Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1994. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1994. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022

In the Mouth of Madness 1994

In the Mouth of Madness 1994

Στο Στόμα της Τρέλας


Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: Michael De Luca

Είδος: Horror ΔΕ 90, Drama, Fantasy, Mystery, Thriller

Διάρκεια:1h 35m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Sam Neill: John Trent

Julie Carmen: Linda Styles

Jürgen Prochnow: Sutter Cane (as Jurgen Prochnow)

David Warner: Dr. Wrenn

John Glove: Saperstein

Bernie Casey: Robinson

Peter Jason: Mr. Paul

Ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου εξαφανίζεται λίγο πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου τελευταίου του βιβλίου. Ο εκδοτικός οίκος στέλνει έναν ερευνητή περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης για να τον εντοπίσει και να παραδώσει το χειρόγραφο του βιβλίου. Μετά από λίγο, όμως, ο τελευταίος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Ώρα χαράς για τους απανταχού οπαδούς του H.P. Lovecraft με αυτό το πολύ ψαγμένο θρίλερ τρόμου του John Carpenter που είναι επηρεασμένο από τα αθάνατα διηγήματα του άρχοντα του κοσμικού τρόμου. Αν και το IN THE MOUTH OF MADNESS δεν αντλεί την έμπνευσή του απευθείας από κάποια συγκεκριμένη από τις ιστορίες του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα του φανταστικού, η Λαβκραφτιανή επιρροή είναι αναμφισβήτητη και ξεκάθαρη, και μάλιστα ίσως η ταινία του Carpenter να είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές του έργου του Lovecraft στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να είναι τέτοια στην πραγματικότητα!

O John Trent (Sam Neill) είναι ένας φλεγματικός ερευνητής ασφαλιστικών απατών που προσλαμβάνεται από έναν εκδοτικό οίκο για να βρει τον συγγραφέα τρόμου Sutter Caine (Jurgen Prochnow), ο οποίος εξαφανίστηκε λίγο πριν παραδώσει το χειρόγραφο για το τελευταίο και πολυαναμενόμενο βιβλίο του με τίτλο "In The Mouth Of Madness". Όλα αυτά εν μέσω βίαιων ταραχών που έχουν αρχίσει να ξεσπάνε στην πόλη χωρίς προειδοποίηση και φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, ο Trent παραλίγο να γίνει θύμα ενός τσεκουροφόρου παρανοϊκού, που τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν ο ατζέντης του Sutter Caine.

Ο Trent φυσικά πιστεύει ότι η εξαφάνιση του Caine είναι τέχνασμα από τον εκδοτικό οίκο για να αυξήσει τις πωλήσεις του νέου βιβλίου του, οπότε δέχεται να ψάξει να τον βρει και να αποκαλύψει την απάτη.

Μετά από έρευνα στο συγγραφικό έργο του Sutter Caine, ο Trent καταλήγει ότι η μυθική πόλη του Hobbs End που περιγράφεται στα βιβλία του Caine είναι στην πραγματικότητα αληθινή και μάλιστα είναι το μέρος στο οποίο έχει καταφύγει ο Sutter Caine. Λέει, λοιπόν, την θεωρία του στον διευθυντή του εκδοτικού οίκου (Charlton Heston), ο οποίος του δίνει το ΟΚ να πάει να ψάξει, και στέλνει μαζί του και την εκδότη του Caine για να τον βοηθήσει.

Το ζευγάρι ξεκινάει για το Hobbs End το οποίο και εντοπίζει μετά από πολύ παράξενα σκηνικά, για να διαπιστώσουν ότι το χωριό και οι κάτοικοί του είναι ακριβώς όπως είχαν περιγραφεί από τον Sutter Caine στα βιβλία του. Μάλιστα, όταν κάποιοι από αυτούς ερωτώνται, μοιάζουν να αγνοούν την ύπαρξη του δημοφιλή συγγραφέα, με πρώτη και καλύτερη την κυρία Pickman (αναφορά στον Lovecraft- η ιστορία είναι το Pickmans Model), την φαινομενικά καλοκάγαθη ιδιοκτήτρια του Πανδοχείο στο οποίο διανυκτερεύει το ζευγάρι.

