THE PINK PANTHER STRIKES AGAIN 1976

THE PINK PANTHER STRIKES AGAIN 1976

Ο Ροζ Πάνθηρας ξαναχτυπά

Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime, Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 43m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

PΣκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime,  Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 43m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Insp. Jacques Clouseau

Herbert Lom: Charles Dreyfus

Lesley-Anne Down: Olga

Burt Kwouk: Cato

Colin Blakely: Drummond

Leonard Rossiter: Quinlan 

Το Pink Panther Strikes Again είναι μια κωμωδία του 1976. Η πέμπτη ταινία της σειράς The Pink Panther. Η πλοκή της ξεκινά τρία χρόνια μετά την Επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα, με τον πρώην Επιθεωρητή Τσαρλς Ντρέιφους (Χέρμπερτ Λομ) να βγαίνει από το ψυχιατρείο αφού τελικά είχε τρελαθεί από τον νέο Αρχηγό. Η αδυσώπητη ανικανότητα του επιθεωρητή Ζακ Κλουζό (Πίτερ Σέλερς) στις προηγούμενες ταινίες. Μια τυπικά καταστροφική επίσκεψη του Κλουζό την ημέρα της απελευθέρωσής του προκαλεί μια γρήγορη υποτροπή που ακυρώνει την προγραμματισμένη έξοδο του Ντρέιφους, αλλά σύντομα δραπετεύει ούτως ή άλλως και οργανώνει μια περίτεχνη εγκληματική συνωμοσία για να απειλήσει τις χώρες του κόσμου με αφανισμό από ένα τεράστιο όπλο λέιζερ εάν δεν δολοφονήσουν τον Κλουζώ.

Αχρησιμοποίητα πλάνα από την ταινία συμπεριλήφθηκαν αργότερα στο Trail of the Pink Panther (1982), μετά τον θάνατο του Sellers.

Μετά από τρία χρόνια σε ένα ψυχιατρείο, ο πρώην επικεφαλής επιθεωρητής Sûreté Charles Dreyfus (Herbert Lom), έχει συνέλθει από την εμμονή του να σκοτώσει τον Jacques Clouseau (Peter Sellers) και πρόκειται να αποφυλακιστεί. Ο Κλουζό, ο οποίος έκτοτε αντικατέστησε τον Ντρέιφους ως Αρχιεπιθεωρητής, φτάνει απροειδοποίητα για να μιλήσει εκ μέρους του πρώην αφεντικού του και μέσα σε λίγα λεπτά τρελαίνει ξανά τον Ντρέιφους. Ο Ντρέιφους αργότερα δραπετεύει από το νοσοκομείο και για άλλη μια φορά προσπαθεί να σκοτώσει τον Κλουζό τοποθετώντας μια βόμβα, ενώ ο επιθεωρητής (με περιοδική συμφωνία) μονομαχεί με τον υπηρέτη του Κάτο (Μπερτ Κουούκ). Η βόμβα καταστρέφει το διαμέρισμα του Clouseau και τραυματίζει τον Cato, αλλά ο ίδιος ο Clouseau είναι αβλαβής, καθώς τον σηκώνει από το δωμάτιο μια φουσκωτή μεταμφίεση. Αποφασίζοντας ότι χρειάζεται ένα πιο περίπλοκο σχέδιο για την εξάλειψη του Κλουζό, ο Ντρέιφους στρατολογεί έναν στρατό από εγκληματίες καριέρας και απαγάγει τον πυρηνικό φυσικό καθηγητή Hugo Fassbender (Richard Vernon) και την κόρη του καθηγητή Margo (Briony McRoberts), αναγκάζοντας τον καθηγητή να φτιάξει ένα " όπλο της μοίρας» σε αντάλλαγμα για την ελευθερία τους.

Ο Κλουζό ταξιδεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ερευνήσει την εξαφάνιση του Φασμπέντερ, όπου καταστρέφει το οικογενειακό τους σπίτι και ανακρίνει άδικα το οικιακό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένου του Τζάρβις (Μάικλ Ρόμπινς), του μπάτλερ του Φασμπέντερ. Αν και ο Τζάρβις σκοτώνεται αργότερα από τους απαγωγείς, για τους οποίους είχε γίνει επικίνδυνος μάρτυρας, ο Κλουζό ανακαλύπτει μια ένδειξη που τον οδηγεί στο Oktoberfest στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας. Εν τω μεταξύ, ο Ντρέιφους, χρησιμοποιώντας την εφεύρεση του Φασμπέντερ, διαλύει τα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη και εκβιάζει τους ηγέτες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και του Υπουργού Εξωτερικών του, να δολοφονήσουν τον Κλουζό. Ωστόσο, πολλά από τα έθνη δίνουν εντολή στους πράκτορες τους να σκοτώσουν τον Κλουζό για να κερδίσουν την εύνοια του Ντρέιφους και πιθανώς τη Μηχανή της Κρίσης. Ως αποτέλεσμα των εντολών τους και της λησμονιάς του Κλουζό, όλοι οι άλλοι δολοφόνοι καταλήγουν να σκοτώνονται μεταξύ τους μέχρι να μείνουν μόνο οι πράκτορες της Αιγύπτου και της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Αιγύπτιος δολοφόνος (Ομάρ Σαρίφ) πυροβολεί έναν από τους δολοφόνους του Ντρέιφους, παρερμηνεύοντάς τον με τον Κλουζό, αλλά παρασύρεται από τη Ρωσίδα πράκτορα Όλγα Μπαριόσοβα (Λέσλι-Αν Ντάουν), η οποία κάνει το ίδιο λάθος. Όταν ο πραγματικός Κλουζό φτάνει, μπερδεύεται από τις στοργές της Όλγας, αλλά μαθαίνει από την τοποθεσία του Ντρέιφους της σε ένα κάστρο στη Βαυαρία. Ο Ντρέιφους είναι ενθουσιασμένος με την εσφαλμένη αναφορά του θανάτου του Κλουζό, αλλά υποφέρει από έναν οδυνηρό πονόδοντο και στέλνει για οδοντίατρο. όταν ο Κλουζό ακούει ότι χρειάζεται οδοντίατρος στο κάστρο, μεταμφιέζεται σε ηλικιωμένο Γερμανό οδοντίατρο και τελικά κερδίζει την είσοδο στο κάστρο (οι προηγούμενες προσπάθειές του να μπει κρυφά στο κάστρο είχαν επανειλημμένα αποτραπεί από τη γενική του ανικανότητα και την κινητή γέφυρα του κάστρου). Μη αναγνωρισμένος από τον Ντρέιφους, ο Κλουζό καταλήγει να μεθάει και τους δύο με οξείδιο του αζώτου. Όταν ο «οδοντίατρος» τραβάει κατά λάθος το λάθος δόντι, ο Ντρέιφους καταλαβαίνει αμέσως ότι είναι ο Κλουζό μεταμφιεσμένος. Ο Κλουζό δραπετεύει και ένας εκδικητικός και τώρα εντελώς τρελός Ντρέιφους ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει τη μηχανή για να καταστρέψει την Αγγλία. Ο Κλουζό, ξεφεύγοντας από τους κολλητούς του Ντρέιφους, καταρρίπτει άθελά του τα σχέδια του Ντρέιφους όταν ένας μεσαιωνικός καταπέλτης έξω από το κάστρο τον εκτοξεύει πάνω από τη μηχανή του Doomsday, προκαλώντας τη δυσλειτουργία της και πυρκαγιά στον Ντρέιφους και στο ίδιο το κάστρο. Καθώς οι υπόλοιποι κολλητοί, ο Φασμπέντερ και η κόρη του, και τελικά ο ίδιος ο Κλουζό δραπετεύουν από το κάστρο που διαλύεται, ο Ντρέιφους παίζει το "Tiptoe Through the Tulips" στο όργανο του κάστρου ενώ ο ίδιος διαλύεται, μέχρι που αυτός και το κάστρο εξαφανίζονται στον αέρα.

