Τετάρτη 28 Ιουλίου 2021

The Premature Burial 1962

 The Premature Burial 1962

Μια Κραυγή Στην Ομίχλη

Σκηνοθεσία: Roger Corman

Σενάριο: Charles Beaumont, Ray Russell, Edgar Allan Poe

Είδος: Drama, Horror ΔΕ 60, Mystery

Διάρκεια: 1h 21min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Ray Milland: Guy Carrell

Hazel Court: Emily Gault

Richard Ney: Miles Archer

Heather Angel: Kate Carrell

Alan Napier: Dr. Gideon Gault

John Dierkes: Sweeney

 

Ακόμα μια από τις ιστορικές μεταφορές του Edgar Allan Poe από τον μεγάλο Roger Corman που διαφοροποιείται κυρίως λόγω της απουσίας του Vincent Price από τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο λόγος ήταν ότι η ταινία είχε αρχικά γυριστεί για την εταιρία Pathe, πράγμα που απέκλειε την συνεργασία με τον δεσμευμένο με συμβόλαιο από την American International Pictures, Vince. Στην πορεία, βέβαια, η AIP αγόρασε την παραγωγή από την Pathe μετά από αποφασιστική κίνηση του θρυλικού αρχηγού της, Zamuel Z. Arkoff, αλλά ήδη η παραγωγή είχε ξεκινήσει και έτσι ο Ray Milland παρέμεινε πρωταγωνιστής σε μια από τις λιγότερο σημαντικές παραγωγές του Roger Corman εκείνης της περιόδου.

Ο Milland υποδύεται τον Guy Carrell, έναν σκοτεινό τύπο που έχει χρόνια φοβία και ψύχωση με το ενδεχόμενο να θαφτεί ζωντανός. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, ο πατέρας του υπέφερε από καταληψία, μια ασθένεια που κατά τη διάρκεια κρίσεων ο ασθενής παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα του θανάτου χωρίς όμως να έχει πεθάνει. Αυτό δεν το γνώριζαν οι συγγενείς που τον έθαψαν ζωντανό. Όμως ο Guy είναι αποφασισμένος να μην του συμβεί κάτι τέτοιο και φτιάχνει τον δικό του οικογενειακό τάφο γεμάτο παροχές ώστε κάποιος που πιθανότατα θα θαφτεί εκεί ζωντανός να μπορεί να την κοπανήσει χωρίς πολλά προβλήματα.

Δυστυχώς γι αυτόν, την ψύχωση του δε μοιράζεται και η σύζυγος του, Emily, που υποδύεται η τακτική στις μεταφορές του Poe, Hazel Court, που προσπαθεί να τον κάνει να ευχαριστηθεί λίγο τη ζωή μαζί της θέτοντας του το αρχαίο δίλημμα σε ανθρώπινες σχέσεις, «ή την κρύπτη ή εμένα».

Φυσιολογικά, ο Guy διαλέγει το κορίτσι και καταστρέφει την κρύπτη σε μια λαμπρή τελετή με παρόντες τον γιατρό πατέρα της Emily (Alan Napier) και τον οικογενειακό τους φίλο Miles Archer (Richard Ney) που κάποτε ήταν ερωτευμένος με την Emily. Ο τελευταίος θέλει να τελειώνει με την φοβία του Guy και του προτείνει να ανοίξουν τον τάφο του πατέρα του για να του αποδείξουν μια και καλή ότι οι φόβοι του δεν έχουν βάση, αλλά το θέαμα δεν είναι αυτό που περίμεναν κάτι που προκαλεί τον Guy να υποστεί καρδιακή προσβολή. Ή μήπως είναι τα πρώτα συμπτώματα καταληψίας που τόσο φοβόταν ο μονόχνοτος ευγενής;

Γενικά το PREMATURE BURIAL είναι από τις υποεκτιμημένες δουλειές του Corman από την περίοδο Edgar Allan Poe του και αυτό κυρίως της απουσίας του Vincent Price. Από την άλλη, έχει όλα σχεδόν εκείνα τα στοιχεία που συναντάμε σε όλες τις δουλειές του Αμερικανού παραγωγού και σκηνοθέτη και συγκεκριμένα την έντονη αδιαπέραστη γοτθική ατμόσφαιρα και την συνεχιζόμενη αίσθηση απειλής να πλανάται στον αέρα. Όμως το κύριο ενδιαφέρον στο PREMATURE BURIAL είναι το ψυχολογικό κομμάτι και συγκεκριμένα ο διαταραγμένος ψυχισμός του πρωταγωνιστή, κάτι που διαφοροποιεί θεματικά τη συγκεκριμένη ταινία από το παρόμοιο σε υπόθεση και ανώτερο από κάθε άποψη PIT AND THE PENDULUM.

Το ότι ο Vincent Price θα «είχε» το ρόλο του Guy πολύ πιο άνετα από τον Ray Milland είναι ξεκάθαρο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο τότε σούπερ- γκόμενος του παγκόσμιου σινεμά Milland δεν τα πάει καλά. Κάθε άλλο, μάλιστα. Με μια κοντρολαρισμένη ερμηνεία που αποφεύγει τους θεατρινισμούς καταφέρνει και μεταδίδει στο θεατή τις μεταπτώσεις στον ψυχισμό του όσο και τον φανατισμό και την ψύχωση του με το ενδεχόμενο να καταλήξει θαμμένος ζωντανός. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό χαρακτήρα για την εξέλιξη της ταινίας, που πιθανότατα να ήταν αρκετά πιο επιτυχημένος στα έμπειρα χέρια του Price.

Πάντως η αλήθεια είναι ότι το σενάριο του Charles Beaumont αφήνει αρκετές ανοιχτές τρύπες και θα μπορούσε να είναι καλύτερο, κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του PREMATURE BURIAL. Ότι μεταπηδάει από μια καθαρά ψυχολογική σκοπιά σε τυπικά μονοπάτια μυστηρίου και προς το φινάλε γίνεται ολίγον τι κοινότυπο και χωρίς λογική. Πριν από αυτό όμως υπάρχει άλλη μια επίδειξη της μοναδικής ικανότητας του Roger Corman και του μόνιμου καλλιτεχνικού διευθυντή του, Daniel Haller, να κάνουν τέτοιου τύπου παραγωγές των 200.000 δολαρίων να μοιάζουν πλούσιες και τεχνικά άρτιες με την ατμόσφαιρα σήμα- κατατεθέν να φτάνει σε επίπεδα που απολαύσαμε στα THE MASQUE OF THE RED DEATH και THE HAUNTED PALACE.

