THE SEVEN YEAR ITCH 1955

THE SEVEN YEAR ITCH 1955

Επτά Χρόνια Φαγούρα

Σκηνοθεσία: Billy Wilder

Σενάριο: Billy Wilder, George Axelrod

Είδος: Comedy, Mairlyn Monroe, Romance

Διάρκεια: 01:45

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Marilyn Monroe: The Girl

Tom Ewell: Richard Sherman

Evelyn Keyes: Helen Sherman

Sonny Tufts: Tom MacKenzie

Robert Strauss: Mr. Kruhulik

 

Η ταινία «7 χρόνια φαγούρα» βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Τζορτζ Άξελροντ. Το σενάριο για τη μεγάλη οθόνη προσάρμοσε ο Μπίλι Γουάιλντερ, όπως και τη σκηνοθέτησε. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Τομ Ίγουελ, ο οποίος πρωταγωνιστούσε και στο θεατρικό του Μπρόντγουεϊ.

Ο Ρίτσαρντ Σέρμαν θέλει να εκμεταλλευτεί την απουσία της οικογένειας του για να ζήσει λίγες μέρες ως εργένης. Η πανέμορφη ξανθιά που μένει στον επάνω όροφο, τραβάει την προσοχή του και αρχίζει να περνά χρόνο μαζί της. Οι συναντήσεις τους είναι αθώες, και όποια σκέψη μπορεί να έχει για εκείνη, διαδραματίζεται μόνο στη φαντασία του.

Ο Μπάμπης Ακτσόγλου σημειώνει : "Η ηθικολογία της εποχής δεν επέτρεψε στον Γουάιλντερ να προχωρήσει μέχρι το σημείο που θα ήθελε (σε αντίθεση με τις μετέπειτα ταινίες του) αυτή την κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού έργου. Η ταινία συντηρεί ένα βαθμό κομφορμισμό, όπως στη σκηνή με τη Μονρόε (υποψήφια για BAFTA) να συμβουλεύει τον Ίγουελ (ο οποίος πρωταγωνιστούσε στη θεατρική παράσταση και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα) να μη χαλάσει το γάμο του, έστω κι αν εκείνος της εξομολογείται ότι είναι αποτυχημένος. Εδώ υπάρχει η περίφημη σκηνή με τον αέρα από να σηκώνει το φόρεμα της Μονρόε."

  

The Man With The Golden Arm 1955

The Man With The Golden Arm 1955

Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι

  

Σκηνοθεσία: Otto Preminger

Σενάριο: Walter Newman, Lewis Meltzer,

Nelson Algren, Ben Hecht

Είδος: Drama, ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:59

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Frank Sinatra: Frankie Machine

Eleanor Parker: Zosh Machine

Kim Novak: Molly

Arnold Stang: Sparrow

Darren McGavin: Louie

Αν και στους περισσότερους το άκουσμά του ονόματος Φρανκ Σινάτρα φέρνει στο μυαλό την ιδιότητά του ως μουσικού εδώ τον συναντάμε σε μια άλλη καλλιτεχνική διάσταση που τον απασχόλησε, αυτήν του ηθοποιού. Αν και αυτοδίδακτος ηθοποιός, λέγεται ότι προσέγγιζε τους ρόλους του με αυθορμητισμό, αυθεντικότητα και ένστικτο.

Στην ταινία “Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι” του Ότο Πρέμινγκερ, ο Φρανκ Μασίν(Φρανκ Σινάτρα) είναι ένας επιδέξιος χαρτοπαίκτης και πρώην ναρκομανής ο οποίος έχει μόλις βγεί από την φυλακή όπου και κατάφερε να αποτοξινωθεί καθώς και να ανακαλύψει μια τάση του στο παίξιμο κρουστών. Αποφασισμένος να μην ξαναπέσει στην παγίδα προσπαθεί να κτίσει μια καινούργια ζωή μακριά από τον σκοτεινό εφιάλτη των ναρκωτικών και κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου του να γίνει ντράμερ σε μια μεγάλη ορχήστρα. Όμως, οι κακές παρέες που είχε παλαιότερα θέλουν να τον παρασύρουν και πάλι στο παράνομο κύκλωμα του τζόγου, όπου ήταν γνωστός με το παρατσούκλι “Ο Χρυσοχέρης”.

Ένα σημαντικό εμπόδιο στέκεται και η ανάπηρη γυναίκα του, Ζας ('Ελενορ Πάρκερ), η οποία φαίνεται να μην συμμερίζεται την άποψή του και να διαισθάνεται ότι αν ο Φρανκυ δεν υιοθετήσει τον παλιό τρόπο ζωής του θα εγκαταλείψει και εκείνη. Μόνη σύμμαχος στον δύσκολο αγώνα του Φρανκυ είναι η Μόλλυ (Κιμ Νόβακ), ιδιοκτήτρια ενός Night club την οποία και ο Φρανκυ έχει ερωτευτεί.

