The Ghoul 1933

The Ghoul 1933

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Σκηνοθεσία: T. Hayes Hunter

Σενάριο: Frank King, Leonard Hines, Roland Pertwee

Είδος: Action, Drama, Horror,. Boris Karlof - Bela Lougosi

Διάρκεια: 1h 17m

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Boris Karloff: Prof. Henry Morlant

Cedric Hardwicke: Broughton

Ernest Thesiger: Laing

Dorothy Hyson: Betty Harlon

Anthony Bushell: Ralph Morlant

Kathleen Harrison: Kaney

Harold Huth: Aga Ben Dragore

 

Το Ghoul είναι μια βρετανική ταινία τρόμου του 1933 με πρωταγωνιστή τον Boris Karloff και με τους Harold Huth, Dorothy Hyson, Ernest Thesiger και Cedric Hardwicke. Ο Ραλφ Ρίτσαρντσον έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

Ο καθηγητής Henry Morlant (Boris Karloff), ένας σπουδαίος Αιγυπτιολόγος, πιστεύει ότι το αρχαίο κόσμημα που αποκαλεί το «Αιώνιο Φως» θα του δώσει δυνάμεις αναζωογόνησης εάν προσφερθεί στον αρχαίο Αιγύπτιο θεό Anubis. Όταν όμως ο Morlant πεθαίνει, ο υπηρέτης του Laing (Ernest Thesiger) κλέβει το κόσμημα. Ενώ ένα σωρό παρεμβαίνοντες, συμπεριλαμβανομένου ενός ανυπόληπτου δικηγόρου (Cedric Hardwicke) και ενός ψεύτικου ιερέα (Ralph Richardson), κατεβαίνουν στο αρχοντικό του καθηγητή για να ερευνήσουν ή να κλέψουν το κόσμημα για τον εαυτό τους, ο Morlant επιστρέφει από τους νεκρούς («όταν η πανσέληνος χτυπά την πόρτα του τάφου μου», προέβλεψε πριν πεθάνει) να σκοτώσει όλους όσους τον έχουν προδώσει. 

The Invisible Man 1933

The Invisible Man 1933

Ο Αόρατος Άνθρωπος

Σκηνοθεσία: James Whale

Σενάριο: H.G. Wells, R.C. Sherriff, Preston Sturges

Είδος: Horrer, Science ficton

Διάρκεια: 1h 11min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Claude Rains: Dr. Jack Griffin aka The Invisible Man

Gloria Stuart: Flora Cranley

William Harrigan: Dr. Arthur Kemp

Henry Travers: Dr. Cranley

Una O'Connor: Jenny Hall

Forrester Harvey: Herbert Hall

Holmes Herbert: Chief of Police

 

Σε ένα μικρό χωριό, το Iping, εμφανίζεται ένα βράδυ, στο πανδοχείο του χωριού, ένας μυστηριώδης άνδρας όπου ζητά ένα δωμάτιο και φαγητό. Ζητά επίσης να μην τον ενοχλήσει κανείς για όσο καιρό παραμείνει στο πανδοχείο. Ο ξένος απομονώνεται στο δωμάτιο του και οι φήμες για εκείνον αρχίζουν να οργιάζουν. Ο ξένος είναι ο επιστήμονας Τζακ Γκρίφιν, ο οποίος έχει ανακαλύψει το πώς να γίνει κάποιος αόρατος, ξεκινώντας τα πειράματα από τον ίδιο. Το πείραμα είναι επιτυχές και τώρα προσπαθεί να βρει το αντίδοτο ώστε να γίνει πάλι ορατός. Βέβαια τα κίνητρά του δεν είναι και τόσο αγνά μιας και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτή του την ανακάλυψη προς δικό του καθαρά όφελος. Σε αυτό το εγχείρημα προσπαθεί να καταστήσει συνεργό του έναν συνάδερφο του, τον Κεμπ, ο οποίος έχει καταλάβει πως ο Γκρίφιν έχει πια τρελαθεί και στρέφεται προς τον καθηγητή τους για βοήθεια. Με την αστυνομία να τον κυνηγά, ο Γκρίφιν θα κάνει τα πάντα για να μην τον πιάσουν.

Εξαιρετική ταινία, χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά αλλά με επιβλητική ατμόσφαιρα και με το μοναδικό εφέ της ταινίας, αυτό του αόρατου ανθρώπου, να κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος. Πολύ καλές ερμηνείες από τις οποίες, κατά την γνώμη μου, δυο είναι αυτές που ξεχωρίζουν, εκείνη του πρωταγωνιστή να ακροβατεί ανάμεσα στην παράνοια και την ιδιοφυΐα, την ωμότητα και τον κυνισμό, την απανθρωπιά και την φιλοδοξία και εκείνη της ιδιοκτήτριας του πανδοχείου που είναι ένας πραγματικά κωμικός ρόλος.

Για να επιτευχθεί το εφέ του αόρατου ανθρώπου, ο σκηνοθέτης έντυσε τον Rains στα μαύρα και έκανε τα γυρίσματα με τον ηθοποιό να βρίσκεται μπροστά από ένα μαύρο βελούδινο φόντο.