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Κλουζώ επανενώνεται επιτέλους με την Όλγα. Ωστόσο, η προσπάθειά τους διακόπτεται πρώτα από την προφανή αδυναμία του Κλουζό να βγάλει τα ρούχα του και μετά από την τελευταία αιφνιδιαστική επίθεση του Κάτο, η οποία αναγκάζει και τους τρεις να εκσφενδονιστούν στον ποταμό Σηκουάνα όταν το ξαπλωμένο κρεβάτι κουμπώνει όρθιο και πέφτει στον τοίχο. Αμέσως μετά, μια εικόνα κινουμένων σχεδίων του Κλουζό αναδύεται από το νερό, το οποίο έχει βαφτεί ροζ, και αρχίζει να κολυμπάει, αγνοώντας ότι μια γιγαντιαία εκδοχή του χαρακτήρα του Ροζ Πάνθηρα περιμένει από κάτω του με κοφτερό, ανοιχτό στόμα. 

THE OMEN 1976

 

THE OMEN 1976

Η προφητεία

Σκηνοθεσία: Richard Donner

Σενάριο: David Seltzer

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 51m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gregory Peck: Robert Thorn

Lee Remick: Katherine Thorn

David Warner: Jennings

Billie Whitelaw: Mrs. Baylock

Harvey Stephens: Damien

Patrick Troughton: Father Brennan

Martin Benson: Father Spiletto

 

Λίγες ταινίες τρόμου μπορούν να σηκώσουν επάξια τον βαρύ τίτλο της «κλασικής». Σ’ αυτές ανήκει σίγουρα το θρυλικό «The Omen» του Richard Donner. Με σπουδαία ονόματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο όπως ο Gregory Peck και η Lee Remick και έναν ιδανικό πιτσιρικά για την ενσάρκωση του Αντίχριστου, το «The Omen» αποτελεί μια μοναδική εμπειρία τρόμου που κάθε οπαδός του είδους που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να βιώσει.

Σίγουρα και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως «Αντίχριστος», «Σατανάς», «666» πολλοί νιώθουν ενοχλημένοι, άλλοι αγριεύονται, κι άλλοι αρχίζουν το σταυροκόπημα. Με τέτοιες έννοιες καταπιάνεται το «The Omen» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είστε θρησκευόμενος για τα τρομάξετε βλέποντάς το. Η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει ρίγη τρόμου με την απόκοσμη ατμόσφαιρά της, τη διαβολική μουσική της (ειδικά το κομμάτι Ave Satani), τις ειλικρινείς ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, το κλίμα απελπισίας μπροστά στη μεγάλη αναδυόμενη απειλή και αρκετές μακάβριες σκηνές που καρφώνονται στη μνήμη του θεατή δια παντός.

Η ταινία ξεκινά με την υιοθέτηση ενός βρέφους από τον Αμερικανό διπλωμάτη Robert Thorn ο οποίος προβαίνει στη συγκεκριμένη πράξη κρυφά από τη γυναίκα του λόγω του αναφερόμενου θανάτου του νεογέννητου παιδιού τους. Στη συνέχεια το ζεύγος μετακομίζει από τη Ρώμη στο Λονδίνο για την ανάληψη των νέων καθηκόντων του Robert. Σταδιακά όμως ανακαλύπτουν ότι κάτι δεν πάει καλά με το υιοθετημένο παιδί τους. Μια σειρά συμπτώσεων γύρω από το μικρό Damien αναστατώνουν τους δύο γονείς. Ο μικρός έπαθε σοκ φτάνοντας σε μια εκκλησία, τα ζώα ενός πάρκου αγριεύουν βλέποντάς τον και ένας αλλόκοτος ιερέας επισκέπτεται τον πατέρα του Damien προειδοποιώντας τον για την διαβολική ταυτότητα του γιου του, δίνοντάς του συμβουλές για να τον αντιμετωπίσει. Ο Αντίχριστος επιδιώκει την ανάδυση του μέσα από τον κόσμο της πολιτικής ως κληρονόμος του Robert και στη συνέχεια την εδραίωση της κυριαρχίας του στον κόσμο. Το ζεύγος αρχικά δείχνει δύσπιστο στα σημάδια αλλά τα γεγονότα που θα εκτυλιχτούν θέτουν σε κινητικότητα τον πατέρα ο οποίος με τη βοήθεια ενός φωτογράφου ξεκινάει την απαραίτητη έρευνα για να σταματήσει τον Αντίχριστο, δηλαδή το γιο του! Εγχείρημα δύσκολο αφού ο σατανικός Damien δεν είναι ανυπεράσπιστος και με τους σπουδαιότερους υπερασπιστές του κακού να βρίσκονται στο ίδιο του το σπίτι!