Η ταινία αυτή βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Νέλσον Άλγκρεν. Για αυτήν του την ταινία, ο Φρανκ Σινάτρα ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου ενώ 2 χρόνια νωρίτερα είχε κερδίσει το βραβείο Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου στην ταινία “From here to Eternity”. Ο Σινάτρα υποδύεται εξαιρετικά τον ρόλο του και σύντομα μας κάνει να αγωνιούμε και να ζούμε και εμείς έντονα τις δραματικές στιγμές του ήρωα που υποδύεται.. Μια επαναστατική ταινία για την εποχή της η οποία απεικονίζει με ρεαλιστικό τρόπο το φαινόμενο των ναρκωτικών και τον εθισμό σε αυτά.

Value For Money 1955

Value For Money 1955

ΣΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΛΕΜΕ ΝΑΙ!

Σκηνοθεσία: Ken Annakin

Σενάριο: Derrick Boothroyd, R.F. Delderfield

Είδος: Comedy, Romance, ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:30

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

John Gregson: Chayley Broadbent

Diana Dors:             Ruthine West

Susan Stephen: Ethel

Derek Farr: .            Duke Popplewell

Frank Pettingell: Mayor Higgins

 

Ένας νέος από το Yorkshire κληρονομεί τον  εκατομμυριούχο πατέρα του κι αποφασίζει να δοκιμάσει την νυχτερινή ζωή του Λονδίνου όπου γνωρίζει μια νέα κοπέλα που τραγουδά σ' ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Έχει την πρόθεση να τον πάρει για την περιουσία του και εκείνος με τη σειρά του το αποδέχεται καθώς είναι ευτυχισμένος που την σαγήνευσε.

 

You're Never To Young 1955

 

You're Never To Young 1955

Ο Τζέρυ Λιοιύις φάντασμα

του κολεγίου

Σκηνοθεσία: Norman Taurog

Σενάριο: Sidney Sheldon, Edward Childs Carpenter, Fanny Kilbourne

Είδος: Comedy, Jerry Lewis

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Dean Martin:  Bob Miles

Jerry Lewis: Wilbur Hoolick

Diana Lynn: Nancy Collins

Nina Foch: Gretchen Brendan

Raymond Burr: Noonan

 

Ένα νέος που εργάζεται ως βοηθός σε κουρείο ξενοδοχείου και το όνειρό του είναι να γίνει μεγάλος κουρέας, μπλέκεται (καταλάθος) σε μια ληστεία. Έτσι, μεταμφιέζεται σε 12χρονο παιδί για να ξεφύγει από τους δίωκτες του.

    To 1946, σ' ένα από τα νάιτ κλαμπ του Aτλάντικ Σίτι, o Nτην Mάρτιν γνωρίζεται με τον άγνωστο τότε κωμικό Tζέρι Λοιύις κι αρχίζουν μια συνεργασία που θα τους κάνει το πιο διάσημο δίδυμο στην αρχή στα νυχτερινά κέντρα και αργότερα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. H επιτυχία της πρώτης τους κωμωδίας, «H φίλη μου η Iρμα» (1949), θα οδηγήσει σε ένα αριθμό κωμωδιών, με τον Tζέρι Λούις να προσφέρει το κωμικό στοιχείο και τον Mάρτιν το συναισθηματικό, καθώς και τα τραγούδια: «Γλυκιά μου Iρμα» (1950), «Nα φαντάρος, να μάλαμα» (1952), «Ο φόβος φυλάει τα έρημα» (1953), «Παναγιά μου δυο παιδιά» (1955), «Tα συνεταιράκια» (1956) κ.ά. Tαινίες εμπορικές, που γυρίζονται από ρουτινιέρηδες βασικά σκηνοθέτες. Aντίθετα, υπό την καθοδήγηση του εμπνευσμένου Φρανκ Tάσλιν, το δίδυμο θα δώσει δύο από τις καλύτερες κωμωδίες του: «Λόρδοι, λόρδα και φιλότιμο» (1955) και «Tρελές περιπέτειες στο Xόλιγουντ» (1956). Tο 1957, ύστερα από 10 χρόνια και 16 ταινίες, η συνεργασία τους διακόπηκε (απ' ό,τι φαίνεται εξαιτίας της στάσης του Mάρτιν που δεν του άρεσε ο ρόλος που του πρόσφερε ο Λοιύις στην επόμενη ταινία του) και οι δυο τους δεν θα ξαναμιλήσουν μέχρι το 1989, που ο Λούις επισκέφτηκε ξαφνικά τον Mάρτιν στην επέτειο των γενεθλίων του.

