El Angel Exterminador 1962

El Angel Exterminador 1962

Ο Εξολοθρευτής Αγγελος

Σκηνοθεσία: Luis Bunuel

Σενάριο: Luis Bunuel, Luis Alcoriza

Είδος: Drama, Fantasy, Luis Bunuel, Mystery

Διάρκεια: 01:35

Γλώσσα: Spanish 

Παίζουν:

Silvia Pinal: Leticia 'La Valkiria'

Jacqueline Andere: Alicia de Roc

José Baviera: Leandro Gomez

Augusto Benedico: Carlos Conde

Luis Beristain: Cristián Ugalde

     Μια παρέα που αποτελείται από αριστοκράτες, προσκαλείται μετά την όπερα στο σπίτι ενός από τη συντροφιά για πάρτι και δείπνο. Καθώς η ώρα περνά ένας προς έναν οι υπηρέτες εγκαταλείπουν την οικία και οι καλεσμένοι ανακαλύπτουν πως για έναν περίεργο λόγο δεν μπορούν να φύγουν.

Σουρεαλιστική και μαύρη κωμωδία του Luis Bunuel με στοιχεία θρίλερ , που κάνει μια εξονυχιστική εξέταση της πραγματικότητας της ανθρώπινης ψυχής απογυμνώνοντας την από τον έξω-επιβαλλόμενο καθωσπρεπισμό της κοινωνικής οργάνωσης και κομψότητας. Ο Bunuel με πραγματική μαεστρία χειρίζεται ένα θέμα που ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο και η ταινία του που μας έρχεται από το 1962. Μετά το Viridiana (1960) επιστρέφει ακόμα πιο δυναμικά και η όχι απλά ζωηρή-μάλλον άγρια θα τη χαρακτήριζα- φαντασία του συνδυαζόμενη με την έντονα πολιτικοποιημένη του ματιά και την προσωπική του βιοθεωρία και φιλοσοφία γύρω από τη φύση του ανθρώπου, προκαλεί ένα χάος προβληματισμών και ερωτημάτων όσο χαοτική είναι και η ταινία του, από την οποία εισπράττει κανείς περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.

Ο Bunuel έχει ένα εξαιρετικό τρόπο να προβάλει ιδέες , σύμβολα και μια ολόκληρη θεωρία χωρίς τη μεσολάβηση και βοήθεια της γλώσσας. Οι ασπρόμαυρες εικόνες του είναι άμεσες, απέριττες και φτάνουν ακριβώς στην ουσία της όλης υπόθεσης. Οι καλεσμένοι φτάνουν στο σπίτι, ανεβαίνουν τη σκάλα, κατευθύνονται προς την πόρτα. Η σκηνή επαναλαμβάνεται με τη διαφορά όμως πως η λήψη τώρα πραγματοποιείται από μια κάμερα που βρίσκεται τοποθετημένη ψηλότερα και επιτρέπει μια διαφορετική οπτική τόσο του χώρου όσο και της υπόθεσης. Τι ακριβώς όμως συμβαίνει ; Σε λίγο συνειδητοποιούμε και εμείς και οι επισκέπτες ότι απλά δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την οικία και ο λόγος είναι ακατανόητος αν και για τους θεατές ίσως περισσότερο προφανής.

Σκηνές και διάλογοι επαναλαμβάνονται. Οι αριστοκράτες καλεσμένοι και όλη η ισορροπημένη κοινωνική δομή που τους στηρίζει και υπήρχε στην αρχή , τώρα καταρρέει, καθώς αρχίζουν να εξαπολύουν κατηγορίες στον οικοδεσπότη ότι αυτός είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για την άβολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται και τους έχει αιχμαλωτίσει εκεί. Οι συζητήσεις τους γίνονται προσβλητικές, οι μάσκες και το υποστηρικτικό τους υπόβαθρο των καλών τρόπων και των ακριβών ρούχων πάνε περίπατο αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα της μπουρζουαζίας που τώρα αναζητά απόμερες γωνιές μακριά από τα μάτια των υπολοίπων.

Ο κύκλος της ζωής προβάλλεται με τρόπο άγριο και γελοίο. Οι κύριοι ξεγυμνώνονται χωρίς την παρουσία των υπηρετών τους και ο Bunuel με το σαρδόνιο χιούμορ του υπογραμμίζει την υποκρισία και την πλαστότητα των συμπεριφορών μέσα από την ιδιαίτερη ασπρόμαυρη ομορφιά της φωτογραφίας του Gabriel Figueroa.

Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών διαφορετικά όχι όμως και στο βάθος τους, εκεί που την εξουσία κρατούν τα ένστικτα και οι παρορμήσεις. Η Valkerie (Silvia Pinal), η παρθένα τη παρέας που αυτή της η ιδιαιτερότητα θα βοηθήσει στη λήξη του μυστηρίου, οι Beatriz (Ofelia Montesco) και ο Eduardo (Xavier Masse) οι δύο αρραβωνιασμένοι εραστές, η Bianca (Patricia Del Moleros) η άρρωστη πιανίστρια και ο γιατρός της (Augusto Benedico) και η έγκυος Rita (Patricia Moran) φοβούμενοι μήπως διαπράξουν κάποιο λάθος στη κοινωνική τους άψογη συμπεριφορά παγιδεύονται στην δικής τους κοινωνική ορθότητα και μένουν έγκλειστοι στην παθητική βολεψιμότητα και άνεση που τους παρέχει το αριστοκρατικό τους status. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα βαθύτερο κίνητρο που τους αποτρέπει απ’το να ανοίξουν την πόρτα και να φύγουν και ο Bunuel με τη κλειστοφοβική εξέτασή τους εκθέτει την ενστικτώδη και δεσπόζουσα συμπεριφορά που ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινη εκδήλωση όσο και αν αυτή καλύπτεται συστηματικά και υπολογιστικά με αρώματα, ρούχα και το savoir vivre.

Τελικά ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Όσο και αν οι τάξεις προσπαθούν να διατηρήσουν την ιδιαιτερότητα των χαρακτηριστικών τους, οι εκπρόσωποί τους θα επιστρέφουν στην αγριότητα και βιαιότητα της πραγματικής τους φύσης.

     Τι είναι αυτό που τελικά διαχωρίζει την ανθρώπινη φύση από αυτή των θηρίων; Σύμφωνα με το Bunuel την απάντηση θα τη βρούμε στην ελευθερία των ζώων.