Planet of the Vampires 1965

Planet of the Vampires 1965

Ο πλανήτης των βρικολάκων

 Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Renato Pestriniero, 1 Hours", Melchior, Alberto Bevilacqua

Είδος: Action, Adventure, Horror ΔΕ 60, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 28m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Barry Sullivan: Capt. Mark Markary

Norma Bengell: Sanya

Ángel Aranda: Wess Wescant

Evi Marandi: Tiona

Stelio Candelli: Brad / Mud

Franco Andrei: Bert / Garr

            Fernando Villena: Dr. Karan

 

Δύο διαστημόπλοια λαμβάνουν σήμα κινδύνου από έναν άγνωστο πλανήτη, στο οποίο και προσγειώνονται. Όμως με το που φτάνουν εκεί, τα πληρώματά τους αρχίζουν να έχουν παράξενη και επιθετική συμπεριφορά που φτάνει σε σημείο το πλήρωμα του ενός σκάφους να αλληλοεξοντωθεί.

Βαρεθήκατε να διαβάζετε για ταινίες που αντέγραψαν ή επηρεάστηκαν από το ALIEN; Για μια φορά διαβάστε και για μια κλασσική ταινία που επηρέασε το συγκεκριμένο έπος επιστημονικής φαντασίας και τρόμου του Ridley Scott, το PLANET OF THE VAMPIRES του μεγάλου δημιουργού της σχολής γοτθικού και ατμοσφαιρικού τρόμου Mario Bava.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ακαθόριστο μέλλον, όπου δύο διαστημόπλοια αποφασίζουν να ερευνήσουν ένα μυστηριώδες σήμα από έναν άγνωστο πλανήτη. Η ατμόσφαιρα του πλανήτη ελκύει τα διαστημόπλοια που προσγειώνονται εκεί το ένα μακριά από το άλλο. Όμως στα πρώτα λεπτά της διαμονής τους εκεί, τα μέλη του πληρώματος αρχίζουν να επιδεικνύουν ανεξήγητα επιθετική συμπεριφορά, μέχρι την προσωρινή απώλεια των αισθήσεών τους και την αδυναμία να θυμηθούν τι είχε συμβεί όταν συνέρχονται.

Το μυστήριο περιπλέκεται όταν το πλήρωμα στην πρώτη βόλτα του στον πλανήτη θα συναντήσει το δεύτερο σκάφος και με τρόμο θα ανακαλύψει ότι το πλήρωμα είναι νεκρό και μοιάζει σαν να αλληλοεξοντώθηκε, κάτι που αναγνωρίζουν ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί και στους ίδιους αν ο κυβερνήτης δεν τους είχε αποτρέψει κατά τη διάρκεια της ξαφνικής και ανεξήγητης αλλαγής της συμπεριφοράς τους.

Όλα, φυσικά, εξηγούνται, και δεν αργούμε να μάθουμε ότι πίσω από το μυστήριο κρύβεται μια φυλή εξωγήινων στα πρόθυρα της εξαφάνισης που κυριεύει τους ανθρώπους και χρησιμοποιεί το σώμα τους σαν ξενιστή, και στόχο έχουν να μεταβούν στη Γη και μέσω των ανθρώπων να επιβιώσουν, παίρνοντας τη θέση τους.

Όλα αυτά είναι δοσμένα με τον τρόπο που μόνο ο μεγάλος Mario Bava ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον. Με φοβερά επιβλητική και σχεδόν παραισθησιακή ατμόσφαιρα η οποία γίνεται ακόμα πιο έντονη με την μυστηριώδη και άκρως ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική του Gino Marinuzzi Jr.

Το μυστήριο ξεδιπλώνεται με τη μαεστρία και τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ που θα περίμενε κανείς από ένα τόσο μεγάλο όνομα, ενώ παρόλο τη σχετική πολυλογία των πρωταγωνιστών, η δράση κυλάει αρκετά όμορφα και χωρίς νεκρά σημεία, ακόμα και μετά τη λύση του μυστηρίου. Η αγωνία και η αναμονή του θεατή για τις εξελίξεις παραμένει σε υψηλά επίπεδα από την αρχή μέχρι το φινάλε, στην παράδοση των υβριδίων Ε/Φ και τρόμου που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 50 και τον Roger Corman και συνεχίζονται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.

Σ’ όλη αυτή τη διάρκεια, ο Mario Bava και η κάμερά του μας μεταφέρουν σε έναν μυστηριώδη βραχώδη κόσμο που έχει μια σχεδόν εξωπραγματική αίσθηση, που επιτυγχάνεται με τα κολπάκια της κάμερας, την απόλυτα εύστοχη χρήση της τεχνητής ομίχλης, των ζωντανών χρωμάτων και των επιβλητικών τοπίων του πλανήτη. Εντάξει, μπορεί το όλο σκηνικό να «φωνάζει» ότι είναι μέσα σε στούντιο της δεκαετίας του ’60, αλλά σίγουρα δεν έχει γεράσει τόσο όσο άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της εποχής, κυρίως λόγω των οπτικών παιχνιδιών με τα χρώματα και τις εικόνες που ο Mario Bava έκανε σήμα κατατεθέν του στα χρόνια της κυριαρχίας του στο Ιταλικό σινεμά τρόμου και φαντασίας. Σ’ αυτό βοηθούν και τα πολύ καλά κοστούμια που για την εποχή ξεπερνούν τις προσδοκίες που είχα εγώ προσωπικά.

Κάποιες σκηνές του PLANET OF THE VAMPIRES είναι ανθολογίας, όπως την απίστευτα εμπνευσμένη ανάσταση των νεκρών μελών του πληρώματος με φόντο το εξωπραγματικό σεληνιακό τοπίο του πλανήτη, πάντα με τη χρήση χρωμάτων και τεχνητής ομίχλης που κάνουν τα δρώμενα να μοιάζουν βγαλμένα από κάποιο πολύχρωμο ψυχεδελικό όραμα.

Οι επιρροές του PLANET OF THE VAMPIRES στο μελλοντικό σινεμά Ε/Φ είναι ξεκάθαρες, με το ALIEN να έχει δανειστεί πολλά στοιχεία του, ιδίως κατά το πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ άλλη μια ταινία που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό είναι το πρόσφατο EVENT HORIZON από πλευράς ατμόσφαιρας και θέματος.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στη συγκεκριμένη ταινία έκανε ντεμπούτο δίπλα στον πατέρα του ο Lamberto Bava (DEMONS) σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, έναν ρόλο που θα συνέχιζε και στο μέλλον σε κάθε ταινία του Mario Bava.

Γενικά το PLANET OF THE VAMPIRES είναι αναγκαία προσθήκη στις συλλογές των fans του μεγάλου Mario Bava και των νοσταλγών της παλιάς καλής επιστημονικής φαντασίας. 

Hercules in the Haunted World 1961

Hercules in the Haunted World 1961

Hercule contre les vampires

Ο Ηρακλής στο κέντρο της γης

 

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Sandro Continenza

Είδος: Adventure, Fantasy, Horror ΔΕ 60, Mario Bava, Christopher Lee

Διάρκεια: 1h 24m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Reg Park: Hercules

Christopher Lee: Lico

Leonora Ruffo: Princess Deianira

George Ardisson: Theseus (as Giorgio Ardisson)

Marisa Belli: Aretheuse

Evelyn Stewart: Persephone (as Ida Galli)

Franco Giacobini: Telemachus 

Ο Ηρακλής στον κόσμο του στοιχειωμένου είναι μια ταινία ιταλικής σπαθιάς και σανδαλιών του 1961 σε σκηνοθεσία του Μάριο Μπάβα. Ο Βρετανός bodybuilder Reg Park παίζει τον Ηρακλή, ενώ ο Βρετανός ηθοποιός Κρίστοφερ Λι εμφανίζεται ως εχθρός του Ηρακλή Λίκο.