Εκτός από αυτό, υπάρχουν και κάποιες αληθινά ανατριχιαστικές και παραισθησιακές σκηνές, όπως η ονειρική σεκάνς του Milland δοσμένη με τα γνώριμα πολύχρωμα φίλτρα που είδαμε και στο PIT AND THE PENDULUM, και η τελική σκηνή που η όμορφη Hazel Court νιώθει τον τρόμο της ψύχωσης του άνδρα της. Σε αυτήν την κατεύθυνση, το όλο κλίμα είναι έντονα κλειστοφοβικό και σε ορισμένες στιγμές αποκαρδιωτικό και γενικά καλύπτει τις κακοτοπιές του σεναρίου που ιδίως προς το φινάλε είναι πολλές.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μεταφορές Poe από τον Roger Corman, αλλά σε κάθε περίπτωση βλέπεται πολύ ευχάριστα ξανά και ξανά και είναι μια ακόμα άξια προσθήκη στον κατάλογο τεράστιων στιγμών της σκηνής του τρόμου εκείνης της περιόδου που οι fans θα εκτιμήσουν δεόντως.



 

Σάββατο 24 Ιουλίου 2021

Secret Agent 1936

Secret Agent 1936

Μυστικός Πράκτορας


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Campbell Dixon, W. Somerset Maugham,

Charles Bennett, Ian Hay, Jesse LASKY Jr.

Είδος: Comedy, Drama, HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Thriller

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Madeleine Carroll: Elsa Carrington

Peter Lorre: The General

John Gielgud: Richard Ashenden

Robert Young: Robert Marvin

Percy Marmont: Caypor

 

Ένα ζευγάρι μαθητευόμενων κατασκόπων πηγαίνει στην Ελβετία με σκοπό να δολοφονήσει έναν γερμανό κατάσκοπο του οποίου την ταυτότητα αγνοεί. Τους συνοδεύει ένας εκκεντρικός μεξικανός δολοφόνος. Φτάνοντας στην Ελβετία σκοτώνουν έναν τουρίστα τον οποίο υποψιάζονται χωρίς να αναμένουν οδηγίες. Όταν αυτές έρχονται τους υποδεικνύεται άλλο πρόσωπο. Τότε συνειδητοποιούν πως είναι κοινοί δολοφόνοι. Θα πάνε στη συνέχεια σε ένα εργοστάσιο σοκολατοποιίας στο οποίο εργάζονται γερμανοί πράκτορες και πληροφορούνται για τον αληθινό κατάσκοπο. Στο τέλος της ταινίας το τρένο που τους μεταφέρει όλους προς την Κωνσταντινούπολη δέχεται από αέρος επίθεση και καταστρέφεται. Το ζευγάρι των δύο κατασκόπων θα σωθεί μόνο, ενώ ο μεξικανός φίλος τους και ο γερμανός πράκτορας σκοτώνονται.

Η ταινία βασίζεται σε δύο νουβέλες του Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ από την ανθολογία του Ashenden οr Τhe British Agent (Ασέντεν ή Ο Βρετανός πράκτορας, 1928), με τίτλους Ο προδότης και Ο φαλακρός Μεξικάνος και σε ένα θεατρικό έργο του Κάμπελ Ντίξον με θέμα μια ιστορία αγάπης, βασιζόμενο στην προηγούμενη συλλογή του Μομ.

   


Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021

Onibaba 1964

Onibaba 1964

Ονιμπάμπα


Σκηνοθεσία: Kaneto Shindo

Σενάριο: Kaneto Shindo

Είδος: Horror

Διάρκεια: 01:43

Γλώσσα: Japanese

Παίζουν:

Nobuko Otowa: Kichi's Mother

Jitsuko Yoshimura: Kichi's Wife

Kei Sato: Hachi

Jukichi Uno: Samurai General

Taiji Tonoyama: Ushi

 

Ξεχάστε την κλισέ εικόνα της γυναίκας-φάντασμα με τα μακριά μαύρα μαλλιά που μας κληροδότησε το ιαπωνικό σινεμά τρόμου και εξαπολύθηκε σαν λαίλαπα στον υπόλοιπο κόσμο. Το πυρετικό δημιούργημα του Κανέτο Σίντο έχει τις ρίζες του σε μια παλιά βουδιστική παραβολή, αλλά το περιεχόμενο του μακράν απέχει από το να γίνει διδακτικό.

Μαθητής του Μιζογκούτσι, ο Σίντο σκιαγραφεί τη ζωή μιας γυναίκας και της νύφης της, που ζουν στο περιθώριο της φεουδαρχικής ιαπωνικής κοινωνίας, η οποία μαστίζεται από εμφυλίους. Αποκτηνωμένες, βγάζουν τα προς το ζην δολοφονώντας εξαντλημένους σαμουράι και πουλώντας τις πανοπλίες τους. Όταν ένας γείτονας επιστρέφει από τη μάχη και ανακοινώνει τον θάνατο του γιου και συζύγου τους, η νεότερη παρασύρεται σε μια ζωώδη σχέση μαζί του.

Με φόντο ένα απέραντο, αγριευτικό λιβάδι από καλαμιές σε ανθρώπινο ύψος, ο Σίντο κινηματογραφεί τη σχέση των δύο γυναικών αλλά και το ερωτικό πάθος που γεννιέται στις πιο άγριες συνθήκες, απογυμνωμένα από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, με μοναδικό στόχο την επιβίωση ανεξαρτήτως τιμήματος. Η σαρκική έλξη αναδεικνύεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου, που ακόμη και το δαιμονικό τέχνασμα της ηλικιωμένης γυναίκας –σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει δίπλα της τη συνεργό στο έγκλημα και την επιβίωση– δεν θα καταφέρει να υποτάξει. Σε ένα παροξυσμό φινάλε, ο Σίντο παντρεύει το σεξ και τον θάνατο σε μια διαβολική συνάντηση που δεν χρειάζεται το μεταφυσικό για να προκαλέσει ανατριχίλες.