 

Tarzan's Hidden Jungle(1955)

Tarzan's Hidden Jungle(1955)

ΤΑΡΖΑΝ. Ο ΑΡΧΟΝ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

  

Σκηνοθεσία: Harold D. Schuster

Σενάριο: William Lively, Edgar Rice Burroughs

Είδος: Action, Adventure

Διάρκεια: 1h 12min

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: corto64

Παίζουν:

Gordon Scott: Tarzan

Vera Miles:             Jill Hardy

Peter van Eyck: Dr. Celliers

Jack Elam: Burger

Charles Fredericks: DeGroot

Richard Reeves: Reeves

Αισθητά βελτιωμένη ως παραγωγή σε σχέση με τα δύο προηγούμενα φιλμ(Tarzan's savage fury – 1952 και Tarzan & the She – Devil – 1953), το “Tarzan's Hidden Jungle” του 1955 μας συστήνει μια φιγούρα που έμελε να χαρακτηριστεί το ίδιο κλασική όσο και αυτές οι ταινίες. Στον ρόλο του Ταρζάν λοιπόν, ο Gordon Merrill Werschkul, ή Gordon Scott, όνομα με το οποίο διέγραψε αρκετά επιτυχημένη πορεία ως ηθοποιός. Στην πρώτη του αυτή εμφάνιση, στον ρόλο του βασιλιά της ζούγκλας, τα πηγαίνει καλά σε γενικές γραμμές. Ο Scott στάθηκε τυχερός σε αυτή την σειρά ταινιών, καθώς άρχισαν επιτέλους να βελτιώνονται και να εξελίσσονται τεχνικά, (από την επόμενη προστέθηκε και χρώμα). Συνεπώς, πρόκειται για την αυγή μιας νέας, κινηματογραφικής εποχής για το δημιούργημα της φαντασίας του Edgar Rice Burroughs, εξίσου επιτυχημένης και συναρπαστικής. Το “Tarzan's Hidden Jungle” έρχεται για να πιστοποιήσει τα πιο πάνω.

Η ιστορία του Gordon Scott έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να γυριστεί άνετα σε ταινία  Ο γιός του διαφημιστή Stanley Werschkul από το Portland, του Oregon, ξεχώρισε για την σωματική του διάπλαση από τα χρόνια της εφηβείας κιόλας, όταν με ύψος 1,91 ο καλογυμνασμένος νεαρός βρήκε μια θέση στον Αμερικάνικο στρατό (1944). Από εκεί πέρασε στις τάξεις της στρατονομίας, για να καταλήξει τελειώνοντας την θητεία του, ναυαγοσώστης στο ξενοδοχείο Sahara του Las Vegas. Κάπου εκεί, ένας από τους κυνηγούς ταλέντων του παραγωγού Sol Lesser τον έστειλε για οντισιόν. Το εισιτήριο του για τον χώρο του θεάματος, ήταν άνευ επιστροφής! Το έμπειρο μάτι του Lesser διέκρινε τις δυνατότητες του 25χρονου και, τον πρότεινε ως αντικαταστάτη του Lex Barker στα κινηματογραφικά πλατό της RKO. Από το '61 και έπειτα, ο Scott εκμεταλλευόμενος την επιτυχημένη του παρουσία ως Ταρζάν, συνεργάστηκε και με τα Ιταλικά στούντιο. Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν μια σειρά ταινιών της κατηγορίας “σανδάλι και χλαμύδα” (το Duel of the Titans ήταν η πρώτη από αυτές). Το '65 το Αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο ABC, του δίνει το ρόλο του Ηρακλή στην ομώνυμη σειρά. Δεν ρίσκαρε και πολύ στην καριέρα του, αποδεχόμενος ρόλους σε ιστορικού τύπου b-movie, eurospy και σπαγγέτι γουέστερν, πλασάροντας περισσότερο τους μυς, παρά το υποκριτικό του ταλέντο. Όπως και να έχει, αποτέλεσε τμήμα ενός κεφαλαίου της έβδομης τέχνης και, έναν από τους πλέον πειστικότερους Ταρζάν επί σκηνής.

