οικιακό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένου του Τζάρβις (Μάικλ Ρόμπινς), του μπάτλερ του Φασμπέντερ. Αν και ο Τζάρβις σκοτώνεται αργότερα από τους απαγωγείς, για τους οποίους είχε γίνει επικίνδυνος μάρτυρας, ο Κλουζό ανακαλύπτει μια ένδειξη που τον οδηγεί στο Oktoberfest στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας. Εν τω μεταξύ, ο Ντρέιφους, χρησιμοποιώντας την εφεύρεση του Φασμπέντερ, διαλύει τα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη και εκβιάζει τους ηγέτες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και του Υπουργού Εξωτερικών του, να δολοφονήσουν τον Κλουζό. Ωστόσο, πολλά από τα έθνη δίνουν εντολή στους πράκτορες τους να σκοτώσουν τον Κλουζό για να κερδίσουν την εύνοια του Ντρέιφους και πιθανώς τη Μηχανή της Κρίσης. Ως αποτέλεσμα των εντολών τους και της λησμονιάς του Κλουζό, όλοι οι άλλοι δολοφόνοι καταλήγουν να σκοτώνονται μεταξύ τους μέχρι να μείνουν μόνο οι πράκτορες της Αιγύπτου και της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Αιγύπτιος δολοφόνος (Ομάρ Σαρίφ) πυροβολεί έναν από τους δολοφόνους του Ντρέιφους, παρερμηνεύοντάς τον με τον Κλουζό, αλλά παρασύρεται από τη Ρωσίδα πράκτορα Όλγα Μπαριόσοβα (Λέσλι-Αν Ντάουν), η οποία κάνει το ίδιο λάθος. Όταν ο πραγματικός Κλουζό φτάνει, μπερδεύεται από τις στοργές της Όλγας, αλλά μαθαίνει από την τοποθεσία του Ντρέιφους της σε ένα κάστρο στη Βαυαρία. Ο Ντρέιφους είναι ενθουσιασμένος με την εσφαλμένη αναφορά του θανάτου του Κλουζό, αλλά υποφέρει από έναν οδυνηρό πονόδοντο και στέλνει για οδοντίατρο. όταν ο Κλουζό ακούει ότι χρειάζεται οδοντίατρος στο κάστρο, μεταμφιέζεται σε ηλικιωμένο Γερμανό οδοντίατρο και τελικά κερδίζει την είσοδο στο κάστρο (οι προηγούμενες προσπάθειές του να μπει κρυφά στο κάστρο είχαν επανειλημμένα αποτραπεί από τη γενική του ανικανότητα και την κινητή γέφυρα του κάστρου). Μη αναγνωρισμένος από τον Ντρέιφους, ο Κλουζό καταλήγει να μεθάει και τους δύο με οξείδιο του αζώτου. Όταν ο «οδοντίατρος» τραβάει κατά λάθος το λάθος δόντι, ο Ντρέιφους καταλαβαίνει αμέσως ότι είναι ο Κλουζό μεταμφιεσμένος. Ο Κλουζό δραπετεύει και ένας εκδικητικός και τώρα εντελώς τρελός Ντρέιφους ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει τη μηχανή για να καταστρέψει την Αγγλία. Ο Κλουζό, ξεφεύγοντας από τους κολλητούς του Ντρέιφους, καταρρίπτει άθελά του τα σχέδια του Ντρέιφους όταν ένας μεσαιωνικός καταπέλτης έξω από το κάστρο τον εκτοξεύει πάνω από τη μηχανή του Doomsday, προκαλώντας τη δυσλειτουργία της και πυρκαγιά στον Ντρέιφους και στο ίδιο το κάστρο. Καθώς οι υπόλοιποι κολλητοί, ο Φασμπέντερ και η κόρη του, και τελικά ο ίδιος ο Κλουζό δραπετεύουν από το κάστρο που διαλύεται, ο Ντρέιφους παίζει το "Tiptoe Through the Tulips" στο όργανο του κάστρου ενώ ο ίδιος διαλύεται, μέχρι που αυτός και το κάστρο εξαφανίζονται στον αέρα.

