The Good, the Bad and the Ugly 1966

The Good, the Bad and the Ugly 1966

Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος

Σκηνοθεσία: Sergio Leone

Σενάριο: Luciano Vincenzoni, Sergio Leone

Είδος: Action, Adventure, Clint Eastwood, Western

Διάρκεια: 02:41

Γλώσσα: Italian

Παίζουν:

Eli Wallach: Tuco

Clint Eastwood: Blondie

Lee Van Cleef: Sentenza / Angel Eyes

Aldo Giuffrè: Alcoholic Union Captain (as Aldo Giuffre')

Luigi Pistilli: Father Pablo Ramirez

Rada Rassimov: Maria

 

Δυο πιστολέρο, πρώην συνεταίροι, γίνονται αντίπαλοι. Η μοίρα θέλει να συνεργαστούν ξανά, όταν ένας ετοιμοθάνατος στρατιώτης τούς εκμυστηρεύεται ότι σε κάποιο νεκροταφείο υπάρχουν θαμμένα σακιά με χρυσά νομίσματα. Όμως, το θησαυρό αναζητά και ένας τρίτος άντρας.

Χαράς ευαγγέλια για τους φίλους των γουέστερν και ειδικά εκείνων του Σέρτζιο Λεόνε, αφού, έπειτα από το "Κάποτε στη Δύση" που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες πριν, τώρα μπορούν να χαρούν και το "Ο Καλός ο Κακός και ο Άσχημες", σε μία έκδοση αντάξια του μύθου που συνοδεύει την ταινία. Πρόκειται για το τρίτο κατά σειρά γουέστερν-σπαγγέτι που γύρισε ο Λεόνε με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ. Είχαν προηγηθεί το "Για μια χούφτα δολάρια" και η "Μονομαχία στο Ελ Πάσο".

Η ιστορία διαδραματίζεται στα βάθη της άγριας δύσης, την εποχή που ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, έχει ήδη κριθεί υπέρ των Βορείων. Στις αχανείς εκτάσεις της αμερικανικής ενδοχώρας, τρεις άνδρες προσπαθούν να φτάσουν σε έναν θησαυρό, θαμμένο μαζί με έναν πεσόντα του πολέμου. Και ο καθένας από αυτούς θα χρησιμοποιήσει μεθόδους ανάλογους του χαρακτήρα του. Ο Κακός (Λι βαν Κλιφτ) θα βασανίσει και θα σκοτώσει. Ο Ασχημος (Ελάι Γουάλας) θα μεταχειριστεί την κουτοπονηριά και την προδοσία. Και ο Καλός (Κλιντ Ίστγουντ) θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του, το κυνικό του χιούμορ και την εκπληκτική του ικανότητα στο περίστροφο. Κι ενώ η ζυγαριά θα κλίνει άλλοτε προς τη μία κι άλλοτε προς την άλλη κατεύθυνση, εμείς θα γινόμαστε μάρτυρες της μοναδικής κινηματογραφικής ιδιοφυίας του ιταλού σκηνοθέτη που θύμισε στους Αμερικανούς, τον τρόπο με τον οποίο γυρίζονται τα γουέστερν.

Τα μακρόσυρτα γενικά πλάνα της υπαίθρου, συνδυάζονται με πολύ κοντινά στα πρόσωπα των ηρώων, μετατρέποντας τους, από κοινούς θνητούς σε μυθικές φιγούρες, ενώ οι γωνίες λήψης και ο ρυθμός της κάθε μονομαχίας οριοθετούν έναν χωροχρόνο που είναι αδύνατο να υπάρξει έξω από την οθόνη, καθώς είναι αντιρεαλιστικός και αποκλειστικά κινηματογραφικός. Παράλληλα, φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο, ο περφεξιονισμός του Λεόνε. Κάθε κάδρο είναι σχεδιασμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάθε πυροβολισμός έχει χορογραφηθεί ξεχωριστά. Κάθε ήχος έχει ενορχηστρωθεί τέλεια. Και πάνω από όλα αυτά, ενσωματωμένο πλήρως στην αφήγηση, ξεχωρίζει το πασίγνωστο "σφύριγμα" του Ένιο Μορικόνε, το μουσικό θέμα της ταινίας, που είναι αδύνατον να σβηστεί από τη μνήμη εκείνου που θα το ακούσει.