She's Alive! Creating the Bride of Frankenstein 1935

She's Alive!

Creating the Bride of Frankenstein

Είναι ζωντανή!

Δημιουργώντας τη νύφη του Φρανκενστάιν 

Σκηνοθεσία: David J. Skal

Σενάριο: David J. Skal

Είδος: Documentary, Horror, Boris Karlof - Bela Lougosi

Διάρκεια: 39m

Γλώσσα: Αγγλικά:

Εμφανίζονται οι:

Joe Dante

Christopher Bram

Scott MacQueen

Bob Madison

Sara Karloff

Clive Barker

Paul M. Jensen

Bill Condon

Gregory W. Mank

Αυτό το ντοκιμαντέρ εμφανίζεται τόσο στη συλλογή της Universal Classic Monster Collection για τη Νύφη του Φρανκενστάιν (1935) όσο και στο DVD της συλλογής Monster Legacy για τον Φρανκενστάιν (1931).

Άλλο ένα φοβερό ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε αρχικά όταν το BRIDE OF FRANKENSTEIN κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε DVD το 1999, αλλά έκτοτε έχει επανακυκλοφορήσει με την ταινία αμέτρητες φορές τώρα. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσατε να παρακολουθήσετε κάθε χρόνο και να μην κουραστείτε ποτέ, καθώς το ντοκιμαντέρ κάνει καταπληκτική δουλειά στη συζήτηση της ταινίας καθώς και όλων των προβλημάτων με την προ και μετά την παραγωγή. Ο Joe Dante φιλοξενεί και παίρνει συνεντεύξεις με τους Rick Baker, Dwight David Frye, Paul Jensen, Bill Condon, Clive Barker, Sara Karloff, Scott MacQueen και Gregory Mank. Όλες οι συνεντεύξεις έχουν ενδιαφέρουσες επιλογές και λένε μερικές καταπληκτικές ιστορίες. Για μένα το πιο ενδιαφέρον από την ταινία είναι αυτό που λείπει. Μαθαίνουμε για την υποπλοκή που ασχολείται με τον χαρακτήρα Dwight Frye, η οποία προφανώς άξιζε περίπου δέκα λεπτά. Μαθαίνουμε και κάποιες άλλες σκηνές που κόπηκαν λόγω των λογοκριτών. Είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι αν ο James Whale είχε συμφωνήσει να κάνει την ταινία νωρίτερα, τότε μάλλον δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε για όλες τις επεξεργασίες, καθώς ο Κώδικας Παραγωγής δεν τέθηκε πλήρως σε ισχύ μέχρι το 1934. ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του BRIDE. Ο Μπέικερ λέει μερικές εξαιρετικές παρατηρήσεις σχετικά με τη διαφορά στο μακιγιάζ για τον Κάρλοφ και το τέρας και η κόρη του Κάρλοφ μοιράζεται μερικές όμορφες αναμνήσεις από ιστορίες που της είπε ο πατέρας της. Μερικά από τα παιδιά που πήραν συνέντευξη είχαν κάποια στιγμή μιλήσει με την Έλσα Λάνκαστερ, οπότε είναι υπέροχο να ακούσουμε τη γνώμη τους για την ταινία. Πολλοί από τους ειδικούς και τους θαυμαστές εδώ αποκαλούν το BRIDE OF FRANKENSTEIN μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου και απλώς μια από τις καλύτερες ταινίες ανεξάρτητα από το είδος. Σίγουρα θα πρέπει να συμφωνήσω ότι αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθετε κάποια άλλα πράγματα για την παραγωγή. 

La Jetee 1962

 

La Jetee 1962

Σταθμός Αποχαιρετισμού

Σκηνοθεσία: Chris Marker

Σενάριο: Chris Marker

Είδος: Action, Documentary, Romance, Science Fiction, Γαλλικά

Διάρκεια: 00:28

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Négroni: Narrator

Hélène Chatelain: The Woman

Davos Hanich: The Man

Jacques Ledoux: The Experimenter

André Heinrich

 

Στο Παρίσι, μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, οι λιγοστοί επιζήσαντες έχουν ελλείψεις σε φάρμακα, φαγητό και πηγές ενέργειας, γι`αυτό αποφασίζουν να στείλουν έναν άνθρωπο στο παρελθόν με την μηχανή του χρόνου για να τους φέρει προμήθειες.

