Heaven Can Wait (1943)

Heaven Can Wait (1943)

Ο Ουρανός ας Περιμένει

Σκηνοθεσία: Ernst Lubitsch

Διασκευή Σεναρίου: Samson Raphaelson (Βασισμένο στο θεατρικό της Leslie Bush-Fekete με τίτλο Birthday)

Είδος: Αισθηματική Κομεντί - Διάρκεια: 102 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι: Από zachs75

Από το clickatlife.gr

O Λιούμπιτσχ, με το «Heaven Can Wait» περνάει για πρώτη φορά στο τεχνικολόρ, χρησιμοποιώντας το ώστε να υπογραμμίσει το πέρασμα του χρόνου.

Υπόθεση

Tο πνεύμα του Xένρι Bαν Kλιβ παρουσιάζεται στις πύλες του Aδη και προσκαλεί τον πιο ευγενή διάβολο στην ιστορία του κινηματογράφου σε μια αφήγηση των μικρών και μεγάλων πεπραγμένων του. Aλλά από τα τελευταία, δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι υπήρξαν πολλά: η ζωή του Xένρι αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στο κυνήγι γυναικών, και σίγουρα όχι στην αναζήτηση ενός νοήματος που θα ήταν λίγο δύσκολο να ψάξει αναδρομικά. Στην προσπάθειά του να πείσει τον Mαύρο Πρίγκιπα ότι υπήρξε αρκετά σκάρτος για να περάσει τις πύλες του, ο Xένρι κάνει μια αναδρομική βουτιά στο παρελθόν εξιστορώντας τις ερωτικές μπαγαμποντιές του από την ηλικία των 15 κιόλας.

Europa '51 (1952)

Europa '51 (1952)

Δεν σε είχα απατήσει

Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini - Σενάριο: Roberto Rossellini,

Με τους: Ingrid Bergman, Alexander Knox, Ettore Giannini, κλπ

Είδος: Δράμα – Διάρκεια: 1 ώρα και 53 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι σε από τον zamandy

Θ

Αντιγράφω το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ"

Στο Europa '51 (Δεν σε είχα απατήσει, 1952) του Ρομπέρτο Ροσελίνι, υπάρχει η πιο απρόβλεπτη ανάμειξη στοιχείων που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς : μια Σκανδιναβή ηθοποιός που έγινε σταρ του Χόλιγουντ, ο πατέρας του ιταλικού νεορεαλισμού, μια κινηματογραφική "δήλωση" για τις κοινωνικές συνθήκες στις πόλεις της μεταπολεμικής Ευρώπης, ένας μεταφυσικός στοχασμός πάνω στη φύση του καλού και του κακού και το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, η αντίθεση μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης σε κάθε επίπεδο, ο θάνατος ενός παιδιού, η προδοσία και η μετάνοια μιας μητέρας... Τελικά, κάθεσαι στο σκοτάδι, η οθόνη φωτίζεται και το φιλμ ξεκινά. Φιλμ απλό, κατανοητό, καλαίσθητο, βαθιά συγκινητικό και απίστευτα ζωντανό.

Ένα χρόνο νωρίτερα, στο "Στρόμπολι", ο Ροσελίνι είχε μεταμορφώσει την πρόθυμη Μπέργκμαν σε μια εξωπραγματική μαριονέτα, υποταγμένη στο Θεό και στα χέρια του σκηνοθέτη (και εραστή της). Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε μόνο την τολμηρή επινόηση - από τον ίδιο σκηνοθέτη και την ίδια ηθοποιό - ενός μέχρι τότε άγνωστου συνδυασμού : του μελοδράματος και του κινηματογράφου τέχνης με τους ηθικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς του.

