HENRY-PORTRAIT OF A SERIAL KILLER 1986

 

HENRY-PORTRAIT OF A SERIAL KILLER 1986

Χένρι, το πορτρέτο ενός δολοφόνου 

Σκηνοθεσία: John McNaughton

Σενάριο: Richard FireJohn ,McNaughton

Είδος: Horror ΔΕ 80, Biography, Crime, Drama

Διάρκεια:1h 23m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Mary Demas: Dead Woman / Dead Prostitute

Michael Rooker: Henry

Anne Bartoletti: Waitress

Elizabeth Kaden: Dead Couple - Wife

Ted Kaden:Dead Couple - Husband

Denise Sullivan: Floating Woman

Ο κατά συρροή δολοφόνος που ομολόγησε 600 φόνους

Οι περισσότεροι “φυσιολογικοί” άνθρωποι αηδιάζουν με την φρικαλεότητα των εγκλημάτων των κατά συρροή δολοφόνων. Παράλληλα, ορισμένοι από εμάς το ψάχνουμε λίγο βαθύτερα και αναρωτιόμαστε, γιατί κάποιος να διαπράξει ένα τόσο τρομερό έγκλημα; Ποιο είναι το κίνητρό του/της και τι τους οδηγεί να γίνουν κατά συρροή δολοφόνοι;

Ένα παράδειγμα ενός από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους στον κόσμο είναι ο Henry Lee Lucas. Για περίπου 2 χρόνια, θεωρήθηκε ο πιο παραγωγικός serial killer στην ιστορία, αφού ομολόγησε ότι διέπραξε 600 φόνους. Τελικά ο Lucas έμεινε στην ιστορία με το παρατσούκλι  «Confession Killer»  («ο Δολοφόνος της Εξομολόγησης») επειδή ομολόγησε εκατοντάδες ανεξιχνίαστους φόνους, αλλά αργότερα ανακάλεσε όλες του τις ομολογίες. Αναλύοντας τη ζωή του Henry Lee Lucas επιχειρούμε να εξετάσουμε και να προσδιορίσουμε τις αιτίες για τη δολοφονική συμπεριφορά του.

 Ο Henry Lee Lucas (23.08.1936 – 12.03.2001) γεννήθηκε ύστερα από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε μια ξύλινη καλύβα των τριών δωματίων στο Blacksburg, στους λόφους της Virginia. Το σπίτι δεν είχε υδραυλικές ούτε ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Ο πατέρας του, Anderson “No Legs” Lucas, είχε χάσει τα πόδια του σε ένα ατύχημα στο σιδηρόδρομο που εργαζόταν. (εξού και το παρατσούκλι «No legs» – «Χωρίς πόδια»). Από τότε, για να βγάζει τα προς το ζην, πουλούσε μολύβια και έκανε παράνομη παραγωγή αλκοόλ. Ο ίδιος ήταν αλκοολικός και από πολύ νωρίς μύησε και τον Henry σε αυτό.

Η 41χρονη μητέρα του, Viola Dixon Waugh – Lucas, ήταν πόρνη, επίσης αλκοολική. Λόγω της ανικανότητας του άντρα της, διεύθυνε η ίδια το σπίτι, με πολύ σκληρό τρόπο απέναντι στα παιδιά της και τον ίδιο τον άντρα της. Ο Henry ήταν το μικρότερο από τα 9 παιδιά της οικογένειας και αυτός που εισέπραττε την περισσότερη βία. Τα 5 από τα αδέλφια του ζούσαν με άλλες οικογένειες.

Η σχέση με τη μητέρα

Η Viola συνεχώς υποτιμούσε και κακομεταχειρίζονταν τον μικρό Henry και πάντα προσπαθούσε να κάνει τα πράγματα χειρότερα γι’ αυτόν. Όταν ο Henry γύρισε μια μέρα από το σχολείο κρατώντας ένα λούτρινο αρκουδάκι που του είχαν χαρίσει στο σχολείο, η μητέρα του τον έδειρε επειδή δέχτηκε φιλανθρωπία από τρίτους. Το ίδιο επαναλήφθηκε όταν γύρισε με ένα ζευγάρι παπούτσια που του είχε κάνει δώρο ένας δάσκαλος, που λυπήθηκε το μικρό ξυπόλητο αγόρι. Σε άλλη περίπτωση, ως τιμωρία, η Viola πυροβόλησε και σκότωσε το μουλάρι που είχε ο Henry ως κατοικίδιο. Η Viola ανάγκαζε τον γιο της να την παρακολουθεί να κάνει σεξ με πελάτες. Ένας από αυτούς, ο «θείος Bernie», μύησε τον μικρό Henry στην κτηνωδία, τον βασανισμό δηλαδή και τον βιασμό ζώων. Ύστερα από παρότρυνση του θείου Bernie αλλά και της μητέρας του, ο Henry συνήθιζε να κάνει σεξ και με τον ετεροθαλή αδερφό του.

Τα περιστατικά που σημάδεψαν τον Lucas

στην τρυφερή του ηλικία

7 ετών

Το 1943, όταν ο Henry ξεκίνησε να πηγαίνει σχολείο, η μητέρα του τον έντυνε με κοριτσίστικα ρούχα, του χτένιζε τα μαλλιά πλεξούδες και τον υποχρέωνε να εμφανίζεται έτσι δημόσια. Παρά τις διαμαρτυρίες των δασκάλων, η Viola συνέχιζε να στέλνει τον γιο της με φουστάνια. Ο εξευτελισμός του Henry από τους συμμαθητές του ήταν μεγάλος, και κράτησε μέχρι που οι δάσκαλοι πέτυχαν απαγορευτική  δικαστική απόφαση και η Viola αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Η μητέρα του τον χτύπησε στο κεφάλι με μια ξύλινη σανίδα, τόσο δυνατά, που έμεινε για 3 ημέρες σε κωματώδη κατάσταση.

 

10 ετών

Ένας καυγάς με τον αδελφό του, είχε ως συνέπεια τον τραυματισμό του αριστερού ματιού του Henry με μαχαίρι. Ο τραυματισμός αγνοήθηκε από τη Viola για μέρες μέχρι που το μάτι μολύνθηκε σε τέτοιο βαθμό που αχρηστεύθηκε τελείως και χρειάστηκε να αντικατασταθεί με γυάλινο.

Σε εκείνη την ηλικία, ο Henry ήταν ήδη αλκοολικός.

 

13 ετών

Τον Δεκέμβριο του 1949, ο πατέρας του λιποθύμησε μεθυσμένος σε μια χιονοθύελλα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του από υποθερμία. Αρκετοί ισχυρίστηκαν ότι το έκανε ηθελημένα. Στην κηδεία του πατέρα του η Viola είχε απαγορέψει ρητά στον Lucas να κλάψει. Λίγο αργότερα, ενώ ήταν στην 6η τάξη, ο Lucas παράτησε το σχολείο και έφυγε από το σπίτι.

15 ετών

Τον Μάρτιο του 1951, ο Henry Lee Lucas απήγαγε μια άγνωστη έφηβη από μια στάση λεωφορείου κοντά στο Lynchburg της Virginia. Στη συνέχεια επιχείρησε να τη βιάσει. Όταν εκείνη αντιστάθηκε, τη στραγγάλισε, διαπράττοντας έτσι την πρώτη του δολοφονία. Το σώμα της το έθαψε στο δάσος. Χρόνια μετά, το θύμα αναγνωρίστηκε ως η 17χρονη Laura Burnley.

16 ετών

Ο Lucas και δύο από τους αδελφούς του συνελήφθησαν για διάρρηξη. Πέρασε ένα χρόνο στο σχολείο ανηλίκων παραβατών στο Beaumont. Για τα άλλα παιδιά αυτό θα ήταν μια μορφή τιμωρίας. Όχι όμως για τον Lucas. Οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στο αναμορφωτήριο, ήταν γι’ αυτόν πολύ καλύτερες από τις συνθήκες που ζούσε στο σπίτι του.

18 ετών

Στις 10 Ιουνίου 1954, ο Λούκας καταδικάστηκε για δώδεκα κατηγορίες διάρρηξης μέσα και γύρω από το Richmond της Virginia. Η ποινή που του επιβλήθη ήταν 6 χρόνια φυλάκιση. Μετά από δύο αποδράσεις όπου τον έπιασαν και πάλι αμέσως μετά, αφέθηκε τελικά ελεύθερος στις 2 Σεπτεμβρίου 1959.

