DELICATESSEN 1991

Ντελικατέσεν

Σκηνοθεσία: Marc CaroJean, Pierre Jeunet

Σενάριο: Marc CaroJean, Pierre Jeunet

Είδος:  Comedy, Crime, Horror ΔΕ 90, Γαλλικά ΔΕ 90

Διάρκεια: 1h 39m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Pascal Benezech: Tried to Escape

Dominique Pinon: Louison

Marie-Laure Dougnac: Julie Clapet

Jean-Claude Dreyfus: Clapet

Karin Viard: Mademoiselle Plusse

Ticky Holgado: Marcel Tapioca

Anne-Marie Pisani: Madame Tapioca

 

Η ταινία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία στη μεταποκαλυπτική Γαλλία μετά την καταστροφή. Σε μια απομονωμένη πολυκατοικία οι άνθρωποι ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα τρόφιμα είναι δυσεύρετα και χρησιμοποιούνται επίσης και ως νόμισμα. Στο ισόγειο βρίσκεται ένα κρεοπωλείο, το οποίο διευθύνει ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας, ο Κλαπέ (Ζαν-Κλωντ Ντρεϊφύς), ο οποίος δημοσιεύει αγγελίες για θέσεις εργασίας στην εφημερίδα Σκληροί Καιροί και έτσι προσελκύει στο κτήριο θύματα, τα οποία δολοφονεί και το κρέας τους το πουλάει στους ενοικιαστές του.

Μετά τη δολοφονία του τελευταίου εργαζομένου, ο άνεργος κλόουν τσίρκου Λουιζόν (Ντομινίκ Πινόν) προσλαμβάνεται στην κενή θέση του συντηρητή του κτηρίου. Συναντά την κόρη του Κλαπέ Ζυλί (Μαρί-Λωρ Ντουνιάκ) με την οποία αναπτύσσει ρομαντικό ειδύλλιο. Ο Λουιζόν αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανός στη δουλειά του και ο χασάπης δεν βιάζεται να τον σκοτώσει πολύ γρήγορα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρκετοί από τους ενοικιαστές συμπαθούν τον Λουιζόν, άλλοι όμως ανησυχούν περισσότερο για την ασφάλειά τους και την ανάγκη τους για κρέας. Έχοντας επίγνωση των κινήτρων του πατέρα της, η Ζυλί κατεβαίνει στα αποχετευτικά δίκτυα και έρχεται σε επικοινωνία με τους Τρωγλοδίτες, μια ομάδα χορτοφάγων ανταρτών που ζουν στα έγκατα της γης, τους οποίους πείθει να βοηθήσουν στη διάσωση του Λουιζόν.

Κατά τη διάρκεια της σφαγής μιας ηλικιωμένης γυναίκας, οι Τρωγλοδίτες επιτίθενται αλλά απωθούνται και ο Κλαπέ με τους  ενοικιαστές εισβάλλει στο δωμάτιο του Λουιζόν σε μια προσπάθεια να τον δολοφονήσει. Το ζευγάρι καταφέρνει να σωθεί και ο Κλαπέ επιστρέφοντας σκοτώνεται μόνος του κατά λάθος. Στο τέλος, ο Λουιζόν και η Ζυλί παίζουν μουσική μαζί στην οροφή της ήσυχης πλέον πολυκατοικίας.

Το μαύρο χιούμορ στρωμένο σαν κατράμι σε όλο της το μήκος, η αχαλίνωτη φαντασία, η καρτουνίστικη αισθητική, ο ξέφρενος ρυθμός, η εκπληκτική χρωματική παλέτα (δια χειρός του Ντάριους Κόντζι), τα ευρηματικά ειδικά εφέ, το πανέξυπνο σενάριο, τα εξαίσια σκηνικά και κοστούμια και οι χαρακτήρες-καρικατούρες, βγαλμένοι θαρρείς από τα πιο δυσοίωνα κόμικς, αποτελούν τα υλικά μιας αλλόκοτης ταινίας, που ζωντανεύει έναν, κυριολεκτικά, εξωφρενικό, κόσμο. 

 

Jacob's Ladder 1990

Ξύπνημα στον εφιάλτη

 

                                                   Σκηνοθεσία: Adrian Lyne

Σενάριο: Bruce Joel Rubin

Είδος:  Drama, Horror ΔΕ 90, Mystery

Διάρκεια: 1h 53m

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Tim Robbins: Jacob

Elizabeth Peña: Jezzie

Danny Aiello: Louis

Matt Craven : Michael

Pruitt Taylor Vince : Paul

Jason Alexander: Geary

O Tim Robbins μέσα από τον χαρακτήρα του πρώην στρατιώτη Jacob παραδίδει μια θεσπέσια ερμηνεία σ’ ένα από τα πιο παραισθησιογόνα ψυχολογικά θρίλερ όλων των εποχών. Το «Jacob’s Ladder» προσφέρει αμέτρητες ονειρικές ή ορθότερα εφιαλτικές σκηνές όπου παραμορφωμένα πρόσωπα, ερπετοειδείς δαιμονικές μορφές, αλλόφρονα κοράκια και κεφάλια που στριφογυρίζουν ταχύτατα πρωτοστατούν στην σουρεαλιστική δημιουργία του σπουδαίου σκηνοθέτη Adrian Lyne.

