House of Frankenstein 1944

House of Frankenstein 1944

Το σπίτι του Φρανκενστάιν

Σκηνοθεσία: Erle C. Kenton

Σενάριο: Edward T. Lowe Jr., Curt Siodmak

Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, FantasyHorrorSci-Fi

Διάρκεια: 1h 11m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Boris Karloff: Doctor Gustav Niemann

Lon Chaney J. : Larry Talbot (as Lon Chaney)

J. Carrol Naish : Daniel

John Carradine: Dracula aka Baron Latos

Anne Gwynne: Rita Hussman

Peter Coe: Carl Hussman

Lionel Atwill: Inspector Arnz

George Zucco: Professor Bruno Lampini

Elena Verdugo: Ilonka

 

Το House of Frankenstein παρουσιάζει τον Lon Chaney Jr. και τον John Carradine μαζί με τον αριστοτεχνικό Boris Karloff -- ο οποίος είναι απολύτως εκπληκτικός μόνο με την απόλυτη παρουσία του -- ως ενθουσιώδης, εκκολαπτόμενος τρελός επιστήμονας ονόματι Dr. Niemann που δραπετεύει από τη φυλακή μετά από έναν κεραυνό που ανεξήγητα χτυπά το γρανιτένιο αναμορφωτήριο στο οποίο είναι δεμένοι μαζί με τον υπηρέτη του -- έναν καμπούρη βοηθό τον οποίο υποδύεται ο J. Carrol Naish.

Ευτυχώς, μετά την απόδρασή του, ο Niemann συναντά τον ανατριχιαστικό καθηγητή Bruno Lampini, ο οποίος κάνει μια περιοδεπύουσα παράσταση φρίκης σε όλη τη χώρα. Το κύριο αξιοθέατο του είναι τα σκελετικά υπολείμματα του Κόμη Δράκουλα (πλήρης με ξύλινο πάσσαλο που προεξέχει από νευρώσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Niemann σκοτώνει τον Lampini, υποδύεται το διάσημο crackpot και αναζωογονεί τον βρικόλακα, ο οποίος με τη σειρά του εκδικείται έναν από τους εχθρούς του Niemann ως χάρη. Και μετά ο Δράκουλας εξουδετερώνεται όταν τον συναντούν οι ακτίνες του φωτός και ο βαρετός μικρός του ρόλος έχει τελειώσει σαν να μην υπήρξε ποτέ, αφού ποτέ δεν βοήθησε να προχωρήσουμε ή ακόμα και να δημιουργήσουμε από απόσταση μια πλοκή από αυτό το συνονθύλευμα τεράτων με περιστρεφόμενη πόρτα (διαβάστε παρακάτω).

Αν και αυτό είναι ουσιαστικά μια συνέχεια του Frankenstein Meets The Wolfman του 1943, ο τίτλος παραπέμπει κάπως στην φιλοδοξία του Neimann να συνεχίσει το έργο του Δρ. Οι στόχοι του Neimann δεν αποκαλύπτονται ποτέ στον θεατή. Ωστόσο, ενώ εξερευνά τα ερείπια του αποδεκατισμένου κάστρου των Βαζαριανών του μεγάλου γιατρού και για να δημιουργήσει κάποια όψη πλοκής, ο Νέιμαν βρίσκει τον απόγονο τέρας του Φρανκενστάιν παγωμένο σε ένα τετράγωνο πάγου κοντά στον Λυκάνθρωπο (Chaney), ο οποίος γρήγορα ξεπαγώνεται και αρχίζει την δράση του.  Για κάποιο λόγο, ο δραπέτης γιατρός σκοπεύει να αλλάξει τον εγκέφαλο του Τέρατος του Φρανκενστάιν με τον εγκέφαλο του Ανθρώπου Λύκου, κάτι που από μόνο του μπορεί να ήταν αστείο. Απλώς αναρωτιέμαι αν η κατάρα του Wolfman θα είχε ακολουθήσει τον εγκέφαλο ή το σώμα, και πώς ένας Wolfman με κακές κινητικές δεξιότητες θα τρόμαζε πειστικά κάποιον - «Θα σε σκίσω σαν άγριο σκυλί μόλις πάω το δρόμο μου στην άλλη πλευρά αυτού του δωματίου!»)

Και πάλι, εκτός από την εκδίκηση, δεν μπόρεσα πραγματικά να εντοπίσω μια πλοκή, και η ταινία έχει το πιο απότομο τέλος που έχω δει ποτέ! Επιπλέον, το τέρας του Φρανκενστάιν (τον οποίο υποδύεται ο καουμπόι ηθοποιός Γκλεν Στρέντζ και όχι ο Κάρλοφ, δεν κάνει απολύτως τίποτα καθώς η ταινία προχωράει! Εκτός από το να πετάξει τον καμπούρη από το παράθυρο (και σε όποιον δεν του αρέσει να το κάνει αυτό κάθε τόσο), κατεβαίνει - αρκετά δραματικά - στην κινούμενη άμμο και ξαπλώνει σε κώμα τον υπόλοιπο χρόνο (τι θα λέγατε για διασταυρούμενη προώθηση ταινία με το Σαββατοκύριακο At Bernie's franchise -- Bernie Does Vasaria;).

Καθώς τα διάσημα τέρατα της Universal Studios συνέχιζαν να παρελαύνουν, άρχισα να σκέφτομαι τις δυνατότητες μάρκετινγκ που θα μπορούσε να είχε αυτή η ταινία, εάν η όλη κατάσταση είχε τοποθετηθεί στο εδώ και τώρα - playsets, lunch-box, περιορισμένα- edition bobble-heads, μπάρες φρούτων με γεύση House of Frankenstein, δέσιμο Taco Bell Wolfman Burrito, σετ χημείας Dr. Neimann κ.λπ.! Εν ολίγοις, το House of Frankenstein ήταν προφανώς μια ωμή προσπάθεια να εξαλειφθούν γρήγορα δολάρια από ένα εξαιρετικά κερδοφόρο franchise. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια για καλυμμένη καλλιτεχνία, και σχεδόν μπορείς να ακούσεις στελέχη να μετρούν τα χρήματα κάτω από το κουρελιασμένο στρώμα των κονσερβοποιημένων κραυγών! Σε μια πιο ανάλαφρη νότα, η ταινία θα μπορούσε εύκολα να προκριθεί για το καθεστώς «self-parody» με μια μπόνους εμφάνιση από τη Mummy! Σίγουρα δεν θα με εξέπληξε αν είχε δουλέψει κάπου στην πλοκή!!

Παρ' όλες τις ελλείψεις της ταινίας, με γοήτευσε πραγματικά το σκηνικό hammy του Karloff. Στην πραγματικότητα, η καλύτερη ερμηνεία του έρχεται κατά την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, όπου ο περίεργος χαρακτήρας του στραγγαλίζει έναν δεσμοφύλακα για ένα κομμάτι κιμωλίας για να συνεχίσει να σχεδιάζει επιστημονικά διαγράμματα στον τοίχο του. Να ένας σεναριογράφος που ήταν τόσο κοπιαστικός με το σενάριο αυτής της ταινίας!