Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Les dimanches de Ville d'Avray 1962




Les dimanches de Ville d'Avray

1962

Κυριακές στην πόλη Αβρέ

 

Σκηνοθεσία: Serge Bourguignon
Σενάριο: Serge Bourguignon, Antoine Tudal,
Παίζουν: Hardy Krüger, Nicole Courcel, Patricia Gozzi


Ο Πιέρ, ένας βετεράνος του πολέμου, βασανίζεται από εφιάλτες αφότου κατά την θητεία του στο Βιετνάμ το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε και σκότωσε κατά λάθος ένα αθώο παιδί. Ζει με τη νοσοκόμα φίλη του, η οποία κρύβει ρομαντικά αισθήματα γι αυτόν.


Μια μέρα κατά τύχη βλέπει την Κυβέλη, ένα μικρό κορίτσι, να παραδίδεται από τον πατέρα της σε ορφανοτροφείο.

Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να παραστήσει τον πατέρα της προκειμένου να την σώσει από την ορφανή της μοίρα. Κάθε Κυριακή οι δύο φίλοι περνάνε τη μέρα τους μαζί αλλά σύντομα η στενή τους σχέση παρεξηγείται από τον κοινωνικό τους περίγυρο.



Μια συγκλονιστική ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1962 για μια γλυκόπικρη φιλία ανάμεσα σε δύο τραυματισμένες ψυχές, που καταφέρνουν να βρουν τρυφερότητα και αγάπη σε έναν εχθρικό κόσμο..

Να διευκρινίσω ότι τους υπότιτλους αυτούς δεν τος έκανα εγώ.
Τους έκανε η κα Αθηνά Πολύζου την οποία και ευχαριστούμε.

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

La guerre des boutons (1962)

La guerre des boutons (1962)

Ο Πόλεμος των Κουμπιών


Σκηνοθεσία: Yves Robert

Σενάριο:  Louis Pergaud (Μυθιστόρημα), François Bor

Παίζουν: Jacques Dufilho, Yvette Etiévant, Michel Galabru

  
Ο σκηνοθέτης Yves Robert έφτιαξε ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Luis Pergaud.
Μας παρουσιάζει δύο γειτονικά χωριά στην Γαλλική επαρχία του 50, όπου οι πιτσιρικάδες κατεχόμενοι από άκρατο πατριωτικό τοπικισμό σχηματίζουν συμμορίες και μάχονται οι μεν  τους δε. Η μάχες όμως δεν περιορίζονται στα ξύλινα σπαθιά και της σφεντόνες.
Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι γονείς είναι άκρος αντίθετοι με αυτά που γίνονται, η μία συμμορία συλλαμβάνει μέλη της άλλης, τους αφαιρεί κουμπιά, ζώνες και τιράντες από πάνω τους, έτσι ώστε όταν γυρίσουν σπίτι να ξυλοφορτωθούν από τους γονείς τους
Οι μικροί παίρνουν τον ιδιόρρυθμο πόλεμό τους πολύ στα σοβαρά. Μέχρι που με πάσα μυστικότητα και συνωμοτικά επισκέπτεται η ομάδα του ενός χωριού το άλλο μες τη νύχτα για να γράψουν υβριστικά συνθήματα στους τοίχους! Έντρομος ένας πιτσιρικάς νομίζει ότι έπεσε στα χέρια των ενήλικων εχθρών. Αντι όμως για κάπια τιμωρία που φαντασιώνεται, δέχεται τρυφερή και στοργική περιποίηση από αυτούς!
Τελικά η μέρα της καθοριστικής μάχης φθάνει. Οι αντίπαλοι χτυπιούνται και καταστρέφουν ο ένας τα ρούχα του άλλου! Στο τέλος πρέπει να γυρίσουν σπίτι. Έξαλλος ο πατέρας του αρχηγού της μιας συμμορίας βλέπει τον γιο του να επιστρέφει σε μαύρο χάλι. Ορμάει να τον περιποιηθεί καταλλήλως και ο νεαρός το βάζει στα πόδια για να γλιτώσει. Χάνεται προς το δάσος και έχουν περάσει πολλές ώρες που δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Ανήσυχοι η χωρικοί και των δύο χωριών σχηματίζουν ομάδα διάσωσης για να εντοπίσουν τον φυγάδα. Καθοδόν όμως το ρίχνουν στο φαγοπότι και στο τέλος φιλονικούν. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο τοπικισμός  των παιδιών είναι ασθένεια που τους την μετέδωσαν οι μεγάλοι.
Τελικά συλλαμβάνεται ο φυγάς και η ποινή του είναι να εγκλειστεί σε αναμορφωτήριο!
 