Οι καταστάσεις στο "Δεν σε είχα απατήσει" συντίθενται από συμβατικά στοιχεία. Και όμως, κάθε σκηνή είναι απρόσμενη, διαποτισμένη με μια ενοχλητική αίσθηση της πραγματικότητας, γεμάτη μυστικές διασυνδέσεις με την αληθινή ζωή. Κι ας δίνει την εντύπωση ότι διαθέτει μόνο τις συνήθεις αναφορές ταινιών ανάλογου ύφους και ότι ασχολείται με τα συνήθη θέματα. Όλα συμβαίνουν δίχως υπερβολικά δραματικά εφέ, δίχως κομπασμούς, με μια απίστευτη σεμνότητα (από έναν σκηνοθέτη και μια ηθοποιό κάθε άλλο παρά σεμνούς) στην αφήγηση, την κινηματογράφηση και την παρουσίαση της ιστορίας. Η ταινία ξεπερνάει όλα τα πλαίσια στα οποία ίσως και να μπορούσε να περιοριστεί και φτάνει σε ένα επίπεδο ουσιαστικού ανθρωπισμού που σπάνια επιτυγχάνεται στον ινηματογράφο - και ποτέ όταν χρησιμοποιούνται ισχυρά μέσα. Όπως η Αϊρίν Ζιράρ (ο χαρακτήρας που υποδύεται η Μπέργκμαν) ξεπερνά όλα τα εμπόδια και γίνεται μια ... αγία για τους ανθρώπους, έτσι και το ίδιο το φιλμ ανοίγει το δρόμο του και αποφεύγει όλες τις αμαρτίες που φαίνεται ότι έχει να αντιμετωπίσει. Μια "άγια" ταινία; Γιατί όχι...

ΣΥΝΟΨΗ

Μια σειρά από τραγικά γεγονότα, αναγκάζουν την Ιρένε Τζέραρντ(Ίνγκριντ Μπέργκμαν) να εγκαταλείψει τον εύπορο σύζυγό της και να εισχωρήσει στον κόσμο των φτωχών. Αρχίζει να συναναστρέφεται  ανύπαντρες μητέρες, που με δυσκολία βγάζουν τα προς το ζην, πόρνες, κακοπληρωμένους υπαλλήλους και ξεκινάει να επανεκτιμά τη ζωή της.

Στις φτωχογειτονιές της Ρώμης, η Ιρένε συνειδητοποιεί ότι η προηγούμενη  ζωή της υπήρξε μία ψευδαίσθηση γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τους φίλους της και τα συναισθήματά τους. Κυριευμένη από ενοχές, ξεκινάει να αναλογίζεται την σημασία της εμπιστοσύνης

Καλοσκηνοθετημένη, μα ξεπερασμένη πλέον ουμανισιτική (και χριστιανική) κραυγή αγωνίας, με μια παθιασμένη, βραβευμένη στη Βενετία Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Mondo cane 1962

Mondo cane 1962

Σκυλίσια ζωή

ΠΡΟΣΟΧΗ!

ΤΑΙΝΙΑ ΕΞΟΧΩΣ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ!!!

Σκηνοθέτες: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συγγραφείς: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συμμετέχουν: Rossano Brazzi, Yves Klein, Stefano Sibaldi, κ.α.

Διάρκεια: 108 λεπτά – Είδος: Ντοκιμαντέρ

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Μεταφρασμένοι και συγχρονισμένοι από εμένα.

Από το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΤΕ"

Αυτό το εξαιρετικά δημοφιλές ντοκιμαντέρ που συγχέει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, εγκαινίασε μια υποκατηγορία ταινιών που ονομάστηκαν "shockumentaries". Επίσης, προκάλεσε ένα κύμα μιμητών και διαμόρφωσε λαϊκές και ψευδο-ντοκιμαντερίστικες παραδόσεις "snuff" ταινιών (στις οποίες κάποιος από τους πρωταγωνιστές πέθαινε στην πραγματικότητα), σκληρού πορνό, βίντεο με εκτελέσεις και τηλε-ριάλιτι.

