This Sporting Life 1963

 This Sporting Life 1963

Η Τιμή ενός Ανθρώπου

Σκηνοθεσία: Lindsay Anderson

Σενάριο: David Storey

Είδος: Drama, Romance, Sports

Διάρκεια: 02:14

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Harris: Frank Machin

Rachel Roberts: Mrs. Hammond

Alan Badel: Weaver

William Hartnell: Johnson

Colin Blakely: Maurice Braithwaite

 

Ο Φρανκ (Richard Harris) εργάζεται ως ανθρακωρύχος και ταυτόχρονα προσπαθεί να γίνει επαγγελματίας παίκτης του ράγκμπι με σκοπό να αποκτήσει χρήματα και δόξα. Τις φιλοδοξίες του δε φαίνεται να τις συμμερίζεται η Μάργκαρετ (Rachel Roberts), νεαρή χήρα, στο σπίτι της οποίας διαμένει.

Μεταπολεμική Αγγλία και ο βρετανικός κινηματογράφος εστιάζει στη μεταφορά επί της μεγάλης οθόνης κλασικών λογοτεχνικών έργων. Ο David Lean με τα αξεπέραστα Oliver Twist και Great Expectations και ο Michael Powell με τα εξαιρετικά Κόκκινα Παπούτσια δημιουργούν απίστευτο ρεύμα και συμπαρασύρουν στο διάβα τους πλείστους άλλους παραγωγούς και σκηνοθέτες. Όλα αυτά όμως μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’50. Τότε εμφανίστηκε μία ομάδα νέων σκηνοθετών με επικεφαλή κάποιον απόφοιτο της Οξφόρδης που άκουγε στο όνομα Lindsay Anderson. Σκοπός τους να αναδείξουν, στην αρχή με μικρού μήκους ταινίες τεκμηρίωσης, τα προβλήματα της βρετανικής κοινωνίας και κυρίως της βρετανικής εργατικής τάξης. Αργότερα η ομάδα αυτή προχωρά ένα βήμα πιο πέρα δημιουργώντας τις πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας, πάντα όμως με την ίδια θεματική. Αυτή η κίνηση των νεαρών σκηνοθετών ονομάστηκε free cinema, εξαιτίας μιας προβολής τριών ταινιών μικρού μήκους υπό αυτό τον τίτλο, έγινε όμως γνωστή κυρίως για τον επαναστατικό και ρεαλιστικό τρόπο κινηματογράφησης. Μία λοιπόν από τις σημαντικότερες ταινίες αυτού του ρεύματος είναι και η Τιμή ενός ανθρώπου, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Lindsay Anderson.

Η τιμή ενός ανθρώπου είναι ένα σπαραχτικό δράμα. Μέσα από τη ρεαλιστική «ματιά» του Anderson παρατηρούμε τον Φρανκ να ονειρεύεται την επιτυχία, να ονειρεύεται τον έρωτα και να κάνει τα πάντα για να τ’ αποκτήσει. Κι όταν τελικά τ’ αποκτά, είναι έτοιμος να τα διαλύσει, γιατί ο Φρανκ είναι γέννημα – θρέμμα της τάξης του, ένας φτωχός ανθρακωρύχος από το Γιορκσάιρ και τίποτα παραπάνω. Είναι αυτό που θέλησαν οι άλλοι να είναι. Είναι ένας Άγγλος εργάτης που γίνεται έρμαιο των Άγγλων αστών αλλά και των δικών του παθών. Όταν όμως το καταλαβαίνει είναι αργά. Όταν καταλαβαίνει ότι είναι ένα γρανάζι σε μια καλοδουλεμένη επιχείρηση θεάματος, δεν υπάρχει επιστροφή.

Από την άλλη η Μάργκαρετ προσκολλημένη ακόμα στον αποθανόντα σύζυγό της αρνείται όχι μόνο ν’ αγαπήσει αλλά και ν’ αγαπηθεί. Δεν θέλει να προδώσει την αγάπη στον άντρα της. Αλλά όταν τα συναισθήματα της φτάσουν στο σημείο που δεν έχει επιστροφή τότε είναι που κάνει και το συμβιβασμό με τον εαυτό της, ένα συμβιβασμό όμως που η κοινωνία αρνείται να δεχθεί.

