Zatôichi monogatari 1962

Zatôichi monogatari 1962

Η Ιστορία του Zatoichi

  

Σκηνοθεσία: Kazuo Mori

Σενάριο: Minoru Inuzuka

Είδος: Action, Adventure, Martial Arts, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:12

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Shintar Katsu: Zatôichi / Blind Man Ichi / Masseur Ichi

Masayo Mari: Tane / Tatekichi's sister / Seisuke's ex-lover

Yoshie Mizutani: Yahei / Father of Tane and Tatekichi

Ryûzô Shimada: Shigezô of Sasagawa / Sasagawa yakuza boss

Hajime Mitamura: Hanji of Matsugishi

 

Ο τυφλός χειρομαλάκτης Ζατοΐτσι προσλαμβάνεται από έναν αρχηγό συμμορίας γιακούζα, καθώς πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος με την αντίπαλη συμμορία. Ο Ζατοΐτσι έχει φήμη άριστου χειριστή του σπαθιού κι ο αρχηγός πιστεύει ότι ορθώς ξόδεψε αυτά τα λεφτά. Ο αρχηγός της αντίπαλης συμμορίας μαθαίνει τα νέα και προσλαμβάνει έναν ρόνιν. Ο Ζατοΐτσι στην εμφάνιση δείχνει πολύ ταπεινός κι όλοι όταν τον βλέπουν πιστεύουν ότι αποτελεί περίγελο της φεουδαλικής γιαπωνέζικης κοινωνίας. Όλα αυτά όμως μέχρι να βγάλει από το θηκάρι το σπαθί του…

Otoshiana 1962

 

Otoshiana 1962

Ο Λάκκος

Σκηνοθεσία: Hiroshi Teshigahara

Σενάριο: Kobo Abe

Είδος: Crime, Drama, Fantasy, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:37

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Hisashi Igawa: Miner

Sumie Sasaki: Shopkeeper

Sen Yano: Toyama

Hideo Kanze: Policeman

Kunie Tanaka: Man in white suit

 

Ο Hiroshi Teshigahara στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, που αποτελεί και το πρώτο μέρος της επιτυχημένης συνεργασίας του με τον σπουδαίο βιβλιογράφο Kobo Abe, θα κινηματογραφήσει μια εκπληκτική ταινία που αναδεικνύει την καλλιτεχνική ευρωστία του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη. Ο επίσης ζωγράφος Hiroshi Teshigahara θα κατασκευάσει αδιαμφισβήτητου κάλλους σκηνές που αποτυπώνουν με γλυπτική ακρίβεια τις αχανής ανοικοδόμητες Γιαπωνέζικες εκτάσεις.

Στο Otoshiana ο θεατής θα πέσει εξ' αρχής σε έναν "Λάκκο" γεμισμένο με συμβολισμούς και αμφισημίες. Γεγονός που δίνει μια σουρεαλιστική και αλληγορική χροιά στην ταινία, που όμως ταυτόχρονα λειτουργεί σαν ένα ρεαλιστικό πορτραίτο των απάνθρωπων εργασιακών συνθηκών της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Συγκεκριμένα, στην πρώτη σκηνή παρακολουθούμε έναν κατατρεγμένο ανθρακωρύχο με τη συνοδεία του γιου του να εγκαταλείπουν τη σκληρή δουλειά του χωριού για μια καλύτερη, (αλλά και άγνωστη) μοίρα. Οι εργάτες εμφανίζονται εξαθλιωμένοι και πλήρως υποταγμένοι στην καταπιεστική εργοδοσία, σκλάβοι των βασικών τους αναγκών. Έτσι, όταν έρχεται η προοπτική μιας καλύτερης δουλειάς, ο άπορος πατέρας ενδίδει δίχως δεύτερη σκέψη.

