Barbarella (1968)

Barbarella (1968)

Σκηνοθεσία: Roger Vadim

Σενάριο εμπνευσμένο από το comic του Jean-Claude Forest "Barbarella"

Πρωταγωνιστούν: Jane Fonda, John Phillip Law, Anita Pallenberg

Έγχρωμο (Technicolor)- Διάρκεια: 98 λεπτά

Είδος: Περιπέτεια, Κωμωδία, Fantasy

Χώρες: Γαλλία, Ιταλία - Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: Ελληνικοί σε ξεχωριστό αρχείο
δικής μου μετάφρασης.

Οι δικές μου παρατηρήσεις για την ταινία:

Βλέποντάς την σήμερα, είναι να απορείς για τον ντόρο που δημιούργησε τότε. Όπως στην Αθήνα, έτσι και στο εξωτερικό, δεν υπήρχε πόλη που να μην έχει ντίσκο, πολυσυγκροτήματα διασκέδασης, καταστήματα μοντέρνων ρούχων, με το όνονα Barbarella! Ακόμα και μουσικό συγκρότημα με τον τίτλο Duran-Duran, το όνομα του κακού της ταινίας.

Κατά κανόνα όλες οι ταινίες φαντασίας προσπαθούν να είναι αληθοφανείς. Όπου παραβιάζονται οι φυσικοί νόμοι δίνεται η εξήγηση ότι αυτό το πετυχαίνει με τις υπερφυσικές του ικανότητες ένας πρωταγωνιστής. Εδώ βλέπουμε ένα παγοέλκηθρο με ανεμιστήρα στην πρύμνη του που φυσά στο πανί και το έλκηθρο κινείται! Ακόμα και παιδιά με στοιχειώδεις γνώσεις φυσικής ξέρουν ότι αυτό είναι μεγάλη πατάτα!

Όσο για την πρωταγωνίστρια Jane Fonta, δεν είναι παρά μία διαστημική ξανθιά. Δεν γνωρίζω το αυθεντικό κόμικς, αλλά εδώ εκτός από τους σεξουαλικούς πόθους που ανάβει στους γύρο της, δεν δείχνει κανένα άλλο προσόν.

Ευτυχώς που έκανε και ταινίες σαν το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και έσωσε την υστεροφημία της.

Όσο για το τι ήθελε να μας δείξει ο Roger Vadim με αυτή την ταινία, έχω μία άποψη που είναι εντελώς δικιά μου και δεν την έχω διαβάσει πουθενά.

Ήθελε να μας αποδείξει ότι οι γυναίκες σύμβολα σεξ δεν γεννιούνται, αλλά φτιάχνονται από τους σκηνοθέτες. Η ταινία «Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα» δεν ήταν η πρώτη της Μπριζήτ Μπαρντό, όπως ίσως μερικοί να νομίζουνε. Είχε παίξει και σε μερικές άλλες πρωτύτερα, αλλά ήταν απλώς... η περιπτερού. Είναι αυτός που την έκανε αυτό που έγινε. Με την νέα του λοιπόν γυναίκα, την Jane Fonta, προσπάθησε να μας πείσει ότι γυναίκες σύμβολα σεξ, έρχονται και παρέρχονται. Ο Roger Vadim όμως είναι ένας.

Κριτική από το Cine.gr:

Ένα από τα πιο υπερεπιτυχημένα best seller του Γαλαξία (σύμφωνα με τον Douglas Adams) είναι το «53 more things to do in zero gravity». Ποιο να είναι όμως το πρώτο της λίστας; Σύμφωνα με τη Barbarella, η έλλειψη βαρύτητας είναι ιδανική συνθήκη για ένα αισθησιακό στριπτίζ, μέσα σε ένα διαστημόπλοιο στρωμένο με φλοκάτες. Η εισαγωγή και μόνο του.. εε.. παραλίγο sci fi έπους του Roger Vadim δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεται να μάθετε για την συνέχεια και είναι μια καλή στιγμή για να αποφασίσετε αν είστε σίγουροι για το τι ακριβώς πρόκειται να δείτε.

