The Night Stalker 1972

The Night Stalker 1972

Παράνομοι Εκδικητές

Σκηνοθεσία: John Llewellyn Moxey

Σενάριο: Richard Matheson, Jeffrey Grant Rice, Max Hodge

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 14m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Darren McGavin: Carl Kolchak

Carol Lynley: Gail Foster

Simon Oakland: Tony Vincenzo

Ralph Meeker: Bernie Jenks

Claude Akins: Sheriff Butcher

Charles McGraw: Chief Masterson

Kent Smith: D.A. Paine 

Το The Night Stalker είναι μια αμερικανική ταινία τρόμου για την τηλεόραση που προβλήθηκε στο ABC στις 11 Ιανουαρίου 1972 ως Ταινία της Εβδομάδας. Στην ταινία, ένας ερευνητής ρεπόρτερ, τον οποίο υποδύεται ο Ντάρεν ΜακΓκάβιν, υποπτεύεται ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος στην περιοχή του Λας Βέγκας είναι στην πραγματικότητα ένας βρικόλακας.

Η ταινία βασίστηκε στο τότε αδημοσίευτο μυθιστόρημα του Τζεφ Ράις με τίτλο The Kolchak Papers (γνωστός και ως The Kolchak Tapes). Ο Ράις είπε ότι έγραψε το μυθιστόρημα επειδή, «Πάντα ήθελα να γράψω μια ιστορία για βρικόλακες, αλλά περισσότερο επειδή ήθελα να γράψω κάτι που να αφορά το Λας Βέγκας». Ο Ράις δυσκολεύτηκε να βρει έναν εκδότη πρόθυμο να αγοράσει το χειρόγραφο μέχρι που ο πράκτορας Ρικ Ρέι το διάβασε και συνειδητοποίησε ότι το μυθιστόρημα θα έκανε μια καλή ταινία. Το μυθιστόρημα του 1973 (μετονομάστηκε The Night Stalker) μόλις είχε ήδη προβληθεί η τηλεοπτική ταινία και καθυστέρησε σύμφωνα με τον Rice επειδή ο εκδότης ήθελε τόσο το αρχικό μυθιστόρημα της Rice όσο και το σίκουελ του 1974 The Night Strangler (γραμμένο από τον Rice αλλά βασισμένο σε το σενάριο του συγγραφέα Richard Matheson) έτσι «θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στην κορυφή της λίστας των εκδοτών στις θέσεις 1 και 2 για το 1974».

Σε σκηνοθεσία John Llewellyn Moxey (βετεράνος θεατρικών και τηλεοπτικών ταινιών) που γύρισε την ταινία για 12 ημέρες, σε διασκευή του Richard Matheson και παραγωγή του Dan Curtis (γνωστός εκείνη την εποχή για το Dark Shadows), το The Night Stalker έγινε Η αυθεντική τηλεοπτική ταινία με την υψηλότερη βαθμολογία στην αμερικανική τηλεόραση, κερδίζοντας βαθμολογία 33,2 και μερίδιο 48. Η τηλεοπτική ταινία πήγε τόσο καλά που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό ως θεατρική ταινία και ενέπνευσε μια τηλεοπτική ταινία συνέχεια με τίτλο The Night Strangler, που προβλήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1973, μια τηλεοπτική σειρά μιας σεζόν είκοσι επεισοδίων με τίτλο Kolchak: The Night Stalker που προβλήθηκε στο ABC μεταξύ Σεπτεμβρίου 1974 και Μαΐου 1975, και μια μικρής διάρκειας τηλεοπτική σειρά του 2005 που ονομάζεται Night Stalker.

    Ο ηθοποιός Ντάρεν ΜακΓκάβιν υπενθύμισε ότι η εμπλοκή του ξεκίνησε όταν "Οι εκπρόσωποί μου τηλεφώνησαν για να πουν ότι το ABC είχε αγοράσει τα δικαιώματα για ένα βιβλίο που ονομάζεται The Kolchak Papers. Ήταν σε ένα είδος πρώτου σχεδίου ενός σεναρίου του Richard Matheson και κάλεσαν το πρακτορείο στο ρωτήστε τους αν θα με ενδιέφερε να το κάνω. Ο εκπρόσωπος μου το διάβασε και με πήρε τηλέφωνο». Η δημοφιλής τηλεοπτική ταινία, μαζί με τη συνέχειά της και την τηλεοπτική σειρά, παρείχαν την έμπνευση για το The X-Files του Chris Carter. Ο Κάρτερ παρουσίασε τον ηθοποιό Ντάρεν ΜακΓκάβιν στην παράσταση ως φόρο τιμής στον ηθοποιό και στο έργο που ενέπνευσε τη δημοφιλή σειρά του. ξαναγράφεται, κάνοντας τον χαρακτήρα του ΜακΓκάβιν Άρθουρ Ντέιλς, τον «πατέρα των αρχείων Χ». 

