Elena et les Hommes 1956

Elena et les Hommes 1956

Η Ελένα και οι άντρες της

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, Jean Serge

Είδος: 1956, Comedy, Drama, Jean Renoir, Romance, Γαλλικά

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Ingrid Bergman: Elena Sokorowska

Jean Marais: Général François Rollan

Mel Ferrer: Le comte Henri de Chevincourt

Jean Richar: Hector

Juliette Gréco: Miarka, la gitane (as Juliette Greco)

Pierre Bertin: Martin-Michaud

 

Η Πολωνέζα κοντέσα Ελένα πιστεύει ότι είναι ο φύλακας άγγελος μεγάλων σκοπών κι αντρών. Μονάχα όταν κάποιος αρσενικός έχει την ανάγκη της, θα στραφεί σε αυτόν και θα τον εγκαταλείψει όταν βλέπει πως έχει πετύχει τον σκοπό της ζωής του. Θα πλησιάσει τον Ανρί ντε Σεβινκόρ που θα της γνωρίσει τον στρατηγό Φρανσουά Ρολάν, υποψήφιο για υπουργό πολέμου. Ο στρατηγός είναι βορρά κάποιων πολιτικών που θέλουν να μετατρέψουν έναν ήρωα σε δικτάτορα. Όταν διοργανώνεται ένα πραξικόπημα, ο στρατηγός θα δεχτεί να συμμετέχει λόγω του έρωτα του για την Ελένα, η οποία τυγχάνει αρχηγός των συνωμοτών. Όμως, κι ο Ανρί έχει ερωτευτεί την Ελένα και κάνει υπομονή.

  

French Cancan 1955

 

French Cancan 1955

ΚΑΝ-ΚΑΝ

 Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, André-Paul Antoine

Είδος: Comedy, Drama, Jean Renoir, Musical, Romance

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Gabin: Henri Danglard

Françoise Arnoul: Nini

María Félix: Lola de Castro de la Fuente de Extremadura

Anna Amendol: Esther Georges

Jean-Roger Caussimon: Baron Walter

 

Το French Cancan είναι μία Γαλλική ταινία του 1954, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean Renoir, και πρωταγωνιστές τους Jean Gabin και Maria Felix. Όπως με το προηγούμενο του έργο, Le Carosse d’orο, που ο Jean Renoir τίμησε την Italian commedia dell’arte του 18ου αιώνα, με την παρούσα ταινία αποτίει φόρο τιμής στα Μουσικά Παρισινά Καφέ του 19ου αιώνα με τους δημοφιλείς τραγουδιστές και χορεύτριες καθώς και τους εξπρεσιονιστές ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του. Σηματοδοτείται έτσι η επιστροφή του στην Γαλλία και το Γαλλικό σινεμά, μετά την αυτοεξορία του, που άρχισε το 1940.

Στο Παρίσι του 1890 ο Henri Danglard, ιδιοκτήτης ενός καφέ έχει ερωμένη την χορεύτρια του χορού της κοιλιάς Lola. Έχοντας χάσει χρήματα, βρίσκεται στην Μονμάρτη όπου διαπιστώνει πως το παλιομοδίτικο Can-Can, εξακολουθεί να έχει πέραση

Ο Henri επιστρέφει έχοντας ένα νέο επιχειρηματικό σχήμα, όπου θα ξαναφέρει στην μόδα το Can-Can. Σαν πρωταγωνίστρια χορεύτρια μάλιστα προσβλέπει στην Nini, την πλύστρα του, στην οποία διαβλέπει το ταλέντο της στο χορό.

Παρά τις αντιζηλίες των συναδέλφων της η Νινί θριαμβεύει στα εγκαίνια του Μουλέν Ρουζ – ένας θρίαμβος που εν μέρει οφείλεται στο φυσικό ταλέντο της Φρανσουάζ Αρνούλ, αλλά κυρίως στην ιδιοφυία του σκηνοθέτη, ο οποίος μας χαρίζει μια ταινία – γιορτή, που δονείται από τους φρενήρεις ρυθμούς του french cancan και των ιμπρεσιονιστικών χρωμάτων.