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Κλουζώ επανενώνεται επιτέλους με την Όλγα. Ωστόσο, η προσπάθειά τους διακόπτεται πρώτα από την προφανή αδυναμία του Κλουζό να βγάλει τα ρούχα του και μετά από την τελευταία αιφνιδιαστική επίθεση του Κάτο, η οποία αναγκάζει και τους τρεις να εκσφενδονιστούν στον ποταμό Σηκουάνα όταν το ξαπλωμένο κρεβάτι κουμπώνει όρθιο και πέφτει στον τοίχο. Αμέσως μετά, μια εικόνα κινουμένων σχεδίων του Κλουζό αναδύεται από το νερό, το οποίο έχει βαφτεί ροζ, και αρχίζει να κολυμπάει, αγνοώντας ότι μια γιγαντιαία εκδοχή του χαρακτήρα του Ροζ Πάνθηρα περιμένει από κάτω του με κοφτερό, ανοιχτό στόμα. 

THE RETURN OF THE PINK PANTHER 1970

THE RETURN OF THE PINK PANTHER 1975

Η ΕΠΙΣΤΡΦΗ ΤΟΥ ΡΟΖ ΠΑΝΘΗΡΑ


Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime, Mystery, Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 53m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Insp. Jacques Clouseau

Christopher Plummer: Sir Charles Litton

Catherine Schell: Lady Claudine Litton

Herbert Lom: Chief Insp. Charles Dreyfus

Peter Arne: Colonel Sharki

Peter Jeffrey: General Wadafi

Grégoire Aslan: Chief of Lugash Police (as Gregoire Aslan)

David Lodge: Mac

 

Τρίτη και πιο πετυχημένη ταινία της σειράς, σ’ αυτήν αναδεικνύεται η κωμική persona του Peter Sellers, καθώς υποδύεται τον διαβόητο για τις γκάφες του επιθεωρητή Clouseau.

Το μυθικό διαμάντι “Ροζ Πάνθηρ” έχει κλαπεί και οι ιθύνοντες στην φανταστική χώρο Lugash υποψιάζονται ένα μυστηριώδη αριστοκράτη ληστή κοσμημάτων, το “Φάντασμα”. Αναγκασμένοι από τα γεγονότα, προστρέχουν για βοήθεια στον διάσημο επιθεωρητή Clouseau, ο οποίος στο μεταξύ έχοντας πέσει στη δυσμένεια των ανωτέρων εκτελεί χρέη απλού αστυφύλακα. Καθώς διαπιστώνει ότι η ληστεία έχει γίνει από το “Φάντασμα” ρίχνεται στο κυνήγι. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν: η ληστεία δεν έχει γίνει από αυτόν –αντίθετα και το “Φάντασμα” επίσης αναζητά τον/ την ληστή.

Διαπλέκοντας το κωμικό με στοιχεία μιας ταινίας με ληστείες, ο σκηνοθέτη δίνει χώρο για να αναπτυχθεί το κωμικό ταλέντο του πρωταγωνιστή του. Έχοντας ως αφορμή την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα ταινιών τύπου James Bond, ο Blake Edwards καθοδήγησε τον Peter Sellers στην κατασκευή μιας πετυχημένης και λειτουργικής κωμικής persona. Σ’ αυτήν την ταινία βλέπουμε την αποθέωση της: εξωφρενικές μεταμφιέσεις, μια ξεκαρδιστική προφορά των αγγλικών, μια ισχυρή αίσθηση κωμικού timing και ένας απαραίτητος φόρος τιμής στην κωμωδία slapstick, όλα αυτά ανήκουν στο κωμικό του ρεπερτόριο. Έτσι δεν είναι παράξενο που αυτή η ταινία αποτελεί σε αρκετά σημεία μια αναβίωση των κωμωδιών του βωβού κινηματογράφου. Η αρχική σκηνή όπου ο επιθεωρητής Clouseau συνομιλεί μ’ ένα τυφλό, ενώ πίσω του βρίσκεται σε εξέλιξη μια ληστεία, καθώς επίσης και ο ιδιόμορφος αγώνας πάλης του με τον υπηρέτη του, αποτελούν ανεκτίμητες συνεισφορές στην κινηματογραφική κωμωδία.

Το κεντρικό θέμα της ταινίας αποτελεί μια lounge επιτυχία της εποχής γραμμένη από τον Henry Mancini. 

