Mouse That Roared 1959

Mouse That Roared 1959

Το Ποντίκι που Βρυχάται

Σκηνοθεσία: Jack Arnold

Σενάριο: Roger MacDougall, Stanley Mann, Leonard Wibberley

Είδος: Comedy, Peter Sellers, War

Διάρκεια: 01:23

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Μεγάλη ΔούκισσαXII / Πρωθυπουργός Count Rupert of Mountjoy, Στρατιωτικός Tully Bascombe

Jean Seberg: Helen Kokintz

William Hartnel: Will Buckley

David Kossoff: Doctor Alfred Kokintz

Leo McKern: Benter 

Άργησε, αλλά το έκανε. Όχι που θα του ξέφευγε του Peter Sellers να σατιρίσει τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αμερική. Με σαφή και αιχμηρά σχόλια κατά της αμερικανικής διπλωματίας ο θρυλικός βρετανός κωμικός ηθοποιός πρωταγωνιστεί (με όλη τη σημασία της λέξης, αφού παίζει τρεις ρόλους) σε μια εξαιρετική κωμωδία με την ευχάριστη ιδιαιτερότητα να συνδυάζει σε σωστές αναλογίες τόσο ανόητο gag-style χιούμορ, όσο και εγκεφαλικό. Η ταινία γυρισμένη το 1959 του χάρισε για πρώτη φορά καθολική αναγνώριση και στάθηκε η πρώτη μεγάλη επιτυχία του.

Το δουκάτο του Φενούκιου στην Νότια Γαλλία είναι γνωστό για το εξαιρετικό του κρασί, το οποίο εξάγει στην Αμερική και ζει από τα έσοδα. Όταν η συνταγή του κρασιού αντιγράφεται στην Αμερική, οι εξαγωγές του δουκάτου πέφτουν κατακόρυφα και κηρύσσει πτώχευση. Μετά από συνεδριάσεις καταλήγουν στην καλύτερη λύση: θα κηρύξουν πόλεμο στην Αμερική, θα χάσουν και θα επωφεληθούν από την οικονομική βοήθεια που η Αμερική πάντα προσφέρει στις ηττημένες από αυτή χώρες. Το στράτευμα των 15 ατόμων ξεκινά να ηττηθεί, αλλά τελικά όχι μόνο νικούν τις Η.Π.Α., αλλά κλέβουν και το υπερόπλο "Q-Bomb".

Το θεότρελο σενάριο (παρωδία της όλης ιστορίας με το σχέδιο Marshall) συμπληρώνεται από την αιθέρια Jean Seberg, με την οποία προστίθεται το απαραίτητο ρομάντζο, που ολοκληρώνει την επιτυχία. Πάντως άξιος να παίξει τον ρόλο ο Sellers, καθώς όχι μόνο υπηρέτησε με την RAF, αλλά και το 1966 του απονεμήθηκε ο τίτλος Commander of the British Empire.

Oh Yeah! : Η ταινία ως σύλληψη και η υλοποίησή της. Και μάλιστα από έναν άνθρωπο που είχε πει για τον εαυτό του “I have no personality of my own whatsoever. I have nothing to project”. Ίσως γι αυτό να ήταν τόσο καλός στο να υποδύεται άλλους. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον τίτλο, που συνοψίζει τέλεια την ταινία.

Oh No! : Τα σχόλια που βρήκα στο internet για την ταινία και ειδικά από ένα ενοχλημένο αμερικανάκι «for in order to make fun of the United States` good-winner policy, one must understand that the policy was born out of years of bloodshed, and it`s very difficult to make fun of the exercise of organized mass-slaughter, even if the focus is on the aftermath of the conflict. The other aspect of why it`s difficult to make the premise work is because it just isn`t all that true that the United States (my country, by the way) has helped every defeated nation get back on its feet with an onslaught of goodwill. History shows that all too well.» Σοβαρά ε; Για το πρώτο μέρος του σχόλιου να υπενθυμίσω μόνο την ταινία «Ο μεγάλος δικτάτορας» του Chaplin και να πω ότι αυτό που έκανε ο Sellers είναι ακριβώς το νόημα της παρωδίας και της διακωμώδησης. Αφήστε που το έκανε 15 χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν τα πάθη είχαν σιγάσει. Για το δεύτερο μέρος χρειάζεται πραγματικά να σχολιάσω; η επικαιρότητα τα λέει όλα.