Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1921. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1921. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020

Sunrise: A Song Of Two Humans 1927


Sunrise: A Song Of Two Humans 1927
Η Αυγή


Σκηνοθεσία: F.W. Murnau
Σενάριο: Carl Mayer, Hermann Sudermann
Είδος: Drama, Romance
Διάρκεια: 1h 34min
Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο
Παίζουν:
George O'Brien = Ο άνδρας
Janet Gaynor = Η γυναίκα
Margaret Livingston = Η γυναίκα της πόλης
Bodil Rosing = Η υπηρέτρια
J. Farrell MacDonald = Ο φωτογράφος
Ralph Sipperly = Ο κουρέας



Πρόκειται για την έτερη ταινία (η πρώτη ήταν το Wings) που κέρδισε oscar στην πρώτη απονομή της ιστορίας. Το "Sunrise: A Song of Two Humans" αποτελεί ένα αριστουργηματικό κινηματογραφικό επίτευγμα, που στο αισθητικό του κομμάτι απολαμβάνει τη μοναχικότητα μιας κορυφής, που μοιάζει απάτητη ακόμα και 80 χρόνια μετά τη δημιουργία του.


Η υπόθεση είναι απλούστατη. Παντρεμένος άντρας έλκεται από φανταχτερή πρωτευουσιάνα. Η femme fatale, ο προσωποποιημένος πόθος του, τον παρακινούν στο να διαπράξει φονικό έγκλημα έναντι της συζύγου. Λίγο πριν υπερβεί τη λεπτή διαχωριστική γραμμή, η συνείδηση έρχεται σε άμεση αντιδιαστολή με την παρόρμηση. Τα ιερά δεσμά του γάμου λάμπουν και υπόσχονται έναν ευτυχή οικογενειακό βίο, όμως η πρωτευουσιάνα μετατρέπεται από ποθητό αντικείμενο σε μια εμετικά αποκρουστική φιγούρα.


Η υπόθεση είναι απλούστατη, και ίσως αυτή είναι η αιτία που υποβοηθάει τον F.W. Murnau να επιμεληθεί με αξιοπρόσεχτο μεράκι τη φόρμα του. Άλλωστε ο Murnau μαζί με τον Fritz Lang είναι από τους ελάχιστους κινηματογραφιστές που τίμησαν τον εγχώριο (Γερμανικό) εξπρεσιονισμό εκείνης της περιόδου. Το κάδρο γίνεται ένας ομιχλώδες καμβάς ερέβους. Ο οποίος συμπληρώνεται με παροξυστικές σκιές. Τα σκηνικά είναι παραμορφωμένα, και οι ερμηνευτές επιτυγχάνουν μια υπέρμορφη εκφραστικότητα. Ενώ η μουσική διαρκώς συμπληρώνει τον κινηματογραφικό χρόνο. Ενίοτε με απειλητική και ενίοτε με γαλήνια διάθεση. Όλα αυτά τα στοιχεία, που έχουν υφανθεί αποκλειστικά στο studio, μας παραπέμπουν ίσως σε μια σουρεαλιστική-υπερπραγματική σημειολογία. Όμως αυτό είναι λάθος! Ο F.W. Murnau ισορροπώντας ακροβατικά στον ρεαλισμό και στον υπερρεαλισμό καταφέρνει να περιγράψει λεπτομερέστατα την εποχή του - τι επίτευγμα! Και αν ορισμένες φορές υπερβαίνει την πραγματικότητα, το πράττει όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να την κοιτάξει καθαρότερα από μια ανώτερη σκοπιά.


Το "Sunrise: A Song of Two Humans" είναι πλούσιο σε συμβολισμούς, εκτεινόμενο από την χριστιανική ιερότητα ως την μεγαλοαστική ιεροσυλία. Το μοτίβο των αντιθέσεων διαποτίζει τη ραχοκοκαλιά του φιλμ, προσδίδοντας ένταση στις θεματικές περιγραφές. Ο Murnau περιγράφει με στόμφο και σαρκασμό την επερχόμενη περίοδο της αστυφιλίας, η οποία οδήγησε σταδιακά και στην συνοικιακή ερήμωση. Και πιότερο όλων εξυμνεί την οικογένεια. Μέσα από σκηνές ανεπιτήδευτου μελοδράματος, ανεξέλεγκτης χιουμοριστικής ελεγείας, αλλά και απειλητικής σκοτεινιάς. Σε αυτές τις τελευταίες σκηνές θέλω να αναφερθώ κάπως εκτενέστερα.