Ο Jacob είναι ένας ψυχικά ταλαιπωρημένος βετεράνος του Βιετνάμ που θρηνεί τον θάνατο του παιδιού του. Ταυτόχρονα βασανίζεται από φρικτούς εφιάλτες, μυστηριώδη οράματα και παραισθήσεις. Ο Jacob προσπαθεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία στο πλαίσιο ανακάλυψης του διαταραγμένου εαυτού του και του ασαφούς παρελθόντος του.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτό το φιλμ. Ο κόσμος που πλάθει ο Adrian Lyne και ο σεναριογράφος Bruce Joel Rubin δεν διαχωρίζει αυστηρά την φαντασία από την πραγματικότητα. Η μεταπήδηση από τον ένα κόσμο στον άλλο μέσω των εμπειριών του πρωταγωνιστή γίνεται θαυμάσια και πειστικά. Το μοντάζ είναι σφιχτοδεμένο και μεταξύ άλλων τα flashback του ήρωα από τον εφιαλτικό κόσμο του πολέμου του Βιετνάμ συνενώνουν το τότε με το τώρα, ενεργοποιώντας την ερμηνευτική διάθεση του θεατή.

Φημολογείται ότι για τον ρόλο του Jacob υπήρξε ενδιαφέρον από τους Richard Gere, Dustin Hoffman και Al Pacino. Άλλοι δύο ηθοποιοί απέρριψαν σχετική πρόταση. Ήταν οι Don Johnson και Mickey Rourke.

Τελικά τι αντιπροσωπεύουν οι εφιάλτες και οι παραισθήσεις του Jacob; Ποιος ο ρόλος του Αμερικανικού Στρατού στο μαρτύριο που βιώνει; Όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά. Τραυματικό σοκ, θεωρίες κυβερνητικής-στρατιωτικής συνωμοσίας, ποικίλες ψυχολογικές εξηγήσεις, ερμηνείες μέσα από τη Βίβλο και τη θρησκεία…

Η αλήθεια είναι ότι ο Tim Robins κρατάει μόνος του ολόκληρη σχεδόν την ταινία παρότι οι υπόλοιποι βασικοί πρωταγωνιστές (Danny Aiello, Elisabeth Pena, Macaulay Culkin) δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητοι. Αυτή η διαφορά ίσως οφείλεται και στον περιορισμένο χρονικά ρόλο τους που επέβαλλε το σενάριο. Η δραματική ατμόσφαιρα δεν εγκαταλείπει πουθενά την αφήγηση. Κατορθώνει μάλιστα να μας ευαισθητοποιήσει και το δράμα στο οποίο βυθίζεται ο ταλαιπωρημένος Jacob καθίσταται και δική μας υπόθεση. Ο εφιαλτικός κλοιός που σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τον ήρωα, νιώθουμε να πνίγει και εμάς. Μοναδικό παράπονο ο αργόσυρτος ρυθμός και το απότομο τελείωμα.

Αρκετά πρωτότυπο για την εποχή του, το Jacob’s Ladder αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλά μεταγενέστερα ψυχολογικά/μεταφυσικά θρίλερ αλλά καλύτερα να μην ειπωθούν περισσότερα για ευνόητους λόγους. Οι λάτρεις της συνομοταξίας των ψυχολογικών/μεταφυσικών θρίλερ δεν πρέπει να χάσουν αυτό το σπουδαίο φιλμ που δεν έχει απολέσει τη φρεσκάδα του παρά τα παραπάνω από 20 χρόνια που έχουν περάσει.

 

In the Mouth of Madness 1994

In the Mouth of Madness 1994

Στο Στόμα της Τρέλας

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: Michael De Luca

Είδος: Horror ΔΕ 90, Drama, Fantasy, Mystery, Thriller

Διάρκεια:1h 35m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Sam Neill: John Trent

Julie Carmen: Linda Styles

Jürgen Prochnow: Sutter Cane (as Jurgen Prochnow)

David Warner: Dr. Wrenn

John Glove: Saperstein

Bernie Casey: Robinson

Peter Jason: Mr. Paul

Ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου εξαφανίζεται λίγο πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου τελευταίου του βιβλίου. Ο εκδοτικός οίκος στέλνει έναν ερευνητή περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης για να τον εντοπίσει και να παραδώσει το χειρόγραφο του βιβλίου. Μετά από λίγο, όμως, ο τελευταίος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Ώρα χαράς για τους απανταχού οπαδούς του H.P. Lovecraft με αυτό το πολύ ψαγμένο θρίλερ τρόμου του John Carpenter που είναι επηρεασμένο από τα αθάνατα διηγήματα του άρχοντα του κοσμικού τρόμου. Αν και το IN THE MOUTH OF MADNESS δεν αντλεί την έμπνευσή του απευθείας από κάποια συγκεκριμένη από τις ιστορίες του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα του φανταστικού, η Λαβκραφτιανή επιρροή είναι αναμφισβήτητη και ξεκάθαρη, και μάλιστα ίσως η ταινία του Carpenter να είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές του έργου του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να είναι τέτοια στην πραγματικότητα!

O John Trent (Sam Neill) είναι ένας φλεγματικός ερευνητής ασφαλιστικών απατών που προσλαμβάνεται από έναν εκδοτικό οίκο για να βρει τον συγγραφέα τρόμου Sutter Caine (Jurgen Prochnow), ο οποίος εξαφανίστηκε λίγο πριν παραδώσει το χειρόγραφο για το τελευταίο και πολυαναμενόμενο βιβλίο του με τίτλο "In The Mouth Of Madness". Όλα αυτά εν μέσω βίαιων ταραχών που έχουν αρχίσει να ξεσπάνε στην πόλη χωρίς προειδοποίηση και φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, ο Trent παραλίγο να γίνει θύμα ενός τσεκουροφόρου παρανοϊκού, που τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν ο ατζέντης του Sutter Caine.