Ο σκηνοθέτης Jacopetti, ισχυριζόμενος ότι ενστερνίζεται το ρητό "η αλήθεια μπορεί να είναι πιο παράξενη από τη φαντασία", γύρισε αυτή την "ταξιδιωτικού περιεχομένου" ταινία για να προκαλέσει αίσθηση και να σοκάρει τους θεατές, αποκαλύπτοντας την αλλόκοτη πολιτιστική συμπεριφορά διαφόρων λαών, η οποία κυμαίνεται από "εξωτική κι ερωτική έως αναμφισβήτητα αποκρουστική". Εμφάνισε έναν αφηγητή να κάνει παραπλανητικά σχόλια κατά τη διάρκεια της ταινίας και γύρισε αδέξια (ή - ακόμα χειρότερα - αντέγραψε) κάποιες σκηνές.

Ο Jacopetti, όταν κάποτε ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής, προσελήφθη για να γράψει τα κείμενα που θα εκφωνούσε κάποιος αφηγητής σε δύο ταινίες. Αυτό του έδωσε την αρχική ιδέα να γυρίσει τη "Σκυλίσια Ζωή" - το ντοκιμαντέρ του όμως θα απεικόνιζε όσα προκαλούσαν αίσθηση σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Ταξίδεψε με τους συνεργάτες του στην Ευρώπη, την Ασία, τη Βόρεια Αμερική και την Αφρική και συνέλεξε διάφορα στιγμιότυπα με φυλετικές τελετές, ακραία και σκληρή συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, θρησκευτικές τελετές που συμπεριλάμβαναν ανταλλαγή ρούχων ανάμεσα στα δύο φύλα και αυτομαστίγωση, και περιβαλλοντικές καταστροφές. Τα διάφορα αποσπάσματα συνδέθηκαν πολύ απλά μεταξύ τους κι έτσι δημιουργήθηκε μια ταινία 108 λεπτών.

Παράλληλα με το μεγάλης διάρκειας - βραβευμένο με Grammy και υποψήφιο για Όσκαρ - τραγούδι της 'Σκυλίσιας Ζωής" (γραμμένο από τον Riz Ortolani), το ειρωνικό ύφος του εκφωνητή έγινε βασικό συστατικό στοιχείο ανάλογων ταινιών που ακολούθησαν. Τα λόγια με τα οποία ξεκινά το φιλμ, είναι γραμμένα στην οθόνη : "Όλες οι σκηνές που θα δείτε σε αυτή την ταινία είναι αληθινές και παρμένες μόνο απ' τη ζωή. Αν κάποιες φορές σοκάρουν, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν πολλά τρομακτικά πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Εξάλλου, καθήκον του χρονικογράφου είναι να μην ωραιοποιεί τα γεγονότα, αλλά να τα παραθέτει αντικειμενικά". Στην πραγματικότητα όμως, εκτός του ότι η ταινία παραπληροφορεί κατάφωρα, η φωνή του Stefano Sibaldi είναι υπεροπτική και συγκαταβατική, ενώ κάποιες φορές προσλαμβάνει και ρατσιστική χροιά.

Το γεγονός ότι κάποια αποσπάσματα της ταινίας γελοιοποιούν τις συνήθειες του δυτικού πολιτισμού, δεν μας επιτρέπει να την χαρακτηρίσουμε απροκάλυπτα "ξενοφοβική". Οι δημιουργοί της "Σκυλίσιας Ζωής" (του..."Σκυλίσιου Κόσμου", για την ακρίβεια) δίνουν την εντύπωση ότι εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Ως το τέλος, κι όπως δηλώνει ο τίτλος του φιλμ, φαίνεται ότι παρακολουθούμε πραγματικά μια "σκυλίσια ζωή"!!!

Kiss Me Kate (1953)

Kiss Me Kate (1953)

Φίλησέ με Καίτη

Σκηνοθεσία: George Sidney

Σενάριο: Dorothy Kingsley (, Sam Spewack

Είδος: Μουσικοχορευτικό – Κωμωδία

Διάρκεια 109 λεπτά

Με τους: Kathryn Grayson - Howard Keel - Ann Miller κ.α.

Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του μιούζικαλ "Kiss Me Kate" στο μέγαρο μουσικής, αποφάσισα να μεταφράσω τους υπότιτλους της κινηματογραφικής εκδοχής (1953) του ανώτερο μιούζικαλ.

