TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

TARZAN AND THE JUNGLE BOY (1968)

Ο ΤΑΡΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

  

Σκηνοθεσία: Robert Gordon

Σενάριο: Stephen Lord, Edgar Rice Burroughs

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 39min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Mike Henry: Tarzan

Rafer Johnson: Nagambi

Aliza Gur: Myrna

Steve Bond:            Erik

Ron Gans: Ken

Edward Johnson:   Buhara

 

Δεν του βγήκε του Sy Weintraub η ταινία. Ο Mike Henry κάνει τον Jock Mahoney να φαντάζει μπροστά του ως 4 φορές καλύτερος, στον ρόλο του Ταρζάν. Πήγαν πολλά στραβά από εξαρχής. Αν και δεν αναφέρονται στους συντελεστές(ως συμπαραγωγός χώρα είναι η Ελβετία…), με ένα πιο προσεκτικό βλέμμα θα παρατηρήσει κανείς ότι τα εξωτερικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Βραζιλία. Οι Βραζιλιάνοι τεχνικοί που συμμετείχαν στο φιλμ ήταν αρκετοί, με την διακριτική παρουσία – επίβλεψη των Ιταλών. Αυτό το… πάντρεμα, ήταν που άλλαξε σχεδόν τα πάντα στην ταινία, κάνοντας την τελικά να επιπλέει στα θολά νερά του Αμαζονίου, σαν ακυβέρνητη σχεδία…

Μακράν η πιο κοντά στο trash ταινία του Ταρζάν (έχει και ψήγματα καλτ δεν λέω). Κάπου εδώ ο Αμερικανός παραγωγός έχασε την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Mike Henry (αν το έκανε νωρίτερα θα γλυτώναμε όλοι χρόνο και όχι μόνον). Μετριότατο το αποτέλεσμα, που μάλλον γελοιοποιεί τον ήρωα, βάζοντας τον να ξεστομίζει ανόητους διαλόγους, σε μια άνευρη και χλιαρή περιπέτεια.

Το ημερολόγιο σημειώνει: Μάιος του 1968. Κι ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς την δεκαετία του ’70, ο άρχοντας της ζούγκλας κινηματογραφικά είναι γυμνός, απροστάτευτος από κάθε μορφής εξέλιξη (τεχνική και όχι μόνον), αφελής και άβουλος. Περισσότερο παραπαίει, παρά βγάζει πυγμή και δύναμη χαρακτήρα. Από έναν πρώην παίκτη του Αμερικάνικου φούτμπολ, κανείς δεν έχει(ούτε και είχε το ’68), την απαίτηση να προσδώσει με την «ερμηνεία» του επιπλέον δυναμική στον χαρακτήρα που ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη. Μέχρις εδώ καλά.

            Από εκεί κι έπειτα όμως, είναι απορίας άξιο πως ένας τόσο έμπειρος παραγωγός όπως ο Sy Weintraub, με παραστάσεις από τις περισσότερες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές του Ταρζάν, υπέπεσε στο σινέ ατόπημα να γυρίσει τρία φιλμ μαζί του. Ένα άλλο στοιχείο, ενδεικτικό της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε η παραγωγή(στο ύφος του «πάμε για άλλο ένα τώρα που γυρίζει»), είναι το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε αμέσως μετά το Tarzan and the Great River, με διαφορά ελάχιστους μήνες, στον ίδιο τόπο(Βραζιλία). Λες και κάποιος(;) πίεζε τον Weintraub να φιλμάρει κατά ριπάς. Αδιανόητα σφάλματα για ανθρώπους με πορεία στον χώρο και, για στούντιο όπως αυτά της Paramount Pictures, που μέχρι τότε είχαν δείξει μια στοιχειώδη σοβαρότητα…