 

La chienne (1931)

La chienne (1931)

Η Σκύλα

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Georges de La Fouchardière , André Girard

Παίζουν: Michel Simon, Georges Flamant, Janie Marèse, Magdeleine Bérubet, Roger Gaillard
Ελληνικοί  υπότιτλοι
δικής μου μετάφρασης

Με την ταινία «Η Σκύλα» (La Chienne) του 1931, εγκαινιάζεται η λεγόμενη γαλλική περίοδος δημιουργίας του Ζαν Ρενουάρ. Αν και οι παραγωγοί της ταινίας προσπάθησαν να αλλάξουν το τελικό μοντάζ του φιλμ, ο Ρενουάρ κατάφερε εν τέλει να διατηρήσει τον καλλιτεχνικό έλεγχο και να μας προσφέρει ένα κλασσικό πλέον φιλμ νουάρ. Ένα υπέροχο δείγμα γραφής του μεγάλου Ρενουάρ, μία από τις πρώτες του δημιουργίες την οποία δεκατέσσερα χρόνια μετά ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ θα τη γύριζε ριμέικ στο «Scarlet Street» του 1945...

Υπόθεση:

Ένας φιλήσυχος μεσήλικας, ο Μορίς Λεγκράντ, υπάλληλος τράπεζας, με χόμπι τη ζωγραφική, παντρεύτηκε την ευκατάστατη και ιδιότροπη χήρα Αντέλ για να... επιζήσει. Όταν γνωρίσει όμως μια νεαρή κοπέλα ελαφρών ηθών, τη Λουλού, θα γνωρίσει για πρώτη φορά και τον έρωτα.

Μόνο που η Λουλού μαζί με τον σκληρό προστάτη της και εραστή της Ντεντέ τον εμπαίζει. Φτάνουν σε σημείο να πουλήσουν τους πίνακές του με την υπογραφή της κοπελιάς και να καρπωθούν τα χρήματα. Όταν εμφανιστεί ο υποτιθέμενος νεκρός σύζυγος της συζύγου του, ο Μορίς θα μείνει ελεύθερος και θα αποφασίσει να ζήσει μια και καλή με την νεαρή. Τότε είναι που θα πιάσει στο κρεβάτι τη Λουλού με τον Ντεντέ και θα καταλάβει την πλεκτάνη. Αυτή η επίγνωση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα.

Από κει και έπειτα, η ζωή του οδηγείται στην κατάπτωση...

Η ταινία στο .youtube
https://www.youtube.com/watch?v=WpPe8nHC4cM

La petite marchande d'allumettes (1928)

La petite marchande d'allumettes (1928)

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Του Jean Renoir

Στο ρόλο της φτωχής πωλήτριας σπίρτων,
η Catherine Hessling.
Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Ασχολήθηκε με διάφορα ο Hans Christian Andersen, συγγραφέας μυθιστορημάτων, θεατρικών παραστάσεων, ταξιδιωτικών περιγραφών, κ.α. Ποιο γνωστός όμως έμεινε για τα παραμύθια του. Ένα και από τα πλέων συγκινητικά ήταν το: ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ, που δημοσιεύτηκε στις 18 Νοέμβρη του 1845. Σ’ αυτό μας παρουσιάζει την κατάφορη κοινωνική αδικία του 19^ου αιώνα, όπου από την μια υπάρχει μια κοινωνική τάξη που ζει στην άνεση και την χλιδή και από την άλλη φτωχά πλάσματα που προσπαθούν να επιβιώσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Ένα κοριτσάκι που ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, στέλνεται από τους δικούς του παραμονή πρωτοχρονιάς, ρακένδυτο και με ακατάλληλα παπούτσια στους χιονισμένους δρόμους μιας βοριοευρωπαϊκής μεγαλούπολης για να πουλήσει σπίρτα. Τους περαστικούς φαίνεται να τους απασχολεί η προετοιμασία της εορτής και αδιαφορούν για την πεινασμένη και παγωμένη από το κρύο μικρούλα. Μην έχοντας πουλήσει ούτε ένα κουτί σπίρτα και φοβούμενη να επιστρέψει άπραγη στο σπίτι της, ξαπλώνει απελπισμένη επάνω στο χιόνι! Τότε της έρχεται η ιδέα να ανάψει ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Από την πείνα και την παγωνιά παθαίνει παραισθήσεις.