Μόνο που αυτή η προοπτική δεν είναι παρά μια παγίδα της εργοδοσίας με σκοπό να πλήξει ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη τραυματίζοντας και τον θεσμό των συνδικάτων. Ο ανθρακωρύχος, πιόνι ενός καλοστημένου σχεδίου και σωσίας προέδρου συνδικάτου, θα δολοφονηθεί από μια παραδόξως ακατανόητη φυσιογνωμία. Ο Hiroshi Teshigahara μέσω ενός πλήθους αψεγάδιαστων εικαστικών στοιχείων, συμβολισμών και μυστηριακής φύσης προβληματισμών θα θέσει την ταινία του σε μια ονειρική βάση. Σε ένα ύφος που μας παραπέμπει ευθύς αμέσως στο ύστερο cinema του Tarkovsky, όντας η αυθεντία του είδους. Τα γεγονότα που ακολουθούν, με επίκεντρο μια γυναίκα μάρτυρα του προαναφερθέν φονικού, θα περιπλέξουν την κατάσταση και θα ανασύρουν στην επιφάνεια μια κοινωνία δολοπλοκίας, διαφθοράς και ηθικού παρηκμασμού.

Μεγάλο ενδιαφέρον ενέχει και ο τρόπος που χρησιμοποιεί δραματουργικά ο Τεσιγκαχάρα τους νεκρούς ήρωες. Συγκεκριμένα, αυτοί εμφανίζονται με τη μορφή φαντασμάτων και συνυπάρχουν στον κόσμο των ζωντανών, όντας όμως αόρατοι για τους τελευταίους. Η λεπτή ειρωνεία είναι διάχυτη και σε συνδυασμό με τα ντοκιμαντεριστικά πλάνα προσδίδουν μια "απομυθοποιητική" αντικειμενικότητα στην υπερβατικότητα του θανάτου. Επίσης, η μορφή των φαντασμάτων που περιτριγυρίζουν μάταια τον κόσμο των ζωντανών ζητώντας απαντήσεις σε φλεγόμενα ερωτήματα, επαναφέρουν στο προσκήνιο ένα απ' τα αγαπημένα θέματα του Ιάπωνα καλλιτέχνη. Αυτό της αναζήτησης ταυτότητας, καθώς οι ήρωες αποτυπώνονται στο σύνολο τους ως χαμένα καράβια στον ωκεανό της ζωής δίχως χάρτες και πυξίδα...

Τα ερωτήματα μένουν άλυτα και ο συμπάσχων θεατής έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες αποκατάστασης της τάξης και φανέρωσης της πλεκτάνης στον μικρό γιο. Ο τελευταίος, ως μια προσωποποίηση της αλήθειας, έχει παρακολουθήσει όλα τα γεγονότα με τα μάτια του. Ωστόσο οι αντιδράσεις του δεν είναι επιθυμητές. Με το ακατανόητο ψυχρό βλέμμα και την απαθή παρουσία του κρύβεται πίσω από τις σκιές. Δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον για όσα αποτρόπαια έχει παρακολουθήσει, και όντας ο ίδιος τέκνον της ανέχειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης θα προσπαθήσει να προσκομίσει το παραμικρό όφελος προτού αποχωριστεί τα φονικά εδάφη. Σε ένα απαισιόδοξο και αινιγματικό σχόλιο του δημιουργού για το μέλλον, αλλά και ταυτοχρόνως μια ηχηρή επεξήγηση της κοινωνίας της εποχής του.

Ο Λάκκος είναι μια ταινία σπάνιας εικαστικής ομορφιάς. Το πλήθος των συμβολισμών είναι ικανό να θέσει τον θεατή σε έναν αέναη προβληματισμό. Και η παρακολούθηση του συνιστά την ουσιαστικότερη μας αφοσίωση στο χαρισματικό cinema του Hiroshi Teshigahara.