Έκπληκτος εκεί βρίσκει τον αρχηγό της αντίπαλης συμμορίας που του επεβλήθη η ίδια ποινή. Τα παιδιά αγγελιάζονται και λέει το ένα στο άλλο:
«Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε κι εμείς τόσο ανόητοι όσο αυτοί οι μεγάλοι;»
Η ταινία στην εποχή της σημείωσε αρκετή επιτυχία και δεν κόστισε πολλά, αφού οι περισσότεροι συμμετέχοντες ήταν κάτοικοι των χωριών. Μάλιστα έγινε τρεις φορές remake της ταινίας. Μια φορά από Ιρλανδούς και δυο φορές από Γάλλους. Εγώ όμως είμαι εναντίον των remake. Είναι σα να μου λέει κάποιος ότι ανακατασκευάζει τον Παρθενώνα με σύγχρονα υλικά!
Στις μέρες μας είναι διχασμένες οι γνώμες για την αξία της ταινίας. Μερικοί την θεωρούν την σπουδαιότερη ταινία με ήρωες παιδιά που γυρίστηκε ποτέ, ενώ άλλοι βρίσκουν των πόλεμο τον παιδιών ανούσιο και ανώφελο. Λες και υπάρχει πόλεμος ωφέλιμος και ουσίας!
Του υπότιτλους αυτής της ταινίαςτους μετέφρασα εγώ.












La belle et la bête (1946)

La belle et la bête (1946)

Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ
 

Ο Jean Cocteau δεν ήθελε να τον θεωρούν σκηνοθέτη, αλλά ποιητή που ασχολείται και με την σκηνοθεσία! Ότι όμως κι αν ήτανε εμείς δεν παύουμε να τον θεωρούμε μεγάλο σκηνοθέτη, αφού κατόρθωσε από ένα γνωστό και τετριμμένο παραμύθι να μας παρουσιάσει ένα ποιητικό αριστούργημα που αποτελεί μνημείο στην ιστορία του κινηματόγραφου. Πρόθεσή του ήταν να επανεντάξει την Γαλλία στη πρωτοπορία του παγκόσμιου σινεμά μετά την στασιμότητα που έπρεπε να είχε παρουσιαστεί κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Αυτός αγωνίστηκε κόντρα στο κυνήγι που υπέστη από κριτικούς που τον κατηγόρησαν για «ελιτισμό» και έλλειψη επαφής με το κοινό.
Γι αυτό το λόγο διάλεξε ένα γνωστό παραμύθι και με τις ευαισθησίες του κατόρθωσε να παρακάμψει την τρομερή ασκημιά του τέρατος και να τονίσει την καλοσύνη του. Το θέμα της τρομακτικής εμφανίσεις του τέρατος γινόταν δευτερεύον ζήτημα για τον θεατή μπροστά στην καλοσύνη που εξέπεμπε. Λέγεται μάλιστα ότι όταν σύμφωνα με τον μύθο τα μάγια κάποια στιγμή λύνονται και το «Τέρας» αποβάλει την τρομακτική του εμφάνιση μετατρεπόμενος και πάλι σε γοητευτικό νεαρό άνδρα...
 
η Μάρλεν Ντίτριχ που παρακολουθούσε την πρεμιέρα αναφώνησε:
«τι έγινε το όμορφό μου τέρας;»
 
Να μην παραλείψουμε να τονίσουμε την συμβολή στην επιτυχία της ταινίας της Josette Day, στο ρόλο της γλυκιάς και συνετής πεντάμορφης.
Αυτός που δίνει όμως ρέστα είναι ο πολυτάλαντος Jean Marais! Ηθοποιός, συγγραφέας, ζωγράφος, γλύπτης και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Ο ρόλος αυτός του επέφερε διαφορετική τροπή στην καριέρα του.
Δεν υπήρχε περίπτωση να θέσουν οι εταιρίες διανομής στην Ελλάδα σε κυκλοφορία τέτοια ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους. Αρκεστείτε λοιπόν σ’ αυτά που σας προσφέρουμε εμείς οι ερασιτέχνες:










Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

The Glass Slipper (1955)

