CAT PEOPLE 1982

 

CAT PEOPLE 1982

Η Αγριόγατα 

Σκηνοθεσία: Paul Schrader

Σενάριο: DeWitt Bodeen, Alan Ormsby, Paul Schrader

Είδος: Horror ΔΕ 80, Fantasy, Thriller

Διάρκεια:1h 58m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Nastassja Kinski: Irena Gallier

Malcolm McDowell: Paul Gallier

John Heard: Oliver Yates

Annette O'Toole: Alice Perrin

Ruby Dee: Female

Ed Begley Jr.: Joe Creigh

Scott Paulin: Bill Searle

Το Cat People είναι ένα ωραίο δείγμα της αισθητικής της δεκαετίας του 1980. H ταινία είναι βουτηγμένη σε μια ονειρική ατμόσφαιρα, έχει γερές δόσεις ερωτισμού και τρόμου, πρωτότυπο σενάριο, ένα συμπαθητικό soundtrack, με το τραγούδι που ερμηνεύει ο David Bowie στους τίτλους τέλους να ξεχωρίζει, εντυπωσιακά πλάνα πραγματικών μαύρων λεοπαρδάλεων (πανθήρων) και, ίσως το σημαντικότερο όλων, ένα υπέροχο cast.

Η Natassja Kinski ερμηνεύει μια νεαρή γυναίκα, την Irena, η οποία δεν έχει αποδεχθεί την μυστήρια και επικίνδυνη αιλουροειδή φύση της. Ο αδερφός της (Malcolm Mc Dowell), αντίθετα, έχει συμβιβαστεί με τη διττή του φύση και δε διστάζει να σκοτώσει, αν αυτό απαιτούν οι περιστάσεις. Μόνο μαζί τα δύο αδέρφια μπορούν να συνευρεθούν ερωτικά, αφού μόνο οι δυο τους ανήκουν στο ίδιο είδος. Είναι και οι δύο Cat-People, άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε επικίνδυνα αιλουροειδή αν κάνουν έρωτα με ανθρώπους. Ανάμεσα τους θα βρεθεί ο διευθυντής του ζωολογικού κήπου της Νέας Ορλεάνης (John Heard), ο οποίος θα ερωτευθεί κεραυνοβόλα την Irena.

Το Cat People είναι ένα καλό παράδειγμα για το πόσο σημαντικός παράγοντας είναι το casting (η επιλογή ηθοποιών) σε μια ταινία. Δεν είναι μόνο οι ερμηνείες των παραπάνω τριών ηθοποιών που με κάνουν να πιστεύω ότι η ταινία έχει εξαιρετικό casting. Οι ερμηνείες και των τριών είναι καλές, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό. Είναι οι μορφές και το στυλ των τριών αυτών ηθοποιών που τους καθιστούν απολύτως ταιριαστούς στους ρόλους τους. Ο Malcolm McDowell , ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι», έχει κυριολεκτικά πρόσωπο και βλέμμα που θυμίζουν λεοπάρδαλη. Το μόνο που χρειάζεται ο θεατής για να αντιληφθεί την αδίστακτη και ανελέητη φύση του είναι μια καλή ερμηνεία εκ μέρους του McDowell και μια ματιά στο μορφή του. Ομοίως και η όμορφη και θηλυκή Kinski. Το πρόσωπο της Kinski είναι γοητευτικό, εκπέμποντας μία αριστοκρατικότητα και κάτι μοναχικό, ανεξάρτητο και τρωτό. Σε συνδυασμό-πάντα-με την καλή της ερμηνεία, είναι απολύτως πειστική στο ρόλο της μυστηριώδους, γοητευτικής και ευάλωτης γυναίκας που παλεύει με την πραγματική της φύση. Τέλος, ο John Heard, έχοντας γήινα χαρακτηριστικά και μια στιβαρή και καλοσυνάτη φυσιογνωμία, έρχεται σε αντίθεση με τους δύο προαναφερθέντες, με αποτέλεσμα να είναι πολύ ταιριαστός στο ρόλο του ειλικρινούς ανδρός που ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Irena και βρίσκεται ξαφνικά σε θανάσιμο κίνδυνο.