Το θέμα με το οποίο ασχολείται το «The Invisible Man» έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς σεναριογράφους και σκηνοθέτες ανά τις δεκαετίες και πάντα είναι επίκαιρο. Η εμμονή για εξουσία, τα όρια της επιστήμης αλλά και τα όρια του ίδιου του επιστήμονα καθώς και τα κίνητρά του για κάθε του ανακάλυψη και ο σκοπός για τον οποίο πρόκειται να την χρησιμοποιήσει. Η μεγάλη φιλοδοξία του ανθρώπου να κατακτήσει το άγνωστο αλλά με ποιο κόστος τελικά; 

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Η Διαθήκη του Δρος Μαμπούζε

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Norbert Jacques, Fritz Lang

Είδος: Crime, Horror, Mystery

Διάρκεια: 2h 2min

Γλώσσα:Γερμανικά

Παίζουν

Rudolf Klein-Rogge = Δόκτωρ Mabuse

Thomy Bourdelle = Καθηγητής Baum

Gustav Diessl = Thomas Kent

Rudolf Schündler = Hardy

Jim Gérald = Επιθεωρητής Lohmann

Oskar Höcker = Bredow

Theo Lingen = Karetzky

Monique Rolland = Lilli

Στην αρχική ταινία του 1922 ο εγκληματικός χαρακτήρας του Δρ. Μαμπυς (Rudolf Kleine-Rogge) και το συνδικάτο του σχεδιάζουν και εκτελούν την μια μετά τις άλλες εγκληματικες πράξεις, καλά προετοιμασμένες και σχεδιασμένες, με απώτερο σκοπό ένα εγκληματικό βασίλειο....

Στο τέλος βέβαια, συλλαμβάνεται και εγκλείεται σε ένα φρενοκομείο.

Έντεκα χρόνια μετά, το 1933, ο Lang ξαναγυρίζει και σκηνοθετεί την "συνέχεια", στην οποία με μεγάλη "δόση" μεταφυσικής, ο εγκληματίας Μαμπυζ (Rudolf Klein-Rogge) που όπως είπαμε, συνελήφθη το 1922 και από τότε βρισκόταν σε ψυχιατρική κλινική, μετενσαρκωνει την εγκληματική του δράση μέσω τρίτων προσώπων, πάντα με σκοπό την δημιουργία της απόλυτης, παγκόσμιας βασιλείας του κακού.

Ο επιθεωρητής Λόμαν (Otto Wernicke) ακολουθώντας μια προσεκτική ανάλυση των γεγονότων, μαζί με κάποιες έγκαιρες καταθέσεις μαρτύρων, διακρίνει την σωστή κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί...

          H ταινία αποτελεί την συνέχεια της εκπληκτικής ταινίας "Dr Mabuse Ο Παίκτης" (1922) του μεγάλου Γερμανού Σκηνοθέτη Fritz Lang.

Το έργο, σε σενάριο της Theas Harbou, συζύγου του Fritz Lang,  είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής πλοκής με βαριές μεταφυσικές επιρροές.

Οι σπουδαίες ερμηνείες, ιδιαίτερα του Rudolf Kleine-Rogge και βεβαίως του αστυνομικού Otto Wernicke, το σενάριο, τα σκηνικά και τα τεχνικά μέσα εκπλήσσουν τον σημερινό θεατή με την αρτιότητα τους, οπως πχ, το στοιχείο της δολοφονίας οδηγού σταματημένου αυτοκινήτου σε φανάρια, από δολοφόνο καθισμένο στην πίσω θέση διπλανού αυτοκινήτου, αντιγράφτηκε λυσσωδώς από μετέπειτα αστυνομικές ταινίες.

Ένα ιδιοφυές αριστούργημα του Fritz Lang, που ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 1933, σχεδόν ταυτόχρονα με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ στην Γερμανία. Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται στον Δρ. Μαμπούζε, ο οποίος συγγράφει μανιωδώς εγκληματικά “σενάρια” με το διεστραμμένο του μυαλό, τα οποία υλοποιούνται από μία ομάδα ατόμων.

Όταν λοιπόν ανέλαβε ο Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς το Υπουργείο Προπαγάνδας έπρεπε να ελέγξει το ποιόν της ταινίας κατά τα ναζιστικά πλέον πρότυπα. Και ο Δρ. Γκαίμπελς την απαγόρευσε, διότι διαπίστωσε πως είναι εντελώς επιζήμια για το νέο καθεστώς, αφού κατά δήλωσή του: "Έδειχνε ότι μια εξαιρετικά αφοσιωμένη ομάδα ανθρώπων είναι απολύτως ικανή να ανατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση με τη βία" (προφανώς έκρινε εξ’ ιδίων τ’ αλλότρια και μάλλον αναγνώρισε και τον εαυτό του στον Δρ. Μαμπούζε).

Το φιλμ κατατάσσεται στην περίοδο του ομιλούντος Γερμανικού κινηματογράφου (1930-35), που σφραγίζεται με αριστουργηματικές δημιουργίες και οιωνούς της ανόδου του Ναζισμού ("M", 1931, "Das Testament der Dr Mabuse", 1933).

Έξω από τα στεγανά της ιστορικής σημασίας, το έργο του Fritz Lang αποκαλύπτεται σήμερα προφητικό, επίκαιρο και εξαιρετικά συναρπαστικό. Η καταβύθιση στα σκοτάδια του ανθρώπινου ψυχισμού αλλά και η μοναδική του εικαστική ματιά, που τόσο επηρέασε τη διαμόρφωση του σύγχρονου κινηματογράφου, εξακολουθούν να τοποθετούν τον Fritz Lang στην πρώτη σειρά του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος.