Γρήγορα το ζεύγος αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο Hobbs End, μια άποψη που γίνεται βεβαιότητα όταν συναντήσουν τον ίδιο τον Sutter Caine σε έναν γοτθικό ναό, ο οποίος έχει θέση Ιερέα- Δημάρχου στο Hobbs End, με τους ντόπιους να τον φοβούνται θανάσιμα. Μια εξήγηση που δίνει ο πάντα δύσπιστος Trent είναι ότι το όλο σκηνικό είναι «στημένο» από τον Sutter Caine και τον εκδοτικό οίκο, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και ότι απλώς ήταν ένα πιόνι στα βέβηλα σχέδια του Sutter Caine και των σκοτεινών κοσμικών δυνάμεων τις οποίες υπηρετεί.

Όσοι ξέρουν από Lovecraft ήδη έχουν καταλάβει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ανέφερα δεν είναι άλλοι από τους πανταχού παρόντες στη δουλειά του Lovecraft Μεγάλους Παλιούς, τον Cthulhu, τον Yog- Sothoth και τα άλλα παιδιά, που αν και δεν αναφέρονται ποτέ τα ονόματά τους, είμαστε σίγουροι ότι για άλλη μια φορά στοχεύουν στην επιστροφή τους στη Γη και φυσιολογικά, στην καταστροφή των πάντων.

Πολύ έξυπνη προσέγγιση από τον Carpenter ο επιτηδευμένος περιορισμός των αναφορών στους Μεγάλους Παλιούς (το όνομά τους αναφέρεται μόνο μια φορά), μιας και πιστεύω ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με το έργο του Lovecraft θα είχαν πρόβλημα να κατανοήσουν το τι παίζεται. Αυτό είναι ταυτόχρονα και πρόβλημα για τα δρώμενα, καθώς οι θεατές που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία ίσως θεώρησαν ότι το IN THE MOUTH OF MADNESS καταφεύγει σε γενικότητες και αοριστίες περί κάποιας ανώτερης μοχθηρής δύναμης που κατευθύνει την κατάσταση μόνο και μόνο για να ξεφύγει με εύκολο τρόπο από το να εξηγήσει το τι ακριβώς γίνεται. Εμείς όμως που διαβάζουμε Lovecraft («Εσείς διαβάζετε Sutter Caine;») ξέρουμε ακριβώς τι πάει να γίνει!

To IN THE MOUTH OF MADNESS μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια άσκηση φόρου τιμής στον Lovecraft. Όλα τα στοιχεία της ταινίας παραπέμπουν στο έργο του μεγάλου συγγραφέα του φανταστικού. Από τον κεντρικό ήρωα John Trent, δύσπιστο και ανελαστικό στις απόψεις του, ο ιδανικός απρόθυμος αγγελιαφόρος του ερχομού των Μεγάλων Παλιών, μέχρι τον ίδιο τον Sutter Caine, επίσης όργανο των κοσμικών οντοτήτων, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον ίδιο τον Lovecraft. Ο ναός του Sutter Caine φέρνει στο νου τον ναό του Esoteric Order of Dagon, του Τάγματος των ακόλουθων των Μεγάλων Παλιών, ενώ ακόμα και το Hobbs End μπορεί να παρομοιαστεί με τη μυθική Kadath, τον ονειρότοπο του Lovecraft, ή ακόμα και την επίσης μυθική Rlyeh, «όπου ο μεγάλος Cthulhu κοιμάται και ονειρεύεται».

Ο Carpenter αποφεύγει τα φιγουρατζίδικα ειδικά εφέ και τις σκηνές gore και παραμένει πιστός στο πνεύμα των ιστοριών του Lovecraft, αφήνοντας τον τρόμο να είναι συγκαλυμμένος και να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια του θεατή, που όπως σε κάθε ιστορία του Lovecraft, μόνο την ύστατη στιγμή αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της απειλής. Ξανά, όσοι δεν έχουν κάποια σχέση με τον Lovecraft ίσως δυσκολευτούν να καταλάβουν τη σημασία της απειλής, μιας και το μόνο που ίσως δουν είναι κάποια όχι και πολύ πειστικά τέρατα που έρχονται από το πουθενά και χωρίς καμία ικανοποιητική εξήγηση.