Εκτός από την διθυραμβική αντίδραση των κριτικών της εποχής το «The Omen» σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στο αμερικανικό box office συγκεντρώνοντας 60.922.980 δολάρια, όντας το 5ο πιο επιτυχημένο εμπορικά φιλμ στις ΗΠΑ για το 1976. Επίσης κέρδισε και 1 Oscar για το καλύτερο soundtrack.

Δε νομίζω ότι χρειάζονται να ειπωθούν περισσότερα για την αναμφισβήτητη ποιότητα της εν λόγω ταινίας. Η ανατριχιαστική ιδέα ότι πίσω από το αθώο βλέμμα ενός μικρού παιδιού ελλοχεύει το μεγαλύτερο κακό σύμφωνα με μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας,  συνιστά εξαιρετικό υλικό για τη δημιουργία μιας πραγματικά διαβολικής ταινίας, κάτι που επιτεύχθηκε άψογα στο «The Omen». Ο αυθεντικός τρόμος είναι εδώ, σε μια ταινία σταθμό που παρά το πέρασμα του χρόνου διατηρεί κρυστάλλινη την αυθεντικότητά της. Ένα διαχρονικό διαμάντι τρόμου, από τα λαμπρότερα (ή μήπως από τα σκοτεινότερα;) που είδαμε ποτέ.

CARRIE 1976

CARRIE 1976

Κάρι, έκρηξη οργής

Σκηνοθεσία: Brian De Palma

Σενάριο: Stephen King, Lawrence D. Cohen

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 36m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Sissy Spacek: Carrie

Piper Laurie: Margaret White

Amy Irving: Sue Snell

William Katt: Tommy Ross

John Travolta: Billy Nolan

Nancy Allen : Chris Hargenson

Betty Buckley: Miss Collins

 

Μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των χρυσών 70s (ίσως η ποιοτικότερη δεκαετία του horror κινηματογράφου) αναμένει να την ανακαλύψουν όσοι φίλοι του είδους δεν το έχουν ήδη κάνει. Δεν λέω, καλά και τα remake, αλλά πρέπει να ψάχνουμε από πού ξεκίνησαν όλα…

Αναμφίβολα από τις σπουδαιότερες στιγμές στην πρώιμη σκηνοθετική καριέρα του Brian De Palma. Ο διαβόητος σκηνοθέτης είχε ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του με το καταπληκτικό «Sisters» του 1973. Στο «Carrie» αναλαμβάνει το στήσιμο στη μεγάλη οθόνη του επιτυχημένου ομότιτλου μυθιστορήματος του Stephen King προσαρμόζοντας τη σκηνοθεσία του στις απαιτήσεις του μεταφυσικού, χωρίς όμως να λησμονεί εντελώς τις χιτσκοκικές επιρροές του.

Το «Carrie» αφηγείται την δραματική και εν τέλει τραγική ιστορία της νεαρής Carrie White, μιας εσωστρεφούς, ιδιόρρυθμης κοπέλας, μεγαλωμένης στο αυστηρό, θρησκόληπτο περιβάλλον που της επιβάλλει η μητέρα της. Ο παρακμιακός και ιδιόρρυθμος χαρακτήρας της αποκαλύπτεται ήδη από το ξεκίνημα του έργου όταν η ηρωίδα αγνοώντας την γυναικεία έμμηνη ρύση, παθαίνει ισχυρό σοκ στο ντους του σχολείου της μπροστά στη θέα του ρέοντος αίματος. Σοκ για την Carrie, ατελείωτα πειραχτικά χάχανα για τις συμμαθήτριές της που την περιγελούν και που την έχουν ήδη περιθωριοποιήσει.

Η Carrie διαθέτει όμως και μια αφύσικη ικανότητα, αυτήν της τηλεκίνησης την οποία όμως δεν είναι σε θέση να ελέγχει καλά. Αν και απομονωμένη από τον κοινωνικό περίγυρο και συνεχώς καταπιεσμένη από την υπερσυντηρητική μητέρα της, θα καταφέρει να παραβρεθεί στον πολυαναμενόμενο σχολικό χορό και μάλιστα με καβαλιέρο τον γόη της τάξης της. Όταν όμως οι συμμαθήτριές της τής κάνουν μια ταπεινωτική φάρσα στη διάρκεια του χορού, η συσσωρευμένη οργή της Carrie εκρήγνυται και η αίθουσα μετατρέπεται σε νεκροταφείο! Οι τηλεκινητικές ικανότητες της πρωταγωνίστριας βρέθηκαν εκτός ελέγχου…

Παρότι έχουν περάσει ολόκληρες δεκαετίες από την εποχή του, το «Carrie» διατηρεί αμείωτο τις συγκινήσεις του. Δεν μοιάζει καθόλου απαρχαιωμένο, αντιθέτως αφηγείται με φρεσκάδα και ένταση την δραματική ιστορία της πρωταγωνίστριάς του. Σε αυτό βοηθά προφανώς η συγκλονιστική ερμηνεία της Sissy Spacek (The Straight Story, In The Bedroom) στο ρόλο της Carrie. Το αθώο και συνάμα θλιμμένο βλέμμα της ευαισθητοποιεί τον θεατή ακόμα και μετά το μακελειό που η ίδια προκαλεί.

Το cast συμπληρώνεται από την επίσης πολύ καλή Piper Laurie (Children of a Lesser God, The Hustler) στο ρόλο της μητέρας της Carrie, τον νεαρό τότε John Travolta, την διαχρονικά ατάλαντη αλλά πάντοτε αισθησιακή Nancy Allen (Dressed to Kill, Robocop) και μερικούς ακόμα αξιόλογους ηθοποιούς. Αν και η δράση είναι συμπυκνωμένη στις τελικές σεκάνς, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και καθόλου πληκτική και στο υπόλοιπο μέρος της, κι αυτό οφείλεται κυρίως στο σκηνοθετικό ταλέντο του De Palma.

Μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των χρυσών 70s (ίσως η ποιοτικότερη δεκαετία του horror κινηματογράφου) αναμένει να την ανακαλύψουν όσοι φίλοι του είδους δεν το έχουν ήδη κάνει. Δεν λέω, καλά και τα remake, αλλά πρέπει να ψάχνουμε από πού ξεκίνησαν όλα… 

The Little Girl Who Lives Down the Lane 1976

The Little Girl Who Lives

Down the Lane 1976

Το κελάρι της αγωνίας

Σκηνοθεσία: Nicolas Gessner

Σενάριο: Laird Koenig

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 31m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Jodie Foster: Rynn Jacobs

Martin Sheen: Frank Hallet

Alexis Smith: Cora Hallet

Mort Shuman: Ron Miglioriti

Scott Jacoby: Mario Podesta

Dorothy Davis: Town Hall Clerk 

Το The Little Girl Who Lives Down the Lane είναι μια ταινία του 1976 σε σκηνοθεσία του Nicolas Gessner και με πρωταγωνιστές τους Jodie Foster, Martin Sheen, Alexis Smith, Mort Shuman και Scott Jacoby. Ήταν μια συμπαραγωγή Καναδά και Γαλλίας και γράφτηκε από τον Laird Koenig, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημά του του 1974.

Η πλοκή επικεντρώνεται στη 13χρονη Ριν Τζέικομπς (Φόστερ), ένα παιδί του οποίου ο απών ποιητής πατέρας και οι μυστικοπαθείς συμπεριφορές του προκαλούν τις υποψίες των συντηρητικών γειτόνων της στη μικρή πόλη του Μέιν. Η μεταφορά, που αρχικά προοριζόταν ως θεατρικό έργο, γυρίστηκε στο Κεμπέκ με μικρό προϋπολογισμό. Η παραγωγή έγινε αργότερα αντικείμενο διαμάχης σχετικά με αναφορές ότι ο Φόστερ είχε συγκρούσεις με τους παραγωγούς για τη μαγνητοσκόπηση και τη συμπερίληψη μιας γυμνής σκηνής, αλλά χρησιμοποιήθηκε το σάμα μιας 21χρονης, της αδερφής του Φόστερ. Μετά από μια προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1976, ξεκίνησε μια δικαστική προσφυγή σχετικά με τη διανομή και ακολούθησε μια γενική κυκλοφορία το 1977.

Αρχικά κυκλοφόρησε σε μικτές κριτικές, με ορισμένους κριτικούς να βρίσκουν την πλοκή μυστηρίου του φόνου αδύναμη, αλλά την ερμηνεία της Jodie Foster πιο αξιόλογη, η ταινία κέρδισε δύο βραβεία Saturn, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας τρόμου και της καλύτερης ηθοποιού για το Foster. Στη συνέχεια απέκτησε το καθεστώς της λατρείας, με τους μεταγενέστερους κριτικούς να αξιολογούν θετικά το σενάριο. Συγγραφείς και ακαδημαϊκοί το έχουν ερμηνεύσει ως δήλωση για τα δικαιώματα των παιδιών και το έχουν τοποθετήσει ποικιλοτρόπως στο θρίλερ, τον τρόμο, το μυστήριο ή άλλα είδη.

  

Family Plot 1976

Family Plot 1976

Οικογενειακή Συνομωσία

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Ernest Lehman, Victor Canning

Είδος: Comedy, Crime, HITCHCCOCK, Thriller

Διάρκεια: 02:01

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Karen Black: Fran

Bruce Dern: George Lumley

Barbara Harris: Blanche Tyler

William Devane: Arthur Adamson

Ed Lauter: Maloney

 

Μια ψευτομέντιουμ μαζί με το φίλο της που παριστάνει τον ταξιτζή σχεδιάζουν να πάρουν τα κοσμήματα μιας παράξενης ηλικιωμένης που πιστεύει στα μέντιουμ. Για να το κάνουν αυτό χρειάζεται να βρουν τα ίχνη ενός αγνοούμενου...

  

Une femme à sa fenêtre (1976)

Une femme à sa fenêtre (1976)

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ

Σκηνοθεσία: Pierre Granier-Deferre

Από το μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle

Παίζουν: Romy Schneider: Margot (Santorini)

Philippe Noiret: Raoul Malfosse

Victor Lanoux: Michel Boutros

Umberto Orsin: Rico (Santori)

Gastone Moschin: Primoukis

Delia Boccardo: Dora Cooper

110 λεπτά, Δράμα, Πολιτικό θρίλερ

Γυρισμένο σε Ελλάδα (Αθήνα, Δελφοί) Ιταλία και Παρίσι
Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Το 1976 ευρισκόμενος στην Γαλλία, στην Nantes, με ενδιαφέρον πήγα να δω την ταινία αυτή με την Romy Schneider, που ήξερα ότι είχε θέμα την Ελλάδα και είχε γυριστεί σ’ αυτήν. Ομολογώ ότι τα Γαλλικά μου δεν ήταν τέλια εκείνο τον καιρό, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ισχυριστώ ότι το κατάλαβα το έργο 100%. Μου έκανε εντύπωση όμως ότι μέχρι και σήμερα ποτέ δεν είδα καμία αναφορά και σχόλια, θετικά ή αρνητικά, για την ταινία αυτή στην Ελλάδα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ! Δεν είμαι καν σίγουρος ότι παίχτηκε στην Ελλάδα. Σαν DVD σίγουρα δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Σήμερα που στα Γαλλικά είμαι κάπως καλλίτερος και έκατσα και μετέφρασα τους υπότιτλους, μπορώ να πω ότι ίσως να κατάλαβα που οφείλεται αυτή η αδιαφορία. Το έργο είναι πολιτικό και έχει θέμα το άγριο κυνηγητό που υπέστησαν οι κομουνιστές από το καθεστώς Μεταξά. Επόμενο είναι να μην ενθουσιάζει τους αντικομουνιστές και τους θαυμαστές του καθεστώτος εκείνου. Από την άλλη όμως, τα τσιτάτα περί κομουνισμού και κομουνιστών σίγουρα δεν βρίσκουν σύμφωνους τους σημερινούς καθοδηγητές του... «αυθεντικού» κομουνισμού. Αν λοιπόν δεν ανήκετε σε αυτούς που πρέπει να υπάρχει έγκριση από κάπου για δουν μια ταινία, επωφεληθείτε από τους υπότιτλους που μετέφρασα και δείτε την, προκειμένου να διαμορφώσετε ιδίαν άποψη.

Αυτή η ταινία θεωρείται σημαντική λόγο της καταπληκτικής παρουσίας της Romy Schneider...

που με την συμβολή του σπουδαίου Philippe Noiret...

