Good Morning 1959

Good Morning 1959

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Σκηνοθεσία: Yasujiro Ozu

Σενάριο: Kôgo Noda, Yasujiro Ozu

Είδος: Comedy, Drama, Family, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:34

Γλώσσα: Ιαπωνικά

Παίζουν:

Keiji Sada: Heiichirô Fukui

Yoshiko Kuga: Setsuko Arita

Chishu Ryu: Keitarô Hayashi

Kuniko Miyake: Tamiko Hayashi

Haruko Sugimura: ikue Haraguchi

 

Η Καλημέρα είναι μια κωμική ταινία του 1959 από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Yasujirō Ozu. Είναι ένα χαλαρό remake της δικής του σιωπηλής ταινίας του 1932 που γεννήθηκα, αλλά ... και είναι η δεύτερη ταινία του Ozu στο χρώμα.

Στην ταινία αυτή βλέπουμε από κοντά τη ζωή μιας ιδιαίτερα δυτικοποιημένης και αστικοποιημένης Ιαπωνίας στα τέλη της δεκαετίας του '50. Επίκεντρο, η καθημερινότητα μιας μικρής κοινότητας και οι σχέσεις των μελών της.

  

Biruma No Tategoto 1956

Biruma No Tategoto 1956

Η Άρπα της Βιρμανίας

 

Σκηνοθεσία: Kon Ichikawa

Σενάριο: Michio Takeyama, Natto Wada

Είδος: 1956, Drama, Music, War, ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Διάρκεια: 01:56

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Rentaro Mikuni: Captain Inouye

Shôji Yasui: Mizushima

Jun Hama: Kobayashi

Shunji Kasuga: Maki

 

Τις τελευταίες μέρες του πολέμου στα δάση της Βιρμανίας, ένας ιαπωνικός λόχος ξεκομμένος, κουρασμένος, προχωρεί προς ανατολάς ψάχνοντας τα σύνορα με Ταϊλάνδη. Είναι ένας ιδιαίτερος λόχος καθότι υπό τη διεύθυνση του μουσικού λοχαγού Ινούγιε, συχνά τραγουδούν χορωδιακά, για τόνωση του ηθικού, ενώ ένας στρατιώτης, ο Μιζουσίμα, συνοδεύει με μια βιρμανέζικη άρπα. Φτάνοντας σε ένα χωριό, έρχονται σε επαφή με αγγλική μονάδα κι αντί σύρραξης βρίσκονται να τραγουδούν το «σπίτι μου, σπιτάκι μου» και οι δύο μερίδες μαζί, στη γλώσσα τους ο καθένας, ενώ παρακάτω μαθαίνουν ότι ο πόλεμος τελείωσε και είναι στη διάθεση των Άγγλων να τους διευθετήσουν. Όμως, μια χούφτα ιαπώνων στρατιωτών που δεν ξέρουν τι έχει συμβεί, επιμένουν πάνω σ’ έναν λόφο να αντιστέκονται. Ο Μιζουσίμα πάει να τους εξηγήσει, εκείνοι ανένδοτοι συνεχίζουν να πυροβολούν και μερικές κανονιές των Άγγλων τους αποδεκατίζουν. Ο Μιζουσίμα αναστατώνεται βαθιά από τους παράλογους σκοτωμούς και αποφασίζει να χαθεί από τους συντρόφους του, φορά βουδιστικά ράσα και περιφέρεται παντού, θάβοντας νεκρούς στρατιώτες. Μέχρι τέλους, οι σύντροφοί του, εν αναμονή της επιστροφής τους στην πατρίδα, τον αναζητούν, αλλά εκείνος επιμένει στο έργο του.

Ο Κον Ιτσικάουα δεν είναι πολύ γνωστός στο διεθνές κοινό, αλλά τη δεκαετία του 1950 είχε ακουστεί χάρη στο παρόν φιλμ όπως και στο «Fires on the Plain». Εδώ εμπνέεται από ένα βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας του Μιτσίο Τακεγιάμα, διασκευασμένο σε σενάριο από τη γυναίκα του, Νάτο Ουάντα, ένα βιβλίο που εστιάζει στην βουδιστική ηθική. Το παιδικό υλικό είναι εμφανές. Το έργο, παρά το εκ πρώτης όψεως ρεαλιστικό του πλαίσιο, δεν έχει καμία σχέση με ρεαλισμό, είναι μια αλληγορία πάνω στην επερχόμενη κρίση ταυτότητας του ηττημένου ιαπωνικού έθνους, καθώς τελειώνει η παλιά αυτοκρατορία κι έρχεται ο δυτικός πολιτισμός. Ο Μιζουσίμα (μίζου+σίμα = νερό+νήσος, άρα η ίδια η Ιαπωνία που είναι ένα νησιωτικό έθνος) θάβοντας τους νεκρούς κλείνει ένα κεφάλαιο της ιστορίας με τρόπο τελετουργικό άρα σαν γνήσιος Ιάπωνας. Η όλη ατμόσφαιρα του έργου, που παρά τα 117 λεπτά μοιάζει μεγαλύτερο καθώς ο χρόνος κυλάει σε ύφος και ρυθμό αργό και μελαγχολικό, είναι κατά έναν τρόπο ονειρική. Χωρίς τον σουρεαλισμό του Απισατπόνγκ Βερασεθάκουλ, υπάρχει ωστόσο μια συγγένεια. Συχνά, τα χορωδιακά το κάνουν να φαντάζει με ιδιότυπο μιούζικαλ. Η λαχτάρα, πάλι, του λόχου και ιδιαίτερα του λοχαγού να βρουν τον Μιζουσίμα, μόνο σαν αλληγορία της ίδιας εθνικής αγωνίας μπορεί να ερμηνευτεί μέσα στο πλαίσιο του παραμυθιού, ενώ η κινηματογραφία -κάδρα, φωτογραφία, τα φυσικά σκηνικά- είναι απαράμιλλη.