Δίπλα δίπλα με το 12 Monkeys, το ιδιοφυές La Jetee του Chris Marker, ένα φιλμ που σύμφωνα με τον Gilliam ενέπνευσε την ταινία του (ο Gilliam προσθέτει γελώντας ότι οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την διαφορά μεταξύ Inspired By και Based on). To La Jetee έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην μνήμη όσων το έχουν δει, μιας και πρόκειται για μια «ταινία» 28 λεπτών, η οποία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά (εκτός από ένα φευγαλέο πλάνο με κίνηση) από μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Η υπόθεση είναι σχεδόν η ίδια, μόνο που τη θέση του ιού έχει πάρει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και οι επιζώντες πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν ελλείψεις σε φάρμακα και πηγές ενέργειας. Έτσι, οι σκιώδεις επιστήμονες χρησιμοποιούν κρατούμενους ως «πρεσβευτές» στο παρελθόν και το μέλλον-αλλά κανείς δεν αντέχει το σοκ του ταξιδιού στο χρόνο. Ο ήρωάς μας (Davos Hanich), με το όνειρο του ανθρώπου που σκοτώνεται στο αεροδρόμιο είναι πιο κατάλληλος για το ταξίδι, μιας και η μνήμη του αυτή θα τον βοηθήσει να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει. To τολμηρό εγχείρημα του Marker, μινιμαλιστικό και υπνωτιστικό μέσω της ασπρόμαυρης απλότητάς του είναι ένα έργο τέχνης αποτελούμενο από μικρότερα-δηλαδή τις φωτογραφίες. Εναλλάσσοντας νεκρές φύσεις και τα εκφραστικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, ο Marker δίνει μια αξιοπρόσεκτη ροή στην διήγησή του (η οποία υποστηρίζεται και από την απόκοσμη φωνή του αφηγητή) και μέσα στα 28 λεπτά η ταινία εξελίσσεται με το βάθος ενός full feature film. Σε αντίθεση με το 12 Monkeys, το La Jetee κλίνει περισσότερο προς την «καταδικασμένη ιστορία αγάπης» μιας που ο Άντρας, αφού εκτελέσει την αποστολή του δραπετεύει ξανά στο παρελθόν για να ζήσει με την Γυναίκα (Helene Chatelain), με το φινάλε φυσικά να είναι η επιβεβαίωση της απαισιόδοξης μνήμης/προφητείας.

Δηλαδή: η αποβάθρα. Πρόκειται για τη μικρού μήκους ταινία του Γάλλου Chris Marker, η οποία αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του Terry Gilliam, τους 12 Πίθηκους. Το στόρι είναι περίπου το ίδιο. Βρισκόμαστε σε μια μελλοντική εποχή όπου το Παρίσι (και ο υπόλοιπος κόσμος) έχει καταστραφεί και οι άνθρωποι ζούνε κάτω απ` τη γη. Ξεκινάνε κάποια στιγμή πειράματα με το ταξίδι στο χρόνο για να δούνε πώς θα είναι το μέλλον της Γης! Για πειραματόζωο, διαλέγουν έναν κύριο που έχει μια έντονη εικόνα από το παρελθόν του σε μια αποβάθρα αεροδρομίου...

Το αξιοσημείωτο σ`αυτήν την ταινία του 1962 είναι το γεγονός ότι αποτελεί μια συρραφή φωτογραφιών, οι οποίες με τη βοήθεια του αφηγητή και κάποιων background ήχων σού δίνουν την αίσθηση της κινηματογραφικής ταινίας. Δηλαδή δεν υπάρχει καθόλου κινούμενη εικόνα (χμ, εκτός από 2-3 δευτερόλεπτα σε ένα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας). Κάτι σαν φωτο-ρομάντζο... Θα μου πείτε, είναι πιο εύκολο να δείξεις εικόνες του κατεστραμμένου Παρισιού δείχνοντας απλά εικόνες του Β` Παγκοσμίου Πολέμου! Όπως και να `χει, η ιστορία είναι ιδιοφυής και το όλο πείραμα, τελικά, είναι ενδιαφέρον.

 

Chronique d'un ete 1961

Chronique d'un ete 1961

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Σκηνοθεσία: Edgar Morin

Σενάριο: Jean Rouch

Είδος: Documentary, Γαλλικά

Διάρκεια: 01:25

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Angelo: Self

Nadine Ballot: Self

Catherine: Elle-même - une artiste

Céline: Elle-même - une étudiante

Régis Debray: Self

 