A SHOT IN THE DARK 1964

AFTER THE FOX 1966

Λαγωνικό 24 Καρατίων


Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Blake Edwards, William Peter Blatty, Harry Kurnitz

Είδος: Comedy, Peter Sellers, Mystery

Διάρκεια: 1h 42m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Jacques Clouseau

Elke Sommer: Maria Gambrelli

George Sanders: Benjamin Ballon

Herbert Lom: Charles Dreyfus

Tracy Reed: Dominique Ballon

Graham Stark: Hercule LaJoy

Moira Redmond:Simone

 Ο (περισσότερο γκαφατζής παρά δαιμόνιος) Επιθεωρητής Ζακ Κλουζό αναλαμβάνει την εξιχνίαση της δολοφονίας του οδηγού ενός πλούσιου επιχειρηματία, ενώ γοητεύεται από την νεαρή υπηρέτρια και βασική ύποπτο της υπόθεσης.

Βασισμένη στο γαλλικό θεατρικό «Ο Ηλίθιος» («L’Idiote») του Μαρσέλ Ασάρ και την αγγλόφωνη μεταφορά του από τον Χάρι Κέρνιτζ («A Shot in the Dark», τίτλο τον οποίο κράτησε και η κινηματογραφική εκδοχή), πρόκειται για την δεύτερη ταινία μιας σειράς που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά κωμικά franchise, αυτό του «Ροζ Πάνθηρα». Κι ενώ παραμένει η μοναδική ταινία της σειράς που δεν έχει στον τίτλο (ούτε καν στα animated credits της) το όνομα του cartoon χαρακτήρα του Ροζ Πάνθηρα, αλλά και το χαρακτηριστικό και πλέον κλασικό μουσικό θέμα του, αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο «στιλάτες» κωμωδίες μυστηρίου, όχι μόνο της σειράς, αλλά και ολόκληρης της δεκαετίας τη).

Το πρωτότυπο θεατρικό και η μεταγενέστερη, αγγλόφωνη εκδοχή του, ήθελαν τον χαρακτήρα του ανακριτή Πολ Σεβίν (ο οποίος, μάλιστα, ενσαρκώθηκε στην αμερικανική σκηνή από τον Γουίλιαμ Σάτνερ!), να είναι δεύτερος και πιο «συγκρατημένος» ρόλος. Ωστόσο, μιας και ο Μπλέικ Έντουαρντς μόλις είχε ολοκληρώσει τη συνεργασία του με τον Πίτερ Σέλερς στον «Ροζ Πάνθηρα», την ταινία που μεταγενέστερα μετέτρεψε τον Βρετανό κωμικό σε παγκόσμιο star (σε μια ταινία που αρχικά προοριζόταν για την μεγάλη επιστροφή του Ντέιβιντ Νίβεν…), αισθάνθηκε πως η υπόθεση του «Λαγωνικού» ταίριαζε στον χαρακτήρα του Επιθεωρητή Κλουζό και ξανάγραψε εξαρχής το σενάριο μαζί με τον Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι, αναβαθμίζοντας τον δευτεραγωνιστικό χαρακτήρα του Σεβίν στον θρυλικό πια ήρωα του Ζακ Κλουζό, στην οποία πλέον εμφανίζεται ως κεντρικός πρωταγωνιστής.

Το αποτέλεσμα, αυτό το υβρίδιο μεταξύ του πρωτότυπου θεατρικού και του ολοκαίνουργιου σεναρίου των Έντουαρντς και Μπλάτι, έχει έναν διαφορετικό αέρα από τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Ο Κλουζό, παρότι αναπόφευκτα και αθεράπευτα γκαφατζής και «ηρωικός» ντετέκτιβ από σπόντα, είναι εδώ περισσότερο συνυφασμένος με την πιο σκοτεινή πλοκή μυστηρίου της δολοφονίας του chauffer, παρά το μπουφόνικο one-man-show που χαρακτηρίζει τα επερχόμενα sequel, ένας κωμικός Ηρακλής Πουαρό χωρίς την ιδιοφυία και το χάρισμα του ήρωα της Άγκαθα Κρίστι, αν και με το ίδιο ειλικρινές πάθος να εξιχνιάσει την υπόθεση που περισσότερο κατά λάθος έπεσε στα χέρια του. Η επιβλητική, αυστηρή παρουσία του Τζορτζ Σάντερς (στον ρόλο του μεγιστάνα) συγκρούεται ιδανικά με τη συμπαθή αλλά ταυτόχρονα και σχεδόν καρτουνίστικη περσόνα που δημιούργησε για τον Κλουζό ο Σέλερς ήδη από τον «Ροζ Πάνθηρα», που εδώ αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης, ακόμη και αυτοσχεδιασμού, σεναρίου αλλά και σκηνοθετικής καθοδήγησης του Έντουαρντς (με τον οποίο έμελλε να γυρίσει αρκετές ταινίες, τόσο της συγκεκριμένης σειράς όσο και άλλες θρυλικές κωμωδίες όπως «Το Πάρτυ») επιτρέποντος.