The Glass Slipper (1955)
Η Σταχτοπούτα
Με την Leslie Caron

Σκηνοθεσία: Charles Walters

Σενάριο: Helen Deutsch

Παίζουν: Leslie Caron, Michael Wilding, Keenan Wynn

Έγινε κάποια συζήτηση για ταινίες παραμύθια που δεν είναι animation αλλά από πραγματικούς ηθοποιούς. Τότε μου ήλθε στον νου η ταινία «Σταχτοπούτα» του 1955, που είχα παρακολουθήσει ως πιτσιρικάς. Έψαξα στο internet αλλά τίποτα! . Έφθασα μάλιστα σε σημείο να αμφιβάλω για τον εαυτό μου, γιατί τέτοια πράγματα δεν τα ξεχνάω εγώ. Σκέφτηκα μήπως κάνω λάθος; Μήπως δεν υπάρχει τέτοια ταινία και την μπερδεύω με το animation της Ντίσνεϊ. Στο μυαλό μου όμως είχε μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη η εικόνα με το εκφραστικό και πασαλειμμένο με στάχτες μουτράκι της Leslie Caron. Ξέρετε, την πρωταγωνίστρια των ταινιών Gigi, Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, κ.α.

Λέω: βρες μπας και όλα αυτά είναι της φαντασίας μου και το αλτσχάϊμερ μου χτυπά την πόρτα; Ευτυχώς! Ο λόγος που δεν έβρισκα την ταινία τελικά βρέθηκε και ησύχασα για την ώρα! Το θέμα του τίτλου με μπέρδεψε πολύ. Έψαχνα για «Citerella» και φυσικά δεν έβρισκα τίποτα Μα μόνο στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο αυτό. Το όνομα της ταινίας ήταν: «The Glass Slipper». Βρήκα λοιπόν την ταινία με Αγγλικούς υπότιτλους και στρώθηκα αμέσως στη δουλειά. Την μετάφραση των υποτίτλων

Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν με ενδιαφέρουν μόνο οι λεγόμενες ποιοτικές ταινίες, αλλά και όσες μου άφησαν αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.
Το ότι η ταινία διεθνώς δεν φέρει τον τίτλο «Σταχτοπούτα» μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι πρόκειται για μια διασκευή του γνωστού παραμυθιού. Ή μάλλον καλύτερα, έγινε προσπάθεια από τους δημιουργούς της ταινίας να την αποπαραμυθοποιήσουνε και να παρουσιαστεί όσο το δυνατόν πιο ορθολογική.
Μας παρουσιάζεται όπως και στο παραμύθι ένα φανταστικό Δουκάτο του Μεσαίωνα που κυβερνάται από τον γέρο Δούκα και που υπάρχει επίσης και το πριγκιπόπουλο ο διάδοχος. Η Σταχτοπούτα που ζει με την μητριά της και τις δύο ετεροθαλείς αδελφές της, αντιμετωπίζεται χειρότερα από σκλάβα από την οικογένεια. Μόνο υποχρεώσεις για βαριές δουλειές και κανένα δικαίωμα. Στις αγγαρείες που την υποχρεώνουν να κάνει περιλαμβάνεται και το άδειασμα του τζακιού από τις στάχτες. Αυτή είναι μόνιμα λερωμένη από την δραστηριότητα αυτή και έτσι της κωλύσανε το παρατσούκλι «Σταχτοπούτα».
Η μόνη εκτόνωση της είναι να επισκέπτεται ένα ξέφωτο στην άκρη μιας λίμνης στο δάσος και εκεί να ονειροπολεί. Εκεί θα γνωρίσει τον Πρίγκιπα, ο οποίος θα αποκρύψει την ταυτότητά του και θα της συστηθεί ως μάγειρας του παλατιού. Η Σταχτοπούτα θα νοιώσει μία έλξη για τον ευγενή αυτό νέο και θα αρχίσει τα ονειροπολήματα, πως θα βρεθεί κάποτε μαζί του στο πλευρό του στην κουζίνα του παλατιού. Το ονειροπόλημά της μας παρουσιάζεται ως ο περίφημος «χορός των μαγείρων» όπου συμμετέχει αυτή μαζί με το μπαλέτο του Παρισιού.
 