  

The Shout 1978

The Shout 1978

Η Κραυγή


Σκηνοθεσία: Jerzy Skolimowski

Σενάριο: Robert Graves, Michael Austin, Jerzy Skolimowski

Είδος: Drama, Horror ΔΕ 70

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Alan Bates: Charles

Susannah York: Rachel

John Hurt: Anthony

Robert Stephens: Chief Medical Officer

Tim Curry: Robert Graves

 

Ένας συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, ζει με τη γυναίκα του σ' ένα χωριό της αγγλικής επαρχίας. Γνωρίζεται τυχαία μ' έναν ξένο ο οποίος αυτοπροσκαλείται για φαγητό, και μαγεύει τους απρόθυμους οικοδεσπότες του με ιστορίες από τα ταξίδια του στην Αυστραλία. Έχει φέρει μαζί του ένα θανατηφόρο κόκαλο, την ικανότητα να αιχμαλωτίσει την καρδιά μιας γυναίκας και τη δύναμη να εκφέρει μια τρομερή, δολοφονική κραυγή

Η καλύτερη ταινία της βρετανικής περιόδου του αυτοεξόριστου λογοκριμένου πολωνού ποιητή, μποξέρ, ζωγράφου, ηθοποιού, προπονητή δύο ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, συν-σεναριογράφου του The Knife in the Water. 1962, κοντινότερου ανατολικοευρωπαίου σκηνοθέτη στο πνεύμα της nouvelle vague - Jerzy Skolimowski (Deep End.1970, The Essential Killing.2010).

Η παραξενιά της φαίνεται απ' την αρχή- τρεις ασύνδετες μεταξύ τους σκηνές στους τίτλους αρχής... Τρόφιμοι και γιατροί ενός επαρχιακού ψυχιατρείου παίζουν κρίκετ  σ' ένα γήπεδο χεσμένο από αγελάδες. Ο πολυμαθής, πολυταξιδεμένος, ευφυέστατος τρόφιμος Τσαρλς κρατά το σκορ και για να γλυτώσει απ' τη βαρεμάρα διηγείται, ακονίζοντας ένα κόκκαλο, σ' έναν σαστισμένο επισκέπτη (τον Robert Graves- το όνομα του συγγραφέα της ομότιτλης νουβέλας που βασίζεται το σενάριο. 1929) μια ιστορία που αφορά τον ίδιο, έναν από τους παίχτες και την γυναίκα του. Για να την κρατά πάντα ζωντανή μέσα του, την διηγείται πάντα διαφορετικά, αλλάζοντας την σειρά, την σημαντικότητα και τις κορυφώσεις των γεγονότων αλλά στο τέλος είναι πάντα η ίδια... Βρισκόταν σε περιπατητικές διακοπές όταν συνάντησε τον avant guard μουσικό και του έπιασε κουβέντα για το μηδενιστικό κυριακάτικο κήρυγμα της εκκλησίας του χωριού. Αυτός από αμηχανία του πρόσφερε την φιλοξενία του. Στο δείπνο τους μίλησε για τα 18 χρόνια που έζησε με τους Αβορίγινες, ότι σκότωσε όλα του τα παιδιά εκμεταλλευόμενος ένα έθιμο τους, για τον μάγο της φυλής που έγδαρε τον εαυτό του για να φέρει βροχή και την ικανότητα που του δίδαξε να μπορεί να σκοτώσει ακαριαία όποιον ακούσει την Κραυγή του. Η εισβολή του αινιγματικού άντρα σύντομα ταράζει την αρμονική ζωή του φιλήσυχου μποέμ ζευγαριού, παρά την δυσπιστία τους για τα περί μαγείας, μιας και δεν έχουν τη φαντασία να κατανοήσουν κάτι έξω από τη δική τους εμπειρία. Η γυναίκα θα υποταχτεί εξ ολοκλήρου και ο επιστήμονας του ήχου, που έχει ακούσει τα πάντα στη ζωή του, ανυπομονεί να ακούσει την Κραυγή.

Μια ιστορία από το ψυχιατρείο για το ψυχιατρείο. Μιλά για την δύναμη και την αλήθεια, χάνει την ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και βασανίζει το μυαλό καιρό μετά την θέαση της. Αδύνατον να ταξινομηθεί σε κάποιο genre- περιεχόμενο και φόρμα ταυτίζονται αδιαφορώντας για τις συμβάσεις και τα όρια των ειδών- arthouse μεταμοντέρνο (ημι)μεταφυσικό πειραματικό θρίλερ, abstract ambient αλληγορικό ψυχόδραμα μυστηρίου ή η ευφάνταστη, αλληγορική, χωρίς νόημα, ιστορία από το Στόμα Της Τρέλας. 1994 μιας διάνοιας στη ζώνη του λυκόφωτος? Τα κομμάτια/layers του παζλ ενώνονται σιγά σιγά κάτω από το ερωτηματικό που διατρέχει την ταινία σε ολόκληρη την διάρκεια της (88 min) μέχρι και το wtf ανοιχτό φινάλε. Διάσπαρτες, ασυνάρτητες, χωρίς χρονική συνέχεια(?), εικόνες συνδέονται και αποκτούν αργότερα νόημα αφήνοντας μαλάκα τον θεατή με την ευρηματικότητα και την περίτεχνη δομή του σεναρίου, που χάρις το montaz καταφέρνει να κόψει "ένα κρύσταλλο με τις διαθλαστικές του γωνίες και την καλειδοσκοπική του όψη, κάτι σαν τα θραύσματα ενός ονείρου που συσσωρεύονται σε μια δομή τόσο παράξενη που κανείς δεν μπορεί να την συλλάβει λογικά, αλλά η οποία ταρακουνά όλες τις αισθήσεις" (Jerzy Skolimowski). Η χρήση του ήχου είναι ένα ακόμα επίτευγμα- αποκτά πρωτόγνωρο ύπουλο ρόλο στην αφήγηση ενώ τα έρημα τοπία/απέραντοι αμμόλοφοι και η ρουτίνα της καθημερινότητας του, κολλημένου στο χρόνο, χωριού συμπληρώνουν την ονειρική μυστηριακή ατμόσφαιρα ανησυχίας. Απαιτητικό, παράξενο, πολυεπίπεδο, Βραδίας Καύσεως και χαοτικό. Θυμίζει στα σημεία τα κλασσικά Straw Dogs.1974, The Wicker Man.1973, Don't Look Now.1973 και έχει κάτι από την παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα του D.Lynch (Blue Velvet.1986, Lost Higway.1997 ). Ο διεστραμένος Sir Alan Bates κλέβει την παράσταση από τους πάντα καλούς Susannah York (They Shoot Horses, Don't They?1969, Images.1972) και John Hurt (The Osterman Weekend.1983, Alien.1979) γεμίζοντας το κάδρο και μαγνητίζοντας θύματα και θεατή με την πληθωρική παρουσία του. Μια μεγάλη στιγμή της περιπετειώδους πορείας του αντικαριερίστα πολωνού και του μετα-hammer βρετανικού τρόμου των 70ς. Αν κυκλοφορούσε σήμερα θα ήταν το θρίλερ της χρονιάς.