    Το κλασικό whodunnit, με υπόπτους όλους τους κατοίκους της έπαυλης, «υπονομεύεται» απολαυστικά – και σε σημεία ξεκαρδιστικά – από τις αδέξιες κινήσεις του Γάλλου Επιθεωρητή, ενώ το αμφίβολο (μονόπλευρο;) ειδύλλιό του με την γοητευτική υπηρέτρια που φαινομενικά προσελκύει βάσιμες υποψίες για την ενοχή της, είναι πλέον γνώριμο σήμα κατατεθέν για τους θαυμαστές της σειράς (ο συνήθως ατυχής έρωτας του Κλουζό με αιθέριες, μα συχνά και θανάσιμες υπάρξεις στις υποθέσεις που αναλαμβάνει). Η ένθεση εδώ, για πρώτη φορά, και δύο από τους πλέον ουσιαστικούς χαρακτήρες της σειράς, την Νέμεση του Κλουζό, τον Επιθεωρητή Ντρέιφους, και τον Ασιάτη οικονόμο Κέιτο, θεμελιώνει την γνώριμη πια «ομάδα» των κλασικών χαρακτήρων που έχουν αγαπηθεί τόσο τις τελευταίες σχεδόν έξι δεκαετίες. Και μπορεί το «Λαγωνικό» να μην έχει σεκάνς τίτλων με τον animated Ροζ Πάνθηρα και το χαρακτηριστικό του μουσικό θέμα από τον Χένρι Μαντσίνι, όμως μας πρωτοπαρουσιάζει την animated version του Επιθεωρητή Κλουζό και το δικό του, κλασικό μουσικό μοτίβο (πάλι από τον μέγιστο Μαντσίνι), ο οποίος μετά την επιτυχία της ταινίας απέκτησε και δική του σειρά κινουμένων σχεδίων. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω συστατικά, η συνταγή της διαχρονικής επιτυχίας ήταν μάλλον εξασφαλισμένη εξαρχής, έστω κι αν κάποια σημεία της δεν έχουν γεράσει και τόσο καλά στον 21ο αιώνα. Η τελική απόλαυση και το χαμόγελο που παραμένει για αρκετή ώρα μετά την έξοδο από το σινεμά, παραμένουν εγγυημένα. 

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2023

EQUUS 1977

EQUUS 1977

Έκβους 


Σκηνοθεσία: Sidney Lumet

Σενάριο: Peter Shaffer, Peter Shaffer

Είδος: Horror ΔΕ 80, Drama,Mystery

Διάρκεια:2h 17m

Παίζουν:

Richard Burton: Martin Dysart

Peter Firth: Alan Strang

Colin Blakely: Frank Strang

Joan Plowright: Dora Strang

Harry Andrews: Harry Dalton

Eileen Atkins: Hesther Saloman

«Το Equus είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες -και είναι αρκετές- που μοιάζουν να έχουν έναν αόρατο πήχυ τον οποίο δεν μπορούν και ίσως δεν θέλουν κιόλας να ξεπεράσουν. Μ’ αυτό δεν θέλω να πω πως πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία, κάθε άλλο μάλιστα. Το πρόβλημα είναι πως είναι όλα πολύ ικανοποιητικά. Για κάποιο λόγο, όμως, πρόκειται για μια ταινία που δεν σε βάζει μέσα της και που παρά το τολμηρό θέμα της δεν σε κάνει να νιώσεις πράγματα κι επ’ ουδενί δεν σε συγκλονίζει.

Εδώ, ο Sidney Lumet αποδεικνύει πως ακόμα και πριν από 30 χρόνια ήταν μια σταθερή αξία. Χτίζει μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για τη μεταφορά του θεατρικού έργου του Peter Shaffer στη μεγάλη οθόνη, χωρίς όμως να καταφέρει να την κάνει να μας στοιχειώσει. O Peter Firth ερμηνεύει τον ψυχωτικό νεαρό ήρωα ικανοποιητικά. Τόσα χρόνια και τόσους παρανοϊκούς ήρωες μετά, η ερμηνεία του έχει σίγουρα ξεθωριάσει και μοιάζει αρκετά αδύναμη. Ο Richard Burton, στο ρόλο του ψυχιάτρου, είναι τελικά ολόκληρη η δυναμική της ταινίας και το μοναδικό στοιχείο που ξεπερνά τον αόρατο αυτό πήχη. Στην ίσως καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, μοιάζει πιο τρελός κι από τους ασθενείς του και ταυτόχρονα πιο λογικός από τον καθένα μας.