Ο Trent φυσικά πιστεύει ότι η εξαφάνιση του Caine είναι τέχνασμα από τον εκδοτικό οίκο για να αυξήσει τις πωλήσεις του νέου βιβλίου του, οπότε δέχεται να ψάξει να τον βρει και να αποκαλύψει την απάτη.

Μετά από έρευνα στο συγγραφικό έργο του Sutter Caine, ο Trent καταλήγει ότι η μυθική πόλη του Hobbs End που περιγράφεται στα βιβλία του Caine είναι στην πραγματικότητα αληθινή και μάλιστα είναι το μέρος στο οποίο έχει καταφύγει ο Sutter Caine. Λέει, λοιπόν, την θεωρία του στον διευθυντή του εκδοτικού οίκου (Charlton Heston), ο οποίος του δίνει το ΟΚ να πάει να ψάξει, και στέλνει μαζί του και την εκδότη του Caine για να τον βοηθήσει.

Το ζευγάρι ξεκινάει για το Hobbs End το οποίο και εντοπίζει μετά από πολύ παράξενα σκηνικά, για να διαπιστώσουν ότι το χωριό και οι κάτοικοί του είναι ακριβώς όπως είχαν περιγραφεί από τον Sutter Caine στα βιβλία του. Μάλιστα, όταν κάποιοι από αυτούς ερωτώνται, μοιάζουν να αγνοούν την ύπαρξη του δημοφιλή συγγραφέα, με πρώτη και καλύτερη την κυρία Pickman (αναφορά στον Lovecraft- η ιστορία είναι το Pickman’s Model), την φαινομενικά καλοκάγαθη ιδιοκτήτρια του Πανδοχείο στο οποίο διανυκτερεύει το ζευγάρι.

Γρήγορα το ζεύγος αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο Hobbs End, μια άποψη που γίνεται βεβαιότητα όταν συναντήσουν τον ίδιο τον Sutter Caine σε έναν γοτθικό ναό, ο οποίος έχει θέση Ιερέα- Δημάρχου στο Hobbs End, με τους ντόπιους να τον φοβούνται θανάσιμα. Μια εξήγηση που δίνει ο πάντα δύσπιστος Trent είναι ότι το όλο σκηνικό είναι «στημένο» από τον Sutter Caine και τον εκδοτικό οίκο, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και ότι απλώς ήταν ένα πιόνι στα βέβηλα σχέδια του Sutter Caine και των σκοτεινών κοσμικών δυνάμεων τις οποίες υπηρετεί.

Όσοι ξέρουν από Lovecraft ήδη έχουν καταλάβει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ανέφερα δεν είναι άλλοι από τους πανταχού παρόντες στη δουλειά του Lovecraft Μεγάλους Παλιούς, τον Cthulhu, τον Yog- Sothoth και τα άλλα παιδιά, που αν και δεν αναφέρονται ποτέ τα ονόματά τους, είμαστε σίγουροι ότι για άλλη μια φορά στοχεύουν στην επιστροφή τους στη Γη και φυσιολογικά, στην καταστροφή των πάντων.

Πολύ έξυπνη προσέγγιση από τον Carpenter ο επιτηδευμένος περιορισμός των αναφορών στους Μεγάλους Παλιούς (το όνομά τους αναφέρεται μόνο μια φορά), μιας και πιστεύω ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με το έργο του Lovecraft θα είχαν πρόβλημα να κατανοήσουν το τι παίζεται. Αυτό είναι ταυτόχρονα και πρόβλημα για τα δρώμενα, καθώς οι θεατές που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία ίσως θεώρησαν ότι το IN THE MOUTH OF MADNESS καταφεύγει σε γενικότητες και αοριστίες περί κάποιας ανώτερης μοχθηρής δύναμης που κατευθύνει την κατάσταση μόνο και μόνο για να ξεφύγει με εύκολο τρόπο από το να εξηγήσει το τι ακριβώς γίνεται. Εμείς όμως που διαβάζουμε Lovecraft («Εσείς διαβάζετε Sutter Caine;») ξέρουμε ακριβώς τι πάει να γίνει!

To IN THE MOUTH OF MADNESS μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια άσκηση φόρου τιμής στον Lovecraft. Όλα τα στοιχεία της ταινίας παραπέμπουν στο έργο του μεγάλου συγγραφέα του φανταστικού. Από τον κεντρικό ήρωα John Trent, δύσπιστο και ανελαστικό στις απόψεις του, ο ιδανικός απρόθυμος αγγελιαφόρος του ερχομού των Μεγάλων Παλιών, μέχρι τον ίδιο τον Sutter Caine, επίσης όργανο των κοσμικών οντοτήτων, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον ίδιο τον Lovecraft. Ο ναός του Sutter Caine φέρνει στο νου τον ναό του Esoteric Order of Dagon, του Τάγματος των ακόλουθων των Μεγάλων Παλιών, ενώ ακόμα και το Hobbs End μπορεί να παρομοιαστεί με τη μυθική Kadath, τον ονειρότοπο του Lovecraft, ή ακόμα και την επίσης μυθική R’lyeh, «όπου ο μεγάλος Cthulhu κοιμάται και ονειρεύεται».

Ο Carpenter αποφεύγει τα φιγουρατζίδικα ειδικά εφέ και τις σκηνές gore και παραμένει πιστός στο πνεύμα των ιστοριών του Lovecraft, αφήνοντας τον τρόμο να είναι συγκαλυμμένος και να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια του θεατή, που όπως σε κάθε ιστορία του Lovecraft, μόνο την ύστατη στιγμή αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της απειλής. Ξανά, όσοι δεν έχουν κάποια σχέση με τον Lovecraft ίσως δυσκολευτούν να καταλάβουν τη σημασία της απειλής, μιας και το μόνο που ίσως δουν είναι κάποια όχι και πολύ πειστικά τέρατα που έρχονται από το πουθενά και χωρίς καμία ικανοποιητική εξήγηση.