Η κινηματογραφική θεωρία εισήγαγε τον όρο φιλμ νουάρ περίπου τη δεκαετία του 40. Ο όρος αναφερόταν σε ταινίες συγκεκριμένου ύφους, οι οποίες άκμασαν ως περίπου τα μέσα του 50. Η διάδοση και η επανάσταση που έφερε το χρώμα στον κινηματογράφο εκτόπισε-έσβησε το είδος του ομιχλώδες-σκοτεινού-σκιερού φιλμ νουάρ. Ωστόσο, ταινίες με παρόμοια σημειολογία που δημιουργήθηκαν στην πορεία του χρόνου χαρακτηρίστηκαν ως νεο-νουάρ. Σηματοδοτώντας μια μετά-νουάρ εποχή. Ωστόσο νομίζω πως θα ήταν σκόπιμο να ρίξουμε μια ματιά και στην προ-νουάρ εποχή. Το φιλμ νουάρ θεμελιώθηκε στις αρχές του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου. Χρησιμοποιώντας, σχεδόν απαρέγκλιτα, την παλέτα του εξπρεσιονισμού. Τόσο στο γεμάτο σκιές background, τα γεωμετρικά παραμορφωμένα σκηνικά, αλλά και τη γενικότερη αισθητική του ερέβους. Άλλη μια αρχή στην οποία θεμελιώθηκε το φιλμ νουάρ ήταν το βάθος πεδίου. Το βάθος πεδίου που ήταν ανέφικτο να επιτευχθεί από τις πρώτες κινηματογραφικές μηχανές. Όμως το "Sunrise: A Song of Two Humans", παρ`ότι πολύ πρώιμο, αποτελεί μια εξαίρεση. Ο F.W. Murnau -σε αντίθεση με τους δημιουργούς της εποχής του- δείχνει να αναγνωρίζει την ακρογωνιαία σημαντικότητα του χώρου, του βάθους πεδίου. Και παρά τις τεχνικές αντιξοότητες, όλη η δραματουργία εξελίσσεται σε απύθμενα κάδρα. Ενώ επιπροσθέτως ερχόμαστε και με μια πρωτόλεια μορφή μονοπλάνου, η οποία επίσης τονίζει τη σημαντικότητα του χώρου. Η μοναδική γεωμετρικότητα των σχημάτων δίνει μια εσωτερική ατμόσφαιρα στο film. Και όλα αυτά, σε συνδυασμό με την femme fatale σημειολογία της δέσης και της λύσης του μύθου, μας παραπέμπουν ευθέως στο κινηματογραφικό είδος του νουάρ. Συνεπώς, δε θα ήταν εντελώς άστοχο, ψηλαφίζοντας την ερεβώδη ατμόσφαιρα του "Sunrise: A Song of Two Humans", να του αποδώσουμε το χρίσμα ενός νουάρ πρόδρομου.


Κλείνοντας, το "Sunrise: A Song of Two Humans" είναι μια από εκείνες τις μαγευτικές ταινίες του κινηματογράφου. Όπου η θέαση της ισοδυναμεί με άσβηστη εμπειρία. Μάθημα κινηματογραφικής ιστορίας, αλλά και πρωταγωνιστικός σταθμός στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης. Και όλα αυτά από έναν δημιουργό που θα μπορούσε να γραφεί με χρυσά γράμματα, όχι μόνο στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου. Έναν δημιουργό που χάθηκε τόσο νωρίς.

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

Tol'able David 1921


Tol'able David 1921
Ο καλούτσικος Ντέιβιτ.


Σκηνοθεσία: Director: Henry King
Σενάριο: Joseph Hergesheimer, Edmund Goulding
Είδος: Drama
Διάρκεια: 1h 39min
Μεσότιτλοι: zelligas
Παίζουν:
Richard Barthelmess = David Kinemon
Gladys Hulette = Esther Hatburn
Walter P. Lewis = Iscah Hatburn
Ernest Torrence = Luke Hatburn
Ralph Yearsley = Saul 'Little Buzzard' Hatburn
Forrest Robinson = Παππούς Hatburn


Ο David Kinemon, ο μικρότερος γιος των αγροτών της Δυτικής Βιρτζίνια, λαχταρά να αντιμετωπίζεται σαν άντρας από την οικογένειά του και τους γείτονές του, ειδικά από την Esther Hatburn, την όμορφη κοπέλα που ζει με τον παππού της σε ένα κοντινό αγρόκτημα. Ωστόσο, του υπενθυμίζεται συνεχώς ότι εξακολουθεί να είναι αγόρι, «καλούτσικο» αρκετά, αλλά όχι ακόμα άντρας.


Ο Ντέιβιντ τελικά έχει την ευκαιρία να αναδείξει τον εαυτό του όταν ο παράνομος Iscah Hatburn και οι γιοι του Luke και ο "Little Buzzard", μακρινά ξαδέλφια των γειτόνων Hatburn του Kinemon, μετακινούνται στο αγρόκτημα Hatburn, ενάντια στη βούληση της Esther και του παππού της. Η Esther αρχικά λέει στον David να μην παρεμβαίνει, λέγοντας ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τα ξαδέλφια της. Αργότερα, τα ξαδέλφια σκοτώνουν το κατοικίδιο σκύλο του Ντέιβιντ και και τραυματίζουν τον μεγαλύτερο αδερφό του, αφήνοντάς τον ανάπηρο. Από αίσθηση της τιμής, ο πατέρας του Ντέιβιντ σκοπεύει να καταγγείλει στους αρμόδιους της δικαιοσύνης τα ξαδέλφια του Χάτμπορν, αντί να βασίζεται στον τοπικό σερίφη, αλλά δεν προλαβαίνει λόγο μιας απότομης θανατηφόρας καρδιακής προσβολής. Ο Ντέιβιντ είναι αποφασισμένος να κυνηγήσει τους Hatburns στη θέση του πατέρα του, αλλά η μητέρα του τον αποτρέπει, υποστηρίζοντας ότι θα πεθάνει σίγουρα και ότι με τον πατέρα του νεκρό και τον αδερφό του ανάπηρο, το νοικοκυριό, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του αδερφού του και του γιου του, εξαρτάται από αυτόν.