    Πέρα, όμως, από την ερμηνεία του Richard Burton, έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που δεν διστάζει να κοιτάξει στα μάτια ζητήματα όπως το πάθος, η λογική, η απομόνωση, ο έρωτας, η δύναμη της θρησκείας, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις. Ναι, θα μου πείτε, όλα αυτά δεν είναι πια στο απυρόβλητο. Από σεξουαλικές φαντασιώσεις και σάτιρα της θρησκείας άλλο τίποτα. Ο Shaffer, όμως, εδώ διαχειρίζεται τα θέματα του σε τέτοιο βάθος που σχεδόν μας κάνει να νομίζουμε ότι προσπαθεί να κάνει ψυχανάλυση στον καθένα από μας και να προβληματιστούμε πάνω σε ζητήματα δεδομένα και κοινωνικά κατεστημένα. Κι αν κάπου σας φανεί ότι καταλήγει στο ότι από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, ξανασκεφτείτε το...»

  

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022

In the Mouth of Madness 1994

In the Mouth of Madness 1994

Στο Στόμα της Τρέλας


Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: Michael De Luca

Είδος: Horror ΔΕ 90, Drama, Fantasy, Mystery, Thriller

Διάρκεια:1h 35m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Sam Neill: John Trent

Julie Carmen: Linda Styles

Jürgen Prochnow: Sutter Cane (as Jurgen Prochnow)

David Warner: Dr. Wrenn

John Glove: Saperstein

Bernie Casey: Robinson

Peter Jason: Mr. Paul

Ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου εξαφανίζεται λίγο πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου τελευταίου του βιβλίου. Ο εκδοτικός οίκος στέλνει έναν ερευνητή περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης για να τον εντοπίσει και να παραδώσει το χειρόγραφο του βιβλίου. Μετά από λίγο, όμως, ο τελευταίος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Ώρα χαράς για τους απανταχού οπαδούς του H.P. Lovecraft με αυτό το πολύ ψαγμένο θρίλερ τρόμου του John Carpenter που είναι επηρεασμένο από τα αθάνατα διηγήματα του άρχοντα του κοσμικού τρόμου. Αν και το IN THE MOUTH OF MADNESS δεν αντλεί την έμπνευσή του απευθείας από κάποια συγκεκριμένη από τις ιστορίες του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα του φανταστικού, η Λαβκραφτιανή επιρροή είναι αναμφισβήτητη και ξεκάθαρη, και μάλιστα ίσως η ταινία του Carpenter να είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές του έργου του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να είναι τέτοια στην πραγματικότητα!

O John Trent (Sam Neill) είναι ένας φλεγματικός ερευνητής ασφαλιστικών απατών που προσλαμβάνεται από έναν εκδοτικό οίκο για να βρει τον συγγραφέα τρόμου Sutter Caine (Jurgen Prochnow), ο οποίος εξαφανίστηκε λίγο πριν παραδώσει το χειρόγραφο για το τελευταίο και πολυαναμενόμενο βιβλίο του με τίτλο "In The Mouth Of Madness". Όλα αυτά εν μέσω βίαιων ταραχών που έχουν αρχίσει να ξεσπάνε στην πόλη χωρίς προειδοποίηση και φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, ο Trent παραλίγο να γίνει θύμα ενός τσεκουροφόρου παρανοϊκού, που τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν ο ατζέντης του Sutter Caine.

Ο Trent φυσικά πιστεύει ότι η εξαφάνιση του Caine είναι τέχνασμα από τον εκδοτικό οίκο για να αυξήσει τις πωλήσεις του νέου βιβλίου του, οπότε δέχεται να ψάξει να τον βρει και να αποκαλύψει την απάτη.

