La Grande Guerra 1959

La Grande Guerra 1959

Ο μεγάλος πόλεμος

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Mario Monicelli, Carlo SALSA,

Furio Scarpelli, Luciano Vincenzoni

Είδος: Comedy, War, Ιταλικά

Διάρκεια: 02:15

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Alberto Sordi: Oreste Jacovacci

Vittorio Gassman: Giovanni Busacca

Silvana Mangano: Constantina

Folco Lulli: Bordin

Bernard Blier: Capitán Castelli

 

Στον Μεγάλο Πόλεμο (1916), στα σύνορα με την Αυστρία, υπηρετούν δύο μικροαπατεωνίσκοι, λουφαδόροι στρατιώτες ο Μιλανέζος Giovanni Busacca (Vittorio Gassman) και ο Νοτιοιταλός Oreste Jocovacci (Alberto Sordi). Ο Busacca που εμφορείται από αριστερή-αναρχική φιλοσοφία (δεν πιστεύει καθόλου στον πόλεμο), ταιριάζει με τον Jacovacci, που είναι ένας φουκαράς, που θέλει μόνο και μόνο να την γλυτώσει από την φρίκη του πολέμου.

Στις εξοντωτικές μάχες, σώμα με σώμα και τις συνεχείς επιθέσεις στα κοντινά χαρακώματα του εχθρού, χιλιάδες νέοι Ιταλοί και Αυστριακοί βρίσκουν τραγικό θάνατο.

Οι δύο φίλοι εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία να μη βρίσκονται στην μπροστινή γραμμή, αλλά όταν τους συλλαμβάνουν οι Αυστριακοί, τότε αναγκάζονται να πάρουν μία απόφαση τιμής...

Η ταινία δείχνει την αγριότητα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, τις μάχες των χαρακωμάτων, όπου οι στρατιώτες σφαζόντουσαν με τις ξιφολόγχες σαν γουρούνια, την αντιπολεμική διάθεση του Busacca και μάλλον όλων των Ιταλών, καθώς και την μεγάλη τους προσπάθεια να μείνουν ζωντανοί.

Δεν παραλείπει όμως να δείξει και την ευαισθησία τους στον ανθρώπινο πόνο, όταν δίνουν όλα τους τα χρήματα σε μία χήρα, καθώς και τον λανθάνοντα "ηρωισμό" τους,, όταν διατάζονται να προδώσουν τις θέσεις του στρατεύματος τους... Οπως δε είπε σε κάποια στιγμή ο Busacca "Αν έπαιρναν μόνο τους έντιμους για να υπερασπιστούν τη χώρα... τότε... αντίο πατρίδα!"

Σπουδαία αντιπολεμική ταινία, με εξαιρετικά ευαίσθητες ηθοποιίες των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών του Ιταλικού κινηματογράφου, Gassman και Sordi.

Ο σκηνοθέτης Mario Monicelli φτιάχνει μία υπέροχη ταινία, σε παραγωγή de Laurentis, με σκοτεινά χρώματα, γκρίζους ουρανούς και αιματοβαμμένα πεδία μάχης, αλλά διατηρεί το ανθρώπινο μέτρο με τους έρωτες, τα καλαμπούρια και το ξόρκισμα του θανάτου από τους δύο πρωταγωνιστές.

Η ταινία κατέκτησε άξια τον Χρυσό Λέοντα του φεστιβάλ της Βενετίας το 1959, που ήταν η δεύτερη συνεχόμενη επιτυχία για τον Monicelli. 

  

RACCONTI D'ESTATE 1958

 

RACCONTI D'ESTATE 1958

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΙΒΙΕΡΑ

 

Σκηνοθεσία: Gianni Franciolini

Σενάριο: Sergio Amidei, Edoardo Anton

 René Barjavel, Ennio Flaiano, Gianni Franciolini

Είδος: Comedy, Romance, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:49

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Alberto Sordi: Aristarco Battistini

Michèle Morgan: Micheline

Marcello Mastroianni: Marcello Mazzoni

Sylva Koscina: Renata Morandi

Gabriele Ferzetti: Giulio Ferrari 

Είναι καλοκαίρι. Είναι η κατάλληλη στιγμή για έρωτες, ειδικά σε ένα πολύ ρομαντικό μέρος όπως το Golfo del Tigullio. Διαφορετικές ιστορίες: Η Ντορίνα ψάχνει έναν πλούσιο εραστή. Η Κλάρα που θέλει τον νεαρό Γουόλτερ, ενώ η κόρη της Λίνα προσπαθεί να τη σώσει. Ο Αριστάρκο που εγκατέλειψε την καριέρα του για να ακολουθήσει την Ada's, αλλά του αρέσει η Jacqueline. Η Ρενάτα που προσφέρεται από τον σύζυγό της στον Ferrari για να πάρει χρήματα. Ο Μαρτσέλο, ο οποίος, απελαύνει τη Μίλλιν στη Γαλλία, χάνει το τρένο και την ερωτεύεται.