1. Ειδική μνεία για το υπόγειο εργαστήριο του Hurt (ξέχνα το Blow Out.1981), όπου εκεί στριμωγμένος ανάμεσα σε μπλιμπλίκια, μετρονόμους, μπομπίνες και αναλογικά μηχανήματα ηχογράφησης της εποχής ηχογραφεί ήχους-μια σφίγγα σε μπουκάλι, η κάφτρα του τσιγάρου, δοξάρι και κονσέρβα, μπίλιες και νερό κ.α.- και τους μεγεθύνει δημιουργώντας εντυπωσιακά ηχητικά εφε

2. Η μπάλα χάθηκε όταν ο πίνακας του Φράνσις Μπέικον άξαφνα πήρε σάρκα και οστά.

3. ελλ. τίτλος> Η Κραυγή Που Σκοτώνει


  

LES LEVRES ROUGES 1971

LES LEVRES ROUGES 1971

Daughters Of Darkness

Οι Κόρες της Νύχτας


Σκηνοθεσία: Harry Kumel

Σενάριο: Pierre Drouot, Harry Kumel, Jean Ferry, Manfred R. Kohler

Είδος: Action, Adventure, Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Delphine Seyrig: Countess Bathory

John Karlen: Stefan

Danielle Ouimet: Valerie

Andrea Rau: Ilona

Paul Esser: Hotel clerk

 

Το Βέλγιο είναι μια χώρα χωρίς καμία απολύτως παράδοση στο χώρο του σινεμά και πόσο μάλλον στον πιο εξειδικευμένο χώρο του σινεμά τρόμου. Όμως δεν θα μπορούσε να έλειπε ένα δείγμα της συγκεκριμένης σκηνής από τον οργασμό παραγωγών cult τρόμου της δεκαετίας του 70, μια περίοδος που έστρεψε τους περισσότερους Ευρωπαίους ανεξάρτητους δημιουργούς στο είδος για λόγους εμπορικότητας και όχι μόνο. Αποτέλεσμα το DAUGHTERS OF DARKNESS, η μια και μοναδική Βελγική παραγωγή του σε άνθιση Euro- horror που με τις ταινίες του πρωτοπόρου Jess Franco είχε κάνει το μπαμ διεθνώς.

Όμως η ταινία του γεννημένου στην Αμβέρσα σκηνοθέτη του MALPERTUIS, Harry Kumel, καταφέρνει να φτάσει σε μεγαλύτερα επίπεδα αρτιότητας και καλλιτεχνικής τελειότητας από οποιαδήποτε δουλειά του Ισπανού Σουλτάνου του Sleaze ή ακόμα από τις σκοτεινά ερωτικές ταινίες βρικολάκων του Jean Rollin. Ο Kumel φτιάχνει για πολλούς την απόλυτη ερωτική ιστορία βρικολάκων στο ευρωπαϊκό σινεμά της δεκαετίας του 70 αριστεύοντας εκεί που οι προκάτοχοι του έδειξαν μια τάση προς περισσότερο sleaze και αναίτιο γυμνό σε βάρος του καλλιτεχνικού οράματος του οποίου πιθανότατα να είχαν.

Το DAUGHTERS OF DARKNESS δείχνει από τα πρώτα λεπτά ότι δεν πρόκειται να είναι η τυπική Euro- Sleaze ταινία από τις πρώτες νότες της επιβλητικής μουσικής του Francois de Roubaix. Αυτή, όπως και ολόκληρη η ταινία, κολλάει στο μυαλό και ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι η ομάδα παραγωγής δεν έκανε πλακίτσα για να βγάλει ένα φράγκο παραπάνω, αλλά ο Kumel και η παρέα του έφτιαξαν κάτι πραγματικά σημαντικό στη σκηνή που αξίζει να σχολιαστεί σαν ξεχωριστή οντότητα και πέρα από τα στενά πλαίσια του Euro- Horror και sleaze του Jess Franco και των λοιπών, είδος στο οποίο κατατάσσεται αναγκαστικά αλλά όχι ουσιαστικά.

Η ιστορία ξεκινάει στο Βέλγιο των αρχών της δεκαετίας του 70 όπου το νιόπαντρο ζευγάρι Stefan (John Karlen) και Valerie (Danielle Ouimet) καταφθάνουν σε ένα άδειο ξενοδοχείο της Οστάνδης για να απολαύσουν το μήνα του μέλιτός τους. Ο Stefan και η Valerie παντρεύτηκαν κρυφά στην Ελβετία λίγες μέρες πριν, κάτι που δεν έμαθε ποτέ η καταπιεστική μητέρα του και το οποίο η Valerie θέλει να της πει πάση θυσία ο νέος της σύζυγος για να δείξει ότι ανεξαρτητοποιείται τώρα που είναι παντρεμένος άνθρωπος.

Το ζευγάρι διαβάζοντας για μια σειρά αποτρόπαιων φόνων που γίνεται στη χώρα κατά τους οποίους τα θύματα που είναι συνήθως νεαρές και όμορφες γυναίκες βρίσκονται στραγγισμένα από αίμα πηγαίνει στο Μπρυζ όπου και γίνονται μάρτυρες της ανακάλυψης ενός ακόμα πτώματος. Όμως ενώ στα μάτια της Valerie υπήρχε μόνο φόβος και απέχθεια, ο Stefan έδειξε παράξενα σημάδια ερωτικής διέγερσης στη θέα του άψυχου κορμιού.