Εντέλει, έχουμε ένα έργο απολύτως ιδιόρρυθμο, παράξενο, που παρά την αλλόκοτη αφήγηση (ίσως τότε να μην έμοιαζε έτσι) σε υποβάλει στους όρους του. Αφελές και ταυτόχρονα σοβαρό, απλοϊκό και ταυτόχρονα πλούσιο σε συμβολισμούς, με χαλαρή πλοκή μιας νατουραλιστικής καταγραφής και ταυτόχρονα σαν χαμηλόφωνο έπος. Δεν αποκλείεται ο Κλιντ Ίστγουντ να εμπνεύστηκε από αυτό για το «Γράμματα από το Ιβο Τζίμα».

 

 

hikamatsu Monogatari 1954

Chikamatsu Monogatari 1954

Σταυρωμένοι Εραστές

 

Σκηνοθεσία: Kenji Mizoguchi

Σενάριο: Monzaemon Chikamatsu, Matsutarô Kawaguchi

Είδος: 1954, Drama, Άπω Ανατολή

Διάρκεια: 1h 42min

Γλώσσα: Ιαπωνικά

Παίζουν:

Kazuo Hasegawa: Mohei

Kyôko Kagawa: Osan

Eitarô Shindô: Ishun

Eitarô Ozawa: Sukeemon (as Saka Ozawa)

Yôko Minamida: Otama

Haruo Tanaka: Gifuya Dôki

 

Στο Κιότο του 17ου αιώνα ένα παράνομο ζευγάρι αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή και τρέπεται σε φυγή.

Βασισμένοι σε έργο του κουκλοθεάτρου Μπουνράκου, οι Σταυρωμένοι Εραστές εξελίσσονται για το μεγαλύτερο μέρος τους στον δαιδαλώδη χώρο ενός εργαστηρίου κατασκευής περγαμηνών. Μια σειρά παρεξηγήσεων θα στιγματίσει ως εραστές την Οσάν, σύζυγο του ιδιοκτήτη, και τον Μοέι, έναν από τους υπαλλήλους αναγκάζοντάς τους να τραπούν σε φυγή.

Αυτή η τόσο απλή ερωτική ιστορία παίρνει στα χέρια του Μιζογκούτσι τις διαστάσεις ανταρσίας ενάντια στη δυσκαμψία μιας κλειστής κοινωνίας και απέναντι σε ό,τι ξεπερνά την επιβεβλημένη δημόσια συμπεριφορά, καταδεικνύοντας την καταπίεση της φεουδαρχικής Ιαπωνίας μέσα από ένα σύμπλεγμα αντικρουόμενων συναισθημάτων καθήκοντος, πίστης και υποκρισίας. Ο έρωτας έρχεται σαν επισφράγισμα μιας αναπόφευκτης μοίρας, μοναδική έξοδος διαφυγής από ένα αυστηρά διακανονισμένο περιβάλλον.

Η διατήρηση της δομής του κλειστού χώρου προδίδει τις θεατρικές καταβολές του πρωτότυπου υλικού, κάνει όμως ακόμη πιο έντονη την αντίθεση από τη στιγμή της φυγής των δύο κατατρεγμένων στην ομιχλώδη ύπαιθρο. Στην σκηνή όπου οι δύο εραστές, ενώ διασχίζουν μια λίμνη, καθορίζουν με την απόφασή τους το τραγικό φινάλε, η ταινία απογειώνεται με έναν λυρισμό μεταφυσικών σχεδόν αποχρώσεων. Μέσα σε μια μικρή βάρκα, οι δυο τους θα γευτούν μια προσωρινή αλλά ανεκτίμητη αίσθηση ελευθερίας, την οποία ούτε ο κοινωνικός εξοστρακισμός ούτε η σκληρή τιμωρία που τους περιμένει θα μπορέσει ποτέ να τους αφαιρέσει. Ακόμη και χωρίς την εφαρμογή των απάνθρωπων μεσαιωνικών νόμων, η επιστροφή στην προηγούμενη καθημερινότητα θα ήταν απλώς ανέφικτη.

