Senso 1954

 

Senso 1954

Λίβυα, η Αδίστακτη Κόμισσα

 

Σκηνοθεσία: Luchino Visconti

Σενάριο: Luchino Visconti, Suso Cecchi d'Amico,

Camillo Boito, Carlo Alianello, Giorgio Bassani

Είδος: Drama, History, Romance, Visconti, War

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Il tenente Franz Mahler

Alida Valli: La contessa Livia Serpieri

Massimo Girotti: Il marchese Roberto Ussoni

Heinz Moog: Il conte Serpieri

Rina Morelli: Laura / la governante

H κοντέσσα Livia Serpieri (Alida Valli) ερωτεύεται παράφορα τον Αυστριακό αξιωματικό Franz Mahler (Farley Granger) τον οποίο συναντά εντελώς τυχαία στην όπερα υπό τους ήχους του Giuseppe Verdi. Σε μια εξέγερση που πραγματοποιείται από επαναστάτες πατριώτες στη διάρκεια της παράστασης, ο ξάδερφος της Livia προκαλεί σε μονομαχία τον νεαρό αξιωματικό και η Livia στην προσπάθειά της να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποτρέψει αυτή τη μονομαχία προσεγγίζει τον Franz, αλλά τα σχέδιά της ξεπερνούν τις προσδοκίες της και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια ιστορία παράφορου πάθους που την παρασύρει χωρίς γυρισμό.

Ο Luchino Visconti συνδυάζοντας τα στοιχεία του ρομάντζο, του πολέμου και της επανάστασης δημιουργεί ένα δυνατό μελόδραμα που ξεδιπλώνει την καταλυτική έκφραση του έρωτα σε ένα παιχνίδι γοητείας, αισθησιασμού, προδοσίας και πτώσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης. Το Senso , που αποτελεί το τρίτο έργο του Visconti και το πρώτο του έγχρωμο, γίνεται απλά η αφορμή για την προβολή όλων εκείνων των χαρακτηριστικών έκφρασης που βρίσκονται πάντα σε μια λανθάνουσα εσωτερική κατάσταση και με την κατάλληλη αφορμή ξυπνούν σαν ορμέμφυτα καταλαμβάνοντας και σαρώνοντας οποιαδήποτε δύναμη λειτουργεί ρυθμιστικά στον «καθωσπρεπισμό»!

Η Livia είναι μια γυναίκα που «ξεγυμνώνεται» συναισθηματικά και οδηγείται χωρίς πισωγυρίσματα εκεί που την σπρώχνει η καρδιά της. Ουσιαστικά για εκείνη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτή που της υπαγορεύει ο έρωτάς της για τον Franz. Και ο Visconti πλέκει την ερωτική τους ιστορία, που δεν διακρίνεται για τον ρομαντικό της χαρακτήρα αλλά για τις αυτοκαταστροφικές της προεκτάσεις, με θεατρική διάθεση που λειτουργεί μέσα στις υπερβολικές εκφράσεις των πρωταγωνιστών. Τα ξεσπάσματα αλλά και οι ρομαντικές συνευρέσεις τους έχουν κάτι από το «θεατρικό αέρα» που ίσως προκαλεί λίγο περισσότερο τις αισθήσεις μας μέσα από την κινηματογραφική οθόνη.

Τελικά το αναζωογονητικό ,αρχικά, παιχνίδι του έρωτα καταλήγει περιοριστικά στην πτώση τυλίγοντας στο γοητευτικό του σκοτάδι κάθε βιωμένη ψυχική ανάταση. Η Livia προδίδει την αξιοπρέπεια, το γάμο, τον εαυτό της ακόμα και την πατρίδα της και ο Franz γίνεται υπόλογος όλων αυτών που χρησιμοποίησε για να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις αλλά και τις δεσμεύσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Οι ήρωες του Visconti γίνονται οι τραγικές απολήξεις λανθασμένων επιλογών και επικίνδυνων παιχνιδιών ή απλά τα πιόνια μιας σκοτεινής μοίρας που βρίσκεται πολύ μακρύτερα από τις δυνατότητές τους και αυτό ο Visconti το εκμεταλλεύεται με ζήλο για να αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του ανθρώπου που παλεύει αναζητώντας το ανώτερο και βρίσκεται αντιμέτωπος με την ποταπή του φύση. Οι ήρωές του, εκπρόσωποι της «καλής κοινωνίας» χρησιμοποιούνται για το «ξεμπρόστιασμα» της ανθρώπινης ψυχής δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις δήθεν πολιτισμένες εκφράσεις και στην πραγματικότητα των ενστίκτων.