Υπάρχουν στιγμές που η ταινία δείχνει να στέκεται αμετακίνητη στο σταυροδρόμι του ερωτικού δράματος και της ταινίας τρόμου. Η μεγάλη εικόνα, όμως, είναι ότι ο ερωτισμός και ο τρόμος είναι ένας συνδυασμός συναρπαστικός, ο οποίος είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Χρειάζεται έναν καλό αλχημιστή και ο σκηνοθέτης, Paul Schrader, το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, ενώ το ωραίο τέλος της και η πειστικότητα των ηθοποιών της ξεπερνούν δια παντός αυτό το πρόβλημα και σφραγίζουν αυτήν την ωραία και πρωτότυπη ταινία.

Υ.Γ. 1: Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Η Αγριόγατα». Πραγματικά ελπίζω να έχει συνταξιοδοτηθεί ο υπεύθυνος για αυτόν τον τίτλο.

Υ.Γ. 2: Η ταινία αποτελεί ένα ελεύθερο remake της ομώνυμης ταινίας του 1942. Παρά τη συμφωνία της πλειοψηφίας των κριτικών πως η παλαιά ταινία είναι πολύ καλύτερη, εγώ σημειώνω πως πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.

MY BLOODY VALENTINE 1981

 MY BLOODY VALENTINE 1981

Μήνυμα θανάτου

 

Σκηνοθεσία George Mihalka

Σενάριο: Stephen A. Miller, John Beaird

Είδος: Horror ΔΕ 80, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 30m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Lori Hallier: Sarah

Neil Affleck: Axel

Keith Knight: Hollis

Alf Humphreys: Howard

Cynthia Dale: Patty

Helene Udy: Sylvia 

Το «My Bloody Valentine» επικεντρώνεται στους βίαιους φόνους που πραγματοποιούνται σε μια μικρή πόλη από έναν μυστηριώδη μασκοφόρο φονιά που φορά στολή ανθρακωρύχου και φέρει κασμά για όπλο. Όταν μια παρέα νέων αποφασίζει να κάνει πάρτι για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στο τοπικό ορυχείο, ο μανιακός θα επισκεφθεί το χώρο προκαλώντας λουτρό αίματος.

Είναι από τις ταινίες-πρωτοπόρους που καθόρισαν το ιδίωμα του slasher. Το αμερικανοκαναδέζικο «My Bloody Valentine» παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε με τη λογοκρισία και που είχαν ως  αποτέλεσμα να μην είναι σαφής για πολλά χρόνια η γνήσια πλήρης μορφή του, κατάφερε να καθιερωθεί στα 80s ως ένας από τους σημαντικούς πρωτεργάτες του slasher κινήματος, παγιώνοντας μοτίβα και κλισέ που επρόκειτο να ανακυκλωθούν πολλάκις στο μέλλον από αναρίθμητες παρεμφερείς ταινίες. Και δεν εννοούμε φυσικά το κάκιστο remake του 2009 που δεν συνιστούμε σε καμία περίπτωση. Άλλη μια αξιοσημείωτη παρατήρηση πριν περάσουμε στα της ταινίας, είναι ο εφετζίδικος τίτλος της ο οποίος ακολούθησε τελικά τη μόδα των εορταστικών ημερών όπως είχε διαμορφωθεί από τα «Black Christmas» και «Halloween». Οπωσδήποτε προτιμούμε τον τίτλο που επικράτησε παρά τον ξενέρωτο «The Secret» που ήταν ο αρχικός, παρά το φανερό μαρκετίστικο κόλπο που παίχτηκε εδώ.