Sansho Dayu 1954

 

Sansho Dayu 1954

Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΣΑΝΣΟ

Σκηνοθεσία: Kenji Mizoguchi    

Σενάριο: Ogai Mori, Fuji Yahiro, Yoshikata Yoda

Είδος: Drama, Άπω ανατολή

Διάρκεια: 2h 4min

Γλώσσα: Ιαπωνικά

Παίζουν:

Kinuyo Tanaka: Tamaki

Yoshiaki Hanayagi: Zushiô

Kyôko Kagawa: nju

Eitaro Shindo: Sanshô dayû

Akitake Kono: Taro

 

Μία από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, με κεντρική ιδέα «Ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι άνθρωπος χωρίς συμπόνοια. Ακόμη κι αν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, να δείχνεις οίκτο στους άλλους. Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Ολοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία». Το σενάριο είναι βασισμένο σε έναν παλιό θρύλο καταγεγραμμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ογκάι Μόρι. Η ταινία είναι «χτισμένη» γύρω απο τις σπαρακτικές ερμηνείες των ηθοποιών, ωστόσο ο τελειομανής σκηνοθέτης έχει κάνει για άλλη μια φορά θαύματα στο εικαστικό κομμάτι. Ασημένιος Λέοντας στο Φεστιβάλ της Βενετίας.

Υπόθεση

Στη φεουδαρχική Ιαπωνία, την περίοδο του Μεσαίωνα, ένας κυβερνήτης μιας επαρχίας καθαιρείται απο τη θέση του και εξορίζεται επειδή υποστήριξε τους φτωχούς χωρικούς - υπηκόους του απέναντι στις διαταγές των ανωτέρων του. Η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά τον ακολουθούν λίγο αργότερα στην εξορία, αλλά κατά το μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι απάγονται απο ληστές, τα παιδιά χωρίζονται απο τη μητέρα τους, και όλοι τους πουλιούνται σαν σκλάβοι. Τα παιδιά καταλήγουν στη φάρμα του απάνθρωπου επιστάτη Σάντσο, όπου δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες μαζί με τους υπόλοιπους εξαθλιωμένους σκλάβους. Τα χρόνια περνούν, όμως η διαμελισμένη οικογένεια δεν εγκαταλείπει ποτέ την ιδέα να ξανασμίξει, και όταν τα δύο παιδιά θα μάθουν οτι η μητέρα τους είναι ακόμα ζωντανή, θα προσπαθήσουν να αποδράσουν, να βρούν τους γονείς τους, αλλά και να βοηθήσουν όλους τους υποδουλωμένους συνανθρώπους τους.

Ugetsu Monogatari 1953

Ugetsu Monogatari 1953

Ουγκέτσου Μονογκατάρι 

Σκηνοθεσία: Kenji Mizoguchi

Σενάριο: Matsutarô Kawaguchi, Hisakazu Tsuji

Είδος: Drama, Fantasy, War

Διάρκεια: 1h 36min

Γλώσσα: Ιαπωνικά

Παίζουν:

Machiko Kyô: Lady Wakasa

Mitsuko Mito: Ohama

Kinuyo Tanaka: Miyagi

Masayuki Mori: Genjurô

Eitarô Ozawa: Tôbei (as Sakae Ozawa)

Sugisaku Aoyama: Old Priest

Mitsusaburô Ramon: Captain of Tamba Soldiers

 

Η ιστορία εκτυλίσσεται στα ταραγμένα χρόνια των εμφυλίων πολέμων Όνιν, στα μέσα του 15ου αιώνα και τις επιπτώσεις τους στους ανθρώπους επικεντρώνοντας στη ζωή δύο ζευγαριών. Το κεντρικό ζευγάρι είναι ένας φτωχός κεραμοποιός, ο Γκεντζούρο, ο οποίος θέλει να βγάλει χρήματα πουλώντας τα προϊόντα του στους αντιμαχόμενους στρατούς και η αφοσιωμένη σύζυγός του, Μιγιάγκι, που θα προτιμούσε ο σύζυγός της να μείνει σπίτι με το μικρό τους γιο χωρίς να ριψοκινδυνεύει στους δρόμους.

Το δεύτερο ζευγάρι αποτελείται από έναν αγρότη, τον Τομπέϊ, που βοηθάει τον Γκεντζούρο στο εμπόριο, αλλά θα προτιμούσε να είναι ένας ένδοξος σαμουράϊ και την ατίθαση γυναίκα του, Οχάμα, η οποία γελοιοποιεί τις φαντασιώσεις του συζύγου της για στρατιωτική δόξα.

