A SHOT IN THE DARK 1964

AFTER THE FOX 1966

Λαγωνικό 24 Καρατίων

Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Blake Edwards, William Peter Blatty, Harry Kurnitz

Είδος: Comedy, Peter Sellers, Mystery

Διάρκεια: 1h 42m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Jacques Clouseau

Elke Sommer: Maria Gambrelli

George Sanders: Benjamin Ballon

Herbert Lom: Charles Dreyfus

Tracy Reed: Dominique Ballon

Graham Stark: Hercule LaJoy

Moira Redmond:Simone

 Ο (περισσότερο γκαφατζής παρά δαιμόνιος) Επιθεωρητής Ζακ Κλουζό αναλαμβάνει την εξιχνίαση της δολοφονίας του οδηγού ενός πλούσιου επιχειρηματία, ενώ γοητεύεται από την νεαρή υπηρέτρια και βασική ύποπτο της υπόθεσης.

Βασισμένη στο γαλλικό θεατρικό «Ο Ηλίθιος» («L’Idiote») του Μαρσέλ Ασάρ και την αγγλόφωνη μεταφορά του από τον Χάρι Κέρνιτζ («A Shot in the Dark», τίτλο τον οποίο κράτησε και η κινηματογραφική εκδοχή), πρόκειται για την δεύτερη ταινία μιας σειράς που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά κωμικά franchise, αυτό του «Ροζ Πάνθηρα». Κι ενώ παραμένει η μοναδική ταινία της σειράς που δεν έχει στον τίτλο (ούτε καν στα animated credits της) το όνομα του cartoon χαρακτήρα του Ροζ Πάνθηρα, αλλά και το χαρακτηριστικό και πλέον κλασικό μουσικό θέμα του, αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο «στιλάτες» κωμωδίες μυστηρίου, όχι μόνο της σειράς, αλλά και ολόκληρης της δεκαετίας τη).

Το πρωτότυπο θεατρικό και η μεταγενέστερη, αγγλόφωνη εκδοχή του, ήθελαν τον χαρακτήρα του ανακριτή Πολ Σεβίν (ο οποίος, μάλιστα, ενσαρκώθηκε στην αμερικανική σκηνή από τον Γουίλιαμ Σάτνερ!), να είναι δεύτερος και πιο «συγκρατημένος» ρόλος. Ωστόσο, μιας και ο Μπλέικ Έντουαρντς μόλις είχε ολοκληρώσει τη συνεργασία του με τον Πίτερ Σέλερς στον «Ροζ Πάνθηρα», την ταινία που μεταγενέστερα μετέτρεψε τον Βρετανό κωμικό σε παγκόσμιο star (σε μια ταινία που αρχικά προοριζόταν για την μεγάλη επιστροφή του Ντέιβιντ Νίβεν…), αισθάνθηκε πως η υπόθεση του «Λαγωνικού» ταίριαζε στον χαρακτήρα του Επιθεωρητή Κλουζό και ξανάγραψε εξαρχής το σενάριο μαζί με τον Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι, αναβαθμίζοντας τον δευτεραγωνιστικό χαρακτήρα του Σεβίν στον θρυλικό πια ήρωα του Ζακ Κλουζό, στην οποία πλέον εμφανίζεται ως κεντρικός πρωταγωνιστής.

Το αποτέλεσμα, αυτό το υβρίδιο μεταξύ του πρωτότυπου θεατρικού και του ολοκαίνουργιου σεναρίου των Έντουαρντς και Μπλάτι, έχει έναν διαφορετικό αέρα από τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Ο Κλουζό, παρότι αναπόφευκτα και αθεράπευτα γκαφατζής και «ηρωικός» ντετέκτιβ από σπόντα, είναι εδώ περισσότερο συνυφασμένος με την πιο σκοτεινή πλοκή μυστηρίου της δολοφονίας του chauffer, παρά το μπουφόνικο one-man-show που χαρακτηρίζει τα επερχόμενα sequel, ένας κωμικός Ηρακλής Πουαρό χωρίς την ιδιοφυία και το χάρισμα του ήρωα της Άγκαθα Κρίστι, αν και με το ίδιο ειλικρινές πάθος να εξιχνιάσει την υπόθεση που περισσότερο κατά λάθος έπεσε στα χέρια του. Η επιβλητική, αυστηρή παρουσία του Τζορτζ Σάντερς (στον ρόλο του μεγιστάνα) συγκρούεται ιδανικά με τη συμπαθή αλλά ταυτόχρονα και σχεδόν καρτουνίστικη περσόνα που δημιούργησε για τον Κλουζό ο Σέλερς ήδη από τον «Ροζ Πάνθηρα», που εδώ αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης, ακόμη και αυτοσχεδιασμού, σεναρίου αλλά και σκηνοθετικής καθοδήγησης του Έντουαρντς (με τον οποίο έμελλε να γυρίσει αρκετές ταινίες, τόσο της συγκεκριμένης σειράς όσο και άλλες θρυλικές κωμωδίες όπως «Το Πάρτυ») επιτρέποντος.

    Το κλασικό whodunnit, με υπόπτους όλους τους κατοίκους της έπαυλης, «υπονομεύεται» απολαυστικά – και σε σημεία ξεκαρδιστικά – από τις αδέξιες κινήσεις του Γάλλου Επιθεωρητή, ενώ το αμφίβολο (μονόπλευρο;) ειδύλλιό του με την γοητευτική υπηρέτρια που φαινομενικά προσελκύει βάσιμες υποψίες για την ενοχή της, είναι πλέον γνώριμο σήμα κατατεθέν για τους θαυμαστές της σειράς (ο συνήθως ατυχής έρωτας του Κλουζό με αιθέριες, μα συχνά και θανάσιμες υπάρξεις στις υποθέσεις που αναλαμβάνει). Η ένθεση εδώ, για πρώτη φορά, και δύο από τους πλέον ουσιαστικούς χαρακτήρες της σειράς, την Νέμεση του Κλουζό, τον Επιθεωρητή Ντρέιφους, και τον Ασιάτη οικονόμο Κέιτο, θεμελιώνει την γνώριμη πια «ομάδα» των κλασικών χαρακτήρων που έχουν αγαπηθεί τόσο τις τελευταίες σχεδόν έξι δεκαετίες. Και μπορεί το «Λαγωνικό» να μην έχει σεκάνς τίτλων με τον animated Ροζ Πάνθηρα και το χαρακτηριστικό του μουσικό θέμα από τον Χένρι Μαντσίνι, όμως μας πρωτοπαρουσιάζει την animated version του Επιθεωρητή Κλουζό και το δικό του, κλασικό μουσικό μοτίβο (πάλι από τον μέγιστο Μαντσίνι), ο οποίος μετά την επιτυχία της ταινίας απέκτησε και δική του σειρά κινουμένων σχεδίων. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω συστατικά, η συνταγή της διαχρονικής επιτυχίας ήταν μάλλον εξασφαλισμένη εξαρχής, έστω κι αν κάποια σημεία της δεν έχουν γεράσει και τόσο καλά στον 21ο αιώνα. Η τελική απόλαυση και το χαμόγελο που παραμένει για αρκετή ώρα μετά την έξοδο από το σινεμά, παραμένουν εγγυημένα.