Μιλήσαμε στον πρόλογο για μια σαφώς βελτιωμένη παραγωγή, σε σχέση με τα προηγούμενα τουλάχιστον 2 φιλμ. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από τα ονόματα και μόνον του κάστ. Όπου εδώ, αντιλαμβάνεται κανείς και το κοφτερό μάτι του παραγωγού, που έδινε ρόλους σε νεαρούς και ταλαντούχους ηθοποιούς, κάποιοι από τους οποίους έκαναν σημαντική καριέρα. Στον Gordon Scott αναφερθήκαμε ήδη. Η Vera Miles, ήταν μια ακόμη τέτοια περίπτωση. Μέχρι την συμμετοχή της στο “Tarzan's Hidden Jungle”, μετρούσε μόλις δύο παρουσίες σε ταινίες. Στα The Rose Bowl Story (1952), και, Pride of the Blue Grass (1954), με δύο μικρούς ρόλους. Ένα χρόνο μετά όμως, έπαιξε στο σπουδαίο φιλμ νουάρ 23 Paces to Baker Street, όπως και στο εμβληματικό γουέστερν John Ford, The Searcher, με αποτέλεσμα οι μετοχές της στο κινηματογραφικό χρηματιστήριο να εκτοξευτούν. Συνεπώς χρωστάει πολλά στην ευκαιρία που της έδωσε ο Lesser. Ο Jack Elam(ένας εκ των δύο κακών του φιλμ), φοβερή ασχημόφατσα του Χόλλυγουντ και από τους κορυφαίους καρατερίστες που ανέδειξε το Αμερικάνικο σινεμά, είχε ήδη κάνει πολύ αισθητή μάλιστα την παρουσία του, υποδυόμενος σκληρούς παρανόμους στα γουέστερν του '50 (έπαιξε και τον Μπάσρα στο Princess of the Nile του 1954, όπου ήταν καταπληκτικός). Ο Γερμανός με Πολωνικές ρίζες Peter van Eyck τέλος, κλασική περίπτωση ηθοποιού που γεννήθηκε για ρόλους “κακών”(πέρασε και από τα στούντιο της θρυλικής Hammer), είχε ήδη χτίσει μια φήμη αξιόπιστου ρολίστα (με πρωταγωνιστικές αναλαμπές), από το 1943 και το Five Graves to Cairo (1943, κάνει τον υπολοχαγό Σβέγκλερ). Στο “Tarzan's Hidden Jungle” είναι ο δρ. Σέλιερς, απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών (και η Miles η νοσοκόμο – βοηθός του).

Οι ταινίες που γυρίστηκαν με θέμα τον Ταρζάν μέχρι το '55, δεν είχαν καταφέρει να πείσουν αναγνωρισμένους ηθοποιούς ώστε να συμπληρώσουν το κάστ. Στο “Tarzan's Hidden Jungle” όμως, η γκρίνια του Sol Lesser αρχίζει να πιάνει τόπο. Δύο χρόνια αργότερα, στο “Tarzan & the lost safari” θα προστεθεί και χρώμα, αλλά ο διάσημος πλέον παραγωγός έχει αρχίσει να αλλάζει τα πλάνα του, αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία προς αφήγηση. Όσων αφορά στο budget της ταινίας τώρα, κι εδώ να πούμε ότι υπήρξε μια βελτίωση, αφού η RKO έδωσε περισσότερα χρήματα. Τα εξωτερικά γυρίσματα κυριάρχησαν εκείνων στα στούντιο, η μουσική υπόκρουση του Paul Sawtell κρίνεται ως αξιοπρεπέστατη, ενώ τα εμβόλιμα αποσπάσματα από παλαιότερα ντοκιμαντέρ είναι πιο προσεγμένα. Μπορεί ο κροκόδειλος να συνεχίζει την πορεία του προς το ποτάμι (αμάν πια με αυτή την σκηνή!), προστέθηκαν όμως ζέβρες, αντιλόπες και λοιπά άγρια ζώα. Τα μέλη της φυλής των Σεκούλου έχω την αίσθηση ότι φορούν ...αξεσουάρ των συναδέλφων τους Βατούζι, από το “Tarzan's Savage Fury”, κάτι όμως που περνάει μάλλον απαρατήρητο στο γενικότερο κλίμα αναστάτωσης και ανθρωποθυσιών. Το σενάριο του William Lively είναι τηλεοπτικού καθαρά ύφους. Με λίγες περικοπές στην διάρκεια και τους διαλόγους (όχι ότι επιδίδονται οι ηθοποιοί και σε τίποτα μονόλογους), χωρούσε άνετα σε τηλεοπτικό επεισόδιο. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Harold D. Schuster. Κινηματογραφιστής που δοκίμασε αρκετά διαφορετικά είδη. Το “Zanzibar” του '40, όπως και το “South to Karanga” της ίδιας χρονιάς, ήταν κλασικές περιπέτειες στην Αφρικάνικη ήπειρο και, μάλιστα επιτυχημένες. Ο Σούστερ έκανε πολύ πιο έντονη παρουσία στα τηλεοπτικά στούντιο, με αμέτρητα επεισόδια στο ενργητικό του, σειρών όπως η “Lassie”.

