DELICATESSEN 1991
Ντελικατέσεν
Σκηνοθεσία: Marc CaroJean, Pierre Jeunet
Σενάριο: Marc
CaroJean, Pierre Jeunet
Είδος: Comedy, Crime, Horror ΔΕ 90, Γαλλικά ΔΕ 90
Διάρκεια: 1h 39m
Γλώσσα: Γαλλικά
Παίζουν:
Pascal
Benezech: Tried to Escape
Dominique Pinon:
Louison
Marie-Laure
Dougnac: Julie Clapet
Jean-Claude
Dreyfus: Clapet
Karin Viard: Mademoiselle Plusse
Ticky Holgado: Marcel Tapioca
Anne-Marie
Pisani: Madame Tapioca
Η ταινία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία
στη μεταποκαλυπτική Γαλλία μετά την καταστροφή. Σε μια απομονωμένη πολυκατοικία
οι άνθρωποι ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα τρόφιμα είναι δυσεύρετα και
χρησιμοποιούνται επίσης και ως νόμισμα. Στο ισόγειο βρίσκεται ένα κρεοπωλείο,
το οποίο διευθύνει ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας, ο Κλαπέ (Ζαν-Κλωντ
Ντρεϊφύς), ο οποίος δημοσιεύει αγγελίες για θέσεις εργασίας στην εφημερίδα
Σκληροί Καιροί και έτσι προσελκύει στο κτήριο θύματα, τα οποία δολοφονεί και το
κρέας τους το πουλάει στους ενοικιαστές του.
Μετά τη δολοφονία του τελευταίου εργαζομένου, ο άνεργος
κλόουν τσίρκου Λουιζόν (Ντομινίκ Πινόν) προσλαμβάνεται στην κενή θέση του
συντηρητή του κτηρίου. Συναντά την κόρη του Κλαπέ Ζυλί (Μαρί-Λωρ Ντουνιάκ) με
την οποία αναπτύσσει ρομαντικό ειδύλλιο. Ο Λουιζόν αποδεικνύεται ιδιαίτερα
ικανός στη δουλειά του και ο χασάπης δεν βιάζεται να τον σκοτώσει πολύ γρήγορα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρκετοί από τους ενοικιαστές συμπαθούν τον
Λουιζόν, άλλοι όμως ανησυχούν περισσότερο για την ασφάλειά τους και την ανάγκη
τους για κρέας. Έχοντας επίγνωση των κινήτρων του πατέρα της, η Ζυλί κατεβαίνει
στα αποχετευτικά δίκτυα και έρχεται σε επικοινωνία με τους Τρωγλοδίτες, μια
ομάδα χορτοφάγων ανταρτών που ζουν στα έγκατα της γης, τους οποίους πείθει να
βοηθήσουν στη διάσωση του Λουιζόν.
Κατά τη διάρκεια της σφαγής μιας ηλικιωμένης γυναίκας, οι
Τρωγλοδίτες επιτίθενται αλλά απωθούνται και ο Κλαπέ με τους ενοικιαστές εισβάλλει στο δωμάτιο του Λουιζόν
σε μια προσπάθεια να τον δολοφονήσει. Το ζευγάρι καταφέρνει να σωθεί και ο
Κλαπέ επιστρέφοντας σκοτώνεται μόνος του κατά λάθος. Στο τέλος, ο Λουιζόν και η
Ζυλί παίζουν μουσική μαζί στην οροφή της ήσυχης πλέον πολυκατοικίας.
Το μαύρο χιούμορ στρωμένο σαν κατράμι σε όλο της το μήκος, η αχαλίνωτη φαντασία, η καρτουνίστικη αισθητική, ο ξέφρενος ρυθμός, η εκπληκτική χρωματική παλέτα (δια χειρός του Ντάριους Κόντζι), τα ευρηματικά ειδικά εφέ, το πανέξυπνο σενάριο, τα εξαίσια σκηνικά και κοστούμια και οι χαρακτήρες-καρικατούρες, βγαλμένοι θαρρείς από τα πιο δυσοίωνα κόμικς, αποτελούν τα υλικά μιας αλλόκοτης ταινίας, που ζωντανεύει έναν, κυριολεκτικά, εξωφρενικό, κόσμο.