Οι δυο άντρες αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς την πόλη, χωρίς τις οικογένειές τους, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όταν τελικά φτάσουν κοντά στην πραγμάτωση των στόχων τους, ο πρώτος θα κερδίσει πολύ χρήμα και θα πέσει θύμα της γοητείας μιας πριγκίπισσας φαντάσματος κι ο δεύτερος επωφελούμενος από την αναταραχή του πολέμου, παριστάνοντας τον ήρωα που σκοτώνει τον αρχηγό του εχθρού, θα γίνει σαμουράι ανακαλύπτοντας κάποια στιγμή ότι η γυναίκα του έχει γίνει πόρνη σε ένα χωρίο εξαιτίας της δικής του εγκατάλειψης και των δεινών του πολέμου. Το όραμα της «υλικής» επιτυχίας γίνεται καπνός.

The Naked Island 1960

The Naked Island 1960

Το Γυμνό Νησί

Πρωτότυπος τίτλος: HADAKA NO SHIMA

Σκηνοθεσία: Kaneto Shindô - Σενάριο: Kaneto Shindô

Διάρκεια: 94 λεπτά - Είδος: Drama Βαθμολογία IMDb: 8,4

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

ανεβασμένους στο opensubtitle από τον: savas23

Το «Γυμνό Νησί» είναι απ’ αυτές τις ταινίες που σε αφήνουν άφωνο. Φτιαγμένη από εικόνες απίστευτης ομορφιάς, (με κάδρα που το καθένα είναι και μια αριστουργηματική φωτογραφία), γεμάτη λεπτομέρειες που αιχμαλωτίζει η κάμερα και σε αναγκάζει να τις προσέξεις: ένα καβουράκι που τρέχει πάνω στην άμμο, ένα κουκουνάρι που ξεβράζει το κύμα, δυο πεταλούδες που φλερτάρουν την άνοιξη. To Γυμνό Νησί είναι αυτό ακριβώς που λέει κι ο τίτλος του: ένα νησί έρημο, όχι πολύ μακριά απ’ την ακτή (στο αρχιπέλαγος του Satonaikai), που κατοικείται μόνο από μια οικογένεια χωρικών. Άνθρωποι ήσυχοι, σιωπηλοί και αξιοπρεπείς, που αγωνίζονται να καλλιεργήσουν την ξερή γη στις πλαγιές του λόφου, υπομένοντας αδιαμαρτύρητα όλη την ταλαιπωρία, με τέτοια καρτερικότητα που σε εξοργίζει. Κουβαλούν (συνέχεια, χειμώνα-καλοκαίρι) νερό σε δυο κουβάδες κρεμασμένους σε ξύλο στους ώμους, χιλιάδες λίτρα νερό που παίρνουν απ’ την πηγή στην άλλη μεριά της θάλασσας. Έχουν να διανύσουν την απόσταση με τη βάρκα, να φορτώσουν το νερό, να επιστρέψουν στο νησί και μετά να το ανεβάσουν στην απότομη πλαγιά για τις ανάγκες τους και το πότισμα της σοδειάς. Με το χέρι, σε ένα-ένα φυτό! Δύσκολη ζωή, αλλά «η δικιά τους ζωή». 1960. Σε μια Ιαπωνία μεταπολεμική που προσπαθεί να κλείσει πληγές, όλος αυτός ο μόχθος δεν ήταν τίποτα, τουλάχιστον μπροστά στις απειλές που είχαν μέχρι τότε πάνω από τα κεφάλια τους. Η αγροτική ζωή, άλλωστε, εκείνη την εποχή ήταν το ίδιο σκληρή σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Το ζευγάρι έχει δυο μικρά παιδιά που βοηθούν στις δουλειές, ο μεγάλος πάει και σχολείο (τον μεταφέρει η μητέρα του κάθε πρωί), τα μόνα πλασματάκια που δίνουν ζωή στο έρημο τοπίο.