THE FOG 1980

THE FOG 1980

Η ομίχλη

 Σκηνοθεσία John Carpenter

Σενάριο: John Carpente, Debra Hill

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 1h 29m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Adrienne Barbeau: Stevie Wayne

Jamie Lee Curtis: Elizabeth Solley

Janet Leigh: Kathy Williams

John Houseman: Mr. Machen

Tom Atkins: Nick Castle

James Canning: Dick Baxter

Charles Cyphers: Dan O'Bannon

Nancy Kyes: Sandy Fadel

 

Tο Αντόνιο Μπέι είναι μια ειδυλλιακή παραθαλάσσια κωμόπολη της Καλιφόρνια. Ένα βράδυ ένα ηλικιωμένος αφηγείται σε μια παρέα παιδιών έναν παλιό θρύλο περιοχής. Είναι η ιστορία του πλοίου "Ελίζαμπεθ Ντέιν", ενός ιστιοφόρου που είχε προσαράξει στην ακτή, πριν ακριβώς 100 χρόνια. Το ίδιο βράδυ, ένας ιερέας ανακαλύπτει ένα παλιό ημερολόγιο, στο οποίο περιγράφονται τα γεγονότα σχετικά με την προσάραξη του πλοίου: Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, το ιστιοφόρο, γεμάτο λεπρούς πειρατές, παραπλανήθηκε από τα λανθασμένα φωτεινά σήματα των κατοίκων της κωμόπολης. Τελικά το ιστιοφόρο βυθίστηκε και όλοι οι επιβάτες του πλοίου πνίγηκαν. 100 χρόνια μετά μια σειρά από παράξενα φαινόμενα αναστατώνουν τους κατοίκους της κωμόπολης. Η παρουσιάστρια του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού παρακολουθεί τις εξελίξεις και προσπαθεί να παρέμβει. Όμως οι δυνάμεις της δεν αρκούν.

Το παρελθόν που στοιχειώνει την μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη επιστρέφει δριμύτερο και ζητά επιτακτικά εκδίκηση. Είναι η συλλογική ενοχή πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η ευημερία των κατοίκων, είναι η παραβίαση των άγραφων νόμων της αλληλεγγύης, είναι τέλος η αλήθεια που ζητά επιτακτικά να αποκαλυφθεί: τα φαντάσματα που έρχονται από το παρελθόν συνιστούν τους Δαίμονες που απωθήθηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο, που στοίχειωσαν την ιστορία του τόπου. 

The Coming of Sin 1978

The Coming of Sin 1978

Ο ερχομός της αμαρτίας 

Σκηνοθεσία José Ramón Larraz

Σενάριο: José Ramón Larraz, Monique Pastrynn

Είδος: Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 1h 33m

Γλώσσα: Ισπανικά

Παίζουν:

Patricia Granada: Lorna Western

Lidia Zuazo: Triana

Rafael Machado: Chico

David Thomson: Malcolm Grainger

Montserrat Julió: Sally Grainger

 

Στον ‘βρώμικο’ κόσμο του cult κινηματογράφου, υπάρχει μια γωνιά αφιερωμένη σε films, που αμφιταλαντεύτηκαν ανάμεσα στο sleazy γυμνό και τη ματιά του καλλιτέχνη. Αυτές οι ταινίες, αν και ξεχείλιζαν από ερωτισμό, ξεχώρισαν, περισσότερο, για το εικαστικό άγγιγμα του δημιουργού τους.

Ο Larraz, όπως ο Walerian Borowczyk κι ο Jean Rollin, πρωτοστάτησαν στο λεγόμενο art exploitation, μια πιο διακριτική προσέγγιση σε θεματολογία taboo, που, σε άλλες, περιπτώσεις, αποτελούσε αφορμή για ακρότητες στη μεγάλη οθόνη. Ο Ισπανός σκηνοθέτης πέρασε αρκετά χρόνια στη Γαλλία και το Βέλγιο, δουλεύοντας, ως κομίστας και αργότερα μετακόμισε, μαζί με την Αγγλίδα γυναίκα του, στη Μεγάλη Βρετανία, όπου γύρισε τις περισσότερες ταινίες του.

Στο The Coming of Sin μας παρουσιάζει το παράξενο και καταδικασμένο ερωτικό τριγώνο, ανάμεσα σε μια ζωγράφο, μια νεαρή τσιγγάνα, την οποία θέτει υπό την προστασία της και έναν hunky τυχοδιώκτη. Το ζεστό μεσογειακό καλοκαίρι, προσδίδει έναν εξωτικό αέρα και πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν τα γυμνά κορμιά των ηθοποιών, ανάμεσα σε παθιασμένα flamenco και ξαφνικές τροπικές καταιγίδες.