Γάλλοι κινηματογραφιστές παίρνουν τους δρόμους του Παρισιού το καλοκαίρι του 1960, και ρωτάνε περαστικούς αν είναι ευτυχισμένοι. Συζητάνε με γνωστούς και φίλους και παρακολουθούν συζητήσεις σπουδαστών και εργαζόμενων για την ζωή τους, τον πόλεμο, τη δουλειά. Τι χρειάζεται ο καθένας μας για να είναι ικανοποιημένος; Γίνεται να μας αρέσει η δουλειά μας; Μπορείς να έχεις ό,τι θες χωρίς λεφτά; Γάλλοι του Παρισιού και του Σεν Τροπέ μιλάνε για την καθημερινότητά τους. Πόσο λίγο διαφορετική είναι από τη δική μας, 50 χρόνια μετά;

Πανανθρώπινες αλήθειες, βαθιές σκέψεις, προβληματισμοί, πραγματικότητα. Ένα από τα κινηματογραφικά must-see. Κρίμα που δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο χρονικό, σε άλλο χρόνο και ίσως σε άλλο τόπο!

 

  

SALT OF THE EARTH 1954

SALT OF THE EARTH 1954

Το Αλάτι της Γης

Σκηνοθεσία: Herbert J. Biberman

Σενάριο: Michael Wilson

Είδος: Documentary, Drama

Διάρκεια: 1h 34min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Will Geer: Sheriff

David Bauer: Barton

David Sarvis: Alexander

Mervin Williams: Hartwell

Rosaura Revueltas: Esperanza Quintero

 

Βασισμένη στην πραγματική απεργία ενάντια στην αυτοκρατορία της εκμετάλλευσης ορυχείων στο Νέο Μεξικό, η ταινία καταδεικνύει την εκμετάλλευση των αμερικανο-μεξικανών εργατών και της γυναίκας εργάτριας που διεκδικεί ίσα δικαιώματα.

Η ταινία είναι η μοναδική επίσημα που έχει ποτέ απαγορευτεί στις ΗΠΑ λόγω μαύρης λίστας. Η απαγόρευση διατηρήθηκε καθ’ όλα τα 1950 κι ως το 1965. Σήμερα θεωρείται κρατικός θησαυρός!

Οι βασικοί που συμμετείχαν στην παραγωγή ήταν μέλη της διαβόητης Μαύρης Λίστας. Τα μέλη της παραγωγής είχαν μαζευτεί για γυρίσματα στην πόλη Σέντραλ του Νέο Μεξικό και μια επιτροπή πολιτών τους επισκέφτηκε. Πολύ απλά τους πέταξαν έξω από την πόλη. Έπειτα μεταφέρθηκαν στο Σίλβερ Σίτι και εκεί τους είπαν «φύγετε από την πόλη… ή θα φύγετε σε μαύρα κουτιά»!

Η ηθοποιός Rosaura Revueltas ήταν πολύ γνωστή στην χώρα της το Μεξικό. Αφού έπαιξε σε αυτή την ταινία, κατηγορήθηκε ως κομουνίστρια και απελάθηκε από τις ΗΠΑ. Ενώ συνέχισε να παίζει στην χώρα της, ποτέ δεν έκανε ξανά ταινία στις ΗΠΑ.

Τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του έργου έληξαν το 1982, αλλά κανείς από τους δημιουργούς ή τους απογόνους του δεν τα ανανέωσαν. Έκτοτε η ταινία είναι έκθετη σε κάθε εκμετάλλευση και μάλιστα δωρεάν.

Αν ο Herbert J. Biberman είχε επιπλέον δυνατότητες πέρα της αγωνιστικότητας του και του πάθους του, θα είχαμε ένα ασύλληπτο αριστούργημα. Όπως και να ‘χει είναι φάρος του αριστερού σινεμά των ΗΠΑ και πρωτοπόρος μιας άλλης σκέψης, όχι απαραίτητα κομουνιστικής. Γιατί αυτό που στην ΕΣΣΔ ήταν κατεστημένο, στις ΗΠΑ αφορούσε την απαγόρευση της ελευθερίας τού λόγου και συγκεκριμένα την γενική «απόκρυψη» ενός εργαζόμενου που δεν έχει ακόμα ούτε τα βασικά δικαιώματα, εν μέσο της ευτυχισμένης εποχής τού Άικ. Αν αυτά τα δύο είναι κατοχυρωμένα ως αυστηρώς κομουνιστικά, θα ήμουν κομουνιστής. Όμως, δεν είμαι…

 

