Frankenstein Meets the Wolf Man 1943

Frankenstein Meets the Wolf Man 1943

Φρανκενστάιν Εναντίον Λυκανθρώπου

Σκηνοθεσία: Roy William Neill

Σενάριο: Curt Siodmak

Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, Fantasy, Horror, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 14m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Lon Chaney Jr.: The Wolf Man - Lawrence Talbot (as Lon Chaney)

Ilona Massey: Baroness Elsa Frankenstein

Patric Knowles: Dr. Frank Mannering

Lionel Atwill: Mayor

Bela Lugosi: Monster

Maria Ouspenskaya: Maleva

Dennis Hoey: Inspector Owen

 

Ο Λάρι Τάλμποτ βρίσκεται σε ένα άσυλο, αναρρώνοντας από μια εγχείρηση που έκανε ο ευγενικός Δρ Μάνερινγκ. Ο επιθεωρητής Όουεν τον βρίσκει επίσης εκεί, θέλοντας να τον ανακρίνει για ένα πρόσφατο κύμα δολοφονιών. Ο Τάλμποτ δραπετεύει και βρίσκει τη Μαλέβα, τη γριά τσιγγάνα που ξέρει το μυστικό του: όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο, γίνεται λυκάνθρωπος. Ταξιδεύει μαζί του για να εντοπίσει τον μοναδικό άντρα που μπορεί να τον βοηθήσει να πεθάνει - τον Δρ Φρανκενστάιν.

Ο λαμπρός γιατρός αποδεικνύεται ο ίδιος νεκρός, αλλά βρίσκουν την κόρη του Φρανκενστάιν. Ο Τάλμποτ την παρακαλεί για τα χαρτιά του πατέρα της που περιέχουν τα μυστικά της ζωής και του θανάτου. Εκείνη δεν τα έχει, οπότε πηγαίνει στα ερείπια του κάστρου του Φρανκενστάιν για να τα βρει ο ίδιος. Εκεί βρίσκει το Τέρας, το οποίο θρυμματίζει από ένα κομμάτι πάγου. Ο Δρ Μάνερινγκ τον προλαβαίνει μόνο για να μπει στον πειρασμό της μονομανίας ενώ χρησιμοποιεί τον παλιό εξοπλισμό του Φρανκενστάιν. 

Frankenstein 1931

Frankenstein 1931

Φρανκενστάιν

Σκηνοθεσία: James Whale

Σενάριο: John L. Balderston, Mary Shelley, Peggy Webling,

Garrett Fort, Francis Edward Faragoh

Είδος: Boris Karlof - Bela Lougosi, Drama, Horror, Sci-Fi, Thriller

Διάρκεια: 01:11

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Colin Clive: Henry Frankenstein

Mae Clarke: Elizabeth

John Boles: Victor Moritz

Boris Karloff: The Monster

Edward Van Sloan: Doctor Waldman

Φρανκενστάιν (Frankenstein) είναι μια ταινία τρόμου Αμερικάνικης παραγωγής, του 1931 από τις Universal Pictures, σκηνοθετημένη από τον Τζέιμς Γουέιλ με σενάριο από τους Τζον Μπάλντερστον, Φράνσις Έντουαρντ Φάραγκο, Γκάρετ Φορτ, Ρόμπερτ Φλόρεϋ και Τζον Ρουζέλ. Η ταινία βασίζεται ασαφώς στην νουβέλα Φρανκενστάιν από την Κυρία Πέρσι Μπ. Σέλεϊ, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί το σενάριο μιας θεατρικής παράστασης από την Πέγκυ Βέμπλινγκ. Η ταινία αυτή σατιρίστηκε στην ταινία Φρανκενστάιν Τζούνιορ, στην οποία χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια σκηνικά του εργαστηρίου με αυτή την ταινία.

Αρχική Διανομή: Περιέργως, αρχικά, η διανομή για την πρώτη ομιλούσα version δόθηκε με τη σειρά στους: Bella Lugosi, Leslie Howard και Bette Davis. Τότε σκηνοθέτης ήταν ο Robert Forey, Που είχε διαλέξει την νουβέλα αυτή από αρκετά θέματα που πρότεινε ο (αρχι)σεναριογράφος της Universal, Richard Schayer, σαν πιθανή συνέχεια στο στυλ του τρόμου, μετά τον Dracula (1931.]