Η Βarbarella (Jane Fonda) λοιπόν, κυλιέται ηδονικά στις φλοκάτες της με το στήθος της guest star στο πλάνο όταν ο πρόεδρος του Γαλαξία την ενημερώνει για τα καταστροφικά συμβάντα: O 26χρονος ιδιοφυής επιστήμονας Durand-Durand (Milo O`Shea) εξαφανίστηκε, ακριβώς την περίοδο που είχε εφεύρει ένα καταστροφικό όπλο ποζιτρονικών ακτίνων ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Με δεδομένο ότι ο Γαλαξίας ζει ειρηνικά εδώ και αιώνες ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από την απαγωγή; Ποιος θέλει να πάρει στα χέρια του το όπλο του Durand-Durand; Με τι σκοπό; Και γιατί τόση ώρα βλέπουμε την ζαρωμένη φάτσα του Πρόεδρου και όχι το στήθος της Jane; Μυστήρια πράγματα. Τελικά η Barbarella, αναλαμβάνει την επικίνδυνη αποστολή: Να βρει τον Durand Durand, ντυμένη όσο πιο ελαφριά γίνεται.

Έχω την εντύπωση ότι ο Roger Vadim με αυτό το φιλμ θέλει να μας κάνει να ζηλέψουμε, προσφέροντάς μας την τότε σύζυγό του σε όλο της το μεγαλείο. Η Jane Fonda, προσωπική μου συμπάθεια από εκείνη την εποχή μαζί με την Jaclyn Smith, είναι σέξι μέχρι εκεί που δεν πάει και ο Vadim την θεοποιεί με την κάμερά του προσπαθώντας να επιτύχει μια καλή δόση αισθησιασμού. Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο στο μάτι είναι λίγο ανόητο και μπορώ να καταλάβω το γιατί η Fonda μίσησε το ρόλο. Η Barbarella σαν πράκτορας δε λέει και πολλά: Αιχμαλωτίζεται συνεχώς, βασανίζεται, της επιτίθενται μικρά παιδιά, κούκλες, καναρίνια και ο μόνος τρόπος να ζητήσει βοήθεια είναι ανταλλάσσοντάς την με σεξουαλικές χάρες. Έχουμε δηλαδή το αρχέτυπο της bimbo, της χαζής ξανθιάς που με άσπιλη κόμμωση, διχτυωτό καλσόν και γουρλωμένα μάτια κατανοεί μετά από σημαντική προσπάθεια και καθυστέρηση τι συμβαίνει γύρω της. Σχεδόν μπορείτε να ακούσετε τα σκουριασμένα γρανάζια του μυαλού της να δουλεύουν. Αναμφίβολα είναι σέξι, καθώς φαίνεται ότι φοράει ακόμα τα μωρουδιακά της αλλά σαν χαρακτήρας στερείται της στοιχειώδους ευφυΐας για να είναι κάτι παραπάνω από μια γλάστρα με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η πλοκή που αναφέραμε, σχετικά απλή, γίνεται αφορμή για μια σειρά περιπετειών που κάνουν τον Flash Gordon να μοιάζει με τεχνολογικό θαύμα - προιόν της ILM. Η Barbarella μάλλον δεν έχει επωφεληθεί από τις προσφορές απόσυρσης και οδηγεί ακόμα ένα σκάφος που έχει την κακή συνήθεια να συντρίβεται. Η διαστημική οδική βοήθεια μάλλον δεν είναι ακόμα ανεπτυγμένη και έτσι η άμοιρη νεαρή βρίσκεται συνεχώς σε αφιλόξενα μέρη, αναλώνοντας τον χρόνο της σε εξαναγκασμένο τουρισμό. Έτσι γνωρίζουμε πχ τον Mark Hand (Ugo Tognazzi), παλληκάρι με πρόβλημα υπερβολικής τριχοφυΐας που αφού έχει σώσει την Βarbarella από δύο δεκάχρονα και ένα μάτσο κούκλες της λέει: «ε, μιας και είσαι εδώ, μπορούμε να κάνουμε έρωτα». Σημείωση: O Mark θέλει σεξ με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο. Στο μέλλον, η κλασσική σεξουαλική επαφή έχει αντικατασταθεί με ένα χάπι και το άγγιγμα της παλάμης.