Ο Anderson διαχειρίζεται άριστα το σενάριο του συγγραφέα David Storey και μας οδηγεί με αργά αλλά σταθερά βήματα σε μια έκρηξη συναισθημάτων και σε ένα λυτρωτικό φινάλε, εφάμιλλο αρχαίας τραγωδίας. Κινηματογραφεί με σκληρό ρεαλισμό το αστικό – βιομηχανικό περιβάλλον της αγγλικής επαρχίας είτε μέσα σε σκοτεινά δωμάτια είτε μέσα σε λάσπη. Εκεί δηλαδή που ζουν και δουλεύουν οι Άγγλοι εργάτες. Τέλος καταφέρνει να αποσπάσει από το πρωταγωνιστικό δίδυμο εκπληκτικές ερμηνείες. Ο Richard Harris κέρδισε το βραβείο ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και τιμήθηκε με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ερμηνεία του σε πολλά σημεία θυμίζει κάτι από τη βίαιη ερμηνεία του Brando στα έργα του Kazan, χωρίς όμως κανενός ίχνους μιμητισμού.

Η ταινία όταν προβλήθηκε προκάλεσε πολλές αντιδράσεις λόγω κυρίως κάποιων βίαιων και ωμών, για την εποχή, ερωτικών σκηνών. Ωστόσο από όλους τους κριτικούς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες και πιο χαρακτηριστικές ταινίες του κινήματος.

 

 

The Loneliness Of The Long Distance Runner 1962

 

The Loneliness Of The Long Distance Runner 1962

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

 

Σκηνοθεσία: Tony Richardson

Σενάριο: Alan Sillitoe

Είδος: Drama, Sports

Διάρκεια: 01:44

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Michael Redgrave: Ruxton Towers

Reformatory Governor

Tom Courtenay: Colin Smith

Avis Bunnage: Mrs. Smith

Alec McCowen: Mr. Brown

 

Οι Γάλλοι είχαν τη νουβέλ-βαγκ, οι Άγγλοι το free-cinema. Το δεύτερο αποτέλεσε την αφετηρία του νέου βρετανικού κύματος με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα να αποτελεί η ταινία με τον μακροσκελή τίτλο The Loneliness of the Long Distance Runner, που βασίστηκε σε ένα διηγηματάκι του Alan Sillitoe. Ο Tony Richardson υπέγραψε τη σκηνοθεσία, ένα χρόνο πριν τον οσκαρικό θρίαμβο του Tom Jones. Πρωταγωνιστής ο νεαρός και άγνωστος στο κοινό τότε Tom Courtenay. Παρακολουθούμε την είσοδό του σε αναμορφωτήριο για τη ληστεία ενός φούρνου και την μετεξέλιξή του σε δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Ο προϊστάμενος του αναμορφωτηρίου Michael Redgrave βλέπει το ταλέντο του και γίνεται ξαφνικά ο προστατευόμενος του, με σκοπό να διεκδικήσει ο πρωταγωνιστής μας τη νίκη εναντίον ενός γειτονικού κολεγίου αρρένων. Μέσα από φλασμπάκ μαθαίνουμε όλα τα οικογενειακά βάρη του προβληματισμένου νέου: ο πατέρας προ των πυλών του Άδη, η μητέρα να γκομενιάζει, σε ένα σπίτι χωρίς να υπάρχουν λεφτά αλλά ούτε και όρεξη για εύρεση εργασίας. Κύκλους κάνει η ζωή και οι ανησυχίες της τότε νεολαίας (δουλειά αλλά και ανεμελιά, γυναίκες αλλά και απαισιοδοξία για τον μέλλον) είναι παρόμοιες με τα σημερινά παιδιά, πενήντα χρόνια μετά. Επαναστάτης χωρίς αιτία... made in UK.

