Bury The Living 1958

I Bury The Living 1958

Το Μυστικό Των Έξι Νεκρών

  

Σκηνοθεσία: Albert Band

Σενάριο: Louis Garfinkle

Είδος: Horror, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 01:17

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Richard Boone: Robert Kraft

Theodore Bikel: Andy McKee

Peggy Maurer: Ann Craig

Howard Smith: George Kraft

Herbert Anderson: Jess Jessup 

Ένας άνδρας αναλαμβάνει το διαχειριστικό κομμάτι ενός νεκροταφείου στο οποίο υπάρχει ένας χάρτης με άσπρες και μαύρες πινέζες που σημειώνουν αν ο κάτοχος του εκάστοτε κομματιού ζει ή πέθανε. Όταν μια λανθασμένη τοποθέτηση μαύρης πινέζας συμπίπτει με το θάνατο του ατόμου το οποίο αντιπροσώπευε ο άνδρας υποψιάζεται ότι ο χάρτης και ο ίδιος έχει τη δύναμη να καθορίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Άλλη μια άξια προσθήκη στην ατελείωτη λίστα με ξεχασμένα διαμάντια της σκηνής του τρόμου, διαχρονικά αδικημένα από κριτικούς και κοινό που όμως ήταν μπροστά από την εποχή τους. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε με το πιασάρικα αλλά εύστοχα τιτλοφορημένο I BURY THE LIVING που σίγουρα αξίζει κάτι παραπάνω από την γνώριμε ανυπαρξία στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες b-movies της εποχής της.

Πρόκειται για την εμπνευσμένη και καλογραμμένη ιστορία του Robert (Richard Boone), ενός άνδρα που αναλαμβάνει απρόθυμα την οικογενειακή κληρονομιά της φροντίδας του νεκροταφείου της πόλης. Την αποστολή του ανέθεσε ο θείος του, ένας από τους 3 διευθυντές της οικογενειακής επιχείρησης της οποίας παραδοσιακό κομμάτι αποτελεί το νεκροταφείο και ο φροντιστής του, ένας ηλικιωμένος Σκοτσέζος με πολύ βαριά προφορά. Εκεί υπάρχει αναρτημένος στον τοίχο ένας μεγάλος χάρτης του νεκροταφείου που δείχνει την ακριβή θέση του κάθε τάφου στο χώρο. Υπάρχουν καρφιτσωμένα άσπρες πινέζες που δείχνουν ότι ο χώρος έχει κρατηθεί για μελλοντική χρήση και μαύρες που δείχνουν ότι ο εκάστοτε ιδιοκτήτης ήδη χρησιμοποιεί την τελευταία του κατοικία.

Μια μέρα ο νέος διευθυντής κατά λάθος τοποθετεί μαύρη πινέζα στο χάρτη εκεί που έπρεπε να βάλει άσπρη. Στην αρχή δεν το σκέφτεται, αλλά του μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο ανήκε το συγκεκριμένο κομμάτι του νεκροταφείου. Όταν μάλιστα η σύμπτωση επαναλαμβάνεται με ένα νιόπαντρο ζευγάρι τότε ο Robert είναι πλέον σίγουρος ότι ο χάρτης έχει τη διαβολική δύναμη να σκοτώνει ανθρώπους με την αλλαγή της πινέζας που τους αντιστοιχεί από άσπρη σε μαύρη.

Σαν καλό παιδί σπεύδει αμέσως και εξιστορεί τη θεωρία του σε όσους περισσότερους μπορεί, συμπεριλαμβανομένων και του διοικητικού συμβουλίου. Η αντίδραση πάντα η ίδια: δυσπιστία και ειρωνεία. Όμως ο Robert ξέρει ότι κάτι δεν πάει καλά και φυσιολογικά αρνείται να τοποθετήσει μαύρες καρφίτσες στις θέσεις των τριών μελών του Δ.Σ. όπως και του πρότεινε ο ίδιος ο θείος του σε μια προσπάθεια να «τελειώσει μια και καλή αυτό το θέμα».

i bury the livingΑπό εκεί και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αλλά καλύτερα ας μην τα αποκαλύψω και χαλάσω την ομορφιά της προβολής του I BURY THE LIVING σε όσες και όσους δεν το έχουν δει. Στη δική μου περίπτωση τα 75 περίπου λεπτά της προβολής ήμουν τόσο απορροφημένος περιμένοντας να μαντέψω τι θα γινόταν που μου φάνηκαν σαν 20 λεπτά. Κι αυτό γιατί εκεί που περιμένει κανείς στάνταρ πράγματα της δεκαετίας του ’50 με θεατρικές ερμηνείες και προβλέψιμο σενάριο ο Albert Band τον διαψεύδει πανηγυρικά φτιάχνοντας μια ταινία με βάθος, ρεαλιστική και μοναδική.

Σε αυτό συμβάλει και η προχωρημένη για την εποχή της ερμηνεία του Richard Boone που στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Boone μοιάζει 100% στο πετσί του ήρωα του και κατευθύνει με μαεστρία το θεατή στην εναλλαγή συναισθημάτων που διέπει τον ίδιο. Πάει από την αβεβαιότητα στον τρόμο, για λίγο στην ανακούφιση και μετά από την απελπισία στο θυμό αλλάζοντας συναίσθημα και ερμηνεία με τον ίδιο ρυθμό που οι σεναριακές αποκαλύψεις και ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Όλα αυτά εμπλουτισμένα με σκοτεινή ατμόσφαιρα και απαισιόδοξη μουσική κάνουν το I BURY THE LIVING να ξεφεύγει από το στενό b-movie πλαίσιο που το τοποθετεί ο τίτλος της.

Αλλά μην αμφιβάλει κανείς ότι πρόκειται για b-movie, γυρισμένη με μηδαμινό προϋπολογισμό και σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο νεκροταφείο και το γραφειάκι του και έχει τα προβληματάκια αντίστοιχων ταινιών αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο πατέρας του Charles Band, Albert Band, καταφέρνει να χρησιμοποιεί τους περιορισμούς προς όφελός του βγάζοντας το μάξιμουμ από ατμόσφαιρα από το σκηνικό του νεκροταφείου και με την έξυπνη φωτογραφία να μεταδίδει τον πανικό και το φόβο του πρωταγωνιστή του στο κοινό.

Θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και σήμερα η ταινία στέκεται άνετα στο ύψος της μην έχοντας χάσει και πολλή από τη γοητεία της αυτά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει. Παραμένει πρωτοποριακή σαν σύλληψη αλλά και εκτέλεση που δείχνει ξεκάθαρα ότι ένα καλό βασικό θέμα και ικανά στελέχη μπορούν να κάνουν θαύματα με απειροελάχιστο budget, ένα μάθημα που εφαρμόστηκε στη σκηνή κατά κόρον χαρίζοντας κλασσικά αριστουργήματα όπως το CARNIVAL OF SOULS και το NIGHT OF THE LIVING DEAD. Το I BURY THE LIVING μπορεί να μην κατατάσσεται ακριβώς δίπλα σε αυτές τις πολύ μεγάλες ταινίες, αλλά κάθε φορά που το βλέπω μου φαίνεται ότι αυτή η απόσταση γίνεται όλο και μικρότερη.