Εκεί θα της εμφανιστή και μια παράξενη γριούλα  Η γριούλα αυτή δεν έχει σχέση με την καλή νεράιδα του παραμυθιού με τα μαγικά ραβδάκια. Είναι μια πράγματι περίεργη και αλαφροΐσκιωτη γυναίκα που όλη η πόλη ξέρει ότι είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. Έχει τη συνήθεια, όταν χρειάζεται να δανειστεί κάτι, να το κλέβει και μετά να το επιστρέφει
 
Αυτή θα πείσει την Σταχτοπούτα να λάβει μέρος στον χορό που δίδεται στο παλάτι. Της εξασφαλίζει πρόσκληση και για το εντυπωσιακό της ντύσιμο δεν μεταμορφώνει με μαγικό ραβδάκι τα κουρέλια σε πολυτελή φορέματα. Απλά κατά την συνήθειά της δανείζεται (δηλαδή κλέβει προσωρινά) πολυτελές φόρεμα, κοσμήματα και ένα ζευγάρι κομψά γοβάκια. Δεν μεταμορφώνει την κολοκύθα και τον ποντικό σε άμαξα και αμαξά. Απλά με την πειθώ της πείθει έναν αμαξά να εξυπηρετήσει την Σταχτοπούτα. Αυτός δέχεται, αλλά με την συμφωνία ότι η κοπέλα θα πρέπει να αποχωρίσει ακριβώς τα μεσάνυχτα, διότι μετά έχει την υποχρέωση να οδηγήσει τα αφεντικά του πίσω στο σπίτι. Έτσι κι έγινε. Η Σταχτοπούτα με την ομορφιά και την κομψότητά της γίνεται το θέμα συζήτησης από όλους. Ο Πρίγκιπας φαίνεται να την αναγνωρίζει και να χορεύει ασταμάτητα μαζί της καταγοητευμένος.
 
Η Σταχτοπούτα ξεχνιέται όταν ξαφνικά ακούει το ρολόι να κτυπά μεσάνυχτα! Έντρομη το βάζει στα πόδια, μα στην βιασύνη της της φεύγει ένα γοβάκι. Ο Πρίγκιπας το περιμαζεύει αλλά δεν περιέρχεται όλη την χώρα για να βρει σε ποιάν ανήκει το γοβάκι αυτό. Πηγαίνει στο γνωστό μέρος στο δάσος, βρίσκει την Σταχτοπούτα, της επιστρέφει το γοβάκι και η υπόθεση λήγει με happy end.









Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Safar e Ghandehar 2001




SAFAR E GHANDHAR 2001

The Sun Behind the Moon



 

Σκηνοθεσία: Mohsen Makhmalbaf

Σενάριο: Mohsen Makhmalbaf

Παίζουν: Nelofer Pazira, Hassan Tantai, Ike Ogut



Η Γαλο-Ιρανική ταινία του Mohsen Makhmalba, διαπραγματεύεται την ιστορία μιας Αφγανής πρόσφυγος που εργάζεται ως δημοσιογράφος στον Καναδά. Η Αφγανή αυτή επιστρέφει στην πατρίδα της για να βοηθήσει την αδελφή της να διαφύγει, διότι αυτή είναι τόσο απελπισμένη με τη ζωή της στη χώρα αυτή, που αποφάσισε, όπως της γράφει, να αυτοκτονήσει ανήμερα της τελευταίας για την χιλιετία μας έκλειψης του ηλίου.
Μπορεί το σενάριο να είναι μυθοπλασία, αλλά τα επιμέρους γεγονότα δεν είναι καθόλου φανταστικά. Γέλια μας πιάνουν βλέποντας στην ταινία να πέφτουν με αλεξίπτωτα τεχνητά μέλη για να για να τροφοδοτήσουν γιατρούς φιλανθρωπικών οργανώσεων, που θα περιθάλψουν ακρωτηριασμένους! Το γέλιο όμως παγώνει στα χείλη μας όταν βλέπουμε ακρωτηριασμένους ανθρώπους να εκλιπαρούν για ένα τεχνητό μέλος. Έχουν μάλιστα τόσο εξοικειωθεί με την ιδέα του ακρωτηριασμού, ώστε προσπαθούν να προμηθευτούν τεχνητά μέλη και όταν ακόμα είναι υγιείς, διότι το θεωρούν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα ακρωτηριαστούν!
Το έργο αν και είχε πάρει αρκετές διακρίσεις σε διάφορα φεστιβάλ, στην Αμερική πέρασε – πιθανών λόγο Ιρανών – στο ντούκου, μέχρι να συμβούν τα γεγονότα της ενάτης Σεπτεμβρίου. Τότε η Αμερική άλλαξε στάση και χρησιμοποίησε το έργο για να προπαγανδίσει την εκστρατεία εναντίων του Αφγανιστάν, που το μόνο που πέτυχε είναι να αυξήσει τον αριθμό των ακρωτηριασμένων.
Μετέφρασα τους υπότιτλους, μια και δεν τους έβρισκα στα Ελληνικά.