Παρ’ όλο που ταινία είναι σιωπηλή, -δεν υπάρχει καθόλου διάλογος, μόνο οι φυσικοί ήχοι απ’ τις δραστηριότητες της οικογένειας και οι θόρυβοι απ’ το περιβάλλον- δεν σταματάει ούτε στιγμή να σε εθίζει σε μια υπνωτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ρουτίνα. Οι ίδιες δραστηριότητες σε διαφορετικές εποχές, διαδοχικά, κυκλικά, χωρίς τέλος. Ο Kaneto Shindo ήταν πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης. Κινηματογραφεί τη θάλασσα, τον ουρανό, το βουνό, την καλύβα, την εναλλαγή των εποχών, τις σκιές του νερού στα πρόσωπα, με κάτι εκπληκτικά κάδρα καρτποσταλικά και δημιουργεί ενδιαφέρον χωρίς καθόλου δράση. Μόνο στο σπαρακτικό τέλος που χάνεται το ένα παιδάκι η ταινία παίρνει διαφορετική τροπή. Αρρωσταίνει και πεθαίνει. Έτσι ξαφνικά. Η οικογένεια αντιδράει στον χαμό με μια ψυχραιμία που σε εκπλήσσει. Ο πόνος είναι βουβός, κι η σκηνή που η μάνα κοιτάζει μόνη τη νύχτα τα πυροτεχνήματα στην απέναντι πλευρά είναι συγκλονιστική. Το ίδιο κι η σκηνή της κηδείας. Με τους γονείς να κουβαλάνε το φέρετρο και μόνο τους συμμαθητές του χαμένου μικρού στην πομπή. Σε διαλύει.

Όπως και το ξέσπασμα της μάνας πάνω στα φυτά (που ποτίζουν με «αίμα») λίγο πριν το τέλος.

Η μουσική του Hayiash Hikaru είναι το ίδιο μελαγχολική και σε στοιχειώνει και μετά το τέλος της ταινίας. Θαυμάσια. Ένα μινιμαλιστικό θέμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς και ντύνει υπέροχα τις εικόνες, με το φλάουτο να κυριαρχεί, όπως και στις δραματικές σκηνές που η ένταση κορυφώνεται. Πάλι με τη βοήθεια της μουσικής. Στην ουσία δεν ακούγονται παρά τρεις μελωδίες…

Από το ΜΠΛΟΚ :Bios

Ukikusa (1959)

Ukikusa (1959)

Floating Weeds

Σκηνοθεσία: Yasujirô Ozu

Σεναριογράφοι: Yasujirô Ozu, Kôgo Noda

Παίζουν: Ganjirô Nakamura, Machiko Kyô, Haruko Sugimura

Είδος: Δράμα – Διάρκεια: 119 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι από ανώνυμο,
αλλά με λάθη και χωρίς τόνους!

Τα ρύθμισα όλα αυτά
και τους συγχρόνισα στην δική μου κόπια.

Υπόθεση:

Ένας περιοδεύοντας θίασος καταφτάνει σε ένα μικρό λιμάνι στα νότια της Ιαπωνίας. Ο γηραιός επικεφαλής τους, ο Κοματζούρο Αράσι, πηγαίνει να συναντήσει τον παλιό του έρωτα, την Ογιόσι, αλλά μαζί και τον γιο του Κιγιόσι, ο οποίος πιστεύει ότι ο Αράσι είναι απλά ένας θείος του. Η πρώτη ηθοποιός του θιάσου, η Σουμίκο, ζηλεύει από την επίσκεψη αυτή και για να τον εκδικηθεί, πείθει τη νεαρή ηθοποιό Κάγιο να ξελογιάσει τον Κιγιόσι.

Μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του Ozu. Πρόκειται για ριμέικ ασπρόμαυρης και βωβής ταινίας του ίδιου του σκηνοθέτη, το Ukikusa Monogatari (A Story of Floating Weeds), την πρώτη σπουδαία επιτυχία του ιάπωνα δημιουργού.

 Απ

Xia nü (1969)

Xia nü (1971) 

A Touch of Zen

Γυναίκα Πολεμιστής

Σκηνοθεσία: King Hu- Σενάριο: King Hu, Songling Pu

Πρωταγωνιστούν: Feng Hsu, Chun Shih, Ying Bai

Διάρκεια: 200 λεπτά – Βαθμολογία: 7,6

Χώρα: Taiwan – Γλώσσα: Mandarin – Είδος: Adventure
Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχαίο
δικής μου μετάφρασης

Η μετάφραση του Κινεζικού τίτλου σημαίνει "ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ" και είναι σταθμός στην ιστορία του Κινεζικού κινηματογράφου, διότι σηματοδοτεί την έναρξη ταινιών με θέμα τις πολεμικές τέχνες δοσμένες υπό τύπου "χορογραφίας", όπου οι πρωταγωνιστές μαχόμενοι εμφανίζονται να κάνουν υπερφυσικά άλματα και να ίπτανται!

Το σενάριο μας ξεκινά παρουσιάζοντάς μας έναν νεαρό ονειροπόλο λόγιο, ο οποίος αναστατώνεται με την άφιξη της μυστηριώδους δίδας Yang (Feng Hsu), η οποία λόγο φτώχειας εγκαθίσταται με την μητέρα της σε μια εγκαταλειμμένη έπαυλη η οποία θεωρείται στοιχειωμένη. Στο τέλος αποδεικνύεται ότι η κοπέλα είναι "ευγενούς" καταγωγής, αντίπαλες φατρίες φόνευσαν τον πατέρα της, εξόντωσαν όλα τα μέλη της οικογένειάς της και αναζητούν και την ίδια για να την εξοντώσουν. Το γεγονός αυτό την κάνει να κρύβεται σε απίθανα μέρη, όπως σε αυτή την υποτιθέμενη "στοιχειωμένη" έπαυλη.