Πρόκειται για μιούζικαλ της χρυσής εποχής του Μπρόντγουεϊ, σε μουσική και λιμπρέτο του αμερικανού συνθέτη και τραγουδοποιού Κόουλ Πόρτερ. Μου θυμίζει τη Ελληνικές οπερέτες. Μάλιστα οι καλλιτέχνες αναφέρονται σε διάφορες προσωπικές τους στιγμές από το παρελθόν και τραγουδούν "'Άριες" που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην οπερέτα "Βαφτιστικός! Η διαφορά εδώ είναι ότι παρακολουθούμε αξεπέραστα χορευτικά νούμερα.

Η υπόθεση βασίζεται στη σεξπηρική κωμωδία «Το ημέρωμα της στρίγκλας» και πρωτοανέβηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1948 στο θέατρο New Century της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το πρώτο μιούζικαλ που τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο «Τόνι» το 1949. Στις 26 Νοεμβρίου 1953 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική εκδοχή του μιούζικαλ.

Η υπόθεση του έργου: Δύο ηθοποιοί - σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μία νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγκλας που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Η ανυπότακτη σταρ (Λίλι Βανέσι - Κατερίνα) και ο εγωκεντρικός, αλλά χαριτωμένος πρώην σύζυγός της (Φρεντ Γκράχαμ - Πετρούκιος) ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται στην τρέλα του έρωτα, αφήνοντας πίσω τους κλισέ και κοινωνικές επιταγές. Γύρω τους, μία τραγουδίστρια του καμπαρέ,( Ann Miller), ένας τζογαδόρος χορευτής, (Tommy Rall), δύο γκάνγκστερ παλιάς κοπής, ένας κτηνοτρόφος κι ένας χορός παρεξηγήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων που αποδομούνται και ξανασυστήνονται στο κοινό.

Στις 25 Μαρτίου 2015 ανακοινώθηκε ότι η αυθεντική ηχογράφηση του μιούζικαλ συμπεριλήφθηκε στο Εθνικό Ηχογραφικό Αρχείο της περιώνυμης Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ως έργο «πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας για την αμερικανική κοινωνία και την ηχητική κληρονομιά του έθνους».

Stay Away, Joe (1968)

Stay Away, Joe (1968)

Στάσου πιο πέρα Τζο

Σκηνοθεσία: Peter Tewksbury

Σενάριο:  Dan Cushman, Michael A. Hoey

Είδος:  Comedy, Musical, Western – Διάρκεια: 102 λεπτά

Παίζουν:

Elvis Presley = Joe Lightcloud - Burgess Meredith = Charlie Lightcloud

Joan Blondell = Glenda Callahan - Katy Jurado = Annie Lightcloud

Thomas Gomez = Grandpa - Henry Jones = Hy Slager

L.Q. Jones = Bronc Hoverty - Quentin Dean = Mamie Callahan

Anne Seymour = Mrs. Hawkins - Douglas Henderson = Congressman Morrissey

Angus Duncan = Lorne Hawkins - Mike Lane = Frank Hawk (as Michael Lane)

Susan Trustman = Mary Lightcloud - Warren Vanders = Hike Bowers

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα.

Σε αυτή την ξεχασμένη κωμωδία βρίσκουμε τον Τζο Λάιτκλάουτ (Elvis Presley) ως ένα Ινδιάνο μιγά που θέλει να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη φυλή του, και με τον πατέρα του Τσάρλι (Burgess Meredith). Ο Τζο παίρνει μια κυβερνητική βοήθεια για την οικογένειά του, 20 δαμάλες και έναν ταύρο, και αν ο πατέρας του καταφέρει να συντηρήσει και να αυξήσει αυτό το κοπάδι, τότε θα δοθεί ανάλογη βοήθεια και σε άλλα μέλη της φυλής. Κατά την διάρκεια όμως ενός ξέφρενου πάρτι, οι μεθυσμένοι σύντροφοι του Τζο σφάζουν, αντί μιας αγελάδας,σφάζουν τον μοναδικό τους ταύρο και τον σουβλίζουν. Και μετά αρχίζουν όλα τα κωμικά παρατράγουδα!