Non si sevizia un paperino 1972

Non si sevizia un paperino 1972

Don't Torture a Duckling

Σατανάδες της Ακολασίας

Σκηνοθεσία: Lucio Fulci

Σενάριο: Lucio Fulci, Roberto Gianviti, Gianfranco Clerici

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 45m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Florinda Bolkan: Maciara

Barbara Bouche: Patrizia

Tomas Milian: Andrea Martelli

Ειρήνη Παπά: Dona Aurelia Avallone

Marc Porel: Don Alberto Avallone

Georges Wilson: Francesco (as George Wilson)

Antonello Campodifiori: Lieutenant

 

Ο Lucio Fulci ακόμα και μετά το θάνατό του παραμένει εξίσου διφορούμενη προσωπικότητα όσο και όταν ήταν εν ζωή. Ο λόγος είναι κυρίως η σαδιστική βία των ταινιών του, που ποτέ κανείς δεν είχε δει στη μεγάλη οθόνη με τόση λεπτομέρεια, και προκάλεσε πολλούς να πουν ότι ο Fulci τη χρησιμοποιούσε για να καλύψει τις αδυναμίες του και την έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου.

Και μπορεί μέχρι ένα σημείο αυτά να ισχύουν για το μεταγενέστερο έργο του, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να ισχύσει για το DON’T TORTURE A DUCKLING, ένα από τα λίγα giallo που γύρισε ο μεγάλος maestro στην καριέρα του.

Πολλοί ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ο Fulci δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια που ο ίδιος έθεσε με τη συγκεκριμένη ταινία. Αν κι εγώ είμαι περισσότερο fan του σπλατερά και υπέρ- βίαιου Fulci, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο μου σ’ αυτή την παραγωγή, που με το βάθος και την πολυπλοκότητά της σίγουρα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων giallo όλων των εποχών.

Τα επιβλητικά τοπία της Σικελίας στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του DON’T TORTURE A DUCKLING βάζουν το θεατή αμέσως στο κλίμα, με μια ιστορία φόνων παιδιών σε μια περιοχή που βρίθει από ξενοφοβία, προκατάληψη και τις γνωστές «ασθένειες» των κλειστών επαρχιακών κοινωνιών.

Τα κλίμα στο χωριό, όπως το παρουσιάζει ο Fulci, έχει κάτι ακαθόριστα νοσηρό και απειλητικό, ενώ η ατμόσφαιρα είναι καταπιεστική και κλειστοφοβική, έτσι όπως μόνο ο Fulci μπορεί να την αποδώσει.

Ποιοι είναι οι πιθανοί δράστες σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μα, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού, που κι αυτοί με τη σειρά τους αναδύουν μια ύποπτη μυρωδιά «σήψης». Από τον «τρελό του χωριού», την σέξι καλλονή που τρελαίνει τα ανήλικα αγοράκια με τα νάζια της και υποδύεται από μια λαμπερή Barbara Bouchet , μέχρι την καθώς πρέπει και σεβαστή μητέρα του κληρικού του χωριού (Ειρήνη Παπά), όλοι είναι ένοχοι στα μάτια του Fulci, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.

Η γνώμη που μοιάζει να έχει ο Fulci για τόσο κλειστές μικρές επαρχιακές κοινωνίες δεν είναι καθόλου κολακευτική, αλλά κάνει τον οποιοδήποτε να αναρωτιέται κατά πόσο απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι κάτοικοι είναι πάντα καχύποπτοι, μίζεροι και μοιάζουν εγκλωβισμένοι στις δικές τους προκαταλήψεις και εμπόδια. Ο Fulci δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, και μάλιστα προκαλεί ακόμα περισσότερο, τόσο με την παρουσίαση των χαρακτήρων όσο και με το υπόλοιπο νοσηρό κλίμα δυσλειτουργίας.

Οι κατηγορίες τους έρχονται χωρίς εκπλήξεις και κατευθύνονται προς τους τυπικούς συνανθρώπους τους που είναι οι εύκολοι στόχοι. Πρώτα ο τρελός του χωριού, μετά μια ιδιόρρυθμη γυναίκα που ασχολείται με μαγεία, μετά η τοπική καλλονή, πρώην χρήστης ναρκωτικών και στη μέση όλων αυτών ο ντόπιος δημοσιογράφος (Thomas Milian) προσπαθεί να βγάλει άκρη μέσα από το φόβο και παράνοια των κατοίκων και να βοηθήσει την αστυνομία στο να ανακαλύψει το δράστη.