Το ξέσπασμα

Στα τέλη του 1959, ο Lucas μετακόμισε στο Tecumseh του  Michigan  για να ζήσει με την ετεροθαλή αδερφή του, Opal. Ταυτόχρονα, αρραβωνιάστηκε μια κοπέλα που είχε γνωρίσει μέσα από αλληλογραφία ενώ ήταν φυλακισμένος. Η μητέρα του Lucas αποφάσισε να επισκεφθεί τα δυο της παιδιά για να περάσει μαζί τους τα Χριστούγεννα. Εκεί αποδοκίμασε την αρραβωνιαστικιά του γιου της και απαίτησε από αυτόν να την παρατήσει και να επιστρέψει μαζί της στο Blacksburg για να την φροντίζει τώρα που είχε πια μεγαλώσει. Όταν εκείνος αρνήθηκε, μάλωναν επανειλημμένα. Αποκορύφωμα αυτών των καυγάδων ήταν η νύχτα της 11ης Ιανουαρίου 1960. Πάνω στον καυγά, μάνα και γιος μεθυσμένοι, η Viola χτύπησε το γιό της στο κεφάλι με μία σκούπα. Τότε εκείνος… «Το μόνο που θυμάμαι ήταν να τη χαστουκίσω στο λαιμό. Αλλά αφού το έκανα, την είδα να πέφτει και αποφάσισα να την πιάσω. Όμως έπεσε στο πάτωμα και όταν την κοίταξα κατάλαβα ότι ήταν νεκρή. Τότε παρατήρησα ότι κρατούσα στο χέρι το μαχαίρι μου».

Στη συνέχεια ο Lucas τράπηκε σε φυγή. Η αδελφή του Opal επέστρεψε λίγο αργότερα στο σπίτι και βρήκε τη μητέρα τους μέσα σε μια λίμνη αίματος, αλλά ακόμη ζωντανή. Κάλεσε ασθενοφόρο, το οποίο έφτασε πολύ αργά. Η επίσημη αναφορά της αστυνομίας έγραφε ότι η μητέρα του Λούκας πέθανε από καρδιακή προσβολή που προκλήθηκε από την επίθεση.

Ο Λούκας συνελήφθη στο Toledo του Ohio. Ισχυρίστηκε ότι σκότωσε τη μητέρα του σε αυτοάμυνα, αλλά ο ισχυρισμός του απορρίφθηκε και καταδικάστηκε σε 20-40 χρόνια κάθειρξη για φόνο δευτέρου βαθμού.

Όσο ήταν φυλακισμένος ο Lucas επιχείρησε να αυτοκτονήσει δύο φορές. Αφού εξέτισε τα 10 χρόνια ποινής, αποφυλακίστηκε τον Ιούνιο του 1970 λόγω υπερπληθυσμού των φυλακών.

Η σχέση με τον Ottis Toole

Μετά την αποφυλάκισή του ο Henry Lee Lucas δεν σταμάτησε τα εγκλήματά του. Μία απόπειρα απαγωγής και βιασμού δύο ανήλικων κοριτσιών τον οδήγησαν εκ νέου πίσω από τα κάγκελα  για 3,5 χρόνια. Αποφυλακίστηκε το 1975.

Το 1976, γνώρισε τον «συνάδελφο» εγκληματία Ottis Toole (05.03.1947 – 15.09.1996).

Ο Ottis Toole το 1983 καταδικάστηκε για 6 δολοφονίες.

Ο Lucas και ο Toole ερωτεύτηκαν γρήγορα ο ένας τον άλλον αναπτύσσοντας ερωτικές σχέσεις μεταξύ τους. Κι όταν συνειδητοποίησαν ότι και οι δύο είχαν όρεξη για αίμα, σύντομα ξεκίνησαν ένα ξεφάντωμα δολοφονιών στη χώρα. Ύστερα από ένα «road trip» τρόμου σε 26 Πολιτείες στις ΗΠΑ, οπού βίαζαν, σκότωναν και κανιβαλίζανε ανυποψίαστα θύματα, τελικά κατέληξαν στους γονείς του Toole, στο Jacksonville, της Florida. 

Γιατί «τακίμιασαν» οι δυο εγκληματίες

Ο Henry Lee Lucas και ο Ottis Toole, εκτός από το ότι ήταν κατά συρροή εγκληματίες, είχαν αρκετά κοινά. Τόσο ο Lucas όσο και ο Toole είχαν μεγαλώσει από κακοποιητικές μητέρες που είχαν αναγκάσει τους γιους τους να ντύνονται σαν κορίτσια. Και οι δύο είχαν υποστεί σεξουαλικό τραύμα πριν από την ηλικία των 10 ετών. Όταν γνωρίστηκαν, και οι δύο ήταν ήδη δολοφόνοι. Όσο για τον Toole, τα παιδικά του χρόνια ήταν εξίσου άσχημα — αν όχι χειρότερα. Δέχτηκε επίθεση από σχεδόν κάθε άτομο που πίστευε ότι μπορούσε να εμπιστευτεί. Η μητέρα του τον έντυνε κορίτσι, η μεγαλύτερη αδερφή του τον βίασε πριν γίνει 10 ετών και ο πατέρας του τον εκπόρνευσε σε έναν γείτονα όταν ήταν μόλις 5 ετών.

Σε ηλικία 14 ετών, ο Toole δολοφόνησε έναν περιοδεύον πωλητή που επιχείρησε να τον βιάσει. (Θυμίζω το πρώτο έγκλημα του Lucas στα 15 του χρόνια). Και οι δύο κατέθεσαν αργότερα ότι δεν ένιωθαν την παραμικρή ενοχή για τις πράξεις τους. Συζητούσαν για τις δολοφονίες τους δίνοντας συμβουλές ο ένας στον άλλο.

Χρόνια μετά τη σύλληψή τους, ύστερα από παρακολούθηση ενός τηλεφωνήματος που έκαναν μεταξύ τους όσο ήταν φυλακισμένοι, πιάστηκαν να συζητούν νοσταλγικά για τον κανιβαλισμό που έκαναν από κοινού.

«Κάποια κομμάτια (ανθρώπινου κρέατος) έχουν γεύση σαν αληθινό κρέας όταν έχει σάλτσα μπάρμπεκιου», είχε πει χαρακτηριστικά ο Toole στον φίλο του.

Ο έρωτας με τη μικρή Becky

Όταν οι δυο εγκληματίες εγκαταστάθηκαν στους γονείς του Toole, εκεί ο Lucas γνώρισε, ερωτεύτηκε και έκανε σχέση με τη 10χρονη ανιψιά του Toole, την Frieda “Becky” Powell,  η οποία είχε μια ήπια διανοητική αναπηρία. Αυτή η σχέση αποτέλεσε και την αιτία για την διακοπή των σχέσεων μεταξύ των δύο εγκληματιών. Αρχικά το ζευγάρι έζησε μια περίοδο σταθερότητας, με τον Lucas να εργάζεται ως επισκευαστής σε στέγες. Το 1982, όταν η μητέρα της Becky πέθανε, η νεαρή κοπέλα μεταφέρθηκε σε ένα κρατικό καταφύγιο ανηλίκων. Τότε ο Lucas τη βοήθησε να αποδράσει και την παρέσυρε να ζήσει μαζί του μια νέα ζωή ταξιδεύοντας με ωτοστόπ. Σε μία από τις στάσεις τους, στην California, εργάστηκαν για λίγο σε ένα κτήμα φροντίζοντας την 82χρονη Kate Rich. Από εκεί πήγαν στο Stoneburg στο Texas όπου και πάλι ο Lucas εργάστηκε ως επισκευαστής σε στέγες. Η Becky όμως νοσταλγούσε την ζωή και την οικογένειά της στη Florida και ζητούσε να φύγει.

Στις 24 Αυγούστου 1982, ο Henry Lee Lucas οδήγησε την «αγαπημένη» του σε ένα χωράφι στο Denton του Texas  και τη σκότωσε. Στη συνέχεια, τεμάχισε το σώμα της και σκόρπισε τα κομμάτια σε ένα κοντινό χωράφι. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, έπεισε την ηλικιωμένη Kate Rich  να τον ακολουθήσει σε μια αναζήτηση για τη χαμένη Becky. Σε ένα κάμπινγκ την σκότωσε και έκρυψε το πτώμα σε έναν σωλήνα αποχέτευσης. Ένα μήνα αργότερα,  όταν έμαθε ότι θεωρούταν ύποπτος για την εξαφάνιση των δύο γυναικών, επέστρεψε στο τόπο του εγκλήματος, τεμάχισε το πτώμα και το έκαψε μέσα σε μία ξυλόσομπα.