Μετά την επιστροφή του από τη μάχη, ο μεγάλος πολεμιστής Ηρακλής, μαθαίνει ότι η αγαπημένη του, η Διηάνειρα, έχει χάσει τα λογικά της. Σύμφωνα με το μαντείο της Μήδειας, η μόνη ελπίδα της Διηάνειρας είναι η πέτρα της λήθης που βρίσκεται στα βάθη του κάτω κόσμου.

Ο Ηρακλής με δύο συντρόφους του, τον Θησέα και τον Τηλέμαχο, ξεκινά μια επικίνδυνη περιπέτεια για την απόκτηση της πέτρας, μην γνωρίζοντας πως ο φύλακας της Διηάνειρας, ο Βασιλιάς Λύκων, είναι ο υπεύθυνος για την κατάσταση της, και πως εποφθαλμιά να πάρει το κορίτσι για τον εαυτό του ως νύφη του, όταν αυτός θα έχει αποκτήσει την αιώνια βασιλεία στην χώρα της Εκάλης.

  

The Black Cat 1941

The Black Cat 1941

Η Μαύρη Γάτα

Σκηνοθεσία: Albert S. Rogell

Σενάριο: Robert Lees, Frederic I. Rinaldo, Eric Taylor

Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, Adventure, Comedy, Crime

Διάρκεια: 1h 10m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Basil Rathbone: Montague Hartley

Hugh Herbert: Mr. Penny

Broderick Crawford: A. Gilmore Smith

Bela Lugosi: Eduardo Vidos

Anne Gwynne: Elaine Winslow

Gladys Cooper: Myrna Hartley

Gale Sondergaard: Abigail Doone

 

    Πρόκειται για έναν ακόμη ενός από τους πιο κακοποιημένους τίτλους στην ιστορία του κινηματογράφου (αναρίθμητες ταινίες υποτίθεται ότι ήταν εμπνευσμένες από το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, αλλά λίγες, αν όχι καθόλου, μπήκαν στον κόπο να είναι πιστοί σε αυτό), η πλοκή αυτής της ταινίας θα μπορούσε να πάει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Η Universal είχε ήδη χρησιμοποιήσει τον τίτλο για μια από τις πιο κομψές (και δυνατές) προσφορές τρόμου της το 1934, έτσι το «ριμέικ» δοκίμασε κάτι εντελώς διαφορετικό: μια παλιά σκοτεινή κωμωδία-τσίλερ στο The CAT AND THE CANARY (η ίδια έφερε στην οθόνη αρκετές φορές, η πιο πρόσφατη μέχρι εκείνη την εποχή που προερχόταν από το 1939). Όπως πάντα με αυτό το είδος ταινίας, έχουμε μια πληθώρα χαρακτήρων που συγκεντρώνονται για να ακούσουν μια διαθήκη και μετά αρχίζουν να πεθαίνουν βίαια ένας από τον άλλο. Το καστ είναι αξιοσημείωτο και εκλεκτικό – συμπεριλαμβανομένων δύο σταρ τρόμου (Basil Rathbone και Bela Lugosi).

    O δεύτερος ήταν επίσης στην προηγούμενη έκδοση, όπου ο ρόλος του ήταν πολύ πιο ουσιαστικός), ενώ η κωμωδία παρέχεται από τον Broderick Crawford (που αποδεικνύεται εκπληκτικά ικανός και αρεστός επιρρεπής σε ατυχήματα! και ο ανυπόφορος Χιου Χέρμπερτ. Φυσικά, υπάρχει μια κοπέλα σε στενοχώρια, η όμορφη Anne Gwynne, που λειτουργεί επίσης ως ερωτικό ενδιαφέρον του Crawford που θα λάβει πάντα τη μερίδα του λέοντος από την περιουσία που κατέχει ο διάσημος (και φιλόγατος) ιδιοκτήτης του κτήματος. Μαζί είναι επίσης η Γκέιλ Σόντεργκαρντ (ως απαίσια οικονόμος, εικονική επανάληψη του ρόλου της στην προαναφερθείσα εκδοχή του THE CAT AND THE CANARY) και η Gladys Cooper και ο Alan Ladd(!) ως μητέρα και γιος (ο πρώτος είναι παντρεμένος με την Rathbone, αλλά συνεχίζει σχέση με άλλο συγγενή που είναι παρόν). Όντας σίγουρα B-movie, η ταινία συγκρίνεται καλύτερα με παρόμοια μέτρια εγχειρήματα σε αυτό το πνεύμα: ακόμα κι έτσι, δεν περιλαμβάνει αναγνωρίσιμα κόμικ (όπως ο GORILLA [1939] με τους The Ritz Brothers) ή μια φρικτή φιγούρα (la NIGHT MONSTER [1942]) – και στις δύο ταινίες, παρεμπιπτόντως, παρουσιάζει ο Bela Lugosi ένα σχεδόν πανομοιότυπο (και εξίσου άχαρο) μέρος – η ταινία καταλήγει να μην ικανοποιεί κανένανμ ακόμα και αν είναι αρκετά ακίνδυνη ως ψυχαγωγία, η απόκοσμη ατμόσφαιρα είναι στο ίδιο επίπεδο και ταυτότητα του κακού (που χάνεται επιδεικτικά σε μια φλόγα) μια πραγματική έκπληξη. 

The Old Dark House 1932

The Old Dark House 1932

Το Σπίτι του Μυστηρίου.

  

Σκηνοθεσία: James Whale

Σενάριο: J.B. Priestley, Benn W. Levy, R.C. Sherriff

Είδος: Adventure, Drama, Comedy, Boris Karlof - Bela Lougosi

Διάρκεια: 1h 12min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Boris Karloff: Morgan

Melvyn Douglas: Penderel

Charles Laughton: Sir William Porterhouse

Lilian Bond: Gladys (as Lillian Bond)

Ernest Thesiger: Horace Femm

Eva Moore: Rebecca Femm

Με μια άγρια θύελλα να μαίνεται κάπου στην Ουαλία, μία παρέα ταξιδιωτών θα αναγκαστεί να σταματήσει σε ένα παλαιό και σκοτεινό σπίτι για να προστατευτεί. Καθώς η νύχτα αρχίζει να ξετυλίγεται, τόσο πιο ανήσυχοι γίνονται οι επισκέπτες, καθώς μαθαίνουν τα φρικτά μυστικά των κατοίκων του σπιτιού.

Το The Old Dark House είναι μία από τις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου που συνδύασαν τον τρόμο με την κωμωδία. Η ταινία, με την ασπρόμαυρη φωτογραφία της, τα γοτθικά σκηνικά της και με ορισμένες έξοχες ερμηνείες, δημιουργεί μια επιβλητική ατμόσφαιρα (δεν υπάρχουν cheap scares), ενώ οι διάλογοι είναι πνευματώδεις και έχουν μια χιουμοριστική χροιά. Είναι φοβερή η ικανότητα της ταινίας να έχει σκηνές που είναι τρομακτικές και ταυτόχρονα διατηρούν έναν αστείο τόνο. Το φινάλε της ταινίας, όπου οι επισκέπτες αντιμετωπίζουν το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του σπιτιού, είναι υποδειγματικό, καθώς η φρίκη της ψυχοπάθειας πασπαλίζεται με χιουμοριστικούς τόνους. Η ταινία δεν έχει φαντάσματα, αλλά προβληματικούς, ανισόρροπους και επικίνδυνους χαρακτήρες.

Μοναδικό πρόβλημα της ταινίας είναι ορισμένες διαλογικές σκηνές αποκλειστικά μεταξύ των επισκεπτών, οι οποίες είναι ανιαρές, σχεδόν περιττές και, δυστυχώς, καταλαμβάνουν ένα σημαντικό μέρος της ταινίας. Ευτυχώς, όχι το μεγαλύτερο!