Μετά από έρευνα στο συγγραφικό έργο του Sutter Caine, ο Trent καταλήγει ότι η μυθική πόλη του Hobbs End που περιγράφεται στα βιβλία του Caine είναι στην πραγματικότητα αληθινή και μάλιστα είναι το μέρος στο οποίο έχει καταφύγει ο Sutter Caine. Λέει, λοιπόν, την θεωρία του στον διευθυντή του εκδοτικού οίκου (Charlton Heston), ο οποίος του δίνει το ΟΚ να πάει να ψάξει, και στέλνει μαζί του και την εκδότη του Caine για να τον βοηθήσει.

Το ζευγάρι ξεκινάει για το Hobbs End το οποίο και εντοπίζει μετά από πολύ παράξενα σκηνικά, για να διαπιστώσουν ότι το χωριό και οι κάτοικοί του είναι ακριβώς όπως είχαν περιγραφεί από τον Sutter Caine στα βιβλία του. Μάλιστα, όταν κάποιοι από αυτούς ερωτώνται, μοιάζουν να αγνοούν την ύπαρξη του δημοφιλή συγγραφέα, με πρώτη και καλύτερη την κυρία Pickman (αναφορά στον Lovecraft- η ιστορία είναι το Pickmans Model), την φαινομενικά καλοκάγαθη ιδιοκτήτρια του Πανδοχείο στο οποίο διανυκτερεύει το ζευγάρι.

Γρήγορα το ζεύγος αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο Hobbs End, μια άποψη που γίνεται βεβαιότητα όταν συναντήσουν τον ίδιο τον Sutter Caine σε έναν γοτθικό ναό, ο οποίος έχει θέση Ιερέα- Δημάρχου στο Hobbs End, με τους ντόπιους να τον φοβούνται θανάσιμα. Μια εξήγηση που δίνει ο πάντα δύσπιστος Trent είναι ότι το όλο σκηνικό είναι «στημένο» από τον Sutter Caine και τον εκδοτικό οίκο, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και ότι απλώς ήταν ένα πιόνι στα βέβηλα σχέδια του Sutter Caine και των σκοτεινών κοσμικών δυνάμεων τις οποίες υπηρετεί.

Όσοι ξέρουν από Lovecraft ήδη έχουν καταλάβει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ανέφερα δεν είναι άλλοι από τους πανταχού παρόντες στη δουλειά του Lovecraft Μεγάλους Παλιούς, τον Cthulhu, τον Yog- Sothoth και τα άλλα παιδιά, που αν και δεν αναφέρονται ποτέ τα ονόματά τους, είμαστε σίγουροι ότι για άλλη μια φορά στοχεύουν στην επιστροφή τους στη Γη και φυσιολογικά, στην καταστροφή των πάντων.

Πολύ έξυπνη προσέγγιση από τον Carpenter ο επιτηδευμένος περιορισμός των αναφορών στους Μεγάλους Παλιούς (το όνομά τους αναφέρεται μόνο μια φορά), μιας και πιστεύω ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με το έργο του Lovecraft θα είχαν πρόβλημα να κατανοήσουν το τι παίζεται. Αυτό είναι ταυτόχρονα και πρόβλημα για τα δρώμενα, καθώς οι θεατές που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία ίσως θεώρησαν ότι το IN THE MOUTH OF MADNESS καταφεύγει σε γενικότητες και αοριστίες περί κάποιας ανώτερης μοχθηρής δύναμης που κατευθύνει την κατάσταση μόνο και μόνο για να ξεφύγει με εύκολο τρόπο από το να εξηγήσει το τι ακριβώς γίνεται. Εμείς όμως που διαβάζουμε Lovecraft («Εσείς διαβάζετε Sutter Caine;») ξέρουμε ακριβώς τι πάει να γίνει!

To IN THE MOUTH OF MADNESS μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια άσκηση φόρου τιμής στον Lovecraft. Όλα τα στοιχεία της ταινίας παραπέμπουν στο έργο του μεγάλου συγγραφέα του φανταστικού. Από τον κεντρικό ήρωα John Trent, δύσπιστο και ανελαστικό στις απόψεις του, ο ιδανικός απρόθυμος αγγελιαφόρος του ερχομού των Μεγάλων Παλιών, μέχρι τον ίδιο τον Sutter Caine, επίσης όργανο των κοσμικών οντοτήτων, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον ίδιο τον Lovecraft. Ο ναός του Sutter Caine φέρνει στο νου τον ναό του Esoteric Order of Dagon, του Τάγματος των ακόλουθων των Μεγάλων Παλιών, ενώ ακόμα και το Hobbs End μπορεί να παρομοιαστεί με τη μυθική Kadath, τον ονειρότοπο του Lovecraft, ή ακόμα και την επίσης μυθική Rlyeh, «όπου ο μεγάλος Cthulhu κοιμάται και ονειρεύεται».