Η σύλληψη

Τον Ιούνιο του 1983, ο Lucas συνελήφθη με την κατηγορία της παράνομης κατοχής πυροβόλου όπλου από τον Texas Ranger, Phil Ryan. Ανακρίθηκε για τις δύο δολοφονίες και, τελικά, ο Henry Lee Lucas ομολόγησε. Τον Νοέμβριο του 1983, ο Lucas μεταφέρθηκε στη φυλακή της κομητείας Williamson, του Texas.  Εκεί ομολόγησε τις δολοφονίες σε 28 ανεξιχνίαστες μέχρι τότε υποθέσεις. Ο διευθυντής του Τμήματος Δημόσιας Ασφάλειας του Texas αποφάσισε να δημιουργήσει την «Ομάδα Εργασίας Lucas» αποτελούμενη κυρίως από Texas Rangers, με σκοπό να ερευνήσει ακόμη περισσότερες δολοφονίες.

Σημείωση: Texas Rangers, είναι μια ερευνητική υπηρεσία επιβολής του νόμου στις ΗΠΑ, με πολιτειακή δικαιοδοσία στην πολιτεία του Texas.

Ο Lucas έλαβε προνομιακή μεταχείριση. Κατά τις μεταφορές του, του επέτρεπαν να μένει σε μοτέλ. Τον πήγαιναν συχνά σε εστιατόρια και καφετέριες, επιτρέποντάς του να φάει και να πιεί ότι επιθυμούσε. Σπάνια του φορούσαν χειροπέδες και μέσα στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές, του επέτρεπαν να κυκλοφορεί ελεύθερα.

Συνολικά ο Lucas ομολόγησε για 600 δολοφονίες, κάνοντας τον έτσι τον πιο παραγωγικό κατά συρροή δολοφόνο της Αμερικής.

Οι αξιωματούχοι επιβολής του νόμου σε όλη τη χώρα, αναζητώντας τρόπο να κλείσουν τις πολλές ανοιχτές υποθέσεις δολοφονιών στα χέρια τους, δέχτηκαν με χαρά τους ισχυρισμούς του. Έτσι, η Ομάδα Εργασίας Lucas  εκκαθάρισε επίσημα 213 ανεξιχνίαστους φόνους ως αποτέλεσμα των ομολογιών του. Ο Ottis Toole, που την ίδια εποχή ήταν κατάδικος θανατοποινίτης, είχε παραδεχθεί αρκετούς από αυτούς τους φόνους ότι τους είχε κάνει μόνος του ο Lucas ενώ κάποιους τους είχαν κάνει μαζί.

Η αποκάλυψη

Οι ισχυρισμοί του Lukas έγιναν ολοένα και πιο παράξενοι. Ισχυρίστηκε ότι εκείνος προμήθευσε το δηλητήριο που χρησιμοποιήθηκε στη μαζική αυτοκτονία 909 ανθρώπων του «Ναού των Λαών», το 1978. Ότι είχε δολοφονήσει τον Jimmy Hoffa (ηγέτης του εργατικού συνδικάτου των φορτηγατζήδων που εξαφανίστηκε το 1975). Επιπλέον, ότι είχε κάνει αρκετές δολοφονίες στην Ισπανία και την Ιαπωνία, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε ταξιδέψει ποτέ εκτός ΗΠΑ.

Ο δημοσιογράφος Hugh Aynesworth της «The Dallas Times Herald» υπολόγισε ότι ο Lucas θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το 13χρονο Ford station wagon του για να καλύψει περίπου 20.000 χιλιόμετρα σε ένα μήνα για να έχει διαπράξει τα εγκλήματα που του απέδωσε η αστυνομία. Με αυτή την αφορμή επανεξετάστηκαν όλες οι ομολογίες του Lucas. Ανακαλύφθηκε ότι του είχε δοθεί πρόσβαση σε πληροφορίες στους φακέλους των υποθέσεων που ομολογούσε. Έχοντας ο ίδιος μία σχεδόν φωτογραφική μνήμη, μπορούσε στη συνέχεια να καταλήγει σε πειστικά λεπτομερείς ομολογίες. Διαπιστώθηκε ότι αρκετές αξιόπιστες, επαληθεύσιμες πηγές έρχονταν σε αντίθεση με τις ομολογίες του, θέτοντας έτσι αμφιβολίες για τη συμμετοχή του στα περισσότερα από τα εγκλήματα που είχε ομολογήσει. Ο Henry Lee Lucas τελικά ανακάλεσε τις ομολογίες του, ισχυριζόμενος ότι σκότωσε μόνο ένα άτομο, τη μητέρα του.

Η υπόθεση του Lucas έπληξε τη φήμη των Texas Rangers, προκάλεσε επαναξιολόγηση στις τεχνικές της αστυνομίας και δημιούργησε μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για την πιθανότητα ψευδών ομολογιών.

Είναι δύσκολο να οριστεί κάποιο μοτίβο στον τρόπο που έβρισκε και σκότωνε τα θύματα του, γιατί ο Henry Lee Lucas, εκτός από κατά συρροή δολοφόνος ήταν και κατά συρροή ψεύτης. Καμία τελετουργία ή σειρά γεγονότων δεν ήταν πραγματικά εμφανής στις δολοφονίες του, ήταν απρόβλεπτος και χρησιμοποιούσε ό,τι όπλο του ήταν βολικό εκείνη τη στιγμή. «Τους σκότωσα με κάθε τρόπο εκτός από δηλητήριο. Έγιναν στραγγαλισμοί, υπήρξαν μαχαιριές, υπήρξαν πυροβολισμοί, υπήρξαν χτυπήματα...» Κάποιες φορές διαμέλιζε τα πτώματα, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που επιδόθηκε σε νεκροφιλία. Το πιθανότερο ήταν ότι κάποιες ακόμη φορές, έτρωγε μέρη του σώματος.

Το προφίλ του δολοφόνου – Τι οδήγησε τον Lucas στο να γίνει κατά συρροή δολοφόνος

Η δολοφονία της μητέρας του Lucas είχε πιθανόν ως κίνητρο την εκδίκηση και τον θυμό του για την παιδική του ηλικία. Ωστόσο, το κίνητρο για τις άλλες δολοφονίες του είναι ο σαδισμός καθώς “ο Lucas αντλούσε ευχαρίστηση από το να προκαλεί πόνο στους άλλους”. Όμως ίσως οι λόγοι για τη διάπραξη όλων των φόνων να κρύβονται στην παιδική του ηλικία.

«Μισούσα όλη μου τη ζωή. Μισούσα τους πάντες. Όταν μεγάλωσα για πρώτη φορά και θυμάμαι τον εαυτό μου, η μητέρα μου με έντυνε κορίτσι. Και έμεινα έτσι για δύο τρία χρόνια. Με χτύπησαν. Με αντιμετώπισαν όπως το σκυλί. Με έκαναν να κάνω πράγματα που κανένας άνθρωπος δεν θα ήθελε να κάνει».

Ψυχολογικοί τραυματισμοί

Η οικογένεια του Lukas είχε μια δυσλειτουργική οικογενειακή δομή. Ως παιδί, ο Lukas υποβλήθηκε σε επιβλαβείς και καταχρηστικές συνθήκες όπου τον έβαζαν να κάνει τρομερά πράγματα και αυτό επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε η προσωπικότητα και η συμπεριφορά του. Ο κύριος παράγοντας κοινωνικοποίησης του Lucas ήταν η μητέρα του που του δίδαξε αξίες και συμπεριφορές που είναι γενικά απαράδεκτες στην “πολιτισμένη” κοινωνία. Για παράδειγμα, δεν διδάχτηκε να μην βλάπτει τους ανθρώπους. Αντιθέτως, του διδάχτηκε ότι ήταν αποδεκτό να είσαι βίαιος. Οι άνθρωποι δημιουργούν συμπεριφορές παρακολουθώντας και μιμούμενοι τους άλλους. Ο Lucas μπορεί να βίαζε και να βασάνιζε γυναίκες επειδή η παιδική του ηλικία ήταν βαθιά βυθισμένη στο σεξ: έβλεπε τη μητέρα του να κάνει σεξ, ο εραστής της τον μύησε στην κτηνωδία και τέλος έκανε σεξ με τον ετεροθαλή αδερφό του. Και ο ίδιος ο Lucas φαίνεται στην πορεία να είναι μπερδεμένος σχετικά με τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ισχυρίζεται ότι είναι ετεροφυλόφιλος, ωστόσο παραδέχεται την ομοφυλοφιλική δραστηριότητα, την αιμομιξία, την κτηνωδία, τον βιασμό και την νεκροφιλία.

«Το σεξ είναι ένα από τα μειονεκτήματά μου. Κάνω σεξ με όποιον τρόπο μπορώ. Αν πρέπει να αναγκάσω κάποιον να το δεχθεί, το κάνω. Τους βιάζω. Σκότωσα ζώα για να κάνω σεξ μαζί τους. Έκανα όμως σεξ και με ζωντανά. Είναι περίπου το ίδιο πράγμα με το σεξ με ανθρώπους».