Η Μέμη, (Quentin Dean) είναι το αντικείμενο του πόθου του Τσο, αλλά είναι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας της Γκλέντα, (Joan Blondell), η  οποία κατέχει το τοπικό σαλούν. Οι Jordanaires ακούγονται πίσω από τον Elvis σε μερικά τραγούδια, πιο αξιοσημείωτο είναι το "U.S. Male.

Στο Internet δεν υπήρχαν όχι μόνο Ελληνικοί υπότιτλοι, αλλά ούτε καν καμίας γνωστής γλώσσας. Έκανα ριπ τους Αγγλικούς υπότιτλους από DVD, και τους ανέβασα στο διαδίκτυο. Κατόπιν τους μετάφρασα στα Ελληνικά. Τότε κατάλαβα Γιατί δεν υπήρχαν μεταφρασμένοι υπότιτλοι γενικά. Είναι βαριά η καλογερική!

h

Girl Happy (1965)

Girl Happy (1965)

ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΟ ΜΑΪΑΜΙ

Σκηνοθεσία: Boris Sagal

Σενάριο: Harvey Bullock, R.S. Allen

Παίζουν: Elvis Presley, Shelley Fabares, Harold J. Stone

Διάρκεια: 96 λεπτά

Είδος: Μουσική κωμωδία

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο.

Την μετάφραση έκανα εγώ, αλλά βοηθήθηκα από μία παλαιότερη μετάφραση από τον "ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΙ".

Την μετάφραση όμως την έκανα από την αρχή, καθώς μετέφρασα επίσης και τους στίχους των τραγουδιών 

Ένας αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας στο χώρο του θεάματος στο Σικάγο, (Harold J. Stone), αναθέτει σε έναν τραγουδιστή (Elvis Presley ) και την ορχήστρα του που εργάζονται στο κλαμπ του, να μεταβούν στο Φορτ Λόντερντεϊλ, της Φλώριδας για να προσέχουν την κόρη του (Shelley Fabares), κατά τη διάρκεια των φοιτητικών διακοπών της. Μεταξύ των νέων αναπτύσσεται ειδύλλιο το οποίο όμως διαταράσσεται όταν η κοπέλα μαθαίνει ότι ο νέος έχει προληφθεί από τον πατέρα της για να την προσέχει!

Όπως οι περισσότερες ταινίες του Elvis Presley, δεν έχουν βάθος σεναρίου, αλλά δίνεται η ευκαιρία να μας παρουσιάσουν τον ταλαντούχο τραγουδιστή να μας παρουσιάσει τα σουξέ του.

Στην παρούσα ταινία ακούγονται τα παρακάτω τραγούδια:

I Got News For You

Do The Clam

Girl Happy

Cross My Heart and Hope to Die

Do Not Disturb

Spring Fever

Wolf Call

Fort Lauderdale Chamber of Commerce

Puppet On a String

I've Got to Find My Baby

The Meanest Girl in Town

Startin' Tonight

Το τραγούδι" Do The Clam " είναι ένα ποπ τραγούδι, γραμμένο από την  Dolores Fuller, τον Sid Wayne, και τον Ben Weisman. Ηχογραφήθηκε από τον Elvis Presley το 1965 για την παρούσα ταινία. Σε μερικά μέρη του κόσμου, κυκλοφόρησε ως ανεξάρτητο τραγούδι, φθάνοντας στο Box- Offish των Ηνωμένων Πολιτειών στο Νο 21. Έγινε μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία, όπου έφτασε στο Νο 4. Έχει συμπεριφερθεί σε τουλάχιστον έξι συλλογές του Elvis Presley. Η συν-στιχουργός Dolores Fuller είναι ίσως πιο γνωστή για το ρόλο της στην σουρεαλιστική ταινία του 1953, "Glen or Glenda".

Το 1991 το τραγούδι διασκευάστηκε από τους Zeppelin.