Πίσω στο ξενοδοχείο στην Οστάνδη, το ζευγάρι γνωρίζεται με την πανέμορφη κόμισσα Elizabeth Bathory (Delphine Seyrig) που μόλις κατέφθασε στο ξενοδοχείο με την όμορφη γραμματέα της, Ilona (Andrea Rau). Η μυστηριώδης κόμισσα δείχνει από την αρχή μεγάλο ενδιαφέρον στο ζευγάρι και ιδίως στην όμορφη Valerie, αλλά ο μεσήλικας γκρουμ του ξενοδοχείο μοιάζει να αναγνωρίζει την κόμισσα από την διαμονή της στο ίδιο ξενοδοχείο 40 χρόνια στο παρελθόν. Αυτό φυσιολογικά το αρνείται η το πολύ στα 35 της κόμισσα, αλλά δεν φαίνεται να πείθει τον γκρουμ, ούτε και έναν σε σύνταξη μπάτσο που επίσης την θυμόταν από μια παρόμοια σειρά φόνων που είχε γίνει 40 χρόνια πριν.

Οι γνώστες της μυθολογίας θα έχουν ήδη μαντέψει ότι η κόμισσα είναι η ίδια που έδρασε πριν 40 χρόνια και που κατάφερε να κρατηθεί νέα με την γνώριμη μέθοδο του μπάνιου σε γυναικείο αίμα και της κατάποσης αυτού, απρόθυμη δωρεά των δεκάδων νεαρών κοριτσιών που σκότωσε και συνέχισε να σκοτώνει μέχρι τώρα με τη βοήθεια της γραμματέας της και τώρα έχει ρίξει τα δίχτυα της στο νεαρό ζευγάρι που είναι κάτι σαν ένα παιχνίδι γι αυτή. Η πανέμορφη αιωνόβια ευγενής επιστρατεύει όλη της την πειθώ και αρχίζει ένα ψυχολογικό ερωτικό παιχνίδι παίζοντας με τις αδυναμίες του ζευγαριού. Ο μεν Stefan αρχίζει να έχει ακόμα περισσότερη μακάβρια έλξη προς την βίαιη ιστορία της Bathory, ενώ η Valerie αρχίζει να φοβάται τόσο τον άνδρα της που μέρα με τη μέρα αλλάζει, όσο και τη φαινομενικά καλόκαρδη και γλυκομίλητη κόμισσα, μέχρι που παραδίνεται στις ορέξεις της.

Ο λόγος που κάθισα και αποκάλυψα έτσι απροκάλυπτα την υπόθεση είναι ότι το DAUGHTERS OF DARKNESS είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που ακόμα και κανείς να ξέρει ακριβώς τι πρόκειται να γίνει αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματα της πρώτης προβολής. Άλλωστε το ενδιαφέρον του Harry Kumel δεν είναι η υπόθεση καθαυτή, η οποία σε γενικές γραμμές δεν κρύβεται και είναι όσο προβλέψιμη όσο θα μπορούσε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο την παρουσιάζει.

Και ο τρόπος αυτός είναι πραγματικά εντυπωσιακός από όλες τις απόψεις. Ο Kumel κάνει μια απίστευτα καλογυρισμένη ταινία που βρίθει από καλλιτεχνικό όραμα που σπάνια συναντάμε σε exploitation παραγωγές της εποχής. Κάθε σκηνή στην ταινία είναι εξαντλητικά μελετημένη, ζυγισμένη και προσεκτικά σχεδιασμένη σαν μέρος ενός εκπληκτικού πίνακα ζωγραφικής ώστε να προσθέτει ακόμα περισσότερο στο σκοτεινό κλίμα μακάβριου ερωτισμού που δημιούργησε ο Kumel.

Έτσι, η ατμόσφαιρα είναι πλούσια, ονειρική και πανταχού παρούσα και καλύπτει με άνεση τα αργά σημεία στην εξέλιξη που δυστυχώς δεν καταφέρνει να αποφύγει η ομάδα παραγωγής, όπως και λίγες σεναριακές αμηχανίες και ανεπιτήδευτα αστείες σκηνές. Από τα σχεδόν σουρεαλιστικά πλάνα μέσα και έξω από το ξενοδοχείο, την επιτηδευμένη χρήση έντονων χρωμάτων όπως το κόκκινο και το πράσινο και την συγκρατημένη χρήση του ερωτικού στοιχείου, ο Kumel φτιάχνει μια αληθινή ταινία- σταθμό στο υποείδος του βαμπιρικού ερωτισμού που ήταν σε άνθιση εκείνη την εποχή.

Όμως τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία του DAUGHTERS OF DARKNESS έχει και η πρωταγωνίστρια, Delphine Seyrig, μια αληθινή σταρ του Ευρωπαϊκού σινεμά της εποχής που έκανε χάρη στον Kumel και την παρέα του με το να πρωταγωνιστήσει σε μια low- budget παραγωγή τρόμου. Η Seyrig κλέβει με άνεση την παράσταση και ενσαρκώνει ίσως την καλύτερη κόμισσα Bathory από καταβολής σινεμά τρόμου. Ακαθόριστα απειλητική, απίστευτα ερωτική χωρίς να αποκαλύπτει τα κάλλη της σε καμία στιγμή, η Delphine Seyrig είναι η μοιραία γυναίκα της ιστορίας στην οποία δεν μπορούν να αντισταθούν ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες. Είναι η αληθινή προσωποποίηση του κακού, πανέμορφη, μοιραία και αεράτη και είναι αληθινά απολαυστική όση ώρα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Πέρα από το έντονο καλλιτεχνικό στοιχείο και την ερμηνεία της Delphine Seyrig, το DAUGHTERS OF DARKNESS έχει διάσπαρτα πολλά από τα στοιχεία που περιμένουν οι θιασώτες του Euro- horror. Έχει αρκετό γυμνό και μακάβριο ερωτισμό που από ένα σημείο και μετά παίρνουν τα ηνία του ενδιαφέροντος, αλλά ακόμα κι αυτά τα τυπικά exploitation στοιχεία παρουσιάζονται σαν γαρνιτούρα από τον Kumel σε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο. Το sex ναι μεν υπάρχει (άλλωστε στη δεκαετία του 70 βρισκόμαστε), αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να κλέψει τη δόξα από τη συνολική εικόνα μιας σχεδόν αριστουργηματικής προσπάθειας που καταφέρνει να είναι επιβλητική, τρομακτική και εντυπωσιακή χωρίς να καταφεύγει σε φτηνά τεχνάσματα gore και αχαλίνωτου sleaze που θα είχαν τον πρώτο λόγο σε αντίστοιχες παραγωγές του Jess Franco και πιθανώς και του Jean Rollin.

Και μην γελιέται κανείς. Η δύναμη και η αποτελεσματικότητα της ταινίας δεν έχει χαθεί ούτε στο ελάχιστο παρά τα 55 και πλέον χρόνια που έχουν περάσει από τότε που γυρίστηκε. Πρόκειται για μια διαχρονική δημιουργία που διατηρεί την φρεσκάδα της και το χρώμα της σαν να μην πέρασε μια μέρα, και δείχνει ότι όσο και να παλιώσει απλά θα μοιάζει καλύτερη, σαν μια σπάνια ποικιλία κρασιού την οποίο θα απολαύσουν κυρίως οι γνώστες.

Και ακριβώς αυτό είναι το DAUGHTERS OF DARKNESS. Μια σπάνια και μαγική στιγμή του ευρύτερου Euro- horror που ίσως να μην απευθύνεται στο τυπικό κοινό της σκηνής, αλλά που σε κάθε περίπτωση είναι πανέμορφη, με μεγάλο βάθος τόσο στην υπόθεση όσο και στους χαρακτήρες και που σίγουρα συγκαταλέγεται μέσα στις μεγαλύτερες στιγμές του Βελγικού και Ευρωπαϊκού σινεμά τρόμου των 70’s και όχι μόνο.

Ένας θρίαμβος του Harry Kumel που επιτυγχάνει με χαρακτηριστική άνεση σε όλα ανεξαιρέτως τα μέτωπα. Τόσο σαν καλλιτεχνική δημιουργία και όραμα όσο και σαν καθαρή και sleazy ταινία τρόμου, το DAUGHTERS OF DARKNESS είναι μια σχεδόν τέλεια δουλειά που δεν πρέπει να λείπει από καμία ταινιοθήκη τρόμου και όχι μόνο.

 


  

Dead Of Night 1945

 Dead Of Night 1945

Μάντεψε Ποιον

θα Σκοτώσουν Απόψε


Σκηνοθεσία: Alberto Cavalcanti

Σενάριο: Charles Crichton

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Mervyn Johns: Walter Craig (segment Linking Story)

Roland Culver: Eliot Foley (segment Linking Story)

Mary Merrall: Mrs. Foley (segment Linking Story)

Googie Withers: Joan Cortland (segment Linking Story)

Frederick Valk: Dr. Van Straaten (segment Linking Story)

 

Το σινεμά προσπάθησε πολλές φορές μέσα από σπονδυλωτές ιστορίες να αναπαράγει το κλίμα μιας παρέας ανθρώπων που διηγούνται ιστορίες για φαντάσματα και ανεξήγητα φαινόμενα γύρω από μια φωτιά. Ποτέ όμως τόσο επιτυχημένα όσο στο «Dead of Night» του θρυλικού στούντιο Ealing, υπεύθυνου για μερικές από τις καλύτερες βρετανικές κωμωδίες.

Επτά άνθρωποι, μαζεμένοι σε ένα ειδυλλιακό εξοχικό, αφηγούνται δυσοίωνες εμπειρίες επαφής τους με το υπερφυσικό. Ένας στοιχειωμένος καθρέφτης, μία ερωτική αντιζηλία που ξεφεύγει από τα όρια, το φάντασμα ενός παιδιού και το κορυφαίο επεισόδιο με τον Μάικλ Ρεντγκρέιβ στον ρόλο ενός εγγαστρίμυθου που καταλαμβάνεται από την προσωπικότητα της κούκλας του, ενώνονται ευφυέστατα σε ένα αμάλγαμα γοτθικού τρόμου, ψυχανάλυσης, εύθραυστης ατμόσφαιρας και ανέλπιστου χιούμορ.

Παρά την ηλικία του, το μακάβριο αυτό γαϊτανάκι των Ρόμπερτ Χάμερ, Μπέιζιλ Ντίρντεν, Τσαρλς Κράιτον και Αλμπέρτο Καβαλκάντι διατηρεί ανέπαφη την ονειρική υφή και τη βρετανικότητά του, αποδεικνύοντας ότι ο τρόμος μπορεί να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καλόγουστος. Διόλου τυχαία, η επιρροή του σε μετέπειτα ταινίες του είδους, από το «Ψυχώ» μέχρι τις τηλεοπτικές σειρές τύπου «Στη Ζώνη του Λυκόφωτος» και «Ιστορίες από την Κρύπτη», υπήρξε μνημειώδης. 

Σκηνοθεσία: Alberto Cavalcanti

Σενάριο: Charles Crichton

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Mervyn Johns: Walter Craig (segment Linking Story)

Roland Culver: Eliot Foley (segment Linking Story)

Mary Merrall: Mrs. Foley (segment Linking Story)

Googie Withers: Joan Cortland (segment Linking Story)

Frederick Valk: Dr. Van Straaten (segment Linking Story)

 

Το σινεμά προσπάθησε πολλές φορές μέσα από σπονδυλωτές ιστορίες να αναπαράγει το κλίμα μιας παρέας ανθρώπων που διηγούνται ιστορίες για φαντάσματα και ανεξήγητα φαινόμενα γύρω από μια φωτιά. Ποτέ όμως τόσο επιτυχημένα όσο στο «Dead of Night» του θρυλικού στούντιο Ealing, υπεύθυνου για μερικές από τις καλύτερες βρετανικές κωμωδίες.

Επτά άνθρωποι, μαζεμένοι σε ένα ειδυλλιακό εξοχικό, αφηγούνται δυσοίωνες εμπειρίες επαφής τους με το υπερφυσικό. Ένας στοιχειωμένος καθρέφτης, μία ερωτική αντιζηλία που ξεφεύγει από τα όρια, το φάντασμα ενός παιδιού και το κορυφαίο επεισόδιο με τον Μάικλ Ρεντγκρέιβ στον ρόλο ενός εγγαστρίμυθου που καταλαμβάνεται από την προσωπικότητα της κούκλας του, ενώνονται ευφυέστατα σε ένα αμάλγαμα γοτθικού τρόμου, ψυχανάλυσης, εύθραυστης ατμόσφαιρας και ανέλπιστου χιούμορ.

Παρά την ηλικία του, το μακάβριο αυτό γαϊτανάκι των Ρόμπερτ Χάμερ, Μπέιζιλ Ντίρντεν, Τσαρλς Κράιτον και Αλμπέρτο Καβαλκάντι διατηρεί ανέπαφη την ονειρική υφή και τη βρετανικότητά του, αποδεικνύοντας ότι ο τρόμος μπορεί να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καλόγουστος. Διόλου τυχαία, η επιρροή του σε μετέπειτα ταινίες του είδους, από το «Ψυχώ» μέχρι τις τηλεοπτικές σειρές τύπου «Στη Ζώνη του Λυκόφωτος» και «Ιστορίες από την Κρύπτη», υπήρξε μνημειώδης.


Mad Love 1935

 Mad Love 1935

Τρελή αγάπη


Σκηνοθεσία: Karl Freund

Σενάριο: Maurice Renard, Florence Crewe-Jones,

Guy Endore, P.J. Wolfson, John L. Balderston

Είδος: Horror, Romance

Διάρκεια: 01:08

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Lorre: Doctor Gogol

Frances Drake: Yvonne Orlac

Colin Clive: Stephen Orlac

Ted Healy: Reagan

Sara Haden: Marie

 

Απ όλες τις κλασικές ταινίες που μας χάρισε η χρυσή δεκαετία του φανταστικού στην Αμερική, το γκραν γκινιόλ αριστούργημα του κορυφαίου διευθυντή φωτογραφίας του γερμανικού εξπρεσιονισμού (συνεργάτη μεταξύ άλλων των Φριτς Λανγκ, Ντράγιερ και Μουρνάου) είναι η πιο παραγνωρισμένη. Ίσως επειδή τα «Χέρια Του Ορλακ του Μορίς Ρενάρ, η λογοτεχνική πηγή στην οποία βασιζόταν δεν είχε την απήχηση του Δράκουλα και του Φρανκενστάιν, ίσως πάλι επειδή ήταν πολύ πιο φορτισμένη σεξουαλικά. Ένας διακεκριμένος χειρουργός ερωτεύεται μια ηθοποιό. Οταν τα χέρια του πιανίστα συζύγου της κατακρεουργούνται σε ένα ατύχημα, του μεταμοσχεύει τα χέρια ενός δολοφόνου και χειρίζεται την μετατραυματική κατάστασή του προκειμένου να κερδίσει την απελπισμένη γυναίκα.

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται με τα σημερινά δεδομένα και τους εκατοντάδες παρανοϊκούς επιστήμονες που παρέλασαν από τότε στη μεγάλη οθόνη, ο Δρ. Γκογκόλ δεν είναι ακόμη ένας από αυτούς. Είναι τραγικό θύμα μιας παράφορης αγάπης δίχως ανταπόκριση, μια από τις πιο συγκινητικές και την ίδια στιγμή νοσηρές περιπτώσεις τρελού έρωτα. Στο ρόλο που θα τον στοίχειωνε την υπόλοιπη καριέρα του, ο Πίτερ Λόρε τον υποδύεται ντελιριακά, προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα συμπάθειας, οίκτου και αποστροφής. Η λατρεία με την οποία κοιτά το κέρινο ομοίωμα της γυναίκας που τον σιχαίνεται είναι τρομακτική γιατί κατά βάθος είναι δίχως όρια ρομαντική. Και μέσα στο γοτθικό σκηνικό που ο ίδιος έχει στήσει μετατρέπεται σε μια αλαζονική ιδιοφυΐα που αυτοκαταστρέφεται από τη μοναδική του αδυναμία.

  

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2021

Topaz 1969

Topaz 1969

ΤΟΠΑΖ


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Leon Uris, Samuel A. Taylor

Είδος: Crime, Drama, HITCHCCOCK, Mystery, Thriller

Διάρκεια:

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Frederick Stafford: Andre Devereaux

Dany Robin: Nicole Devereaux

John Vernon: Rico Parra

Karin Dor: Juanita de Cordoba

Michel Piccoli: Jacques Granville

 

Τοπάζ είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Αποτέλεσε την 51η κατά σειρά ταινία του σκηνοθέτη, κινηματογραφημένη την περίοδο 1968-1969. Ο Χίτσκοκ, επέλεξε για τη συγκεκριμένη ταινία, αρκετούς γνωστούς Γάλλους ηθοποιούς, όπως την Κλοντ Ζαντ, η οποία πρωταγωνιστούσε και στα Κλεμμένα φιλιά του Φρανσουά Τριφό.

Ενας Ρώσος αξιωματούχος με υψηλή θέση αυτομολεί στις Ην. Πολιτείες, όπου δίνει συνέντευξη στον Αμερικανό πράκτορα Michael Nordstrom. Ο αξιωματούχος αποκαλύπτει ότι ένα Γαλλικό κύκλωμα κατασκόπων με τη κωδική ονομασία “TOPAZ “ φυγαδεύει μυστικά του ΝΑΤΟ στους Ρώσους. Ο Michael ζητά τη συνδρομή του Γάλλου φίλου του Andre Devereaux για να ξεσκεπάσει τους κατασκόπους...

 


  

Torn Curtain 1966

 Torn Curtain 1966

Σχισμένο Παραπέτασμα.


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Brian Moore, Willis Hall, Keith Waterhouse

Είδος: HITCHCCOCK, Mystery, Suspense, Thriller

Διάρκεια: 02:08

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Paul Newman: Professor Michael Armstrong

Julie Andrews: Sarah Sherman

Lila Kedrova: Countess Kuchinska

Hansjorg Felmy: Heinrich Gerhard

Tamara Toumanova: Ballerina

 

Κατασκοπευτικό θρίλερ του Αλφρεντ Χίτσκοκ με τους Πολ Νιούμαν, Τζούλι Αντριους. Ενας Αμερικανός επιστήμονας (ή μήπως όχι;) επιχειρεί να αποσκιρτήσει στο Ανατολικό Βερολίνο, όμως σκοντάφτει στην περιέργεια της αφοσιωμένης συζύγου του που αναμειγνύεται στα σχέδιά του.

Ένα παραγνωρισμένο κατασκοπευτικό θρίλερ του Χίτσκοκ, κυρίως λόγω του ψυχροπολεμικού του κλίματος, που στην ουσία αποτελεί μια ακόμη επίδειξη σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ από τον «μετρ της αγωνίας», ο οποίος εδώ επιβεβαιώνει πως ξέρει να καθοδηγεί και τους πιο επώνυμους.






 

Marnie 1964

Marnie 1964

Μάρνη


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Winston Graham, Jay Presson Allen

Είδος: HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Thriller

Διάρκεια: 02:10

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Tippi Hedren: Marnie Edgar Rutland

Martin Gabel: Sidney Strutt

Sean Connery: Mark Rutland

Louise Latha: Lil Mainwaring

Diane Baker: Lil Mainwaring

 

Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, η Μάρνη, είναι μια κλεπτομανής που λιποθυμά όταν βλέπει κόκκινο χρώμα. Ένας πλούσιος επιχειρηματίας γοητευμένος μαζί της την προσλαμβάνει στην επιχείρησή του, γνωρίζοντας για την νεύρωσή της. Την συλλαμβάνει επ΄αυτοφόρω και την πιέζει να τον παντρευτεί. Η γυναίκα του αποδεικνύεται ψυχρή. Ψάχνοντας το παρελθόν της ανακαλύπτει πως όταν ήταν παιδί σκότωσε έναν πελάτη της ιερόδουλης μητέρας της. Η αποκάλυψη αυτή θα είναι ο καταλύτης εκείνος για να απελευθερωθεί από τις ενοχές της.

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ουίνστον Γκρέιαμ. Κυριαρχούν τα γκρο-πλάνα, οι λήψεις με πλάγια μηχανή. Η ψυχανάλυση στην ταινία αυτή, είναι ένα ακόμα επαναλαμβανόμενο χιτσκοκικό μοτίβο Η Μάρνη είναι το θηλυκό αντίστοιχο του Νόρμαν Μπέητς, με τη διαφορά πως εδώ, μέσα από μια στοιχειώδη ψυχαναλυτική θεραπεία, απελευθερώνεται από «τα σεξουαλικά φαντάσματά της (και αφομοιώνεται) μέσα στο κοινωνικό είναι Φετιχιστής είναι και ο Μαρκ Ράτλαντ (Σον Κόνερι), ο οποίος διεγείρεται από την ιδέα να κάνει έρωτα με μια κλέφτρα. Παράλληλα η ταινία διαβάζεται και ως ένα παραμύθι: ο πρίγκιπας και η ζητιάνα που τον βρίσκουμε και στην παλιότερη ταινία του, Ρεβέκκα.


  

The Birds 1963

The Birds 1963

Τα Πουλιά


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Daphne Du Maurier, Evan Hunter

Είδος: HITCHCCOCK, Romance, Thriller

Διάρκεια: 01:59

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Rod Taylor: Mitch Brenner

Jessica Tandy: Lydia Brenner

Suzanne Pleshette: Annie Hayworth

Tippi Hedren: Melanie Daniels

Veronica Cartwright: Cathy Brenner

 

Ένα ακόμα σκηνοθετικό επίτευγμα του Χίτσκοκ που θεματικά προαναγγέλλει τις ταινίες καταστροφής της δεκαετίας του '70. Γοητευμένη από ένα δικηγόρο η Μέλανι Ντάνιελς έρχεται να τον βρει στο εξοχικό του σπίτι στο Μποντέγκο Μπέι, όπου όμως τα πουλιά αρχίζουν χωρίς λόγο να επιτίθενται στους κατοίκους. Κοσμογονική παραβολή πάνω στις έννοιες του Χάους και της καταστροφής με οικολογικό άλλοθι, ή αντίθετα μια ψυχαναλυτική ταινία πάνω στο οιδιπόδειο (η αντίδραση της μητέρας του ήρωα στη σχέση του με τη Μέλανι ενεργοποιεί την επιθετικότητα των πουλιών); Η ταινία είναι ανοιχτή σε κάθε ερμηνεία, γι' αυτό και παραμένει ανεπανάληπτη.


  

Psycho 1960

Psycho 1960

Ψυχώ


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Joseph Stefano, Robert Bloch

Είδος: HITCHCCOCK, Mystery, Thriller

Διάρκεια:

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Anthony Perkins: Norman Bates

Vera Miles: Lila Crane

John Gavin: Sam Loomis

Janet Leigh: Marion Crane

Martin Balsam: Det. Milton Arbogast

 

Μια νεαρή κοπέλα, η Μάριον, έχοντας βαρεθεί τη μονότονη και μετρημένη ζωή της κλέβει 40.000 δολ. από το αφεντικό της και κατευθύνεται προς την Καλιφόρνια, όπου πρόκειται να συναντήσει τον εραστή της. Κουρασμένη από την πολύωρη οδήγηση, τη βροχή και το σκοτάδι, που έχουν αρχίσει να πέφτουν αποφασίζει, στα μισά του δρόμου, να διανυκτερεύσει σε ένα απόμερο μοτέλ. Ιδιοκτήτης αυτού και διευθυντής του είναι ένας ήσυχος νεαρός που ακούει στο όνομα Νόρμαν Μπέιτς και καταδυναστεύεται από την παρουσία της μητέρας του. Αν και το χρώμα είχε ήδη εισβάλλει στον κινηματογράφο, ο Χίτσκοκ επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρη την ταινία, για να προσδώσει μεγαλύτερο βάθος στην αγωνία που χαρακτηρίζει το θρίλερ που άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες στο σινεμά τρόμου.


  

Family Plot 1976

Family Plot 1976

Οικογενειακή Συνομωσία


Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Ernest Lehman, Victor Canning

Είδος: Comedy, Crime, HITCHCCOCK, Thriller

Διάρκεια: 02:01

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Karen Black: Fran

Bruce Dern: George Lumley

Barbara Harris: Blanche Tyler

William Devane: Arthur Adamson

Ed Lauter: Maloney

 

Μια ψευτομέντιουμ μαζί με το φίλο της που παριστάνει τον ταξιτζή σχεδιάζουν να πάρουν τα κοσμήματα μιας παράξενης ηλικιωμένης που πιστεύει στα μέντιουμ. Για να το κάνουν αυτό χρειάζεται να βρουν τα ίχνη ενός αγνοούμενου...