Μια ομάδα λευκών, αδίστακτων κυνηγών σκοτώνει αδιακρίτως κάθε λογής άγριο ζώο, προκειμένου να εμπορευτεί τα δέρματα, το ελεφαντόδοντο και το λίπος τους. Η απληστία τους οδηγεί στην αντίπερα όχθη του ποταμού, στην γη των Σεκούλου, μιας φυλής που λατρεύει τα ζώα και πληρώνει με το ίδιο νόμισμα εκείνους που τολμούν να διαταράξουν τις ισορροπίες της φύσης. Ο Ταρζάν καλείται να βγάλει εκ νέου τα κάστανα από την φωτιά, όταν ο δρ. Σέλιερς και η όμορφη νοσοκόμα του πέφτουν στα χέρια της άγριας και οικολογικής φυλής, με τους κυνηγούς να καραδοκούν από δίπλα...

French Cancan (1954)

French Cancan (1955)

Καν-Καν

Σκηνοθεσία: Jean Renoir

Σενάριο: Jean Renoir, André-Paul Antoine

Παίζουν: Jean Gabin, Françoise Arnoul, María Félix

Διάρκεια: 102 λεπτά – Βαθμολογία: 7,5

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

μεταφρασμένοι από τον: domnak

Το French Cancan είναι μία Γαλλική ταινία του 1955, Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Jean Renoir, και πρωταγωνιστές τους Jean Gabin και María Félix. Όπως με το προηγούμενο του έργο, Le Carosse d’orο, που ο Jean Renoir τίμησε την Italian commedia dell’arte του 18ου αιώνα, με την παρούσα ταινία αποτίει φόρο τιμής στα Μουσικά Παρισινά Καφέ του 19ου αιώνα με τους δημοφιλείς τραγουδιστές και χορεύτριες καθώς και τους εξπρεσιονιστές ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του. Σηματοδοτείται έτσι η επιστροφή του στην Γαλλία και το Γαλλικό σινεμά, μετά την αυτοεξορία του, που άρχισε το 1940.

Στο Παρίσι του 1890 ο Henri Danglard, ιδιοκτήτης ενός καφέ έχει ερωμένη  την χορεύτρια του χορού της κοιλιάς  Lola. Έχοντας χάσει χρήματα, βρίσκεται στην Μονμάρτη όπου διαπιστώνει πως το παλιομοδίτικο Can-Can, εξακολουθεί να έχει πέραση.

Ο Henri επιστρέφει έχοντας ένα νέο επιχειρηματικό σχήμα, όπου θα ξαναφέρει στην μόδα το Can-Can. Σαν πρωταγωνίστρια χορεύτρια μάλιστα προσβλέπει στην Nini, την πλύστρα του, στην οποία διαβλέπει το ταλέντο της στο χορό.

Παρά τις αντιζηλίες των συναδέλφων της η Νινί θριαμβεύει στα εγκαίνια του Μουλέν Ρουζ – ένας θρίαμβος που εν μέρει οφείλεται στο φυσικό ταλέντο της Φρανσουάζ Αρνούλ, αλλά κυρίως στην ιδιοφυία του σκηνοθέτη, ο οποίος μας χαρίζει μια ταινία – γιορτή, που δονείται από τους φρενήρεις ρυθμούς του french cancan και των ιμπρεσιονιστικών χρωμάτων.

Ο François Truffaut στην κριτική του για την ταινία το 1955, την απεκάλεσε ορόσημο στην ιστορία του χρώματος στο σινεμά.

Oklahoma! 1925

Oklahoma! (1955)

Σε σκηνοθεσία Fred Zinnemann

Η αλήθεια είναι ότι μεταφράζω υπότιτλους για ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μου  ταινίες οι οποίες δεν έχουν κυκλοφορήσει ως  DVD στην Ελλάδα με Ελληνικούς υπότιτλους. Κατόπιν εορτής έμαθα ότι το DVD της ταινίας Oklahoma, κυκλοφόρησε το 2005 επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την προβολή της ταινίας, με Ελληνικούς υπότιτλους φυσικά! Θα πρέπει βέβαια να κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό δίσκων διότι την εποχή εκείνη περιφερόμουν στα δισκάδικα και δεν το συνάντησα πουθενά. Ούτε στο διαδίκτυο βρέθηκε κανένας χριστιανός να ανεβάσει τους υπότιτλους. Την έπαθα όπως και με την ταινία: «7 νύφες για 7 αδέλφια». Δεν πειράζει όμως. Τουλάχιστον εμπέδωσα τις ταινίες.