IN THE YEAR OF THE PIG 1968

IN THE YEAR OF THE PIG 1968

ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σκηνοθεσία: Emile de Antonio

Συμμετέχουν: Harry S. Ashmore, Daniel Berrigan, Joseph Buttinger

Διάρκεια: 103 λεπτά – Βαθμολογία: 7,7

Πηγή από το: http://www.clickatlife.gr/cinema/movie/3407/ta-goyroynisia-xronia

Ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έγινε για τον πόλεμο του Βιετνάμ. «Τα γουρουνίσια χρόνια» του τίτλου δεν είναι παρά η περίοδος της αμερικανικής ιστορίας που αναφέρεται στο βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος στην αμερικανική αργκό λέγεται και γουρουνίσιος πόλεμος. Ο σκηνοθέτης συνδέει την αμερικανική ανάμιξη στο Βιετνάμ με τους προηγούμενους νεο-αποικιακούς πολέμους στην Ινδοκίνα και την ήττα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τονίζει ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε οικονομικά κίνητρα, όμως πριν απ' όλα ήταν ένας ιδεολογικός πόλεμος (...). Ταινία με εξαιρετική πολιτική διαύγεια «Τα γουρουνίσια χρόνια», αποτελούν ότι πιο ριζοσπαστικό έχει να επιδείξει το αμερικανικό σινεμά στο χώρο του στρατευμένου κινηματογράφου.

Τους παρόντες υπότιτλους του βρήκα στο opensubtitles,αναρτημένους από κάποιον ανώνυμο,  αλλά υπό άθλια Ελληνικά χωρίς τόνους. Το μόνο που έκανα ήταν να προσθέσω τους τόνους, και δεν προέβηκα σε καμία άλλη παρέμβαση. 

What a Way to Go! (1964)

What a Way to Go! (1964)

Η Κυρία Και Οι Άντρες της

Σκηνοθεσία: J. Lee Thompson

Σενάριο: Gwen Davis, Betty Comden

Παίζουν: Shirley MacLaine, Dick Van Dyke, Paul Newman, Robert Mitchum, Dean Martin, Gene Kelly

Διάρκεια: 111 – Βαθμολογία: 7,0

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

μετάφραση από εμένα

Το What a Way to Go!, είναι μια Αμερικανική μαύρη κωμωδία του 1964, σε σκηνοθεσία J. Lee Thompson, και πρωταγωνιστές τους Shirley MacLaine, Dick Van Dyke, Paul Newman, Robert Mitchum, Dean Martin, Gene Kelly.

Η κυρία είναι η Shirley MacLaine· σέξι και πολύ «ανεβασμένη» τη δεκαετία του `60. Οι άντρες της είναι (κατά σειρά) οι Dick Van Dyke (πιο γνωστός στο ρόλο του στην Μαίρη Πόπινς), ο Paul Newman, ο Robert Mitchum, ο Gene Kelly και ο Dean Martin. Το What a Way to Go πρόκειται φυσικά για μια απλή, διασκεδαστική και με ολίγον μαύρο χιούμορ ταινία στην οποία η καημένη MacLaine δεν μπορεί να σταυρώσει άντρα τής προκοπής αφού όλοι τους καταλήγουν στον άλλο κόσμο

Η ταινία ξεχωρίζει για τα πλούσια χρώματα και τα υπερβολικά φορέματα και κουρέματα που αλλάζει η πρωταγωνίστρια σχεδόν σε κάθε σκηνή. Με την συνεισφορά φυσικά της μεγάλης σχεδιάστριας Edith Head.

Δεν αποτελεί καμιά αριστουργηματική ταινία αν και ξεχωρίζει από το σωρό για μερικούς λόγους, όπως την τρελαμένη ερμηνεία του Newman σε ρόλο ζωγράφου και τα εμβόλιμα σατιρικά ταινιάκια-φόρο τιμής σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, όπως του βωβού, του γαλλικού νέου κύματος, του κλασικού χολιγουντιανού υπερθεάματος και χλιδής και του μελοδράματος α λα Douglas Sirk.