Η αποκάλυψη της ταυτότητάς της δίνει διάφορες ανατροπές στο ¨στόρι". Τελικά η κοπέλα δεν είναι κανένα φοβισμένο κοριτσόπουλο, αλλά ένας εκπαιδευμένος ικανότατος ξιφομάχος που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνη της ολόκληρη φρουρά.

Αντίθετα, ο νεαρός λόγιος, του οποίου η μητέρα ζει με τον καημό να τον δει να παντρεύεται, είναι ένας βιβλιοφάγος ο οποίος δεν έχει ιδέα από πολέμους και μάχες.

Ο ρυθμός είναι αρκετά νευρώδης για ταινία τριών ωρών, καθώς η δράση είναι καταιγιστική και τα πάντα μπορούν να ανατραπούν.

Ο King Hu θεωρείτε πρωτοπόρος σκηνοθέτης τέτοιων ταινιών, αν και το είδος αυτό ήταν γνωστό από την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Μπορεί τα μυθιστορήματα αυτά να μην περιείχαν αξιόλογο πλούτο και βάθος, ο King Hu όμως τα εμπλούτισε προσθέτοντάς τους αξιόλογα ακροβατικά, στοιχεία τις όπερας του 'Πεκίνου, καθώς και μπόλικο Βουδιστικό μυστικισμό.

Zangiku monogatari (1939)

Zangiku monogatari (1939)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟΥ

Σκηνοθεσία: Kenji Mizoguchi

Παίζουν: Shôtarô Hanayagi, Kôkichi Takada, Gonjurô Kawarazaki  κλπ

Δεν είναι μόνο Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές οι αξιόλογες ταινίες της δεκαετίας του 30. Και η Ασία είναι παρούσα, με κυρίαρχη την Ιαπωνία μέσω του ταλαντούχου σκηνοθέτη της Kenji Mizoguchi. Αυτός με μία από της καλλίτερες δουλειές του,  την ταινία:  Zangiku Monogatan, μας μεταφέρει στην Ιαπωνία του 18^ου αιώνος οπού κυριαρχεί η κοινωνική αδικία και η καταπίεση της γυναίκας. Εκεί, ο Kikunosuke, υιοθετημένος γιος ενός διάσημου ηθοποιού του θεάτρου, αν και ατάλαντος, προσπαθεί να ακολουθήσει την καριέρα του θετού πατέρα του και να κληρονομήσει την θέση του στον κόσμο της τέχνης.

Το περιβάλλον του, λόγο του βαριού ονόματος που φέρει, του παρουσιάζει μια ψεύτικη εικόνα για τις δυνατότητές του, για να γλύφει την οικογένεια μέσο του ατάλαντου γιου. Ένα μόνο πρόσωπο τολμά να του πει την καθαρή αλήθεια. Είναι η Otoku, τροφός του μωρού του αδελφού του. Αυτή του λέει ειλικρινά πως η εμφάνισή του  στην σκηνή είναι πολύ μέτρια, αλλά και το ότι πιστεύει ότι έχει τις δυνατότητες, σν εργαστεί  σκληρά, να προκόψει. Ο Kikunosuke εντυπωσιάζεται από την ειλικρίνεια της κοπέλας, κάνει παρέα μαζί της και τελικά οι νέοι ερωτεύονται μεταξύ τους. Η οικογένεια αντιδρά με αυτή την εξέλιξη. Δεν μπορεί να ανεχθεί ότι μέλος της οικογένειας, έστω και υιοθετημένο, θα μπλέξει με μια κοπέλα που το επάγγελμά της την κατατάσσει στο υπηρετικό προσωπικό. Απολύουν λοιπόν την Otoku και την διώχνουν μακριά.  Ο Kikunosuke αντιδρώντας σε αυτή την ενέργεια, εγκαταλείπει την οικογένεια και καταφεύγει στην Οσάκα, όπου εκεί βρίσκει προστασία από έναν ηλικιωμένο θείο  ηθοποιό. Το περιβάλλον του ηθοποιού δεν τον θέλει τον Kikunosuke, τον ανέχεται όμως λόγο θείου. Στο μεταξύ η Otoku φθάνει στην Οσάκα, επανασυνδέεται με τον Kikunosuke και θέτει σκοπό της ζωής της να τον βοηθήσει να εξελίχθη ως ηθοποιός. Τότε τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. Ο θείος ξαφνικά πεθαίνει, δεν υπάρχει πια προστάτης και οι ιδιοκτήτες του θεάτρου μπορούν να κάνουν τα δικά τους. Διώχνουν τον  Kikunosuke από το θέατρο, αλλά τον στέλνουν σε δικό τους περιοδεύοντα θίασο. Εκεί βασιλεύει  ο υπόκοσμος και η ζωή για τους δυο νέους δεν είναι καθόλου εύκολη. Κάποια στιγμή χάνεται και αυτή η δουλειά και οι νέοι φυτοζωούν. Τότε η Otoku, κρυφά από τον Kikunosuke επισκέπτεται την οικογένειά του και ζητά από αυτούς να περιθάλψουν τον Kikunosuke. Αυτοί δηλώνουν πως θα τον δοκιμάσουν και αν έχει κάνει βελτίωση θα τον ξαναπάρουν. Προϋπόθεση σε τέτοια περίπτωση θα είναι η Otoku να φρύγει από την μέση. Αυτή, προκειμένου να συμπαρασταθεί στον αγαπημένο της, δέχεται. Ο Kikunosuke όπως διαπίστωσαν έκανε καταπληκτική πρόοδο. Σύντομα γίνεται το νέο ίνδαλμα του κοινού. Προγραμματίζεται δε μια θριαμβευτική παρέλαση με βάρκες στο ποτάμι της Οσάκα, με τον Kikunosuke επικεφαλής ως τιμώμενο πρόσωπο. Εντωμεταξύ η Otoku από τις κακουχίες που πέρασε προσπαθώντας να συμπαρασταθεί του Kikunosuke, κλονίζεται σοβαρά η υγεία της. Αφήνει δε την τελευταία της πνοή, την ώρα που ο Kikunosuke παρελαύνει θριαμβευτικά στην πόλη.