Πέρα από τις πικάντικες ερωτικές σκηνές, ωστόσο, γίνεται φανερή η προσπάθεια του Larraz να δημιουργήσει μια ονειρική ατμόσφαιρα, με τη χρήση αισθησιασμού, δυνατών συμβολισμών και μια δόση φροϋδικής ψυχολογίας. Επιπλέον, αποπειράται να μεταφέρει στην οθόνη μια decadent αναγεννησιακή αισθητική, ντύνοντας την ταινία του με αντίστοιχες χρωματικές αποχρώσεις. Αν λάβουμε υπόψιν το περιορισμένο budget της παραγωγής, μπορούμε να πούμε, πως τα καταφέρνει μια χαρά.

Η σεναριακή δομή είναι, βέβαια, κάπως αδύναμη, οι ερμηνείες ρηχές και το πρόχειρο dubbing της κόπιας που είδα δε βοηθά καθόλου. Παρ’ όλ’ αυτά, τα θέματα που θέλει να θίξει ο σκηνοθέτης είναι φανερά και παίζουν σε αντιθετικά ζευγάρια: ο πολιτισμός απέναντι στον πρωτογονισμό, η γνώση ενάντια στην προκατάληψη και τελικά η μάχη της λογικής με το πεπρωμένο.

       Κατάλληλο viewing για τις καυτές καλοκαιρινές νύχτες, που πλησιάζουν, θα ικανοποιήσει εκείνους που θέλουν κουλτούρα και soft core στο ίδιο πακέτο. 

The Little Girl Who Lives Down the Lane 1976

The Little Girl Who Lives

Down the Lane 1976

Το κελάρι της αγωνίας

Σκηνοθεσία: Nicolas Gessner

Σενάριο: Laird Koenig

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 31m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Jodie Foster: Rynn Jacobs

Martin Sheen: Frank Hallet

Alexis Smith: Cora Hallet

Mort Shuman: Ron Miglioriti

Scott Jacoby: Mario Podesta

Dorothy Davis: Town Hall Clerk 

Το The Little Girl Who Lives Down the Lane είναι μια ταινία του 1976 σε σκηνοθεσία του Nicolas Gessner και με πρωταγωνιστές τους Jodie Foster, Martin Sheen, Alexis Smith, Mort Shuman και Scott Jacoby. Ήταν μια συμπαραγωγή Καναδά και Γαλλίας και γράφτηκε από τον Laird Koenig, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημά του του 1974.

Η πλοκή επικεντρώνεται στη 13χρονη Ριν Τζέικομπς (Φόστερ), ένα παιδί του οποίου ο απών ποιητής πατέρας και οι μυστικοπαθείς συμπεριφορές του προκαλούν τις υποψίες των συντηρητικών γειτόνων της στη μικρή πόλη του Μέιν. Η μεταφορά, που αρχικά προοριζόταν ως θεατρικό έργο, γυρίστηκε στο Κεμπέκ με μικρό προϋπολογισμό. Η παραγωγή έγινε αργότερα αντικείμενο διαμάχης σχετικά με αναφορές ότι ο Φόστερ είχε συγκρούσεις με τους παραγωγούς για τη μαγνητοσκόπηση και τη συμπερίληψη μιας γυμνής σκηνής, αλλά χρησιμοποιήθηκε το σάμα μιας 21χρονης, της αδερφής του Φόστερ. Μετά από μια προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1976, ξεκίνησε μια δικαστική προσφυγή σχετικά με τη διανομή και ακολούθησε μια γενική κυκλοφορία το 1977.

Αρχικά κυκλοφόρησε σε μικτές κριτικές, με ορισμένους κριτικούς να βρίσκουν την πλοκή μυστηρίου του φόνου αδύναμη, αλλά την ερμηνεία της Jodie Foster πιο αξιόλογη, η ταινία κέρδισε δύο βραβεία Saturn, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας τρόμου και της καλύτερης ηθοποιού για το Foster. Στη συνέχεια απέκτησε το καθεστώς της λατρείας, με τους μεταγενέστερους κριτικούς να αξιολογούν θετικά το σενάριο. Συγγραφείς και ακαδημαϊκοί το έχουν ερμηνεύσει ως δήλωση για τα δικαιώματα των παιδιών και το έχουν τοποθετήσει ποικιλοτρόπως στο θρίλερ, τον τρόμο, το μυστήριο ή άλλα είδη.