Η βίαιη συμπεριφορά της μητέρας του πιθανόν να εξηγεί την μετέπειτα βίαιη συμπεριφορά του Lucas απέναντι στα θύματά του. Ο ειδικός πράκτορας του FBI Alan Brantly έχει μελετήσει τη σύνδεση μεταξύ κατά συρροή δολοφόνων και θανάτωσης ζώων στην παιδική τους ηλικία και πιστεύει ότι η θανάτωση ζώων είναι ένα είδος πρόβας για τη μετέπειτα θανάτωση ανθρώπων. «Η θανάτωση των ζώων τους διδάσκει ότι η αξία μιας ζωής είναι ασήμαντη. Ταυτόχρονα, τους δίνει τη δύναμη και τον έλεγχο που νιώθουν ότι δεν είχαν ποτέ. Αυτός ο στρεβλός τρόπος σκέψης χρησιμοποιείται αργότερα για τη δολοφονία των ανθρώπινων θυμάτων τους».

Μετατροπή της θανατικής ποινής

Το δικαστήριο, τελικά, καταδίκασε τον Lucas σε θάνατο για 11 επιβεβαιωμένες δολοφονίες. Το 1998, 6 ημέρες πριν από την ημερομηνία εκτέλεσής του, η θανατική του ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από τον τότε Κυβερνήτη του Texas και μετέπειτα Πρόεδρο των ΗΠΑ, George W. Bush.

Το τέλος

Στις 12 Μαρτίου 2001, στις 23:00, ο 64χρονος Henry Lee Lucas βρέθηκε νεκρός στη φυλακή. Ως επίσημη αιτία δηλώθηκε «συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια».

Η ταφή του έγινε στο νεκροταφείο Captain Joe Byrd στο Huntsville, του Texas.  Ο τάφος του πλέον δεν αναγνωρίζεται λόγω βανδαλισμών.

Cleopatra 1963

Cleopatra 1963

Κλεοπάτρα

Σκηνοθεσία: Joseph L. Mankiewicz

Σενάριο: Joseph L. Mankiewicz, Ranald MacDougall,

Sidney Buchman, Plutarch, Suetonius

Είδος: Biography, Drama, History, Romance

Διάρκεια: 03:12

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Elizabeth Taylor: Cleopatra

Richard Burton: Mark Antony

Rex Harrison: Julius Caesar

Pamela Brown: High Priestess

George Cole: Flavius

 

Προκειμένου να εδραιωθεί στο θρόνο της Αιγύπτου, η βασίλισσα Κλεοπάτρα προσεταιρίζεται τον Ιούλιο Καίσαρα, με τον οποίο συνάπτει σχέσεις και αποκτά παιδί. Όμως, ο Καίσαρας δολοφονείται. Τη θέση του στην καρδιά και στο κρεβάτι της θα πάρει ο Μάρκος Αντώνιος.

Θεαματική αναπαράσταση της ζωής της θρυλικής βασίλισσας της Αιγύπτου και μια χολιγουντιανή παραγωγή που, παρά το μύθο που την περιβάλλει, δεν παύει να είναι κακή ως τελικό αποτέλεσμα και να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες αποτυχίες όλων των εποχών. Το πλούσιο παρασκήνιο που συνοδεύει τα γυρίσματα θέλει την Τέιλορ να ασθενεί βαριά, τον αρχικό σκηνοθέτη Ρούμπεν Μαμούλιαν να απολύεται, το ζεύγος Τέιλορ-Μπάρτον -οι οποίοι τότε ξεκίνησαν το θυελλώδη τους δεσμό- να επιδίδεται σε ομηρικούς καβγάδες, και τον Ντάριλ Ζανούκ να επεμβαίνει βάρβαρα στο τελικό μοντάζ, καταστρέφοντας ουσιαστικά το έργο και το όραμα του Μάνκιεβιτς, ο οποίος είχε ετοιμάσει δύο τρίωρες ταινίες ("Καίσαρας και Κλεοπάτρα" και "Αντώνιος και Κλεοπάτρα"). Σε αυτά, προσθέστε τη δημόσια αποκήρυξη του φιλμ εκ μέρους της Τέιλορ -που είδε τις καλύτερες σκηνές της να κόβονται-, το γεγονός ότι τα στούντιο της Fox ερήμωσαν ελλείψει χρημάτων, αλλά και τα χαμένα Όσκαρ στις βασικές κατηγορίες, και θα αντιληφθείτε γιατί το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 37 εκατομμυρίων δολαρίων (κατ΄ άλλους 44.000.000) δεν επέστρεψε στα ταμεία. Η παταγώδης αποτυχία της "Κλεοπάτρας" είχε ως αποτέλεσμα η μεν Fox να φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ο δε διευθυντής του στούντιο, Σπύρος Σκούρας, να έρθει σε σύγκρουση με τον Ζανούκ και να απομακρυνθεί. 

 

Freud 1962

 Freud 1962

Φρόιντ: Απόκρυφα Πάθη

Σκηνοθεσία: John Huston

Σενάριο: Charles Kaufman, Wolfgang Reinhardt

 Jean-Paul Sartre

Είδος: Biography, Drama

Διάρκεια: 02:00

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Montgomery Clift:            Sigmund Freud

Susannah York: Cecily Koertner

Larry Parks: Dr. Joseph Breuer

Susan Kohner: Martha Freud

Eileen Herlie: Frau Ida Koertner

 

Ψευδο-βιογραφία που αφορά μια πενταετία από την ζωή του Βιεννέζου ψυχιάτρου Ζίγκμουντ Φρόιντ, από το 1885 έως το 1890. Ενώ άλλοι συνάδελφοι του αρνούνται να ασχοληθούν με κάποιες ακραίες περιπτώσεις επειδή πιστεύουν ότι οι ασθενείς προσποιούνται, ο Φρόιντ πιστεύει το αντίθετο. Κύρια ασθενής του η Σεσίλι, που αρνείται να πιει νερό και κατατρέχεται από τον ίδιο εφιάλτη.

 

 

Birdman of Alcatraz 1962

Birdman of Alcatraz 1962

Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ

  

Σκηνοθεσία: John Frankenheimer

Σενάριο: Guy Trosper, Thomas E. Gaddis

Είδος: Biography, Drama

Διάρκεια: 02:27

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Burt Lancaster: Robert Franklin Stroud

Karl Malden: Harvey Shoemaker

Thelma Ritter: Elizabeth Stroud

Neville Brand: Bull Ransom

Betty Field: Stella Johnson

 

Ο Robert Franklin Stroud γεννήθηκε στο Seattle, στην Washington το 1890. Η πολυμελής και φτωχή οικογένεια του δεν του προσέφερε εφόδια για μια υγιή παιδική ζωή. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και συχνά γινόταν επιθετικός ώστε ο Robert στα 13 του χρόνια να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του με όλα του τα προβλήματα, να φύγει χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει και με τη στοιχειώδη γνώση των γραμμάτων που πρόφτασε να αποκτήσει να κάνει διάφορες μικροδουλειές και θελήματα του ποδαριού για να επιβιώσει.

Στα 17 του επέστρεψε σπίτι, όταν η οικογένεια του είχε  ορθοποδήσει κάπως οικονομικά, χωρίς βέβαια να έχουν ξεπεραστεί τα διάφορα άλλα προβλήματα στις σχέσεις των μελών της. Έφυγε ξανά. Στα 18 του δούλευε σε σιδηροδρομικές γραμμές, στην Κatalla, μετά στην Cordova. Σκληρή δουλειά, δύσκολη, αλλά του έδινε καλά λεφτά.

Στην Cordova γνώρισε την Kitty, μια 36χρονη χορεύτρια ελαφρώς ελευθέρων ηθών, με την οποία δημιούργησε μια σχέση πάντως αμφισβητούμενη. Κάποιες πηγές λένε ότι ο Robert εκμεταλλευόταν την Kitty, για να κερδίζει λεφτά. Άλλοι ότι υπήρχε μια αληθινή ερωτική σχέση μεταξύ τους και οι δυο τους σχεδίαζαν να αρχίσουν μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω αυτά που τους πλήγωσαν. Είχαν και μία σεβαστή διαφορά ηλικίας όπως και να’χει, οι υποθέσεις θα μπορούσαν να είναι πολλές. Περνούσαν πάντως αρκετό χρόνο μαζί και ο Robert είχε βάλει σαν στόχο του τότε να κάνει μια δική του δουλειά γι’ αυτό δούλευε σκληρά προκειμένου να συγκεντρώσει το απαραίτητο κεφάλαιο.