Ο Carpenter αποφεύγει τα φιγουρατζίδικα ειδικά εφέ και τις σκηνές gore και παραμένει πιστός στο πνεύμα των ιστοριών του Lovecraft, αφήνοντας τον τρόμο να είναι συγκαλυμμένος και να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια του θεατή, που όπως σε κάθε ιστορία του Lovecraft, μόνο την ύστατη στιγμή αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της απειλής. Ξανά, όσοι δεν έχουν κάποια σχέση με τον Lovecraft ίσως δυσκολευτούν να καταλάβουν τη σημασία της απειλής, μιας και το μόνο που ίσως δουν είναι κάποια όχι και πολύ πειστικά τέρατα που έρχονται από το πουθενά και χωρίς καμία ικανοποιητική εξήγηση.

Πέρα απ’ αυτά πάντως, το IN THE MOUTH OF MADNESS έχει κάτι για όλους αρκεί να πάει κανείς με τα νερά του, χωρίς να γίνεται ενοχλητικό ψάχνοντας να βουλώσει τις τρύπες του σεναρίου, που κακά τα ψέματα σε ένα βαθμό υπάρχουν. Η ατμόσφαιρα είναι αδιαπέραστη ιδίως όταν η δράση μεταφέρεται στο Hobbs End, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Neil- Prochnow είναι πραγματικά απολαυστικό. Αν μάλιστα κατάφερνε ο Carpenter να αποφύγει κάποιες συνηθισμένες Χολιγουντιανές κακοτοπιές, αφήνοντας ας πούμε τον Sam Neill να πάει μόνος του στο Hobbs End (όπως άλλωστε θα έκανε ο οποιοσδήποτε Λαβκραφτιανός ήρωας) αντί να στείλει μαζί του την αδιάφορη Julie Carmen, θα μιλούσαμε για ένα κλασσικό και διαχρονικό έργο τρόμου. 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022

MY BLOODY VALENTINE 1981

 MY BLOODY VALENTINE 1981

Μήνυμα θανάτου

 


Σκηνοθεσία George Mihalka

Σενάριο: Stephen A. Miller, John Beaird

Είδος: Horror ΔΕ 80, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 30m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Lori Hallier: Sarah

Neil Affleck: Axel

Keith Knight: Hollis

Alf Humphreys: Howard

Cynthia Dale: Patty

Helene Udy: Sylvia 

Το «My Bloody Valentine» επικεντρώνεται στους βίαιους φόνους που πραγματοποιούνται σε μια μικρή πόλη από έναν μυστηριώδη μασκοφόρο φονιά που φορά στολή ανθρακωρύχου και φέρει κασμά για όπλο. Όταν μια παρέα νέων αποφασίζει να κάνει πάρτι για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στο τοπικό ορυχείο, ο μανιακός θα επισκεφθεί το χώρο προκαλώντας λουτρό αίματος.

Είναι από τις ταινίες-πρωτοπόρους που καθόρισαν το ιδίωμα του slasher. Το αμερικανοκαναδέζικο «My Bloody Valentine» παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε με τη λογοκρισία και που είχαν ως  αποτέλεσμα να μην είναι σαφής για πολλά χρόνια η γνήσια πλήρης μορφή του, κατάφερε να καθιερωθεί στα 80s ως ένας από τους σημαντικούς πρωτεργάτες του slasher κινήματος, παγιώνοντας μοτίβα και κλισέ που επρόκειτο να ανακυκλωθούν πολλάκις στο μέλλον από αναρίθμητες παρεμφερείς ταινίες. Και δεν εννοούμε φυσικά το κάκιστο remake του 2009 που δεν συνιστούμε σε καμία περίπτωση. Άλλη μια αξιοσημείωτη παρατήρηση πριν περάσουμε στα της ταινίας, είναι ο εφετζίδικος τίτλος της ο οποίος ακολούθησε τελικά τη μόδα των εορταστικών ημερών όπως είχε διαμορφωθεί από τα «Black Christmas» και «Halloween». Οπωσδήποτε προτιμούμε τον τίτλο που επικράτησε παρά τον ξενέρωτο «The Secret» που ήταν ο αρχικός, παρά το φανερό μαρκετίστικο κόλπο που παίχτηκε εδώ.