Stars: Rudolf Klein-Rogge, Otto Wernicke, Gustav Diessl.

Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες -αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων- τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα μαχόμαστε νόμους, πολεμάμε τα πρέπει που δεν μας φαίνονται ούτε καλά ούτε δίκαια για την εποχή μας...Πάντα αγωνιζόμαστε.

Fritz Lang

Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=BG9iEpQgXGU

Midnight Mary (1933)

Midnight Mary (1933)

ΤΟ ΡΟΔΟΝ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Σκηνοθέτης: William A. Wellman

Συγγραφείς: Anita Loos, Gene Markey

Είδος: Crime, Drama, Romance

Ηθοποιοί:

Loretta Young: Mary Martin

Ricardo Cortez: Leo Darcy

Franchot Tone: Tom Mannering Jr

Andy Devine: Sam Travers

Una Merke: Bunny

Frank Conroy: District Attorney

Warren Hymer: Angelo

Ελληνικοί υπότιτλοι: ktsioulis

Παρουσίαση και Κριτική:

ZISIS IN MOVIELAND

Έχουμε δει αρκετές ταινίες για άνδρες που για διάφορους λόγους παίρνουν το στραβό δρόμο, ο οποίος φυσικά οδηγεί στη φυλακή. Το 1933 ο William Wellman παρουσίασε την ταινία Midnight Mary με πρωταγωνίστρια την Loretta Young και θέμα μια γυναίκα που βρίσκεται σε δύσκολη κοινωνικο-επαγγελματική θέση. Βρισκόμαστε στην εποχή πριν εφαρμοστεί ο κώδικας Χέιζ στο Χόλιγουντ οπότε ο Wellman παρουσιάζει χωρίς φόβο και πάθος την εποχή εκείνη· εποχή αβεβαιότητας μετά το οικονομικό κραχ, εποχή έντονων κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων, εποχή στην οποία οι γυναίκες είχαν αρχίσει να ανεξαρτητοποιούνται και οι ατάκες γύρω από το σεξ και την ερωτική επιθυμία δεν ήταν ταμπού.

Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στο δικαστήριο και περιμένει την καταδίκη της. Αυτή αναπολεί το παρελθόν της και μεις μέσα από τα φλας-μπακ μαθαίνουμε την ιστορία της. Η κοπελιά θα βρεθεί από μικρή στα βάσανα, θα μπει σε αναμορφωτήριο και, έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, θα μπλέξει με μια παρέα εγκληματιών. Σε μια «επιχείρηση» θα γνωρίσει έναν πλούσιο πλεϊμπόι, ο οποίος θα τη γλυτώσει απο την αστυνομία. Θα θελήσει να προχωρήσει μπροστά και θα πιάσει δουλειά στην δικηγορική εταιρεία του ζεν-πρεμιέ. Και όταν προκύψει ο έρωτας, θα τη βρει η αστυνομία και θα τη συλλάβει. Στη συνέχεια θα εκτίσει την ποινή της χωρίς να καταδώσει τους πρώην συνεργάτες της, θα προσαφιστεί ότι κορόιδεψε τον νεαρό (ώστε αυτός να μην μπλέξει) και όταν βγει από τη φυλακή θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο εγκληματικό παρελθόν. Τα μπλεξίματα συνεχίζονται και η ιστορία έχει ακόμα πολύ δρόμο, αλλά σκεφτείτε ότι όλα τελειώνουν σε 75 λεπτά. Αυτή η θαυμάσια οικονομία και οι ανατροπές σε αυτό το μελόδραμα μάς κράτησαν στη θέση μας. Ίσως βρείτε λίγο κλισέ την υπόθεση, ίσως οι ερμηνείες σάς φανούν υπερβολικές, αξίζει όόμως να γνωρίσετε το Χόλιγουντ προ του κώδικα Χέιζ.

 

Gold Diggers of 1933 (1933)

Gold Diggers of 1933 (1933)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ή

ΟΙ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ ΤΟΥ 1933

Θεωρείται ένα από τα αξιόλογα Αμερικανικά μιούζικαλ της δεκαετίας του 30 Δεν είναι όμως τόσο μιούζικαλ, υπό την έννοια ότι δεν επικεντρώνεται στο να μας παρουσιάσει τα καλλίγραμμα κορίτσια να χορεύουν και να τραγουδούν στη σκηνή, αλλά μας παρουσιάζει σε βάθος τις τραγικές στιγμές που ζει ο κόσμος του θεάματος (όπως και όλος ο υπόλοιπος) την περίοδο της μεγάλης κρίσης. Τα κορίτσια του θεάματος κυριολεκτικά λιμοκτονούν και ψάχνουν απελπισμένα να βρουν μια εργασία. Χαρακτηριστική για το κλίμα της εποχής είναι η έναρξη της ταινίας όπου τα κορίτσια του θεάματος μας τραγουδούν ότι και καλά η κρίση πέρασε,. τα συσσίτια είναι παρελθόν και ξαναρέει το χρήμα. Εκείνη τη στιγμή όμως εισβάλουν οι άνδρες του σερίφη, διακόπτουν το σόου, και προσπαθούν να κατασχέσουν τα πάντα, ακόμα και τα εσώρουχα των κοριτσιών για λογαριασμό των πιστωτών!