Στο πλαίσιο αυτών των στόχων του Robert έφυγαν με την Kitty από την Cordova για την περιοχή Juneau, που θεωρείτο η χρυσή πόλη για τον Robert, αυτή που θα του έδινε απλόχερα όλες τις ευκαιρίες που χρειαζόταν, αυτή που θα άλλαζε την ζωή τους προς το καλύτερο. H Kitty βρήκε δουλειά σε cabaret. Ο Charlie, ένας παλιός γνώριμος του ζευγαριού, 28χρονος Ρώσος με αμφίβολη φήμη ήταν αυτός που παραφούσκωνε τα μυαλά του Robert για το ιδανικό ξεκίνημα στην πόλη Juneau. Ένα πρωί που ο Robert πήγε για ψάρεμα στην αποβάθρα ο Charlie επιτέθηκε στην Kitty. Όταν το έμαθε αργότερα ο Robert εξοργίστηκε, πήρε το όπλο και πήγε να βρει τον Charlie. Άλλη εκδοχή θέλει τον Robert να πηγαίνει στον Charlie για να ζητήσει τα χρήματα από τις υπηρεσίες που του προσέφερε η Kitty (σαν προαγωγός και προστάτης της). Επάνω στη διαμάχη τους ο Charlie σκοτώθηκε, χωρίς να ξέρουμε αν εκπυρσοκρότησε το όπλο ή αν συνειδητά ο Robert πάτησε τη σκανδάλη.

Ο Robert έτρεξε ταραγμένος στον αστυνομικό σταθμό και παραδόθηκε. Κρατήθηκε, κατηγορήθηκε για φόνο και τη δίκη ανέλαβε ένας νέος φιλόδοξος δικαστής, ο Cushman, που ήθελε να αφήσει τη σφραγίδα τους στο νομικό σύστημα, να σηματοδοτήσει αλλαγές και να δημιουργήσει δικαστικά προηγούμενα. Επέβαλε στον Robert τη μέγιστη ποινή που προέβλεπε το τότε νομικό πλαίσιο στην συγκεκριμένη περιοχή τάχα για παραδειγματισμό κι αυτή ήταν η 12χρονη φυλάκιση στο McNeil Island Penitentiary. Ο Robert με σκυμμένο κεφάλι μπήκε στο πλοιάριο που άφηνε πίσω του την πόλη Juneau και την αγαπημένη του Kitty για το μικρό νησάκι της καταδίκης του.

Ο Robert το πρώτο πράγμα που έμαθε ήταν ότι πρέπει να σέβεται τους νόμους της φυλακής, νόμοι που διέφεραν κατά πολύ από ό,τι είχε μάθει γυρνώντας ανεξάρτητος στους δρόμους. Ήταν μόλις 18 ετών. Έπρεπε να αρχίσει μέσα στη φυλακή ένα διαφορετικό αγώνα επιβίωσης, ίσως σκληρότερο. Ήξερε ότι η ανυπακοή θα σήμαινε τη σωματική του κακοποίηση από τους φρουρούς που τότε κτυπούσαν με σιδερολοστούς ανελέητα τα άτακτα σώματα των κρατουμένων σαν να ήταν τσουβάλια γεμάτα χώμα ή άχυρο ή πέτρες. Ο κόσμος της βίας που μισούσε και που τον ανάγκασε κάποτε να φύγει από το σπίτι του ήταν αυτός με τον οποίο θα έπρεπε τώρα να μάθει να ζει. Αλλά δεν μπορούσε να αποδράσει από αυτό το «σπίτι». Ή μπορούσε;

Η μητέρα του, Elizabeth, και η Kitty του έστελναν καθημερινά γράμματα κι αυτή ήταν η μόνη του επαφή με τον έξω κόσμο. Ο Robert όλο και περισσότερο απογοητευόταν έγκλειστος στην πιο τρυφερή και περίεργη ηλικία, πιστεύοντας ότι αυτή θα είναι η ζωή του στο εξής, κατεστραμμένη. Χωρίς να το καταλαβαίνει μεγάλωνε και γινόταν ένας ψυχρός και σκληρός άντρας πια, γεμάτος θυμό και πικρία. Τόση ήταν η οργή του που σε μια διαμάχη συγκρατούμενων του σχετικά με την κλοπή φαγητού ο Robert μαχαίρωσε τον "πληροφοριοδότη" γιατί έδειξε κακή πίστη απέναντι στους υπόλοιπους συν-φυλακισμένους του. Στην ποινή του Robert προστέθηκαν άλλοι 6 μήνες. Μια άλλη πηγή θέλει τον Robert να μαχαιρώνει για να δηλώσει την αντίθεση του στην προσπάθεια παράνομης προώθησης ναρκωτικών ουσιών στις φυλακές.

Το 1912 ο Robert μαζί με άλλους κρατούμενους μεταφέρθηκαν σε νεόκτιστες φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Kansas, τις γνωστές τότε Leavenworth Federal Penitentiary, τόπος που θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του Robert. Εκεί ο Robert σημείωσε δραστικές αλλαγές. Προσφέρονταν κάποια ειδικά προγράμματα για τους φυλακισμένους στα οποία ο Robert είχε βρει ένα στόχο πια, να διευρύνει τη μόρφωσή του. Αστρονομία, φυσική και άλλα. Διαπίστωσε τότε το πάθος του για μάθηση και την εξυπνάδα του. Η οργή του έγινε δύναμη και ενέργεια και ήθελε να ρουφήξει κι άλλη γνώση κι άλλη γνώση.

Άρχισε να κάνει όνειρα για περαιτέρω εκπαίδευση όταν βγει από τη φυλακή. Πνευματικά έκλινε προς τις απόψεις της Θεοσοφίας, μιας θρησκείας που περιλαμβάνει ισχυρές δόσεις φιλοσοφίας και επιστήμης, την ασπάστηκε και ένιωθε να τον ελευθερώνει πνευματικά. Το 1915 ο Robert μετά από επίμονους πόνους και μεταφορά του στο νοσοκομείο διαγνώστηκε ως ασθενής της νόσου (νεφροπάθειας) Bright's. Το ηθικό του Robert έπεσε και πάλι αφού η ασθένεια του τον έφθειρε πολύ σωματικά. Η μητέρα του ταξίδεψε στο Kansas για να δει τον Robert. Όταν διαπίστωσε τη σοβαρότητα της ασθένειας του γιου της ζήτησε με επιστολή της όπως αυτός αφεθεί ελεύθερος. Επιστολή που έμεινε αναπάντητη μέχρι ο Robert να αρχίσει να αναρρώνει.

Είχε αποκοπεί όμως από τα εκπαιδευτικά προγράμματα που λάτρευε, βγήκε από την αρρώστια του πάλι ένας άνθρωπος γεμάτος οργή και πικρία, ακόμα πιο σκληρός. Τους σκληρούς και τους νταήδες φυλακισμένους σταμπάριζε ένας συγκεκριμένος φύλακας, ονόματι Turner, και τους έκανε τη ζωή ακόμα δυσκολότερη απ’ όσο ήδη ήταν, γεμάτη χλευασμό και φόβο. Όταν ο μικρότερος αδερφός του Robert, o Marcus, ταξίδεψε στο Kansas για να δει τον αδερφό του, τον οποίο είχε περίπου 8 χρόνια να δει, δεν του το επέτρεψαν, ο Robert ξέσπασε σε συγκρατούμενό του, ο Turner που κρυφάκουσε το ξέσπασμα αυτό βρήκε την ευκαιρία να αναφέρει τον Robert για διάφορες παραβιάσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να απαγορευτεί το επισκεπτήριο για τον Robert.

Η κόντρα μεταξύ Robert και Turner συνεχίστηκε. Κάποια στιγμή στην τραπεζαρία ο Robert σήκωσε το χέρι του. Ο Turner τον πλησίασε, αντάλλαξαν μερικές κουβέντες που κανείς δεν μπορούσε να ακούσει μέσα στη φασαρία του χώρου, όταν ο Turner τελικά σήκωσε τον σιδερολοστό έτοιμος να κτυπήσει τον Robert. Οι δυο τους πάλεψαν όταν ο Robert τράβηξε ένα μαχαίρι που έκρυβε στο πουκάμισό του και το κάρφωσε στο στήθος του Turner. Ο Turner πέθανε και ο Robert οδηγήθηκε στην απομόνωση.