Η οικογένεια Kinemon που είναι τώρα χωρίς πατέρες αποχωρεί από το αγρόκτημα και αναγκάζεται να μετακομίσει σε ένα μικρό σπίτι στο χωριό. Ο Ντέιβιντ ζητά την παλιά δουλειά του αδερφού του, να οδηγεί την ταχυδρομική καρότσα, αλλά του λένε ότι είναι πολύ νέος. Ωστόσο, του δήνουν δουλειά στο κατάστημα. Αργότερα, όταν ο κανονικός οδηγός της απολύθηκε για μέθη, ο David τελικά έχει την ευκαιρία να οδηγήσει την καρότσα. Χάνει τον ταχυδρομικό σάκκο κοντά στο αγρόκτημα των Hatburn, όπου βρίσκει ο Luke. Ο Ντέιβιντ πηγαίνει στο αγρόκτημα των Χάτμπορν για να ζητήσει τον σάκκο. Του αρνούντε και αρχίζειε διαμάχη με τα ξαδέλφια, κατά τη διάρκεια της οποίας πυροβολείται στο χέρι. Ο David πυροβολεί έπειτα τον Iscah και τον μικρότερο γιο και αργότερα, μετά από μια παρατεταμένη μάχη με τον μεγαλύτερο αδερφό , αναδείχθηκε νικητής. Η Έστερ φεύγει για βοήθεια και φτάνει στο χωριό, λέγοντας ότι ο David σκοτώθηκε. Καθώς ένα πλήθος ετοιμάζεται να ψάξει τον David, αυτός καταφτάνει με τον ταχυδρομικό σάκο, άσχημα τραυματισμένος και καταρρέει. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι ο Ντέιβιντ, δεν είναι πλέον απλώς "καλούτσικος", αλλά πραγματικός άνδρας και ήρωας.




The Sheik 1921


The Sheik 1921
Ο Σεΐχης


Σκηνοθεσία: George Melford
Σενάριο: Edith Maude Hull
Είδος: Adventure, Drama, Romance
Διάρκεια: 1h 26min
Μεσότιτλοι: domnak
Παίζουν:
Rudolph Valentino = Ο Σεΐχης
Agnes Ayres = Λαίδη Diana Mayo
Ruth Miller = Zilah
George Waggner = Yousaef
Frank Butler = Sir Aubrey Mayo
Charles Brinley = Mustapha Al


Ένας γοητευτικός άραβας σεΐχης παθιάζεται με μια μοντέρνα Εγγλέζα, που λατρεύει την περιπέτεια, και την απάγει στο κατάλυμα του στην έρημο.


Η ταινία έφερε την συντέλεια στις γυναικείες καρδιές. Φυσικά δεν φταίει το σχηματικό σενάριο, αλλά ο συνδυασμός φωτορομάντζου και Rudolph Valentino έφεραν νέα ήθη στο Χόλυγουντ. Ο θρυλικός σταρ ήταν ήδη γνωστός από το Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης, αλλά εδώ επιβλήθηκε ως η απόλυτη ενσάρκωση της γοητείας.




Schloß Vogelöd (1921)

Schloß Vogelöd (1921)
The Haunted Castle


Σκηνοθεσία: F.W. Murnau - Συγγραφείς: Rudolf Stratz , Carl Mayer
Είδος: Crime, Drama - Διάρκεια: 75 λεπτά
Παίζουν:
Arnold Korff = von Vogelschrey, κύριος του αρχοντικού
Lulu Kyser-Korff = Centa VVogelschrey, η γυναίκα του
Lothar Mehnert = Κόμης Johann Oetsch
Paul Hartmann = Κόμης Peter Paul Oetsch
Paul Bildt = Βαρόνος Safferstätt
Olga Tschechowa = Βαρόνη Safferstätt
Victor Bluetner = Πατήρ Faramund
Μετάφραση στα Ελληνικά των Γερμανικών μεσότιτλων από εμένα.