            Ούτε οι αθλητές του δεκάθλου, τα αδέλφια Rafer και, Ed Johnson, ούτε η πανίδα της Αφρικής που έμπαινε σφήνα(ελέω μοντάζ), στα γυρισμένα στην Βραζιλία πλάνα, ούτε το εξαιρετικό χωριό των Ζαγκούντα που στήθηκε για τις ανάγκες του φιλμ(πολύ καλή η δουλειά εδώ των σκηνογράφων), είναι ικανά να σώσουν την κατάσταση. Το σενάριο θυμίζει τρύπια πιρόγα που μπάζει από παντού. Ότι να’ ναι. Ο φουκαράς γιός του αρχηγού(ο καλός), με το όνομα που του έδωσαν προκαλεί μειδίαμα στους συμπατριώτες μας, παραπέμποντας ευθέως στα γνωστά χαλιά διάσημης τηλεπερσόνας. Εντάξει, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, οι άνθρωποι το ’68 αγνοούσαν την ύπαρξη της. Όπως και να’ χει πάντως, τα αρνητικά είναι τόσα πολλά, που πνίγουν την παραγωγή. Το λευκό αγόρι(Steve Bond), δεν έχει καμία σχέση με έφηβο που επέζησε 7 χρόνια μόνος και αβοήθητος στη ζούγκλα. Περισσότερο φέρνει στο νου ανήλικο που φιλμάρουν οι γονείς του τα καμώματα του κανακάρη τους στον κήπο, εν αγνεία του. Αδύνατον να μην γελάσει κανείς με το γελοίο χτένισμα και τις ατάκες Β’ δημοτικού που του έδωσαν για σενάριο. Ο μόνος που στέκεται στο ύψος του, είναι ο κακός αδελφός(το φιλμ θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως εκδοχή του Κάιν – Άβελ στη ζούγκλα). Μετά από αυτόν… το χάος.

Ευθύνες έχει και ο σκηνοθέτης, Robert Gordon. Μπορεί να μην συγκαταλέγεται μεταξύ των διάσημων συναδέλφων του, όμως μπορούσε να διαχειριστεί κάπως καλύτερα το φιλμ. Έχοντας στο νου το “Black Zoo”(1963), δεν μπορώ να καταλάβω πως αφέθηκε κι εκείνος σε μια τέτοια κατρακύλα καριέρας. Σημειωτέων, ότι το “Tarzan & the jungle boy” τον έθαψε ως σκηνοθέτη. Το ’71 έκανε το “The gatling gun” και μετά έθεσε εαυτόν εκτός επαγγέλματος. Η Aliza Gur στον ρόλο της φωτορεπόρτερ είναι …για τα θηρία! Η Ισραηλινή ηθοποιός – ιέρεια των καλτ φιλμ του ’60 - πελαγοδρομεί! Δείχνει πολύ άβολα στα πλάνα, σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Μόνη σκηνή(και καλύτερη της ταινίας), που βγάζει υποκριτικές δυνατότητες, είναι όταν δέχεται καταιγισμό ακοντίων πίσω από ένα βράχο. Καλύτερα να την ντουμπλάριζαν στις υπόλοιπες! Όσο για τον Ron Gans – συνεργάτη της φωτορεπόρτερ – ευτυχώς που δεν έκανε πολλά φιλμ και αρκέστηκε να πηγαίνει ως θεατής στις αίθουσες! Όλοι κερδισμένοι βγήκαμε από την απόφαση του.

Η ταινία δεν αντέχει σε κριτική(θα το καταλάβατε φαντάζομαι ήδη), ούτε και φυσικά διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Μπορούσε όμως να είναι 100 φορές καλύτερη, αν η παραγωγή είχε έστω και την παραμικρή αξίωση από αυτήν. Το να δίνεις διαλόγους στον Ταρζάν, μέσα από τους οποίους εξηγεί στο λευκό αγόρι της ζούγκλας ότι το λούνα πάρκ είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει και, όχι να συμβιώνει με τα άγρια θηρία, μάλλον απαξιώνει την δημιουργία του Edgar Rice Burroughs. Απορώ πως οι απόγονοι του δεν έκαναν μήνυση στην Paramount Pictures για αυτήν την δυσφήμηση ουσιαστικά. Στην Ελλάδα προβλήθηκε ως είχε, «Ο Ταρζάν και το παιδί της ζούγκλας», ίσως επειδή ο μεταφραστής να μην άντεχε στην ιδέα πως έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι πιο ευφάνταστο. Τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Ο Ταρζάν εκδράμει στην ανεξερεύνητη περιοχή των Ζεγκούντα, συντροφιά με δύο φωτορεπόρτερ που αναζητούν την δημοσιογραφική αναγνώριση. Σκοπός τους να βρουν το λευκό αγόρι που χάθηκε πριν κάποια χρόνια στη ζούγκλα, όταν αναποδογύρισε το κανό και πέθανε ο γεωλόγος πατέρας του. Εκεί τους περιμένει μια άνευ προηγουμένου κόντρα μεταξύ δύο αδελφών, που διεκδικούν το χρίσμα του αρχηγού της φυλής…

 

Live a Little, Love a Little (1968)

Live a Little, Love a Little (1968)

Σκηνοθεσία: Norman Taurog

Συγγραφείς: Michael A. Hoey, Dan Greenburg

Παίζουν: Elvis Presley, (Greg Nolan) - Michele Care (Bernice)

Don Porter, (Mike Lansdown) - Rudy Vallee, (Penlow)

Dick Sargent, (Harry) - Celeste Yarnall, (Ellen)

Είδος: Comedy, Musical, Romance – Διάρκεια: 89 λεπτά

Υπότιτλοι : Ελληνικοί σε ξεχωριστό αρχείο

μεταφρασμένοι από εμένα.