Μέσα σε αυτό το κλίμα ένδειας κάποιες άνεργες θεατρίνες προσπαθούν να επιβιώσουν. Από το παράθυρό τους ακούγεται ένας πιανίστας γείτονάς τους να παίζει το πιάνο του. Περισσότερο απ’ όλες φαίνεται να εντυπωσιάζεται με την μουσική και την γοητεία του η Πόλυ. Κάποτε ένας θεατρικός παραγωγός επισκέπτεται τα κορίτσια και τους ανακοινώνει ότι προτίθεται να ανεβάσει ένα σόου. Από μακριά ακούει τον νεαρό να παίζει το πιάνο του, εντυπωσιάζεται και ζητά να του τον παρουσιάσουν. Αυτός παρουσιάζεται και ο παραγωγός του ζητά να παίξει ότι μπορεί. Το μουσικό ταλέντο του νεαρού το εντοπίζει αμέσως ο παραγωγός και του αναθέτει να γράψει όλη τη μουσική του σόου. Οι πρόβες ξεκινούν και ειδύλλιο αρχίζει να πλέκεται μεταξύ του μουσικού και της Πόλυ. Ο νεαρός μουσικός όμως είναι γόνος λαμπρής οικογένειας από την Βοστόνη και προσπαθεί να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητος για να αποφύγει τις αντιδράσεις της οικογένειάς του. Αυτό όμως δεν γίνεται κατορθωτό και η ενασχόλησή του μα το θέατρο όσο και το ειδύλλιό του με την Πόλυ διαρρέουν. Έξαλλος ο αδελφός του καταφθάνει με σκοπό να τον μεταπείσει γι αυτή την ενασχόλησή του, ή τουλάχιστον να διακόψει το ειδύλλιο με την Πόλυ. Ο αδελφός όμως δαγκώνει την λαμαρίνα με ένα άλλο κορίτσι του σόου και έτσι πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος!

Τελικά την ταινία θα την χαρακτήριζα πρωτίστως φαρσοκωμωδία με πολιτικές αναφορές στα προβλήματα της εποχής και δευτερεύοντος μιούζικαλ. Συγκινητικό είναι το φινάλε όπου μια γυναίκα απαγγέλει και τραγουδά για τον «Ξεχασμένο Άντρα της» Κάνει αναφορά στους βετεράνους του πολέμου που όσοι απ’ ,αυτούς γλύτωσαν και επέστρεψαν βρέθηκαν άνεργοι στις ουρές για συσσίτιο, ενώ η βολεμένη κοινωνία τους αντιμετώπιζε σα χαμίνια! Στο τέλος μας παρουσιάζεται μια συγκινητική διπλή παρέλαση. Στην μία γραμμή παρακολουθούμε παλικάρια να αναχωρούν για το μέτωπο εν μέσω επιφυμιών του πλήθους, και ταυτόχρονα από μια αντίθετη γραμμή να επιστρέφουν από το μέτωπο βετεράνοι, άλλοι τραυματίες και άλλοι σακάτηδες.

Γενικά η σκηνές αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν ως το ισχυρότερο πολιτικό μήνυμα που έστειλε ποτέ το Χόλυγουντ.

Ορίστε και το βίντεο των συγκεκριμένων σκηνών!

Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι την μετάφραση των εν λόγω υποτίτλων την είχα ξεκινήσει τον Μάρτιο. Κάποιες όμως υποχρεώσεις με ανάγκασαν να διακόψω την μετάφραση και να την συνεχίσω πρόσφατα. Εντωμεταξί όμως, μέσα στον Απρίλιο κάποιος ανώνυμος ανέβασε τους ίδιους υπότιτλους στο opensubtitle. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι την μετάφραση την έκανε αυτός ο ανώνυμος. Απλά θα βρήκε το DVD της ταινίας, θα έκανε RIP τους υπότιτλους και τους ανέβασε. Και πολύ καλά έκανε. Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να σας υποδείξω ποιοι υπότιτλοι είναι καλύτεροι. Όσοι ενδιαφέρεστε ψάξτε το.

42nd Street (1933)

42nd Street (1933)

και εγένετο... Μιούζικαλ!

Σκηνοθεσία: Loyd Bacon

Μουσική: Harry Warren

Στις αρχές της δεκαετίας του 30, η οικονομική κρίση μάστιζε την Αμερική όπως και όλες σχεδόν τις χώρες. Ο κοσμάκης για να πνίξει τον καημό του το έριχνε στο θέαμα. Οι κινηματογραφικοί επιχειρηματίες εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι το κοινό είχε αγαπήσει το μουσικό θέατρο που αποκαλείτο «βαριετέ», παρουσίαζαν ταινίες μου στην πραγματικότητα στερούταν σοβαρού σεναρίου αλλά ήταν γεμάτες μουσική και χορό. Έτσι γεννήθηκε ένα νέο είδος κινηματογραφικών ταινιών: Το «Μιούζικαλ». Στην κατηγορία αυτή κατατάσσεται και η παρούσα ταινία, η οποία μάλιστα θεωρείται κορυφαία της εποχής της (και όχι μόνο) στην κατηγορία αυτή

 Είναι να απορεί κανείς πως αντεπεξέρχονταν οι τότε παραγωγοί στα έξοδα μιας ταινίας που συμμετείχαν τόσα πολλά πρόσωπα. Ιδίως με τις τόσες πολυάριθμες μπαλαρίνες που μετρούσαν μόνο ως πόδια και όχι ως προσωπικότητες. Πράγματι, όπως βλέπουμε και στην ταινία, στις οντισιόν που γίνονταν για να διαλέξουν χορεύτριες, το μόνο πράγμα που ζήταγαν από τα κορίτσια ήταν να σηκώσουν τα φορέματά τους για να φανούν τα πόδια τους. Το να είχαν καλλίγραμμα πόδια ήταν το σημαντικότερο κριτήριο για να επιλεγούν.