Μην περιμένετε εδώ να ανακαλύψετε ποιος το έκανε από τα πρώτα λεπτά και μετά να φτιάχνετε καφέδες και ποπ κορν μέχρι να φτάσει το φινάλε, όπως ίσως σε κάποια άλλα κατώτερα giallo. Εδώ ο Fulci πραγματικά συσσωρεύει όλο το ταλέντο του στην αφήγηση ιστοριών και το χαρίζει απλόχερα, φτιάχνοντας μια πραγματική ταινία μυστηρίου, από την άποψη ότι πρέπει κανείς να κάτσει μέχρι το τέλος για να ανακαλύψει την αλήθεια. Οι μαντεψιές πάνε και έρχονται, όπως είναι φυσιολογικό, και οι προσωπικές μου δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες!

Και για τους fans του αιματοβαμμένου Lucio Fulci, υπάρχουν δύο πολύ δυνατές σκηνές που τις ξαναείδαμε σε άλλη μορφή στις μεταγενέστερες ταινίες του, ένας βάρβαρος ξυλοδαρμός με αλυσίδες μιας φτωχής κοπέλας από τον διψασμένο για αίμα όχλο, που επαναλήφθηκε στο THE BEYOND και μια αιματηρή πτώση από γκρεμό, που επίσης επαναλήφθηκε στο SEVEN NOTES IN BLACK. Όμως, οι σπλατεριές απλά κάνουν το κομμάτι τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι το κεντρικό ενδιαφέρον της ταινίας. Αντίθετα, τονίζουν ακόμα περισσότερο το κλίμα που έχει καθιερώσει στην ταινία ο Fulci και δείχνουν πώς το πάθος και η προκατάληψη μπορεί να υπερισχύσει της κοινής λογικής με φρικτά αποτελέσματα.

        Γενικά, οι fans του Fulci και των giallo δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα το DON’T TORTURE A DUCKLING, γιατί έτσι θα χάσουν μια από τις κορυφαίες ταινίες του μεγάλου maestro και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα της σκηνής, και αυτό θα είναι πολύ άδικο πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους και μετά για τον μεγάλο Lucio Fulci. 

The Strange Vice of Mrs. Wardh 1971

 

The Strange Vice of Mrs. Wardh 1971

Lo strano vizio della Signora

Ο Αμαρτωλός Κύκλος των Εκβιαστών

Σκηνοθεσία: Sergio Martino

Σενάριο: Eduardo Manzanos, Ernesto Gastaldi, Vittorio Caronia

Είδος: Horror ΔΕ 70, Crime, Thriller, Mystery

Διάρκεια: 1h 21m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

George Hilton: George Corro

Edwige Fenech: Julie Wardh

Conchita Airoldi: Carol Brandt (as Cristina Airoldi)

Manuel Gil: Dr. Arbe (as Manuel Gill)

Carlo Alighiero: Commissioner

Ivan Rassimov: Jean

Alberto de Mendoza: Neil Wardh 

Η κυρία Julie Wardh επιστρέφει στη Βιέννη με τον σύζυγό της Neil Wardh, ο οποίος είναι επενδυτής στη Wall Street. Η Τζούλι και ο Νιλ είναι παντρεμένοι εδώ και ένα χρόνο αλλά δεν αγαπιούνται. Η Julie έχει ένα τραύμα από τον πρώην φίλο της Jean, ο οποίος ήταν σαδιστής. Ενώ ο Neil έχει συναντήσεις στην Αυστρία, η Julie περνά τις διακοπές με τη φίλη της Carol Brandt. Πηγαίνουν σε ένα πάρτι όπου η Κάρολ της συστήνει τον όμορφο ξάδερφό της Τζορτζ Κορό, ο οποίος μόλις κληρονόμησε μαζί της μια περιουσία. Όταν η Τζούλι βλέπει τον Ζαν στο πάρτι, αποφασίζει να φύγει από το μέρος. Σύντομα η Τζούλι, την οποία παραμελεί ο Νιλ, έχει μια ερωτική σχέση με τον Τζορτζ. Εν τω μεταξύ, ένας κατά συρροή δολοφόνος που σκοτώνει γυναίκες με μια λεπίδα ξυραφιού τρομάζει τη Βιέννη και ο επιθεωρητής δεν έχει κανένα οδηγό να ακολουθήσει. Όταν η Τζούλι εκβιάζεται λόγω του έρωτά της με τον Τζορτζ, υποπτεύεται ότι ο Ζαν είναι ο εκβιαστής. Η Κάρολ αποφασίζει να πάει στη συνάντηση με τον εκβιαστή και σκοτώνεται. Η Τζούλι πιστεύει ότι ο Ζαν μπορεί να είναι ο καταζητούμενος δολοφόνος και αποφασίζει να αφήσει τη Βιέννη και ο Νιλ για να πάει στην Ισπανία. Θα είναι ασφαλής και αγαπημένη;