Εύκολα θα μπορούσαμε να έχουμε μια ηθικοπλαστική ή προπαγανδιστική ταινία. Του εναντίον. Ο Biberman, πέρα από την σοσιαλιστική του τεχνική στην κάμερα, είναι επηρεασμένος άμεσα από τον ιταλικό νεορεαλισμό και το μεξικανικό δράμα. Υπάρχει και βαρύ δράμα, αλλά η ουσία βγαίνει από την αλήθεια κι όχι την επιτήδευση. Οι πολιτικοποιημένες του προθέσεις δεν αποκλίνουν για χάρη της τραγικότητας. Οι εργάτες της ταινίας δεν εκλιπαρούν, διεκδικούν με αστείρευτο πάθος και το δίκιο με το μέρος τους. Μάλιστα, είναι πολύ εύστοχη και ιστορικά ακριβής η αμφισβήτηση του μέσου εργάτη της εποχής προς την γυναίκα του. Αν ο Biberman ήθελε να μας πείσει με προπαγανδιστικά μέσα, θα έπλαθε «λευκούς αγγέλους» κι όχι άτομα με προκαταλήψεις.

Κάτι που δεν θα συναντήσουμε άλλη φορά στον αμερικανικό κινηματογράφο είναι η τόσο σαφή παραπομπή στο σινεμά της ΕΣΣΔ των πρώιμων χρόνων. Πλάνα του Sergei Eisenstein και του Aleksandr Dovzhenko αναπαρίστανται ατόφια στην ταινία, ακόμα και που κάποια άλλα είναι σαφώς ερασιτεχνικά. Κι ενώ είναι φανερή η δυσκολία της παραγωγής, οι δημιουργοί και οι ερασιτέχνες ηθοποιοί έχουν «κέφια». Αλλά πώς να μην έχουν; Αυτό παραπέμπει στα διάσημα λόγια του Orson Welles στον Τρίτο Άνθρωπο. Μιλάμε για ανθρώπους κυνηγημένους που, ως φυσικόν, έχουν αναγάγει τον πόλεμο τους σε αυθεντικό πάθος. Πάθος στον αγώνα τους, πάθος στην ταινία τους.

Μην μείνετε στο στείρο «αυτή η ταινία είναι για τους άλλους», το έργο δεν απευθύνεται μονοδιάστατα σε μία ιδεολογία. Είναι ένας «πρωτόγονος» Ken Loach που συνάντησε τον Roberto Rossellini στα γυρίσματα της Γης.

VIAGGIO IN ITALIA 1954

 

VIAGGIO IN ITALIA 1954

Ταξίδι στην Ιταλία

Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini

Σενμάριο: Vitaliano Brancati, Roberto Rossellini,

Colette, Antonio Pietrangeli

Είδος: Documentary, Drama

Διάρκεια: 1h 19mi

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Ingrid Bergman: Katherine Joyce

George Sanders: Alex Joyce

Maria Mauban: Marie

Anna Proclemer: La prostituta

Paul Muller: Paul Dupont

 

Ως προς τη δομή του, το Ταξίδι στην Ιταλία δεν ανήκει ούτε στο μελόδραμα, ούτε στη ρομαντική ταινία μυθοπλασίας, ούτε στο ντοκιμαντέρ. Άλλωστε, η κάμερα του ντοκιμαντέρ δεν θα μπορούσε να είχε καταγράψει τις εμπειρίες του συγκεκριμένου ζευγαριού Άγγλων μ’ αυτόν τον τρόπο, ή, ακριβέστερα, μ’ αυτό το πνεύμα. […]

Ομολογώ την αδυναμία μου να ορίσω επαρκώς τις αρετές ενός ύφους τόσο καινούργιου, που είναι αδύνατο να το ορίσει κανείς. Και μόνο ως προς το καδράρισμα και την κίνηση της κάμερας, η ταινία αυτή δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Το Ταξίδι στην Ιταλία είναι η ιστορία της αποξένωσης και της μετέπειτα συμφιλίωσης ενός ζευγαριού. Από το μουσείο της Νάπολης έως τις κατακόμβες, από τις θειούχες πηγές του Βεζούβιου έως τα ερείπια της Πομπηίας, συνοδεύουμε την ηρωίδα σ’ ένα πνευματικό ταξίδι.

Κι αν η ταινία πετυχαίνει στο τέλος –λογικά, θα έλεγε κανείς– μέσα από ένα θαύμα, είναι επειδή αυτό το θαύμα ανήκε σε μια τάξη πραγμάτων που, τελικά, εξαρτώνται από ένα θαύμα.

 

Mondo cane 1962

Mondo cane 1962

Σκυλίσια ζωή

ΠΡΟΣΟΧΗ!

ΤΑΙΝΙΑ ΕΞΟΧΩΣ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ!!!

Σκηνοθέτες: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συγγραφείς: Paolo Cavara, Gualtiero Jacopetti

Συμμετέχουν: Rossano Brazzi, Yves Klein, Stefano Sibaldi, κ.α.

Διάρκεια: 108 λεπτά – Είδος: Ντοκιμαντέρ

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Μεταφρασμένοι και συγχρονισμένοι από εμένα.

Από το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΤΕ"

Αυτό το εξαιρετικά δημοφιλές ντοκιμαντέρ που συγχέει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, εγκαινίασε μια υποκατηγορία ταινιών που ονομάστηκαν "shockumentaries". Επίσης, προκάλεσε ένα κύμα μιμητών και διαμόρφωσε λαϊκές και ψευδο-ντοκιμαντερίστικες παραδόσεις "snuff" ταινιών (στις οποίες κάποιος από τους πρωταγωνιστές πέθαινε στην πραγματικότητα), σκληρού πορνό, βίντεο με εκτελέσεις και τηλε-ριάλιτι.

Ο σκηνοθέτης Jacopetti, ισχυριζόμενος ότι ενστερνίζεται το ρητό "η αλήθεια μπορεί να είναι πιο παράξενη από τη φαντασία", γύρισε αυτή την "ταξιδιωτικού περιεχομένου" ταινία για να προκαλέσει αίσθηση και να σοκάρει τους θεατές, αποκαλύπτοντας την αλλόκοτη πολιτιστική συμπεριφορά διαφόρων λαών, η οποία κυμαίνεται από "εξωτική κι ερωτική έως αναμφισβήτητα αποκρουστική". Εμφάνισε έναν αφηγητή να κάνει παραπλανητικά σχόλια κατά τη διάρκεια της ταινίας και γύρισε αδέξια (ή - ακόμα χειρότερα - αντέγραψε) κάποιες σκηνές.

Ο Jacopetti, όταν κάποτε ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής, προσελήφθη για να γράψει τα κείμενα που θα εκφωνούσε κάποιος αφηγητής σε δύο ταινίες. Αυτό του έδωσε την αρχική ιδέα να γυρίσει τη "Σκυλίσια Ζωή" - το ντοκιμαντέρ του όμως θα απεικόνιζε όσα προκαλούσαν αίσθηση σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Ταξίδεψε με τους συνεργάτες του στην Ευρώπη, την Ασία, τη Βόρεια Αμερική και την Αφρική και συνέλεξε διάφορα στιγμιότυπα με φυλετικές τελετές, ακραία και σκληρή συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, θρησκευτικές τελετές που συμπεριλάμβαναν ανταλλαγή ρούχων ανάμεσα στα δύο φύλα και αυτομαστίγωση, και περιβαλλοντικές καταστροφές. Τα διάφορα αποσπάσματα συνδέθηκαν πολύ απλά μεταξύ τους κι έτσι δημιουργήθηκε μια ταινία 108 λεπτών.

Παράλληλα με το μεγάλης διάρκειας - βραβευμένο με Grammy και υποψήφιο για Όσκαρ - τραγούδι της 'Σκυλίσιας Ζωής" (γραμμένο από τον Riz Ortolani), το ειρωνικό ύφος του εκφωνητή έγινε βασικό συστατικό στοιχείο ανάλογων ταινιών που ακολούθησαν. Τα λόγια με τα οποία ξεκινά το φιλμ, είναι γραμμένα στην οθόνη : "Όλες οι σκηνές που θα δείτε σε αυτή την ταινία είναι αληθινές και παρμένες μόνο απ' τη ζωή. Αν κάποιες φορές σοκάρουν, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν πολλά τρομακτικά πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Εξάλλου, καθήκον του χρονικογράφου είναι να μην ωραιοποιεί τα γεγονότα, αλλά να τα παραθέτει αντικειμενικά". Στην πραγματικότητα όμως, εκτός του ότι η ταινία παραπληροφορεί κατάφωρα, η φωνή του Stefano Sibaldi είναι υπεροπτική και συγκαταβατική, ενώ κάποιες φορές προσλαμβάνει και ρατσιστική χροιά.

Το γεγονός ότι κάποια αποσπάσματα της ταινίας γελοιοποιούν τις συνήθειες του δυτικού πολιτισμού, δεν μας επιτρέπει να την χαρακτηρίσουμε απροκάλυπτα "ξενοφοβική". Οι δημιουργοί της "Σκυλίσιας Ζωής" (του..."Σκυλίσιου Κόσμου", για την ακρίβεια) δίνουν την εντύπωση ότι εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Ως το τέλος, κι όπως δηλώνει ο τίτλος του φιλμ, φαίνεται ότι παρακολουθούμε πραγματικά μια "σκυλίσια ζωή"!!!