Πέρα απ’ αυτά πάντως, το IN THE MOUTH OF MADNESS έχει κάτι για όλους αρκεί να πάει κανείς με τα νερά του, χωρίς να γίνεται ενοχλητικό ψάχνοντας να βουλώσει τις τρύπες του σεναρίου, που κακά τα ψέματα σε ένα βαθμό υπάρχουν. Η ατμόσφαιρα είναι αδιαπέραστη ιδίως όταν η δράση μεταφέρεται στο Hobbs End, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Neil- Prochnow είναι πραγματικά απολαυστικό. Αν μάλιστα κατάφερνε ο Carpenter να αποφύγει κάποιες συνηθισμένες Χολιγουντιανές κακοτοπιές, αφήνοντας ας πούμε τον Sam Neill να πάει μόνος του στο Hobbs End (όπως άλλωστε θα έκανε ο οποιοσδήποτε Λαβκραφτιανός ήρωας) αντί να στείλει μαζί του την αδιάφορη Julie Carmen, θα μιλούσαμε για ένα κλασσικό και διαχρονικό έργο τρόμου. 

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1994

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 7

 

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Wes Craven

ΕίδοςHorror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 52min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Jeff Davis: Freddy's Hand Double (as Jeffrey John Davis)

Heather Langenkamp: Heather Langenkamp

Miko Hughes: Dylan

Matt Winston: Chuck

Rob LaBelle: Terry

David Newsom: Chase Porter

Ένας τρόπος υπήρχε για να επιτύχει ένα νέο επεισόδιο του franchise που ξεκίνησε το 1984 με το A NIGHTMARE ON ELM STREET και αυτός ήταν η επιστροφή του δημιουργού του Fred Krueger στο σενάριο και πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά από την ιστορική πρώτη ταινία. Ό,τι και να καταλογίσει κανείς στον Craven για εμπορικότητα και υπολογιστικότητα δεν μπορεί παρά να βγάλει το καπέλο του στο συγκεκριμένο όραμα, που δίνει ξανά ζωή στον Freddy Krueger μετά το πολυδιαφημισμένο ως τελευταίο επεισόδιο του franchise, FREDDYS DEAD

Ο Craven για άλλη μια φορά σπάει το κατεστημένο των ταινιών της σειράς αλλά και των ταινιών τρόμου γενικότερα και χρησιμοποιεί με σχεδόν απόλυτη επιτυχία το κόλπο της ταινίας μέσα στην ταινία δίνοντας φρέσκια πνοή σε ένα «πεθαμένο» franchise και σε έναν χαρακτήρα που είχε προ πολλού χάσει την αίγλη του, αφού πρώτα υποβαθμίστηκε σε σχεδόν κωμικό στοιχείο για τα προηγούμενα επεισόδια του franchise.

Ο Wes Craven γράφει ένα σενάριο που ναι μεν έχει τα προβλήματα του, αλλά σίγουρα πρόκειται για ό,τι πιο σύνθετο και περίπλοκο έχει να επιδείξει στο σύνολο της καριέρας του ο Αμερικάνος δημιουργός. Πρώτα απ’ όλα έχουμε την εκπληκτική έμπνευση της επανεμφάνισης όλων σχεδόν των πρωταγωνιστών της πρωτότυπης ταινίας που εδώ υποδύονται τον εαυτό τους σε ένα σκηνικό όπου ο Wes Craven που κι αυτός υποδύεται τον εαυτό του κατευθύνεται από τους νέους του εφιάλτες για να γράψει το τελειωτικό σενάριο ταινίας με πρωταγωνιστή τον Freddy Krueger.

Συμπρωταγωνίστρια είναι και πάλι η Heather Langenkamp, που επιστρέφει ως ο εαυτός της και νιώθει στα όνειρά της την μετεξέλιξη του Fred Krueger από έναν ευκολοχώνευτο χαρακτήρα που υποδύεται ο Robert Englund σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό και δαιμονικό πλάσμα. Όταν, μάλιστα, ο τελευταίος φαίνεται ότι στοχεύει να μεταπηδήσει από τον κόσμο των ονείρων στον πραγματικό μέσω του μικρού γιου της τότε η Heather πρέπει να παίξει τον ρόλο της Julie οικειοθελώς για μια τελευταία φορά αφού η ζωή αυτής και των αγαπημένων της προσώπων στηρίζεται απ’ αυτό.