Στην ταινία θα δείτε τον Ernest Thesiger, ο οποίος ενσαρκώνει ιδανικά τον αριστοκρατικό και φοβιτσιάρη οικοδεσπότη. Η σκηνή που φοβάται να ανεβεί μόνος του στις σκάλες για να φέρει μια λάμπα είναι απολαυστική-κωμική και επιβλητική ταυτοχρόνως- και θυμίζει έντονα την ερμηνεία του Roddy McDowall ως Peter Vincent στη «Νύχτα Τρόμου». Θα δείτε την Eva Moore, την αρχηγό του σπιτιού, να πείθει πως είναι μια κακόβουλη και μνησίκακη γυναίκα, μια “κακιά μάγισσα”, φωνάζοντας συνεχώς στους επισκέπτες «No Beds, no beds!». Θα δείτε τον Boris Karloff στο ρόλο του τρομακτικού μπάτλερ. Θα δείτε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Charles Laughton στο Χόλλυγουντ. Θα δείτε τον Brember Wills σε ένα ρόλο έκπληξη (είναι ο Saul), πανέμορφα εκτελεσμένο. 

Η ταινία είναι σχετικά άγνωστη, όπως και κάποιοι πρωταγωνιστές της. Πρόκειται, όμως, για μια παλαιά-που όμως δεν έχει παλιώσει-και ιδιαίτερη ταινία της έβδομης τέχνης που αξίζει να δουν οι φίλοι του σινεμά. Γιατί να δείτε, άλλωστε, άλλη μία συνηθισμένη και τετριμμένη σύγχρονη ταινία τρόμου; Πειραματιστείτε!

Υ.Γ.: Η κόπια της ταινίας θεωρούνταν χαμένη, μέχρι που βρέθηκε το 1968. Οπότε, δεν υπάρχει trailer, αλλά υπάρχει ολόκληρη η ταινία στο youtube. Φροντίστε μόνο να την βρείτε σε καλή κόπια.

The Lord of the Rings Ι 2001

The Lord of the Rings Ι:

The Fellowship of the Ring 2001

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών:

 Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού

Σκηνοθεσία: Peter Jackson

Σενάριο: J.R.R. Tolkien, Fran Walsh, Peter Jackson

Είδος: Fantasy, Action, Adventure, Drama

Διάρκεια: 3h 10m

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Elijah Wood: Frodo

            Sean Astin: Sam

Sala Baker: Sauron

Sean Bean: Boromir

Cate Blanchett: Galadriel

Orlando Bloom: Legolas

Billy Boyd: Pippin

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (αγγλικά: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring) είναι αμερικανική, επική, περιπετειώδης ταινία φαντασίας παραγωγής 2001. Βασίζεται στο πρώτο βιβλίο της σειράς Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (The Lord of the Rings) του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Πίτερ Τζάκσον και το σενάριο έγραψε ο ίδιος μαζί με τις Φραν Γουόλς και Φιλίπα Μπόγιενς. Πρωταγωνιστούν οι Ελάιτζα Γουντ, Ίαν ΜακΚέλεν, Βίγκο Μόρτενσεν, Σον Άστιν, Άντι Σέρκις, Τζον Ρις-Ντέιβις, Λιβ Τάιλερ, Ορλάντο Μπλουμ, Μπίλι Μπόιντ, Ντόμινικ Μόναχαν, Κέιτ Μπλάνσετ, Κρίστοφερ Λι, Χιούγκο Γουίβινγκ, Ίαν Χολμ και Σον Μπιν. Τοποθετημένη στη Μέση Γη, η ιστορία δείχνει τον Σκοτεινό Άρχοντα Σάουρον να ψάχνει το Ένα Δαχτυλίδι, το οποίο τώρα βρίσκεται στην κατοχή του Φρόντο. Η μοίρα της Μέσης Γης κρέμεται από το Χόμπιτ Φρόντο και τους οκτώ συντρόφους του, που όλοι μαζί σχηματίζουν τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και ξεκινούν το ταξίδι για το Βουνό του Χαμού στη Μόρντορ, το μόνο μέρος όπου το δαχτυλίδι μπορεί να καταστραφεί.

Η ταινία κυκλοφόρησε στις 19 Δεκεμβρίου 2001 και έτυχε θερμής υποδοχής από κριτικούς και θαυμαστές των βιβλίων, με τους περισσότερους να υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πιστή μεταφορά βιβλίου στον κινηματογράφο. Σάρωσε τα ταμεία όπου και αν προβλήθηκε, αποφέροντας 896,7 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία για το 2001 τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και παγκοσμίως. Σήμερα καταλαμβάνει τη 62η θέση στη λίστα με τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών. Έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Ίαν ΜακΚέλεν, κερδίζοντας 4 σε τεχνικές κατηγορίες. Το 2007 κατέλαβε την 50η θέση στη λίστα του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου AFI 100 Χρόνια... 100 Ταινίες και τη 2η θέση στην κατηγορία AFI 10 Top 10 Ταινίες Φαντασίας. Επίσης, στην αμερικάνικη ιστοσελίδα IMDb (Διαδικτυακή βάση δεδομένων ταινιών) βρίσκεται στην εντέκατη (11η) θέση των 250 καλύτερων ταινιών έχοντας βαθμολογία 8,8.

Το 2002 κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι (The Lord of the Rings: The Two Towers) και το 2003 το τρίτο και τελευταίο μέρος Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά (The Lord of the Rings: The Return of the King)

Πλοκή

Στη Δεύτερη Εποχή της Μέσης Γης, ο Σάουρον δημιουργεί 19 μαγικά δαχτυλίδια. Τα 3 τα χαρίζει σε άρχοντες των Ξωτικών, τα 7 σε άρχοντες των Νάνων και τα 9 σε μεγάλους βασιλιάδες των Ανθρώπων, ως ένδειξη φιλίας. Αργότερα όμως, τους εξαπατάει, κατασκευάζοντας ένα ακόμη, το Ένα Δαχτυλίδι (δαχτυλίδι της δύναμης), που μέσα του, βάζει όλη τη μοχθηρία του και ένα πολύ μεγάλο μέρος της δύναμης του. Το κατασκευάζει με σκοπό να κατακτήσει τη Μέση Γη και να εξουσιάσει όλα τα υπόλοιπα δαχτυλίδια (Ένα δαχτυλίδι για να τα εξουσιάζει όλα. Ένα δαχτυλίδι για να τα βρει, ένα δαχτυλίδι για να τα φέρει όλα και στο σκοτάδι να τα ενώσει), με σκοπό να εξουσιάσει και τους ίδιους τους κατόχους τους και μέσω αυτών και τις φυλές τους. Κάτω από την απειλή της τυραννίας, σχηματίζεται η Τελευταία Συμμαχία μεταξύ Ξωτικών και Ανθρώπων και μαζί εκστρατεύουν εναντίον του Σκοτεινού Άρχοντα Σάουρον. Κατά τη διάρκεια μίας μεγάλης μάχης, στους πρόποδες του Βουνού του Χαμού, στη χώρα της Μόρντορ, ο πρίγκιπας Ισίλντουρ παίρνει το σπασμένο σπαθί του πατέρα του, Βασιλιά Ελέντιλ, που μόλις έχει σκοτωθεί από τον Σάουρον, και κόβει τα δάχτυλα του Σάουρον και έτσι, τον χωρίζει από το Δαχτυλίδι. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα το πνεύμα του Σάουρον να χάσει τη δύναμή του και να εξασθενίσει. Επειδή όμως η ζωτική δύναμη του Σάουρον συνδέεται με το Δαχτυλίδι, ο Σκοτεινός Άρχοντας δεν καταστρέφεται τελείως. Ο Ισίλντουρ όμως, διεφθαρμένος από τη δύναμη του Δαχτυλιδιού, αρνείται να το καταστρέψει και έτσι, να βάλει τέλος στο κακό. Λίγο καιρό αργότερα, ο Ισίλντουρ σκοτώνεται από Ορκ και το Δαχτυλίδι χάνεται μέσα στο ποτάμι με το όνομα Άντουιν. Χιλιάδες χρόνια μετά, στην Τρίτη Εποχή πλέον, το δαχτυλίδι θα βρεθεί από το Χόμπιτ Σμίγκολ, ο οποίος παθαίνει εμμονή με αυτό. Ο Σμίγκολ, που λόγω του δαχτυλιδιού αποκτάει πολύ μεγάλη μακροζωία, έχει στην κατοχή του το δαχτυλίδι για 500 χρόνια, τελικά όμως, το δαχτυλίδι εγκαταλείπει τον Σμίγκολ, που μέσα στα χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα με το όνομα Γκόλουμ, κάτω από την επιρροή του Δαχτυλιδιού, και ανακαλύπτεται από τον Μπίλμπο Μπάγκινς, ένα Χόμπιτ από το Σάιρ.