Το "Live A Little, Love A Little", είναι μια Αμερικανική μουσική κωμωδία του 1968, με τον Elvis Presley. Αυτή ήταν η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Norman Taurog, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει προηγουμένως αρκετές ταινίες με τον Presley. Αυτή επρόκειτο να είναι η τελευταία του ταινία. Λίγο αργότερα από αυτή, είχε τυφλωθεί. Στην ταινία παρουσιάζεται  το τραγούδι "A Little Less Conversation", η επανακυκλοφορία του οποίου το 2002, θα έχει αποτέλεσμα να εμφανιστεί ο Elvis, αν και νεκρός, στην κορυφή πωλήσεων δίσκων, διεθνώς.

Σε αυτή την ταινία ο Presley μοιράζεται την οθόνη με ένα άλλο θρυλικό είδωλο στο τραγούδι την δεκαετία του 20, τον Rudy Vallee, ο οποίος όμως σε αυτή την ηλικία δεν τραγουδά σε αυτή την ταινία.

Υπόθεση

Ο Greg Nolan, (Elvis Presley), είναι ένας φωτογράφος σε εφημερίδα, ο οποίος διάγει μια ανέμελη, μποέμικη ζωή. Αυτό μέχρι που συναντά στην παραλία μια εκκεντρική, ερωτόληπτη γυναίκα, την Bernice, (Michele Care).

Η Bernice εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετικό όνομα και προσωπικότητα, ανάλογα με την διάθεσή της. Του στήνεται σαν "Αλίκη", αλλά στο ντελιβερά και τον γαλατά παρουσιάζεται ως "Σούζη" και ως"Μπέτη" αντίστοιχα. Ο τεράστιος σκύλος της Bernice, ο Albert, κυνηγά και ρίχνει τον Greg μέσα στην θάλασσα, μετά από προτροπή της Bernice, διότι θεωρεί πως ο Greg την πρόσβαλε σχολιάζοντας πως το φιλί που του έδωσε τον άφησε αδιάφορο.

Τελικά τον καλεί στο σπίτι της για να τον φροντίσει με τα βρεμένα του ρούχα και να αναρρώσει από κάποιο ψιλοπυρετό που άρπαξε. Αυτή όμως τον νάρκωσε και  τον κράτησε εκεί τρεις μέρες με αποτέλεσμα να χάσει την δουλειά του, αλλά και το διαμέρισμα που διέμενε.

Τελικά φροντίζει και του βρίσκει η ίδια άλλο διαμέρισμα, αυτός δε πιάνει δουλειά πλήρους απασχόλησης σε εταιρίες που εδρεύουν στο ίδιο κτίριο! Την μία σε κάποιον Mike Lansdown, (Don Porter), ου διεύθυνε ένα περιοδικό, κάτι σαν το Playboy, και την άλλη στην διαφημιστική εταιρία που διευθύνει ο κος Penlow (Rudy Vallee). Ο Greg για να τα φέρει βόλτα ανεβοκατεβαίνει τρέχοντες τις σκάλες για να μπορέσει να ανταποκριθεί και στις δύο του δουλειάς. Ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει τη εκκεντρική Bernice.

Stay Away, Joe (1968)

Stay Away, Joe (1968)

Στάσου πιο πέρα Τζο

Σκηνοθεσία: Peter Tewksbury

Σενάριο:  Dan Cushman, Michael A. Hoey

Είδος:  Comedy, Musical, Western – Διάρκεια: 102 λεπτά

Παίζουν:

Elvis Presley = Joe Lightcloud - Burgess Meredith = Charlie Lightcloud

Joan Blondell = Glenda Callahan - Katy Jurado = Annie Lightcloud

Thomas Gomez = Grandpa - Henry Jones = Hy Slager

L.Q. Jones = Bronc Hoverty - Quentin Dean = Mamie Callahan

Anne Seymour = Mrs. Hawkins - Douglas Henderson = Congressman Morrissey

Angus Duncan = Lorne Hawkins - Mike Lane = Frank Hawk (as Michael Lane)

Susan Trustman = Mary Lightcloud - Warren Vanders = Hike Bowers

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα.