Όλα αυτά τα γεγονότα καταγράφονται στο σενάριο του Wes Craven καθώς εξελίσσεται η ταινία και ο Krueger, που εδώ παρουσιάζεται σαν ένα δαιμονικό Τζίνι με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από την νερωμένη εκδοχή του Robert Englund, μοιάζει να έχει τον πλήρη έλεγχο όλων όσων εμπλέκονται. Η λύση, σύμφωνα με τον Craven, είναι μια τελευταία ταινία της σειράς, που θα παγιδεύσει τον Freddy μέσω της Heather- Julie μια για πάντα εξορίζοντας τον στην κόλαση και φέρνοντας την κατάληξη που πρέπει σε ένα επιτυχημένο αλλά αμφιλεγόμενο franchise 10 χρόνων.

Αν και πολλοί ίσως χαρακτηρίσουν «ιεροσυλία» τις συγκρίσεις με το πρωτότυπο πρώτο μέρος, εντούτοις το NEW NIGHTMARE είναι σίγουρα μια πιο προσεγμένη σεναριακά δουλειά από έναν άνθρωπο που ξέρει να τονώνει το ενδιαφέρον τη στιγμή που αυτό πάει να εξαφανιστεί. Με έντονα τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού, ο Wes Craven πετυχαίνει απόλυτα το μπέρδεμα της πραγματικότητας με τον κόσμο των ονείρων του δαίμονα Krueger και κατά την προσωπική μου άποψη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το A NIGHTMARE ON ELM STREET.

Η ταινία μοιάζει σαν ντοκιμαντέρ, με τις διαδικασίες παραγωγής της ταινίας να έρχονται στο φως και να πετυχαίνουν αυτό που καμία ονειρική σεκάνς μέχρι τώρα εν κατάφερε. Να δώσουν στον Fred Krueger την τρομακτική και αληθινή υπόσταση που χρειαζόταν για να γίνει ένας αληθινός μπαμπούλας, επικίνδυνος, αδυσώπητος και πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Απρόθυμος υποστηρικτής του είναι ο μικρός γιος της Heather που προσπαθεί να αντισταθεί στην κυριαρχία του Krueger χαρίζοντας κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές σκηνές όταν και μιλάει με τη φωνή του ψαλιδοχέρη φονιά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε ότι το τελευταίο μέρος του Εφιάλτη είναι κι αυτό μια mainstream ταινία τρόμου με στόχο το χοντρό χρήμα όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του Wes Craven με εξαίρεση του LAST HOUSE ON THE LEFT και ως τέτοια αποφεύγει τις splatter ακρότητες άλλων επεισοδίων της σειράς. Παράλληλα επανέρχεται σε σχετικά προβλέψιμα σεναριακά μοτίβα στο φινάλε που κατά κάποιο τρόπο προδίδει κάπως τα προηγούμενα εμπνευσμένα και πρωτότυπα συμβάντα που περιγράφονται. Αυτή τη φορά ο Freddy δεν δίνει σημάδια ανάκαμψης και φαίνεται ότι ο Craven είχε οραματιστεί το πραγματικό τέλος ενός ήρωα που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές στο σινεμά τρόμου (μέχρι τουλάχιστον να αναλάβει την σκυτάλη ο Sean S. Cunningham και η παρέα του με το FREDDY VS JASON του 2003).