 

Harakiri 1962

Harakiri 1962

Χαρακίρι

Σκηνοθεσία: Masaki Kobayashi

Σενάριο: Yasuhiko Takiguchi, Shinobu Hashimoto

Είδος: Action, Drama, History, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 02:13

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Tatsuya Nakadai: Hanshiro Tsugumo

Akira Ishihama: Motome Chijiiwa

Shima Iwashita: Miho Tsugumo

Tetsuro Tamba: Hikokuro Omodaka

Masao Mishima: Tango Inaba

 

Ένα από τα σπουδαιότερα ιαπωνικά φιλμ όλων των εποχών, και ταυτόχρονα το πιο ύπουλα… αντι-ιαπωνικό, καθώς ο μαρξιστής Masaki Kobayashi ανατινάζει «από τα μέσα» την τελετουργία ενός πανάρχαιου θεσμού: το χαρακίρι, η έσχατη λύση των εξαθλιωμένων και απελπισμένων σαμουράι του 17ου αιώνα, είναι και το μοναδικό μέσο πίεσης για τον πρωταγωνιστή στο κατώφλι μιας φεουδαρχικής οικίας. Ωστόσο, το κόλπο του εκβιασμού δεν πιάνει πια και ο σαμουράι αναγκάζεται να κάνει χαρακίρι με το ξύλινο σπαθί του – το ατσαλένιο έχει αναγκαστεί να το πουλήσει. Απομένει, λοιπόν, να απολαύσετε τη συνταρακτική, απόλυτα επαναστατική ανατροπή που επιχειρεί ο αδίστακτος Kobayashi. Ένα φιλμ ψυχρό, ανατριχιαστικό, με την δύναμη και την ακρίβεια μιας ωρολογιακής βόμβας.

  

UN AUTUMN AFTERNOON 1962

 UN AUTUMN AFTERNOON 1962

Φθινοπωρινό Απόγευμα

 

Σκηνοθεσία: Yasujiro Ozu

Σενάριο: Kôgo Noda, Yasujiro Ozu

Είδος: Drama, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 02:00

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Chishu Ryu: Shuhei Hirayama

Shima Iwashit: Michiko Hirayama

Keiji Sada: Koichi Hirayama

Mariko Okada: Akiko Hirayama

Teruo Yoshida: Yutaka Miura

 

Το Ιαπωνικό δράμα του σκηνοθέτη Yasujiro Ozu, μας διηγείται την ιστορία ενός χήρου πατέρα, ο οποίος αποφασίζει να αποχωριστεί την μοναδική παρέα που έχει, πιέζοντας την κόρη του να παντρευτεί. Ο σκηνοθέτης Οzu, από πολλούς μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ποιητής της αλλαγής των εποχών» και παρ΄όλο που το μεγαλύτερο μέρος της ταινία εξελίσσεται σε εσωτερικά μέρη, η φθινοπωρινή θλίψη είναι φανερή καθ΄ όλη τη διάρκειά της. Οι σκηνές με τα γυμνά φθινοπωρινά δέντρα και με τα χρώματα του φθινοπωρινού ουρανού συνθέτουν το ιδανικό «κύκνειο άσμα» για τον σκηνοθέτη αλλά και μία ταινία που μας ταξιδεύει στην ιαπωνική κουλτούρα της εποχής.

The End of Summer 1961

The End of Summer 1961

Το Τέλος του Καλοκαιριού

  

Σκηνοθεσία: Yasujiro Ozu

Σενάριο: Kôgo Noda, Yasujiro Ozu

Είδος: Drama, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:43

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Ganjirô Nakamura: Kohayagawa Manbei

Setsuko Hara: Akiko

Yoko Tsukasa: Noriko / second daughter

Michiyo Aratama: Fumiko / eldest daughter

Keiju Kobayashi: Hisao / Fumiko's husband

 

H ζωή των μελών της οικογένειας Κοχαγιαγκούνα και η προσπάθειά τους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τον εαυτό τους αλλά και για το σύνολο της οικογένειάς τους προβάλλεται στο μεταπολεμικό Κιότο μέσα σε ειδυλλιακές τοποθεσίες. Η μικρή επιχείρηση της οικογένειας αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και προκαλεί την ανησυχία της Fumiko (Michiyo Aratama), της παντρεμένης κόρης που βρίσκει απαράδεκτη τη συμπεριφορά του πατέρα της Manbei (Ganjiro Nakamura), ένα καλοστεκούμενο χήρο γεμάτο διάθεση για ζωή και αποφασισμένο να διατηρήσει τον τρόπο ζωής του που τού επιτρέπει μια ανεξαρτησία κινήσεων. Πέρα από τις «ατασθαλίες» του πατέρα την οικογένεια απασχολεί το θέμα της αποκατάστασης των δύο ανύπαντρων αδερφών, της χήρας Akiko (Setsuko Hara) και της νεότερης Noriko (Yoko Tsukasa), οι οποίες καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σ’αυτό που θέλουν και σ’αυτό που θεωρείται καλύτερο για την οικογένεια.