Πέρα απ’ αυτά πάντως, το IN THE MOUTH OF MADNESS έχει κάτι για όλους αρκεί να πάει κανείς με τα νερά του, χωρίς να γίνεται ενοχλητικό ψάχνοντας να βουλώσει τις τρύπες του σεναρίου, που κακά τα ψέματα σε ένα βαθμό υπάρχουν. Η ατμόσφαιρα είναι αδιαπέραστη ιδίως όταν η δράση μεταφέρεται στο Hobbs End, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Neil- Prochnow είναι πραγματικά απολαυστικό. Αν μάλιστα κατάφερνε ο Carpenter να αποφύγει κάποιες συνηθισμένες Χολιγουντιανές κακοτοπιές, αφήνοντας ας πούμε τον Sam Neill να πάει μόνος του στο Hobbs End (όπως άλλωστε θα έκανε ο οποιοσδήποτε Λαβκραφτιανός ήρωας) αντί να στείλει μαζί του την αδιάφορη Julie Carmen, θα μιλούσαμε για ένα κλασσικό και διαχρονικό έργο τρόμου. 

Alien 1997

Alien 1997

Άλιεν 4: Η Αναγέννηση

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeunet

Σενάριο: Joss Whedon

Είδος: Horror ΔΕ 90, ALIEN

Διάρκεια: 1h 49min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Winona Ryder: Call

Dominique Pinon: Vriess

Ron Perlman: Johner

Gary Dourdan: Christie

Michael Wincott: Elgyn

Το Άλιεν: Η Αναγέννηση ή Άλιεν 4 (αγγλικά Alien: Resurrection) είναι αμερικανική κινηματογραφική ταινία περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, παραγωγής 1997 και αποτελεί την τέταρτη προσθήκη στη σειρά ταινιών Άλιεν. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Πιερ Ζενέ και το σενάριο έγραψε ο Τζος Γουίντον. Το Άλιεν: Η Αναγέννηση ήταν η πρώτη ταινία από την τετραλογία Άλιεν που γυρίστηκε εκτός Αγγλίας, στα στούντιο της Fox στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

Η ταινία διαδραματίζεται 200 χρόνια μετά τα γεγονότα της τρίτης ταινίας Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση (Alien 3, 1992). Η Έλεν Ρίπλεϊ έχει κλωνοποιηθεί και μια βασίλισσα Άλιεν έχει χειρουργικά αφαιρεθεί από το σώμα της. Ο οργανισμός United Systems Military ελπίζει να αναθρέψει τα Άλιεν ώστε να τα μελετήσει στο διαστημόπλοιο Αουρίγκα, χρησιμοποιώντας ως ξενιστές ανθρώπους που έχουν απαχθεί και σταλθεί στο διαστημόπλοιο από μισθοφόρους. Τα Άλιεν καταφέρνουν να αποδράσουν και η Ρίπλεϊ με τους μισθοφόρους θα προσπαθήσουν να σωθούν και να καταστρέψουν το διαστημόπλοιο πριν αυτό φτάσει στον προορισμό του, στη Γη.

Το Άλιεν: Η Αναγέννηση κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 26 Νοεμβρίου 1997 και έλαβε μικτά σχόλια από τους κριτικούς. Κινήθηκε όμως ικανοποιητικά στο box office αποφέροντας 161,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

200 χρόνια μετά τα γεγονότα του Άλιεν 3, η Εταιρεία καταφέρνει να κλωνοποιήσει την Έλεν Ρίπλεϊ και οι επιστήμονες αφαιρούν τη Βασίλισσα Άλιεν που κυοφορεί. Η Εταιρία δεν θανατώνει τη Ρίπλεϊ παρά την κρατά στη ζωή με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως οργανισμός προς μελέτη.

Όμως το DNA της Ρίπλεϊ έχει ενσωματωθεί με αυτό της Βασίλισσας Άλιεν, η οποία έχει αναπτύξει μερικές ανθρώπινες λειτουργίες. Οι επιστήμονες ξεκινούν την αναπαραγωγή των αυγών της Βασίλισσας Άλιεν, όμως τα Άλιενς που εκκολάπτονται από αυτά τα αυγά καταφέρνουν να δραπετεύσουν. Έτσι κυκλοφορούν ελεύθερα στις εγκαταστάσεις που συντηρούνται από το στρατό.

Το διαστημόπλοιο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα έχει ήδη ξεκινήσει πορεία προσεδάφισης στη Γη και η Βασίλλισα Άλιεν γεννά ένα νέο θανάσιμο ανθρωπόμορφο Άλιεν. Η Ρίπλεϊ, με τη βοήθεια ενός θηλυκού ρομπότ με το όνομα Κωλ, καταφέρνουν να εξολοθρεύσουν το Άλιεν, προτού το διαστημόπλοιο φτάσει στη Γη.