Το Schloß Vogelöd είναι μια γερμανική βωβή ταινία από τον Friedrich Wilhelm του έτους 1921.
Μια παρέα ανδρών συναντιέται για κυνήγι στο αρχοντικόικό του Vogelschrey, αλλά πέφτει πυκνή βροχή και οι φιλοξενούμενοι περνούν το χρόνο τους κουβεντιάζοντας και παίζοντας χαρτιά μέσα στο αρχοντικό. Ο κόμης Johann Oetsch, ο οποίος δεν είχε προσκληθεί, εμφανίζεται επίσης. Αποφεύγεται από τους άλλους καλεσμένους, διότι φημολογείται ότι ο ίδιος πυροβόλησε και σκότωσε τον αδελφό του Peter πριν από 4 χρόνια. Αυτή η φήμη καλλιεργείται από έναν πρώην δικαστή του περιφερειακού δικαστηρίου.
Αναμένεται επίσης η χήρα του δολοφονημένου αδελφού, η οποία έχε ξαναπαντρευτεί τον βαρόνο Safferstätt, γεγονός που καθιστά την κατάσταση δυσάρεστη για τον οικοδεσπότη. Ο κόμης Oetsch αδιαφορεί γι αυτό και παραμένει. Η βαρόνη είναι τρομαγμένη όταν φτάνει και είναι αποφασισμένη να αποχωρίσει. Πληροφορείται όμως ότι θα έλθει ο πατήρ Faramund, που είχε σχέση με τον πρώην σύζυγό της και θέλει να του εξομολογηθεί κάτι.
Τις επόμενες ημέρες ο Oetsch, η βαρόνη και ο βαρόνος κατηγορούν ο ένας τον άλλον για τη δολοφονία του αδελφού του Κόμη. Τότε η βαρόνη ομολογεί στον πάτερ Faramund ότι ο γάμος της δεν ήταν πολύ αρμονικός. Ο σύζυγός της ενδιαφερόταν περισσότερο για πνευματικά ζητήματα, μα εκείνη είχε βαρεθεί τις αγιοσύνες και επιθυμούσε κάτι κάτι "κακό", ακόμα και φόνο! Αυτά τα είπε παρουσία τους βαρόνου Safferstätt, φίλου του συζύγου της, ο οποίος ερωτευμένος με πάθος μαζί της, παρεξηγεί τα λόγια της και σκοτώνει τον άνδρα της. Η κοινή ενοχή τελικά έκανε την ίδια και τον βαρόνο να παντρευτούν χωρίς να αισθάνονται οτιδήποτε άλλο ο ένας για τον άλλο. Στον ιερέα υπενθυμίζει ότι ως κληρικός δεν έχει το δικαίωμα να κοινοποιήσει την ομολογία της.
Ο ιερέας αποβάλει την ψεύτικη γενειάδα και την περούκα του και αποκαλύπτεται πως είναι ο κόμης Oetsch, ο οποίος μπορεί τώρα να αποδείξει την αθωότητά του! Ο βαρόνος Safferstätt πυροβολείται και αυτοκτονεί. Ο πραγματικός Πατέρας Faramund φτάνει τελικά στο κάστρο.
Η πρεμιέρα του Schloß Vogelöd έγινε στις 7 Απριλίου 1921. Το 2002, το Ίδρυμα Friedrich Wilhelm Murnau παρήγγηλε μια αποκατάσταση της ταινίας από ένα πρωτότυπο αρνητικό από το κινηματογραφικό αρχείο του ομοσπονδιακού αρχείου στο Βερολίνο, και από μία ταινία νιτρικών αλάτων που βρέθηκε σε κινηματοθήκη στο Σαν Πάολο στην Βραζιλία. Σε αυτήν υπήρχαν μεσότιτλοι στην Πορτογαλική γλώσσα που μπόρεσαν να συμπληρώσουν τους λείποντες Γερμανικούς.


Η ταινία κυκλοφόρησε κακώς και με τον τίτλο: "The Haunted Castle". Κακώς διότι αυτός ο τίτλος σημαίνει "Ο Στοιχειωμένος Πύργος", πράγμα που λανθασμένα οδηγεί πως πρόκειται για ταινία τρόμου, ενώ είναι απλά μια αστυνομική ταινία.

Κυριακή 31 Μαΐου 2020

Der Mude Tod 1921


Der Mude Tod 1921
Ο Θλιμμένος Θάνατος


Σκηνοθεσία: Fritz Lang
Συγγραφείς: Fritz Lang, Thea von Harbou
Είδος: Drama, Fantasy, Thriller
Διάρκεια: 1h 37min
Μεσότιτλοι: droutsis
Παίζουν:
Bernhard Goetzke = Ο θάνατος
Lil Dagover = Νεαρή γυναίκα
Walter Janssen = Νέος άνδρας
Hans Sternberg = Δήμαρχος
Karl Rückert = Carl Rückert
Max Adalbert = Συμβολαιογράφος


'Η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο'.
Μια παραβολή για την αγάπη και το θάνατο που αιχμαλωτίζει με τη φιλοδοξία, το αίνιγμα και την πολυπλοκότητά του.
Με τίτλο "Ένα γερμανικό λαϊκό τραγούδι σε έξι στίχους", το Destiny θέτει τις επιρροές του άμεσα.
Βαθιά ριζωμένη μέσα στην παράδοση της γερμανικής λαογραφίας, η βηματοδότηση της ταινίας είναι λυρική και το τρίο των παραμυθιών παίζει σαν μια συλλογή από ποιητικές βινιέτες που αποτελούν την κλασική γερμανική θλίψη.