Η ιδέα ήταν να υποδυθεί ο Lugosi τον επιστήμονα, αλλά η Universal είχε αντιρρήσεις, γι αυτό και ο Howard έγινε Dr. Frankenstein (με την B. Davis, μνηστή του).

Τα δοκιμαστικά γυρίστηκαν από τον Paul Ivano στο set του Dracula με τον Lugosi σαν τέρας. Το studio δεν ικανοποιήθηκε από το μακιγιάζ που επινόησε ο Lugosi για τον εαυτό του, αλλά κι ο Lugosi δεν ευχαριστήθηκε, επειδή το τέρας δεν είχε πολύ ομιλούντα ρόλο.

Όλο το σχέδιο, μαζί με την σεναριακή πρόταση του Florey (δική του συνεισφορά ήταν να μπει στο τέρας εγκέφαλος ενός τρελού και να τελειώνει το έργο στο μύλο) «κληρονομήθηκε» στον ανερχόμενο σκηνοθέτη της Universal, James Whale.

Αυτός αντικατέστησε αμέσως τον Howard με τον Colin Clive, έφερε τον σχεδόν άγνωστο Boris Karloff (που είχε δει σε μια μικρή γκαγκστερική ταινία) κι ανέθεσε το μακιγιάζ του τέρατος στον «μάγο» Jack Pierce.

Η νουβέλα της Mary Schelley είχε ήδη γυριστεί ταινία 3 φορές, κατά την «βουβή» εποχή του σινεμά. Το 1910 απ΄ την εταιρία Edison (χαμένο φιλμ, υπάρχουν μόνο μερικές φωτογραφίες του τέρατος), το 1915 με τίτλο Life Without Soul και στην Ιταλία, το 1920, σαν Il Monstro di Frankenstein.

Το σενάριο ήταν περίπου το ίδιο (εκτός από την πρόταση του Florey που είδαμε πριν). Ο Dr. Frankenstein δικαιώνεται για τις θεωρίες του «κατασκευάζοντας» ένα πλάσμα από μικρά κομμάτια πτωμάτων και του δίνει ζωή. Αλλά απρόσεκτα του βάζει έναν εγκληματικό εγκέφαλο. Προκαλώντας αποστροφή στον δημιουργό του, το τέρας ξεκινά μια ταραγμένη πορεία μέσα σε φονική μανία. Κυνηγημένο τέλος από τους ανθρώπους, το «δημιούργημα», καταφεύγει σ' έναν μύλο, όπου οι χωρικοί του βάζουν φωτιά.

Το κλασσικό, πιο γνωστό κι ίσως το φιλμ με την μεγαλύτερη επιρροή (στο είδος του) που έγινε ποτέ, άνοιξε τον δρόμο για την παραγωγή ταινιών τρόμου της Universal του '30 και '40. Χρησιμοποιήθηκε, προσφέροντας έμπνευση σ' έναν μεγάλο αριθμό μιμητών, επιτυχημένων ή μη.

Η ταινία έκανε τον Boris Karloff σταρ και η ερμηνεία του - μοναδική προσωπογραφία του τέρατος στην οθόνη - είναι η πιο αξιοσημείωτη κι ανθεκτική στο χρόνο. Το τέρας δεν είναι μόνο μια «κατασκευή» του μάγου του make up Jack Pierce και της σκηνοθεσίας του James Whale. Είναι και του Karloff. Η εντυπωσιακή παρουσία της υπέροχης μάσκας, μαζί με μια ισχυρή αίσθηση προσωπικότητας, που τον κατάστησε ικανό όχι απλώς να απεικονίσει την ζωώδη κτηνωδία του τέρατος (όπως και άλλοι μετά απ' αυτόν), αλλά να ενσαρκώσει το έμφυτο πάθος του.

Έδειξε την φιγούρα του τέρατος εγκληματική παρά την βούλησή της και διαχασμένη ανάμεσα στη βία και την αφέλεια. Κράτησε αυτόν τον χαρακτήρα πραγματικά λαϊκό. Δεν είναι τυχαίο που στη μνήμη του κοινού το τέρας (που δεν έχει όνομα) ταυτίζεται με το («τερατώδες» ηχητικά) όνομα του δημιουργού του (FRANKESTEIN).