Σε αυτή την ξεχασμένη κωμωδία βρίσκουμε τον Τζο Λάιτκλάουτ (Elvis Presley) ως ένα Ινδιάνο μιγά που θέλει να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη φυλή του, και με τον πατέρα του Τσάρλι (Burgess Meredith). Ο Τζο παίρνει μια κυβερνητική βοήθεια για την οικογένειά του, 20 δαμάλες και έναν ταύρο, και αν ο πατέρας του καταφέρει να συντηρήσει και να αυξήσει αυτό το κοπάδι, τότε θα δοθεί ανάλογη βοήθεια και σε άλλα μέλη της φυλής. Κατά την διάρκεια όμως ενός ξέφρενου πάρτι, οι μεθυσμένοι σύντροφοι του Τζο σφάζουν, αντί μιας αγελάδας,σφάζουν τον μοναδικό τους ταύρο και τον σουβλίζουν. Και μετά αρχίζουν όλα τα κωμικά παρατράγουδα!

Η Μέμη, (Quentin Dean) είναι το αντικείμενο του πόθου του Τσο, αλλά είναι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας της Γκλέντα, (Joan Blondell), η  οποία κατέχει το τοπικό σαλούν. Οι Jordanaires ακούγονται πίσω από τον Elvis σε μερικά τραγούδια, πιο αξιοσημείωτο είναι το "U.S. Male.

Στο Internet δεν υπήρχαν όχι μόνο Ελληνικοί υπότιτλοι, αλλά ούτε καν καμίας γνωστής γλώσσας. Έκανα ριπ τους Αγγλικούς υπότιτλους από DVD, και τους ανέβασα στο διαδίκτυο. Κατόπιν τους μετάφρασα στα Ελληνικά. Τότε κατάλαβα Γιατί δεν υπήρχαν μεταφρασμένοι υπότιτλοι γενικά. Είναι βαριά η καλογερική!

h

IN THE YEAR OF THE PIG 1968

IN THE YEAR OF THE PIG 1968

ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σκηνοθεσία: Emile de Antonio

Συμμετέχουν: Harry S. Ashmore, Daniel Berrigan, Joseph Buttinger

Διάρκεια: 103 λεπτά – Βαθμολογία: 7,7

Πηγή από το: http://www.clickatlife.gr/cinema/movie/3407/ta-goyroynisia-xronia

Ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έγινε για τον πόλεμο του Βιετνάμ. «Τα γουρουνίσια χρόνια» του τίτλου δεν είναι παρά η περίοδος της αμερικανικής ιστορίας που αναφέρεται στο βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος στην αμερικανική αργκό λέγεται και γουρουνίσιος πόλεμος. Ο σκηνοθέτης συνδέει την αμερικανική ανάμιξη στο Βιετνάμ με τους προηγούμενους νεο-αποικιακούς πολέμους στην Ινδοκίνα και την ήττα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τονίζει ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε οικονομικά κίνητρα, όμως πριν απ' όλα ήταν ένας ιδεολογικός πόλεμος (...). Ταινία με εξαιρετική πολιτική διαύγεια «Τα γουρουνίσια χρόνια», αποτελούν ότι πιο ριζοσπαστικό έχει να επιδείξει το αμερικανικό σινεμά στο χώρο του στρατευμένου κινηματογράφου.

Τους παρόντες υπότιτλους του βρήκα στο opensubtitles,αναρτημένους από κάποιον ανώνυμο,  αλλά υπό άθλια Ελληνικά χωρίς τόνους. Το μόνο που έκανα ήταν να προσθέσω τους τόνους, και δεν προέβηκα σε καμία άλλη παρέμβαση. 

Charly (1968)

Charly (1968)

Διάρκεια: 103 λεπτά.  Είδος: Sci-Fi

Σκηνοθέτης ο Ralph Nelson

Με τον Cliff Robertson στο ρόλο του Charly Gordon

Και την Claire Bloom στο ρόλο της Alice Kinian

Μετάφραση υποτίτλων στα Ελληνικά από εμένα

Συνήθως συμπονούμε συνανθρώπους μας. που παρουσιάζουν κάποια αναπηρία, όπως τύφλωση κινητικά προβλήματα και άλλα σχετικά. Δεν δείχνουμε όμως την ίδια ευαισθησία για τους δυστυχισμένους που παρουσιάζουν νοητική στέρηση. Αντίθετα οι δυστυχείς αυτοί συχνά γίνονται αντικείμενο χλευασμού και πολλοί αισθάνονται άνετα διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από άποψη ευφυΐας από αυτούς. Ένας τέτοιος δυστυχισμένος νέος είναι ο Charly, ο οποίες έχοντας νοητική υστέρηση, είναι σε θέση, δυστυχώς γι αυτόν, να έχει επίγνωση του προβλήματός του.

Είναι εργάτης σε ένα φούρνο και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα σε ειδικό νυκτερινό σχολείο για να βελτιωθεί.