Il Marito 1958

 

Il Marito 1958

Ένας Άνδρας για όλες τις δουλειές

 

Σκηνοθεσία: Nanni Loy

Σενάριο: Rodolfo Sonego, Alberto Sordi,

Nanni Loy, Gianni Puccini, Ruggero Maccari

Είδος: Comedy, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:22

Γλώσσα: ιΤΑΛΙΚΆ

Παίζουν:

Alberto Sordi: Alberto Mariani

Aurora Bautista: Elena

Luigi Tosi: Ernesto Pinardi

Alberto De Amicis: Aurelio Santini

Carlo Ninchi            Il: Monsignore

 

Ο Γάμος του Alberto είναι μια πλήρης αποτυχία: η σύζυγός του Έλενα είναι μια σκληρή γυναίκα που επηρεάζεται από τη μητέρα και την αδελφή της. Ο Alberto επίσης αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και τρέφει ελπίδες για βοήθεια απο μια πλούσια χήρας που όμως ενδιαφέρεται για τις σεξουαλικές χάρες του. Φυσικά η Έλενα βάζει εμπόδια στο δρόμο του και όλα πηγαίνουν στραβά. Ο Alberto αποφασίζει να αλλάξει δουλειά στη συνέχεια και γίνεται αντιπρόσωπος πωλήσεων γλυκών. Απογοητευμένος με την οικογενειακή ζωή που αλλάζει και τη στάση του απέναντι στις γυναίκες: λέει σε κάθε γυναίκα που συναντά ότι είναι διαθέσιμος...

I Soliti Ignoti 1958

I Soliti Ignoti (Ελληνικοί υπότιτλοι) 1958

Ο Κλέψας του Κλέψαντος

  

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli

Σενάριο: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli

Είδος: Comedy, Crime, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:42

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Vittorio Gassman:             Peppe il pantera

Renato Salvatori: Mario Angeletti

Memmo Carotenuto: Cosimo

Rossana Rory: Norma

Carla Gravina: Nicoletta

Claudia Cardinale: Carmelina 

Ο πιο ρέων, απολαυστικός και συχνά ξεκαρδιστικός συνδυασμός νεορεαλισμού και ιταλικής σάτιρας. Ο Monicelli αφηγείται με ειρωνεία αλλά και αμέριστη συμπάθεια την ιστορία των… συνήθων υπόπτων (αυτός είναι ο αυθεντικός τίτλος του φιλμ), μιας παρέας φτωχοδιάβολων που αποφασίζουν να πιάσουν την καλή μέσα από μια σπουδαία ληστεία. Μια αξέχαστη συνύπαρξη της ιταλικής αφρόκρεμας (ενδεικτικά αναφέρω τους Gassman, Mastroianni, Toto), με αφορμή ένα σενάριο που μοιάζει ακόμα φρέσκο και απόλυτα πρωτότυπο! Από τις καλύτερες απεικονίσεις του «όπου φτωχός και η μοίρα του», ισάξιο από αυτήν την άποψη με το δικό μας «Ηλία του 16ου».

Τα μέλη μιας συμμορίας που απαρτίζεται από απελπισμένους ανέργους και μικροαπατεώνες οι οποίοι έχουν αποτύχει στο παρελθόν, αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν μία μοναδική διάρρηξη που θα τους κάνει πλούσιους. Αποφασίζουν όμως χωρίς τις αμέτρητες αναποδιές που θα τους πετύχουν στην πορεία και που θα κάνουν αυτή τους την προσπάθεια... κωμωδία!

Χαρακτηριστική γλυκόπικρη κωμωδία της Ιταλικής Σχολής που ακροβατεί στα όρια της Commedia dell’arte και του νεορεαλισμού με τον μοναδικό στο είδος Μάριο Μονιτσέλι στο σκηνοθετικό τιμόνι και μια πλειάδα από τα καλύτερα ονόματα των ηθοποιών της εποχής να στολίζουν ερμηνευτικά την πλοκή. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο αποδεικνύονται οι: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Βιτόριο Γκάσμαν, Κλαούντια Καρντινάλε, Ρενάτο Σαλβατόρι, Τότο (καταπληκτικός στο ρόλο του «δασκάλου» της διάρρηξης θησαυροφυλακίων) και Κάρλο Πισακάνε (το όνομα Καπανέλε ταυτίστηκε έκτοτε μαζί του).

Νοσταλγία, λοιπόν από μία άλλη εποχή κι ένας Μονιτσέλι που χρησιμοποιεί τη φτώχεια και την κακομοιριά μιας Ιταλίας που δεν έχει συνέλθει ακόμα από τον πόλεμο, θέλοντας να σατιρίσει τη μιζέρια μια κατάστασης κοινωνικών ανισοτήτων που ωθεί τους αποδέκτες σε κάθε είδος «παρανομίας» προκειμένου να «πιάσουν γρήγορα την καλή». Οι αποτυχίες παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι του με τη μοίρα κι αυτές οι αποτυχίες σε συνδυασμό με την ανάγκη των ηρώων για επιτυχία και την καλή καρδιά τους που τους φέρνει εμπόδια, είναι που κάνουν αυτή την ταινία κλασική στο είδος της, παρόλο που το θέμα της έχει γίνει δεκάδες φορές σενάριο για κινηματογραφική ταινία.

