Django 1966

Django 1966

Τζάνγκο, ο τρομοκράτης του

Πάσσο-Ντόμπλε

Σκηνοθεσία: Sergio Corbucci

Σενάριο: Sergio Corbucci, Bruno Corbucci, Franco Rossetti,

Piero Vivarelli, Geoffrey Copleston

Είδος: Action, Adventure, WESTERN

Διάρκεια: 01:30

Γλώσσα: Italian

Παίζουν:

Franco Nero: Django

José Bódalo: Gen. Hugo Rodriguez

Loredana Nusciak: Maria

Ángel Álvarez: Nathaniel the Bartender

Gino Pernice: Brother Jonathan

 

Το «Τζάγκο: Ο Τρομοκράτης του Πάσο-Ντόμπλε» ανήκει στην κατηγορία των σπαγγέτι γουέστερν που ξεκίνησαν να γυρίζονται κατά την δεκαετία του 1960 από Ιταλούς σκηνοθέτες. Αν κι όλα τα ιταλικά γουέστερν γυρίζονται υπό τη σκιά του Sergio Leone, ο Sergio Corbucci καταφέρνει με την συγκεκριμένη ταινία να δημιουργήσει έναν θρύλο του συγκεκριμένου υπο-είδους και την πρώτη μιας σειράς ταινιών που αποτελούν ανεπίσημες συνέχειές της.

Η εναρκτήρια σκηνή του έργου, αλλά και το τραγούδι που ακούγεται κατά τη διάρκεια των τίτλων αρχής έμελλε να γραφτούν στην ιστορία του κινηματογράφου. Ξεκινώντας, η ταινία μάς συστήνει έναν άντρα, του οποίου εμείς βλέπουμε μόνο την πλάτη, που περπατά μέσα στις λάσπες. Όσο ο Django (Franco Nero), όπως μας ενημερώνει κι ο τραγουδιστής, απομακρύνεται από την κάμερα, διακρίνουμε ότι πίσω του σέρνει ένα φέρετρο, στο οποίο, όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια, μεταφέρει ένα πολυβόλο που θα τον βοηθήσει να γίνει ήρωας στα μάτια των βασανισμένων κατοίκων της πόλης-φάντασμα που θα ξαποστάσει για λίγο. Ο Django, αν και δεν αποτελεί το πρότυπο του ευγενούς ήρωα, αλλά ταιριάζει περισσότερο σ` αυτό του ευγενούς αντιήρωα, θα σώσει από βέβαιο θάνατο μια νεαρή γυναίκα που το έχει σκάσει από μια ομάδα Μεξικανών, τη Maria (Loredana Nusciak). Με την πανέμορφη αυτή ύπαρξη, ο πρωταγωνιστής θ` αναπτύξει αμοιβαία αισθήματα συμπάθειας, όμως, όπως είναι λογικό, απαγορεύει στον εαυτό του να την αγαπήσει, καθώς φοβάται ότι η παρουσία του κοντά της μπορεί να προκαλέσει τον θάνατό της.

Ο μυστηριώδης Django, κατά τη διάρκεια του έργου, αποδεικνύεται ουκ ολίγες φορές ιδιαίτερα ευρηματικός στον τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να ξεγελάσει τους γύρω του, για να πετύχει τον στόχο του. Εκείνος είναι που ωθεί τους Μεξικανούς να τον βοηθήσουν να ληστέψει το χρυσάφι που θα τον βοηθήσει να κάνει μια καινούργια αρχή, με μια σκηνή που χρησιμοποιείται η τεχνική του Δούρειου Ίππου, κι έπειτα τους ξεγελά και καταφέρνει ν` αποδράσει με τον θησαυρό, αλλά και την επίμονη Maria, η οποία δεν σταματά τις προσπάθειες να τον διεκδικήσει.

Ο Corbucci, γυρίζοντας μια ταινία που περιέχει όλα τα στοιχεία ενός γουέστερν (τον μοναχικό καβαλάρη, το πανδοχείο, τις πόρνες, την πόλη φάντασμα, το νεκροταφείο, τα έρημα τοπία, τους Βόρειους, τους Νότιους, τους Μεξικανούς, κ.α.), δημιουργεί ένα έργο με απίστευτη για την εποχή βία, η οποία όμως είναι δοσμένη με αριστουργηματικό τρόπο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε πολλές χώρες, το «Τζάγκο: Ο Τρομοκράτης του Πάσο-Ντόμπλε» απαγορεύτηκε, αλλά παρόλα αυτά ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς να γράψουν συνέχειές του και συνέδεσε άρρηκτα τ` όνομα του Franco Nero με αυτό του Django.

Αν λοιπόν, είστε λάτρεις των ταινιών γουέστερν και η συγκεκριμένη σας έχει διαφύγει της προσοχής, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν, επίσης, ανήκετε στο φανατικό κοινό του Quentin Tarantino, θα σας πρότεινα πριν δείτε το Django: Ο Τιμωρός, να δείτε το πρωτότυπο αυτό φιλμ, καθώς θα απολαύσετε πολύ περισσότερο τη νέα δημιουργία του, η οποία έχει επηρεαστεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό από την ταινία του Corbucci.