Στις αργίες δεν χάνει ευκαιρία να ξεναγείται στα αξιοθέατα της πόλις μαζί με λοιπούς τουρίστες για να ανεβάσει τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις. Το γεγονός αυτό δεν περνά απαρατήρητο από την όμορφη και συμπονετική δασκάλα του, την Alice. Έτσι όταν κάποιος διάσημος γιατρός της ζητά να του προτείνει άτομο με νοητική υστέρηση, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει σε πειράματα όπου με κάποια εγχείρηση εγκεφάλου θα του ανεβάσου το επίπεδο ευφυΐας του, πράγμα που έχει ήδη επιτευχθεί σε ποντίκια- πειραματόζωα, αυτή προτείνει ανεπιφύλακτα τον Charly.

Πράγματι ο Charly πείθεται και κάνει την εγχείρηση. Σταδιακά αρχίζει να ανεβαίνει η ευφυΐα του. Α:ποστιθίζει εγκυκλοπαίδειες και συγγράμματα αστροφυσικής! Σύντομα ι ευφυΐα του είναι τόσο μεγάλη που έχει ξεπεράσει κατά πολύ την δασκάλα του. Και όχι μόνο αυτό. Οι δυο τους ερωτεύονται μεταξύ τους, προγραμματίζουν γάμο και βρίσκονται στους έβδομους ουρανούς. Παράλληλα ο γιατρός φροντίζει για την προβολή του. Ετοιμάζει ένα συνέδριο για να παρουσιάσει τον Charly και αποβλέπει στο βραβείο Νόμπελ.

Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Το ποντίκι πειραματόζωο ξαναπέφτει στην προηγούμενη του κατάσταση. Όπως όλα δείχνουν η αύξηση της ευφυΐας είναι προσωρινή και ο ασθενής ξαναγυρίζει στον παλιό του εαυτό. Ο γιατρός που το ξέρει αυτό πολύ καλά, ζητά να μην το μάθει ο Charly, ώστε να προλάβει να κάνει την παρουσίαση. Ο Charly όμως με την ευφυΐα που έχει, έστω και προσωρινά αποκτήσει, διαπιστώνει το ποια κατάληξη θα έχει. Απελπισμένα ψάχνει να βρει αν υπάρχει σωτηρία, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκει καμία λύση. Ξέροντας το τέλος, ζητά από την Alice να διακόψουν τον δεσμό τους. Αυτή αντιδρά αλλά αυτός επιμένει. Διαφεύγει σε μία παιδική χαρά όπου εκεί φαίνεται να επανέρχεται οριστικά στην πρότερή του κατάσταση.

Κάποιοι που είχαν διαβάσει το μυθιστόρημα του Daniel Keyes, απογοητεύτηκαν διότι θεώρησαν ότι η ταινία υστερεί σε σχέση με το βιβλίο. Εγώ που δεν το είχα καν υπόψη μου ενθουσιάστηκα τόσο πολύ τότε με αυτή την ταινία, ώστε έκατσα και μετέφρασα τους υπότιτλους.

Barbarella (1968)

Barbarella (1968)

Σκηνοθεσία: Roger Vadim

Σενάριο εμπνευσμένο από το comic του Jean-Claude Forest "Barbarella"

Πρωταγωνιστούν: Jane Fonda, John Phillip Law, Anita Pallenberg

Έγχρωμο (Technicolor)- Διάρκεια: 98 λεπτά

Είδος: Περιπέτεια, Κωμωδία, Fantasy

Χώρες: Γαλλία, Ιταλία - Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: Ελληνικοί σε ξεχωριστό αρχείο
δικής μου μετάφρασης.

Οι δικές μου παρατηρήσεις για την ταινία:

Βλέποντάς την σήμερα, είναι να απορείς για τον ντόρο που δημιούργησε τότε. Όπως στην Αθήνα, έτσι και στο εξωτερικό, δεν υπήρχε πόλη που να μην έχει ντίσκο, πολυσυγκροτήματα διασκέδασης, καταστήματα μοντέρνων ρούχων, με το όνονα Barbarella! Ακόμα και μουσικό συγκρότημα με τον τίτλο Duran-Duran, το όνομα του κακού της ταινίας.

Κατά κανόνα όλες οι ταινίες φαντασίας προσπαθούν να είναι αληθοφανείς. Όπου παραβιάζονται οι φυσικοί νόμοι δίνεται η εξήγηση ότι αυτό το πετυχαίνει με τις υπερφυσικές του ικανότητες ένας πρωταγωνιστής. Εδώ βλέπουμε ένα παγοέλκηθρο με ανεμιστήρα στην πρύμνη του που φυσά στο πανί και το έλκηθρο κινείται! Ακόμα και παιδιά με στοιχειώδεις γνώσεις φυσικής ξέρουν ότι αυτό είναι μεγάλη πατάτα!