Η μητέρα του Robert έτρεξε να του εξασφαλίσει υπεράσπιση σε μια δικηγορική φίρμα ονόματι Boyle, μα ήταν μια υπόθεση δύσκολη, ο Robert σκότωσε ένα φρουρό μπροστά στα μάτια εκατοντάδων άλλων ατόμων. Εν τω μεταξύ είχε επανέλθει σε ισχύ ο νόμος για την θανατική εκτέλεση των κρατουμένων. Η ακρόαση κράτησε 4 μέρες. Ο δικαστής Pollock επέβαλε στον Robert ποινή εκτελέσεως με απαγχονισμό όπως αυτή εκτελεσθεί στις 21 Ιουλίου του ιδίου χρόνου. Ασκήθηκε έφεση για λόγο που αφορούσε την εκλογή ή την σύνθεση των ενόρκων.

Η μητέρα του Robert με ισχυρή θέληση να γλιτώσει το γιο της από την εκτέλεση εισχώρησε σε διάφορες οργανώσεις που αγωνίζονταν ενάντια στην θανατική ποινή. Η υπεράσπιση προσπάθησε να πιαστεί από παντού και να αποδείξει διάφορα, ότι ο Robert είναι πνευματικά ασταθής, ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα κλπ. Από την άλλη η κατηγορούσα αρχή προσπαθούσε να παρουσιάσει τον Robert σαν ένα ψυχρό και αδίστακτο εγκληματία που δολοφονεί με πλήρη πνευματική διαύγεια και σταθερότητα. Η ετυμηγορία «ένοχος» η ποινή «θάνατος». Η υπεράσπιση του Robert πρόβαλε παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων, άλλη μια δίκη θα ξεκινούσε το 1918.

Εξοργισμένος ο Robert έβλεπε τους δικηγόρους του να χειρίζονται την υπόθεσή του σαν ένα φάκελο που πιάνει τόπο στα ράφια τους και να συνεννοούνται εν αγνοία του για το κλείσιμο της υπόθεσης με συμβιβασμό για την αποδοχή από μέρους τους της κατηγορίας του ενόχου σε φόνο δευτέρου βαθμού. Η τρίτη δίκη ολοκληρώθηκε έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα για τον Robert ο οποίος βρέθηκε ένοχος για φόνο πρώτου βαθμού και στον οποίο επιβλήθηκε ποινή θανάτου με απαγχονισμό που θα ’πρεπε να εκτελεσθεί τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου. Κάποιες διαδικαστικές παρεμβάσεις επέτρεψαν την αναστολή εκτέλεσης της ποινής μέχρι τον Απρίλιο του 1920 ενώ απαγορεύτηκαν και οι περαιτέρω ακροάσεις της υπόθεσης για οποιοδήποτε λόγο.

Η μητέρα του Robert δεν μπορούσε να αποδεχτεί την εσχάτη των ποινών για τον Robert, ενώ ο Robert περίμενε καρτερικά το θάνατο του στην απομόνωση. Οι ενέργειες της μάνας έφτασαν μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Woodrow Wilson ο οποίος μαζί με την κοινή γνώμη συγκινημένος από όλη τη ζωή του Robert μετέτρεψε την ποινή θανάτου του σε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Ο Robert θεώρησε αυτή την εξέλιξη σαν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής στη φυλακή. Ο Robert στη νέα του «ζωή στη φυλακή» κι αφού ηρέμισε άρχισε να επωφελείται πάλι αρκετών επιμορφωτικών προγραμμάτων.

Το 1920 μια τρομερά δυνατή καταιγίδα έφερε στο πίσω μέρος του κελιού του, σαν δώρο Θεού, ένα τσακισμένο κλαδί δέντρου με τα υπολείμματα μιας φωλιάς πουλιών με δύο εκτεθειμένα νεογνά πληγωμένα καναρινάκια. Ο Robert κατάφερε να πιάσει τα καναρίνια, να τους φτιάξει μέσα στο κελί του μια φωλιά και να τους παρέχει φαγητό, θεραπεία και αγάπη. Έπειτα άρχισε να διαβάζει κάθε βιβλίο σχετικό με τα πουλιά, ό,τι διαθέσιμο υπήρχε στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Ο Robert ήταν ενθουσιασμένος με τα πουλιά, τα παρατηρούσε που μεγάλωσαν, που αναπαράγονταν πολλαπλασιάζοντας τις ζωές μέσα στην απομόνωσή του. Του επετράπη να έχει απαραίτητο εξοπλισμό στο κελί για την φροντίδα των πουλιών, ήταν ευτυχισμένος. Έπαιρναν άλλους κρατούμενους στο κελί του Robert να δουν τα πουλιά ή να αγοράσουν από τον Robert, ερχόταν κόσμος από έξω να δει τα πουλιά του Robert ή να αγοράσει από τον Robert, ο Robert έκανε τελικά την δική του επιχείρηση, αυτή που ήθελε, στη φυλακή.

Η μητέρα του τον προμήθευε με όλο και περισσότερο νέο εξοπλισμό και φαγητό για τα πουλιά. Ο Robert μελετούσε προσεκτικά τα πάντα πάνω στα πουλιά και κρατούσε πολύτιμες σημειώσεις, παράλληλα πειραματιζόταν με διάφορες δίαιτες, τεχνικές διατροφής και συντήρησης. Τα πειράματα του με τον καιρό γίνονταν ολοένα και πιο ανεπτυγμένα, άρχισε να μελετά τις ασθένειες των πουλιών, την ανατομία τους. Μέχρι το 1927 ο Robert είχε περίπου 150 πουλιά στο κελί του. Τα πορίσματά του έγιναν γνωστά στους πτηνόφιλους σε όλο τον κόσμο.

Κατά το 1927 ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Robert άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Ένα ένα τα πουλιά του πέθαιναν από κάποια αρρώστια που πίστευε ότι ήταν σηπτικός πυρετός. Ο Robert τότε άρχισε απεγνωσμένα και με ξέφρενους ρυθμούς να ψάχνει για τη θεραπεία αναμιγνύοντας οξειδωμένα άλατα και οξέα, διατύπωσε τους τρεις τύπους της ασθένειας από την οποία έπασχαν τα πουλιά του κι αυτή θεωρήθηκε η πρώτη μεγάλη του ανακάλυψη. Σύντομα διάφορα αξιόλογα περιοδικά άρχισαν να δημοσιεύουν τα πορίσματα του Robert, να τον αναγνωρίζουν ως επιστήμονα, μεταξύ των οποίων και το Roller Canary Journal. Και η ζωή του Robert στη φυλακή συνεχιζόταν, ενώ οι δημοσιεύσεις του είχαν πλέον κάνει κατάληψη στον τομέα της πτηνολογίας.

Ο Robert τότε ένιωσε ότι το χρέος του προς την κοινωνία το έχει εκτελέσει. Ότι έχει ξεχρεώσει. Ότι χρειάζεται ελευθερία πριν αυτή η λέξη αρχίσει να ηχεί περίεργα. Το 1928 ζήτησε να επανεξεταστεί η υπόθεση του. Ήθελε να συνεχίσει το έργο του έξω από τη φυλακή. Το αίτημα του απορρίφθηκε από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Calvin Coolidge, αλλά ο Robert δεν παραιτήθηκε. Το 1929 τα επιτεύγματα του ήταν ακόμα πιο αξιόλογα, έκανε σπουδαίες ανακαλύψεις για αρκετές ασθένειες των πτηνών, για την αιμορραγική σηψαιμία, για τις τυφοειδείς ασθένειες, για τις απλές μολύνσεις κλπ.

Οι ανακαλύψεις του τον βοήθησαν να κερδίσει τον σεβασμό όλου του επιστημονικού κόσμου, όλων των ανθρώπων που ασχολούνταν με τον κλάδο, ο κλάδος παρέπεμπε στο όνομα του Robert Stroud. Χαρακτηρίστηκε «ο μυστηριώδης γιατρός των πουλιών». Η Della Jones, μια μεσήλικας πλούσια χήρα από την Indiana, κατάπληκτη από το έργο του Robert και καταγοητευμένη. Όταν το περιοδικό Roller Canary βράβευε επιστήμονα κι αυτός ήταν ο Robert η Della θα έδινε το βραβείο, έτσι άρχισαν οι επαφές του Robert με την Della. To 1931 η Della χρηματοδότησε τα σχέδια του Robert για την προώθηση των θεραπειών του υπό τον τίτλο "Stroud's Specific". Η επιχείρηση άργησε να επιφέρει κέρδη αλλά όταν άρχισε να διαδίδεται μεγάλο ποσοστό των κερδών ο Robert έστελνε στη μητέρα του που υπέφερε από κατάθλιψη.