Η εν λόγω ταινία έχει ιστορικό ενδιαφέρων από άποψη τεχνολογίας του σινεμά. Είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε μe το σύστημα TOD-A-O. Δηλαδή σε φιλμ 70mm  και πολυκάναλο ήχο. Επειδή όμως ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιείτο η νέα αυτή τεχνική, για λόγους ασφαλείας γινόταν ταυτόχρονα και λήψη και με κλασική cinemascope κάμερα. Έτσι έγινε δυνατόν να παιχθεί η ταινία και σε κινηματογράφους που δεν ήταν εφοδιασμένοι με το νέο σύστημα, όπως στην Ελλάδα π.χ. όπου η πρώτη ταινία TOD-A-O που είδαμε ήταν το South Pacific (1958) στον Απόλλωνα.

Η Οκλαχόμα ήταν μια Ινδιάνικη περιοχή όπου υπό την πίεση των νέων εποίκων η κυβέρνηση των ΗΠΑ τους περιόρισε σε καταυλισμούς και αργότερα ενέταξε την Οκλαχόμα ως πολιτεία στην ένωση. Οι διαμάχες όμως δεν τέλειωσαν εκεί. Οι πρώτοι έποικοι ήταν βασικά κτηνοτρόφοι και ήθελαν τις τεράστιες εκτάσεις ελεύθερες για να βόσκουν τα κοπάδια τους. Αργότερα ήλθαν και νέοι έποικοι οι οποίοι ήταν βασικά αγρότες. Περιέφραξαν κομμάτια γης για  τις καλλιέργειές τους και για τα οικόσιτα ζώα τους. Αυτό δεν άρεσε στους κτηνοτρόφους οι οποίοι θεώρησαν τους αγρότες καταπατητές και άρχισαν διαμάχες. Με το θέμα αυτό έχουν γυριστεί πολλές ταινίες «Γουέστερν». Αυτή που δείχνει αρκετά τα προβλήματα της εποχής στην Οκλαχόμα  είναι η «CIMARRON». Καμία όμως σχέση με όλα αυτά δεν έχει η παρούσα ταινία του Zinnemann. Μας παρουσιάζεται βέβαια με γλαφυρό τρόπο οι διαμάχες μεταξύ κτηνοτρόφων και αγροτών, αλλά στο τέλος πρυτανεύει  το πνεύμα συνύπαρξης και ενότητας.

Πάντως την ταινία αυτή δεν πρέπει να την δούμε ως ιστορική ταινία, αλλά ως μουσικοχορευτική. Το στόρι μπορεί να είναι αδύναμο όμως οι μελωδίες και τα χορευτικά αποζημιώνουν

Μην περιμένετε όμως ακροβατικά χορευτικά όπως στο «7 νύφες για 7 αδέλφια». Εδώ κυριαρχεί ο φαντασμαγορικός χορός σε στιλ κλασικού μπαλέτου και με αξεπέραστες μελωδίες.

Από τους ηθοποιούς να επισημάνουμε τους εξής:

Έχουμε τον Rod Steiger στον ρόλο του κακού Jud Fry. Αλλά στους ρόλους των κακών είναι εκεί που διέπρεψε ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός.

Η Charlotte Greenwood στο ρόλο της θείας Eller είναι απολαυστική.

Ο Gordon McCrae στο ρόλο του Curly McLain προσπαθεί να κατακτήσει την καρδιά της όμορφης Laurey Williams  (Shirley Jones) που την έχει βάλει στο μάτι και ο «κακός» Jud Fry. Και οι δύο τους είναι υπέροχοι στην δημιουργία  ρομαντικής ατμόσφαιρας με τα τραγούδια τους.

Έχουμε και την Annie Carnes που την υποδύεται με πολύ μπρίο η Gloria Grahame η οποία βολοδέρνεται ανάμεσα σε δύο υποψήφιους μνηστήρες. Μεγάλη επιτυχία της θεωρείται το τραγούδι της: I Cain't Say No.

Άλλα επιτυχημένα  τραγούδια είναι τα:

Oh What a Beautiful Mornin, People Will Say We're In Love, The Farmer and the Cowman και άλλα.

Οι λάτρεις λοιπόν των μιούζικαλ των δεκαετιών 50 και 60, καθώς και αυτοί που ενδιαφέρονται για ταινίες που σχετίζονται με την ιστορία της εξέλιξης της τεχνολογίας του κινηματόγραφου, δεν πρέπει να χάσουν αυτή την ταινία.