A Bay of Blood 1971

A Bay of Blood 1971

Ecologia del delitto

Κραυγή Τρόμου

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Mario Bava, Giuseppe Zaccariello, Filippo Ottoni

Είδος: Horror ΔΕ 70,Mystery, Thriller, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 24m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Claudine Auger: Renata Donati

Luigi Pistilli: Alberto

Claudio Camaso: Simone (as Claudio Volonté)

Anna Maria Rosati: Laura (as Anna M. Rosati)

Chris Avram: Franco Ventura / Frank Ventura

Leopoldo Trieste: Paolo Fosatti

Laura Betti: Anna

 

Η ηλικιωμένη κόμισα Federica, ενώ θαυμάζει το γαλήνιο τοπίο του όρμου (bay) από το παράθυρο της έπαυλης της, στραγγαλίζεται από τον σύζυγό της, Filippo Donati, ο οποίος μαχαιρώνεται πισώπλατα λίγα δευτερόλεπτα μετά τον φόνο που διαπράττει. Στα χέρια της αστυνομίας που εξιχνιάζει την υπόθεση, πέφτει το γράμμα της κόμισσας που αιτιολογεί την «αυτοκτονία» της, χωρίς όμως να ανακαλυφθεί το πτώμα του Donati. Υπάρχουν ωστόσο, πολλά πρόσωπα που διεκδικούν την περιουσία της, δηλαδή τον όρμο. O Frank Ventura με την ερωμένη του Laura, οι οποίοι προσπάθησαν να την πείσουν στο παρελθόν να τους το παραχωρήσει (παρ’ ότι εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά), η κόρη της Renata (που ταξιδεύει με τον άντρα της και τα παιδιά τους με το τροχόσπιτο τους στον όρμο, αναζητώντας την δικαιωματική της κληρονομιά) αλλά και ο εξώγαμος γιος της, ο Simone, του οποίου η μυστήρια παρουσία δεν λείπει από τον χώρο. Στο υπόγειο της ιδιοκτησίας των Donati κατοικούν ο εντομολόγος Fasati και η γυναίκα του, Anna (μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία). Η Renata επισκέπτεται το ζευγάρι και εκείνοι την ενημερώνουν ότι ο Donati είναι υπεύθυνος για την δολοφονία της κόμισσας αλλά και για την ύπαρξη του Simone, για την οποία η ίδια μέχρι πρότινος δεν γνώριζε. Ο όρμος παρακολουθείται στενά, όπως και όλοι οι ανεπιθύμητοι επισκέπτες που εισβάλλουν στην ιδιοκτησία και σίγουρα για την κατοχή του… θα χυθεί αίμα!

Η ιστορία περιλαμβάνει αρκετά στοιχεία και χαρακτήρες για να παρακολουθήσουμε, τα οποία στην πορεία της ταινίας ξεδιαλύνονται επιτυχώς. Μια από τις δυσκολίες αυτού, είναι να απομακρύνουμε τις αχρείαστες παρουσίες (τα παιδιά που εισβάλλουν στην ιδιοκτησία και «παρτάρουν») και να επικεντρωθούμε στην ιστορία, καθώς έχουμε στα χέρια μας όλους τους χαρακτήρες που πρόκειται να πάρουν μέρος στα δρώμενα, χωρίς μυστηριώδεις ψυχοπαθείς τύπους που σκοτώνουν χωρίς κίνητρο. Τα περιττά πρόσωπα στην ιστορία ίσως να αποτελούν κομμάτι συμπληρωματικής βίας, που ο σκηνοθέτης δεν θέλησε να παραλείψει.

Ωστόσο ο χειρισμός του μυστηρίου και η απογείωση της αγωνίας, είναι σαφέστατα ένα από τα πολλά προσόντα του, το οποίο επιβεβαιώνεται και στο «Bay of Blood». Ο Mario Bava συνδύασε το giallo, το exploitation και το slasher, με μια μικρή δόση σάτιρας ως προς το είδος και ως προς την αφελή ανεμελιά της νιότης (οι νέοι που διασκεδάζουν στην οικία). Η σύζευξη όλων αυτών, εναρμονίζεται άψογα με την σκηνοθετική του ποιότητα και τα ατέρμονα plot twist που κορυφώνουν το σασπένς. Οι ήρεμες εικόνες και οι γλυκές στο άκουσμα μελωδίες που τις περιτυλίγουν, έρχονται σε σύγκρουση με τις βίαιες και παραδόξως αρκετά gore σκηνές για τα δεδομένα του σκηνοθέτη.