Όσο για την πρωταγωνίστρια Jane Fonta, δεν είναι παρά μία διαστημική ξανθιά. Δεν γνωρίζω το αυθεντικό κόμικς, αλλά εδώ εκτός από τους σεξουαλικούς πόθους που ανάβει στους γύρο της, δεν δείχνει κανένα άλλο προσόν.

Ευτυχώς που έκανε και ταινίες σαν το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και έσωσε την υστεροφημία της.

Όσο για το τι ήθελε να μας δείξει ο Roger Vadim με αυτή την ταινία, έχω μία άποψη που είναι εντελώς δικιά μου και δεν την έχω διαβάσει πουθενά.

Ήθελε να μας αποδείξει ότι οι γυναίκες σύμβολα σεξ δεν γεννιούνται, αλλά φτιάχνονται από τους σκηνοθέτες. Η ταινία «Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα» δεν ήταν η πρώτη της Μπριζήτ Μπαρντό, όπως ίσως μερικοί να νομίζουνε. Είχε παίξει και σε μερικές άλλες πρωτύτερα, αλλά ήταν απλώς... η περιπτερού. Είναι αυτός που την έκανε αυτό που έγινε. Με την νέα του λοιπόν γυναίκα, την Jane Fonta, προσπάθησε να μας πείσει ότι γυναίκες σύμβολα σεξ, έρχονται και παρέρχονται. Ο Roger Vadim όμως είναι ένας.

Κριτική από το Cine.gr:

Ένα από τα πιο υπερεπιτυχημένα best seller του Γαλαξία (σύμφωνα με τον Douglas Adams) είναι το «53 more things to do in zero gravity». Ποιο να είναι όμως το πρώτο της λίστας; Σύμφωνα με τη Barbarella, η έλλειψη βαρύτητας είναι ιδανική συνθήκη για ένα αισθησιακό στριπτίζ, μέσα σε ένα διαστημόπλοιο στρωμένο με φλοκάτες. Η εισαγωγή και μόνο του.. εε.. παραλίγο sci fi έπους του Roger Vadim δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεται να μάθετε για την συνέχεια και είναι μια καλή στιγμή για να αποφασίσετε αν είστε σίγουροι για το τι ακριβώς πρόκειται να δείτε.

Η Βarbarella (Jane Fonda) λοιπόν, κυλιέται ηδονικά στις φλοκάτες της με το στήθος της guest star στο πλάνο όταν ο πρόεδρος του Γαλαξία την ενημερώνει για τα καταστροφικά συμβάντα: O 26χρονος ιδιοφυής επιστήμονας Durand-Durand (Milo O`Shea) εξαφανίστηκε, ακριβώς την περίοδο που είχε εφεύρει ένα καταστροφικό όπλο ποζιτρονικών ακτίνων ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Με δεδομένο ότι ο Γαλαξίας ζει ειρηνικά εδώ και αιώνες ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από την απαγωγή; Ποιος θέλει να πάρει στα χέρια του το όπλο του Durand-Durand; Με τι σκοπό; Και γιατί τόση ώρα βλέπουμε την ζαρωμένη φάτσα του Πρόεδρου και όχι το στήθος της Jane; Μυστήρια πράγματα. Τελικά η Barbarella, αναλαμβάνει την επικίνδυνη αποστολή: Να βρει τον Durand Durand, ντυμένη όσο πιο ελαφριά γίνεται.