Μέσα από την φλόγα του σπίρτου βλέπει μορφές αγαπημένων της προσώπων, όπως τις γιαγιάς της, που δεν ζουν πλέον. Το σπίρτο όμως καίγεται και για να συνεχίσει να βλέπει τα οράματα, ανάβει το ένα σπίρτο μετά το άλλο μέχρι που εξαντλούνται όλα και ο θάνατός της θα δώσει τέλος στις κακουχίες της.

Λάτρης του Hans Christian Andersen ο σκηνοθέτης Jean Renoir, μετέφερε στην μεγάλη οθόνη το  παραμύθι αυτό. Την εποχή που άλλοι σκηνοθέτες πειραματίζονταν με τον ήχο, βάζοντας τους ηθοποιούς να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους και να προσπαθείται εκ των υστέρων ο συγχρονισμός, ο Jean Renoir δεν έπεσε σ’ αυτή την παγίδα και δημιούργησε μια κλασική βωβή ταινία μικρού μήκους. Στην αρχή του έργου παραμένει πιστός στα γραφόμενα του Άντερσεν με το μόνο του μεγάλο ατόπημα να δώσει το ρόλο της μικρούλας στην τότε γυναίκα του Catherine Hessling. Η γυναίκα μπορεί να είχε ταλέντο αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονταν με την αθώα μικρούλα του παραμυθιού. Απέδωσε την πωλήτρια σπίρτων με διαφορετικό ύφος απ’ ότι είχε φανταστεί ο Άντερσεν. Π.χ. ναι μεν οι περαστικοί προσπερνούν την νεαρή (όχι πλέων μικρούλα) αδιάφορα, ορισμένοι όμως ρίχνουν και διερευνητικές ματιές επάνω της, καθότι είναι έφηβη και όχι κοριτσάκι.

Από κει και πέρα όμως ο Renoir μας παρουσιάζει την ιστορία με την δική του άποψη. Εμπνευσμένος από τον Georges Méliès, μας παρουσιάζει απίθανα για την εποχή τρυκ. Η κοπέλα ανάβει μεν τα σπίρτα για να ζεσταθεί, αλλά τα οράματά της δεν είναι αγαπημένα της πρόσωπα που της λείπουνε, αλλά αυτό που κάθε παιδί ονειρεύεται τέτοιες γιορτινές μέρες. Χριστουγεννιάτικα δέντρα και παιχνίδια!

Βρίσκεται μάλιστα σε ένα παιχνιδάδικο όπου τα παιχνίδια ζωντανεύουν και επιδίδονται σε ακροβατικές και χορευτικές φιγούρες μαζί της.

Ιδίως όμως από τα ξύλινα στρατιωτάκια ένας αξιωματικός ζωντανεύει και ανθρωποποιείται τελείως. Μετατρέπεται σε γοητευτικό νεαρό που σερβίρει και χορεύει με την νεαρή. Επειδή όλα το όνειρα τελειώνουν κάποτε, μια απαίσια φιγούρα εμφανίζεται ξαφνικά που δηλώνει ότι είναι ο θάνατος και έχει έλθει για την νεαρή. Τότε αυτή με τον νεαρό θαυμαστή της καλπάζουν προς τους ουρανούς, ενώ το άψυχο κορμάκι της κείτεται στο χιόνι.

Boudu sauvé des eaux (1932)

Boudu sauvé des eaux (1932)

Ο Μπουντί Σώθηκε

Σκηνοθεσία και σενάριο: Jean Renoir

Παίζουν: Michel Simon, Marcelle Hainia, Sévérine Lerczinska, κ.α.