Αφού οι διάδοχοι θα αλληλοσκοτωθούν, οι εναπομείναντες δικαιούχοι είναι και αυτοί που πραγματικά αξίζουν την κληρονομιά. Για τους συνηθισμένους στους τρελούς επιλόγους, λάτρεις των gialli, το τέλος (του «Bay of Blood») αποτελεί άλλο ένα που προστίθεται στην λίστα. Παρ’ όλα αυτά, οι τελειομανείς ενδέχεται να απογοητευτούν, θεωρώντας το πρόχειρο και ανόητο. Αμφότεροι, όμως, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι πρόκειται για μια ταινία αρκετά απολαυστική με αβίαστη ροή και την σωστή δόση χιούμορ και τρόμου, που χωρίς αμφιβολία άφησε το σημάδι της επηρεάζοντας αρκετές μεταγενέστερες slasher ταινίες. 

Hatchet for the Honeymoon 1970

Hatchet for the Honeymoon 1970

Il rosso segno della follia

Ο Σαδιστής

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Santiago Moncada, Mario Bava, Laura Betti

Είδος: Horror ΔΕ 70,Mystery, Thriller

Διάρκεια: 1h 28m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Stephen Forsyth: John Harrington

Dagmar Lassander: Helen Wood

Laura Betti: Mildred Harrington

Jesús Puente: Inspector Russell (as Jesus Puente)

Femi Benussi: Alice Norton

Antonia Mas: Louise

Luciano Pigozzi: Vences

    Η ταινία A Hatchet for the Honeymoon (1970) online του σκηνοθέτη Mario Bava O John Harrington είναι ένας νέος άντρας που έχει στην ιδιοκτησία του έναν οίκο νυφικών, αλλά ταυτόχρονα είναι ψυχικά διαταραγμένος λόγω ενός παιδικού τραύματος, με αποτέλεσμα να σκοτώνει τις γυναίκες που δοκιμάζουν τα νυφικά του. Είναι και παντρεμένος με μία γυναίκα με την οποία δεν τα πάνε καθόλου καλά, όμως εκείνη αρνείται να του δώσει διαζύγιο και διασκεδάζει με την απελπισία του. Εκείνος τελικά τη δολοφονεί για να την ξεφορτωθεί, μα ακόμα και τότε δεν ησυχάζει, επειδή η γυναίκα του επιστρέφει ως φάντασμα, υπενθυμίζοντάς του ότι του είχε πει ότι δεν θα χωρίσουν ποτέ, και μάλιστα έχει την ιδιότητα του να είναι ορατή από όλους, εκτός από τον ίδιο. Έτσι τον τρελαίνει ακόμα περισσότερο, καθώς οι άλλοι παρατηρούν μία γυναίκα δίπλα του ενώ αυτός δεν βλέπει τίποτα και γενικά του κάνει διάφορα, μαρτυρώντας την παρουσία της. Ταυτόχρονα εκείνος γνωρίζει μία άλλη γυναίκα που αρχίζει να τον έλκει, αλλά το τι θα ακολουθήσει θα είναι μία αρκετά δυσάρεστη έκπληξη για τον ίδιο. 

Five Dolls for an August Moon 1970

Five Dolls for an August Moon 1970

5 Κούκλες για έναν Δολοφόνο

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Mario di Nardo, Mario Bava, Agatha Christie

Είδος: Horror ΔΕ 70,Mystery, Thriller, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 22m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

William Berger: Professore Fritz Farrell / Professor Gerry Farrell

Ira von Fürstenberg: Trudy Farrell (as Ira Furstenberg)

Edwige Fenech: Marie Chaney

Howard Ross: Jack Davidson

Helena Ronee: Peggy Davidson (as Helena Ronée)

Teodoro Corrà: George Stark (as Teodoro Corrá)

Ely Galleani: Isabel

 

Five Dolls for an August Moon (ιταλικά: 5 bambole per la luna d'agosto) είναι μια ιταλική ταινία giallo του 1970 σε σκηνοθεσία Μάριο Μπάβα. Αφορά μια παρέα που έχει μαζευτεί σε ένα απομακρυσμένο νησί για διασκέδαση και χαλάρωση. Ένας από τους καλεσμένους είναι ένας χημικός που έχει δημιουργήσει μια επαναστατική νέα χημική ουσία και αρκετοί από τους παρευρισκόμενους βιομήχανους είναι πρόθυμοι να την αγοράσουν από αυτόν. Τα επαγγελματικά προβλήματα γίνονται επίκαιρα όταν κάποιος αρχίζει να σκοτώνει τους παρευρισκόμενους έναν προς έναν.