Έχω την εντύπωση ότι ο Roger Vadim με αυτό το φιλμ θέλει να μας κάνει να ζηλέψουμε, προσφέροντάς μας την τότε σύζυγό του σε όλο της το μεγαλείο. Η Jane Fonda, προσωπική μου συμπάθεια από εκείνη την εποχή μαζί με την Jaclyn Smith, είναι σέξι μέχρι εκεί που δεν πάει και ο Vadim την θεοποιεί με την κάμερά του προσπαθώντας να επιτύχει μια καλή δόση αισθησιασμού. Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο στο μάτι είναι λίγο ανόητο και μπορώ να καταλάβω το γιατί η Fonda μίσησε το ρόλο. Η Barbarella σαν πράκτορας δε λέει και πολλά: Αιχμαλωτίζεται συνεχώς, βασανίζεται, της επιτίθενται μικρά παιδιά, κούκλες, καναρίνια και ο μόνος τρόπος να ζητήσει βοήθεια είναι ανταλλάσσοντάς την με σεξουαλικές χάρες. Έχουμε δηλαδή το αρχέτυπο της bimbo, της χαζής ξανθιάς που με άσπιλη κόμμωση, διχτυωτό καλσόν και γουρλωμένα μάτια κατανοεί μετά από σημαντική προσπάθεια και καθυστέρηση τι συμβαίνει γύρω της. Σχεδόν μπορείτε να ακούσετε τα σκουριασμένα γρανάζια του μυαλού της να δουλεύουν. Αναμφίβολα είναι σέξι, καθώς φαίνεται ότι φοράει ακόμα τα μωρουδιακά της αλλά σαν χαρακτήρας στερείται της στοιχειώδους ευφυΐας για να είναι κάτι παραπάνω από μια γλάστρα με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η πλοκή που αναφέραμε, σχετικά απλή, γίνεται αφορμή για μια σειρά περιπετειών που κάνουν τον Flash Gordon να μοιάζει με τεχνολογικό θαύμα - προιόν της ILM. Η Barbarella μάλλον δεν έχει επωφεληθεί από τις προσφορές απόσυρσης και οδηγεί ακόμα ένα σκάφος που έχει την κακή συνήθεια να συντρίβεται. Η διαστημική οδική βοήθεια μάλλον δεν είναι ακόμα ανεπτυγμένη και έτσι η άμοιρη νεαρή βρίσκεται συνεχώς σε αφιλόξενα μέρη, αναλώνοντας τον χρόνο της σε εξαναγκασμένο τουρισμό. Έτσι γνωρίζουμε πχ τον Mark Hand (Ugo Tognazzi), παλληκάρι με πρόβλημα υπερβολικής τριχοφυΐας που αφού έχει σώσει την Βarbarella από δύο δεκάχρονα και ένα μάτσο κούκλες της λέει: «ε, μιας και είσαι εδώ, μπορούμε να κάνουμε έρωτα». Σημείωση: O Mark θέλει σεξ με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο. Στο μέλλον, η κλασσική σεξουαλική επαφή έχει αντικατασταθεί με ένα χάπι και το άγγιγμα της παλάμης.

Αν εξαιρέσουμε το χάπι, αυτό σημαίνει ότι ως τώρα έχω γύρω στις 2000 ερωτικές παρτενέρ. Στην συνέχεια, η Barbarella φτάνει στον πλανήτη όπου βασιλεύει ο Great Tyrant - και κλασσικά το σκάφος διαλύεται και πάλι. Να λοιπόν ο Pygar, ο τελευταίος άγγελος που μοιάζει με σερβιτόρο του Studio 54, τυφλωμένος από τον Τύραννο και χωρίς έμπνευση για να πετάξει.

Να ο Professor Ping (Marcel Marceau) που μάλλον είναι Έλληνας γιατί η πρόβλεψή του για την επισκευή του σκάφους απαντάει: «ώρες.. μέρες… εβδομάδες. .ποιος ξέρει». Να ο Dildano (David Hemmings), πανικόβλητος ηγέτης του επαναστατικού κινήματος εναντίον του Τυράννου, που τελικά θα γνωρίσει και πιο προσωπικά την ηρωίδα μας μέσω της... παλάμης.

Μιας που είμαστε εδώ να και ο Great Tyrant, που τελικά είναι Η Great Tyrant, Anita Pallenberg, τότε σύντροφος του Keith Richards, επίσης σέξι και διαστροφική και τέλος, ο Durand-Durand. Διαβολικός, όπως αποδεικνύεται, αλλά και πραγματικά ιδιοφυής : Ποιος άλλος επιστήμονας θα είχε επινοήσει το Evil Organ Of Desire, ένα μουσικό όργανο που σκοτώνει μέσω της αβάσταχτης ηδονής;

Αν θέλετε κάτι σχετικό με κακό filmmaking οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα το βρείτε στη Βarbarella. Γαλλο-Ιταλική παραγωγή με αιχμή του δόρατος το κιτς, το φιλμ δεν έχει τίποτα (ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ) που να μοιάζει αυθεντικό!

Τα σκηνικά αν και πολύχρωμα, με προφανείς ψυχεδελικούς τόνους και παραπομπές σε pop art, σχεδόν προδίδουν τις μικρές διαστάσεις των στούντιο στα οποία έχουν γυριστεί ενώ για τα ειδικά εφέ φτάνει μια lava lamp (που υποτίθεται ότι είναι το Μathmos, το ενεργειακό στρώμα που περικυκλώνει την πόλη και τρέφεται με αρνητική ενέργεια) και η φλοκάτη του σκάφους. Είναι να αναρωτιέσαι που ακριβώς πήγαν τα 9 εκατομμύρια του μπάτζετ (στα κοστούμια ίσως;) ενώ δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν τα πήγε καλά στο box office.

