Beneath The 12-Mile Reef 1953

 

Beneath The 12-Mile Reef 1953

ΥΦΑΛΟΣ 12 ΜΙΛΙΩΝ

 

Σκηνοθεσία: Robert D. Webb

Σενάριο: A.I. Bezzerides

Είδος: Adventure, Drama

Διάρκεια: 1h 42min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Wagner: Tony Petrakis

Terry Moore: Gwyneth Rhys

Gilbert Roland: Mike Petrakis

J. Carrol Naish: Socrates 'Soc' Houlis

Richard Boone: Thomas Rhys

Angela Clarke: Mama Petrakis

Peter Graves: Arnold Dix

Jay Novello:            Sinan

 

Η ταινία είναι η τρίτη που γυρίστηκε σε σινεμασκόπ και από τις πρώτες με υποβρύχιες λήψεις. Περιγράφει τη ζωή δύο Ελλήνων σφουγγαράδων, πατέρα και γιου, τη Φλόριντα. Ο πατέρας σκοτώνεται ψαρεύοντας σε μια επικίνδυνη θαλάσσια περιοχή και ο γιος αναλαμβάνει μόνος του το δύσκολο επάγγελμα του σφουγγαρά.

Εκτός από τις δυσκολίες της δουλειάς, έχει επίσης να αντιμετωπίσει την απόρριψη από την οικογένεια της κοπέλας που αγαπά.

Οι σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς Το Τάρπον Σπρινκς της Φλόριντα είναι το μέρος εκείνο του κόσμου,όπου, αναλογικά με τον πληθυσμό του, φιλοξενεί τους περισσότερους Έλληνες... Ουσιαστικά, δημιουργήθηκε από Έλληνες θαλασσινούς, που εγκαταστάθηκαν στις ακτές της Βορείου Αμερικής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Νησιώτες, ως επί τω πλείστον Δωδεκανήσιοι, Συμιακοί , Καλύμνιοι και Χαλκίτες ίδρυσαν ελληνική Κοινότητα και με την ξεχωριστή τέχνη τους καθιέρωσαν το Τάρπον Σπρινγκς, το μικρό ελληνικό ψαροχώρι της Φλώριδας που βρίσκεται βόρεια της Αγίας Πετρούπολης στον κόλπο του Μεξικού, ως το μεγαλύτερο κέντρο εμπορίου σπόγγων της Αμερικής!

Υπάρχουν πάμπολλες ιστορίες για τους σκληροτράχηλους βουτηχτάδες.

Το 1953 το Χόλυγουντ επένδυσε και σε μια ταινία με θέμα τη ζωή και τις εριπέτειες μιας ελληνικής οικογένειας σφουγγαράδων του Τάρπον Σπρινγκς σε σενάριο του πασίγνωστου κι επιτυχημένου ελληνοαρμενικής καταγωγής σεναριογράφου του Χόλυγουντ Αλμπερτ Ισαάκ Μπεζερίδη με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Βάγκνερ (Beneath the 12-Mile Reef).

Το 1947 το περιοδικό N ational G eographic δημοσίευε το παρακάτω περιγραφικό κείμενο για τους Σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς που, τότε, απαριθμούσε περί τους 3.000 Έλληνες: << Σαν πουλί που επιστρέφει στη φωλιά του, το καΐκι δένει δίπλα στα άλλα σφουγγαράδικα. Άλλο είναι βαμμένο πορτοκαλί και μαύρο, άλλο καταγάλανο, άλλο λευκό, μπλε, κόκκινο και μαύρο, άλλο πάλι λευκό, γκρίζο, πορτοκαλί και πράσινο – το καθένα με το δικό του μεγαλόπρεπο όνομα: Αίγλη, Δημοκρατία, Βενιζέλος, Άγιος Νικόλαος, Ποσειδών, Τζορτζ Ουάσιγκτον… Τα ονόματα είναι γραμμένα με μαύρη μπογιά για να ξεχωρίζουν. Στην προβλήτα του Τάρπον Σπρινγκς αράζουν γύρω στα 150 σφουγγαράδικα καΐκια, το ένα δίπλα στο άλλο, που ψαρεύουν σφουγγάρια με δύτες στα βαθιά ή με καμάκι στα ρηχά, όλα φρεσκοβαμμένα, στην τρίχα. Τα περισσότερα είναι άδεια, καθώς τα φορτία τους έχουν πια στοιβαχτεί στις ασφαλείς αποθήκες της Sponge Exchange, της Κεντρικής Αγοράς, όπου διαμορφώνονται οι τιμές των σφουγγαριών κατόπιν δημοπρασίας.

Σε λίγο θα μεταφερθούν εκεί και τούτα τα καινούργια σκούρα, δύσοσμα σφουγγάρια. Οι ναύτες τα ξεφορτώνουν. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα τα επιθεωρούν. Γερή μπάζα! Οι δύτες γυρίζουν βιαστικά στα σπίτια τους ή μαζεύονται στα καφενεία. Φανταχτερές ζωγραφιές με βυζαντινά θέματα δεσπόζουν στους τοίχους· ελληνικά πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια ρίχνουν γύρω φευγαλέες ματιές. «Γεια σου, Νικ!» «Γεια σου και σένα». «Πώς είν’ η θάλασσα;» Οι θαμώνες κάθονται στα μικρά τραπέζια, πίνουν ελληνικό καφέ, διαβάζουν παλιές εφημερίδες. Κάποιοι βγαίνουν να ξεμουδιάσουν από το κούνημα στο καΐκι και περπατούν ως το μόλο ή ως την Κεντρική Αγορά, όπου περι-γράφουν στους επισκέπτες με μια δόση χιούμορ πώς είναι να μαζεύεις σφουγγάρια >>...