Εξήντα χρόνια μετά, στα 111α γενέθλιά του, ο Μπίλμπο αφήνει το Δαχτυλίδι στον ανιψιό του, τον Φρόντο Μπάγκινς και φεύγει από το Σάιρ για να μείνει με τα Ξωτικά στο Σχιστό Λαγκάδι. Εν τω μεταξύ, ο μάγος Γκάνταλφ ο Γκρίζος, που είναι κοντινός φίλος του Μπίλμπο και του Φρόντο, πηγαίνει μέχρι τη Μίνας Τίριθ (πρωτεύουσα της Γκόντορ), για να βρει απαντήσεις για το μαγικό δαχτυλίδι του Μπίλμπο και ανακαλύπτει ότι είναι το Ένα Δαχτυλίδι του Σάουρον. Ο Γκάνταλφ επιστρέφει στο Μπαγκ Εντ και παροτρύνει τον Φρόντο να φύγει από το Σάιρ άμεσα, μαζί με το Δαχτυλίδι, αφού το πλάσμα Γκόλουμ έχει συλληφθεί από τον Σάουρον και έχει προδώσει την τοποθεσία του Σάιρ. Ο Φρόντο, παίρνει μαζί του τον Σαμγουάιζ Γκάμτζι (Σαμ), τον φίλο και κηπουρό του. Ο Γκάνταλφ πηγαίνει στο Άιζενγκαρντ να μιλήσει, αλλά και για να πάρει τη συμβουλή και τη βοήθεια του μάγου Σάρουμαν του Λευκού, που αποκαλύπτει στον Γκάνταλφ ότι οι Νάζγκουλ (οι εννιά βασιλιάδες των ανθρώπων, που είχαν πάρει τα μαγικά δαχτυλίδια, αλλά τους διέφθηραν και έγιναν υπηρέτες του Σάουρον), έφυγαν από τη Μίνας Μόργκουλ (την πόλη τους, στα σύνορα της Μόρντορ) και κατευθύνονται προς το Σάιρ, για να πάρουν το Δαχτυλίδι. Ο Γκάνταλφ αποφασίζει να φύγει από το Άιζενγκαρντ για να βοηθήσει τον Φρόντο, αλλά ο Σάρουμαν, ήδη διεφθαρμένος από τη δύναμη του Σάουρον, αιχμαλωτίζει τον Γκάνταλφ. Ο Γκάνταλφ τότε, φυλακισμένος στον πύργο του Όρθανκ (ο πύργος στη μέση της κοιλάδας με το όνομα Άιζενγκαρντ), παρακολουθεί τον Σάρουμαν να εκτελεί τις διαταγές του Σάουρον και να διατάζει τους Ορκ του Άιζενγκαρντ να φτιάξουν όπλα και να παράγουν ένα νέο είδος Ορκ διασταυρωμένα με τελώνια, τους Ούρουκ-χάι.

Ενώ ταξιδεύουν προς το Μπρι (ένα χωριό των Ανθρώπων, ανατολικά της επικράτειας του Σάιρ), όπου ο Γκάνταλφ υποσχέθηκε να τους συναντήσει, οι Φρόντο και Σαμ θα προσθέσουν στην παρέα τους τα Χόμπιτ Μέρι και Πίπιν που τους συνάντησαν στον δρόμο. Μετά από μία επίθεση των Νάζγκουλ, καταφέρνουν να φτάσουν στο Μπρι. Εκεί, απογοητεύονται όταν ο Γκάνταλφ δεν εμφανίζεται, όμως γνωρίζουν έναν άντρα που φέρει τον τίτλο "Γοργοπόδαρος", έναν φίλο του Γκάνταλφ που δέχεται να τους οδηγήσει στο Ρίβεντελ (Σχιστό Λαγκάδι). Συνεχίζουν το ταξίδι τους και περνούν τη νύχτα στην κορυφή του Γουέδερτοπ (Κορυφή των Καιρών), όπου δέχονται επίθεση από τους Νάζγκουλ. Ο Γοργοπόδαρος μάχεται μαζί τους, ο ένας όμως, καταφέρνει να τραυματίσει τον Φρόντο σοβαρά. Κυνηγημένος από τους Νάζγκουλ, ο Φρόντο, βρίσκεται τώρα κάτω από τη φροντίδα της Άργουεν, η οποία έχει συνάψει ερωτική σχέση με τον Γοργοπόδαρο και είναι η κόρη του Ξωτικού βασιλιά Έλροντ, που βασιλεύει στο Σχιστό Λαγκάδι (Ρίβεντελ), μία πόλη των Ξωτικών, και μαζί με το άλογο της καλπάζουν για να φτάσουν στο Ρίβεντελ, κάτι που τελικά καταφέρνουν. Εκεί, ο Φρόντο θα θεραπευτεί από τον Έλροντ.

Στο Ρίβεντελ, ο Φρόντο, αφού συνέρχεται, βρίσκει τον Γκάνταλφ, ο οποίος έχει ξεφύγει από το Όρθανκ με τη βοήθεια ενός γιγάντιου αετού, και του εξηγεί που βρίσκεται και γιατί. Συναντάει επίσης και τον Μπίλμπο, που του χαρίζει τον αλυσιδωτό του θώρακα από Μίθριλ (που του τον είχε δωρίσει ο Θόριν στην Μάχη των Πέντε Στρατών), ένα μέταλλο που είναι φοβερά ανθεκτικό. Αργότερα, ο Έλροντ συγκαλεί ένα συμβούλιο για να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το Δαχτυλίδι. Τελικά, αποφασίζουν να το καταστρέψουν. Το Δαχτυλίδι όμως, μπορεί να καταστραφεί μόνο στο Βουνό του Χαμού που βρίσκεται στη Μόρντορ (Χώρα του Σάουρον), όπου και σφυρηλατήθηκε. Ο Φρόντο προθυμοποιείται να πάει το Δαχτυλίδι στο Βουνό, συνοδευόμενος από τους Χόμπιτ φίλους του (Σαμ, Μέρι, Πίπιν). Μαζί τους πηγαίνουν ο Γκάνταλφ και ο Γοργοπόδαρος, που αποκαλύπτεται ότι είναι ο Άραγκορν, ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Γκόντορ. Στη συντροφιά προστίθενται το Ξωτικό Λέγκολας, ο Νάνος Γκίμλι και ο Μπόρομιρ, γιος του Κυβερνήτη της Γκόντορ (Ντένεθορ). Όλοι μαζί σχηματίζουν τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού.