Για άλλη μια φορά ο Yasujiro Ozu ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα, τις οικογενειακές σχέσεις, το χάσμα των γενεών αλλά και το ξεθώριασμα των παραδοσιακών αξιών που αντικαθίσταται από τις αξίες μιας νέας γενιάς καθώς πραγματοποιείται το πέρασμα της Ιαπωνικής κοινωνίας σε ένα πιο δυτικό τρόπο ζωής.

Οι ανθρώπινες σχέσεις ξετυλίγουν το κουβάρι των αντιθέσεων ανάμεσα στο κοινωνικά αποδεκτό, στο καθήκον και στις προσωπικές αδυναμίες και επιθυμίες που προάγουν ηθικά διλήμματα και προκαλούν συγκρούσεις κα εντάσεις, για να αποδυναμωθούν πάλι μπροστά στην αμείλικτη πορεία του χρόνου που συντροφεύει τον κύκλο της ζωής στην ολοκλήρωσή του. Ο Ozu ρίχνει μια στοχαστική ματιά στις μεγάλες στιγμές της ζωής και στο τέλος της, στη αέναη κίνηση που οδηγεί στα γηρατειά και στο θάνατο ενώνοντας τις ανθρώπινες ψυχές –κομμάτια του οικογενειακού του δράματος γύρω από ό,τι αρχικά μπορεί να τους χώρισε ή να τους προβλημάτισε.

Η δημιουργία του γίνεται μια διακριτική παρουσίαση του νέου χωρίς να προκαλεί νοσταλγικές εντάσεις για ένα κόσμο που χάνεται μέσα στην αλλαγή, μάρτυρες της οποίας γίνονται οι ήρωές του, συνηθισμένοι κατά τ’άλλα, αποφασισμένοι όμως να νικήσουν με τη σιωπηρή τους δύναμη τα «πρέπει» και να συναινέσουν με τις αναπόφευκτες αλλαγές.

Παρόλο που ο Ozu κινείται στο ίδιο μοτίβο με τις προηγούμενες δημιουργίες του, από το The end of summer λείπει το έντονο ψυχολογικό στοιχείο. Τουλάχιστον ως προς αυτό το επίπεδο διακρίνεται από μια χαλαρότητα που δεν επιτρέπει εκείνη τη διεισδυτική ματιά στις προσωπικότητες, ούτε όμως τα διλήμματα αναφύονται με την ίδια ένταση. Οι εικόνες του μοιάζουν περισσότερο με φευγαλέες ματιές σ’ένα τρόπο ζωής παρά με μια σε βάθος αναζήτηση της ψυχικής και συναισθηματικής κατάστασης των χαρακτήρων.

Οι ερμηνείες ωστόσο, κυρίως από την Michiyo Aratama και τον Ganjiro Nakamura, η κόρη και ο πατέρας που έρχονται σε σύγκρουση, είναι αποκαλυπτικές με ευαισθησία, ένταση, χιούμορ και συγκίνηση.

Hanyo 1960

Hanyo 1960

Η Υπηρέτρια

Σκηνοθεσία: Ki-young Kim

Σενάριο: Ki-young Kim

Είδος: Crime, Drama, Film Noir, Thriller, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:51

Γλώσσα: Korean

Παίζουν:

Jin Kyu Kim: Dong-sik Kim

Jeung-nyeo Ju: Mrs. Kim

Eun-shim Lee: Myung-sook

Aeng-ran Eom: Kyung-hee Cho

Seon-ae Ko: Seon-young Kwak

 

Αν και δημοφιλέστατο στη χώρα του τότε, έφυγε πολύ γρήγορα από τις αίθουσες και έμεινε χωρίς διανομή στο DVD για πολλά χρόνια παρά τις φήμες ότι επρόκειτο για ένα πολύ καλό φιλμ.