Αντίθετα ο γιατρός κληρονόμησε ακέραια την ηθικολογία του βιβλίου της Schelley: έντρομος μπροστά στο «λάθος» του, ο δημιουργός, αποκηρύσσει το δημιούργημά του και βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά της μνηστής του.

Η καλλιτεχνική διεύθυνση κι η κινηματογράφηση είναι θαυμάσιες και δείχνουν (όπως κάθε σκηνοθεσία του Whale) την επίδραση απ' τον γερμανικό εξπρεσσιονισμό του «ΓΚΟΛΕΜ» και του «ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΡ. ΚΑΛΙΓΚΑΡΙ».

Το make up του Jack Pierce για το τέρας κατατάσσεται σαν μια απ' τις καλύτερες δημιουργίες για το σινεμά του τρόμου.

Η σκηνοθεσία του Whale είναι η καλύτερη της καριέρας του και δεν ενοχλήθηκε από το (ξένο) στοιχείο του χιούμορ, που έφθειρε μετέπειτα σχετικά φιλμς, ειδικά της «Νύφης του Φρανγκενστάιν».

Η δημιουργία μιας αποτελεσματικής καταθλιπτικής Γοτθικής ατμόσφαιρας, η διεύθυνση των μη εντατικών σκηνών, η εμφανής έλλειψη ενδιαφέροντος σε ρομαντικούς υπαινιγμούς καθώς και η τάση του να επιτρέπει στον Colin Clive (Dr. Frankenstein) να υπερβάλλει στις στιγμές - κλειδιά, διασκόρπιζε τις υπερβολές σε φρίκη και τρόμο, κρατώντας μια ισορροπία ενδιαφέροντος ανάμεσα στο σασπένς και την επιστημονική φαντασία.

 

  

The Thing from Another World 1951

The Thing from Another World 1951

Το πράγμα από έναν άλλο Κόσμο

  

Σκηνοθεσία: Christian Nyby, Howard Hawks

Σενάριο: Charles Lederer, John W. Campbell Jr

Είδος: Horror, Sci-Fi

Διάρκεια: 1h 27min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Margaret Sheridan: Nikki Nicholson

Kenneth Tobey: Capt. Patrick Hendry

Robert Cornthwaite: Dr. Arthur Carrington

Douglas Spencer: Ned Scott

James Young: Lt. Eddie Dykes

Dewey Martin: Crew Chief Bob

 

Το όχι και τόσο σωτήριο έτος 1951 οι αμερικανικές αίθουσες υποδέχτηκαν δύο φιλμ που έμελλε να δημιουργήσουν τη δική τους σχολή και να επηρεάσουν όσο λίγα τα κινηματογραφικά δρώμενα στα επόμενα χρόνια. Κοινή τους συνισταμένη η πεποίθηση πως στο σύμπαν αυτό δε ζούμε μόνοι μας και η πολύαναμενόμενη συνάντησή μας με πλάσματα εξωγήινα είναι απλά θέμα χρόνου. Ο χειρισμός του θέματος της «επαφής», όμως, υπήρξε αρκετά διαφορετικός στο καθένα από αυτά. Στο The Day the Earth Stood Still του δαιμόνιου Robert Wise, οι επισκέπτες έρχονται να προειδοποιήσουν για την αυτοκαταστροφική πορεία του ανθρώπινου είδους. Στο The Thing From Another World σε σκηνοθεσία - τουλάχιστον στα χαρτιά - του Christian Nyby, ο εξωγήινος είναι εχθρικός κι ανεπίδεκτος επικοινωνίας, κοινώς βάρβαρος.

Το μήνυμα του πρώτου θα πέσει στο κενό για πολλά χρόνια μέχρι ο κύριος Spielberg, δύο δεκαετίες και βάλε αργότερα, να αλλάξει πλήρως το κινηματογραφικό κατεστημένο στην «εξωγήινη» θεματολογία. Ως τότε όμως, πληρώνοντας θαρρείς το τίμημα της πολωμένης πολιτικής πραγματικότητας της εποχής, τα εκ μακρινού διαστήματος ορμώμενα πλάσματα περιορίζονταν στο ρόλο του επιθετικού Άλλου, με τον οποίο μάταια θα προσπαθούσες να συνεννοηθείς με τη λογική. Το The Thing From Another World θα αποτελέσει τη βασική επιρροή για αναρίθμητα φιλμ που θα θελήσουν να καμουφλάρουν τη ψυχροπολεμική τους προπαγάνδα με το μανδύα της επιστημονικής (και μη) φαντασίας. Ακόμα και σήμερα, παρά τους παρωχημένους κώδικες που επιστρατεύει, διατηρεί αναλλοίωτη την αξία του ως ένα κινηματογραφικό πρωτότυπο, οδηγός για μερικά αναμφισβήτητα αριστουργήματα (βλέπε Alien).

Στην πραγματικότητα, η σύγκρισή του με την ταινία του Wise φέρνει στο νου μία ακόμη, διάσημη στους σινεφίλ αντιπαράθεση της ίδιας δεκαετίας, αυτή τη φορά στο αρχετυπικό είδος του western, ανάμεσα στο High Noon και το Rio Bravo. Αν και μέσα στα χρόνια η κριτική αντιμετώπιση αμφότερων θα διανύσει όλη την ιδεολογική απόσταση από τα αριστερά στα δεξιά και τανάπαλιν, μία βασική διαφορά σε επίπεδο χαρακτηρολογικό είναι βέβαιη. Στο φιλμ του Zinnemann ο ήρωας ζητάει απεγνωσμένα τη συνδρομή των συμπολιτών του και στο τέλος θα κληθεί να αγωνιστεί μόνος του όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Στο Rio Bravo ο σερίφης John T. Chance/John Wayne και η ολιγομελής ομάδα του όχι μόνο δε ψάχνουν για βοήθεια, αλλά την αρνούνται κιόλας από όποιον προσφέρεται να αγωνιστεί στο πλευρό τους. Ο αυστηρός επαγγελματισμός του αρσενικού ήρωα, η αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος, ο συμπιεσμένος χωροχρόνος, όλα τους είναι σταθερά μοτίβα στη φιλμογραφία του Howard Hawks. Το όνομα του οποίου, διόλου τυχαία, εμφανίζεται ανάμεσα στους παραγωγούς του The Thing From Another World.

 

The War of the Worlds 1953

The War of the Worlds 1953

O Πόλεμος των Κόσμων

  

Σκηνοθεσία: Byron Haskin

Σενάριο: H.G. Wells, Barré Lyndon

Είδος: Action, Sci-Fi, Thriller

Διάρκεια: 01:25

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gene Barry: Dr. Clayton Forrester

Ann Robinson: Sylvia Van Buren

Les Tremayne: Maj. Gen. Mann

Robert Cornthwaite: Dr. Pryor

Sandro Giglio: Dr. Bilderbeck

 

Στην κινηματογραφική βερσιόν του Byron Haskin, ο "Πόλεμος των κόσμων" ανοίγει χωρίς περιστροφές, με αυθεντικό footage από τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφελή ψευτό-επιστημονικά στοιχεία και εξόφθαλμα κακοσχεδιασμένα πλάνα του Κόκκινου Πλανήτη, για να μεταφέρει τον θεατή σε μία υποτιθέμενη, συνταρακτική ιστορική στιγμή, στην οποία η ανθρωπότητα -έπειτα από δεκαετίες αλληλοσπαραγμού- βρίσκει Θεϊκή τιμωρία στο πρόσωπο πολεμόχαρων Αρειανών. Κι αν η εισαγωγή του κλασικού αυτού sci-fi B-movie προμηνύει άφθονο διδακτισμό, το φινάλε μετατρέπει την όποια ενόχληση ενός νοήμονα θεατή σε σάστισμα. Μπροστά στα μάτια μίας παραδομένης παγκόσμιας κοινότητας, εν μέσω γκρεμισμένων μνημείων και απανθρακωμένων ηπείρων, τα εξωγήινα σκάφη καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο, διαβρωμένα από τους μικροοργανισμούς της γήινης ατμόσφαιρας. Λίγο πριν τους τίτλους τέλους και υπό τους ήχους εκκλησιαστικών μελωδιών, ο εκφωνητής διαδίδει το μήνυμα της ελπίδας: "Η ανθρωπότητα σώθηκε από τα βακτήρια, τα μικροσκοπικά αυτά στοιχεία που ο Θεός με σοφία έκρυψε στην Γη". THE END. Ή, πάλι, όχι.

Εν πρώτοις, ένα φιλμ που ακολουθεί την πεπατημένη αφηγηματική πρακτική. Εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στην ζωή μίας επαρχιακής κοινότητας, ο Haskin καταγράφει τις αντιδράσεις μίας σειράς καθημερινών χαρακτήρων απέναντι στην τρομακτική εξωγήινη εισβολή: ο σερίφης και τα συμβατικά, αναποτελεσματικά όπλα του, οι παραμελημένοι επιστήμονες, ένας ιερέας που προτάσσει την επικοινωνία με τους ουράνιους επισκέπτες (και γίνεται στάχτη σε μία αμφιλεγόμενη σκηνή μαρτυρικού θανάτου), μερικοί λατινοαμερικάνοι μετανάστες που προσδίδουν πολυχρωμία στο καταδικασμένο ποίμνιο, και βέβαια δύο εραστές που πλέκουν το love story τους στην σκιά των διαστημόπλοιων. Εν συντομία, χαρακτήρες στους οποίους ο εκάστοτε θεατής του ποπ κόρν, μπορούσε το 1953 να αναγνωρίσει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Ο Haskin φροντίζει έτσι να κάνει την ταινία του προσβάσιμη και εμπορική, δεν περιορίζεται ωστόσο σε αυτό.

 

Πίσω από τα ζωγραφισμένα τοπία, τα κορδόνια που στερεώνουν τα εξωγήινα σκάφη και την ανοησία της αμερικάνικης κινηματογραφικής μυθολογίας που θέλει τους ερωτευμένους να επιβιώνουν ακόμα κι όταν ολόκληρη η υφήλιος έχει γίνει στάχτη, ίσως προλάβει κάποιος να συγκρατήσει μερικά λιγότερο γραφικά και περισσότερο αιχμηρά στιγμιότυπα: στην σεκάνς της μεγάλης επίθεσης, ο Haskin δεν αρκείται στην χρήση ειδικών εφέ, αλλά εισχωρεί εμβόλιμα στιγμιότυπα από πραγματικές μάχες. Όταν η ήπια στρατιωτική τεχνολογία αποδεικνύεται άχρηστη, ο Λευκός Οίκος δίνει το σήμα για την ρήψη πειραματικών ατομικών βομβών πολλαπλάσιας δύναμης από όσες είχαν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν. Και ενώ οι αιμοσταγείς Αρειανοί διαπερνούν ανέγγιχτοι τα ατομικά μανιτάρια, οι κάτοικοι της μικρής κοινότητας παραμένουν εξίσου ανέπαφοι, μερικά χιλιόμετρα μακριά, για να δείξουν στο φακό άλλο ένα έντρομο προφίλ.

Το αν πρέπει να πάρει κανείς στα σοβαρά την κακόγουστη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του Αποκαλυπτικού μυθιστορήματος του H.G.Wells δεν αποτελεί μοναχά αισθητικό ζήτημα. Ο "Πόλεμος των κόσμων" προσέλκυσε για πρώτη το ενδιαφέρον της βιομηχανίας του Hollywood το 1938, όταν η ραδιοφωνική διασκευή του Orson Welles οδήγησε χιλιάδες έντρομων Αμερικανών να κατευθυνθούν μαζικά προς τον νότο. Μαζί με τον H.G. Wells, το Αμερικάνικο σινεμά ανακάλυψε ένα νέο, υποσχόμενο genre, το οποίο έκτοτε δεν απουσίασε ποτέ από τη μεγάλη οθόνη. Το αντίθετο, έφτασε σήμερα να εξασφαλίζει μερικούς από τους πιο αξιοζήλευτους προϋπολογισμούς του Hollywood. Με αφηγηματικές γραμμές το ίδιο προσχηματικές και αφελείς όσο το Α40, με οπτικά τρυκ που κυνηγούν ακόμη την ουτοπία του αληθοφανούς και διάθεση το ίδιο καταστροφολογική, οι mainstream ταινίες επιστημονικής φαντασίας επιστρατεύουν ακόμη ανίκητους ουράνιους τιμωρούς. Το πώς είναι εμφανές. Το γιατί, λιγότερο.

"Το μεγαλύτερο σφάλμα που έχουμε διαπράξει είναι πως θεωρούμε τον κινηματογράφο πρωτίστως μία μορφή ψυχαγωγίας. Οι ταινίες προορίζονται μονάχα εκ παραδρομής για ψυχαγωγία. Το φιλμ είναι το καλύτερο μέσο για να διαδώσει κανείς ιδέες", υποστήριζε το 1954 ο Orson Welles. Ποιες ιδέες, λοιπόν, μπορεί να διακρίνει άραγε κανείς σε ένα φιλμ όπως αυτό του Haskin; Ποια ιδέα επιβάλει την κινηματογραφική επινόηση πανίσχυρων, εξωτερικών εχθρών που απειλούν την παραδοσιακή καθημερινότητα μίας ακίνδυνης, γραφικής Αμερικής; Ποια ιδέα κρύβεται πίσω από την σωτήρια απόφαση του Λευκού Οίκου να πρωτοστατήσει και πατήσει το κουμπί; Και πόσο τυχαίο είναι πως εν έτη 2005 προσμένουμε την παγκόσμια πρεμιέρα ενός ακόμη "Πολέμου των Κόσμων";

 

Journey To the Center of the Earth 1959

 

Journey To the Center of the Earth 1959

Ταξίδι στο Κέντρο της Γης

Σκηνοθεσία: Henry Levin

Σενάριο: Walter Reisch, Charles Brackett, Jules Verne

Είδος: Adventure, Family, FANTASY, Romance, Sci-Fi

Διάρκεια: 02:12

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Pat Boone: Alec McEwan

James Mason: Sir Oliver S. Lindenbrook

Arlene Dahl: Carla Göteborg

Diane Baker: Jenny Lindenbrook

Thayer David: Count Saknussemm

 

Ένας καθηγητής από τη Σκωτία και ο μαθητής του ταξιδεύουν σε ένα ηφαίστειο στην Ισλανδία για να ανακαλύψουν το κέντρο της Γης και να γίνουν διάσημοι. Συναντούν όμως πολλά εμπόδια ώσπου να τα καταφέρουν όπως προϊστορικά τέρατα ενώ ανακαλύπτουν και τη χαμένη Ατλαντίδα.

 

On The Beach 1959

On The Beach 1959

Όσο θα Υπάρχει ο Κόσμος

Σκηνοθεσία: Stanley Kramer

Σενάριο: John Paxton, Nevil Shute

Είδος: Action, Drama, Sci-Fi, War

Διάρκεια: 02:14

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Gregory Peck: Cmdr. Dwight Lionel Towers

Ava Gardner: Moira Davidson

Fred Astaire: Julian Osborn

Anthony Perkins: Lt. Peter Holmes

Donna Anderson: Mary Holmes 

Τα       ο 1964, η πυρηνική λαίλαπα αφανίζει την ανθρωπότητα σε ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο. Ένα αμερικανικό υποβρύχιο βρίσκει εφήμερο καταφύγιο στην Αυστραλία, όπου η ζωή ακολουθεί τους καθημερινούς ήσυχους ρυθμούς της και καλύπτει τους όλο και αυξανόμενους θρήνους. Αρνούμενος να αποδεχτεί τον χαμό της γυναίκας του και των παιδιών του στο ολοκαύτωμα, ο Αμερικανός πλοίαρχος Λάιονελ Τάουερς γνωρίζεται με την ταλαιπωρημένη αλλά υπέροχη Μόιρα Ντέιβιντσον, η οποία αρχίζει να τον ερωτεύεται. Το υποβρύχιο επιστρέφει ένα μήνα μετά από μια αναγνωριστική περίπολο πριν από το τέλος. Ο Λάιονελ και η Μόιρα θα βρουν την γαλήνη, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;

Καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου, ο σκηνοθέτης Stanley Kramer επέλεξε ένα δύσκολο θέμα να κινηματογραφήσει. Η ταινία On the Beach (Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι) του 1959 ήταν βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Nevil Shute. Μόλις 2 χρόνια πριν την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων, μας παρουσιάζει τα τραγικά επακόλουθα ενός πυρηνικού ολέθρου. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε έχει καταστραφεί και μόνο η Αυστραλία έχει μείνει προς στιγμήν ανέπαφη. Σε λίγους μήνες η ραδιενέργεια θα φτάσει και στην απομακρυσμένη ήπειρο, μολύνοντας έτσι κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του πλανήτη μας. Η ταινία, παρά τη φωτεινή φωτογράφησή της, είναι απαισιόδοξη και σε σημεία τρομακτική. Ειδικά οι σκηνές των αυτοκτονιών προς το τέλος βάζουν το τελευταίο καρφί στην κάσα της όποιας ελπίδας και αισιοδοξίας μπορεί να είχε ο θεατής. Ένα πολύ δύσκολο θέμα ιδωμένο από την πλευρά των ανθρώπων και των απλών πολιτών. Μια δύσκολη ταινία που ήθελε να κρούσει νωρίς τον κώδωνα του πυρηνικού κινδύνου.

 

  

The Curse Of Frankenstein 1957

 

The Curse Of Frankenstein-1957

Ο Φρανκενστάιν και το τέρας

της κολάσεως

 

Σκηνοθεσία: Terence Fisher

Σενάριο: Jimmy Sangster, Mary Shelley

Είδος: 1957, Sci-Fi, Christopher Lee,

Διάρκεια: 01:22

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Cushing: Victor Frankenstein

Hazel Court: Elizabeth

Robert Urquhart: Paul Krempe

Christopher Lee: The Creature

Melvyn Hayes: Young Victor

 

Ο Δρ Frankenstein προσπαθεί να δημιουργήσει νέα ζωή από διαφορετικά ανθρώπινα κομμάτια ενώ ο συνεταίρος του προσπαθεί να τον κάνει να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεων του.

Το THE CURSE OF FRANKENSTEIN είναι για τον Peter Cushing ότι και το DRACULA για τον Christopher Lee. Η πρώτη μιας σειράς 7 ταινιών με τον αιώνιο τζέντλεμαν του Βρετανικού σινεμά στο ρόλο του βαρόνου Frankenstein από την θρυλική Hammer Films και τον Terence Fisher που εκείνη την εποχή όριζαν με ταινίες αντίστοιχου βεληνεκούς το είδος του γοτθικού τρόμου το οποίο υπηρέτησαν για τουλάχιστον 2 δεκαετίες, δημιουργώντας αξεπέραστα στάνταρντς στη σκηνή του τρόμου που μόνο ελάχιστοι όπως ο μεγάλος Mario Bava κατάφεραν να παρακολουθήσουν εκείνη την εποχή.

Να σχολιάσω λεπτομερειακά ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της σκηνής δεν έχει ιδιαίτερη χρησιμότητα, αλλά καλό είναι να παραθέσω κάποιες πληροφορίες που λογικά θα ενδιαφέρουν τους fans. Πρώτα απ’ όλα, η συγκεκριμένη ταινία ήταν ουσιαστικά η πρώτη κινηματογραφική συνεργασία των Ιερών Τεράτων Peter Cushing και Christopher Lee και ήταν εξίσου θρυλική με το DRACULA που ακολούθησε ένα χρόνο μετά και καθιέρωσε το συγκεκριμένο ντουέτο ως ίσως το ιστορικότερο στη σκηνή. Δεύτερο, η ταινία αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια της Hammer Films σε περιοχές καθαρού τρόμου, παρόλο που η ιστορική μίξη τρόμου και επιστημονικής φαντασίας του THE QUATERMASS XPERIMENT είχε κυκλοφορήσει από το ίδιο στούντιο λίγο πριν. Και τρίτο και ίσως λιγότερο σημαντικό, πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική ιστορία του Frankenstein που γυρίστηκε έγχρωμη.

Μιλάμε, δηλαδή, για το ένα σημείο αναφοράς στην παγκόσμια ιστορία του σινεμά τρόμου μετά το άλλο και όλα περιλαμβάνονται σε αυτή την προσεγμένη μεταφορά του κλασικού βιβλίου της Mary Shelley με έντονο το στοιχείο της γοτθικής ατμόσφαιρας που καθιέρωσε την Hammer Films και τους πρωταγωνιστές της ταινίας τα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για μια μεταφορά της κλασικής ιστορίας με αρκετές διαφοροποιήσεις από τις προγενέστερες και εξίσου (αν όχι περισσότερο) ιστορικές ταινίες με το ίδιο θέμα, που δίνει την ίδια βαρύτητα τόσο στο δραματικό στοιχείο όσο και σε εκείνο του τρόμου που οι προγενέστερες μεταφορές πέρασαν απλώς επιδερμικά.

Στο κέντρο όλων, ένα νεότατος Peter Cushing που δίνει τα ρέστα του στο ρόλο ενός πωρωμένου και σχεδόν φανατικού Δρα Frankenstein, που δεν σταματάει σε κανένα ηθικό και φυσικό εμπόδια προκειμένου να ολοκληρώσει την έρευνα του. Ποιο είναι το αντικείμενο αυτής της έρευνας; Να δημιουργήσει ζωή από νεκρά μέλη με στόχο την δημιουργία ενός ανώτερου σωματικά και πνευματικά ανθρώπινου όντος. Αυτή την πεποίθηση δεν μοιράζεται ο Paul, ο φίλος και συνεργάτης του, ιδίως όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Victor δεν διστάζει να καταφύγει μέχρι και στο φόνο για να εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες που χρειάζεται. Επίσης, η άφιξη στο σπίτι της ανυποψίαστης αρραβωνιαστικιάς του Victor κάνει τα ηθικά διλήμματα ακόμα μεγαλύτερα, τα οποία γίνονται ανυπόφορα όταν το πλάσμα που κατασκεύασε ο Victor επιδεικνύει δολοφονικά ένστικτα.

Όπως προείπα, δεν θα μπω σε διαδικασία λεπτομερειακού σχολιασμού, αλλά πρέπει να αναφέρω ότι η ταινία παρουσίασε ίσως για πρώτη φορά όλα εκείνα τα στοιχεία που την εποχή τάραξαν τα νερά του παγκόσμιου σινεμά. Εκτός από τις μαγικές ερμηνείες κυρίως του Cushing αλλά και σε μικρότερο βαθμό του Christopher Lee στο ρόλο του πλάσματος, το THE CURSE OF FRANKENSTEIN ήταν αρκετά πιο βίαιο και αιματηρό απ’ ότι ο κανόνας στις ταινίες τρόμου της εποχής, κάτι που έθεσε νέα στάνταρντς και σε αυτόν τον τομέα. Ειδικά το μακιγιάζ του πλάσματος απείχε πάρα πολύ από εκείνο του Boris Karloff στις μαυρόασπρες ταινίες του ’30, κάτι που έγινε επίτηδες από την ομάδα παραγωγής ώστε το δικό τους πλάσμα να ξεχωρίζει από αυτά που το κοινό είχε συνηθίσει μέχρι τότε.

Παράλληλα, έχουμε έναν βαρόνο Frankenstein που απέχει έτη φωτός από τους αντίστοιχους τόσο στο βιβλίο της Mary Shelley όσο και στις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές του. Ο Frankenstein του Peter Cushing δεν χάνει το χρόνο του με ηθικολογίες και είναι όσο αδίστακτος όσο μπορεί, δίνοντας το στίγμα για τους αρχέτυπους χαρακτήρες παρανοϊκών επιστημόνων που κατέκλυσαν το σινεμά τρόμου από τότε. Ο Frankenstein δεν σταματάει πουθενά, δεν έχει ιερό και όσιο και δεν θα διστάσει να φτάσει στις πιο αποτρόπαιες πράξεις για να ολοκληρώσει το έργο του.

Η συμβουλή μου για τους νεαρότερους φίλους της σκηνής είναι η εξής: Μην κρίνετε το THE CURSE OF FRANKENSTEIN με τα σημερινά κριτήρια, γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με μεταγενέστερες ταινίες είναι καταδικασμένη. Εδώ μιλάμε για μια ταινία- ορόσημο στη σκηνή του τρόμου που εξ ορισμού πρέπει να πάρει το μάξιμουμ της βαθμολογίας και το αξίζει και με το παραπάνω. Το μόνο που έχει να κάνει ένας fan του κλασικού τρόμου είναι να αφεθεί στην πυκνή ατμόσφαιρα του Terence Fisher, να απολαύσει τις αριστουργηματικές ερμηνείες του Peter Cushing, του Christopher Lee αλλά και όλων των άλλων πρωταγωνιστών και να γιορτάσει την ένδοξη γέννηση της «Hammer Horror» και του είδους του γοτθικού τρόμου όπως έγινε μέσω του THE CURSE OF FRANKENSTEIN 50 χρόνια πριν.