Μέχρι το φινάλε όμως, οι φίλοι του πραγματικά καλοσχεδιασμένου θρίλερ έχουν αρκετά για να μπήξουν τα δόντια τους καθώς ο Craven φορτώνει στοιχεία τρόμου, αυτοπαρωδίας, ακόμα και κριτικής για την καταλληλότητα του franchise ως θέαμα για μικρά παιδιά, δίνοντας παράλληλα τις μπηχτές του για την ποιότητα των ενδιάμεσων 5 επεισοδίων στα οποία είχε ελάχιστο ως ανύπαρκτο έλεγχο. Σε αυτό το πνεύμα και όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές, με πρώτη και καλύτερη την αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια Heather Langenkamp που δίνει ένα κομμάτι από τον εαυτό της στην ερμηνεία της και τον μικρό Miko Hughes που τα δίνει όλα χωρίς να γίνεται εκνευριστικός σε καμία στιγμή της προβολής.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι συμπληρωματικοί και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο δαίμονας Fred Krueger που όσο τρομακτικός και αν είναι ωχριά μπροστά στους δραματικά φορτισμένους χαρακτήρες της Heather και του γιου της που σε γενικές γραμμές μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ένα ενδιαφέρον που υπάρχει από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, με ελάχιστα σημεία που κάνουν κοιλιές αλλά που δεν αρκούν για να κάνουν μια τόσο έξυπνη και καλοεκτελεσμένη ιδέα να αποτύχει.

Με λίγα λόγια, ένα απόλυτα επιτυχημένο φινάλε σε ένα πολύπαθο franchise που τουλάχιστον αφήνει τους fans με καλές αναμνήσεις κάνοντας τους να ξεχάσουν τα ατυχή επεισόδια και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στον Νέο Εφιάλτη του Wes Craven, ενός ανθρώπου που- κακά τα ψέματα- κάθε τόσο αλλάζει το πρόσωπο της σκηνής του τρόμου όπως το ξέρουμε.


Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

The Crow (1994)


The Crow (1994)
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Σκηνοθεσία: Alex Proyas
Παίζουν: Brandon Lee, Michael Wincott, Rochelle Davis, Sofia Shinas, Rochelle Davis, κλπ.
Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα.

Το ότι ξεκίνησα... καριέρα στην μετάφραση και ενσωμάτωση υποτίτλων το οφείλω σε αυτή την ταινία! Συγκεκριμένα άκουγα τα παιδιά μου καθώς και νέους που κάνανε την πρακτική τους εκεί που εργαζόμουν να είναι απαρηγόρητοι διότι στην Ελλάδα δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD η ταινία THE CROW. Όταν ο μεγάλος μου γιος επισπεύτηκε το Λονδίνο, γύρισε με το DVD της ταινίας, αλλά... άνθρακες ο θησαυρός! Άθλια ποιότητα, ψαλίδισμα στα 4:3 (λες και είχε βάλει και εκεί το χεράκι της η Σπέντσος), και καθόλου υπότιτλοι. Αποφάσισα να επέμβω δραστικά. Ψάχνοντας στο internet, εντόπισα το DVD αυτής της ταινίας σε Βελγικό κατάστημα, που είχε επιλογή δύο γλωσσών (Αγγλικά, Γαλλικά), υπότιτλους σε Αγγλικά και Γαλλικά, κάδρο 16:9 με πολύ καλή ανάλυση και δεύτερο δίσκο BONUS. Όλα αυτά πάμφθηνα! Δεν έχασα χρόνο και το παρήγγειλα αμέσως.
Όταν το έλαβα αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να μεταφράσω τους υπότιτλους και να τους ενσωματώσω στο DVD. Οι νέοι με διαβεβαίωσαν πως γίνεται αυτό αλλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Το έψαξα λοιπόν στο internet και μπορώ να πω πως είμαι αυτοδίδαχτος! Αφού ξήλωσα τους υπάρχοντες υπότιτλους, τους μετέφρασα όπως-όπως και τους ενσωμάτωσα πάλι στο DVD. Ήταν τόση η αγωνία μου να πετύχει το εγχείρημά μου που ελάχιστη σημασία έδωσα στην μετάφραση. Αργότερα όταν παρατήρησα τι είχα γράψει, ντράπηκα! Κατέβασα αυτούς τους υπότιτλους από το opensubtiles, τους διόρθωσα και τους ξανανέβασα. 