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο


Με την λέξη Clochard  χαρακτηρίζουν στα Γαλλικά τους τύπους που ζουν άστεγοι, που δεν δουλεύουν, που είναι ευχαριστημένοι να βρίσκουν ένα κομμάτι ψωμί και ένα μπουκάλι κρασί, αλλά δεν έχουν σχέση με τους προλετάριους που έμειναν άνεργοι, ούτε με τους σημερινούς νεόπτωχους που έμειναν άστεγοι λόγο της κρίσης, αλλά είναι ο ενσυνείδητος τρόπος ζωής τους. Στα Αγγλικά λέγονται tramp

και στα Γερμανικά Gammler. Στα Ελληνικά αναφέρονται πολλές φορές απλά «Αλήτες» ή από μερικούς «Τρωγλοδύτες». Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δόκιμος αυτός ο όρος. Γενικά ήταν και είναι τύποι που μέμφονται το κοινωνικό σύστημα, παρουσιάζονται ως αντικομφορμιστές, αλλά δεν προτείνουν νέες λύσεις. Αρκούνται να το αρνούνται απλά, αλλά να ζουν παρασιτικά μέσα σ’ αυτό. Είναι αυτοί που οι Γερμανοί αποκαλούν luben proletariat. Σήμερα μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε σαν πρώιμους Χίπη.

Όταν ο σπουδαίος ηθοποιός Michel Simon (Αταλάντη, η Σκύλα κλπ) που έπαιξε τον ρόλο του Clochard Boudu  στο θέατρο ζήτησε από τον Renoir να το κάνουν ταινία, αυτός βρέθηκε προ διλλήματος διότι δεν κατανοούσε τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει. Τότε ξαφνικά είδε τον Michel Simon ως τον τέλειο Clochard και εμπνεύστηκε να γράψει αυτός το σενάριο.

Οι εποχές ώμος ήταν διαφορετικές. Η σάτιρα εναντίων του μικροαστισμού δεν συγχωρέθηκε από το κατεστημένο με αποτέλεσμα η ταινία να γνωρίσει εμπορική αποτυχία.

Για το σενάριο να πούμε τα εξής:

Ο Boudu, συνειδητοποιημένος Clochard, βαριεστημένος με τη ζωή που ζει και απογοητευμένος με την απώλεια του σκύλου του, πέφτει στον ποταμό Σηκουάνα για να θέσει τέρμα στη ζωή του.

Η τύχη το θέλησε και την ενέργειά του αυτή την είδε κάποιος κος Λεστινγουά, ο οποίος έπεσαι στο ποτάμι και τον έσωσε.

Ο κος Λεστινγουά είναι ένας φιλελεύθερος βιβλιοπώλης που ζει με την σύζυγο και την νεαρή υπηρέτριά του την οποία έχει και ερωμένη. Η σύζυγος προφανώς στερημένη σεξουαλικά, μια και τις δυνάμεις του ο μεσόκοπος κος Λεστινγουά τις σπαταλά με την νεαρή υπηρέτρια,  ξεσπά κάνοντας την αυστηρή και ξινή μικροαστή.

Ο κος Λεστινγουά δεν αρκείται στην διάσωση του Boudu, αλλά τον φέρνει σπίτι του

για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Δεν αρκείται όμως σ’ αυτό. Αποφασίζει να τον κρατήσει σπίτι του με σκοπό να προσπαθήσει να ον εκπολιτίσει,

όποτε τότε συμβαίνουν όλα τα κωμικά γεγονόταα.

Ο άξεστος και αδιάφορες ως προς τις αστικές συνήθειες νοοτροπία, δεν είναι διευθετημένος να εκπολιτιστεί.

Η τύχη το θέλησε ώστε να γίνει νικητής του κρατικού λαχείου. Ο κος Λεστινγουά δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τον παντρεύει με την υπηρέτρια για να επωφεληθεί από την παραμονή και των δύο στο σπίτι του.