ανεβάζουν την αξία του από το μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle εμπνευσμένου κινηματογραφικού έργου. Αυτό που αντηχεί στα αυτιά μας παράξενα και αστεία είναι το όνομα που επέλεξε ο συγγραφέας για την Romy Schneider: Μαρκησία, κυρία Μαργκό Σαντορίνη!!! καθώς και για τον υποτιθέμενο σύζυγό της, τον Μαρκήσιο Ρίκο Σαντορίνη (Umberto Orsin)!!! Ο Ρίκο είναι ένας διπλωματικός υπάλληλος στην Ιταλική πρεσβεία της Αθήνας. Τα χρόνια εκείνα την πατρίδα του κυβερνά ο δικτάτορας Μουσολίνι αλλά ο ίδιος, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης, δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Προτιμά να το παίζει μποέμ και κοσμοπολίτης. Να γοητεύει τον γυναικείο πληθυσμό γύρο του και να ικανοποιείται στην σκέψη πως όλοι τον θεωρούν μεγάλο γόη. Όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, η πραγματική αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει η ίδια. Της αρκεί να ασχολείται με το χρήμα και το εμπόριο. Την κυβέρνηση ενός τόπου την αφήνει σε κάτι λιγούρια μικροαστούς οι οποίοι αναλαμβάνουν να κυβερνούν για λογαριασμό της. Κάτι τέτοιος είναι και ο Μουσολίνι! Η γυναίκα του η Μαργκό, μια γυναίκα Αυστριακής καταγωγής μεγαλωμένη στην Γαλλία, είναι αυτή που έχει το χρήμα και φαίνεται ότι ο Ρίκο γι αυτό την παντρεύτηκε. Είναι ρομαντική και συναισθηματική και δείχνει να περιμένει ακόμα τον μεγάλο έρωτα. Κοντά τους ο : Raoul Malfosse (Philippe Noiret), Γάλλος επιχειρηματίας που ζει στην Αθήνα και που είναι φουλ ερωτευμένος με την Μαργκό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να της αρνηθεί καμία χάρη. Το ζευγάρι Ρίκο-Μαργκό έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο γάμος τους δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο και είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε βελούδινο διαζύγιο.

Μια Αυγουστιάτικη νύχτα και ενώ το ζευγάρι κοιμάται σε ξενοδοχείο σε χωριστά δωμάτια,η Μαργκό ακούει θόρυβο έξω από το παράθυρό της. Πηγαίνει να δει τι συμβαίνει.

O Μιχάλης Βόυτρος (Victor Lanoux), ένας κομουνιστής συνδικαλιστής που τον κυνηγά η αστυνομία του Μεταξά, βλέποντας το μισάνοιχτο παράθυρο της Μάργκο, ορμά μέσα για να γλυτώσει

Εκείνη τρομάζει στην αρχή αλλά αυτός την καθησυχάζει λέγοντάς της ότι δεν είναι κακοποιός αλλά κάποιος που η αστυνομία κυνηγά για πολιτικούς λόγους. Αυτή, με ανθρωπιστικά κίνητρα στην αρχή αναλαμβάνει να τον σώσει. Πείθει και τον Ρίκο να βοηθήσει. Αυτός της προτείνει να απευθυνθεί στον άνθρωπο που την φλερτάρει και δεν της χαλά χατίρι, τον Raoul Malfosse (Philippe Noiret) και να ζητήσει την βοήθειά του.

Πράγματι αυτός ανταποκρίνεται και προσλαμβάνει τον Βούτρο σαν σοφέρ του για να του παράσχει κάλυψη

Η Μαργκό και ο Βούτρος νιώθουν μια συμπάθεια ο ένας για τον άλλο που τελικά καταλήγει σε έρωτα.

Με τον Raoul Malfosse οργανώνουν ένα ταξίδι στους Δελφούς με οδηγό τους τον Βούτρο, με σκοπό να τον βοηθήσουν να φθάσει στην Πάτρα και από κει να βρει πλοίο και να διαφύγει από την Ελλάδα. Έτσι κι έγινε. Ο Πριμούκης όμως (Gastone Moschin), ένας αστυνομικός διευθυντής που έχει βάλει στόχο της ζωής του να πιάσει τον Βούτρο, μαθαίνει τα πάντα!

Ο Ραούλ πληροφορεί περί αυτού την Μαργκό και την προτρέπει να φύγει μαζί με τον Βούτρο για να γλυτώσουν. Στο σημείο αυτό το έργο μας μεταφέρει στο 1945, όπου ο πόλεμος τελειώνει και οι δυνάμεις του άξονα κατατροπώνονται. Ο Ρίκο, ως ανώτερος διπλωματικός υπάλληλος της φασιστικής Ιταλίας βρίσκεται στην φυλακή. Ο Ραούλ που τώρα είναι αξιωματικός του Γαλλικού στρατού, καταθέτει ότι ο Ρίκο ήταν αντιφασίστας και είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Μουσολίνι, και πετυχαίνει να τον απελευθερώσει. Πηγαίνουν σε ένα μοναστήρι όπου παραλαμβάνουν ένα κοριτσάκι που όπως μαθαίνουμε είναι παιδί της Μάργκο και του Βούτρου. Όπως εξηγεί ο Ρίκο η Μάργοτ τον επισπεύτηκε και του εμπιστεύτηκε την μικρή και αναχώρησε να βρει τον Βούτρο. Οι Γερμανοί όμως την συλλάβανε και την μεταφέρανε σε άγνωστο μέρος και από τότε αγνοείται η τύχη της.

30 χρόνια αργότερα, η μικρή που έχει μεγαλώσει και είναι ολόιδια η μητέρα της, επισκέπτεται την Ελλάδα όπου πληροφορείται από συναγωνιστές του πατέρα της το τραγικό τουτέλος. Ο Βούτρος που το πραγματικό του όνομα ήταν Τσίγκος, έπεσε σε ενέδρα και πιάστηκε από τον Πριμούκη,  βασανίστηκε δεόντως και εστάλει προς εκτέλεση.

Και μια ενδιαφέρουσα σκηνή από το έργο είναι εκεί που Γερμανός διπλωματικός υπάλληλος διαμαρτύρεται διότι υποβιβάζουν τόσο τον Χίτλερ συγκρίνοντάς τον με τον Μεταξά! Όπως υποστηρίζει ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία ύστερα από τίμιες και καθαρές εκλογές και όχι κατόπιν στρατιωτικού πραξικοπήματος όπως ο Μεταξάς!

