A NIGHTMARE ON ELM 1989

 A NIGHTMARE ON ELM 1989

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 5

Σκηνοθεσία: Stephen Hopkins

Σενάριο: John Skipp

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Wilcox: Alice

Kelly Jo Minter:      Yvonne

Danny Hassel: Dan

Erika Anderson: Greta

Nicholas Mele: Dennis Johnson (as Nick Mele)

Πέμπτη περιπέτεια του Freddy Krueger και ήδη από τις προηγούμενες ταινίες φαίνεται ξεκάθαρα η απεγνωσμένη προσπάθεια των παραγωγών να ανακαλύψουν κάτι αμυδρά ενδιαφέρον που θα διαφοροποιήσει την κάθε ταινία από τις άλλες δίνοντας την προστιθέμενη αξία στους θεατές, και φυσικά τα προστιθέμενα δολάρια στους παραγωγούς. Μέχρι τώρα τα 3 Sequels του κλασσικού A NIGHTMARE ON ELM STREET δεν κατάφεραν κάτι τέτοιο και μοιραία το THE DREAM CHILD πέφτει στην ίδια κατηγορία, αν και αυτή τη φορά οι σεναριογράφοι προσπαθούν φιλότιμα να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Πρωταγωνίστρια στην συγκεκριμένη ιστορία είναι η Alice από το DREAM MASTER, που έχει τελειοποιήσει την τεχνική της να μεταβαίνει σε όνειρα άλλων, κάτι που χρησιμοποίησε με επιτυχία εναντίον του Freddy στο φινάλε της προηγούμενης ταινίας. Όμως ο Krueger δεν νικιέται τόσο εύκολα και έτσι επιστρέφει στα όνειρα της πριν προλάβει κανείς να πει «κλισέ». Μετά από τις πρώτες προειδοποιητικές εμφανίσεις του, η Alice καταλαβαίνει ότι ο μπαμπούλας επέστρεψε και φαίνεται κάτι να ζητάει από εκείνη, κάτι που γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν αρχίζουν οι φόνοι των φίλων της και μαθαίνει ότι είναι έγκυος στο παιδί του μέχρι τότε δεσμού της.

Εντωμεταξύ αρχίζουν και κάποιες σποραδικές ονειρικές εμφανίσεις της καλόγριας και απρόθυμης μητέρας του Fred Krueger όσο και ενός μικρού παιδιού ονόματι Jacob που δείχνουν στην Alice ότι ο Krueger μάλλον έχει μεγαλεπήβολα σχέδια για αυτήν και το αγέννητο παιδί της. Όμως η Alice, όπως προαναφέραμε έχει ιδιαίτερη εμπειρία στην τεχνική του Dream Master και έτσι καταλαβαίνει ότι η λύση κρύβεται στην καλόγρια και μητέρα του Krueger.

Ωραία όλα αυτά, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα συνήθη υψηλά στάνταρντς παραγωγής, τα ειδικά εφέ που στέκονται στο ύψος τους και ορισμένους πραγματικά εμπνευσμένους φόνους, το THE DREAM CHILD πάσχει εξίσου πολύ από εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που συναντήσαμε σε όλα ανεξαιρέτως τα sequels του πρωτότυπου. Συγκεκριμένα την τετριμμένη και προβλέψιμη εξέλιξη της πλοκής, τα πολλά ανιαρά σημεία που έρχονται κυρίως όσο ο Krueger δεν βρίσκεται στο πλάνο, και βέβαια την ακόμα περισσότερη υποβάθμιση του χαρακτήρα του Krueger σε έναν σχεδόν κωμικό κακό γεμάτο ευρηματικές ατάκες αλλά γενικά ακίνδυνο και ελάχιστα τρομακτικό.

Πάντως, όπως άλλωστε στις περισσότερες από τις συνέχειες του πρωτότυπου, υπάρχουν κάποιες σκηνές gore που αποζημιώνουν τους πιστούς, όπως το θανατηφόρο γεύμα μιας από τις φίλες της Alice και τη σκηνή που μοτοσικλετιστής και μοτοσικλέτα γίνονται ένα, αλλά ακόμα και αυτές απουσιάζουν από όλες τις εκδόσεις σε DVD που για κάποιο ανεξήγητο λόγο περιέχουν μόνο τις νερωμένες R- Rated εκδόσεις των ταινιών. Έχουμε επίσης και άλλη μια σκηνή που θέτει υποψηφιότητα για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ολόκληρου του franchise, όταν ο Krueger παρασύρει ένα από τα υποψήφια θύματα του μέσα σε ένα κόμικ και ο ίδιος μεταμορφώνεται σε καρικατούρα σούπερ ήρωα ονόματι «Super Freddy»!

Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιες απέλπιδες προσπάθειες να εισαχθούν στοιχεία κοινωνικού δράματος, και συγκεκριμένα με την υποπλοκή στυλ «ο κακός Freddy θέλει το αγέννητο παιδί μου, ω συμφορά!», τις οποίες προσωπικά βρήκα τουλάχιστον άτοπες μιας και η ιστορία που τις υποστηρίζει είναι στην καλύτερη περίπτωση εξαιρετικά αδύναμη και αντί να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση απλά πολλαπλασίασε τα ήδη αρκετά ενοχλητικά χασμουρητά μου!

Για σεναριακή λογική, φυσικά, δεν γίνεται καν λόγος, μιας και το επίπεδο εξέλιξης της πλοκής παραμένει στα επίπεδα των τελευταίων τριών ταινιών, αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι κανείς που βλέπει οικειοθελώς τα μεταγενέστερα επεισόδια του franchise ασχολείται σοβαρά με τέτοια ανούσια πράγματα.

Γενικά, το THE DREAM CHILD είναι σίγουρα καλύτερο από τα FREDDY’S REVENGE, DREAM WARRIORS και ίσως και το DREAM MASTER, αλλά προβλέψιμα δεν πλησιάζει ούτε επιδερμικά τα πραγματικά καλά επεισόδια του franchise, που κατά τη γνώμη μου είναι το πρωτότυπο και το NEW NIGHTMARE. Απλώς παραμένει στα επίπεδα της απλά ψυχαγωγικής φαντασίας χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, όπως και οι 3 προκάτοχοί του.