  

Bug 1975

Bug 1975

Φτερωτός Εφιάλτης

Σκηνοθεσία: Jeannot Szwarc

Σενάριο: Thomas Page, William Castle

Είδος: Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 1h 39m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Bradford Dillman: James Parmiter

Joanna Miles: Carrie Parmiter

Richard Gilliland: Gerald Metbaum

Jamie Smith-Jackson: Norma Tacker

Alan Fudge: Mark Ross

Jesse Vint: Tom Tacker

Patty McCormack: Sylvia Ross

 

Ένας σεισμός απελευθερώνει ένα στέλεχος μεταλλαγμένων κατσαρίδων που έχουν την ικανότητα να πυροδοτούν πυρκαγιές και οι οποίες προκαλούν καταστροφικό χάος σε μια μικρή πόλη. Οι μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από τον επιστήμονα James Parmiter, ωστόσο, αποκαλύπτουν έναν τρομακτικότερο σκοπό, με πολύ πιο εκτεταμένες συνέπειες 

SISTERS 1972

 

SISTERS 1972

Οι Αδελφές

Σκηνοθεσία: Brian De Palma

Σενάριο: Brian De Palma, Louisa Rose

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 330m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Margot Kidder: Danielle Breton / Dominique Blanchion

Jennifer Salt: Grace Collier

Charles Durning: Joseph Larch

William Finley: Emil Breton (as Bill Finley)

Lisle Wilson: Phillip Woode

Barnard Hughes: Arthur McLennen

Mary Davenport: Mrs. Peyson Collier

Dolph Sweet: Detective Kelly

 

Στις Σιαμαίες, ο σκηνοθέτης, αρνούμενος κάθε βεντετισμό, δεν κρύβει τις επιρροές του. Από την αρχή, εισάγοντας το θέαμα μέσα στο θέαμα, κάνει μια ξεκάθαρη αναφορά στον Ηδονοβλεψία του Μάικλ Πάουελ, για να χρησιμοποιήσει στη συνέχεια το θέμα αυτό με πραγματικό πάθος, που φθάνει στο απόγειό του με τη διακριτική ειρωνεία της τελικής σκηνής. Αλλά και σ’ ένα πλήθος άλλων σκηνών, οι αναφορές στο Χίτσκοκ είναι διάχυτες: η σκηνή του αρχικού φόνου, μ’ ένα γρήγορο, κοφτό μοντάζ, παιχνίδισμα με τις σκιές και υποβλητική μουσική υπόκρουση (Ψυχώ), το κρυμμένο στον πτυσσόμενο καναπέ πτώμα (Η Θηλειά), η έρευνα στο διαμέρισμα της δολοφόνου και η παρακολούθηση με τα κυάλια (Σιωπηλός Μάρτυρας), η ανάπτυξη της παράλληλης δράσης μέσω του χωρισμού της οθόνης (Μάρνυ). Σ’ όλες τις περιπτώσεις, όμως, ο σκηνοθέτης στέκεται όσο πρέπει κοντά στην πρωταρχική του πηγή και όσο πρέπει μακριά απ’ αυτήν, με σεμνότητα, ακρίβεια και συγκρατημένο συναίσθημα.

Η βασική ιδέα, πάνω στην οποία δομείται το στόρι, είναι αυτή της ύπαρξης δύο σιαμαίων αδελφών που η μία από αυτές οδηγείται στη νεύρωση μπροστά στο φόβο της σεξουαλικής επιθυμίας. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τη μανιώδη προσπάθεια μιας δημοσιογράφου να εξιχνιάσει το μυστήριο μιας δολοφονίας, που βλέπει άθελά της να διαπράττεται στο απέναντι από το δικό της διαμέρισμα. Η αυθόρμητη αντίδρασή της να καλέσει την αστυνομία αποδεικνύεται λανθασμένη και οι ενοχές της την κάνουν να αναλάβει προσωπικά το ρόλο του ντετέκτιβ με απρόοπτες συνέπειες.