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα one woman show!

h

French Cancan (1954)

French Cancan (1955)

Καν-Καν

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, André-Paul Antoine

Παίζουν: Jean Gabin, Françoise Arnoul, María Félix

Διάρκεια: 102 λεπτά – Βαθμολογία: 7,5

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

μεταφρασμένοι από τον: domnak

Το French Cancan είναι μία Γαλλική ταινία του 1955, Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean Renoir, και πρωταγωνιστές τους Jean Gabin και María Félix. Όπως με το προηγούμενο του έργο, Le Carosse d’orο, που ο Jean Renoir τίμησε την Italian commedia dell’arte του 18ου αιώνα, με την παρούσα ταινία αποτίει φόρο τιμής στα Μουσικά Παρισινά Καφέ του 19ου αιώνα με τους δημοφιλείς τραγουδιστές και χορεύτριες καθώς και τους εξπρεσιονιστές ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του. Σηματοδοτείται έτσι η επιστροφή του στην Γαλλία και το Γαλλικό σινεμά, μετά την αυτοεξορία του, που άρχισε το 1940.

Στο Παρίσι του 1890 ο Henri Danglard, ιδιοκτήτης ενός καφέ έχει ερωμένη  την χορεύτρια του χορού της κοιλιάς  Lola. Έχοντας χάσει χρήματα, βρίσκεται στην Μονμάρτη όπου διαπιστώνει πως το παλιομοδίτικο Can-Can, εξακολουθεί να έχει πέραση.

Ο Henri επιστρέφει έχοντας ένα νέο επιχειρηματικό σχήμα, όπου θα ξαναφέρει στην μόδα το Can-Can. Σαν πρωταγωνίστρια χορεύτρια μάλιστα προσβλέπει στην Nini, την πλύστρα του, στην οποία διαβλέπει το ταλέντο της στο χορό.

Παρά τις αντιζηλίες των συναδέλφων της η Νινί θριαμβεύει στα εγκαίνια του Μουλέν Ρουζ – ένας θρίαμβος που εν μέρει οφείλεται στο φυσικό ταλέντο της Φρανσουάζ Αρνούλ, αλλά κυρίως στην ιδιοφυία του σκηνοθέτη, ο οποίος μας χαρίζει μια ταινία – γιορτή, που δονείται από τους φρενήρεις ρυθμούς του french cancan και των ιμπρεσιονιστικών χρωμάτων.

Ο François Truffaut στην κριτική του για την ταινία το 1955, την απεκάλεσε ορόσημο στην ιστορία του χρώματος στο σινεμά.

La chienne (1931)

La chienne (1931)

Η Σκύλα

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Georges de La Fouchardière , André Girard

Παίζουν: Michel Simon, Georges Flamant, Janie Marèse, Magdeleine Bérubet, Roger Gaillard
Ελληνικοί  υπότιτλοι
δικής μου μετάφρασης

Με την ταινία «Η Σκύλα» (La Chienne) του 1931, εγκαινιάζεται η λεγόμενη γαλλική περίοδος δημιουργίας του Ζαν Ρενουάρ. Αν και οι παραγωγοί της ταινίας προσπάθησαν να αλλάξουν το τελικό μοντάζ του φιλμ, ο Ρενουάρ κατάφερε εν τέλει να διατηρήσει τον καλλιτεχνικό έλεγχο και να μας προσφέρει ένα κλασσικό πλέον φιλμ νουάρ. Ένα υπέροχο δείγμα γραφής του μεγάλου Ρενουάρ, μία από τις πρώτες του δημιουργίες την οποία δεκατέσσερα χρόνια μετά ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ θα τη γύριζε ριμέικ στο «Scarlet Street» του 1945...

Υπόθεση:

Ένας φιλήσυχος μεσήλικας, ο Μορίς Λεγκράντ, υπάλληλος τράπεζας, με χόμπι τη ζωγραφική, παντρεύτηκε την ευκατάστατη και ιδιότροπη χήρα Αντέλ για να... επιζήσει. Όταν γνωρίσει όμως μια νεαρή κοπέλα ελαφρών ηθών, τη Λουλού, θα γνωρίσει για πρώτη φορά και τον έρωτα.