 

The Hustler 1961

The Hustler 1961

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

Σκηνοθεσία: Robert Rossen

Σενάριο: Sidney Carroll, Robert Rossen, Walter Tevis

Είδος: Drama, Romance, Sports

Διάρκεια: 02:14

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Paul Newman: Eddie Felson

Jackie Gleason: Minnesota Fats

Piper Laurie: Sarah Packard

George C. Scott: Bert Gordon

Myron McCormick: Charlie Burns

 

Κλείνει σήμερα η τριάδα των ταινιών με θέμα τον τζόγο, με αυτό το φιλμ του 1961. Είχαμε καζίνο, πόκερ και τώρα πάμε στο μπιλιάρδο. Αν αναρωτιέστε πως γίνεται να χωρέσει το μπιλιάρδο στον τζόγο, απλά σας λέω ότι με την κατάλληλη προσπάθεια και εφ` όσων είναι η μόνη τέχνη που κατέχετε και μπορεί να σας δώσει λύσεις στο οικονομικό πρόβλημα, ε τότε μετατρέπεται και σε πηγή εσόδων! Υπάρχουν πολλοί φίλοι του αθλήματος και στη χώρα μας και νομίζω ότι αν δεν το έχετε δει, σίγουρα δεν συμβαίνει το ίδιο και με το sequel του. Απέσπασε βραβεία, έγινε μεγάλη επιτυχία και έδωσε το Όσκαρ αναδρομικά (το άξιζε στην πρώτη του εκδοχή), στον Πώλ Νιούμαν. Η μεγάλη αυτή προσωπικότητα της υποκριτικής, είναι γεγονός ότι αδικήθηκε στις απονομές αυτών των βραβείων, όντας μονίμως προτεινόμενος και ποτέ βραβευμένος, παρά τις θαυμάσιες του ερμηνείες. Έτσι, η ακαδημία είπε να του δώσει ένα βραβείο συνολικό θέλω να πιστεύω, περισσότερο, παρά για την ερμηνεία του στο «Χρώμα του χρήματος» (“Color of the Money”). Μια ταινία στην οποία ο συμπρωταγωνιστής Τομ Κρούζ, πήρε δωρεάν μαθήματα ηθοποιίας, τα οποία του χρειάστηκαν στην συνέχεια. Εμείς, θα δούμε όμως τα έργα και ημέρες του “Fast Eddie”, σε άσπρο – μαύρο, όταν ξεκίνησε να χτίζει τον μύθο του.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που την είχα δει, σε έναν φίλο που είχε δορυφορική, το 1983 ή `84, σε μια προβολή του Αγγλικού BBC 1. Είχαμε βέβαια ξεκινήσει να ασχολούμαστε με το μπιλιάρδο, αλλά αυτά που είδαμε ήταν πρωτόγνωρα και μας καθήλωσαν. Φοβερή ταχύτητα, καταπληκτικές μπαλιές! Ήμασταν 3-4 φίλοι μαζεμένοι και μόλις τελείωσε η προβολή, φύγαμε τρέχοντας για το κοντινότερο μπιλιαρδάδικο, όσο είχαμε ακόμη φρέσκιες τις εικόνες, για να μη τις ξεχάσουμε! Φυσικά τις επιχειρήσαμε, όχι μόνο εκείνο το απόγευμα, αλλά και για καμιά 100αριά ακόμη, αλλά τις περισσότερες δεν τις μάθαμε! Όχι τότε, τουλάχιστον.