Σχετικά με την ταινία:
Ο Alex Proyas καταφέρνει να μας παρουσιάσει επιτυχώς μια Γοτθικού τύπου ιστορία σε μια αμερικανική μεγαλούπολη (Detroit ). Το σενάριο του David J. Schow προέρχεται από το κόμιξ του James O'Barr. Το τραγικό της όλης υπόθεσης που επισκιάζει ακόμα και την τρομακτική υπόθεση της παρούσας ταινίας είναι ο άδικος χαμός του πρωταγωνιστή Brandon Lee. Όπως και ο πατέρας του Brush Lee, έφυγε πολύ νέος και μάλιστα πριν η ταινία ολοκληρωθεί. Συγκεκριμένα κάποιος κομπάρσος νομίζοντας ότι το όπλο του περιέχει άσφαιρα πυρά, πυροβόλησε εναντίον του και... αυτό ήταν το τραγικό τέλος ενός πολλά υποσχόμενου νέου καλλιτέχνη. Οι λίγες σκηνές που υπολείπονταν για την ολοκλήρωση της ταινίας, γυρίστηκαν με σωσία, όπου με ψηφιακή επεξεργασία τοποθετήθηκε στο πρόσωπό του η μορφή του Brandon Lee. Το γεγονός του πρόωρου χαμού πατέρα και γιου και μάλιστα του τελευταίου με τόσο άδικο τρόπο, έδωσε λαβή να κυκλοφορήσουν διάφορα σενάρια συνομοσιολογίας. Κινέζικη μαφία και λοιπά. Διαλέγετε και παίρνετε.

Για την υπόθεση:
Υπάρχει ένας γοτθικός θρύλος που λέει ότι όταν κάποιος πεθαίνει, ένα κοράκι αναλαμβάνει να οδηγήσει την ψυχή του στον άλλο κόσμο. Όταν όμως ο νεκρός έχασε άδικα την ζωή του, δεν μπορεί να βρει ανάπαυση και τον κοράκι τον οδηγεί πίσω στη γη για να αποδώσει δικαιοσύνη

 Η πόλη του Detroit είναι έρμαιο κακοποιών οι οποίοι ως άλλοι Νέρωνες διασκεδάζουν πυρπολώντας την. Στο ενδιάμεσο κάνουν και τις κλεψιές τους, για να εξασφαλίσουν ιδίως την δόση τους. Η μέρα που το ντελίριό τους είναι στα ύψη είναι η παραμονή του Halloween. Τότε γίνονται οι περισσότερες πυρπολήσεις και λεηλασίες. Ο νεαρός τραγουδιστής της ροκ Eric Draven (Brandon Lee) ετοιμάζεται να παντρευτεί την κοπέλα του Shelly Webster (Sofia Shinas), η οποία είχε την πρωτοβουλία να μαζέψει υπογραφές από περιοίκους για να αντιμετωπίσουν ένα θέμα που η συμμορία δεν ήθελε να το θίξουν. Το γεγονός αυτό εξαγρίωσε τα μέλη της και επιτέθηκαν στο ζευγάρι. Τον νεαρό τον εκπαραθύρωσαν σκοτώνοντάς τον, την δε κοπέλα την βίασαν και την βασάνισαν, με αποτέλεσμα να πεθάνει σε λίγες ώρες στο νοσοκομείο.
Οι άδικες αυτές ενέργειες δεν επέτρεπαν στην ψυχή του νέου να αναπαυθεί. Έτσι λοιπόν το κοράκι του θρύλου τον επανέφερε στην ζωή για να εκδικηθεί. Για να επέλθει η κάθαρση. Παρασυρμένοι κι εμείς από το  αίσθημα της εκδίκησης, παρακολουθούμε με ευχαρίστηση τον Eric να εξοντώνει έναν έναν τους δολοφόνους.

Η μεταφορά ατού του κόμιξ ευτύχισε να γίνει από τον Alex Proyas και κατά πολλούς είναι η πιο επιτυχημένη μεταφορά «σκοτεινού» κόμιξ στον κινηματογράφο. Με μαεστρία ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει μέσα στην αγχωτική νύχτα της μεγαλούπολης όπου συμβαίνουν τα τόσο συνταρακτικά γεγονότα.

Η κάμερά του ταυτίζεται με το κοράκι και με τις χαμηλές της πτήσεις πάνω από την πόλη και σε συνδυασμό με επιλεκτικό φωτισμό καταφέρνει να μας παρουσιάσει μια μακάβρια και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ο ήρωάς μας Eric Draven είναι τελικά ένας πιο άγριος Batman.
Γενικά η ταινία είναι must για τους φίλους του είδους.