Μόνο που η Λουλού μαζί με τον σκληρό προστάτη της και εραστή της Ντεντέ τον εμπαίζει. Φτάνουν σε σημείο να πουλήσουν τους πίνακές του με την υπογραφή της κοπελιάς και να καρπωθούν τα χρήματα. Όταν εμφανιστεί ο υποτιθέμενος νεκρός σύζυγος της συζύγου του, ο Μορίς θα μείνει ελεύθερος και θα αποφασίσει να ζήσει μια και καλή με την νεαρή. Τότε είναι που θα πιάσει στο κρεβάτι τη Λουλού με τον Ντεντέ και θα καταλάβει την πλεκτάνη. Αυτή η επίγνωση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα.

Από κει και έπειτα, η ζωή του οδηγείται στην κατάπτωση...

Η ταινία στο .youtube
https://www.youtube.com/watch?v=WpPe8nHC4cM

Private Lessons (1981)

Private Lessons (1981)

Χαμός στο κρεβάτι μου!

Σκηνοθεσία: Alan Myerson

Σενάριο: Dan Greenburg, Dan Greenburg

Με τους: Sylvia Kristel, Howard Hesseman, Eric Brow

Διάρκεια: 87 λεπτά – Είδος: Κωμωδία, Περιπέτεια

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

μεταφρασμένοι από εμένα

Ο Ελληνικός τίτλος είναι πιασάρικος για να παραπέμπει στα όργια με την Εμμανουέλλα. Καμία σχέση.

Η Sylvia Kristel μας είναι γνωστή για τους ρόλους της ως "Εμμανουέλλα" και γενικά τα soft porno που γύριζε. Η ταινία αυτή όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Μας παρουσιάζει μια τριαντάρα όμορφη γυναίκα να προσπαθεί να μυήσει στην τέχνη του έρωτα έναν δεκαπεντάχρονο! Η φαντασίωση του κάθε δεκαπεντάχρονου. Η ταινία δεν παρουσιάζει πορνό σκηνές, παρά μόνο μερικές γυμνές πόζες της Sylvia από την μέση και πάνω.

Μα όταν πρωταγωνιστεί ένας δεκαπεντάχρονος, δεν είναι εφικτό να τον βάζεις να παίζει σκηνές πορνό. Παρόλα αυτά η ταινία εμπνέει αρκετό ερωτισμό. Και μόνο να βλέπεις τα φιλάκια του πιτσιρικά με την ενήλικη, και την προσπάθεια της τελευταίας να τον αποπλανήσει, είναι αρκετό.

Η ταινία μας παρουσιάζει τον δεκαπεντάχρονο γιο ενός πλούσιου επιχειρηματία να διανύει την άχαρη μετεφηβική ηλικία και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τα κορίτσια και το σεξ. Κάποτε ο μπαμπάς του φεύγει σε ταξίδι για δουλειές καi μια και δεν υπάρχει μητέρα, τον αφήνει υπό την επίβλεψη του σοφέρ της οικογένειας, και μιας όμορφης σέξι οικονόμου. Η κοπέλα αντιλαμβάνεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του νεαρού σχετικά με το σεξ, και του την πέφτει κανονικά!

Βέβαια στο τέλος μαθαίνουμε ότι υπήρχε κάποιος λόγος γι αυτή της την συμπεριφορά. Ο απατεώνας σοφέρ την είχε πείσει να ξελογιάσει τον νεαρό για να μπορέσει αυτός ανενόχλητα να ληστέψει το χρηματοκιβώτιο του σπιτιού. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον νεαρό να επωφεληθεί και να πάρει μαθήματα υψηλής ερωτικής τέχνης από την... δασκάλα του. 

Στο τέλος το έργο γυρίζει προς θρίλερ και αστυνομική περιπέτεια, αλλά η κοπέλα τελικά μετανιώνει και βοηθά τον νεαρό να αντιμετωπίσει τον απατεώνα σοφέρ. Το τελικό αποτέλεσμα; Ο νεαρός μετατράπηκε από ένα άβγαλτο δειλό αγόρι σε έμπειρο εραστή ο οποίος την πέφτει όχι μόνο στις συμμαθήτριές του, αλλά και σε νεαρές δασκάλες του!