Η σύζυγος εντωμεταξύ έπεσε σεξουαλικό θύμα της επίθεσης του Boudu, αλλά καθόλου δεν της κακοφάνηκε. Στερημένη όπως θα έπρεπε να ήτανε, είδε ξαφνικά φως!  Την ημέρα της γιορτής για το γάμο, ο Boudu την κοπανάει, επιστρέφει στην ζωή που προτιμά και αφήνει κυρά και υπηρέτρια στα κρύα του λουτρού!

Με το φινάλε θέλει να μας δείξει η ταινία ότι οι διάφοροι Clochard  δεν είναι θύματα της κοινωνικής αδικίας, αλλά ζουν έτσι από επιλογή τους.

La bête humaine (1938)

La bête humaine (1938)

Το ανθρώπινο κτήνος

 

Σκηνοθέτης: Jean Renoir

Από το μυθιστόρημα του Émile Zola

Παίζουν: Jean Gabin, Julien Carette και Simone Simon

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Από την εποχή που οι αδελφοί Λιμιέρ παρουσιάζουν το τραίνο να εισβάλει στο σταθμό Ciotat και ο κινηματογράφος να εισβάλει αμετάκλητα στη ζωή μας, . από την εποχή του πρώτου γουέστερν (Η Μεγάλη Ληστεία του Τραίνου), από την εποχή του «Στρατηγού» με τον Μπάστερ Κίτον και πολλών ακόμη άλλων επιτυχιών, το τραίνο ασκεί μία ξεχωριστή γοητεία στην νέα αυτή μορφή τέχνης. Η τεράστια δύναμη της ατμομηχανής, το σιδερένιο φίδι που διασχίζει αγέρωχο κοιλάδες, πεδιάδες και ερήμους, γοητεύει τους θεατές της νέας αυτής τέχνης.

 

Από τον κανόνα δεν μπορούσε να εξαιρεθεί και η μεταφορά του έργου του Εμίλ Ζολά «Το Ανθρώπινο Κτήνος» στην οθόνη από τον σκηνοθέτη- μάγο Jean Renoir. Ο σκηνοθέτης αυτός, σαν ένας εικαστικός καλλιτέχνης, χειρίζεται τις αποχρώσεις του φωτισμού ακόμη και στα νυχτερινά πλάνα και μας μεταφέρει σε ένα Χυτσοκικό πεδίο. Δεν είναι υπερβολή να επαναλάβω αυτό που είπα και παλαιότερα ,ότι ο άνθρωπος αυτός δίδει τον εντύπωση ότι κατέβηκε από άλλο προηγμένο πλανήτη, για να διδάξει στους γήινους τον κινηματογράφο.
Κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Jacques Lantier (Jean Gabin), ένας μηχανοδηγός του τραίνου, που ως ήρωας αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας από την οικογένεια των Ατρειδών, πιστεύει στην κληρονομικότητα και ότι αυτός θα πληρώσει για τα λάθη των μέθυσων προγόνων του που από το πολύ μεθύσι τους του μόλυναν το αίμα του με αποτέλεσμα να παθαίνει κρίσεις τρέλας που μπορούν να τον οδηγήσουν στο φόνο.

Για πολλούς αυτή είναι η καλλίτερη ερμηνεία στην καριέρα του Jean Gabin.

Το άλλο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο σταθμάρχης Roubaud (Fernand Ledoux), που η αρρωστημένη του ζήλια του τον κάνει να δολοφονήσει κάποιον που προέρχεται από το ερωτικό παρελθόν της γυναίκας του.