 

Το ίδιο έτος ο κλονισμός ήταν τεράστιος για τον Robert όταν το Ομοσπονδιακό Γραφείο των Φυλακών διέταξε να παύσει την επιχείρηση του, που μόλις άρχισε να σταθεροποιείται, και να ξεφορτωθεί τα πουλιά του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι θέλουν να καταστρέψουν δουλειά δεκαετιών τόσο χρήσιμη για την επιστήμη και για την κοινωνία. Ο Robert με την Della τότε άρχισαν ένα αγώνα μέσα από τα ΜΜΕ, ραδιοσταθμούς, περιοδικά, με επανειλημμένα αιτήματα σε κυβερνητικούς φορείς κλπ να ζητούν υποστήριξη για την διάσωση αυτού του έργου. Κατά μήκος και πλάτος αυτού του ειρωνικού κόσμου, όλοι οι πτηνόφιλοι έκαναν μια τεράστια ομάδα, εξαπέλυσαν μια τεράστια καμπάνια, μια εκκωφαντική φωνή που είχε αναγκάσει τους όποιους υπευθύνους σε κάθε σχετική και άσχετη γωνίτσα να κουνηθούν, με ένα σχετικά θλιβερό αποτέλεσμα ο Robert να μπορεί να συνεχίσει ό,τι κάνει, αλλά τα έσοδα που θα του αναλογούν να είναι τόσο λίγα όσο για να τραφεί η μητέρα του.

Ο Robert ακόμα πιο οργισμένος άρχισε να προκαλεί ανοιχτά το Ομοσπονδιακό Γραφείο, έκανε λόγο για «κοινωνικοποίηση» της επιχείρησης του, το αποτέλεσμα δεν ήταν πιο γενναιόδωρο από το να του παρασχεθεί μεγαλύτερο κελί για να μπορεί να βολέψει καλύτερα τον εξοπλισμό του ενώ η πρόσβαση σε κάθε είδους εξοπλισμό αποφασίστηκε απεριόριστη. Δεν ήταν γενναιόδωρο γιατί οι θιγμένοι εξουσιαστές γραφειακοί των φυλακών απέκοψαν άλλα ωφελήματα που είχε ως τότε ο Robert στη φυλακή, περιορίστηκαν οι επαφές του με τον κόσμο που ζητούσε από τον Robert μέσω επιστολών συμβουλές ή που μοιράζονταν την αγάπη τους για τα πουλιά.

Το πείσμα του Robert εκφραζόταν πλέον σε δημιουργία κι αυτό σήμαινε τον ουσιαστικό σωφρονισμό του έναντι στον οποίο όμως το σύστημα εθελοτυφλούσε. Ο Robert συγκέντρωσε όλο το υλικό από τις έρευνες του και ετοίμασε ένα βιβλίο, Diseases of Canarie, το οποίο κυκλοφόρησε το 1933 αν και ο Robert δεν έλαβε τα κέρδη από τις πωλήσεις του ποτέ, ο εκδότης φρόντισε να τον εξαπατήσει παρόλες τις προσπάθειες του Robert να ενημερώσει το κοινό για τη μεταχείριση του αυτή. Από την άλλη ο απατεώνας εκδότης φρόντισε να βγει από πάνω κάνοντας παράπονο στα γραφεία των φυλακών και φροντίζοντας, με το άχτι που υπήρχε για τον Robert, όπως αυτός μεταφερθεί σε νέες φυλακές, στο Alcatraz.

Ο Robert ήξερε πως αν μεταφερόταν θα έχανε τα πουλιά του. Δεν μπορούσε να το επιτρέψει με κανένα τρόπο. Άρχισε τότε να διαβάζει νομικά βιβλία, βρήκε την απάντηση στο πρόβλημά του μόνος του, ήξερε τι πρέπει να κάνει και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τη βοήθεια ενός ατόμου έξω που δεν μπορούσε να είναι άλλο από την Della. O νόμος προέβλεπε πως εάν ο κρατούμενος είναι συζευγμένος σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας στην πόλη του Kansas δικαιούται να μείνει εκεί. Ο Robert και η Della παντρεύτηκαν το 1933 σύμφωνα με το νόμο που τότε απαιτούσε μια εντελώς σύντομη και απλή διαδικασία όταν ο ένας εκ των συζύγων είναι κρατούμενος (υπογραφή ενός συμβολαίου).

Σύντομα οι εξουσιαστές γραφειακοί άρχισαν να θορυβούνται σημαντικά που ένας από τους πιο προβληματικούς τους κρατουμένους παντρεύτηκε χωρίς την άδεια τους. Όμως αυτή τη φορά θυμωμένη ήταν και η μητέρα του Robert που δεν είχε λάβει ενημέρωση σχετικά αλλά και που αν λάμβανε πάλι θα εναντιωνόταν αφού ήταν απόλυτη στο ότι οι γυναίκες μόνο μπλεξίματα φέρνουν στον Robert. Έπειτα η μητέρα του ζήλευε την Della από τότε που τη βοήθεια την πολύτιμη άρχισε να του την προσφέρει εκείνη, ένιωθε προδομένη μέχρι τον θάνατό της, το 1937.

Ένας ακόμα λόγος ο Robert να μείνει εκεί που ήταν αν και οι γραφειακοί δεν έπαυσαν να προσπαθούν να τον μετακινήσουν όλα αυτά τα χρόνια. Το 1937 οι περιορισμοί ήταν ακόμα περισσότεροι για τον Robert, οι περικοπές ακόμα πιο πιεστικές αφού αφορούσαν πλέον και την επαφή του με την Della, με τη γυναίκα του, την οποία πλέον δεν μπορούσε να βλέπει. Ήταν η τιμωρία του γιατί επέσυρε την προσοχή του κόσμου στη φυλακή και στα συστήματά της και την εξέθεσε σε δημόσια κριτική.

Τον Δεκέμβριο του 1942 διατάχθηκε η μεταφορά του Robert στο Alcatraz (παλιά στρατιωτική φυλακή που από το 1934 δεχόταν πολιτειακούς εγκληματίες μεταξύ των οποίων πολλές φίρμες, Αλ Καπόνε κλπ). Εκεί οι νόμοι της φυλακής ήταν περίεργοι, υπήρχαν αυστηρότεροι νόμοι σιωπής, πολλοί από τους κρατούμενους έμεναν αλυσοδεμένοι κλπ. Ο Robert έχασε τα πουλιά του αλλά διατήρησε το δικαίωμα περιορισμένης πρόσβασης σε βιβλιοθήκη όπως και επικοινωνίας με θαυμαστές του.

Ο Robert συνέχιζε να μελετά νομικά βιβλία και να προσπαθεί, μετά από 29 συνολικά χρόνια πίσω από τα σίδερα, να επιτύχει να αφεθεί ελεύθερος υπό όρους (parole), να ακουστεί ξανά. Tα όποια αιτήματα του απορρίφθηκαν. Οργισμένος έγραψε ένα ακόμα βιβλίο με τίτλο «Looking Outward: A History of the U.S. Prison System from Colonial Times to the Formation of the Bureau of Prisons». Ήταν το δεύτερο βιβλίο του που αφορούσε τις φυλακές και το σύστημα, το πρώτο ήταν αυτοβιογραφικό με τίτλο «Bobbye».

Και συνέχισε το έργο του, έκανε νέες ανακαλύψεις, ετοίμασε νέο βιβλίο πτηνολογίας Stroud's Digest on the Diseases of Birds (εκδόθηκε το 1942). Κατά τη διάρκεια των τελευταίων αυτών ετών η υγεία του Robert άρχισε να κλονίζεται πάλι από τα σημάδια της παλιάς του ασθένεια Bright’s, κόντεψε να πεθάνει από πνευμονία, είχε προστάτη, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα γι’ αυτόν. Κάποτε ηρνείτο να πάρει φάρμακα, ήθελε να μείνει στον πόνο νιώθοντας ότι έτσι παλεύει πιο ενεργά για την ελευθερία του ή ότι είναι ζωντανός.

Τα αιτήματα του συνεχίστηκαν και όλα ανεξαιρέτως έβρισκαν την επανειλημμένη παγερή απόρριψη, μέχρι το 1951 πια, όταν σε μια κρίση έλλειψης θάρρους ο Robert προσπάθησε να βάλει ένα τέλος στη ζωή του, λαμβάνοντας υπερβολική δόση φαρμάκων. Ούτε καν αυτό δεν κατάφερε παραπονέθηκε, ξύπνησε την άλλη μέρα και οι τοίχοι της φυλακής ορθώνονταν ακόμα τριγύρω του όλο και πιο ασφυκτικά.