 

Alien 1992

Alien 1992

Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση

Σκηνοθεσία: David Fincher

Σενάριο: Vincent Ward

Είδος: Horror ΔΕ 90, ALIEN

Διάρκεια: 1h 54min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Sigourney Weaver: Ripley

Charles S. Dutton: Dillon

Charles Dance: Clemens

Paul McGann: Golic

Brian Glover: Andrews

Ralph Brown: Aaron

Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση ή Άλιεν 3 (αγγλικά: Alien 3) είναι αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, παραγωγής 1992. Αποτελεί την τρίτη προσθήκη στην κινηματογραφική τετραλογία Άλιεν, και τα γεγονότα της λαμβάνουν χώρα μερικά χρόνια μετά από τη δεύτερη ταινία Άλιενς: Η Επιστροφή (Aliens). Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ντέιβιντ Φίντσερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο και το σενάριο έγραψαν οι Ντέιβιντ Γκίλερ, Γουόλτερ Χιλ και Λάρι Φέργκιουσον. Η Σιγκούρνι Γουίβερ επιστρέφει στο ρόλο της Έλεν Ρίπλεϊ ενώ στο καστ προστίθενται οι Τσαρλς Σ. Ντάτον, Τσαρλς Ντανς, Μπράιαν Γκλόβερ, Ραλφ Μπράουν, Πολ ΜακΓκαν, Ντάνι Γουέμπ, Πιτ Ποστλθγουέιτ και Λανς Χένρικσεν.

Το Άλιεν 3 αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα κατά τη διάρκεια της παραγωγής, με αρκετούς σεναριογράφους και σκηνοθέτες να συμμετέχουν στο πρότζεκτ και με τα γυρίσματα να ξεκινάνε χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο. Η ταινία ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντέιβιντ Φίντσερ, ο οποίος είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του να την προετοιμάσει, καθώς ανέλαβε να τη σκηνοθετήσει λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Η διαδικασία δημιουργίας της ταινίας αποδείχθηκε γι' αυτόν τρομακτική καθώς είχε να αντιμετωπίσει ενστάσεις από το στούντιο, να γυρίσει την ταινία χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο και να φτιάξει μια ταινία αντάξια της δουλειάς που είχαν κάνει οι προηγούμενοι σκηνοθέτες Ρίντλεϊ Σκοτ και Τζέιμς Κάμερον. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, το στούντιο κυκλοφόρησε μια δική του εκδοχή χωρίς τη συγκατάθεση του Φίντσερ.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 22 Μαΐου 1992. Παρά τις μικτές κριτικές που έλαβε και τη μέτρια πορεία στο αμερικανικό box office, κατάφερε να φτάσει τα 160 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και να λάβει μία υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερων οπτικών εφέ.

ο διαστημόπλοιο των αποικιακών πεζοναυτών Σουλάκο πιάνει φωτιά καθώς ταξιδεύει στο διάστημα. Οι τέσσερις επιβαίνοντες, Έλεν Ρίπλεϊ, ο πεζοναύτης Χικς, η ανήλικη Νιούτ και το ανδροειδές με το όνομα Μπίσοπ, εκτοξεύονται στο διάστημα με αυτόματη διαδικασία μέσα σε θαλαμίσκο απόδρασης, ενώ βρίσκονται σε κατάσταση υπερύπνωσης. Μερικά δευτερόλεπτα πριν την εκτόξευση του θαλαμίσκου, το Σουλάκο διενεργεί σάρωση στα σώματα των επιβαινόντων για ιατρικούς λόγους. Στην οθόνη σάρωσης εμφανίζεται πως κάποιος από τους επιβαίνοντες κυοφορεί ένα Άλιεν.

Μετά την εκτόξευση του κι αρκετά χρόνια αργότερα, ο θαλαμίσκος προσγειώνεται ανώμαλα στον πλανήτη-φυλακή Φιορίνα (Φιούρι) 161 που φιλοξενεί μόνο άνδρες που έχουν χρωμόσωμα YY. Όλοι τους είναι καταδικασμένοι για εγκλήματα όπως σωματική και σεξουαλική βία.

Κατά τη διάρκεια της προσγείωσης, οι δύο από τους ανθρώπους επιβαίνοντες του θαλαμίσκου (Χικς και Νιούτ) σκοτώνονται από τη σύγκρουση, το ανδροειδές Μπίσοπ σχεδόν διαλύεται και παθαίνει μη αναστρέψιμη βλάβη και η Έλεν Ρίπλεϊ επιζεί. Μερικοί από τους κρατουμένους προσέρχονται στο σημείο της προσγείωσης του θαλαμίσκου και περισυλλέγουν την Έλεν Ρίπλει, τους δύο νεκρούς και το διαλυμένο ανδροειδές. Παραδίδουν τη Ρίπλει στο γιατρό της φυλακής με το επώνυμο Κλέμενς, ο οποίος τη φροντίζει και -μέσω της βοήθειας του- η Ρίπλει αναρρώνει πλήρως. Καχύποπτη για το τι προκάλεσε τη φωτιά στο Σουλάκο, καθώς και για το τι σκότωσε τους Χικς και Νιούτ, η Ρίπλει ζητά από τον Κλέμενες να διενεργήσει αυτοψία στο πτώμα της Νιούτ. Το αποτέλεσμα της αυτοψίας δείχνει πως η Νιούτ πέθανε από πνιγμό. Η διεύθυνση της φυλακής αποφασίζει να κηδευτούν οι Χικς και Νιούτ, όπως και να καλέσουν διασωστικό διαστημόπλοιο για να παραλάβει τη Ρίπλεϊ.

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ο σκύλος της φυλακής πεθαίνει, "γεννώντας" ένα Άλιεν. Η Ρίπλει, δεν έχει αποκαλύψει σε κανέναν το ιστορικό της για τα Άλιεν, και καθώς το πλάσμα είναι πλέον μέσα στους χώρους της φυλακής, σκοτώνει μερικούς κρατουμένους. Για να λάβει πληροφορίες, η Ρίπλει επανενεργοποιεί το ανδροειδές Μπίσοπ, το οποίο της επιβεβαιώνει πως υπήρχε Άλιεν στο Σουλάκο και πως ήταν μέσα στο θαλαμίσκο διάσωσης. Τότε η Ρίπλεϊ ενημερώνει το διευθυντή της φυλακής για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν. Όμως οι εξηγήσεις της αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό, καθώς επίσης την ενημερώνουν πως στον Φιούρι δεν υπάρχουν όπλα για να αντιμετωπίσουν το Άλιεν.

Αργότερα, και κατά τη διάρκεια συζήτησης της Ρίπλει με τον Κλέμενς, το Άλιεν επιτίθεται και σκοτώνει τον δεύτερο. Τότε εκείνη επισκέπτεται τα συντρίμμια του Σουλάκο και διενεργεί ιατρική σάρωση στο σώμα της, με τη βοήθεια ενός κρατουμένου. Εκεί διαπιστώνει πως μέσα στο σώμα της αναπτύσσεται ένα Άλιεν. Συντετριμμένη, η Ρίπλεϊ συναποφασίζει με τους υπόλοιπους κρατουμένους να αντιμετωπίσουν το πλάσμα με σκοπό να το εξολοθρεύσουν. Το σχέδιο περιλαμβάνει -στο τελικό του στάδιο- το θάνατο του Άλιεν με καυτό λιωμένο σίδηρο που υπάρχει στα χυτήρια της φυλακής. Όταν το τελικό στάδιο ολοκληρώνεται και το Άλιεν έχει πεθάνει, η ομάδα διάσωσης της Ρίπλει καταφθάνει στον πλανήτη. Όμως η Ρίπλει δεν θέλει να φύγει μαζί τους, γνωρίζοντας πως θα εκμεταλλευτούν το Άλιεν που κυοφορεί για όπλο πολέμου.

Παρ'όλο που η ομάδα διάσωσης προσπαθεί να την πείσει να πάει μαζί τους, η Ρίπλει αυτοκτονεί πηδώντας σε ένα γιγάντιο καμίνι. Κατά τη διάρκεια της πτώσης της, το Άλιεν που κυοφορεί σκίζει την κοιλιά της σε μια προσπάθεια να βγει από το σώμα της. Όμως η Ρίπλεϊ το κρατά σφιχτά στα χέρια της ώσπου τελικά πέφτει στο καμίνι, σκοτώνοντας τον εαυτό της αλλά και το Άλιεν.

Η ταινία ολοκληρώνεται με πλάνο στις εγκαταστάσεις του Φιούρι που απενεργοποιούνται, καθώς στο παρασκήνιο ακούγεται η τελευταία φράση που είχε πει τη Ρίπλεϊ στην πρώτη ταινία Άλιεν.

 

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 7

 

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Wes Craven

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 52min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Jeff Davis: Freddy's Hand Double (as Jeffrey John Davis)

Heather Langenkamp: Heather Langenkamp

Miko Hughes: Dylan

Matt Winston: Chuck

Rob LaBelle: Terry

David Newsom: Chase Porter

Ένας τρόπος υπήρχε για να επιτύχει ένα νέο επεισόδιο του franchise που ξεκίνησε το 1984 με το A NIGHTMARE ON ELM STREET και αυτός ήταν η επιστροφή του δημιουργού του Fred Krueger στο σενάριο και πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά από την ιστορική πρώτη ταινία. Ό,τι και να καταλογίσει κανείς στον Craven για εμπορικότητα και υπολογιστικότητα δεν μπορεί παρά να βγάλει το καπέλο του στο συγκεκριμένο όραμα, που δίνει ξανά ζωή στον Freddy Krueger μετά το πολυδιαφημισμένο ως τελευταίο επεισόδιο του franchise, FREDDY’S DEAD

Ο Craven για άλλη μια φορά σπάει το κατεστημένο των ταινιών της σειράς αλλά και των ταινιών τρόμου γενικότερα και χρησιμοποιεί με σχεδόν απόλυτη επιτυχία το κόλπο της ταινίας μέσα στην ταινία δίνοντας φρέσκια πνοή σε ένα «πεθαμένο» franchise και σε έναν χαρακτήρα που είχε προ πολλού χάσει την αίγλη του, αφού πρώτα υποβαθμίστηκε σε σχεδόν κωμικό στοιχείο για τα προηγούμενα επεισόδια του franchise.

Ο Wes Craven γράφει ένα σενάριο που ναι μεν έχει τα προβλήματα του, αλλά σίγουρα πρόκειται για ό,τι πιο σύνθετο και περίπλοκο έχει να επιδείξει στο σύνολο της καριέρας του ο Αμερικάνος δημιουργός. Πρώτα απ’ όλα έχουμε την εκπληκτική έμπνευση της επανεμφάνισης όλων σχεδόν των πρωταγωνιστών της πρωτότυπης ταινίας που εδώ υποδύονται τον εαυτό τους σε ένα σκηνικό όπου ο Wes Craven που κι αυτός υποδύεται τον εαυτό του κατευθύνεται από τους νέους του εφιάλτες για να γράψει το τελειωτικό σενάριο ταινίας με πρωταγωνιστή τον Freddy Krueger.

Συμπρωταγωνίστρια είναι και πάλι η Heather Langenkamp, που επιστρέφει ως ο εαυτός της και νιώθει στα όνειρά της την μετεξέλιξη του Fred Krueger από έναν ευκολοχώνευτο χαρακτήρα που υποδύεται ο Robert Englund σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό και δαιμονικό πλάσμα. Όταν, μάλιστα, ο τελευταίος φαίνεται ότι στοχεύει να μεταπηδήσει από τον κόσμο των ονείρων στον πραγματικό μέσω του μικρού γιου της τότε η Heather πρέπει να παίξει τον ρόλο της Julie οικειοθελώς για μια τελευταία φορά αφού η ζωή αυτής και των αγαπημένων της προσώπων στηρίζεται απ’ αυτό.

Όλα αυτά τα γεγονότα καταγράφονται στο σενάριο του Wes Craven καθώς εξελίσσεται η ταινία και ο Krueger, που εδώ παρουσιάζεται σαν ένα δαιμονικό Τζίνι με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από την νερωμένη εκδοχή του Robert Englund, μοιάζει να έχει τον πλήρη έλεγχο όλων όσων εμπλέκονται. Η λύση, σύμφωνα με τον Craven, είναι μια τελευταία ταινία της σειράς, που θα παγιδεύσει τον Freddy μέσω της Heather- Julie μια για πάντα εξορίζοντας τον στην κόλαση και φέρνοντας την κατάληξη που πρέπει σε ένα επιτυχημένο αλλά αμφιλεγόμενο franchise 10 χρόνων.

Αν και πολλοί ίσως χαρακτηρίσουν «ιεροσυλία» τις συγκρίσεις με το πρωτότυπο πρώτο μέρος, εντούτοις το NEW NIGHTMARE είναι σίγουρα μια πιο προσεγμένη σεναριακά δουλειά από έναν άνθρωπο που ξέρει να τονώνει το ενδιαφέρον τη στιγμή που αυτό πάει να εξαφανιστεί. Με έντονα τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού, ο Wes Craven πετυχαίνει απόλυτα το μπέρδεμα της πραγματικότητας με τον κόσμο των ονείρων του δαίμονα Krueger και κατά την προσωπική μου άποψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το A NIGHTMARE ON ELM STREET.

Η ταινία μοιάζει σαν ντοκιμαντέρ, με τις διαδικασίες παραγωγής της ταινίας να έρχονται στο φως και να πετυχαίνουν αυτό που καμία ονειρική σεκάνς μέχρι τώρα εν κατάφερε. Να δώσουν στον Fred Krueger την τρομακτική και αληθινή υπόσταση που χρειαζόταν για να γίνει ένας αληθινός μπαμπούλας, επικίνδυνος, αδυσώπητος και πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Απρόθυμος υποστηρικτής του είναι ο μικρός γιος της Heather που προσπαθεί να αντισταθεί στην κυριαρχία του Krueger χαρίζοντας κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές σκηνές όταν και μιλάει με τη φωνή του ψαλιδοχέρη φονιά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε ότι το τελευταίο μέρος του Εφιάλτη είναι κι αυτό μια mainstream ταινία τρόμου με στόχο το χοντρό χρήμα όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του Wes Craven με εξαίρεση του LAST HOUSE ON THE LEFT και ως τέτοια αποφεύγει τις splatter ακρότητες άλλων επεισοδίων της σειράς. Παράλληλα επανέρχεται σε σχετικά προβλέψιμα σεναριακά μοτίβα στο φινάλε που κατά κάποιο τρόπο προδίδει κάπως τα προηγούμενα εμπνευσμένα και πρωτότυπα συμβάντα που περιγράφονται. Αυτή τη φορά ο Freddy δεν δίνει σημάδια ανάκαμψης και φαίνεται ότι ο Craven είχε οραματιστεί το πραγματικό τέλος ενός ήρωα που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές στο σινεμά τρόμου (μέχρι τουλάχιστον να αναλάβει την σκυτάλη ο Sean S. Cunningham και η παρέα του με το FREDDY VS JASON του 2003).

Μέχρι το φινάλε όμως, οι φίλοι του πραγματικά καλοσχεδιασμένου θρίλερ έχουν αρκετά για να μπήξουν τα δόντια τους καθώς ο Craven φορτώνει στοιχεία τρόμου, αυτοπαρωδίας, ακόμα και κριτικής για την καταλληλότητα του franchise ως θέαμα για μικρά παιδιά, δίνοντας παράλληλα τις μπηχτές του για την ποιότητα των ενδιάμεσων 5 επεισοδίων στα οποία είχε ελάχιστο ως ανύπαρκτο έλεγχο. Σε αυτό το πνεύμα και όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές, με πρώτη και καλύτερη την αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια Heather Langenkamp που δίνει ένα κομμάτι από τον εαυτό της στην ερμηνεία της και τον μικρό Miko Hughes που τα δίνει όλα χωρίς να γίνεται εκνευριστικός σε καμία στιγμή της προβολής.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι συμπληρωματικοί και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο δαίμονας Fred Krueger που όσο τρομακτικός και αν είναι ωχριά μπροστά στους δραματικά φορτισμένους χαρακτήρες της Heather και του γιου της που σε γενικές γραμμές μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ένα ενδιαφέρον που υπάρχει από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, με ελάχιστα σημεία που κάνουν κοιλιές αλλά που δεν αρκούν για να κάνουν μια τόσο έξυπνη και καλοεκτελεσμένη ιδέα να αποτύχει.

Με λίγα λόγια, ένα απόλυτα επιτυχημένο φινάλε σε ένα πολύπαθο franchise που τουλάχιστον αφήνει τους fans με καλές αναμνήσεις κάνοντας τους να ξεχάσουν τα ατυχή επεισόδια και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στον Νέο Εφιάλτη του Wes Craven, ενός ανθρώπου που- κακά τα ψέματα- κάθε τόσο αλλάζει το πρόσωπο της σκηνής του τρόμου όπως το ξέρουμε.

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 6

 

Σκηνοθεσία: Rachel Talalay

Σενάριο: Rachel Talalay

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Zane: Maggie Burroughs

Shon Greenblatt: John Doe

Lezlie Deane: Tracy

Ricky Dean Logan: Carlos

Breckin Meyer:      Spencer

Το πολυαναμενόμενο από πολλούς μπαφιασμένους fans του τρόμου τελευταίο επεισόδιο στο franchise του A NIGHTMARE ON ELM STREET ήρθε όπως και όλα τα προηγούμενα του ένα και κάτι χρόνο μετά το THE DREAM CHILD και από πλευράς ποιότητας δεν έχει και πολλά για να το ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα sequels. Αν και αυτή τη φορά ο Freddy είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και για άλλη μια φορά ο προϋπολογισμός είναι ικανοποιητικός, το FINAL NIGHTMARE δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παρά μόνο σε διάσπαρτα σημεία και κυρίως με ανεπιτήδευτο τρόπο.

Αυτή τη φορά μαθαίνουμε για την ύπαρξη ενός παιδιού του Fred Krueger και μια ομάδα τεσσάρων ηρώων του ονείρου θα μεταφερθούν στην γενέτειρα του Krueger με προορισμό το γνωστό σπίτι στην Elm Street. Η παρέα αποτελείται από τρεις δεκαεξάρηδες και την υπεύθυνη γι αυτούς κοινωνική λειτουργό που- εν ολίγοις- είναι οι νέοι στόχοι του Fred Krueger μιας και ένας από αυτούς είναι το παιδί του και το θέλει πίσω. Έτσι η αταίριαστη παρέα παρασύρονται στον κόσμο των ονείρων όπου ισχύουν οι κανόνες που θέτει ο ψαλιδοχέρης φονιάς.

Τελειώνοντας την προβολή κανείς μπορεί άνετα να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς όπως «γελοίο», «ηλίθιο» για να περιγράψει το FREDDY’S DEAD, αλλά τα συναισθήματα μάλλον παραμένουν ανάμικτα. Σίγουρα οι παραπάνω χαρακτηρισμοί έχουν νόημα για αρκετές σκηνές που ξεπερνούν τα όρια της κατηγορίας του «τόσο κακού που είναι καλό», αλλά από την άλλη υπάρχει και αρκετή b-movie τρέλα που μοιάζει αταίριαστη με τα υπόλοιπα αρκετά πιο κοντρολαρισμένα επεισόδια του franchise και που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, οι συντελεστές του συγκεκριμένου επεισοδίου το διασκέδασαν αρκετά.

Η ιστορία δεν έχει ιδιαίτερη λογική, όπως είθισται σε όλες τις ταινίες της σειράς, και προσπαθεί να συνδυάσει θεματικά στοιχεία τόσο από το πρωτότυπο όσο και από τα DREAM WARRIORS και THE DREAM CHILD. Προς αυτό το σκοπό βλέπουμε και μια μικρή αναδρομή στη ζωή και την δύσκολη εφηβεία του Fred Krueger που ίσως για πρώτη φορά στη σειρά του δίνει και ανθρώπινη υπόσταση σαν χαρακτήρα. Όμως προβλέψιμα το συγκεκριμένο στοιχείο δεν καταφέρνει να δέσει με τις υπόλοιπες καλές ιδέες της ταινίας και το αποτέλεσμα παραμένει στο γνωστό μέτριο επίπεδο όλων σχεδόν των sequels.

Όμως οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο έχει λίγη παραπάνω από εκείνη την παράξενη γοητεία που το κάνει έστω και λίγο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στα μάτια των φίλων της σειράς. Έχει σίγουρα κάποιες καλές εμπνεύσεις, έχει ρυθμό και γενικά παρακολουθείται με ενδιαφέρον, σίγουρα περισσότερο απ’ ότι για παράδειγμα το DREAM WARRIORS ή το FREDDY’S REVENGE. Το φινάλε αυτή τη φορά δεν δίνει ιδιαίτερες υποσχέσεις για νέο sequel, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό για έναν μπαμπούλα που δεν πέθαινε με τίποτα από το 1984.

Από πλευράς gore, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από τις περισσότερες φορές, αλλά σαν αντίθεση σ’ αυτό έρχεται ένας ακόμα πιο κωμικός Freddy που ελαφρύνει τις καταστάσεις που προς στιγμήν πήγαν να δημιουργηθούν. Έχουμε και κάποια ενδιαφέροντα cameos από τους Alice Cooper, Roseanne και Johnny Depp που είναι πραγματικά πετυχημένα και έξυπνα σε ένα όχι ιδιαίτερα καλό επεισόδιο που όμως κλείνει με άξιο τρόπο ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα franchise όλων των εποχών.

Το πιο σημαντικό, όμως, ιστορικά από τη συγκεκριμένη κατάληξη στο franchise είναι κατά την προσωπική μου άποψη η αποκάλυψη του μεγέθους της μαγκιάς και του επιχειρηματικού δαιμονίου του Wes Craven. Αφήνει τον κόσμο να νομίζει ότι πράγματι αυτό ήταν το τέλος του Fred Krueger και επανέρχεται με έναν μεταλλαγμένο ήρωα και ένα σενάριο που κάνει τα 5 sequels της δικής του πρώτης ταινίας να μοιάζουν σαν b-movies της σειράς, κάτι το οποίο πιθανότατα είναι. Ίσως ό,τι και να κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή με το όνομα του Wes Craven στα credits λογικά θα τσέπωνε μια χαρά. Όμως ο δαιμόνιος σκηνοθέτης το έκανε ακόμα καλύτερα και με πολύ πιο ωραίο στυλ απ’ ότι θα περίμενε ο οποιοσδήποτε και αυτό προσωπικά του το αναγνωρίζω.