 

Και φθάνουμε στην πέτρα του σκανδάλου, την σύζυγο του Roubaud και ερωμένη του Lantier. Είναι η Séverine Roubaud (Simone Simon), η μοιραία γυναίκα σε αυτό το φιλμ-νουάρ. Δεν είναι όμως ο τύπος της fame fatal που συναντάμε συνήθως σε αυτά τα έργα, δηλαδή η έμπειρη και αισθησιακή γυναίκα που με την γοητεία της ξελογιάζει τους άνδρες και τους κάνει υποχείριό της, αλλά η φαινομενικά; αγνή και ταλαιπωρημένη παιδούλα που είναι θύμα των περιστάσεων και ψάχνει άνδρες που έλκονται από αυτό τον τύπο της γυναίκας για να τους κάνει να εξυπηρετήσουν τους άνομους σκοπούς της που φθάνουν μέχρι και το φόνο του συζύγου.

Μια και δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD η ταινία αυτή, μετέφρασα τους υπότιτλους και θα τους βρείτε εδώ ή εδώ.

Υπόψη ότι αργότερα, το 1954, η ταινία ξαναγυρίστηκε από τους Αμερικανούς με τον τίτλο «Human Desire» και μάλιστα με σκηνοθέτη τον Fritz Lang!

Στο παράνομο ζευγάρι πρωταγωνιστούν ο Glenn Ford και η Gloria Grahame. Στο ρόλο του ζηλιάρη συζύγου ο Broderick Crawford. Το έργο όμως αυτό συγκρινόμενο με αυτό του Ρενουάρ είναι κατώτερο. Ο Glenn Ford είναι αποστασιοποιημένος και ψυχρός σε σχέση με τον Jean Gabin. Είναι δηλαδή εντελώς Αμερικανός, η δε Gloria Grahame αν και πιο σεξουαλική και περισσότερο κοντά στον τύπο της κλασικής fame fatal, δεν ικανοποιεί περισσότερο από την είναι Simone Simon.
Πάντως Fritz Lang είναι αυτός και δεν μπορούμε να πετάξουμε το έργο του στα σκουπίδια. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μία διαφορετική προσέγγιση του μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά.

Partie de campagne (1936)

Partie de campagne (1936)

 ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ

 

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Guy de Maupassant, Jean Renoir

Παίζουν: Sylvia Bataille, Jane Marken και ο Georges D'Arnoux

Το θέμα της ανεκπλήρωτης αγάπης έχει πολλές φορές απασχολήσει την λογοτεχνία και τον κινηματογράφο.
Η νουβέλα του του Γκυ Ντε Μωπασάν ευτύχησε να απασχολήσει τον Ζαν Ρενουάρ. Ο ίδιος μάλιστα παίζει τον ρόλο του πανδοχέα!

Πολλά θα διαβάσετε για την μικρή διάρκεια του έργου. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο μεγάλος αυτός δημιουργός δεν χρειάστηκε παραπάνω από 40 λεπτά για να αποδώσει το αριστούργημα του.. Μερικοί θα το αποκαλέσουν το μισοτελειωμένο αριστούργημα του Ρενουάρ. Ίσως μάλιστα η φυγή του Ρενουάρ στην Αμερική λόγο του πολέμου να έδωσε τροφή για διαφωνίες του δημιουργού με τους παραγωγούς και τους αιθουσάρχες. Όλα όμως έλαβαν τέλος με την λήξη του πολέμου και με το ξαναμοντάρισμα του έργου με τις οδηγίες του σκηνοθέτου.
Το έργο έχει την διαχρονική αξία του και δικαίως κοσμεί τις στήλες των αριστουργημάτων του παγκοσμίου κινηματογράφου.

Υπάρχουν και μερικοί που θα σας προτείνουν να μην δείτε αυτό το έργο αν είναι να ξύνετε παλιές πληγές. Και σας ρωτώ: Ποιος έζησε πραγματική ζωή, αν δεν έχει ζήσει κάτι από αυτά;
Το Έργο δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα, τους υπότιτλους όμως που ετοίμασα θα βρείτε εδώ ή εδώ.
http://www.opensubtitles.org/en/subt...de-campagne-el

La regle du jeu (1939)

La regle du jeu (1939)

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, Carl Koch

Παίζουν: Marcel Dalio, Nora Gregor and Paulette Dubost

Αν δείτε για πρώτη φορά το: Ο κανόνας του Παιχνιδιού, του μεγάλου Jean Renoir, θα σας έρθουν σίγουρα στο μυαλό δύο ταινίες του Λουίς Μπουνιουέλ:
Ο Εξολοθρευτής Άγγελος και το Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας.
Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά
Ο Renoir ασχολείται αποκλειστικά με τον ρεαλισμό και καθόλου, μα καθόλου με τον σουρεαλισμό.