Εν τέλει το 1959 μεταφέρθηκε στις φυλακές μειωμένης ασφαλείας του Springfield, στο Missouri, όπου είχε περισσότερες ελευθερίες και ιατρική φροντίδα κι όμως πάλι δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήταν σαν ένα μαχαίρι σφηνωμένο στο ηλικιωμένο πια σώμα του που αν δεν έβγαινε, όση φροντίδα και να δεχόταν γύρω από την πληγή, θα επέφερε περισσότερο πόνο και οδύνη.

Ο Robert το 1963, 73χρονος πια, βρέθηκε νεκρός στο κελί του και ο θάνατος του οφειλόταν σε παθολογικά αίτια λόγω προχωρημένης ηλικίας. Λέγεται πως στα τελευταία χρόνια της ζωής του μάθαινε γαλλικά.

 

The Miracle Worker 1962

The Miracle Worker 1962

Το Θαύμα της Άνι Σάλιβαν

  

Σκηνοθεσία: William Gibson, Helen Keller

Σενάριο: Fred Coe

Είδος: Biography, Drama

Διάρκεια: 01:46

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Anne Bancroft: Annie Sullivan

Victor Jory: Captain Arthur Keller

Inga Swenson: Kate Keller

Andrew Prine: James Keller

Kathleen Comegys: Aunt Ev

 

Η συναρπαστική και συγκινητική ιστορία των πρώτων χρόνων της ζωής της Ελεν Κέλερ και της δασκάλας της Άννι Σάλιβαν, η οποία τη βοήθησε να ξεπεράσει την σύγχυση που οφειλόταν στην αναπηρία της (τυφλή, κωφή και άλαλη) και έμαθε να επικοινωνεί μαζί της μέσω της γλώσσας των κωφαλάλων. Ένα βιογραφικό δράμα, το οποίο δικαίως χάρισε στην Αν Μπάνκροφτ και στην Πάτι Ντιουκ τα Οσκαρ Α' και Β' γυναικείου ρόλου αντίστοιχα, για τις αξεπέραστες, ιστορικές ερμηνείες τους. Η ταινία που άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς, αποτέλεσε επίσης την πρώτη υποψηφιότητα για Οσκαρ του σκηνοθέτη της Αρθουρ Πεν, ενώ προτάθηκε επίσης για Όσκαρ κοστουμιών και καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Μια συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία που το μόνο που έχει να διδάξει είναι τα πάντα.

Lawrence of Arabia 1962

Lawrence of Arabia 1962

Ο Λώρενς της Αραβίας

  

Σκηνοθεσία: David Lean

Σενάριο: T.E. Lawrence, Robert Bolt, Michael Wilson

Είδος: Adventure, Biography, Drama, War

Διάρκεια: 03:36

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter O'Toole: Lawrence

Alec Guinness: Prince Faisal

Anthony Quinn: Auda Abu Tayi

Jack Hawkins: General Allenby

Omar Sharif: Sherif Ali

 

-PLAIN EPIC: «Αν ήσουν ο παραγωγός και κάποιος έρθει και σου προτείνει να γυρίσεις μια ταινία διάρκειας τεσσάρων ωρών, χωρίς σταρ, χωρίς γυναίκες, χωρίς ρομάντζο και ζητάει γι αυτή ένα υπέρογκο ποσό για να τη γυρίσει στην έρημο, τι θα του απαντούσες;» Βιώνοντας τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο άτολμες περιόδους της Χολιγουντιανής παραγωγής, τα λόγια του Omar Sharif φαντάζουν κάτι περισσότερο από προφητικά. Ταινίες σαν τον Λώρενς της Αραβίας δεν γυρίζονται πια. Οι υπερπαραγωγές της κινηματογραφικής βιομηχανίας περιορίζονται σε μια πολύ μικτή γκάμα θεματολογίας, που εκτείνεται από ψηφιακές περιπέτειες ως δράματα εποχής υπερεμπλουτισμένα με ρομαντικές αποφύσεις. Η φωτογραφική αισθητική ως έργο τέχνης, η πρόκληση συναισθημάτων μέσω εικαστικών πηγών, τα μακρόσυρτα επιβλητικά πλάνα επικών προδιαγραφών, είναι στοιχεία που ο εύπεπτος και εύκολα τρομοκρατούμενος σύγχρονος κινηματογράφος αποφεύγει επιδεικτικά. Η ταινία του David Lean ανήκει στο είδος των ταινιών που τα εκπροσωπεί. Είναι όλα όσα το σύγχρονο σινεμά έχει χάσει μέσα στο πέρασμα των καιρών. Πλάνα όπως αυτά της απέραντης ερήμου και των καραβανιών που τη διασχίζουν, εικόνες που πάλλονται από την ζωντανή διάσταση του επικού, στοιχειώνουν βλέμμα και αισθήσεις του θεατή αφήνοντας το χρώμα τους ανεξίτηλο στο χάρτη της κινηματογραφικής μνήμης, όσο και αν ιστορία και πλοκή αρχίζουν να ξεθυμαίνουν μέσα της. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του φιλμ.

-FILMPAINTING: Σίγουρα διαθέτει άφθονα τα στοιχεία της περιπέτειας, ενός μεγαλοπρεπούς ιστορικού δράματος, ωστόσο είναι η τελική απόχρωση της μαγείας που μένει αποτυπωμένη, όπως η θύμηση ενός σπουδαίου ζωγραφικού πίνακα. Η ιστορία της στρατολόγησης του Λώρενς στο πλευρό των Άγγλων στην εξέγερση των Αράβων κατά των Τούρκων κατακτητών την περίοδο 1914-1917, αφομοιώνεται από το μεγαλοπρεπές σκηνικό της ερήμου, απορροφώντας ταυτόχρονα από τα επιδραστικά του στοιχεία: Πώς θα φάνταζε ο Peter O`Toole μπροστά σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό πεδίο δράσης; Σίγουρα παράταιρος. Η μορφή του Λώρενς, του ημιπαράφρονα ήρωα που με τη διαφορετικότητά του κατόρθωσε να συσπειρώσει τους Άραβες γύρω από το όραμά του, γίνεται ένα με το περιβάλλον που τον αγκαλιάζει: Όπως ακριβώς και η προσωπική του ιστορία, ενός ανθρώπου που αφομοιώθηκε μέσα από αλλεπάλληλες ψυχικές μεταλλαγές από τον λαό που κλήθηκε να απελευθερώσει. Ίσως αυτή η ταύτιση των χαρακτήρων με τη φωτογράφηση της αφιλόξενης υπαίθρου, να ήταν η αιτία που κανείς τους δεν τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, σε αντίθεση με τα εικαστικά χαρακτηριστικά του φιλμ –σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική-. Ίσως τελικά η αναφορά του Omar Sharif περί απουσίας σταρ να κρύβει μέσα της μια μικρή δόση αλήθειας. Παρά τη συμμετοχή μερικών από τα λαμπρότερα αστέρια του φιλμικού στερεώματος – Peter O`Toole, Alec Guinness, Anthony Quinn, Omar Sharif, Claude Rains, Anthony Quale, Jack Hawkins - το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ένα οπτικό αριστούργημα, από εκείνα που κρεμασμένα σε κάποιον τοίχο σε καλούν να απορροφηθείς μέσα τους, αδιαφορώντας για το θέμα που πραγματεύονται. Μετατρέποντας τον David Lean από τον μεγάλο σκηνοθέτη της Γέφυρας του Ποταμού Κβάι και του Δόκτωρ Ζιβάγκο, σε ζωγράφο…

-ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ: Στρατηγός Murray (Donald Wolfit): «Δεν μπορώ να καταλάβω αν είσαι παράφρονας ή απλά βλακώδης» - Lawrence (Peter O’Toole): «Έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα, κύριε.» 

-2½ ΓΑΜΟΙ:

1) Peter O’Toole: Μορφή άλλοτε αινιγματική, άλλοτε σοφή, άλλοτε ημιπαράφρονη, στο ρόλο που τον στιγμάτισε για πάντα. 

2) Είναι ό,τι και το 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος για το σινεμά του φανταστικού: Ποίηση… 

+½) Τα σύγχρονα ανάλογα του φιλμ του Lean: Hulk, Εξολοθρευτης 3 , Matrix Reloaded, X-Men 2. Μιζέρια… 

-ΚΑΙ 1½ ΚΗΔΕΙΑ:

1) Αλλά ούτε μια γυναίκα σε τρεισήμισι ώρες ταινία; Ούτε το “Queer as folk” τέτοιο χάλι. Κάτσε, μάλλον τα μπέρδεψα… 

+½) …αλλά με τόσο λιοπύρι και τόση άμμο, λογικό είναι να μου ‘ρθει μια ζαλάδα. Τρεκλίζοντας προς το ψυγείο…