Το Destiny είναι μια φανταστική παραβολή: μια νέα γυναίκα (Lil Dagover) τρομοκρατείται όταν ο αρραβωνιαστικός της (Walter Janssen) οδηγείται από την αδυσώπητη φιγούρα του Θανάτου (Bernhard Goetzke) που αγόρασε πρόσφατα ένα οικόπεδο που έχει μετατρέψει  σε έναν κλειστό με τοίχους κήπο  για τις ψυχές του, στη ανυπαρξία.
Ωστόσο, ίσως κουρασμένος από το ατελείωτο καθήκον του ως φορέα θνησιμότητας, ο Θάνατος προσφέρει μια συμφωνία: θα την μεταφέρει σε εναλλακτικές πραγματικότητες - την Περσία, τη Βενετία του 15ου αιώνα και την Κίνα - στην οποία καταλαμβάνουν εναλλακτικές προσωπικότητες, ερωτευμένες και σε κίνδυνο.
Αν μπορεί να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της, σε οποιοδήποτε από αυτά, ο Θάνατος θα την αποπληρώσει.


Αλλά είναι μια πρόκληση που μπορεί να επεκταθεί και σε ένα σημερινό δίλημμα.
Το Destiny, αρχικά με τον τίτλο Der Müde Tod (ο κουρασμένος Θάνατος)  , είναι ένα βαθύ μυστηριώδες τραγικό μελόδραμα που φιλοδοξεί επίσης να είναι μια εξπρεσιονιστική σάτιρα, μια παράλογη όπερα για την καθημερινή μας πεποίθηση ότι εμείς, με τη νεολαία, την υγεία και τη δύναμή μας, μπορούμε να εξουδετερώσουμε τον κουρασμένο παλιό Θάνατο. Η αγάπη είναι πιο δυνατή από το Θάνατο, λέει η γυναίκα.
Είναι παράξενο και γοητευτικό, ένα απόκοσμο όνειρο για τη λαχτάρα και το φόβο.
Tο αίνιγμά του, είναι ένας συνδυασμός αθωότητας και πολυπλοκότητας.
Όπως συμβαίνει τόσο συχνά με τον πρώιμο και τον βωβό κινηματογράφο, βλέπουμε τη συγγένεια με το μύθο και το φανταστικό, αλλά διαπιστώνουμε ο βωβός  κινηματογράφος γνωρίζει πραγματικά τις δυνατότητες του μέσου και όλα αυτά φαίνονται να ξεφεύγουν από τον πιο εξελιγμένο, αλλά γήινο ρεαλιστικό κινηματογράφο που έρχεται αργότερα.
Γίνονται όλα πιο ονειρικά.


Ο θάνατος είναι ένα θέμα που στρέφει μια μεγάλη σκιά πάνω στη γερμανική τέχνη, ιδιαίτερα τα folksongs όπως εκείνη που φιλοδοξεί η ταινία του Lang.
Το σενάριο της Von Harbou οφείλει επίσης ένα χρέος στην παράδοση των παραμυθιών, με τους αδελφούς Grimm να έρχονται στο μυαλό μας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Και όμως, ακόμη και με αυτά τα βαθιά ερωτήματα μπορούμε να δούμε ότι  η προσέγγιση του Λανγκ έχει μια θαυμάσια ευκολία στην αφή και μια καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ.
Μόνο κι από τα πρώτα λεπτά έναρξής του, το Destiny παραδίδει μερικά υπέροχα κωμικά κτυπήματα που εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμα και χρόνια αργότερα, χάρη εν μέρει στη λειτουργία τους για την προώθηση του χαρακτήρα και της αφήγησης.


Η ίδια η μορφή του Θανάτου βρίσκεται στο κέντρο όλου αυτού.
Ο Λανγκ παρουσιάζει την εικόνα του Θανάτου, με μια εντυπωσιακή μαύρη σιλουέτα με κοίλα χαρακτηριστικά και στοιχειωμένα μάτια, αλλά αυτός ο θάνατος έχει μια σχεδόν κούραση, μια κατώτερη συμπεριφορά που όχι μόνο χρησιμεύει ως σημαντική αφήγηση και θεματική συσκευή, αλλά είναι, επίσης,  περίεργα αστεία.
Ο σύγχρονος θεατής, θα μπορούσε να απορρίψει το χιούμορ στο Destiny ως απλή συνέπεια της φαινομενικά ιδιόρρυθμης σκηνής του σιωπηλού κινηματογράφου, αλλά αυτή είναι σαφώς η πρόθεση του Λανγκ και όχι μόνο μέσα από τις παραστάσεις που παράγει από το καστ, αλλά και από τη θέση του στη δομή του.
Όπως έδειξε αργότερα με το Metropolis, ο Λανγκ γνωρίζει έντονα τη σημασιολογία των μορφών μέσα σε μια σύνθεση και σε αυτήν την ταινία χρησιμοποιεί το mise en scène για να τα συντρίψει.
Εδώ το χρησιμοποιεί για να ενισχύσει ως παραμυθένια πρόσωπα, το μελοδραματικό, ρομαντικό και κωμικό.
Είναι επίσης σαφές ότι η πρόθεση του Destiny, εκτός από τη λειτουργία του ως ηθικού μύθου, ήταν να είναι ένα κομμάτι ψυχαγωγίας κι εκεί τα καταφέρνει υπέροχα.

