Non si sevizia un paperino 1972

Non si sevizia un paperino 1972

Don't Torture a Duckling

Σατανάδες της Ακολασίας

Σκηνοθεσία: Lucio Fulci

Σενάριο: Lucio Fulci, Roberto Gianviti, Gianfranco Clerici

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 45m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Florinda Bolkan: Maciara

Barbara Bouche: Patrizia

Tomas Milian: Andrea Martelli

Ειρήνη Παπά: Dona Aurelia Avallone

Marc Porel: Don Alberto Avallone

Georges Wilson: Francesco (as George Wilson)

Antonello Campodifiori: Lieutenant

 

Ο Lucio Fulci ακόμα και μετά το θάνατό του παραμένει εξίσου διφορούμενη προσωπικότητα όσο και όταν ήταν εν ζωή. Ο λόγος είναι κυρίως η σαδιστική βία των ταινιών του, που ποτέ κανείς δεν είχε δει στη μεγάλη οθόνη με τόση λεπτομέρεια, και προκάλεσε πολλούς να πουν ότι ο Fulci τη χρησιμοποιούσε για να καλύψει τις αδυναμίες του και την έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου.

Και μπορεί μέχρι ένα σημείο αυτά να ισχύουν για το μεταγενέστερο έργο του, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να ισχύσει για το DON’T TORTURE A DUCKLING, ένα από τα λίγα giallo που γύρισε ο μεγάλος maestro στην καριέρα του.

Πολλοί ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ο Fulci δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια που ο ίδιος έθεσε με τη συγκεκριμένη ταινία. Αν κι εγώ είμαι περισσότερο fan του σπλατερά και υπέρ- βίαιου Fulci, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο μου σ’ αυτή την παραγωγή, που με το βάθος και την πολυπλοκότητά της σίγουρα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων giallo όλων των εποχών.

Τα επιβλητικά τοπία της Σικελίας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του DON’T TORTURE A DUCKLING βάζουν το θεατή αμέσως στο κλίμα, με μια ιστορία φόνων παιδιών σε μια περιοχή που βρίθει από ξενοφοβία, προκατάληψη και τις γνωστές «ασθένειες» των κλειστών επαρχιακών κοινωνιών.

Τα κλίμα στο χωριό, όπως το παρουσιάζει ο Fulci, έχει κάτι ακαθόριστα νοσηρό και απειλητικό, ενώ η ατμόσφαιρα είναι καταπιεστική και κλειστοφοβική, έτσι όπως μόνο ο Fulci μπορεί να την αποδώσει.

Ποιοι είναι οι πιθανοί δράστες σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μα, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, που κι αυτοί με τη σειρά τους αναδύουν μια ύποπτη μυρωδιά «σήψης». Από τον «τρελό του χωριού», την σέξι καλλονή που τρελαίνει τα ανήλικα αγοράκια με τα νάζια της και υποδύεται από μια λαμπερή Barbara Bouchet , μέχρι την καθώς πρέπει και σεβαστή μητέρα του κληρικού του χωριού (Ειρήνη Παπά), όλοι είναι ένοχοι στα μάτια του Fulci, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.

Η γνώμη που μοιάζει να έχει ο Fulci για τόσο κλειστές μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν είναι καθόλου κολακευτική, αλλά κάνει τον οποιοδήποτε να αναρωτιέται κατά πόσο απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι κάτοικοι είναι πάντα καχύποπτοι, μίζεροι και μοιάζουν εγκλωβισμένοι στις δικές τους προκαταλήψεις και εμπόδια. Ο Fulci δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, και μάλιστα προκαλεί ακόμα περισσότερο, τόσο με την παρουσίαση των χαρακτήρων όσο και με το υπόλοιπο νοσηρό κλίμα δυσλειτουργίας.

Οι κατηγορίες τους έρχονται χωρίς εκπλήξεις και κατευθύνονται προς τους τυπικούς συνανθρώπους τους που είναι οι εύκολοι στόχοι. Πρώτα ο τρελός του χωριού, μετά μια ιδιόρρυθμη γυναίκα που ασχολείται με μαγεία, μετά η τοπική καλλονή, πρώην χρήστης ναρκωτικών και στη μέση όλων αυτών ο ντόπιος δημοσιογράφος (Thomas Milian) προσπαθεί να βγάλει άκρη μέσα από το φόβο και παράνοια των κατοίκων και να βοηθήσει την αστυνομία στο να ανακαλύψει το δράστη.

Μην περιμένετε εδώ να ανακαλύψετε ποιος το έκανε από τα πρώτα λεπτά και μετά να φτιάχνετε καφέδες και ποπ κορν μέχρι να φτάσει το φινάλε, όπως ίσως σε κάποια άλλα κατώτερα giallo. Εδώ ο Fulci πραγματικά συσσωρεύει όλο το ταλέντο του στην αφήγηση ιστοριών και το χαρίζει απλόχερα, φτιάχνοντας μια πραγματική ταινία μυστηρίου, από την άποψη ότι πρέπει κανείς να κάτσει μέχρι το τέλος για να ανακαλύψει την αλήθεια. Οι μαντεψιές πάνε και έρχονται, όπως είναι φυσιολογικό, και οι προσωπικές μου δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες!

Και για τους fans του αιματοβαμμένου Lucio Fulci, υπάρχουν δύο πολύ δυνατές σκηνές που τις ξαναείδαμε σε άλλη μορφή στις μεταγενέστερες ταινίες του, ένας βάρβαρος ξυλοδαρμός με αλυσίδες μιας φτωχής κοπέλας από τον διψασμένο για αίμα όχλο, που επαναλήφθηκε στο THE BEYOND και μια αιματηρή πτώση από γκρεμό, που επίσης επαναλήφθηκε στο SEVEN NOTES IN BLACK. Όμως, οι σπλατεριές απλά κάνουν το κομμάτι τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι το κεντρικό ενδιαφέρον της ταινίας. Αντίθετα, τονίζουν ακόμα περισσότερο το κλίμα που έχει καθιερώσει στην ταινία ο Fulci και δείχνουν πώς το πάθος και η προκατάληψη μπορεί να υπερισχύσει της κοινής λογικής με φρικτά αποτελέσματα.

        Γενικά, οι fans του Fulci και των giallo δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα το DON’T TORTURE A DUCKLING, γιατί έτσι θα χάσουν μια από τις κορυφαίες ταινίες του μεγάλου maestro και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα της σκηνής, και αυτό θα είναι πολύ άδικο πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους και μετά για τον μεγάλο Lucio Fulci.