Dracula. Pere et Fils (1976)

Dracula. Pere et Fils 1976

Δράκουλας:Πατήρ & Υιός

Σκηνοθεσία: Édouard Molinaro

Σενάριο: Alain GodardJean, Jean Marie Poiré, Édouard Molinaro

Είδος: Horror ΔΕ 70, Christopher Lee, Comedy

Διάρκεια: 1h 36m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Christopher Lee: Dracula

Bernard Menez: Ferdinand

Marie-Hélène Breillat: Nicole

Catherine Breillat: Herminie

Mustapha Dali: Khaleb

Bernard Alane: Jean

Claude Génia: Marguerite

    Το 1976, βρισκόμενος για δουλειές στο Παρίσι, αντιλήφθηκα ότι παιζόταν η συγκεκριμένη ταινία. Με την πρώτη ευκαιρία πήγα και την είδα. Λοιπόν, ένας Christopher Lee, ένας Δράκουλας, τελείως διαφορετικός απ’ ότι είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Μαύρη κωμωδία, εγώ θα την χαρακτήριζα τέλεια σάτιρα του μύθου του Δράκουλα. Είναι να απορεί κανείς πως δέχτηκε ο Christopher Lee να σατιρίσει τον ήρωα που χάρης σ’ αυτόν ανεδείχθη. Υποθέτω ότι σκέφτηκε πως μετά από αυτόν ο Θρύλος του Δράκουλα τέλειωσε. Θέλησε λοιπόν ο ίδιος να κάψει την φιγούρα του Δράκουλα νομίζοντας ότι κανένας άλλος μετά δεν θα επιχειρούσε να παίξει αυτόν τον ρόλο.

    Στη συνέχεα σας παραθέτω αυτούσια την κριτική της Έλενας Ανδρεάδου, όπως δημοσιεύτηκε στο Cine.gr.

    Βρισκόμαστε στο 1874, ο κόμης Δράκουλας απαγάγει μια όμορφη γυναίκα (Catherine Breillat) και την κάνει μόνιμη σύντροφο στη σκοτεινή του αιωνιότητα και μητέρα του γιου του που φυσικά ονειρεύεται να ακολουθήσει τα χνάρια του!

    Όταν η αγαπημένη του βρίσκει τραγικό τέλος συνεχίζει τη ζωή του έχοντας στο πλευρό του το γιο του Ferdinard (Bernard Menez).

    Το σενάριο του Alain Godard βασισμένο στο βιβλίο Paris Vampire (Claude Klotz) αποδίδει με τον πιο απίθανο τρόπο τα χαρακτηριστικά του θρυλικού Κόμη Δράκουλα , ενός βρικόλακα ερωτιάρη και γυναικά που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του το γιο όταν στο δρόμο τους βρίσκεται η Nicole (Marie-Helene Breillat) που τους κλέβει την καρδιά και τα μυαλά και τους οδηγεί σε ποταπές, ύπουλες πράξεις προκειμένου ο ένας να βγάλει τον άλλον από τη μέση.

    Η σκηνοθεσία ανήκει στον Edouard Molinero που στέκεται με σατυρική, χιουμοριστική διάθεση απέναντι στη σκοτεινή προσωπικότητα του Κόμη Δράκουλα (Christopher Lee) και δημιουργεί μια μαύρη κωμωδία τοποθετώντας στο πλευρό του τον Ferdinard (Bernard Menez), ένα παιδί που κάθε άλλο παρά υπερήφανο θα μπορούσε να κάνει τον πρόγονό του.

Ο Molinero έχοντας μια προδιάθεση για σατυρικές κωμωδίες με ήρωες εκτός ορίων θα προκαλέσει δυο χρόνια αργότερα με το La Cage Aux Folles (1979) επαναλαμβάνοντας μάλιστα το εγχείρημά του το 1981 με τη δημιουργία του δεύτερου μέρους της προαναφερθείσας ταινίας.

Η συγκεκριμένη του δουλειά δε θα έλεγα πως είναι από τις πιο επιτυχημένες. Παρόλο που δεν απουσιάζουν κάποιες χαριτωμένες ατάκες («πιες παιδί μου το αίμα σου να τελειώνουμε») το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό .Στο ξεκίνημά της η ταινία δεν αφήνει αρκετές ενδείξεις για το τι πρόκειται να ακολουθήσει , κάθε άλλο μάλιστα , θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκοτεινή και ατμοσφαιρική.

    Από κει και ύστερα έχουμε ένα Christopher Lee που εκδηλώνει στιλιστικές ανησυχίες και επιθυμεί μια πιο κομψή εμφάνιση του γιου του , γίνεται σταρ του κινηματογράφου προκειμένου να εξασφαλίσει τα «προς το ζην» και όπως κάθε σωστός πατέρας παίρνει το παιδί του από το χέρι και το οδηγεί στα μαγαζιά για να διαλέξει το... φέρετρο της αρεσκείας του. Ωστόσο οι φροντίδες σταματούν όταν ανακαλύπτει πως το βλαστάρι του είναι ερωτευμένο με την ίδια αιθέρια παρουσία που ο ίδιος έχει βάλει στο μάτι.

    Ο Berdard Menez από την άλλη είναι ένας νέος εκκολαπτόμενος βρικόλακας που αρνείται πεισματικά να ενδώσει στις συνήθειες της φυλής του ,βρίσκοντας εναλλακτικούς τρόπους να καλύπτει τις ανάγκες που προκύπτουν από την ιδιαιτερότητα της φύση του. Ο έρωτάς του για τη Nicole είναι η κινητήριος δύναμη που τον κάνει να αναζητήσει την όποια ανθρώπινη αδυναμία φωλιάζει μέσα του και να κάνει την επανάστασή του στην ηγετική μορφή του πατέρα του.

    Σίγουρα είναι ένα έξυπνο εγχείρημα και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα προσπάθεια, (άλλωστε, το γεγονός ότι ο Lee σατιρίζει το ρόλο που τον καθιέρωσε στην οθόνη,είναι απολαυστικό από μόνο του), δεν καταφέρνει όμως να φανεί αντάξια των αναμενόμενων προσδοκιών, όχι των δικών μου τουλάχιστον. Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες παρουσιάζουν μια απίστευτη χαλαρότητα , ενώ το κωμικό στοιχείο φτάνει την γελοιοποίηση του μύθου γύρω από τους βρικόλακες ξεπερνώντας τη σατυρική διάθεση.

    Έλενα Ανδρεάδου

    Χρόνια έψαχνα την ταινία σε DVD αλλά τίποτα. Κάποια στιγμή κυκλοφόρησε στην Γερμανία και εγώ δεν έχασα καιρό. Την παρήγγειλα αμέσως και μόλις την έλαβα στρώθηκα και μετέφρασα τους υπότιτλους.