Η διάρκεια του έργου είναι μεγάλη και η κάμερα σύρεται αργά-αργά σε μερικές σκηνές. Το γεγονός όμως αυτό δεν κουράζει τον θεατή. Αντίθετα του δίνει τον χρόνο να αφομοιώσει τα γεγονότα και να προβεί σε δικές του σκέψεις. Κάτι που δεν συμβαίνει σε «φιλμ νουάρ» της εποχής.

Οι υπότιτλοι έχουν μεταφραστεί από εμένα.

Οφείλω να ενημερώσω ότι Ιαπωνικά φυσικά δεν γνωρίζω. Η μετάφραση έγινε από Αγγλικούς υπότιτλους.

Η ταινία με τους ελληνικούς υπότιτλους:

https://www.youtube.com/watch?v=mrbFeXAhonc

Yi yi (2000)

Και ένα... και δύο...

Οικογενειακοί Ρυθμοί

 

 

Σκηνοθεσία: Edward Yang

Σενάριο: Edward Yang

Παίζουν: Nien-Jen Wu, Elaine Jin, Issei Ogata

Το τρίωρο αυτό Ταβανέζικο έργο, μπορεί να χαρακτηρίσει σαν επικό, κάτι ανάλογο με το Αμερικανικό «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» ή το Γαλλικό «Τα Παιδιά του Παραδείσου».
Παρακολουθούμε την πορεία τριών γενεών μιας Ταϊβανέζικης οικογένειας και παρατηρούμε την παγκοσμιοποίηση, (βλέπε αμερικανοποίηση) σε όλο της το μεγαλείο. Οι τηνέϊτζερς εδώ δεν διαφέρουν σε τίποτε με τους απανταχού συνομηλίκους τους. Ο σεβασμός προς την μεγαλύτερη γενιά, πιθανών να ξενίζει βοριοευρωπαίους, όχι όμως κι εμάς.

 

 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι σίγουρα η παρατήρηση της σημερινής, παραγωγικής γενιάς. Αλήθεια, έχει ενδιαφέρον να δούμε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι της παραγωγικής τάξης, δηλαδή αυτοί από τους οποίους προμηθευόμαστε φτηνά αντίγραφα των αξεσουάρ για τα μηχανήματά μας.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε τους ανθρώπους που ασχολούνται με την βιομηχανία του ενδύματος, όταν η βιομηχανία αυτή αντιμετωπίζει κρίση, να στρέφονται στην παραγωγή σόφτγουερ! Θα μου πείτε: και το γνωρίζουν το θέμα; Δεν χρειάζεται να το γνωρίζουν οι ίδιοι. Η αγορά είναι γεμάτη από πτυχιούχους μισθωτούς σκλάβους, που για ένα κομμάτι ψωμί, είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τις γνώσεις τους. Άλλοι είναι αυτοί που θα πλουτίσουν.
Ένας από τους κεντρικούς ήρωες της ταινίας είναι ο πιτσιρικάς που έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη θεωρία. Υποστηρίζει ότι ακόμα και παρόν να είναι κάποιος σε ένα γεγονός, έχει αντιληφθεί την μισή μόνο αλήθεια. Δηλαδή έχει δει μόνο αυτά που συμβαίνουν εμπρός στα μάτια του. Το τι γίνεται πίσω από αυτά, επειδή δεν έχει στην πλάτη μάτια, (η γιαγιά μου το έλεγε κάπως αλλιώς) δεν μπορεί να έχει επίγνωση της πλήρους αλήθειας. Για να αντιπαρέλθει το μειονέκτημα αυτό, αρχίζει να φωτογραφίζει ανθρώπους... από την πλάτη!