The Glass Slipper (1955)

The Glass Slipper (1955)
Η Σταχτοπούτα

 

Με την Leslie Caron

Σκηνοθεσία: Charles Walters

Σενάριο: Helen Deutsch

Παίζουν: Leslie Caron, Michael Wilding, Keenan Wynn

Έγινε κάποια συζήτηση για ταινίες παραμύθια που δεν είναι animation αλλά από πραγματικούς ηθοποιούς. Τότε μου ήλθε στον νου η ταινία «Σταχτοπούτα» του 1955, που είχα παρακολουθήσει ως πιτσιρικάς. Έψαξα στο internet αλλά τίποτα! . Έφθασα μάλιστα σε σημείο να αμφιβάλω για τον εαυτό μου, γιατί τέτοια πράγματα δεν τα ξεχνάω εγώ. Σκέφτηκα μήπως κάνω λάθος; Μήπως δεν υπάρχει τέτοια ταινία και την μπερδεύω με το animation της Ντίσνεϊ. Στο μυαλό μου όμως είχε μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη η εικόνα με το εκφραστικό και πασαλειμμένο με στάχτες μουτράκι της Leslie Caron. Ξέρετε, την πρωταγωνίστρια των ταινιών Gigi, Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, κ.α.

 

Λέω: βρες μπας και όλα αυτά είναι της φαντασίας μου και το αλτσχάϊμερ μου χτυπά την πόρτα; Ευτυχώς! Ο λόγος που δεν έβρισκα την ταινία τελικά βρέθηκε και ησύχασα για την ώρα! Το θέμα του τίτλου με μπέρδεψε πολύ. Έψαχνα για «Citerella» και φυσικά δεν έβρισκα τίποτα Μα μόνο στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο αυτό. Το όνομα της ταινίας ήταν: «The Glass Slipper». Βρήκα λοιπόν την ταινία με Αγγλικούς υπότιτλους και στρώθηκα αμέσως στη δουλειά. Την μετάφραση των υποτίτλων

Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν με ενδιαφέρουν μόνο οι λεγόμενες ποιοτικές ταινίες, αλλά και όσες μου άφησαν αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.

Το ότι η ταινία διεθνώς δεν φέρει τον τίτλο «Σταχτοπούτα» μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι πρόκειται για μια διασκευή του γνωστού παραμυθιού. Ή μάλλον καλύτερα, έγινε προσπάθεια από τους δημιουργούς της ταινίας να την αποπαραμυθοποιήσουνε και να παρουσιαστεί όσο το δυνατόν πιο ορθολογική.

Μας παρουσιάζεται όπως και στο παραμύθι ένα φανταστικό Δουκάτο του Μεσαίωνα που κυβερνάται από τον γέρο Δούκα και που υπάρχει επίσης και το πριγκιπόπουλο ο διάδοχος. Η Σταχτοπούτα που ζει με την μητριά της και τις δύο ετεροθαλείς αδελφές της, αντιμετωπίζεται χειρότερα από σκλάβα από την οικογένεια. Μόνο υποχρεώσεις για βαριές δουλειές και κανένα δικαίωμα. Στις αγγαρείες που την υποχρεώνουν να κάνει περιλαμβάνεται και το άδειασμα του τζακιού από τις στάχτες. Αυτή είναι μόνιμα λερωμένη από την δραστηριότητα αυτή και έτσι της κωλύσανε το παρατσούκλι «Σταχτοπούτα».

Η μόνη εκτόνωση της είναι να επισκέπτεται ένα ξέφωτο στην άκρη μιας λίμνης στο δάσος και εκεί να ονειροπολεί. Εκεί θα γνωρίσει τον Πρίγκιπα, ο οποίος θα αποκρύψει την ταυτότητά του και θα της συστηθεί ως μάγειρας του παλατιού. Η Σταχτοπούτα θα νοιώσει μία έλξη για τον ευγενή αυτό νέο και θα αρχίσει τα ονειροπολήματα, πως θα βρεθεί κάποτε μαζί του στο πλευρό του στην κουζίνα του παλατιού. Το ονειροπόλημά της μας παρουσιάζεται ως ο περίφημος «χορός των μαγείρων» όπου συμμετέχει αυτή μαζί με το μπαλέτο του Παρισιού.

 

 

Εκεί θα της εμφανιστή και μια παράξενη γριούλα  Η γριούλα αυτή δεν έχει σχέση με την καλή νεράιδα του παραμυθιού με τα μαγικά ραβδάκια. Είναι μια πράγματι περίεργη και αλαφροΐσκιωτη γυναίκα που όλη η πόλη ξέρει ότι είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. Έχει τη συνήθεια, όταν χρειάζεται να δανειστεί κάτι, να το κλέβει και μετά να το επιστρέφει

 

 