Στο ιδιωτικό νησί καταφύγιο του πλούσιου βιομήχανου Τζορτζ Σταρκ, μια ομάδα ανθρώπων έχει συγκεντρωθεί για μια απόδραση το Σαββατοκύριακο. μεταξύ των καλεσμένων είναι ο επιστήμονας καθηγητής Gerry Farrell. Η πρώτη νύχτα περνάει χωρίς προβλήματα, αλλά ο Φάρελ εξοργίζεται το επόμενο πρωί για να ανακαλύψει ότι ο Σταρκ και οι άλλοι καλεσμένοι σχεδίασαν το Σαββατοκύριακο να τον αναγκάσουν να πουλήσει την τελευταία του εφεύρεση: μια φόρμουλα για μια επαναστατική βιομηχανική ρητίνη, την οποία διστάζει να αποκαλύψει λόγω του θάνατος συναδέλφου κατά την εφεύρεσή του.

Η σύζυγος του Φάρελ, Τρούντι, έχει σχέση με την καλλιτέχνιδα σύζυγο του Σταρκ, Τζιλ. Ο συνέταιρος του Σταρκ, Νικ, βρίζει λεκτικά την κοκέτα σύζυγό του Μαρί, αλλά δεν έχει αντίρρηση να κοιμάται με άλλους άντρες, ένας από τους οποίους είναι ο υπηρέτης των Σταρκ, ο Τσαρλς. Ο Σταρκ είναι λιγότερο σύζυγος για την Τζιλ παρά διευθυντής επιχείρησης. Κανονίζει να εκτίθενται δημόσια οι πίνακές της και τα έργα τέχνης της και είναι πηγή συνεχούς κριτικής. Το μοναδικό ευτυχισμένο ζευγάρι είναι ο συνεργάτης του Νικ, Τζακ και η σύζυγός του Πέγκυ. Επίσης στο νησί βρίσκεται η Isabelle, η έφηβη κόρη του φύλακα των αγώνων του Stark. Οι γονείς της Isabelle λείπουν για ιατρικούς λόγους.

Όταν οι Stark, Nick και Jack badger Farrell ψάχνουν για τη φόρμουλα -τα πρωτότυπα έγγραφα τα οποία έχει καταστρέψει κρυφά- προσφέροντάς του επιταγές 1 εκατομμυρίου δολαρίων ο καθένας από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς στην Ελβετία, η Jill ανακαλύπτει το νεκρό πτώμα του Charles στην παραλία. Έχοντας ήδη στείλει την βενζινάκατο μακριά για να αποτρέψει τον Φάρελ να φύγει από το νησί και με το ασύρματο τηλέφωνο εκτός λειτουργίας, ο Σταρκ δεν έχει κανέναν τρόπο να επικοινωνήσει με την ηπειρωτική χώρα. Το πτώμα του Τσαρλς μεταφέρεται σε έναν μεγάλο καταψύκτη. Το επόμενο πρωί, ο Φάρελ περπατά μόνος του στην παραλία.  Η Τρούντι και η Τζιλ, περπατώντας χέρι-χέρι κοντά, ακούνε έναν πυροβολισμό και βρίσκουν το πτώμα του Φάρελ. Τρέχουν να το πουν στους άλλους. Ο ελεύθερος σκοπευτής, η Isabelle, σέρνει το πτώμα του Farrell στη θάλασσα.

Καθώς η ανησυχία φουντώνει για τον προφανή θάνατο και την εξαφάνιση του Φάρελ, οι δολοφονίες κλιμακώνονται. Η Πέγκυ, που στέκεται στο μπαλκόνι του δωματίου της, πυροβολείται από έναν αόρατο δράστη. Ο Τζακ έρχεται πρώτος στη σκηνή και κατηγορεί τον Σταρκ ως υπεύθυνο. Η Μαρί βρέθηκε ότι ήταν δεμένη σε ένα δέντρο και μαχαιρώθηκε στο στήθος. Η Τζιλ εμφανίζεται νεκρή στην μπανιέρα της, με τους καρπούς της χαραγμένους σε μια προφανή αυτοκτονία. Κάθε ένα από τα πτώματα τοποθετείται στην κατάψυξη. Οι τέσσερις εναπομείναντες επιζώντες - ο Σταρκ, ο Τζακ, ο Νικ και η Τρούντι - μένουν στο σαλόνι του Σταρκ για τη νύχτα. Αφού τσακώθηκε με την Τρούντι, ο Νικ φεύγει. Το επόμενο πρωί, βρίσκεται και αυτός νεκρός και το πτώμα του τοποθετείται σε ψυκτικό χώρο.