Μολονότι η αφήγηση αυτή καθεαυτή δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δραματουργική διαπλοκή και μεγάλη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, ο σκηνοθέτης εργάζεται πάνω στους χρόνους και τους ηθοποιούς του και πετυχαίνει άριστα αποτελέσματα. Ακόμα και όταν έχει πάψει να λειτουργεί το μοτίβο της μετάθεσης των υπονοιών, η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά της Ντάνιελ Μπρετόν προκαλεί μια καινούργια πυροδότηση της δράσης, που οδηγεί σε μια ιδιοφυή αντιστροφή: η αστυνομία πιστεύει όλα όσα η Γκρέης Κόλιερ έχει ξεχάσει. Ο εφιάλτης της ύπνωσης είναι ιδιαίτερα ζωντανός και η ερασιτέχνης ντετέκτιβ επιστρέφει στην κατάσταση της έντονης νεύρωσης και την καταπίεση της υστερικής μητέρας. Με τον τρόπο αυτό, ο ντε Πάλμα κατορθώνει να κάνει μια ταινία πάνω στην ιστορία δύο πολυπαθών κορασίδων και να οδηγήσει την προβληματική του σε μια συγκαλυμμένη κριτική της κοινωνίας, οι δομές της οποίας δημιουργούν τα συγκεκριμένα παθολογικά συμπτώματα

Non si sevizia un paperino 1972

Non si sevizia un paperino 1972

Don't Torture a Duckling

Σατανάδες της Ακολασίας

Σκηνοθεσία: Lucio Fulci

Σενάριο: Lucio Fulci, Roberto Gianviti, Gianfranco Clerici

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 45m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Florinda Bolkan: Maciara

Barbara Bouche: Patrizia

Tomas Milian: Andrea Martelli

Ειρήνη Παπά: Dona Aurelia Avallone

Marc Porel: Don Alberto Avallone

Georges Wilson: Francesco (as George Wilson)

Antonello Campodifiori: Lieutenant

 

Ο Lucio Fulci ακόμα και μετά το θάνατό του παραμένει εξίσου διφορούμενη προσωπικότητα όσο και όταν ήταν εν ζωή. Ο λόγος είναι κυρίως η σαδιστική βία των ταινιών του, που ποτέ κανείς δεν είχε δει στη μεγάλη οθόνη με τόση λεπτομέρεια, και προκάλεσε πολλούς να πουν ότι ο Fulci τη χρησιμοποιούσε για να καλύψει τις αδυναμίες του και την έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου.

Και μπορεί μέχρι ένα σημείο αυτά να ισχύουν για το μεταγενέστερο έργο του, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να ισχύσει για το DON’T TORTURE A DUCKLING, ένα από τα λίγα giallo που γύρισε ο μεγάλος maestro στην καριέρα του.

Πολλοί ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ο Fulci δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια που ο ίδιος έθεσε με τη συγκεκριμένη ταινία. Αν κι εγώ είμαι περισσότερο fan του σπλατερά και υπέρ- βίαιου Fulci, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο μου σ’ αυτή την παραγωγή, που με το βάθος και την πολυπλοκότητά της σίγουρα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων giallo όλων των εποχών.

Τα επιβλητικά τοπία της Σικελίας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του DON’T TORTURE A DUCKLING βάζουν το θεατή αμέσως στο κλίμα, με μια ιστορία φόνων παιδιών σε μια περιοχή που βρίθει από ξενοφοβία, προκατάληψη και τις γνωστές «ασθένειες» των κλειστών επαρχιακών κοινωνιών.

Τα κλίμα στο χωριό, όπως το παρουσιάζει ο Fulci, έχει κάτι ακαθόριστα νοσηρό και απειλητικό, ενώ η ατμόσφαιρα είναι καταπιεστική και κλειστοφοβική, έτσι όπως μόνο ο Fulci μπορεί να την αποδώσει.