Η ταινία είναι γεμάτη με εκθαμβωτικά ειδικά εφέ, πολλά από τα οποία είναι πρωτοποριακά για την εποχή του και ενώ η κύρια αφήγηση είναι άμεση και ξεκάθαρη, οι τρεις ιστορίες συνδυάζουν εξωτικές τοποθεσίες.
Αυτό το κάνει περιστασιακά περίπλοκο, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία για τον Λανγκ να πειραματιστεί και να παίξει.




Η δεύτερη παραμυθένια ιστορία - σε ένα ιταλικό Carnevale - είναι μια όμορφα κατασκευασμένη οπτική ετικέτα, με τον Λανγκ να σχεδιάζει τη σύνθεση της αναγεννησιακής ζωγραφικής για να παρουσιάζει την ξεχωριστή οπτική του.
Πολλές ταινίες της βωβής εποχής ευνοούσαν τα γραφικά της ιστορίας, οπότε το Destiny είναι ένα πρώιμο παράδειγμα αυτών των κλασσικών (και ακόμα πολύ γοητευτικών) τεχνικών που χρησιμοποιούνται (κυρίως) για την υποστήριξη της αφήγησης.

Η φύση του υλικού φαίνεται να είναι πιο κοντά στο έργο του Μ. Μουρνάου από τον Λανγκ, αλλά αυτά τα ζητήματα θνησιμότητας είναι εξίσου βασικά και για το δικό του έργο.
Χρησιμοποιώντας μια φολκλορική αφήγηση, ο ίδιος και η συν-συγγραφέας του Τία Χάρμπου (η σύζυγός του και ο πιο ζωτικός συνεργάτης του) λύνουν τα ζητήματα της ζωής, του θανάτου και της θνησιμότητας πίσω σε μια όμορφη απλότητα, αφήνοντας τις ιστορίες απαλλαγμένες από πολύπλοκες σχεδίασης και ικανές να παίξουν από τα παραμύθια της ηθικής τους με την αμεσότητα των μεσαιωνικών μυστηρίων.
Μια εξπρεσιονιστική ταινία, η πρώτη τόσο σημαντική του Fritz Lang, που επηρέασε πολλούς. Ο Luis Bunuel είπε ότι με αυτό το έργο αποφάσισε να ασχοληθεί με την έβδομη τέχνη και ο Alfred Hitchcock θεωρούσε αυτή ως αγαπημένη του ταινία.


The Four Horsemen Of The Apocalypse 1921


The Four Horsemen Of The Apocalypse 1921
Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης


Σκηνοθεσία: Rex Ingram
Συγγραφείς: Vicente Blasco Ibáñez ,June Mathis
Διάρκεια: 2h 30min
Είδος: Drama, Romance, Wa
Παίζουν:
Pomeroy Cannon = adariaga
Josef Swickard = Marcelo Desnoyers
Bridgetta Clark = Doña Luisa
Rudolph Valentino = Julio Desnoyers
Virginia Warwick = Chichí
Alan Hale = Karl von Hartrott
Μεσότιτλοι: zelligas


Οι δυό κουνιάδοι μίας σπουδαίας Αργεντίνικης οικογένειας επιστρέφουν στις ευρωπαικές πατρίδες τους, με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ο Γάλλος αναλώνεται σε μία ευχάριστη ζωή συγκεντρώνοντας πλούτη σε ένα Πύργο στην Μάρνη, ενώ ο άλλος ανατρέφει τα παιδιά του αυστηρά στην Γερμανία.
Σύντομα, όμως, θα εκραγεί ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, στην δίνη του οποίου εμπλέκεται όλη η Ευρώπη. Η Γερμανία εισβάλλει στην Γαλλία και σε κάποια στιγμή τα ξαδέλφια θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο σαν μισητό εχθρό...