Το Ένα Δαχτυλίδι

Η Συντροφιά ξεκινάει τον δύσκολο δρόμο της και προσπαθεί να περάσει από το βουνό Καράντρας, αλλά ο Σάρουμαν, που εντοπίζει τη συντροφιά, αποκλείει το πέρασμα χρησιμοποιώντας μαγεία, δημιουργώντας μία ισχυρή θύελλα. Μετά από επιμονή του Γκίμλι, αποφασίζουν να ταξιδέψουν κάτω από τα βουνά, μέσω των Ορυχείων της Μόρια. Ο Φρόντο δέχεται, αλλά στην είσοδο των ορυχείων δέχονται επίθεση από τον φύλακα της λίμνης (ένα τέρας με πλοκάμια), που διαλύει τις πύλες και εγκλωβίζει τη συντροφιά εντός των ορυχείων. Μην έχοντας άλλη λύση, η ομάδα διασχίζει τα ορυχεία. Λίγο πριν φτάσουν στην έξοδο, βρίσκουν μία αίθουσα στην οποία υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Μπάλιν, ξαδέρφου του Γκίμλι. Πριν προλάβουν το οτιδήποτε, δέχονται επίθεση από τα Τελώνια που έχουν κατακλύσει τα ορυχεία, καθώς και από ένα τρολ. Αφού καταφέρνουν να απωθήσουν τους εχθρούς τους, έρχονται αντιμέτωποι με τον Μπάλρογκ, έναν αρχαίο δαίμονα της φωτιάς και της σκιάς. Ο δαίμονας τους ακολουθεί μέχρι τη Γέφυρα του Κάζαντ-Ντουμ. Εκεί, ο Γκάνταλφ μάχεται με τον Μπάλρογκ, δίνοντας στους υπόλοιπους την ευκαιρία να δραπετεύσουν, αλλά ο δαίμονας παρασύρει τον Γκάνταλφ στην άβυσσο. Η Συντροφιά, μην μπορώντας να κάνει κάτι, συνεχίζει τον δρόμο της και φτάνει στο Λοθλόριεν (ένα Ξωτικοβασίλειο), όπου βρίσκει καταφύγιο από τους άρχοντες του τόπου, Γκαλάντριελ και Κέλεμπορν. Τη νύχτα, ο Φρόντο γνωρίζει την Γκαλάντριελ και αυτή, του λέει ότι είναι το πεπρωμένο του να κουβαλήσει το Δαχτυλίδι και να το καταστρέψει. Πριν αναχωρήσουν, η Γκαλάντριελ προμηθεύει την συντροφιά με δώρα.

    Αφού φτάσουν στο Παρθ Γκάλεν, ο Μπόρομιρ προσπαθεί να πάρει το Δαχτυλίδι από τον Φρόντο. Ο Φρόντο φοράει το Δαχτυλίδι, και έτσι γίνεται αόρατος και τελικά καταφέρνει να ξεφύγει από τον, εκτός εαυτού, Μπόρομιρ. Έτσι, γνωρίζοντας ότι το Δαχτυλίδι είναι πολύ επικίνδυνο και δυνατό για τη Συντροφιά, αποφασίζει να πάει στη Μόρντορ μόνος του. Εν τω μεταξύ, η υπόλοιπη Συντοφιά δέχεται επίθεση από Ούρουκ-χάι, οι οποίοι εκτελούσαν τις διαταγές του Σάρουμαν. Οι Μέρι και Πίπιν αποσπούν την προσοχή των Ούρουκ-χάι, δίνοντας την ευκαιρία στον Φρόντο να δραπετεύσει. Ο Μπόρομιρ, μετανιωμένος για την πράξη του, τρέχει να βοηθήσει τα δύο Χόμπιτ και τραυματίζεται θανάσιμα. Πριν ο αρχηγός των Ορκ τον αποτελειώσει, φτάνει ο Άραγκορν και τον αποκεφαλίζει, αφού μονομαχήσουν. Προτού ο Μπόρομιρ πεθάνει, εξομολογείται στον Άραγκορν την πράξη του και μετανοεί, αναγνωρίζοντας παράλληλα τον Άραγκορν ως νόμιμο Βασιλέα της Γκόντορ. Οι Μέρι και Πίπιν πιάνονται αιχμάλωτοι και οι Άραγκορν, Γκίμλι και Λέγκολας αποφασίζουν να τους βρουν και να τους βοηθήσουν, αφήνοντας τον Φρόντο στη μοίρα του. Ο Φρόντο αρχίζει να απομακρύνεται προς τη Μόρντορ όταν εμφανίζεται ο Σαμ και επιμένει να τον πάρει μαζί του. Ο Φρόντο τον δέχεται και μαζί ξεκινούν το ταξίδι της καταστροφής του Δαχτυλιδιού.  

The Mark of Zorro 1940

The Mark of Zorro 1940

Το σημάδι του Ζορό

Σκηνοθεσία: Rouben Mamoulian

Σενάριο: John Taintor Foote,

Είδος: Action, Adventure, Romance

Διάρκεια: 1h 34min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Tyrone Power: Diego

Linda Darnell: Lolita Quintero

Basil Rathbone: Capt. Esteban Pasquale

Sondergaard: Inez Quintero

Eugene Pallette: Fray Felipe

J. Edward Bromberg: Don Luis Quintero

           

Ζορό (που στα ισπανικά σημαίνει "αλεπού") είναι η μυστική ταυτότητα του Δον Ντιέγκο ντε λα Βέγκα, ενός πλασματικού χαρακτήρα που δημιουργήθηκε το 1919 από τον συγγραφέα κόμικ Τζόνστον Μακάλεϊ. Είναι Μεξικάνος, που ζει στο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια της περιόδου της Μεξικανικής Καλιφόρνιας (ανάμεσα στο 1821 και στο 1846), παρόλο που κάποιες προσαρμογές ταινιών της ιστορίας του Ζορό τον τοποθετούν κατά τη διάρκεια της προγενέστερης ισπανικής κυριαρχίας.

Ο χαρακτήρας έχει υποβληθεί αλλαγές με τα χρόνια, αλλά η χαρακτηριστική εικόνα του είναι η γοητευτική μαύρη μάσκα που υπερασπίζει τους κοινούς και τους αυτόχθονες λαούς της γης ενάντια σε διεφθαρμένους και τυραννικούς αξιωματούχους και άλλους κακοποιούς. Δεν είναι μόνο πολύ πονηρός και δύσκολος για να τον πιάσουν οι αρχές, αλλά επίσης απολαμβάνει να τους ταπεινώνει δημοσίως.

Ο χαρακτήρας έχει παρουσιασθεί σε πολυάριθμα βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, και άλλα μέσα. Ο Τιμπούρσιο Βάσκεζ, ο Χουάν Κορτίνα και ο Χοακίν Μουριέτα, αναφέρθηκαν ως έμπνευση για το Ζορό.

 Καλιφόρνια, 1820. Ο γιος ενός τοπικού ευγενούς έρχεται από την Ισπανία, για να βρει την πόλη του κάτω από δικτατορικά δεσμά. Κι ενώ μοιάζει να είναι ένας λιμοκοντόρος, μεταμφιέζεται σε μασκοφόρο εκδικητή κι αποζητά δικαιοσύνη.

  

Batman: The Movie 1966

Batman: The Movie 1966

Ο Άνθρωπος Νυχτερίδα

Σκηνοθεσία: Leslie H. Martinson

Σενάριο: Lorenzo Semple Jr.

Είδος: Adventure, Comedy, Crime

Διάρκεια: 1h 45min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Adam West: Batman / Bruce Wayne

Burt Ward: Robin / Dick Grayson

Lee Meriwether: The Catwoman / Kitka

Cesar Romero: The Joker

Burgess Meredith:           The Penguin

Frank Gorshin: The Riddler

Στις 9 Ιουνίου 2017 απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών ο Άνταμ Γουέστ. Πλήρης ημερών ο Αμερικανός ηθοποιός έφυγε ήσυχα στις 9 Ιουνίου, χτυπημένος από λευχαιμία. Οι περισσότεροι θα τον θυμούνται ως τον "φωτεινό ιππότη"! Τι; Τι εννοείς ποιός είναι ο φωτεινός ιππότης; Ή πολύ πιτσιρικάς είσαι ή δεν έβλεπες τηλεόραση στο σπίτι σου, εκεί πίσω στις αρχές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Πάμε λοιπόν σου εξηγήσω ποιος είναι ο φωτεινός ιππότης.