Ο Σταρκ προσφέρει στην Τρούντι την επιταγή του για τη φόρμουλα του Φάρελ, η οποία αποκαλύπτει ότι εξακολουθεί να υπάρχει σε ένα μικροφίλμ, και ανακαλύπτει μία  κρυμμένη βενζινάκατο που θα τους μεταφέρει στην ηπειρωτική χώρα. Καθώς επιστρέφει στο σπίτι για να πάρει προμήθειες, ο Τζακ τον αντιμετωπίζει και του αποκαλύπτει ότι σκότωσε όλους, εκτός από τον Φάρελ, για να τους κλέψει τις επιταγές, σκότωσε επίσης την Πέγκυ επειδή παραλίγο να ανακαλύψει το σχέδιό του. Ο Τζακ τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Τοποθετήται και αυτός στην κατάψυξη, η Τρούντι προσφέρεται να του δώσει τη φόρμουλα σε αντάλλαγμα για την επιταγή του. Κατά τη διάρκεια της παράδοσης, πυροβολούν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον. Η Τρούντι πεθαίνει πρώτη. Η Isabelle κλέβει την επιταγή και τη φόρμουλα, αλλά ο Jack προτού εκπνεύσει προσπάθησε να την σταματήσει.

Λίγο αργότερα, η πλούσια πλέον Isabelle επισκέπτεται τον Farrell στη φυλακή, όπου περιμένει την εκτέλεσή του για τον φόνο του συναδέλφου του, του νόμιμου εφευρέτη της ρητίνης. Η Isabelle ισχυρίζεται ότι αγαπά τον Farrell και είχε αποφασίσει να τον σώσει αφήνοντάς τον αναίσθητο με ένα βελάκι πενταθόλης νατρίου όπως αυτό που είχε χρησιμοποιήσει ο πατέρας της για να ηρεμεί τα ζώα, αλλά δεν γνώριζε τις ιδιότητες του ως ορού αλήθειας, με αποτέλεσμα να ομολογήσει ότι σκότωσε τον συνάδελφό του. Η Isabelle αναφέρει ότι είναι ταπί, έχοντας εξαργυρώσει και ξοδέψει τις επιταγές των George και Jack αλλά όχι του Nick επειδή δεν γνώριζε τον αριθμό λογαριασμού. Έχοντας επίγνωση της αναπόδραστης μοίρας του και ευγνώμων την ο Φάρελ δίνει στην Ιζαμπέλ τον αριθμό, και εκείνη φεύγει χαρούμενη, δίνοντας εντολή στον σοφέρ του ΤΑΞΙ να την πάει στη Λοζάνη. 

Operazione paura 1966

 

Operazione paura 1966

Kill, Baby, Kill

Σκότωσε μωρό μου, σκότωσε 

Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Romano Migliorini, Roberto Natale, Mario Bava

Είδος: Horror ΔΕ 60, Mystery, Mario Bava

Διάρκεια: 1h 23m

Γλώσσα: Ιταλκά

Παίζουν:

Giacomo Rossi Stuart: Dr. Paul Eswai

Erika Blanc: Monica Schuftan

Fabienne Dali: Ruth

Piero Lulli: Inspector Kruger

Luciano Catenacci: Burgomeister Karl

Micaela Esdra: Nadienne

Franca Dominici: Martha

 

Το Operazione paura (Kill, Baby, Kill),  είναι μια ιταλική γοτθική ταινία τρόμου του 1966 σε σκηνοθεσία Μάριο Μπάβα και με πρωταγωνιστές τους Τζιάκομο Ρόσι Στούαρτ και Έρικα Μπλανκ.

Το 1907 ο Δρ. Paul Eswai, ο Giacomo Rossi Stuart του The Last Man on Earth (1964)] αναλαμβάνει τη νεκροψία μιας γυναίκας που σκοτώθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία των Καρπαθίων.

Ο γιατρός βρίσκει στο σώμα της νεκρής ένα νόμισμα, πράγμα που κάνει τους κατοίκους να μιλάνε για μεταφυσικά φαινόμενα.

Σύντομα θα κάνει την εμφάνιση του ένα ανατριχιαστικό νεαρό κοριτσάκι, που ίσως να είναι φάντασμα, και μάλλον έχει δολοφονικές διαθέσεις.

Με αυτή τη ταινία ο αγαπημένος μας σκηνοθέτης Mario Bava (όπου εδώ υπογράφει και το σενάριο, μαζί με τους Romano Migliorini και Roberto Natale) επιστρέφει στον γοτθικό τρόμο (το είδος για το οποίο συχνότερα λατρεύεται), και μάλιστα με έναν πολύ χαμηλό προϋπολογισμό (₤50,000 λένε οι περισσότερες πηγές) και «σφιχτό» πρόγραμμα γυρισμάτων (πραγματοποιήθηκαν σε μόλις 12 μέρες στον Καναδά).