Αυτή θα πείσει την Σταχτοπούτα να λάβει μέρος στον χορό που δίδεται στο παλάτι. Της εξασφαλίζει πρόσκληση και για το εντυπωσιακό της ντύσιμο δεν μεταμορφώνει με μαγικό ραβδάκι τα κουρέλια σε πολυτελή φορέματα. Απλά κατά την συνήθειά της δανείζεται (δηλαδή κλέβει προσωρινά) πολυτελές φόρεμα, κοσμήματα και ένα ζευγάρι κομψά γοβάκια. Δεν μεταμορφώνει την κολοκύθα και τον ποντικό σε άμαξα και αμαξά. Απλά με την πειθώ της πείθει έναν αμαξά να εξυπηρετήσει την Σταχτοπούτα. Αυτός δέχεται, αλλά με την συμφωνία ότι η κοπέλα θα πρέπει να αποχωρίσει ακριβώς τα μεσάνυχτα, διότι μετά έχει την υποχρέωση να οδηγήσει τα αφεντικά του πίσω στο σπίτι. Έτσι κι έγινε. Η Σταχτοπούτα με την ομορφιά και την κομψότητά της γίνεται το θέμα συζήτησης από όλους. Ο Πρίγκιπας φαίνεται να την αναγνωρίζει και να χορεύει ασταμάτητα μαζί της καταγοητευμένος.

 

 

Η Σταχτοπούτα ξεχνιέται όταν ξαφνικά ακούει το ρολόι να κτυπά μεσάνυχτα! Έντρομη το βάζει στα πόδια, μα στην βιασύνη της της φεύγει ένα γοβάκι. Ο Πρίγκιπας το περιμαζεύει αλλά δεν περιέρχεται όλη την χώρα για να βρει σε ποιάν ανήκει το γοβάκι αυτό. Πηγαίνει στο γνωστό μέρος στο δάσος, βρίσκει την Σταχτοπούτα, της επιστρέφει το γοβάκι και η υπόθεση λήγει με happy end.

Abbott and Costello Meet the Keystone Kops (1955)

Abbott and Costello Meet

the Keystone Kops (1955)

Οι Δυο Ατσίδες

 

Το 1912 προβάλλεται η πρώτη Keystone Kop ταινία. Η ταινία ήταν παραγωγή της
εταιρείας Keystone Pictures την σκηνοθετούσε ο Mack Sennett. Οι Keystone Kops
ήταν βουβές, ασπρόμαυρες ταινίες με πρωταγωνιστές αστυνομικούς οι οποίοι έπεφταν
ο ένας πάνω στον άλλο και γενικά δημιουργούσαν μία φρενίτιδα στην οθόνη μέσα από
σωρευμένα slapstick gags. Το 1955 o Sennett εμφανίστηκε στην ταινία
Abbott and Costello Meet the Keystone Kops.

Από την παραπάνω εξήγηση μαθαίνουμε τι ήταν οι Keystone Kops.
Σωστά λοιπόν η ταινία αυτή αποκαλείται έτσι, διότι τα τελευταία 10 με 15 λεπτά νομίζουμε ότι παρακολουθούμε ταινία του βωβού κινηματογράφου και κατά κάποιον τρόπο τιμούνται οι τότε ήρωες. Κομπάρσοι του σινεμά που είναι ντυμένοι αστυνομικοί, μπερδεύονται με πραγματικούς αστυνομικούς, κυνηγιούνται με αυτοκίνητα και δημιουργούνται κωμικές καταστάσεις.
Μη φανταστείτε κάτι το τόσο εντυπωσιακό όπως στην ταινία BLUES BROTHERS, αλλά άλλη η τότε εποχή και τεχνολογία και άλλη σήμερα.
Υπότιτλους θα βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3705374/abbott-and-costello-meet-the-keystone-kops-el

Abbott and Costello Meet the Mummy (1955)

Abbott and Costello Meet the Mummy (1955)

Οι Αμπότ και Κοστέλο συναντούν την Μούμια

 

 

Από την γκάμα των Αμπότ και Κοστέλο δεν μπορούσε να λείπει και η θρυλική Μούμια, η οποία μέχρι και σήμερα κεντρίζει το ενδιαφέρον διάφορων δημιουργών.
Στην ταινία αυτή μεταφερόμεθα νοερά στην Αίγυπτο της δεκαετίας του 50. Εκεί ένας αρχαιολόγος βρίσκει την μούμια μιας αρχαίας θεότητας η οποία γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης από δύο ομάδες ενδιαφερομένων. Τυχοδιωκτών απατεώνων και φανατικών οπαδών της αρχαίας θρησκείας. Ανάμεσά του μπλέκουν και οι Αμπότ και Κοστέλο. Η μούμια όμως είναι ζωντανή(!) και σπαρταριστά γεγονότα συμβαίνουν.
Υπότιτλους θα βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3689604/abbott-and-costello-meet-the-mummy-el