Το 1966 ξεκινά στην Αμερικανική τηλεόραση μια σειρά που επιθυμεί να ζωντανέψει στη μικρή οθόνη τις περιπέτειες του Μπάτμαν. Η έκπληξη είναι ότι η σειρά παρότι θα έχει στοιχεία περιπέτειας, θα είναι στην ουσία μια παρωδία όσων συμβαίνουν στα κόμικς του σκοτεινού ιππότη. Έντονα χρώματα, τρελή απεικόνιση χαρακτήρων και διάθεση για διακωμώδηση των πάντων. Όλοι οι εικονικοί χαρακτήρες παρουσιάζονται στη σειρά, από τους καλούς και τον επιθεωρητή Γκόρντον, τη Μπάρμπαρα Γκόρντον και τον Άλφρεντ, μέχρι τους δεκάδες κακούς που συναντάμε στα κόμικς του Μπάτμαν, τον Τζόκερ, τον Πιγκουίνο, την Κάτγουμαν και άλλους. Το ρόλο που αλλάζει την πορεία της καριέρας του αλλά και που σχεδόν την καταστρέφει αναλαμβάνει ο Άνταμ Γουέστ. Ο Γουέστ κατανοεί απόλυτα τι ακριβώς θέλουν να κάνουν οι δημιουργοί της σειράς και βρίσκει τον ιδανικό τρόπο να αποδώσει τον χαρακτήρα στην οθόνη. Μπορεί όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο του τηλεοπτικού Μπάτμαν να είναι σουρεαλιστικά, όμως, ο Γουέστ κρατά το χαρακτήρα έξω από αυτό, παίζοντας με ευθύ τρόπο και ρίχνοντας τις ατάκες με εμφατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας παράλληλα το κορμί του. Δίπλα του βρίσκεται ο πρωτοεμφανιζόμενος εκείνη την εποχή, Μπερτ Γουόρντ, ως ο Ρόμπιν, το παιδί θαύμα. Η χημεία των δυο τους αρκετά καλή, έστω κι αν ακούγονταν διάφορα για τη σχέση τους και την όχι ιδιαίτερη συμπάθεια του Γουορντ για τον Γουέστ.

 

 

Η μεγάλη επιτυχία της πρώτης σεζόν της σειράς, οδηγεί το ίδιο επιτελείο στη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας. Το καλοκαίρι λοιπόν του 1966 είναι έτοιμη η ταινία με τίτλο -τι άλλο;- Μπάτμαν. Τίποτα δεν αλλάζει εδώ παρά μόνο ο μεγαλύτερος οικονομικός προϋπολογισμός. Οι παραγωγοί συγκεντρώνουν όλο το βασικό επιτελείο ηθοποιών και τεχνικών, δίνουν τη σκηνοθεσία στον Λέσλι Χ. Μάρτινσον, σκηνοθέτη πολλών επεισοδίων της σειράς, και αναθέτουν το σενάριο σε έναν από τους δημιουργούς της σειράς, τον Λορέντζο Σεμπλ Τζ., ο οποίος είχε γράψει και μερικά επεισόδια. Το κλίμα λοιπόν της τηλεοπτικής σειράς μεταφέρεται αυτούσιο στον κινηματογράφο και το αποτέλεσμα είναι μια τρελή σουρεάλ κωμωδία, που ενώ αρχικά δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα, κυρίως γιατί οι φίλοι του Μπάτμαν επιθυμούσαν τις σκοτεινές ενσαρκώσεις του ήρωα, τα τελευταία χρόνια όμως φαίνεται το κλίμα να έχει αντιστραφεί και να μην είναι λίγοι αυτοί που εκτίμησαν τον τρόπο που τόσο η σειρά όσο και το φιλμ παρωδούσαν τον κόσμο του σκοτεινού ιππότη.

Οι σκηνές και οι ατάκες αρκετές. Κορυφαία νομίζω είναι η σκηνή που ο Μπατμαν γυρίζει ολόκληρο το λιμάνι με μια μπόμπα στα χέρια του προσπαθώντας να την ξεφορτωθεί αλλά σε κάθε γωνιά που νομίζει ότι μπορεί να την πετάξει εμφανίζεται κι ένας πολίτης, μια μαμά με ένα μωρό, δύο καλόγριες, μια τριμελής μπάντα, περιστέρια, ένα ερωτευμένο ζευγάρι, ώσπου αγανακτισμένος μας πληροφορεί ότι "μερικές μέρες, δε μπορείς απλά να ξεφορτωθείς μια βόμβα"! Σε μια άλλη σκηνή υπάρχει ένας πλαστικός καρχαρίας κρεμασμένος στο πόδι του Μπατμαν κι αυτός τον απομακρύνει χρησιμοποιώντας το σπρέι απωθητικό καρχαριών που του δίνει ο Ρόμπιν ενώ κρέμεται από το Μπατ- κόπτερο. Εννοείται ότι όλα τα σύνεργα του Μπάτμαν είναι Μπατ- πράγματα και μάλιστα χάρη στο μεγάλο προϋπολογισμό βλέπουμε αρκετά, από το κλασικό Μπατ- μομπίλ μέχρι το Μπατ- σκάφος, τη Μπατ- μηχανή αλλά και τη Μπατ-σπηλιά γεμάτη Μπατ-μηχανήματα που το καθένα φέρει ταμπελάκι με την ονομασία του. Έχουμε κοινώς τα Μπατ-πάντα σε αυτό το φιλμ.

Ο εχθρός του Μπατμαν εδώ δεν είναι ένας αλλά τέσσερις από τους διάσημους κακούς της σειράς. Ο Τζόκερ, ο Πιγκουίνος, η Κατγούμαν και ο Γρίφος ενώνουν τις δυνάμεις του και προσπαθούν να απαγάγουν εννιά μέλη του ανώτατου συνεδρίου των Ηνωμένων Εθνών με τη συσκευή αφυδάτωσης(!) που έκλεψαν. Αν αναρωτιέστε πως δουλεύει αυτή η συσκευή αφυδάτωσης, είναι πολύ απλό. Σημαδεύεις το θύμα, πατάς το κουμπάκι και αυτό μετατρέπεται σε σκόνη αφού η συσκευή τραβά όλο το υγρό από το σώμα του. Μετά επαναφέρεις το θύμα ρίχνοντας φρέσκο νεράκι στη στάχτη που αποτελούσε πριν το σώμα του. Απλό! Πιστεύω ότι σας λύθηκε κάθε απορία. Στη συνέχεια ο Μπατμαν με το Ρόμπιν πρέπει να βρουν το αρχηγείο των κακοποιών και να σταματήσουν τα σχέδιΆ τους, αφού πρώτα βάλουν με τα τσιράκια τους σε μερικές κλασικές στιγμές ξύλου που συνοδεύονται με τα γνωστά "Pow" , "Smash!" , "Thwack!!" και άλλα παρόμοια!