Το βιβλίο είχε γράψει το 1959 ο Sidney Carroll, ο οποίος συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Robert Rossen (έκανε και την παραγωγή), στην συγγραφή του σεναρίου. Η ταινία μας πάει στο 1960, για να παρακολουθήσουμε τις περιπέτειες (και τα δράματα), του “Fast Eddie” Felson, ενός νεαρού και ταλαντούχου παίκτη του μπιλιάρδου. Ο Felson αναλώνει το ταλέντο του σε μικρά παιγνίδια στοιχημάτων, βγάζοντας τα προς το ζην (μάθε τέχνη κι άστηνε και όταν πεινάσεις πιάστηνε, που λέμε). Από τα καταγώγια της περιοχής του (Καλιφόρνια) και τα κακόφημα στέκια (μη ξεχνάτε ότι δεν ήταν και το πιο κυριλέ άθλημα, εκείνα τα χρόνια…), επιχειρεί να φτάσει στα σαλόνια, νικώντας τον θρύλο “Minnesota Fats”. Αυτή είναι η επιδίωξη και η κεντρική ιδέα, γιατί πάνω της χτίζεται ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων. Ο πρωταγωνιστής θα βιώσει τα περισσότερα, από την πλούσια τους γκάμα. Απογοήτευση, ενθουσιασμό, χαρά, θλίψη, ευτυχία, απόγνωση και πολλά ακόμη. Τα στοιχήματα πάνε κι έρχονται, πολλαπλασιάζονται όπως και οι θεατές που περιτριγυρίζουν τους δύο μονομάχους, οι στέκες χτυπάνε δεξιοτεχνικά τις μπάλες και τα χειροκροτήματα διαδέχεται η σιγή… Ένταση και ταχύτητα. Φοβερός ο ρυθμός του φιλμ, που δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Ο Rossen παρ` όλα αυτά, δεν το φιλμάρισε με σκοπό την δράση μονάχα, Θέλησε να περάσει κι άλλα, για όλο αυτό τον κόσμο και το κατάφερε.

Ο Paul Newman ήταν ήδη μεγάλος σταρ, με σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό του, σε δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους (κυρίως σε θεατρικές μεταφορές στον κινηματογράφο). Είναι και εδώ έξοχος και δικαίως απορεί με την Ακαδημία, την βραδιά της απονομής των βραβείων Όσκαρ, εκείνης της χρονιάς. Και δεν ήταν ο μόνος που απόρησε… Η ταινία πήρε 9 υποψηφιότητες, αλλά κανένα βραβείο… Μέσα στις υποψηφιότητες, ήταν για Α` & Β` ανδρικού ρόλου, σεναρίου και σκηνοθεσίας. Είχε πολύ καλό μοντάζ από τον Dede Allen, πανέμορφη φωτογραφία από τον Eugen Schufftan, που επέλεξε με μοναδικό τρόπο τα πλάνα στα χτυπήματα και όχι μόνον, αλλά και ιδανική μουσική επένδυση από τον Kenyon Hopkins. Μαζί με τον Paul Newman, έχουμε ακόμη στο καστ τους Jackie Gleason (ο μεγάλος του αντίπαλος), Piper Laurie (το αίσθημα), και τον George C. Scott, που κάνει μια από τις καλύτερες του ερμηνείες, σε μια γεμάτη καριέρα! Για μένα ο Scott, κλέβει την παράσταση. Είναι απίθανος! 

Η 20th Century Fox φοβήθηκε την διάρκεια της ταινίας, αλλά πόνταρε πάνω της. 134 λεπτά διάρκειας, ήταν ….μακριά από μένα, για τα Αμερικάνικα στούντιο της εποχής! Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Με πάνω από 90 λεπτά, …μμ… έπαιζες κορώνα – γράμματα, γιατί οι θεατές μπορεί να άρχιζαν τα χασμουρητά. Εκτός, κι αν είχες ένα τρόπο να τους κρατήσεις τσιτωμένους στις καρέκλες. Ο Rossen είχε το ρυθμό για σύμμαχο και αποδείχτηκε πολύτιμος. Η αλήθεια είναι, ότι τα 2 εκατομμύρια που κόστισε η ταινία, δεν ήταν και λίγα. Τα έβγαλε βέβαια, αλλά το ρίσκο ήταν μεγάλο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και να είμαστε δίκαιοι και με τα στούντιο. Στα παραλειπόμενα, να αναφερθεί ότι το σενάριο το γυρόφερνε ο Frank Sinatra, αλλά τελικά δεν δοκίμασε την τύχη του να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Ο Newman τώρα, δεν είπε το ναι με την πρώτη, αφού είχε και τα γυρίσματα του Two for the Seesaw, με παρτενέρ την Elizabeth Taylor. Όμως μια σειρά γεγονότων, έφερε τελικά τον δημοφιλή πρωταγωνιστή στον βασικό ρόλο. Αρχικά η Taylor ακύρωσε τα γυρίσματα του Two for the Seesaw, γιατί επέλεξε την Cleopatra! Έτσι ο Newman έμεινε με αρκετό ελεύθερο χρόνο! Απ` την άλλη, ο τραγουδιστής Bobby Darin, που ήταν η δεύτερη επιλογή του σκηνοθέτη για τον ρόλο, είχε κάποιους ενδοιασμούς. Εκεί λοιπόν, πετάχτηκε η φάτσα του Newman, που με ένα πλατύ χαμόγελο είπε «ναι» και ο “Fast Eddie” πέρασε στην αιωνιότητα!

  

Strangers on a Train 1951

 

Strangers on a Train 1951

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Raymond Chandler, Czenzi Ormonde, Whitfield Cook, Patricia Highsmith, Ben Hecht

Είδος: Crime, Film Noir, HITCHCCOCK, Mystery, Romance, Sport, Thriller

Διάρκεια: 01:41

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Farley Granger: Guy Haines

Ruth Roman: Anne Morton

Robert Walker: Bruno Antony

Leo G. Carroll: Sen. Morton

Patricia Hitchcock: Barbara Morton

 

Η δεκαετία του '50 υπήρξε η πιο γόνιμη περίοδος του Χίτσκοκ και ο "Άγνωστος του εξπρές" μία από τις πιο ευφάνταστες και ευχάριστες ταινίες του, γεμάτη από απρόοπτα και ένα γρήγορο ρυθμό, που σηματοδοτεί την αρχή της πιο ώριμης περιόδου του. Εικονογραφεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο μια έμμονη ιδέα στο έργο του Χίτσκοκ, δηλαδή το θέμα της μεταβίβασης μιας ενοχής, από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο. Ο Γκαϊ, διάσημος τενίστας, συναντά στο τρένο έναν άγνωστο, τον Μπρούνο, ο οποίος και του προτείνει να "ανταλλάξουν" δύο φόνους, ώστε να επιτύχουν το τέλειο άλλοθι. Ο Γκάϊ να σκοτώσει τον πατέρα του Μπρούνο και εκείνος να εξαφανίσει την σύζυγο του Γκάι, που αρνείται να του δώσει διαζύγιο

"Οι δύο ήρωες στην ουσία αποτελούν τον αρνητικό και θετικό πόλο της ίδιας συνείδησης. Ο Μπρούνο δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει μια ασυνείδητη επιθυμία του Γκαϊ και να γίνει ο εκφραστής της δικιάς του κακής συνείδησης, αυτός που ξεπερνά τα ηθικά εμπόδια και πράττει αυτό που η καλή συνείδηση του Γκαϊ του απαγορεύει να πράξει. Πως όμως ξεφορτώνεται κανείς την "κακιά συνείδησή του"; Σίγουρα όχι με... εξομολόγηση. Βρισκόμαστε στο φιλμικό κόσμο του Χίτσκοκ, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήρωας, για να ξαναβρεί τον εαυτό του, δεν έχει άλλη λύση από το να αντιμετωπίσει το δισυπόστατο εγώ του και να σκοτώσει τον Άλλο".

 

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 1938

Olympia 1. Teil - Fest der Völker

Olympia 2. Teil - Fest der Schönheit

Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνου του 1936
Πρώτο και δεύτερο μέρος

Της Leni Riefenstahl

 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Υπότιτλοι από την απομαγνητοφώνηση των Γερμανών σχολιαστών.

Οι υπότιτλοι του πρώτου μέρους εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4239695/olympia-1-teil-fest-der-volker-el#discussion

Του δεύτερου μέρους εδώ: http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4239696/olympia-2-teil-fest-der-schonheit-el#discussion

 

Αμφιλεγόμενο πρόσωπο η Leni Riefenstahl. Σπουδαία σκηνοθέτης ή απλό όργανο της Ναζιστικής προπαγάνδας;

 

 

Πρώτα-πρώτα πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε το ένα από το άλλο. Το να είναι κάποιος σπουδαίος στον τομέα του(τέχνη, αθλητισμός, επιστήμη, κλπ) δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει ετερόκλητες πολιτικές πεποιθήσεις.

Δεν πρέπει να συγχέουμε το ένα με το άλλο. Αν ένας αθλητής κάνει ένα παγκόσμιο ρεκόρ, θα πρέπει να μάθουμε πρώτα τις πολιτικές του πεποιθήσεις για να αποφασίσουμε αν θα τον επαινέσουμε ή όχι; Όχι βέβαια. Θα τον συγχαρούμε για την επίδοσή του και θα τον ψέξουμε μετά αν οι πολιτικές ιδέες που υποστηρίζει έρχονται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα. Εν πολύς η Λένα είναι σπουδαία καλλιτέχνης. Τώρα ως προς τα ιδεολογικά πιστεύω της, αν ήταν αριβίστρια και προσπαθούσε κάνοντας τα κέφια του καθεστώτος να ανέλθει – άσχετα ποιο ήταν αυτό το καθιστός - ή αν εργάστηκε με γνώμονα την ιδεολογία της, είναι άλλο θέμα.

 

 

Πάντως και μετά την πτώση του Ναζισμού εργάστηκε αξιόλογα, άσχετε αν λόγω παρελθόντος δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης. Ο Κουστό ο ίδιος την συνεχάρη προσωπικά για την κινηματογράφηση του κόσμου του βυθού. Σε ηλικία που άλλοι ψάχνουν μια θέση στα ΚΑΠΗ, αυτή ασχολήθηκε με καταδύσεις και υποβρύχιες κινηματογραφήσεις.

Ας έλθουμε στην ταινία τώρα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που κινηματογραφήθηκε εξ ολοκλήρου σχεδόν ένα αθλητικό γεγονός. Ο Χίτλερ επένδυσε πολλά στην προσπάθεια να οργανώσει η Γερμανία τους. τούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1936. Το καθεστός τους έβλεπε ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για  να προβάλει στο εξωτερικό τον Χίτλερ ως μεγάλο ηγέτη και να αμβλύνει τις άσχημες γνώμες που είχε ήδη ο κόσμος γι αυτόν. Από πολλούς εκφράστηκαν αντιρρήσεις στο αν έπρεπε η Γερμανία να αναλάβει την οργάνωση των αγώνων, δεδομένου ότι ήδη εφαρμόζονταν φυλετικές διακρίσεις εναντίον μειονοτήτων. Εβραίοι αθλητές είχαν αποκλειστεί από τους αγώνες. Για τον σκοπό αυτό η Δ.Ο.Ε. έστειλε επιτροπή για να εξετάσει επί τόπου αν ευσταθούν οι καταγγελίες. Όπως συμβαίνει συνήθως, η επιτροπή έβγαλε λάδι τους Γερμανούς. Αποφάνθηκε ότι ο αποκλεισμός των εβραίων δεν έγινε με  ραζιστικά κριτήρια, αλλά διότι δεν υπήρχαν αξιόλογοι εβραίοι αθλητές για να στελεχώσουν την Γερμανική ομάδα. Τελικά οι Ναζί πήραν την έγκριση.

Ως προς το τελετουργικό, για πρώτη φορά έγινε αφή της φλόγας στην Ολυμπία και μεταφέρθηκε με λαμπαδηδρομία μέχρι το Βερολίνο.

 

Κατά την τελετή έναρξης, όσων ομάδων οι χώρες είχανίδι ή παροιμία δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα, χαιρετούσαν με τον γνωστό φασιστικό τρόπο απλώνοντας το χέρι ίδιας τον Χίτλερ και προς τους επισήμους και ανταπέδιδαν με ενθουσιώ τον χαιρετισμό αυτό.

 

 

Χώρες ίδιας Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και ίδιας ιδεολογίας χαιρετούσαν με τον τρόπο αυτό.

 

Να η Γερμανία και η Ιταλία:

 

 

Να και οι Έλληναράδες μας. Θαυμάστε τους!

 

 

Εξαίρεση δεν έκανε ούτε η Ελληνική αποστολή, μια και κακά τα ψέματα, το καθεστώς διακατέχετο από την ίδια ιδεολογία, άσχετα αν στο τέλος καταλήξαμε σε πόλεμο. Αυτό που ήταν έκπληξη όμως ήταν ότι και η Γαλλία ακόμα χαιρετούσε με αυτόν τον τρόπο!

 

Τι να σήμαινε αυτό; Έκφραση ιδεολογικής συγγένειας ή γλείψιμο προς τον Χίτλερ για να αποφευχθούν τα χειρότερα;

Αυτοί που πάντως δεν χαιρέτησαν Φασιστικά, ήταν οι Αγγλοσάξονες ,οι Σκανδιναβοί και αρκετοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Σπύρος Λούης, ο οποίος τιμής ένεκεν παρέλασε ντυμένος φουστανελάς.

 

Να οι Αμερικάνοι που χαιρετούν με πρωτότυπο τρόπο!

 

 

Ο Χίτλερ μάλιστα όταν πληροφορήθηκε ποιος ήταν ο φουστανελάς της Ελληνικής αποστολής,

 κατέβηκε, τον χαιρέτισε και συνομίλησε μαζί του:χαιρέτισε και συνομίλησε μαζί του: 

 

Τελικά η τελετή έλιξε με τρόπο που αργότερα αποδείχτηκε ειρωνικός. Ο ουρανός του Βερολίνου καλύφθηκε από χιλιάδες περιστέρια, σύμβολο ειρήνης, όταν μετά από λίγο καιρό η Γερμανία θα αιματοκυλούσε τον κόσμο.

            Η πρώτη ταινία ασχολείται με την τελετή έναρξης και τα αγωνίσματα στίβου. Εδώ δεσπόζει οι μορφή του θρυλικού Αφροαμερικάνου Owen που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια.

 

 

Ο Χίτλερ μάλιστα αποχώρισε νωρίτερα εκείνη την ημέρα, για να αποφύγει να χαιρετήσει τον νέγρο αθλητή.

Η δεύτερη ταινία ασχολείται με το δέκαθλο και τα ομαδικά αθλήματα. Ο κινηματογραφικός φακός της Λένι προβάλει την αρμονία και την πλαστικότητα των ανδρικών και γυναικείων γυμνασμένων σωμάτων.

            Τελικά για αθλητικούς και πολιτικούς ιστορικούς λόγους, αξίζει να δει κανείς τις δύο αυτές ταινίες. Εξάλλου έχει αποδεδειχθεί ότι πολλές φορές οι ιστορίες επαναλαμβάνονται και όποιος γνωρίζει ιστορία, δεν θα βρεθεί προ εκπλήξεως.

 

Και μια παράκληση:

Για τα πολιτικά θέματα του τότε και του σήμερα, θα είχαμε ασφαλώς πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις που θα χρειαζόταν ένα αποκλειστικό BLOG για να τις συζητήσουμε. Ο σκοπός όμως αυτού εδώ του BLOG είναι καθαρά η γνωριμία με όχι και τόσο γνωστές πτυχές του κινηματογράφου. Ας μην του αλλάξουμε την φυσιογνωμία λοιπόν ασχολούμενοι με θέματα που δεν έχουν σχέση. Υπάρχουν εξιδικευμένα BLOG για το σκοπό αυτό.

Να επισημάνω ότι την μετάφραση των υποτίτλων από τα γερμανικά έκανα εγώ.

Η ταινίΕς με τους ελληνικούς υπότιτλους:

https://www.youtube.com/watch?v=fB_hzk6KcNQ

https://www.youtube.com/watch?v=kcJoHvE8yMo