Αν εξαιρέσουμε το χάπι, αυτό σημαίνει ότι ως τώρα έχω γύρω στις 2000 ερωτικές παρτενέρ. Στην συνέχεια, η Barbarella φτάνει στον πλανήτη όπου βασιλεύει ο Great Tyrant - και κλασσικά το σκάφος διαλύεται και πάλι. Να λοιπόν ο Pygar, ο τελευταίος άγγελος που μοιάζει με σερβιτόρο του Studio 54, τυφλωμένος από τον Τύραννο και χωρίς έμπνευση για να πετάξει.

Να ο Professor Ping (Marcel Marceau) που μάλλον είναι Έλληνας γιατί η πρόβλεψή του για την επισκευή του σκάφους απαντάει: «ώρες.. μέρες… εβδομάδες. .ποιος ξέρει». Να ο Dildano (David Hemmings), πανικόβλητος ηγέτης του επαναστατικού κινήματος εναντίον του Τυράννου, που τελικά θα γνωρίσει και πιο προσωπικά την ηρωίδα μας μέσω της... παλάμης.

Μιας που είμαστε εδώ να και ο Great Tyrant, που τελικά είναι Η Great Tyrant, Anita Pallenberg, τότε σύντροφος του Keith Richards, επίσης σέξι και διαστροφική και τέλος, ο Durand-Durand. Διαβολικός, όπως αποδεικνύεται, αλλά και πραγματικά ιδιοφυής : Ποιος άλλος επιστήμονας θα είχε επινοήσει το Evil Organ Of Desire, ένα μουσικό όργανο που σκοτώνει μέσω της αβάσταχτης ηδονής;

Αν θέλετε κάτι σχετικό με κακό filmmaking οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον θα το βρείτε στη Βarbarella. Γαλλο-Ιταλική παραγωγή με αιχμή του δόρατος το κιτς, το φιλμ δεν έχει τίποτα (ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ) που να μοιάζει αυθεντικό!

Τα σκηνικά αν και πολύχρωμα, με προφανείς ψυχεδελικούς τόνους και παραπομπές σε pop art, σχεδόν προδίδουν τις μικρές διαστάσεις των στούντιο στα οποία έχουν γυριστεί ενώ για τα ειδικά εφέ φτάνει μια lava lamp (που υποτίθεται ότι είναι το Μathmos, το ενεργειακό στρώμα που περικυκλώνει την πόλη και τρέφεται με αρνητική ενέργεια) και η φλοκάτη του σκάφους. Είναι να αναρωτιέσαι που ακριβώς πήγαν τα 9 εκατομμύρια του μπάτζετ (στα κοστούμια ίσως;) ενώ δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν τα πήγε καλά στο box office.

To φιλμ είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Jean Claude Forrest για το οποίο δεν έχω ιδέα αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι, σχεδόν επικίνδυνα, cheesy διάλογοι είναι προϊόν της εγκεφαλικής λειτουργίας (ή της έλλειψης της) των υπόλοιπων οκτώ σεναριογράφων: Ψιλό σοφτ πορνό καταστάσεις («I shall share my delights with you. You shall make love to me»), εξήγηση της πλοκής («The Mathmos has created this bubble to protect itself from your innocence») , δράση («Decrucify him or I`ll melt your face!»),όλοι οι πομπώδεις διάλογοι φαίνεται να εχουν γραφτεί από άτομα που ήθελαν να κάνουν την κάθε πρόταση cult ευαγγέλιο για τις επόμενες γενιές. Όσο για τη μουσική σας φτάνει και μόνο να ακούσετε το τραγούδι της εισαγωγής «Barbarella», των Bob Crewe και Charles Fox για να πάρετε μια ιδέα για την ελαφρότητα του φιλμ.

Γενικά το φιλμ αυτό του ΄68 είναι μια αντρική φαντασίωση την οποία βλέπεις μέσα από καλειδοσκόπιο, το όνειρο της σέξι γυναίκας-αξεσουάρ που κατευθύνεται αυτόματα προς το κρεβάτι (ή προς τη φλοκάτη) χωρίς να απαιτεί γλυκομίλημα, δωράκια ή να πλύνετε και σεις μια φορά τα πιάτα.

Barbarella: Για τον άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει καθόλου.

Θοδωρής Σαρλάς