Το φιλμ δεν τα πήγε άσχημα στα ταμεία και μάλιστα την επόμενη χρονιά υπήρχαν σχέδια για μια ακόμα ταινία αλλά δεν έγινε ποτέ λόγω χαμηλότερου μπάτζετ. Η σειρά συνεχίστηκε για δύο ακόμα χρονιές και από εκεί και πέρα αρχίζει ένα μαρτύριο αρκετών χρόνων για τον Άνταμ Γουέστ, ο οποίος έχοντας πια συνδεθεί απόλυτα με το ρόλο του Μπάτμαν, χάνει σημαντικούς ρόλους μέσα από τα χέρια του (σημαντικότερος όλων ο ρόλος του Τζέιμς Μποντ) και κάνει εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και μικρές ταινίες, ενώ πολλές φορές και για αρκετά χρόνια δίνει παραστάσεις σε διάφορα θεάματα ντυμένος ως Μπατμαν, για να βγάλει ικανοποιητικά χρήματα. Το 2000 έρχεται η στιγμή που ο Γουέστ επανέρχεται στα φώτα της δημοσιότητας, δανείζοντας τη φωνή του στον δήμαρχο του Κουαχόγκ, της φανταστικής πόλης που διαδραματίζεται η σειρά Family Guy, του Σεθ ΜακΦαρλέιν και η συνεργασία τους δε σταματά παρά μόνο με το θάνατο του Γουέστ.

Ας επιστρέψουμε όμως σε αυτό το παρεξηγημένο το φιλμ του 1966, για να ολοκληρώσουμε. Σήμερα μπορείς να το δεις με άλλα μάτια πια. Αφού έχουμε πήξει στις σοβαρές και σοβαροφανείς μεταφορές υπερηρώων στη μεγάλη και μικρή οθόνη, το πολύχρωμο σουρεάλ σύμπαν αυτής της ταινίας φαίνεται αρκετά φρέσκο και δροσιστικό! Ο Μπάτμαν δεν είναι θυμωμένος για τους γονείς που έχασε και δεν κρύβεται στα σκοτάδια για να τρομάξει τους κακοποιούς, ούτε μιλά σαν να έχει περάσει φαρυγγίτιδα. Το Γκόθαμ δεν είναι βουτηγμένο στην ομίχλη και το σκοτάδι αλλά είναι το πιο ηλιόλουστο μέρος του κόσμου και ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν δε φοβούνται να κυκλοφορήσουν έξω στον ήλιο και να μιλήσουν με τους κατοίκους της πόλης. Δεν είναι ο Μπάτμαν που γνωρίζετε και που θέλετε να βλέπετε πιο συχνά αλλά μπορείτε να του ρίξετε μια ματιά, έτσι σαν εναλλακτική, πιο "φωτεινή" προσέγγιση σε μερικούς σκοτεινούς χαρακτήρες. Δε νομίζω ότι θα απογοητευτείτε.

Από τότε, τα χρόνια πέρασαν και ο Σκοτεινός Ιππότης έγινε πιο... σκοτεινός. Το 1989, ο Batman επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με την ομώνυμη ταινία του Tim Burton, με ένα budget περίπου 50 εκατομμυρίων δολαρίων και παραπάνω από 400 εκατομμύρια σε εισπράξεις.

  

LES LEVRES ROUGES 1971

LES LEVRES ROUGES 1971

Daughters Of Darkness

Οι Κόρες της Νύχτας

Σκηνοθεσία: Harry Kumel

Σενάριο: Pierre Drouot, Harry Kumel, Jean Ferry, Manfred R. Kohler

Είδος: Action, Adventure, Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 01:40

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Delphine Seyrig: Countess Bathory

John Karlen: Stefan

Danielle Ouimet: Valerie

Andrea Rau: Ilona

Paul Esser: Hotel clerk

 

Το Βέλγιο είναι μια χώρα χωρίς καμία απολύτως παράδοση στο χώρο του σινεμά και πόσο μάλλον στον πιο εξειδικευμένο χώρο του σινεμά τρόμου. Όμως δεν θα μπορούσε να έλειπε ένα δείγμα της συγκεκριμένης σκηνής από τον οργασμό παραγωγών cult τρόμου της δεκαετίας του 70, μια περίοδος που έστρεψε τους περισσότερους Ευρωπαίους ανεξάρτητους δημιουργούς στο είδος για λόγους εμπορικότητας και όχι μόνο. Αποτέλεσμα το DAUGHTERS OF DARKNESS, η μια και μοναδική Βελγική παραγωγή του σε άνθιση Euro- horror που με τις ταινίες του πρωτοπόρου Jess Franco είχε κάνει το μπαμ διεθνώς.

Όμως η ταινία του γεννημένου στην Αμβέρσα σκηνοθέτη του MALPERTUIS, Harry Kumel, καταφέρνει να φτάσει σε μεγαλύτερα επίπεδα αρτιότητας και καλλιτεχνικής τελειότητας από οποιαδήποτε δουλειά του Ισπανού Σουλτάνου του Sleaze ή ακόμα από τις σκοτεινά ερωτικές ταινίες βρικολάκων του Jean Rollin. Ο Kumel φτιάχνει για πολλούς την απόλυτη ερωτική ιστορία βρικολάκων στο ευρωπαϊκό σινεμά της δεκαετίας του 70 αριστεύοντας εκεί που οι προκάτοχοι του έδειξαν μια τάση προς περισσότερο sleaze και αναίτιο γυμνό σε βάρος του καλλιτεχνικού οράματος του οποίου πιθανότατα να είχαν.

Το DAUGHTERS OF DARKNESS δείχνει από τα πρώτα λεπτά ότι δεν πρόκειται να είναι η τυπική Euro- Sleaze ταινία από τις πρώτες νότες της επιβλητικής μουσικής του Francois de Roubaix. Αυτή, όπως και ολόκληρη η ταινία, κολλάει στο μυαλό και ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι η ομάδα παραγωγής δεν έκανε πλακίτσα για να βγάλει ένα φράγκο παραπάνω, αλλά ο Kumel και η παρέα του έφτιαξαν κάτι πραγματικά σημαντικό στη σκηνή που αξίζει να σχολιαστεί σαν ξεχωριστή οντότητα και πέρα από τα στενά πλαίσια του Euro- Horror και sleaze του Jess Franco και των λοιπών, είδος στο οποίο κατατάσσεται αναγκαστικά αλλά όχι ουσιαστικά.

Η ιστορία ξεκινάει στο Βέλγιο των αρχών της δεκαετίας του 70 όπου το νιόπαντρο ζευγάρι Stefan (John Karlen) και Valerie (Danielle Ouimet) καταφθάνουν σε ένα άδειο ξενοδοχείο της Οστάνδης για να απολαύσουν το μήνα του μέλιτός τους. Ο Stefan και η Valerie παντρεύτηκαν κρυφά στην Ελβετία λίγες μέρες πριν, κάτι που δεν έμαθε ποτέ η καταπιεστική μητέρα του και το οποίο η Valerie θέλει να της πει πάση θυσία ο νέος της σύζυγος για να δείξει ότι ανεξαρτητοποιείται τώρα που είναι παντρεμένος άνθρωπος.

Το ζευγάρι διαβάζοντας για μια σειρά αποτρόπαιων φόνων που γίνεται στη χώρα κατά τους οποίους τα θύματα που είναι συνήθως νεαρές και όμορφες γυναίκες βρίσκονται στραγγισμένα από αίμα πηγαίνει στο Μπρυζ όπου και γίνονται μάρτυρες της ανακάλυψης ενός ακόμα πτώματος. Όμως ενώ στα μάτια της Valerie υπήρχε μόνο φόβος και απέχθεια, ο Stefan έδειξε παράξενα σημάδια ερωτικής διέγερσης στη θέα του άψυχου κορμιού.

Πίσω στο ξενοδοχείο στην Οστάνδη, το ζευγάρι γνωρίζεται με την πανέμορφη κόμισσα Elizabeth Bathory (Delphine Seyrig) που μόλις κατέφθασε στο ξενοδοχείο με την όμορφη γραμματέα της, Ilona (Andrea Rau). Η μυστηριώδης κόμισσα δείχνει από την αρχή μεγάλο ενδιαφέρον στο ζευγάρι και ιδίως στην όμορφη Valerie, αλλά ο μεσήλικας γκρουμ του ξενοδοχείο μοιάζει να αναγνωρίζει την κόμισσα από την διαμονή της στο ίδιο ξενοδοχείο 40 χρόνια στο παρελθόν. Αυτό φυσιολογικά το αρνείται η το πολύ στα 35 της κόμισσα, αλλά δεν φαίνεται να πείθει τον γκρουμ, ούτε και έναν σε σύνταξη μπάτσο που επίσης την θυμόταν από μια παρόμοια σειρά φόνων που είχε γίνει 40 χρόνια πριν.