Την παράσταση όμως κλέβει ο Ιάπωνας συνομιλητής τους για μπίζνες. Με στωικό ύφος χιλίων φιλοσόφων αμολά τις αμπελοφιλοσοφίες του.
Γενικά, εγώ προσωπικά δεν θα είμαι τόσο γενναιόδωρος στην κρίση μου όπως άλλοι επαγγελματίες κριτικοί και κριτές φεστιβάλ, ώστε να δώσω στο έργο αυτό τον τίτλο του αριστουργήματος. Είναι μία απλώς υποφερτή ταινία. Αξίζει όμως ο κόπος να κάτσει κανείς το χρόνο του και να την δει.
Γιατί εντριφεί στο σύγχρονο Ασιατικό σινεμά.
Γιατί έχει χαρακτηριστεί ας μία από τις σπουδαιότερες ταινίες εκείνης της δεκαετίας.
Και ιδίως για να πάει χαλάλι ο κόπος που έκανα να μεταφράσω τρίωρο έργο από τα Κινέζικα!(χα χα)
Και για να σοβαρευομαστε. Από Γερμανική μεταγλώττιση.

What Time Is It Over There? (2001)

What Time Is It Over There?  (2001)

Τι ώρα είναι εκεί;

 

 

Και ο αυθεντικός τίτλος:

Ni na bian ji dian  (2001)

Σκηνοθεσία: Ming-liang Tsai

Σενάριο: Ming-liang Tsai, Pi-ying Yang

Παίζουν: Kang-sheng Lee, Shiang-chyi Chen, Yi-Ching Lu

Γλώσσα: Μανδαρίνικα.

Παραγωγή: Γαλλία – Ταϊβάν

 

Ένα σχετικά πρόσφατο παράξενο έργο είναι το Γαλλο-Ταϊβανέζικο φιλμ και του 2001:

«What Time Is It Over There?»
Για το έργο ακούστηκαν διθυραμβικές κριτικές και άφθονα βραβεία στα διάφορα φεστιβάλ. Βλέποντάς το όμως διαπιστώνουμε έναν πολύ αργό ρυθμό, όπως ήταν συνήθως σε Γαλλικές ποιοτικές (sic) ταινίες της δεκαετίας του 60. Να φανταστείτε ότι για έργο δύο περίπου ωρών, είχα να μεταφράσω μόνο 220 διαλόγους. Το συνηθισμένο είναι από 800 και άνω. Αυτό σε συνδυασμό με το ξεκάρφωτο τέλους του, καθιστούν το έργο αυστηρά σινεφίλ.
Για το σενάριο να πούμε ότι μας παρουσιάζει έναν νεαρό πλανόδιο πωλητή ρολογιών που έχασε πρόσφατα τον πατέρα του. Ο νεαρός αυτός πουλά σε μία όμορφη κοπέλα ένα ρολόι.

 

 

Η κοπέλα αναχωρεί για το Παρίσι και ο νεαρός που την ερωτεύεται., Το μόνο που του μένει να κάνει για να αισθάνεται ότι είναι σε επαφή μαζί της, είναι να ρυθμίζει οποιοδήποτε ρολόι συναντά στην Ταϊβάν, στην ώρα του Παρισιού.
Στη συνέχεια παρακολουθούμε την παράλληλη ζωή των δύο νέων σε Ταϊβάν και Παρίσι.
Ο νέος έχει να αντιμετωπίσει το δεισιδαιμονικό περιβάλλον του και παρατηρούμε ότι παρόλη την τεχνολογική πρόοδο και την καύση των νεκρών, οι ιερείς έχουν το πάνω χέρι! Μη σκοτώνεις την κατσαρίδα, του λέει η μητέρα του. Ο ιερέας μας είπε ότι για 40 μέρες δεν πρέπει να πειράζουμε κανένα ζωντανό πλάσμα, διότι μπορεί να είναι η μετεμψύχωση του πατέρα σου, που ήλθε να μας επισκεφτεί!
Παράλληλα η κοπέλα περιφέρεται ως τουρίστρια στο Παρίσι. Η παρουσία της εκεί σε ένα εστιατόριο, μας παραπέμπει σε σκηνές από το έργο «Play Time» Του Ζακ Τατί!
Τους υπότιτλους τους μετέφρασα και θα τους βρείτε εδώ: