42nd Street (1933)

42nd Street (1933)

και εγένετο... Μιούζικαλ!

Σκηνοθεσία: Loyd Bacon

Μουσική: Harry Warren

Στις αρχές της δεκαετίας του 30, η οικονομική κρίση μάστιζε την Αμερική όπως και όλες σχεδόν τις χώρες. Ο κοσμάκης για να πνίξει τον καημό του το έριχνε στο θέαμα. Οι κινηματογραφικοί επιχειρηματίες εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι το κοινό είχε αγαπήσει το μουσικό θέατρο που αποκαλείτο «βαριετέ», παρουσίαζαν ταινίες μου στην πραγματικότητα στερούταν σοβαρού σεναρίου αλλά ήταν γεμάτες μουσική και χορό. Έτσι γεννήθηκε ένα νέο είδος κινηματογραφικών ταινιών: Το «Μιούζικαλ». Στην κατηγορία αυτή κατατάσσεται και η παρούσα ταινία, η οποία μάλιστα θεωρείται κορυφαία της εποχής της (και όχι μόνο) στην κατηγορία αυτή

 Είναι να απορεί κανείς πως αντεπεξέρχονταν οι τότε παραγωγοί στα έξοδα μιας ταινίας που συμμετείχαν τόσα πολλά πρόσωπα. Ιδίως με τις τόσες πολυάριθμες μπαλαρίνες που μετρούσαν μόνο ως πόδια και όχι ως προσωπικότητες. Πράγματι, όπως βλέπουμε και στην ταινία, στις οντισιόν που γίνονταν για να διαλέξουν χορεύτριες, το μόνο πράγμα που ζήταγαν από τα κορίτσια ήταν να σηκώσουν τα φορέματά τους για να φανούν τα πόδια τους. Το να είχαν καλλίγραμμα πόδια ήταν το σημαντικότερο κριτήριο για να επιλεγούν.

Αλήθεια; Πόσο πρέπει να ήταν το εισιτήριο σε τέτοιο θέαμα για να καλύψουν οι παραγωγοί τα έξοδά τους και να έχουν ένα λογικό κέρδος; Η απάντηση είναι απλή. Με την οικονομικοί κρίση που μάστιζε τον πληθυσμό, οι χορευτές και οι χορεύτριες ήσαν ικανοποιημένοι να βρουν μια θέση έστω και για λίγο φαγητό.

Στην παρούσα ταινία, αν και στερείται σεναρίου με βάθος, υπάρχουν αρκετές αναφορές και καυστικά σχόλια για την μάστιγα της Εποχής. Ο πέλεκυς της λογοκρισίας βέβαια δεν είχε ακόμα αρχίσει να πέφτει επί δικαίων και αδίκων με αποτέλεσμα να μην λείπουν τα καυστικά πολιτικοκοινωνικά σχόλια, όσο και τα σεξουαλικά υπονοούμενα.

Ο Warner Baxter που υποδύεται τον ικανό αλλά ματαιόδοξο σκηνοθέτη Julian Marsh, έχει χάσει όλα του τα χρήματα στο χρηματιστήριο και περιμένει πως και πως να ανακάμψει οικονομικά μέσω της εργασίας του στην σκηνοθεσία ενός έργου μιούζικαλ, το ΩΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ. Για τον ρόλο της πρωταγωνίστριας σε αυτή την παραγωγή έχει επιλεγεί η ιδιόρρυθμη σταρ Dorothy Brock (Bebe Daniels), κατόπιν απαιτήσεως του χρηματοδότη της παράστασης Abner Dillon (Guy Kibbee), ο οποίος είναι λεφτάς και προσβλέπει στο να του ανταποδώσει η Dorothy την ευγνωμοσύνη της υποκύπτοντας στην δήθεν γοητεία του. Αυτή όμως διατηρεί δεσμό (κρυφά) με κάποιον πρώην συνεργάτη της στο βαριετέ, ο οποίος όμως έχει μείνει στάσιμος καλλιτεχνικά, ενώ αυτή εξελίχτηκε σε βεντέτα. Έχουμε και την μικρούλα (που λέει ο λόγος) Peggy (Ruby Keeler), που από αρχάρια, αφελής και συνεσταλμένη μπαλαρινούλα, θα μετατραπεί σε μια βραδιά η μεγάλη πρωταγωνίστρια του σόου, εκμεταλλευόμενη το ότι η αρχική πρωταγωνίστρια Dorothy Brock έπαθε σοβαρό ατύχημα και δεν είναι σε θέση να παίξει. Βέβαια κάτι τέτοια μόνο στο Χόλυγουντ συμβαίνουν.

Έχουμε και την συμμετοχή της Ginger Rogers η οποία το παίζει υπεράνω. Σε αυτήν προτάθηκε να αντικαταστήσει την Dorothy, αλλά αυτή θα παραιτηθεί υπέρ της νεαρής και άπειρης Peggy, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές της. Ο ρόλος της Ginger Rogers είναι σχετικά μικρός, έδειξε όμως την λάμψη της και αργότερα θα γίνει διάσημη ως παρτενέρ χορεύτρια του Fred Astaire.

Και επειδή μιούζικαλ σημαίνει κυρίως μουσική, τραγούδι και χορός, να πούμε ότι το φινάλε αποτελεί ένα ντελίριο αυτών των θεμάτων. Αξεπέραστο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, δηλαδή επί οθόνης. Μπορεί σκηνοθέτης της ταινίας να είναι ο Lloyd Bacon, όμως αναμφισβήτητα το ότι αυτή θεωρείται κάτι το ιδιαίτερο το οφείλει στον χορογράφο Busby Berkeley. Αυτός είχε την ικανότητα να στήνει τους χορευτές με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο και η δουλειά του αυτή απετέλεσε σχολή για το νέο κινηματογραφικό είδος. Τα Μιούζικαλ. Παρά την τάση της εποχής να χρησιμοποιούνται δύο κάμερες, αυτός χρησιμοποιεί μόνο μία με αποτέλεσμα η ευέλικτη κάμερα να χώνεται παντού, στο ταβάνι, σε απίθανες γωνίες, κάτω από τα πόδια των κοριτσιών, σχηματίζοντας ζωντανή αψίδα με τα πόδια τους. Με τον τρόπο που την στήνει, μας παρουσιάζει τους χορευτές σαν κρύσταλλα καλειδοσκόπιου, το παιχνίδι από τα παιδικά μας χρόνια που έμοιαζε τη μικρό τηλεσκόπιο, που όταν κοίταζες μέσα από αυτό έβλεπες μια σύνθεση από πολύχρωμα κρυσταλλάκια και όταν το περιέστρεφες η σύνθεση αυτή άλλαζε σχήμα!

Ο Berkeley επίσης είναι αυτός που θα εισάγει την Τζαζ μουσική σε αυτά τα έργα. Μέχρι τότε το μουσικά φιλμ περιείχαν μουσική απαλή και συχνά γλυκανάλατη.

Την σφραγίδα του μας την φιλάει για το τέλος όπου μας παρουσιάζει τρία μουσικοχορευτικά θέματα. Στο πρώτο, «Scuffled off to Buffalo» μας παρουσιάζει ένα βαγόνι τραίνου να ανοίγει στα δύο επί σκηνής και να μας εμφανίζει το Vagon Lee εσωτερικά, όπου ένα νιόπαντρο ζευγάρι τραγουδά όλο αισιοδοξία σχετικά με την νέα του ζωή, ενώ ο χορός των κοριτσιών απαντά ειρωνικά, προβλέποντας την μη ευτυχή κατάληξη του γάμου.

Στο δεύτερο, που ακολουθεί (Young and Healthy), βλέπουμε μια τυπική δουλειά του Berkeley.

Αυτός χώνει την κάμερά του στις πιο απίθανες θέσεις, με αποκορύφωμα το να μας παρουσιάζει τούνελ από τα πόδια των κοριτσιών!

Όμως αυτό που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα είναι το Grand Finale, όπου ακόμα και φόνος διαπράττεται επί σκηνής, συνοδευόμενος μάλιστα από χορούς και τραγούδια! Θέλει προφανώς να μας δείξει την σκληρή πραγματικότητα της ζωής μιας μεγαλούπολης. Η ζωή μέσα σ’ αυτή δεν είναι χοροί και τραγούδια, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή.

Το καστ των ηθοποιών μπορεί να μη σας λέει πολλά πράγματα σήμερα αλλά σας διαβεβαιώνω πως ήταν ότι το καλλίτερο είχε να παρουσιάσει εκείνη η εποχή. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών είναι εκπληκτική.

Ακόμα κι αν δεν είστε φίλος των Μιούζικαλ, σας προτρέπω να δείτε αυτή την ταινία έστω για ιστορικούς λόγους και να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι αν τα γραφόμενά μου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Οι υπότιτλοι  είναι μεταφρασμένοι από εμένα.