Το 1997 επαναπροβλήθηκε στο Pusan International Film Festival, καταχειροκροτήθηκε από όλους και άρχισε να χτίζει τη φήμη του σε όλο τον κόσμο κάνοντας το να επανακυκλοφορήσει και να το πάρει χαμπάρι ο Im Sang-soo και να κάνει το remake

Οι διαφορές στο στόρι όμως είναι τεράστιες.

Στο original του 1960, ήρωας είναι ένας μέσης ηλικίας μουσικός και δάσκαλος μουσικής που αναφέρει μια κοπέλα που του είχε στείλει ένα ερωτικό γράμμα, με αποτέλεσμα εκείνη να φύγει και αργότερα να αυτοκτονήσει.

Ο δάσκαλος έχει οικονομικά προβλήματα καθώς μετακόμισε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι για χάρη της εγκύου γυναίκας του, και για να κερδίσει χρήματα κάνει μαθήματα πιάνου σε μια κοπέλα.

Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι αυτή η κοπέλα ήταν η καλύτερη φίλη της πρώτης που αυτοκτόνησε και ότι στη πραγματικότητα εκείνη είναι που ήταν ερωτευμένη μαζί του.

Όταν ο δάσκαλος αποφασίσει να προσλάβει μια υπηρέτρια για να βοηθά την έγκυο γυναίκα του, τα πράγματα θα φτάσουν σε εμμονές και φόνους καθώς και εκείνη τον διεκδικεί για τον εαυτό της!

Ο σκηνοθέτης της ταινίας ήταν γνωστός για τα αμφιλεγόμενα στοιχεία των ταινιών του και συνήθιζε να φτάνει στις σεξουαλικές ψυχώσεις μαζί με στοιχεία τρόμου σε πολλές από αυτές.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία ήταν πολύ καλή στην εποχή της και γενικά η ταινία θεωρείται πολύ καλύτερη από το remake.

 

  

Tokyo Story 1953

Tokyo Story 1953

Ταξίδι στο Τόκιο

 

 

Σκηνοθεσία: Yasujiro Ozu

Σενάριο: Kôgo Noda, Yasujiro Ozu

Είδος: Drama, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 02:16

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Chishu Ryu: Shukichi Hirayama

Chieko Higashiyama: Tomi Hirayama

Setsuko Ha: Noriko Hirayama

Haruko Sugimura: Shige Kaneko

Sô Yamamur: Koichi Hirayama

 

Το Ταξίδι στο Τόκιο, η πρώτη ταινία του Όζου πού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στη Δύση, προσφέρει μια διαφωτιστική εισαγωγή σε μερικές χαρακτηριστικές κινηματογραφικές στρατηγικές του Όζου. Το Ταξίδι στο Τόκιο παρουσιάζει την απλή αφήγηση με θέμα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από την επαρχία, πού επισκέπτεται τα ενήλικα παιδιά του στο Τόκιο μόνο και μόνο για να νιώσουν κι οι δυο γονείς ότι τα παιδιά τους φέρονται σαν να είναι ενοχλητικός μπελάς. Η αφήγηση είναι γαλήνια και στοχαστική, το ύφος του Όζου, ωστόσο, δεν συμμορφώνεται απλώς με κάποιο χαρακτηριστικά πνευματικό γιαπωνέζικο σύστημα κινηματογράφησης. Πράγματι, η μη κλασική προσέγγιση του προκάλεσε την ίδια αμηχανία στους Ιάπωνες κινηματογραφιστές και κριτικούς, όπως και στο κοινό της Δύσης. Δημιουργώντας μια συστηματική εναλλακτική μέθοδο διαμόρφωσης των χωρικών και χρονικών σχέσεων, ο Όζου επιδίωξε να απασχολήσει βαθύτερα την προσοχή του θεατή. Ενώ στο Χόλιγουντ το ύφος υπόκειται στην αφήγηση, ο Όζου το καθιστά έναν ίσο εταίρο.