Οι γνώστες της μυθολογίας θα έχουν ήδη μαντέψει ότι η κόμισσα είναι η ίδια που έδρασε πριν 40 χρόνια και που κατάφερε να κρατηθεί νέα με την γνώριμη μέθοδο του μπάνιου σε γυναικείο αίμα και της κατάποσης αυτού, απρόθυμη δωρεά των δεκάδων νεαρών κοριτσιών που σκότωσε και συνέχισε να σκοτώνει μέχρι τώρα με τη βοήθεια της γραμματέας της και τώρα έχει ρίξει τα δίχτυα της στο νεαρό ζευγάρι που είναι κάτι σαν ένα παιχνίδι γι αυτή. Η πανέμορφη αιωνόβια ευγενής επιστρατεύει όλη της την πειθώ και αρχίζει ένα ψυχολογικό ερωτικό παιχνίδι παίζοντας με τις αδυναμίες του ζευγαριού. Ο μεν Stefan αρχίζει να έχει ακόμα περισσότερη μακάβρια έλξη προς την βίαιη ιστορία της Bathory, ενώ η Valerie αρχίζει να φοβάται τόσο τον άνδρα της που μέρα με τη μέρα αλλάζει, όσο και τη φαινομενικά καλόκαρδη και γλυκομίλητη κόμισσα, μέχρι που παραδίνεται στις ορέξεις της.

Ο λόγος που κάθισα και αποκάλυψα έτσι απροκάλυπτα την υπόθεση είναι ότι το DAUGHTERS OF DARKNESS είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που ακόμα και κανείς να ξέρει ακριβώς τι πρόκειται να γίνει αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματα της πρώτης προβολής. Άλλωστε το ενδιαφέρον του Harry Kumel δεν είναι η υπόθεση καθαυτή, η οποία σε γενικές γραμμές δεν κρύβεται και είναι όσο προβλέψιμη όσο θα μπορούσε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο την παρουσιάζει.

Και ο τρόπος αυτός είναι πραγματικά εντυπωσιακός από όλες τις απόψεις. Ο Kumel κάνει μια απίστευτα καλογυρισμένη ταινία που βρίθει από καλλιτεχνικό όραμα που σπάνια συναντάμε σε exploitation παραγωγές της εποχής. Κάθε σκηνή στην ταινία είναι εξαντλητικά μελετημένη, ζυγισμένη και προσεκτικά σχεδιασμένη σαν μέρος ενός εκπληκτικού πίνακα ζωγραφικής ώστε να προσθέτει ακόμα περισσότερο στο σκοτεινό κλίμα μακάβριου ερωτισμού που δημιούργησε ο Kumel.

Έτσι, η ατμόσφαιρα είναι πλούσια, ονειρική και πανταχού παρούσα και καλύπτει με άνεση τα αργά σημεία στην εξέλιξη που δυστυχώς δεν καταφέρνει να αποφύγει η ομάδα παραγωγής, όπως και λίγες σεναριακές αμηχανίες και ανεπιτήδευτα αστείες σκηνές. Από τα σχεδόν σουρεαλιστικά πλάνα μέσα και έξω από το ξενοδοχείο, την επιτηδευμένη χρήση έντονων χρωμάτων όπως το κόκκινο και το πράσινο και την συγκρατημένη χρήση του ερωτικού στοιχείου, ο Kumel φτιάχνει μια αληθινή ταινία- σταθμό στο υποείδος του βαμπιρικού ερωτισμού που ήταν σε άνθιση εκείνη την εποχή.

Όμως τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία του DAUGHTERS OF DARKNESS έχει και η πρωταγωνίστρια, Delphine Seyrig, μια αληθινή σταρ του Ευρωπαϊκού σινεμά της εποχής που έκανε χάρη στον Kumel και την παρέα του με το να πρωταγωνιστήσει σε μια low- budget παραγωγή τρόμου. Η Seyrig κλέβει με άνεση την παράσταση και ενσαρκώνει ίσως την καλύτερη κόμισσα Bathory από καταβολής σινεμά τρόμου. Ακαθόριστα απειλητική, απίστευτα ερωτική χωρίς να αποκαλύπτει τα κάλλη της σε καμία στιγμή, η Delphine Seyrig είναι η μοιραία γυναίκα της ιστορίας στην οποία δεν μπορούν να αντισταθούν ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες. Είναι η αληθινή προσωποποίηση του κακού, πανέμορφη, μοιραία και αεράτη και είναι αληθινά απολαυστική όση ώρα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Πέρα από το έντονο καλλιτεχνικό στοιχείο και την ερμηνεία της Delphine Seyrig, το DAUGHTERS OF DARKNESS έχει διάσπαρτα πολλά από τα στοιχεία που περιμένουν οι θιασώτες του Euro- horror. Έχει αρκετό γυμνό και μακάβριο ερωτισμό που από ένα σημείο και μετά παίρνουν τα ηνία του ενδιαφέροντος, αλλά ακόμα κι αυτά τα τυπικά exploitation στοιχεία παρουσιάζονται σαν γαρνιτούρα από τον Kumel σε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο. Το sex ναι μεν υπάρχει (άλλωστε στη δεκαετία του 70 βρισκόμαστε), αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να κλέψει τη δόξα από τη συνολική εικόνα μιας σχεδόν αριστουργηματικής προσπάθειας που καταφέρνει να είναι επιβλητική, τρομακτική και εντυπωσιακή χωρίς να καταφεύγει σε φτηνά τεχνάσματα gore και αχαλίνωτου sleaze που θα είχαν τον πρώτο λόγο σε αντίστοιχες παραγωγές του Jess Franco και πιθανώς και του Jean Rollin.

Και μην γελιέται κανείς. Η δύναμη και η αποτελεσματικότητα της ταινίας δεν έχει χαθεί ούτε στο ελάχιστο παρά τα 55 και πλέον χρόνια που έχουν περάσει από τότε που γυρίστηκε. Πρόκειται για μια διαχρονική δημιουργία που διατηρεί την φρεσκάδα της και το χρώμα της σαν να μην πέρασε μια μέρα, και δείχνει ότι όσο και να παλιώσει απλά θα μοιάζει καλύτερη, σαν μια σπάνια ποικιλία κρασιού την οποίο θα απολαύσουν κυρίως οι γνώστες.

Και ακριβώς αυτό είναι το DAUGHTERS OF DARKNESS. Μια σπάνια και μαγική στιγμή του ευρύτερου Euro- horror που ίσως να μην απευθύνεται στο τυπικό κοινό της σκηνής, αλλά που σε κάθε περίπτωση είναι πανέμορφη, με μεγάλο βάθος τόσο στην υπόθεση όσο και στους χαρακτήρες και που σίγουρα συγκαταλέγεται μέσα στις μεγαλύτερες στιγμές του Βελγικού και Ευρωπαϊκού σινεμά τρόμου των 70’s και όχι μόνο.

Ένας θρίαμβος του Harry Kumel που επιτυγχάνει με χαρακτηριστική άνεση σε όλα ανεξαιρέτως τα μέτωπα. Τόσο σαν καλλιτεχνική δημιουργία και όραμα όσο και σαν καθαρή και sleazy ταινία τρόμου, το DAUGHTERS OF DARKNESS είναι μια σχεδόν τέλεια δουλειά που δεν πρέπει να λείπει από καμία ταινιοθήκη τρόμου και όχι μόνο.