Ποιοι είναι οι πιθανοί δράστες σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μα, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, που κι αυτοί με τη σειρά τους αναδύουν μια ύποπτη μυρωδιά «σήψης». Από τον «τρελό του χωριού», την σέξι καλλονή που τρελαίνει τα ανήλικα αγοράκια με τα νάζια της και υποδύεται από μια λαμπερή Barbara Bouchet , μέχρι την καθώς πρέπει και σεβαστή μητέρα του κληρικού του χωριού (Ειρήνη Παπά), όλοι είναι ένοχοι στα μάτια του Fulci, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.

Η γνώμη που μοιάζει να έχει ο Fulci για τόσο κλειστές μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν είναι καθόλου κολακευτική, αλλά κάνει τον οποιοδήποτε να αναρωτιέται κατά πόσο απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι κάτοικοι είναι πάντα καχύποπτοι, μίζεροι και μοιάζουν εγκλωβισμένοι στις δικές τους προκαταλήψεις και εμπόδια. Ο Fulci δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, και μάλιστα προκαλεί ακόμα περισσότερο, τόσο με την παρουσίαση των χαρακτήρων όσο και με το υπόλοιπο νοσηρό κλίμα δυσλειτουργίας.

Οι κατηγορίες τους έρχονται χωρίς εκπλήξεις και κατευθύνονται προς τους τυπικούς συνανθρώπους τους που είναι οι εύκολοι στόχοι. Πρώτα ο τρελός του χωριού, μετά μια ιδιόρρυθμη γυναίκα που ασχολείται με μαγεία, μετά η τοπική καλλονή, πρώην χρήστης ναρκωτικών και στη μέση όλων αυτών ο ντόπιος δημοσιογράφος (Thomas Milian) προσπαθεί να βγάλει άκρη μέσα από το φόβο και παράνοια των κατοίκων και να βοηθήσει την αστυνομία στο να ανακαλύψει το δράστη.

Μην περιμένετε εδώ να ανακαλύψετε ποιος το έκανε από τα πρώτα λεπτά και μετά να φτιάχνετε καφέδες και ποπ κορν μέχρι να φτάσει το φινάλε, όπως ίσως σε κάποια άλλα κατώτερα giallo. Εδώ ο Fulci πραγματικά συσσωρεύει όλο το ταλέντο του στην αφήγηση ιστοριών και το χαρίζει απλόχερα, φτιάχνοντας μια πραγματική ταινία μυστηρίου, από την άποψη ότι πρέπει κανείς να κάτσει μέχρι το τέλος για να ανακαλύψει την αλήθεια. Οι μαντεψιές πάνε και έρχονται, όπως είναι φυσιολογικό, και οι προσωπικές μου δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες!

Και για τους fans του αιματοβαμμένου Lucio Fulci, υπάρχουν δύο πολύ δυνατές σκηνές που τις ξαναείδαμε σε άλλη μορφή στις μεταγενέστερες ταινίες του, ένας βάρβαρος ξυλοδαρμός με αλυσίδες μιας φτωχής κοπέλας από τον διψασμένο για αίμα όχλο, που επαναλήφθηκε στο THE BEYOND και μια αιματηρή πτώση από γκρεμό, που επίσης επαναλήφθηκε στο SEVEN NOTES IN BLACK. Όμως, οι σπλατεριές απλά κάνουν το κομμάτι τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι το κεντρικό ενδιαφέρον της ταινίας. Αντίθετα, τονίζουν ακόμα περισσότερο το κλίμα που έχει καθιερώσει στην ταινία ο Fulci και δείχνουν πώς το πάθος και η προκατάληψη μπορεί να υπερισχύσει της κοινής λογικής με φρικτά αποτελέσματα.

        Γενικά, οι fans του Fulci και των giallo δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα το DON’T TORTURE A DUCKLING, γιατί έτσι θα χάσουν μια από τις κορυφαίες ταινίες του μεγάλου maestro και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα της σκηνής, και αυτό θα είναι πολύ άδικο πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους και μετά για τον μεγάλο Lucio Fulci.