Εντονα αντιπολεμική και σαφώς αντι-Γερμανική ταινία του σκηνοθέτη Rex Ingram στο λυκαυγές της κινηματογραφίας. Χρησιμοποιώντας τον ευαγγελική οραματισμό των 4 καταραμένων ιπποτών του Ολέθρου, βγαλμένων από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, ο Ingram κρούει τον κώδωνα του κινδύνου κατά των εθνικισμών στη Ευρώπη και δείχνει έντονα την καταστροφή των οικογενειακών δεσμών και των νέων ανθρώπων που φέρνει ο Πόλεμος...
Βέβαια, παίρνει σαφή θέση υπερ των Γάλλων και κατά των Γερμανών, τους οποίους παρουσιάζει σαν κτηνώδεις και καταστροφικούς Ούννους...
Η ταινία μου θύμισε την ταινία του DW Griffith "Intolerance: Love`s Struggle Throughout The Ages - Μισαλλοδοξία", γυρισμένη το 1916 πάνω στο παρόμοιο μοτίβο της αλαζονείας και του μίσους του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο του...
Το "The Four Horsemen Of The Apocalypse" θα μπορούσε να είναι βραχύτερο και πιο εστιασμένο, γιατί κάπου κουράζει με κάποια έμφαση σε επουσιώδη.
Σίγουρα, όμως, πρέπει να το δουνε όλοι οι φίλοι της ιστορίας του κινηματογράφου, σίγουρα για την μεγάλη παρουσία και ερμηνεία του Rodolpho Valentino, αλλά και για το πάντα επίκαιρο θέμα της.


πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Rudolph Valentino συνδυάστηκε με την καλύτερη ταινία που έπαιξε ποτέ. Έγινε αυτόματα σταρ, αλλά έπρεπε να περιμένει τον Σεΐχη να αναλάβει δράση για τα περεταίρω. Άγνωστος τότε, υπόγραψε για 350 δολάρια την εβδομάδα, λιγότερα από όσα πήρε ο Wallace Beery, που έπαιζε πολύ μικρότερο ρόλο. Μάλιστα, η παραγωγή του παρείχε κοστούμια μονάχα ως γκαούτσο και γάλλο φαντάρο. Για την «πολιτική» του γαλλική εμφάνιση, ήταν αναγκασμένος να τα αγοράσει μοναχός! Ο Valentino, όμως, όχι μονάχα δεν απογοητεύτηκε, αλλά αγόρασε 25 πανάκριβα κοστούμια, που παράγγειλε σε μεγάλο νεοϋορκέζο ράφτη, και έκανε ένα χρόνο να τα ξεπληρώσει…




Σάββατο 30 Μαΐου 2020

Hamlet (1921)

Hamlet (1921)

Τελικά ο πρίγκιπας Άμλετ ήταν...  η πριγκίπισσα Αμλέτα!!!


Ένα από τα αριστουργήματα του Σαίξπηρ είναι το «Άμλετ». Ένας θρύλος περιβάλει το έργο αυτό, ενώ διάσημες παρέμειναν για αιώνες οι διάφορες ατάκες του έργου, όπως το περίφημο: to be or not to be!
Δεν ήσαν όμως όλοι οι λόγιοι σύμφωνοι με την μυθοποίηση αυτού του έργου. Ο Βολτέρος, ο διάσημος Γάλλος φιλόσοφος αποκαλεί το έργο του Σαίξπηρ, ένα άγευστο συνονθύλευμα καλής διάθεσης και ανοησίας. Ο Χέρντε λέει ότι ο Άμλετ είναι μία συνήθης συναισθηματική κρίση. Ακόμη ο Γκαίτε απέρριψε τη φήμη του Άμλετ με έντονο τρόπο: "Ο Άμλετ είναι ένα ευνουχισμένο πρόβατο", είπε! Αλλά όλους αυτούς τους ξεπερνά ο Αμερικανός καθηγητής Vining, ειδικευμένος στον «Άμλετ». Μας έδωσε μια νέα ερμηνεία:
Το κλειδί στο «Άμλετ» ήταν μέχρι τώρα ένα βαθύ μυστικό, μας λέει. Ο Άμλετ στην πραγματικότητα ήταν γυναίκα! Πάντως για να λέμε την αλήθεια δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε μόνος που υποστήριξε κάτι τέτοιο . Ήδη από αιώνες κυκλοφορούσε στις Σκανδιναβικές χώρες ο μύθος της πριγκίπισσας που για να μην χάσει η οικογένειά της τα δικαιώματα διαδοχής στον θρόνο, μια και δεν υπήρχαν άρρενες διάδοχοι,  την παρουσιάσανε και την αναθρέψανε σαν αγόρι!
Διακαής ήταν ο πόθος της διάσημης ηθοποιού της εποχής Asta Nielsen να πρωταγωνιστήσει σε μία τέτοια διασκευή του «Άμλετ» και να παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο.


Ανταπόκριση δεν έβρισκε από κανέναν και έτσι αναγκάστηκε να ιδρύσει εταιρία παραγωγής η ίδια ώστε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Τελικά τα κατάφερε και στις 4 Φλεβάρη του 1921 και έκανε πρεμιέρα στο Βερολίνο!