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ εμπορικό (και στις δύο πλευρές του ατλαντικού. Εκεί που η φωτογραφία (των Mario Bava και Antonio Rinaldi) κάνει θαύματα (και να είστε σίγουροι, πως το τελικό αποτέλεσμα είναι χρωματικά εντυπωσιακό) άλλο τόσο τα φθηνά set απογοητεύουν. Παραδόξως για το atrocious dubbing, οι ερμηνείες είναι υπέροχες (ειδικά η αγαπημένη σας Erika Blanc λάμπει).

Histoires extraordinaires 1968

Histoires extraordinaires 1968

Ιστορίες Μυστηρίου

(Στον ίλιγγο της ακολασίας)

Σκηνοθεσία: Federico Fellini, Louis Malle, Roger Vadim

Σενάριο: Edgar Allan Poe, Roger Vadim, Pascal Cousin

Είδος: Drama, Horror ΔΕ 60, Mystery

Διάρκεια: 2h 1m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Brigitte Bardot: Giuseppina (segment "William Wilson")

Alain Delon: William Wilson (segment "William Wilson")

Jane Fonda: Contessa Frederique de Metzengerstein

Terence Stamp: Toby Dammit

James Robertson Justice: Countess' Advisor

Salvo Randone: Priest (segment "Toby Dammit")

Françoise Prévost: Friend of Countess (segment "Metzengerstein")

Peter Fonda: Baron Wilhelm Berlifitzing (segment "Metzengerstein")

 

Τρεις ιστορίες του Edgar Allan Poe στη μεγάλη οθόνη, από ισάριθμους σκηνοθέτες που μάλλον δεν θα περίμενες. Καθεμιά είναι γύρω στα 45 λεπτά και μόνο Poe δεν θυμίζουν. Έχει ενδιαφέρον, πάντως, το πώς μπορεί ένας σκηνοθέτης να παίξει με τη λογοτεχνία και να της αλλάξει τον αδόξαστο.

 

Metzengerstein, από τον Roger Vadim: μια καλή ιστορία του συγγραφέα, που μεταφέρεται σε μια πολύ βαρετή και άδεια εκδοχή, σαν βικτωριανό ρομάντζο. Προτείνεται να προσπεραστεί άφοβα.

William Wilson, από τον Louis Malles: ένα από τα καλύτερα διηγήματα του Αμερικανού, γύρω από την δυικότητα της ανθρώπινης υπόστασης και το μοτίβο του doppelganger. Ο σκηνοθέτης το χειρίζεται αξιοπρεπώς μεν, αλλά αφήνει πάρα πολύ ζουμί απ΄ έξω και απομονώνει περιστατικά, αλλάζοντας αποτυχημένα και το τέλος.

Toby Dammit, από τον Fellini: κι εδώ έχουμε κάτι που σηκώνει κουβέντα. Ένας σκηνοθέτης που μπορεί μεν να μην είναι από τους αγαπημένους μου, αλλά σίγουρα τον αναγνωρίζω ως μεγάλο και ιδιαίτερο, παίρνει μια από τις λιγότερο καλές ιστορίες ενός λατρεμένου συγγραφέα και βγάζει μια εξαιρετική ταινία. Το διήγημα είναι το "Never Bet the Devil your Head" και έχει υπότιτλο "Μια ιστορία με δίδαγμα", με ειρωνική διάθεση από τον συγγραφέα προς εκείνους που υποστήριζαν ότι κάθε έργο τέχνης πρέπει να έχει κι ένα επιμύθιο. Ο Φελίνι, τώρα, κρατώντας τα πολύ βασικά στοιχεία της πρόζας, τοποθετεί τον πρωταγωνιστή σε μια κατάσταση ασυδοσίας και αλλοτρίωσης, η οποία καταλήγει σε ένα ατμοσφαιρικό και αρκούντως ποεικό, πιστό στο κείμενο, φινάλε, που κλείνει εκπληκτικά το συνολικό φελινικό τοπίο. Μοιάζει λιγάκι απρόσμενο το πώς ένα τέτοιο φιλμάκι συνυπάρχει με δυο μετριότητες στην ίδια ανθολογία, κι όμως είναι ένα έργο του σκηνοθέτη που αναγνωρίζεται και ως χαμένο αριστούργημα.

       Ούτε Corman, ούτε Price, οι ταινίες αυτές είναι μια διαφορετική προσέγγιση στο έργο του μεγάλου συγγραφέα, που μόνο και μόνο για αυτό το λόγο αξίζει να τις δει κανείς.