To φιλμ είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Jean Claude Forrest για το οποίο δεν έχω ιδέα αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι, σχεδόν επικίνδυνα, cheesy διάλογοι είναι προϊόν της εγκεφαλικής λειτουργίας (ή της έλλειψης της) των υπόλοιπων οκτώ σεναριογράφων: Ψιλό σοφτ πορνό καταστάσεις («I shall share my delights with you. You shall make love to me»), εξήγηση της πλοκής («The Mathmos has created this bubble to protect itself from your innocence») , δράση («Decrucify him or I`ll melt your face!»),όλοι οι πομπώδεις διάλογοι φαίνεται να εχουν γραφτεί από άτομα που ήθελαν να κάνουν την κάθε πρόταση cult ευαγγέλιο για τις επόμενες γενιές. Όσο για τη μουσική σας φτάνει και μόνο να ακούσετε το τραγούδι της εισαγωγής «Barbarella», των Bob Crewe και Charles Fox για να πάρετε μια ιδέα για την ελαφρότητα του φιλμ.

Γενικά το φιλμ αυτό του ΄68 είναι μια αντρική φαντασίωση την οποία βλέπεις μέσα από καλειδοσκόπιο, το όνειρο της σέξι γυναίκας-αξεσουάρ που κατευθύνεται αυτόματα προς το κρεβάτι (ή προς τη φλοκάτη) χωρίς να απαιτεί γλυκομίλημα, δωράκια ή να πλύνετε και σεις μια φορά τα πιάτα.

Barbarella: Για τον άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει καθόλου.

Θοδωρής Σαρλάς

Candy (1968)

Candy (1968)

Σκηνοθεσία: Christian Marquand

Παίζουν: Ewa Aulin, Charles Aznavour, Hunchback juggler Marlon Brando, Richard Burtono, James Coburn, John Huston, Walter Matthau, Ringo Starr, John Astin, Elsa Martinelli, κ.α.
Υπότιτλοι: Ελληνικοί μεταφρασμένοι από εμένα

Το 1968 έκανε την εμφάνισή της η ταινία Candy με την νεαρή Σουηδέζα Ewa Aulin, η οποία αφού κέρδισε το 1965 τον τίτλο Miss Teen Sweden και το 1966 τον τίτλο Miss Teen International, επελέγει για να πρωταγωνιστήσει στην ομώνυμη ταινία

Το αξιοσημείωτο είναι ότι στη ταινία έλαβε μέρος μία ταξιανθία από τους γνωστότερους τότε ηθοποιούς. Να αναφέρω τους: Marlon Brando, Richard Burton, James Coburn, John Huston, Walter Matthau, Charles Aznavour, Ringo Starr (Ναι ο Beatle!!!), John Astin, Elsa Martinelli, κ.α.

Η ταινία μετά τον πρώτο θόρυβο που ξεσήκωσε – θετικό ή αρνητικό – ξεχάστηκε γρήγορα και κανείς δεν την ανέφερε, λες και ντρεπόντουσαν που ασχολήθηκαν με αυτή. Η ίδια η πρωταγωνίστρια Ewa Aulin, μετά από ανεπιτυχές προσπάθειες να κάνει καριέρα στο σινεμά, αποφάσισε στα 24 της ότι ο χώρος αυτός δεν την εκφράζει και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο που σπούδασε δασκάλα. Αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Σήμερα, ξαναβλέποντας αυτή την ταινία μετά τόσα χρόνια, θεωρώ ότι οι αρνητικές κρίσεις την αδικούν. Δεν πρόκειται για μια ελαφριά σεξοκωμωδία όπως μερικοί βιάστηκαν να την βαφτίσουν. Σήμερα που οι συζητήσεις για σουρεαλιστικές ταινίες είναι στην πάλι μόδα, έχω την γνώμη, ότι άνετα η ταινία μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία αυτή. Νομίζεις ότι άνετα θα μπορούσε να είχε βάλει το χέρι του και ο Luis Bunuel. Υπάρχει ακόμα σάτιρα, φαντασία και αγωνία που αγγίζει τα όρια του θρίλερ. Πέραν όλων, οι τόσοι σπουδαίοι ηθοποιοί που συμμετέχουν κάνουν καταπληκτικές ερμηνείες. Ανεπανάληπτος π.χ. ο Walter Matthau σε ατάκες όπως: «άκου καλοπερασάκια…… Εμείς εδώ τρώμε καραβάνα!»

Θα ήθελα την γνώμη και άλλων που γνωρίζουν την ταινία.Τ

Να ενημερώσω ότι ήμουν ακόμα αρχάριος όταν ασχολήθηκα με αυτούς τους υπότιτλους, οπότε θα μου συγχωρέσετε τυχών μικρολαθάκια.