Τα τελευταία χρόνια έντονη είναι η επιθυμία των φιλότεχνων να βρουν και να αποκαταστήσουν, εκμεταλλευόμενοι τις ευκολίες που προσφέρει η ψηφιακή τεχνολογία, όλα τα παλιά αριστουργήματα που έχουν να κάνουν με την ιστορία του κινηματογράφου. Το πρωτότυπο αρνητικό της παρούσα ταινίας όμως δεν έχει διασωθεί. Όλοι οι μεσότιτλοι αυτής της αποκατασταθείσας κόπιας έχουν παρθεί από τα αρχεία της Γερμανικής λογοκρισίας, της 10ης Νοέμβριου του 1920. Σκηνές που έλειπαν ή κατεστράφησαν συμπληρώθηκαν από ταινία Γαλλικής έκδοσης που προέρχεται από το ίδιο αρνητικό φιλμ όπως και η Γερμανική έκδοση.
Για το διασκευασμένο σενάριο να πούμε τα εξής:
Εκτός από την κεντρική διασκευή του ότι ο Άμλετ είναι γυναίκα, το διασκευασμένο σενάριο παρουσιάζει αρκετές ακόμα αποκλίσεις από το πρωτότυπο έργο. Η εμφάνιση της Asta Nielsen ήταν τόσο εντυπωσιακή, ώστε πολλές γυναίκες ηθοποιοί παρακινήθηκαν να παίξουν τον Άμλετ, τον αυθεντικό..Μία απ’ αυτές ήταν και η θρυλική Σάρα Μπερνάρ, η οποία έπαιξε επί σκηνής τον ρόλο του Άμλετ!
Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η διασκευή αυτού του έργου ήταν ιδανική για τις φεμινίστριες!
Οι μεσότιτλοι μεταφράστηκαν από εμένα.

The Three Musketeers 1921

The Three Musketeers 1921

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ


ΣκηνοθεσίαFred Niblo
Με τους: Douglas FairbanksΝταρτανιάνEugene Pallette=ΆραμιςGeorge Siegmann=ΠόρθοςLéon Bary=Άθος, Marguerite De La Motte=ΚονστάνςNigel De Brulier=Καρδινάλιος ΡισελιέMary MacLaren=Βασίλισσα ΆνναAdolphe Menjou=Λουδοβίκος ο ΧΙΙκ.α.

Ο Ντάγκλας Φέρμπανκς, στην πρώτη κινηματογραφική απόδοση της διάσημης ιστορίας του Αλέξανδρου Δουμά, υποδύεται τον Νταρτανιάν, ο οποίος ενώνει τις δυνάμεις του με τους τρεις σωματοφύλακες (Άθος, Άραμις και Πόρθος), για να αντιμετωπίσουν τον καρδινάλιο Ρισελιέ και να σώσουν τη Γαλλία.


Ταινία που θεωρείται από τις καλύτερες του βωβού κινηματογράφου για τη λεπτομέρεια στα κοστούμια και την απόδοση της εποχής.
Ο εκπληκτικός Ντάγκλας Φέρμπανκς δεν είναι κανένα παιδαρέλιΣε ηλικία 38 ετών έπαιξε τον έφηβο ξιφομάχο!


Όταν όμως τον βλέπουμε στην ταινία με τι θέρμη ξιφομαχεί, τις τούμπες και τα άλματά του και άλλα ακροβατικά, καθόλου δεν πάει ο νους μας ότι ο ηθοποιός αυτός είναι ένας ώριμος άνδρας!


Για να λέμε την αλήθεια, έγινε αρκετά επιλεκτική προσαρμογή του βιβλίου του Αλέξανδρου Δουμά ‘ώστε να ταιριάζει  γάντι στις ικανότητες του Ντάγκλας Φέρμπανκς.
Στην εποχή της η ταινία σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία με εισπράξεις πάνω από ενάμισι εκατομμύριο δολάρια!
Για την υπόθεση δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Είναι λίγο- πολύ γνωστή, καθώς και τα ιστορικά γεγονότα της εποχής και ο τυραννικός Καρδινάλιος  Ρισελιέ, που για να αποκτήσει πολιτική δύναμη δεν δίσταζε να πατήσει και επί πτωμάτων!


Η ιστορία έχει πολλές φορές μεταφερθεί στον κινηματογράφο, έχει γίνει μάλιστα και ένα καρτούν όπου ο Μίκη, ο Γκούφη και ο Ντόλαλτ είναι οι τρείς σωματοφύλακες!


Να επισημάνω επίσης την συμπαθητική παρουσία την νεαρής –τότε- ηθοποιού Marguerite De La Motte, γεννήθηκε το 1902, στο ρόλο της μοδιστρούλας της βασίλισσα και έμπιστης ακολούθου της, την οποία ο Νταρτανιάν ερωτεύεται. Η κοπέλα είχε σπουδάσει χορό, αλλά από νωρίς απασχολήθηκε  στον βωβό κινηματογράφο.


Έπαιξε δε πολλές φορές στο πλευρό του Ντάγκλας Φέρμπανκς. Πέθανε όμως  νωρίς, στα 47 της χρόνια.
Μεσότιτλοι προς μετάφραση δεν πρησκόντουσαν στο διαδίκτυο, αναγκάστηκα λοιπόν να αντιγράψω κάθε Αγγλική λέξη κατευθείαν από την ταινία και να κάνω την μετάφραση μετά.