 

Βάζοντας με τον ανεπανάληπτο τρόπο, αυτόν που πολύ καλά γνωρίζει, τους φακούς του να κινηματογραφούν χωρίς συμβολισμούς και χωρίς αλληγορίες, την πραγματικότητα, καταφέρνει να ξεβρακώσει πολύ πειστικά την μπουρζουαζία.
Αν και ταινία του 1939, για πολλούς είναι μέσα στις 10 καλλίτερες ( εγώ για να αποφύγω τις υπερβολές θα έλεγα στις 100 καλλίτερες ) ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η ταινία μας περιγράφει τη φιλοξενία που παρέχει ένας κόμης σε καλεσμένους του, που περιλαμβάνει από κυνήγι μέχρι γεύματα και πάρτι. Ατό που απασχολεί τους αργόσχολους θαμώνες είναι οι ίντριγκες και ερωτικές μηχανογραφίες.
Χαρακτηριστικό της επιφανειακής ευγένειας είναι ότι μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό ακόμα και όταν φιλονικούν και βρίζονται. Αξιόλογο είναι ακόμα το ότι δεν αρκούνται να μιλάνε στον πληθυντικό μεταξύ τους μόνο οι σύζυγοι με τις συζύγους, αλλά και οι εραστές με τις ερωμένες! Κρίμα που οι ηθική την εποχή του γυρίσματος της ταινίας δεν επέτρεπε στον φακό να παρακολουθήσει τις ερωτικές συνευρέσεις τους, για να δούμε πως ένας βιτσιόζος εραστής θα απευθυνόταν ευγενικά στην ερωμένη του λέγοντάς της: Θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου επιτρέψετε να σας... Θα μπορούσατε αν δεν σας κάνει κόπο να μου... κλπ.

Το υπηρετικό προσωπικό, μιμούμενο τα αφεντικά που τα θεωρεί ανώτερους και ανθρώπους υπόδειγμα, τους ανταγωνίζονται δημιουργώντας μεταξύ τους παρόμοιες καταστάσεις.

 

Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση που μας μεταφέρει διαρκώς από τον ρεαλισμό στο κωμειδύλλιο, από το μελόδραμα στη φάρσα και από την κωμωδία στην τραγωδία. Ή τραγωδία όμως γίνεται αισθητή μόνο σε μας τους απλούς ανθρώπους. Γι αυτούς της ανώτερης τάξης είναι ένα απλό ατυχές γεγονός, που καθόλου δεν θα τους εμποδίσει από την άλλη κιόλας ημέρα να σχεδιάζουν την επόμενή τους διασκέδαση.

Ο Jean Renoir σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά το έργο αυτό, γελοιοποίει διακριτικά τους ήρωες χωρίς να μας προκαλεί ζήλια ή μίσος εναντίον τους, αλλά μόνον οίκτο για την κενότητά τους. Το απέριττο τοπίο, το μεγαλοπρεπές κτίριο και τα πλούσια σκηνικά κάνουν τους ήρωες να φαίνονται ασημαντότεροι μέσα στα φανταχτερά τους ρούχα. Ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό βάθος και ένα καταπληκτικό μοντάζ δίνουν στην ταινία την μεγαλοπρέπεια που της ταιριάζει.

 

Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, όπως συμβαίνει συχνά, δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης την εποχή που ζούσε. Έπρεπε να βρεθούν αργότερα φωτισμένοι γνώστες για να πουν ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να ήλθε από άλλο προηγμένο πλανήτη, για να διδάξει στους γήινους την τέχνη του σινεμά.

 

Άλλη μία αριστουργηματική ταινία που δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα