TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

  

Σκηνοθεσία: Robert Gordon

Σενάριο: Stephen Lord, Edgar Rice Burroughs

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 39min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Mike Henry: Tarzan

Rafer Johnson: Nagambi

Aliza Gur: Myrna

Steve Bond:            Erik

Ron Gans: Ken

Edward Johnson:   Buhara

 

Δεν του βγήκε του Sy Weintraub η ταινία. Ο Mike Henry κάνει τον Jock Mahoney να φαντάζει μπροστά του ως 4 φορές καλύτερος, στον ρόλο του Ταρζάν. Πήγαν πολλά στραβά από εξαρχής. Αν και δεν αναφέρονται στους συντελεστές(ως συμπαραγωγός χώρα είναι η Ελβετία…), με ένα πιο προσεκτικό βλέμμα θα παρατηρήσει κανείς ότι τα εξωτερικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Βραζιλία. Οι Βραζιλιάνοι τεχνικοί που συμμετείχαν στο φιλμ ήταν αρκετοί, με την διακριτική παρουσία – επίβλεψη των Ιταλών. Αυτό το… πάντρεμα, ήταν που άλλαξε σχεδόν τα πάντα στην ταινία, κάνοντας την τελικά να επιπλέει στα θολά νερά του Αμαζονίου, σαν ακυβέρνητη σχεδία…

Μακράν η πιο κοντά στο trash ταινία του Ταρζάν (έχει και ψήγματα καλτ δεν λέω). Κάπου εδώ ο Αμερικανός παραγωγός έχασε την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Mike Henry (αν το έκανε νωρίτερα θα γλυτώναμε όλοι χρόνο και όχι μόνον). Μετριότατο το αποτέλεσμα, που μάλλον γελοιοποιεί τον ήρωα, βάζοντας τον να ξεστομίζει ανόητους διαλόγους, σε μια άνευρη και χλιαρή περιπέτεια.

Το ημερολόγιο σημειώνει: Μάιος του 1968. Κι ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς την δεκαετία του ’70, ο άρχοντας της ζούγκλας κινηματογραφικά είναι γυμνός, απροστάτευτος από κάθε μορφής εξέλιξη (τεχνική και όχι μόνον), αφελής και άβουλος. Περισσότερο παραπαίει, παρά βγάζει πυγμή και δύναμη χαρακτήρα. Από έναν πρώην παίκτη του Αμερικάνικου φούτμπολ, κανείς δεν έχει(ούτε και είχε το ’68), την απαίτηση να προσδώσει με την «ερμηνεία» του επιπλέον δυναμική στον χαρακτήρα που ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη. Μέχρις εδώ καλά.

            Από εκεί κι έπειτα όμως, είναι απορίας άξιο πως ένας τόσο έμπειρος παραγωγός όπως ο Sy Weintraub, με παραστάσεις από τις περισσότερες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές του Ταρζάν, υπέπεσε στο σινέ ατόπημα να γυρίσει τρία φιλμ μαζί του. Ένα άλλο στοιχείο, ενδεικτικό της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε η παραγωγή(στο ύφος του «πάμε για άλλο ένα τώρα που γυρίζει»), είναι το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε αμέσως μετά το Tarzan and the Great River, με διαφορά ελάχιστους μήνες, στον ίδιο τόπο(Βραζιλία). Λες και κάποιος(;) πίεζε τον Weintraub να φιλμάρει κατά ριπάς. Αδιανόητα σφάλματα για ανθρώπους με πορεία στον χώρο και, για στούντιο όπως αυτά της Paramount Pictures, που μέχρι τότε είχαν δείξει μια στοιχειώδη σοβαρότητα…

            Ούτε οι αθλητές του δεκάθλου, τα αδέλφια Rafer και, Ed Johnson, ούτε η πανίδα της Αφρικής που έμπαινε σφήνα(ελέω μοντάζ), στα γυρισμένα στην Βραζιλία πλάνα, ούτε το εξαιρετικό χωριό των Ζαγκούντα που στήθηκε για τις ανάγκες του φιλμ(πολύ καλή η δουλειά εδώ των σκηνογράφων), είναι ικανά να σώσουν την κατάσταση. Το σενάριο θυμίζει τρύπια πιρόγα που μπάζει από παντού. Ότι να’ ναι. Ο φουκαράς γιός του αρχηγού(ο καλός), με το όνομα που του έδωσαν προκαλεί μειδίαμα στους συμπατριώτες μας, παραπέμποντας ευθέως στα γνωστά χαλιά διάσημης τηλεπερσόνας. Εντάξει, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, οι άνθρωποι το ’68 αγνοούσαν την ύπαρξη της. Όπως και να’ χει πάντως, τα αρνητικά είναι τόσα πολλά, που πνίγουν την παραγωγή. Το λευκό αγόρι(Steve Bond), δεν έχει καμία σχέση με έφηβο που επέζησε 7 χρόνια μόνος και αβοήθητος στη ζούγκλα. Περισσότερο φέρνει στο νου ανήλικο που φιλμάρουν οι γονείς του τα καμώματα του κανακάρη τους στον κήπο, εν αγνεία του. Αδύνατον να μην γελάσει κανείς με το γελοίο χτένισμα και τις ατάκες Β’ δημοτικού που του έδωσαν για σενάριο. Ο μόνος που στέκεται στο ύψος του, είναι ο κακός αδελφός(το φιλμ θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως εκδοχή του Κάιν – Άβελ στη ζούγκλα). Μετά από αυτόν… το χάος.

Ευθύνες έχει και ο σκηνοθέτης, Robert Gordon. Μπορεί να μην συγκαταλέγεται μεταξύ των διάσημων συναδέλφων του, όμως μπορούσε να διαχειριστεί κάπως καλύτερα το φιλμ. Έχοντας στο νου το “Black Zoo”(1963), δεν μπορώ να καταλάβω πως αφέθηκε κι εκείνος σε μια τέτοια κατρακύλα καριέρας. Σημειωτέων, ότι το “Tarzan & the jungle boy” τον έθαψε ως σκηνοθέτη. Το ’71 έκανε το “The gatling gun” και μετά έθεσε εαυτόν εκτός επαγγέλματος. Η Aliza Gur στον ρόλο της φωτορεπόρτερ είναι …για τα θηρία! Η Ισραηλινή ηθοποιός – ιέρεια των καλτ φιλμ του ’60 - πελαγοδρομεί! Δείχνει πολύ άβολα στα πλάνα, σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Μόνη σκηνή(και καλύτερη της ταινίας), που βγάζει υποκριτικές δυνατότητες, είναι όταν δέχεται καταιγισμό ακοντίων πίσω από ένα βράχο. Καλύτερα να την ντουμπλάριζαν στις υπόλοιπες! Όσο για τον Ron Gans – συνεργάτη της φωτορεπόρτερ – ευτυχώς που δεν έκανε πολλά φιλμ και αρκέστηκε να πηγαίνει ως θεατής στις αίθουσες! Όλοι κερδισμένοι βγήκαμε από την απόφαση του.

Η ταινία δεν αντέχει σε κριτική(θα το καταλάβατε φαντάζομαι ήδη), ούτε και φυσικά διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Μπορούσε όμως να είναι 100 φορές καλύτερη, αν η παραγωγή είχε έστω και την παραμικρή αξίωση από αυτήν. Το να δίνεις διαλόγους στον Ταρζάν, μέσα από τους οποίους εξηγεί στο λευκό αγόρι της ζούγκλας ότι το λούνα πάρκ είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει και, όχι να συμβιώνει με τα άγρια θηρία, μάλλον απαξιώνει την δημιουργία του Edgar Rice Burroughs. Απορώ πως οι απόγονοι του δεν έκαναν μήνυση στην Paramount Pictures για αυτήν την δυσφήμηση ουσιαστικά. Στην Ελλάδα προβλήθηκε ως είχε, «Ο Ταρζάν και το παιδί της ζούγκλας», ίσως επειδή ο μεταφραστής να μην άντεχε στην ιδέα πως έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι πιο ευφάνταστο. Τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Ο Ταρζάν εκδράμει στην ανεξερεύνητη περιοχή των Ζεγκούντα, συντροφιά με δύο φωτορεπόρτερ που αναζητούν την δημοσιογραφική αναγνώριση. Σκοπός τους να βρουν το λευκό αγόρι που χάθηκε πριν κάποια χρόνια στη ζούγκλα, όταν αναποδογύρισε το κανό και πέθανε ο γεωλόγος πατέρας του. Εκεί τους περιμένει μια άνευ προηγουμένου κόντρα μεταξύ δύο αδελφών, που διεκδικούν το χρίσμα του αρχηγού της φυλής…