Αλήθεια; Πόσο πρέπει να ήταν το εισιτήριο σε τέτοιο θέαμα για να καλύψουν οι παραγωγοί τα έξοδά τους και να έχουν ένα λογικό κέρδος; Η απάντηση είναι απλή. Με την οικονομικοί κρίση που μάστιζε τον πληθυσμό, οι χορευτές και οι χορεύτριες ήσαν ικανοποιημένοι να βρουν μια θέση έστω και για λίγο φαγητό.

Στην παρούσα ταινία, αν και στερείται σεναρίου με βάθος, υπάρχουν αρκετές αναφορές και καυστικά σχόλια για την μάστιγα της Εποχής. Ο πέλεκυς της λογοκρισίας βέβαια δεν είχε ακόμα αρχίσει να πέφτει επί δικαίων και αδίκων με αποτέλεσμα να μην λείπουν τα καυστικά πολιτικοκοινωνικά σχόλια, όσο και τα σεξουαλικά υπονοούμενα.

Ο Warner Baxter που υποδύεται τον ικανό αλλά ματαιόδοξο σκηνοθέτη Julian Marsh, έχει χάσει όλα του τα χρήματα στο χρηματιστήριο και περιμένει πως και πως να ανακάμψει οικονομικά μέσω της εργασίας του στην σκηνοθεσία ενός έργου μιούζικαλ, το ΩΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ. Για τον ρόλο της πρωταγωνίστριας σε αυτή την παραγωγή έχει επιλεγεί η ιδιόρρυθμη σταρ Dorothy Brock (Bebe Daniels), κατόπιν απαιτήσεως του χρηματοδότη της παράστασης Abner Dillon (Guy Kibbee), ο οποίος είναι λεφτάς και προσβλέπει στο να του ανταποδώσει η Dorothy την ευγνωμοσύνη της υποκύπτοντας στην δήθεν γοητεία του. Αυτή όμως διατηρεί δεσμό (κρυφά) με κάποιον πρώην συνεργάτη της στο βαριετέ, ο οποίος όμως έχει μείνει στάσιμος καλλιτεχνικά, ενώ αυτή εξελίχτηκε σε βεντέτα. Έχουμε και την μικρούλα (που λέει ο λόγος) Peggy (Ruby Keeler), που από αρχάρια, αφελής και συνεσταλμένη μπαλαρινούλα, θα μετατραπεί σε μια βραδιά η μεγάλη πρωταγωνίστρια του σόου, εκμεταλλευόμενη το ότι η αρχική πρωταγωνίστρια Dorothy Brock έπαθε σοβαρό ατύχημα και δεν είναι σε θέση να παίξει. Βέβαια κάτι τέτοια μόνο στο Χόλυγουντ συμβαίνουν.

Έχουμε και την συμμετοχή της Ginger Rogers η οποία το παίζει υπεράνω. Σε αυτήν προτάθηκε να αντικαταστήσει την Dorothy, αλλά αυτή θα παραιτηθεί υπέρ της νεαρής και άπειρης Peggy, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές της. Ο ρόλος της Ginger Rogers είναι σχετικά μικρός, έδειξε όμως την λάμψη της και αργότερα θα γίνει διάσημη ως παρτενέρ χορεύτρια του Fred Astaire.

Και επειδή μιούζικαλ σημαίνει κυρίως μουσική, τραγούδι και χορός, να πούμε ότι το φινάλε αποτελεί ένα ντελίριο αυτών των θεμάτων. Αξεπέραστο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, δηλαδή επί οθόνης. Μπορεί σκηνοθέτης της ταινίας να είναι ο Lloyd Bacon, όμως αναμφισβήτητα το ότι αυτή θεωρείται κάτι το ιδιαίτερο το οφείλει στον χορογράφο Busby Berkeley. Αυτός είχε την ικανότητα να στήνει τους χορευτές με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο και η δουλειά του αυτή απετέλεσε σχολή για το νέο κινηματογραφικό είδος. Τα Μιούζικαλ. Παρά την τάση της εποχής να χρησιμοποιούνται δύο κάμερες, αυτός χρησιμοποιεί μόνο μία με αποτέλεσμα η ευέλικτη κάμερα να χώνεται παντού, στο ταβάνι, σε απίθανες γωνίες, κάτω από τα πόδια των κοριτσιών, σχηματίζοντας ζωντανή αψίδα με τα πόδια τους. Με τον τρόπο που την στήνει, μας παρουσιάζει τους χορευτές σαν κρύσταλλα καλειδοσκόπιου, το παιχνίδι από τα παιδικά μας χρόνια που έμοιαζε τη μικρό τηλεσκόπιο, που όταν κοίταζες μέσα από αυτό έβλεπες μια σύνθεση από πολύχρωμα κρυσταλλάκια και όταν το περιέστρεφες η σύνθεση αυτή άλλαζε σχήμα!

Ο Berkeley επίσης είναι αυτός που θα εισάγει την Τζαζ μουσική σε αυτά τα έργα. Μέχρι τότε το μουσικά φιλμ περιείχαν μουσική απαλή και συχνά γλυκανάλατη.

Την σφραγίδα του μας την φιλάει για το τέλος όπου μας παρουσιάζει τρία μουσικοχορευτικά θέματα. Στο πρώτο, «Scuffled off to Buffalo» μας παρουσιάζει ένα βαγόνι τραίνου να ανοίγει στα δύο επί σκηνής και να μας εμφανίζει το Vagon Lee εσωτερικά, όπου ένα νιόπαντρο ζευγάρι τραγουδά όλο αισιοδοξία σχετικά με την νέα του ζωή, ενώ ο χορός των κοριτσιών απαντά ειρωνικά, προβλέποντας την μη ευτυχή κατάληξη του γάμου.

Στο δεύτερο, που ακολουθεί (Young and Healthy), βλέπουμε μια τυπική δουλειά του Berkeley.

Αυτός χώνει την κάμερά του στις πιο απίθανες θέσεις, με αποκορύφωμα το να μας παρουσιάζει τούνελ από τα πόδια των κοριτσιών!

Όμως αυτό που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα είναι το Grand Finale, όπου ακόμα και φόνος διαπράττεται επί σκηνής, συνοδευόμενος μάλιστα από χορούς και τραγούδια! Θέλει προφανώς να μας δείξει την σκληρή πραγματικότητα της ζωής μιας μεγαλούπολης. Η ζωή μέσα σ’ αυτή δεν είναι χοροί και τραγούδια, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή.

Το καστ των ηθοποιών μπορεί να μη σας λέει πολλά πράγματα σήμερα αλλά σας διαβεβαιώνω πως ήταν ότι το καλλίτερο είχε να παρουσιάσει εκείνη η εποχή. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών είναι εκπληκτική.

Ακόμα κι αν δεν είστε φίλος των Μιούζικαλ, σας προτρέπω να δείτε αυτή την ταινία έστω για ιστορικούς λόγους και να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι αν τα γραφόμενά μου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Οι υπότιτλοι  είναι μεταφρασμένοι από εμένα.

Footlight Parade 1933

Footlight Parade 1933

ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΟΥ

Σκηνοθεσία: Lloyd Bacon

Παίζουν: James Cagney: Chester Kent, Joan Blondell: Nan, Ruby Keeler: Bea

Dick Powell: Scotty, κλπ.

Με την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου, το θέατρο άρχισε να χάνει σημαντικό έδαφος στις προτιμήσεις του κοινού. Σοβαρότερα επλήγη το μουσικό θέατρο και το βαριετέ. Απάνω που είχε δημιουργηθεί μια βιομηχανία θεάματος με θεατρική μουσική και χορό, δηλαδή το βαριετέ, κάτι σαν την δική μας επιθεώρηση, η εμφάνιση των ταινιών με φωνή άρχισε να στέλνει στην ανεργία πολλές κατηγορίες εργαζομένων στον χώρο του θεάματος. Τραγουδιστές, χορευτές, μουσικοσυνθέτες, παραγωγοί μουσικών θεαμάτων, και λοιποί, επλήγησαν βαθύτατα. Στην προσπάθειά τους να βρουν κάποια διέξοδο και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως οι κινηματογραφικοί επιχειρηματίες για να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο μαζί με την ταινία παρουσίαζαν και ένα ζωντανό ιντερλούδιο, δηλαδή μουσικοχορευτικό ολιγόλεπτο θέαμα, μουσικής και χορού, έπεισαν τους επιχειρηματίες αντί μιας ζωντανής παράστασης, να την κινηματογραφούν  ώστε να προβάλλεται σε περισσότερες αίθουσες μειώνοντας έτσι το κόστος. Αυτή ήταν η αρχή της δημιουργίας των κινηματογραφικών μιούζικαλ.

Η παρούσα ταινία θεωρείται το σπουδαιότερο μιούζικαλ της περιόδου της οικονομικής κρίσης. Μπορούμε να την χωρίσουμε σε δύο μέρη.

Στο πρώτο παρακολουθούμε μια αστεία ιστορία σχετική με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ανθρώπων του μουσικού θεάματος να καθιερώσουν το ιντερλούδιο, «Πρόλογο» όπως τον λένε στην ταινία, στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Τσέστερ Κεντ (James Cagney),  είναι ένας πολυάσχολος παραγωγός προλόγων ο οποίος δεν έχει αντιληφθεί ότι η γραμματέας του Nan (Joan Blondell) τον λατρεύει, με αποτέλεσμα να κάνει πάντα λάθος επιλογές σε γυναίκες.

Το δεύτερο μέρος αποτελείται από τρία καταπληκτικά μουσικοχορευτικά νούμερα του χορογράφου Busby Berkeley. Από τα τρία καταπληκτικά αυτά νούμερα αξίζει να σταθούμε στ μπαλέτο «Νεράιδες του Δάσους. Πρόκειται για μια αποθέωση του υδάτινου στοιχείου. Μας παρουσιάζεται μια ομάδα μπαλαρίνων οι οποίες εκτός από εξαίρετες χορεύτριες είναι και καταπληκτικές κολυμβήτριες. Αν στην εποχή τους η συγχρονισμένη κολύμβηση ήταν Ολυμπιακό άθλημα και μετείχαν σ’ αυτό, άνετα θα είχαν κατακτήσει το χρυσό μεταλλείο!

Τα κορίτσια αυτά με τα αστραφτερά κορμιά δημιουργούν αξιοθαύμαστους γεωμετρικούς σχηματισμούς δημιουργώντας την εντύπωση ότι κινούνται σε έναν χώρο που απουσιάζει το βάθος! Το διάστημα μεταξύ αέρα, νερού και κορμιών εξαφανίζεται με αποτέλεσμα τα ανθρώπινα σώματα να δίνουν την αίσθηση ότι είναι απλά πούλια με τα οποία κάποιος καλλιτέχνης δημιουργεί ζωντανούς ζωγραφικούς πίνακες με αυτά, οι οποίοι συνεχώς αλλάζουν θέμα.

Αξιομνημόνευτη η ικανότητα του σκηνοθέτη Lloyd Bacon να μας παρουσιάζει κορίτσια με καλλίγραμμα σώματα και ιδίως πόδια, όπου ενώ απουσιάζει τελείως το εντελώς γυμνό, παρουσιάζοντας π.χ. μια κοπέλα να φοράει τις κάλτσες της και να αποκαλύπτει αφελώς τα πόδια της... εις βάθος, να συγκινεί περισσότερο έτσι το ανδρικό κοινό απ’ ότι αν παρουσίαζε την κοπέλα ολόγυμνη!

Οι  υπότιτλοι που μετέφρασα είναι ασυνήθιστα πλήρεις ιδιωματισμών, και ως εκ τούτου αν δεν ακολουθούσα μια κάποια ελεύθερη μετάφραση, οι διάλογοι θα ήσαν αρλούμπες. Θα φαινόντουσαν σαν να είχαν μεταφραστεί από αυτόματη μηχανή!

Mystery of the Wax Museum (1933)

Mystery of the Wax Museum (1933)

ΚΕΡΕΝΙΕΣ ΜΑΣΚΕΣ

Σκηνοθεσία: Michael Curtiz

Παίζουν: Lionel Atwill ως Ivan Igor

Fay Wray ως Charlotte Duncan

Glenda Farrell ως Florence Dempsey

Όταν αγόρασα την κασετίνα του DVD «ΚΕΡΕΝΙΕΣ ΜΑΣΚΕΣ» του 1953, διαπίστωσα ότι μέσα περιεχόταν μία ακόμα ταινία με τον τίτλο: «Mystery of the Wax Museum» του 1933, χωρίς Ελληνικούς υπότιτλους. Από περιέργεια έφτιαξα τους Ελληνικούς υπότιτλους και ψάχνοντας το θέμα έμαθα ότι αυτή ήταν η αρχική ταινία, remake της οποίας ήταν αυτή του 1953. Αυτή του 1953 υπερτερούσε αυτής του 1933 κυρίως στο ότι ήταν υπό μορφή 3D! Ναι, καλά διαβάσατε. Το 3D έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του τότε. Πολλές συζητήσεις ανέκδοτα επευφημίες αλλά και διαμαρτυρίες άκουσα σαν πιτσιρικάς από ανθρώπους που είδαν την ταινία αυτή. Πολλοί την εκθείαζαν, λέγοντας πως είχαν την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί θα πηδήξουν από την σκηνή και θα τους κυνηγήσουν! Πολλοί όμως υποστήριζαν ότι το όλο θέμα ήταν απάτη και δεν είδαν τίποτε το στερεοσκοπικό!

Να τι συνέβαινε. Η τεχνική 3D της εποχής βασιζόταν στο φαινόμενο που όταν φοράει κάποιος γυαλιά που ο ένας φακός θα είναι κόκκινος και ο άλλος πράσινος, το δε κάδρο είναι κατάλληλα προσαρμοσμένο, τότε βλέπει την εικόνα στερεοσκοπική, όπως κάτι τσίχλες που αγοράζαμε μικροί, που στο φάκελό τους περιείχαν χάρτινα κόκκινο-πράσινα γυαλιά και μια εικόνα από της περιπέτειες του Ταρζάν που ήταν ζωγραφισμένη με κόκκινα και πράσινα χρώματα. Αν κοίταζες την εικόνα αυτή χωρίς τα ειδικά γυαλιά, έβλεπες μια μουτζούρα. Αν όμως έβαζες τα γυαλιά, έβλεπες στερεοσκοπικά τον Ταρζάν να παλεύει με το λιοντάρι.

Το σύστημα όμως αυτό είχε ένα μειονέκτημα. Άνθρωποι με προβλήματα όρασης, όσοι είχαν διαφορετικό βαθμό μυωπίας σε κάθε μάτι και ιδίως όσοι είχαν απολέσει την όραση από τον έναν οφθαλμό, όχι μόνο δεν έβλεπαν την οθόνη ως 3D, αλλά ούτε και σαν κανονική οθόνη δεν μπορούσαν να την δουν. Έβλεπαν μια μουτζούρα! Μετά από έντονες διαμαρτυρίες οι υπεύθυνοι κατήργησαν το σύστημα 3D. Όταν μερικά χρόνια αργότερα επαναπροβλήφθηκε η ταινία στους κινηματογράφους, είχα ξεπεράσει πλέων το εμπόδιο «ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΔΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ» και μπόρεσα να την δω. Παιζόταν όμως υπό συμβατική μορφή και όχι σαν 3D.

Θυμάμαι και τότε που υπήρχαν διαμαρτυρίες και θυμηδία στο κοινό για της αργές και χωρίς νόημα σκηνές. Εγώ όμως μπήκα αμέσως στο νόημα. Οι ανούσια κατά πολλούς σκηνή που δείχνει έναν τύπο να παίζει με ρακέτα και μπαλάκι του πινκ-πον και να το στρέφει προς την κάμερα, κατάλαβα ότι την εποχή που προβαλλόταν με το σύστημα 3D, οι θεατές είχαν την εντύπωση ότι το μπαλάκι θα έπεφτε στα μούτρα τους και ασυναίσθητα κάνανε κίνηση για να προφυλαχθούν από το κτύπημα.

Έτσι λοιπόν ο κυριότερος λόγος που θα μπορούσε η ταινία του 1953 να υπερτερεί αυτής του 1933, δεν εφίστατο πια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είχε το προσόν να κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του ο VINCENT PRICE. Μα και ο Lionel Atwill που έπαιζε τον αντίστοιχο ρόλο του Ivan Igor ήταν αρκετά καλός. Είχαμε δε και την καταπληκτική εμφάνιση της Fay Wray στο ρόλο της Charlotte Duncan, της κοπέλας που έμοιαζε της Μαρία Αντουανέτας και ο Ivan Igor βάλθηκε να την βαλσαμώσει και να την παρουσιάσει ως κέρινο ομοίωμα!

Σημειωτέων ότι η Fay Wray είναι αυτή που έπαιξε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο την ταινία King-Kong!

Έχοντας δει λοιπόν και της δύο ταινίες, προσωπικά προτιμώ την κατά 20 χρόνια παλαιότερη, αυτήν του 1933, από αυτή του 1953. Βέβαια αυτές είναι προσωπικές απόψεις.

Την υπόθεση που δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν του remake να την αναφέρω περιληπτικά.

Ο Ivan Igor (Lionel Atwill) είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίες κατασκευάζει εξαιρετικά κέρινα ομοιώματα ιστορικών προσώπων.

Τα δημιουργήματά του τα υπεραγαπά σαν παιδιά του. Ο Χρηματοδότης του έχει άμεση ανάγκη ρευστών και τον πιέζει για χρήματα. Ο Ivan δεν τα έχει έτσι αυτός βάζει φωτιά στο εργαστήριο για να εισπράξει χρήματα από την ασφαλιστική εταιρία. Στην φωτιά αυτή δεν καταστρέφονται μόνο το δημιουργήματα του Ivan, αλλά πιστεύεται ότι έχασε και ο ίδιος την ζωή του. Στην πραγματικότητα διεσώθη, κατεστράφησαν όμως τα χέρια του κα δεν ήταν πλέον σε θέση να ξαναδουλέψει. Και όμως, κάποια στιγμή ξανανοίγει το εργαστήριό του. Ταυτόχρονα άρχισαν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς κάποια άτομα. Τι συνέβαινε; Ο Ivan δεν ήταν σε θέση να εργαστεί πλέων όπως παλιά. Οργάνωσε λοιπόν μια συμμορία κακοποιών και όταν εντόπιζε κάποιο άτομο που έμοιαζε με την φιγούρα που ήθελε να κατασκευάσει το ομοίωμά του, έβαζε τους κακοποιούς να απαγάγουν αυτόν τον άνθρωπο, τον βούταγε μέσα σε καυτό κερί, τον βαλσάμωνε κατά κάποιον τρόπο, και κατόπιν τον παρουσίαζε ως κέρινο ομοίωμα. Μία δαιμόνια ρεπόρτερ, η Florence Dempsey (Glenda Farrell), κάτι είχε αρχίσει να υποπτεύεται και παρακολουθούσε το εργαστήριο του Ivan ανελλιπώς. Είχε δε ο Ivan έναν βοηθό ο οποίος και καλά είχε άγνοια για τα εγκλήματα που διαπράττονταν.

Ο βοηθός αυτός είχε δεσμό με μια κοπέλα, την Charlotte Duncan (Lionel Atwill), η οποία κατά τον Ivan έμοιαζε καταπληκτικά με την Μαρία Αντουανέτα!

Επειδή είχε στο πρόγραμμά του να κατασκευάσει το τέλειο αριστούργημά του, το τέλειο κέρινο ομοίωμα της Μαρίας Αντουανέτα, έβαλε την κοπέλα στο μάτι και επεδίωκε να την θυσιάσει προκειμένου να παρουσιάσει το αριστούργημά του. Τελευταία στιγμή η αστυνομία, παρακινούμενη από τη ρεπόρτερ, αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και καταδιώκει τον Ivan. Αυτός προσπαθώντας να διαφύγει πέφτει στο καζάνι με το καυτό κερί και έτσι έχει το ίδιο τέλος όπως και τα πολλά θύματά του.