he Glass Bottom Boat 1966

 The Glass Bottom Boat 1966

Η Κατάσκοπος με το Μπικίνι

 

Σκηνοθεσία: Frank Tashlin

Σενάριο: Everett Freeman

Είδος: Comedy, Romance, Doris Day,

Διάρκεια: 1h 50min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Doris Day: Jennifer Nelson

Rod Taylor: Bruce Templeton

Arthur Godfrey: Axel Nordstrom

John McGiver: Ralph Goodwin

Paul Lynde: Homer Cripps

Edward Andrews: Gen. Wallace Bleecker

 

Πολυτάλαντη γυναίκα που (μεταξύ πολλών άλλων ασχολιών) τις καθημερινές εργάζεται ως ξεναγός σε εργαστήριο διαστημικών ερευνών, ενώ στα weekends φορά στολή γοργόνας για να βάζει την extra υποθαλάσσια πινελιά στις βόλτες του τουριστικού σκάφους του πατέρα της, προσλαμβάνεται από το Διευθυντή του hi-tech ερευνητικού κέντρου ως βιογράφος του. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η αυτοβιογραφία του ελάχιστα ενδιαφέρει τον γοητευτικό επιστήμονα, αφού κύρια έγνοια του είναι να «ρίξει» την αεικίνητη ξανθιά, καθώς από τη στιγμή που κατά λάθος την… ψάρεψε με το καλάμι του (ενώ εκείνη εκτελούσε το νούμερο της γοργόνας), δε μπορεί να τη βγάλει από το μυαλό του. Τρελή αλληλουχία συμπτώσεων, όμως, που έχουν να κάνουν με την από πλευράς προφέσορα κοσμοϊστορική ανακάλυψη φόρμουλας αντι-βαρύτητας, η οποία θα τους οδηγήσει στην κατάκτηση του διαστήματος, σε συνδυασμό με τα μυστηριωδώς «κωδικοποιημένα» τηλεφωνήματα της αθώας κυρίας σε κάποιον Βλάντιμιρ, την καθιστούν ύποπτη… ρωσικής κατασκοπείας! Πράκτορες της CIA καταφθάνουν για να επιληφθούν του σοβαρού κινδύνου, η Μόσχα δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια, μιας και η φόρμουλα είναι στ’ αλήθεια υπερπολύτιμη, η μαντάμ – πέτρα του σκανδάλου δεν έχει πάρει χαμπάρι τι παίζει γύρω της αφού το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να… ψήνει κέικ μπανάνας, ο δε μέγας και τρανός επιστήμονας παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με εύλογη απορία. Επειδή του «γυάλισε» μια όμορφη γυναίκα, δηλαδή, είναι λόγος να ξεκινήσει αμερικανορωσικός κατασκοπικός πόλεμος;

Γυρισμένη την εποχή που οι παρωδίες των ταινιών του Τζέιμς Μποντ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη (βλέπε και τον «Κρυφό Πόλεμο των Μυστικών Πρακτόρων», η «Κατάσκοπος με το Μπικίνι» διαφέρει από ένα «Casino Royale» (1967) ή το franchise των περιπετειών του πράκτορα Ματ Χελμ όπως τον υποδύθηκε ο Ντιν Μάρτιν, καθώς το spy spoof στοιχείο έχει έρθει εδώ στα μέτρα της πρωταγωνίστριας Ντόρις Ντέι, αλλά και του σκηνοθέτη Φρανκ Τάσλιν, λειτουργώντας ως πρόσχημα και όχι ως αυτοσκοπός. O ψυχρός πόλεμος και η διαστημική τρέλα της εποχής ανακατεύονται με τις «battle of sexes» κομεντί στις οποίες η Ντεί μεγαλούργησε, υπό το πρίσμα, όμως, του εντελώς φευγάτου slapstick χιούμορ του Τάσλιν, όπως αυτό κατοχυρώθηκε τόσο από τις ταινίες που γύριζε με το δίδυμο των Τζέρι Λιούις και Ντιν Μάρτιν, όσο και από τις συνεργασίες του με την Τζέιν Μάνσφιλντ (σαν το «Όταν το Κορίτσι Θέλει» του 1956).

Το στόρι φυσικά και δε σηκώνει σοβαρή ανάλυση, καθώς πρόκειται περί κουλαμάρας από τις λίγες, χωρίς να παύει στιγμή να προσφέρει αβίαστη ψυχαγωγία, με μια πολύχρωμη pop αισθητική που μόνο να σε παρασύρει μπορεί (εκτός εάν έχεις πρόβλημα με το ατόφιο σινεμά της διασκέδασης, οπότε μη μπεις στον κόπο…). Η φουτουριστική sci-fi κουζίνα του πολυτελούς σπιτιού του καθηγητή Μπρους Τέμπλετον μάλλον αποτελεί το όνειρο κάθε εργένη με τη λειτουργικότητα που επιδεικνύει, με το αυτό να ισχύει και για το… γαργαλιστικό «κόκκινο δωμάτιο» των πάσης φύσεως γκομενοδουλειών. Η παρεξήγηση εξαιτίας του… τετράποδου Βλάντιμιρ που φέρνει τη δόλια Τζένιφερ να λογίζεται για κατάσκοπος, μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από τις σελίδες ενός comic, η δε θαλάσσια τσάρκα με το πρότυπο τηλεκατευθυνόμενο ταχύπλοο, σαν από παλιακό cartoon δείχνει να έχει ξεσηκωθεί. Το cross dressing σε κυριλέ party διά… κατασκοπικούς λόγους κάνει το σχετικό φινάλε από το «Κλουβί με τις Τρελές» (1978) να φαντάζει με ό,τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο έχει υπάρξει ποτέ, ενώ η περίφημη διαστημική φόρμουλα που διακαώς θέλουν όλοι να πάρουν στα χέρια τους, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας που να έχει αντιληφθεί τι ακριβώς αφορά!

Κάπου μέσα σε όλα αυτά, όπως σε κάθε καλή ταινία κατασκοπείας που σέβεται τον εαυτό της, εμφανίζεται και η… Μάτα Χάρι αυτοπροσώπως, σε επική σεκάνς που μια φορά αν τη δεις θα τη θυμάσαι για πάντα. Φυσικά, όπως σε κάθε ταινία της Ντόρις Ντέι η οποία διακατέχεται από τον ίδιο βαθμό αυτοεκτίμησης, υπάρχουν τα απαραίτητα μουσικά διαλείμματα. Τα τραγούδια που η «Κατάσκοπος» άδει εν προκειμένω δεν είναι τα καλύτερα που έχει πει στη μεγάλη καριέρα της, πλην όμως, όταν ως snippet κάνει πέρασμα σε ένα εξ αυτών το «Que Será, Será», τα μικρά παραστρατήματα σβήνουν μονομιάς. Μαζί και όλα τα πολλά και διάφορα αυτοαναφορικά «κλεισίματα του ματιού», που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στην ιστορία του σινεμά. Διότι εδώ ελλοχεύει παγκόσμιος όλεθρος, δεν είναι παίξε γέλασε η κατάσταση!