Heavenly Puss [1948]

Dracula. Pere et Fils (1976)

Dracula. Pere et Fils 1976

Δράκουλας:Πατήρ & Υιός

Σκηνοθεσία: Édouard Molinaro

Σενάριο: Alain GodardJean, Jean Marie Poiré, Édouard Molinaro

Είδος: Horror ΔΕ 70, Christopher Lee, Comedy

Διάρκεια: 1h 36m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Christopher Lee: Dracula

Bernard Menez: Ferdinand

Marie-Hélène Breillat: Nicole

Catherine Breillat: Herminie

Mustapha Dali: Khaleb

Bernard Alane: Jean

Claude Génia: Marguerite

    Το 1976, βρισκόμενος για δουλειές στο Παρίσι, αντιλήφθηκα ότι παιζόταν η συγκεκριμένη ταινία. Με την πρώτη ευκαιρία πήγα και την είδα. Λοιπόν, ένας Christopher Lee, ένας Δράκουλας, τελείως διαφορετικός απ’ ότι είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Μαύρη κωμωδία, εγώ θα την χαρακτήριζα τέλεια σάτιρα του μύθου του Δράκουλα. Είναι να απορεί κανείς πως δέχτηκε ο Christopher Lee να σατιρίσει τον ήρωα που χάρης σ’ αυτόν ανεδείχθη. Υποθέτω ότι σκέφτηκε πως μετά από αυτόν ο Θρύλος του Δράκουλα τέλειωσε. Θέλησε λοιπόν ο ίδιος να κάψει την φιγούρα του Δράκουλα νομίζοντας ότι κανένας άλλος μετά δεν θα επιχειρούσε να παίξει αυτόν τον ρόλο.

    Στη συνέχεα σας παραθέτω αυτούσια την κριτική της Έλενας Ανδρεάδου, όπως δημοσιεύτηκε στο Cine.gr.

    Βρισκόμαστε στο 1874, ο κόμης Δράκουλας απαγάγει μια όμορφη γυναίκα (Catherine Breillat) και την κάνει μόνιμη σύντροφο στη σκοτεινή του αιωνιότητα και μητέρα του γιου του που φυσικά ονειρεύεται να ακολουθήσει τα χνάρια του!

    Όταν η αγαπημένη του βρίσκει τραγικό τέλος συνεχίζει τη ζωή του έχοντας στο πλευρό του το γιο του Ferdinard (Bernard Menez).

    Το σενάριο του Alain Godard βασισμένο στο βιβλίο Paris Vampire (Claude Klotz) αποδίδει με τον πιο απίθανο τρόπο τα χαρακτηριστικά του θρυλικού Κόμη Δράκουλα , ενός βρικόλακα ερωτιάρη και γυναικά που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του το γιο όταν στο δρόμο τους βρίσκεται η Nicole (Marie-Helene Breillat) που τους κλέβει την καρδιά και τα μυαλά και τους οδηγεί σε ποταπές, ύπουλες πράξεις προκειμένου ο ένας να βγάλει τον άλλον από τη μέση.

    Η σκηνοθεσία ανήκει στον Edouard Molinero που στέκεται με σατυρική, χιουμοριστική διάθεση απέναντι στη σκοτεινή προσωπικότητα του Κόμη Δράκουλα (Christopher Lee) και δημιουργεί μια μαύρη κωμωδία τοποθετώντας στο πλευρό του τον Ferdinard (Bernard Menez), ένα παιδί που κάθε άλλο παρά υπερήφανο θα μπορούσε να κάνει τον πρόγονό του.

Ο Molinero έχοντας μια προδιάθεση για σατυρικές κωμωδίες με ήρωες εκτός ορίων θα προκαλέσει δυο χρόνια αργότερα με το La Cage Aux Folles (1979) επαναλαμβάνοντας μάλιστα το εγχείρημά του το 1981 με τη δημιουργία του δεύτερου μέρους της προαναφερθείσας ταινίας.

Η συγκεκριμένη του δουλειά δε θα έλεγα πως είναι από τις πιο επιτυχημένες. Παρόλο που δεν απουσιάζουν κάποιες χαριτωμένες ατάκες («πιες παιδί μου το αίμα σου να τελειώνουμε») το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό .Στο ξεκίνημά της η ταινία δεν αφήνει αρκετές ενδείξεις για το τι πρόκειται να ακολουθήσει , κάθε άλλο μάλιστα , θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκοτεινή και ατμοσφαιρική.

    Από κει και ύστερα έχουμε ένα Christopher Lee που εκδηλώνει στιλιστικές ανησυχίες και επιθυμεί μια πιο κομψή εμφάνιση του γιου του , γίνεται σταρ του κινηματογράφου προκειμένου να εξασφαλίσει τα «προς το ζην» και όπως κάθε σωστός πατέρας παίρνει το παιδί του από το χέρι και το οδηγεί στα μαγαζιά για να διαλέξει το... φέρετρο της αρεσκείας του. Ωστόσο οι φροντίδες σταματούν όταν ανακαλύπτει πως το βλαστάρι του είναι ερωτευμένο με την ίδια αιθέρια παρουσία που ο ίδιος έχει βάλει στο μάτι.

    Ο Berdard Menez από την άλλη είναι ένας νέος εκκολαπτόμενος βρικόλακας που αρνείται πεισματικά να ενδώσει στις συνήθειες της φυλής του ,βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους να καλύπτει τις ανάγκες που προκύπτουν από την ιδιαιτερότητα της φύση του. Ο έρωτάς του για τη Nicole είναι η κινητήριος δύναμη που τον κάνει να αναζητήσει την όποια ανθρώπινη αδυναμία φωλιάζει μέσα του και να κάνει την επανάστασή του στην ηγετική μορφή του πατέρα του.

    Σίγουρα είναι ένα έξυπνο εγχείρημα και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα προσπάθεια, (άλλωστε, το γεγονός ότι ο Lee σατιρίζει το ρόλο που τον καθιέρωσε στην οθόνη,είναι απολαυστικό από μόνο του), δεν καταφέρνει όμως να φανεί αντάξια των αναμενόμενων προσδοκιών, όχι των δικών μου τουλάχιστον. Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες παρουσιάζουν μια απίστευτη χαλαρότητα , ενώ το κωμικό στοιχείο φτάνει την γελοιοποίηση του μύθου γύρω από τους βρικόλακες ξεπερνώντας τη σατυρική διάθεση.

    Έλενα Ανδρεάδου

    Χρόνια έψαχνα την ταινία σε DVD αλλά τίποτα. Κάποια στιγμή κυκλοφόρησε στην Γερμανία και εγώ δεν έχασα καιρό. Την παρήγγειλα αμέσως και μόλις την έλαβα στρώθηκα και μετέφρασα τους υπότιτλους.

Le locataire (1976)

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ

 

 Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Σενάριο: Roman Polanski, Gérard Brach,
Παίζουν: Roman Polanski, Isabelle Adjani, Melvyn Douglas


Ο Roman Polanski στην ταινία του αυτή φαίνεται να εγκαταλείπει τα μεταφυσικά και να ασχολιέται με την βασανιστική αρρώστια της ανθρώπινη; ψυχής. Την σχιζοφρένια. Σκηνοθετεί κι πρωταγωνιστεί ο ίδιος στην ταινία του αυτή. Παριστάνει έναν Πολωνό οικονομικό μετανάστη ο οποίος νοικιάζει διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού. Την τάση για ψυχικές ασθένειες μπορεί να την κουβαλάμε όλοι μας αλλά το αν και πόσο γρήγορα θα εκδηλωθεί εξαρτάται από τον περίγυρο και το κοινωνικό περιβάλλον. Όλα συνηγορούν εναντίων του άτυχου Πολωνού. Σαν μετανάστης ζει την αποξένωση και οι περίεργοι νέοι του συγκάτοικοι κάθε άλλο παρά κατάλληλοι δείχνουν για να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Το διαμέρισμα έχει προϊστορία. Η κοπέλα που το κατοικούσε πριν από αυτόν επεχείρησε να βάλει τέρμα στη ζωή της πηδώντας στο κενό. Μάλιστα όταν αυτός διαπραγματεύτηκε με τον ιδιόκτητη, αυτός του ζητά να έχει λίγη υπομονή διότι τυπικά το διαμέρισμα δεν είναι ακόμα ελεύθερο, μια και η προηγούμενη ένοικος ζει ακόμα στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται. Σε ερώτηση του Πολωνού του τι θα γίνει αν η ένοικος συνέλθει και επιστρέψει, ο ιδιοκτήτης του απαντά κυνικά να μην ανησυχεί διότι η κοπέλα είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση και δεν έχει καμία ελπίδα!
Σύντομη του γίνεται έμμονη ιδέα ότι η κοπέλα δεν αυτοκτόνησε χωρίς λόγο και ότι οι συγκάτοικοι έπαιξαν ρόλο σ’ αυτό. Ο ίδιος δε έχει μπει στο στόχαστρο των ανθρώπων αυτών και θα είναι το επόμενο θύμα. Η αγενής θυρωρός, ο καταπιεστικός σπιτονοικοκύρης και οι ιδιόρρυθμοι συγκάτοικοι συνηγορούν ώστε ο Πολωνός να καταλειφθεί από εμονές. Το άγχος της κλειστοφοβίας του κατορθώνει να μας το μεταδώσει ο Polanski κινούμενος με την κάμερα αριστοτεχνικά στο έτσι κι αλλιώς μικρό διαμέρισμα. Μην ξεχνάμε ότι είχε στην διάθεσή του τον κορυφαίο φωτογράφο του Μπέργκμαν, τον Σβεν Νύγκβιστ. Τα εμφανιζόμενα μεταφυσικά στην ταινία δεν μας αφήνουν καμία αμφιβολία ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας ενός άρρωστου μυαλού.
Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία που ο Roman Polanski ασχολείται με παρόμοια θέματα. Αργότερα έγινε πιο  ερωτικός και ασχολήθηκε κυρίως με το λεγόμενο «νεο-νουάρ» φιλμ.
Όταν ασχολήθηκα με την ταινία αυτή, δεν υπήρχε στο εμπόριο ούτε μπορούσε να βρει κανείς υπότιτλους. Πάντως ορίστε η ταινία με τους δικούς μου υπότιτλους:

Who Can Kill a Child? 1976

Who Can Kill a Child? 1976

Ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί;

 

Σκηνοθεσία: Narciso Ibáñez Serrador

Σενάριο: Narciso Ibáñez Serrador, Juan José Plans

Είδος: Horror ΔΕ 70, Adventure, Mystery

Διάρκεια: 1h 52m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Lewis Fiander: Tom

Prunella Ransome: Evelyn

Antonio Iranzo: Padre

Miguel Narros: Guardacostas 1

María Luisa Arias: (as Mª Luisa Arias)

Marisa Porcel: Brit van der Holden

Juan Cazalilla

Luis Ciges: Enrique Amorós

 

    Μήπως νομίζετε ότι ταινία τρόμου και θρίλερ είναι συνυφασμένη μόνο με σκοτεινά ψυχρά βόρια κλίματα γοτθικού τύπου, με μυστηριώδεις πύργους, ομιχλώδεις δρόμους και δάση;

    Κάνετε λάθος.

 

 

    Ο Ουραγουανός σκηνοθέτης Narciso Serrador, μας μεταφέρει κατακαλόκαιρο σε Ισπανικό τουριστικό θέρετρο, όπου Άγγλος καθηγητής φθάνει για διακοπές με την έγγειο σύζυγο του. Το ζευγάρι για να αποφύγει την πολυκοσμία, νοικιάζει βάρκα για να μεταβεί σε ένα ήρεμο νησί που κατοικείται βασικά από ψαράδες και ελάχιστους τουρίστες.

 

 

Και απ’ εδώ αρχίζουν τα τεστ αντοχής μας.

Όσοι έχετε δει την ταινία του Χίτσκοκ «Τα Πουλιά», γνωρίζετε την υπόθεση ότι σε μια περιοχή τα πουλιά, εντελώς ανεξήγητα και αναίτια επιτίθενται και σκοτώνουν ανθρώπους

 

     ΕΕ, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο τρομερά, γιατί στην θέση τον πουλιών έχουμε τα παιδιά του νησιού που για κάποια ανεξήγητη αιτία μεταβάλλονται σε φονιάδες ενηλίκων. Σκοτώνουν αδιάκριτα γονείς, γείτονες, περαστικούς, τουρίστες και οι λίγοι εναπομείναντες μόνο με χρήση όπλων μπορούν να αμυνθούν.

Αλλά...

Ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί;

     Σαν εισαγωγή το έργο ξεκινά με προβολή ντοκιμαντέρ από τις ναζιστικές θηριωδίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι το Βιετνάμ και την Μπιάφρα, τονίζοντάς μας ότι σε όλες τις ανθρώπινες θηριωδίες και φυσικές καταστροφές, αυτοί που την πληρώνουνε περισσότερο είναι τα παιδιά.. Οι αυθεντικές εικόνες προκαλούν φρίκη και με δυσκολία θα κρατηθείτε να μη γυρίσετε το κεφάλι σας αλλού, γιατί καλές είναι οι ταινίες τρόμου, αλλά... τίποτα δεν είναι πιο τρομερό και πιο φρικιαστικό από την πραγματικότητα.
    Όσοι από σας είχατε δει τις ταινίες: «Η πόλη των καταραμένων» και «Τα παιδιά των καταραμένων»¨και τις θεωρούσατε ταινίες αγωνίας και τρόμου, μετά την θέαση αυτής εδώ της ταινίας θα τις κατατάξετε στις παιδικές!
Η ταινία όπως ήταν φυσικό έχει υποστεί τα πάνδεινα από το ψαλίδι της λογοκρισίας.
Στην χώρα μας παρουσιάστηκε μόνο υπό μορφή λογοκριμένης {πετσοκομένης} βιντεοκασέτας με τον τίτλο νομίζω: Το νησί του τρόμου ή κάτι τέτοιο.
Τα πράγματα έχουν τώρα αλλάξει. Βρέθηκαν κομμένες σκηνές και η ταινία αποκαταστάθηκε ικανοποιητικά.

        Δεν υπάρχει πρακτικά σημείο που το WHO CAN KILL A CHILD? φαίνεται αμήχανο, κάτι σπάνιο για ταινίες τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού. Η ένταση κλιμακώνεται με σταθερό ρυθμό, και το ενδιαφέρον του θεατή όλο και μεγαλώνει, μέχρι την τελική συνειδητοποίηση για το ποιος είναι τελικά ο εχθρός, και πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί. Τα gore εφέ βοηθάνε σε αυτό, χωρίς να είναι τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό που πραγματικά τρομοκρατεί και σοκάρει το θεατή στο WHO CAN KILL A CHILD? είναι η φύση καθαυτή των φόνων, από ποιους γίνονται, πώς γίνονται και με τι ηθικό αντίκτυπο για τους δράστες. Προσθέστε και κάποιες σεκάνς απίστευτης έντασης, όπως είναι η πολιορκία του ζευγαριού μέσα σε ένα δωμάτιο απ’ όπου δεν υπάρχει διαφυγή, όπου έχουμε και την πρώτη πράξη άμυνας από τους 2 ήρωες εναντίον των διωκτών τους. Μία πράξη που όχι μόνο δεν δίνει καμία αίσθηση ασφάλειας ή λύτρωσης για τους πρωταγωνιστές και το θεατή, αλλά μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την αίσθηση απόγνωσης και τρόμου.

Το φινάλε είναι κατακλυσμικό, σκοτεινό και απαισιόδοξο, και πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς ο γεννημένος στην Ουρουγουάη σκηνοθέτης Chicho Ibanez-Serrador δεν κατάφερε να απογειώσει την καριέρα του και να καθιερωθεί ως μεγάλο όνομα στο σινεμά του τρόμου και του φανταστικού. Στο κάτω- κάτω της γραφής, άλλοι με πολύ λιγότερο σημαντικές ταινίες τα κατάφεραν, γιατί όχι κι αυτός; Είναι ένα από τα παράδοξα και τις μεγάλες αδικίες της σκηνής του τρόμου. Αντίθετα, η καριέρα του συνεχίστηκε από κει που είχε σταματήσει πριν το WHO CAN KILL A CHILD?, ως σκηνοθέτης σειρών γι την Ισπανική τηλεόραση, με μόνη κινηματογραφική παρουσία άξια λόγου το πολύ καλό LA RESIDENCIA (THE HOUSE THAT SCREAMED) του 1969, που επίσης είχε παρόμοια κατάληξη με το WHO CAN KILL A CHILD? στην ανυπαρξία. Πολύ κρίμα, γιατί αν συνέχιζε σε αυτό το μοτίβο, σίγουρα το όνομά του θα ήταν σήμερα στο πάνθεον του τρόμου δίπλα σε αυτά των Lucio Fulci, Joe D’Amato κλπ.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στο παρελθόν η ταινία είχε κυκλοφορήσει σε VHS κόπιες μεταβλητής ποιότητας, κάτω από πολλούς διαφορετικούς τίτλους (στην Ελλάδα ως Island of the Damned). Οι πιο συνηθισμένες εκδόσεις ήταν οι λογοκριμένες (όπως και η Ελληνική), που έφταναν σε διάρκεια περίπου τα 95 λεπτά. Αν και η γλώσσα που είχε γυριστεί αρχικά το WHO CAN KILL A CHILD? ήταν τα Αγγλικά, η κακή μεταχείριση της ταινίας από τις διάφορες λογοκριτικές αρχές έκανε την έκδοση των 111 λεπτών να είναι πολύ σπάνια για να εντοπίσει κάποιος. Ως αποτέλεσμα, οι σημερινές full uncut εκδόσεις που κυκλοφορούν σε DVD και περιλαμβάνουν το Αγγλικό soundtrack έχουν αποκαταστήσει κάποια σημεία τα οποία είχαν κοπεί αρχικά, στα οποία η γλώσσα που ακούγεται είναι Ισπανικά, με Αγγλικούς υπότιτλους. Ο λόγος είναι η μη διαθεσιμότητα ολόκληρης μη λογοκριμένης κόπιας της ταινίας με το αρχικό Αγγλικό soundtrack. Μυρίζομαι ότι κάποια επανακυκλοφορία θα είναι στα σκαριά.

Εν συντομία, μη χάσετε με τίποτα το WHO CAN KILL A CHILD?. Είναι ένα πραγματικό κόσμημα της φιλμογραφίας του τρόμου και αξίζει περισσότερης προσοχής από τους φίλους του είδους. Ψάξτε να το βρείτε σε DVD και μόλις το δείτε θα με θυμηθείτε.