Prince of Darkness 1987

Prince of Darkness 1987

Ο πρίγκιπας του σκότους

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: John Carpenter

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια:1h 42m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Donald Pleasence: Priest

Jameson Parker: Brian Marsh

Victor Wong: Prof. Howard Birack

Lisa Blount: Catherine Danforth

Dennis Dun: Walter

Susan Blanchard: Kelly

Anne Marie Howard: Susan Cabot

 

Μια ομάδα ανθρώπων όλων των ειδικοτήτων συγκεντρώνονται σε μια εκκλησία με στόχο να αποτρέψουν τον ερχομό του Σατανά και τον Αρμαγεδδών στη Γη.

Κάθε ταινία του John Carpenter είναι μια μικρή ή μεγάλη απόλαυση για τους φίλους του φανταστικού και του τρόμου. Από ολόκληρη τη φιλμογραφία του ίσως το PRINCE OF DARKNESS να είναι μια από τις πιο αδικημένες από τις ταινίες του, που χτυπήθηκε από κριτικούς και κοινό την εποχή που βγήκε, με αποτέλεσμα προς στιγμή να ξεχαστεί. Πολύ θα ήθελα να δω σήμερα, 20 χρόνια μετά, αν οι ίδιοι «κριτικοί» εμμένουν σε εκείνες τις άστοχες απόψεις που καταδίκασαν εμπορικά μια από τις πιο ψαγμένες και εμπνευσμένες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.

Σήμερα, φυσικά, την έχουμε δει πάμπολλες φορές από την TV και τις διάφορες εκδόσεις video και DVD και με το πέρασμα των χρόνων πολλές απόψεις έχουν φυσιολογικά αλλάξει και αφορισμοί έχουν αναθεωρηθεί. Το PRINCE OF DARKNESS έχει αποκαταστήσει τη φήμη του και για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, συγκαταλέγεται άνετα μέσα στις κορυφαίες δουλειές ενός σύγχρονου Master of Horror.

Δεν υπάρχει στοιχείο στην ταινία που να μην λειτουργεί σωστά, με ελάχιστες και ανάξιες λόγου εξαιρέσεις, σε μια ταινία που από τα αρχικά πλάνα κερδίζει τον θεατή με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει μια ουσιαστικά απλή και χιλιοειδωμένη ιστορία τέλους του κόσμου.

Μια επιστημονική ομάδα απόφοιτων κάθε είδους συγκεντρώνεται σε μια παλιά εκκλησία μετά από πρωτοβουλία ενός ιερέα (Donald Pleasence) ονόματι Loomis (αναφορά στον χαρακτήρα του Pleasence στο HALLOWEEN) και ενός καθηγητή πανεπιστημίου (Victor Wong). Στόχος τους να μελετήσουν τη λειτουργία ενός κυλίνδρου που βρέθηκε στο υπόγειο της εκκλησίας και περιέχει ένα παράξενο στροβιλιζόμενο υγρό αγνώστου προελεύσεως. Οι δύο ιθύνοντες της συγκέντρωσης όμως πιστεύουν ότι μέσα στο υγρό βρίσκεται η ίδια η πεμπτουσία του Διαβόλου που ετοιμάζεται να πατήσει στη Γη από το υπερπέραν, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουν.

Η ομάδα κλείνεται μέσα στην εκκλησία αναλύοντας τα σημάδια και χωρίς να ξέρουν τον απώτερο σκοπό της παρουσίας τους εκεί, αλλά σύντομα διάφορα περιστατικά θα αρχίσουν να συμβαίνουν όπως εξαφανίσεις μελών της ομάδας, η περικύκλωση της εκκλησίας από μια ομάδα άστεγων που μοιάζουν υπνωτισμένοι και ομαδικά οράματα και αποκαλυπτικά όνειρα από τα μέλη της ομάδας. Σύντομα τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν η ουσία μέσα στον κύλινδρο μολύνει έναν μετά τον άλλον τα μέλη της ομάδας που μετατρέπονται σε άβουλα όντα με μοναδικό μέλημα την εξυπηρέτηση του απώτερου στόχου της ουσίας. Ποιος είναι αυτός; Μα, φυσικά το τέλος του κόσμου και ο Αρμαγεδδών που θα προκαλέσει φέρνοντας από την κόλαση τον Αντί- Θεό!

Ο Carpenter ονόμασε την τριλογία THE THING, PRINCE OF DARKNESS και IN THE MOUTH OF MADNESS την τριλογία της Αποκάλυψης λόγω των επαναλαμβανόμενων θεμάτων του Αρμαγεδδών και της καταστροφής των πάντων. Στο PRINCE OF DARKNESS επιλέγει το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας με την παλαιομοδίτικη άφιξη του Σατανά στη Γη, όμως με μια διαφοροποίηση που είναι όλα τα λεφτά από άποψη πλοκής. Αυτό και μόνο του δίνει, αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, μεγαλύτερη αληθοφάνεια απ’ ότι η εξωγήινη απειλή του THE THING και οι μιαροί δαίμονες της σχολής Lovecraft του IN THE MOUTH OF MADNESS. Ο Σατανάς είναι κάτι που για πολλούς από εμάς είναι πιο γνώριμο και άρα πιο απειλητικό απ’ ότι τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια ή ο μέγας Κθούλου!

Έτσι το ξεδίπλωμα της πλοκής έρχεται φυσιολογικά με μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο μετατρέπεται σε ένταση που προς το φινάλε γίνεται αφόρητη και συλλαμβάνει ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά το κατακλυσμικό κλίμα και την αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Γι αυτό προσφέρει τα μέγιστα η εκπληκτική μουσική του John Carpenter που έγραψε με τη συμμετοχή του Alan Howarth που δεν σταματάει σχεδόν σε καμία στιγμή ενώ ολοένα και «μεγαλώνει» όπως και η απειλή της ιστορίας.

Από εκεί και πέρα και ανάμεσα σε στιγμές καθαρής κινηματογραφικής ιδιοφυΐας έχουμε και τα απαραίτητα παρελκυόμενα, που είναι αρκετές σπλατεριές και βία έτσι για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Υπάρχουν επίσης κάποιες σχεδόν ποιητικές σκηνές, όπως πχ η ονειρική σεκάνς, που με έναν μακάβριο και σκοτεινό τρόπο κάνουν ακόμα και κάτι τόσο μπερδεμένο να μοιάζει απίστευτα τρομακτικό.

Οι κακοτοπιές περιορίζονται σε ορισμένες όχι ιδιαίτερα αληθοφανείς ψευδοεπιστημονικές εξηγήσεις και ορισμένες «θεατρικές» στιγμές στις γενικά πολύ καλές ερμηνείες, αλλά για αυτά έγραψαν αρκετά το 1987 τα διάφορα mainstream media που βιάστηκαν να θάψουν ακόμα μια κλασσική ταινία τρόμου των 80’s. Ευτυχώς η ιστορία τους απέδειξε περίτρανα ότι είχαν λάθος και μάλιστα μεγάλο, όπως έχει και όποια και όποιος θέλει να λέγεται fan της σκηνής του τρόμου και ακόμα δεν έχει δει το PRINCE OF DARKNESS.

Ακόμα μια μεγάλη στιγμή από έναν μεγάλο καλλιτέχνη της σκηνής, σε έναν εξίσου μεγάλο κατάλογο μεγάλων στιγμών του!