Στην οθόνη «χορεύουν» στο δικό τους ρυθμό «καρτουνίστικοι» χαρακτήρες που έχουν γίνει στερεότυπα σε παρόμοιες προσπάθειες σε βάθος χρόνου, η ταινία αξίζει ωστόσο την προσοχή του κοινού κάθε ηλικίας τόσο για τα μηνύματα που περνάει μέσα από την ανάλαφρη υπόθεση, όσο και για τις πραγματικά καλές ερμηνείες των ηθοποιών.

Camping 1958

 

Camping 1958

ΚΑΜΠΙΝΓΚ

 

 

Σκηνοθεσία: Franco Zeffirelli

Σενάριο: Nino Manfredi, Paolo Ferrari,

Leonardo Benvenuti, Piero De Bernardi, Tatina Demby

Είδος: Comedy, Romance, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:34

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Marisa Allasio: Valeria

Nino Manfredi: Nino

Paolo Ferrar: Tao

Lyla Rocco: Nanni

Kaida Horiuchi: Mitsuoki 

Η ταινία Camping (1958) σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι μας διηγείται τις περιπέτειες τριών νεαρών (αδελφός, αδελφή και αρραβωνιαστικός) κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής τους στην εξοχή. Στο μέρος όπου θα κατασκηνώσουν το απόγευμα, θα διαπιστώσουν (το επόμενο πρωί) ότι είναι χώρος στρατιωτικών ασκήσεων. Θα περιπλανηθούν, στη συνέχεια, στο δίπλα χωριό και στην ευρύτερη περιοχή όπου, μεταξύ άλλων, θα συναντήσουν και λαθρεμπόρους, αλλά από ουσία (=υπόθεση) niente!

Όπως καταλαβαίνετε, δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε, το αντίθετο μάλιστα. Είναι μια ταινία "δρόμου" (με την έννοια της περιπλάνησης και της αλλαγής τόπων), αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο για να με τραβήξει να την ξαναδώ κάποτε. Βαρέθηκα ήδη από την πρώτη μισή ώρα και λογικά δε θα συγκαταλέγεται καν στις, έστω και λίγο, αξιόλογες ταινίες της ιταλικής παραγωγής. Καλύτερα να έβλεπα κάποια από τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες του 1957.

Susanna Tutta Panna 1957

Susanna Tutta Panna 1957

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΖΑΧΑΡΗ

 

Σκηνοθεσία: Stefano Vanzina

Σενάριο: Vittorio Metz, Marcello Marchesi, Ángel Pageo

Είδος: 1957, Ιταλικά

Διάρκεια: 01:31

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Marisa Allasio: Susanna

Germán Cobos: Alberto

Mario Carotenuto: Alfredo Libotti

Memmo Carotenuto: Un barbone

Nino Manfredi: Un ladro

 

Ένας νεαρός σεφ ζαχαροπλαστικής του Μιλάνου, η Susanna, εργάζεται στο ζαχαροπλαστείο της οικογένειάς της και πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της τόσο από τον ζηλότυπο φίλο της όσο και από τον ανταγωνισμό από άλλους σεφ ζαχαροπλαστικής που προσπαθούν να μάθουν τη συνταγή για το διάσημο κέικ κρέμας που φέρει το ίδιο όνομα με τη νεαρή γυναίκα , "Susanna all cream". Ένας από τους σημαντικότερους ανταγωνιστές του νεαρού κοριτσιού προσπαθεί να αφήσει έναν κατάσκοπο να εισέλθει στο εργαστήριο, με τον ρόλο του Arturo, ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανακαλύψει τη συνταγή για το επιδόρπιο.

Η συνταγή που γράφτηκε από τη νεαρή γυναίκα καταλήγει μέσα σε ένα κέικ, που προορίζεται ως δώρο για τον ζηλότυπο φίλο Alberto, αλλά το κέικ τοποθετείται μεταξύ αυτών που θα παραδοθούν σε άλλους πελάτες: αυτό ανοίγει ένα τρελό κυνήγι για το κέικ με τη συνταγή μέσα επιδόρπιο.

Uomini ombra 1954

 

Uomini ombra 1954

ΣΚΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Σκηνοθεσία: Francesco De Robertis, Odoardo Fiory

Σενάριο: Mario De Monte, Francesco De Robertis

Είδος: Ιταλικά ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:26

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Mara Lane: Magda

Eduardo Ciannelli: Ammiraglio Zora (as Edward Ciannelli)

Giorgio Albertazz: Dario Saltini

Hans Hinrich: Maurice

Franco Barbaro: Commandante Nari

Το Uomini ombra (Men in the Shadows) είναι μια ιταλική ταινία κατασκοπίας του 1954 σε σκηνοθεσία του Francesco De Robertis. Είναι αξιοσημείωτο πωςείναι η πρώτη από τις δύο ταινίες που παράγονται από την Costellazione. Ήταν μια από τις πρώτες ταινίες με τον Giorgio Albertazzi και το καστ περιλαμβάνει επίσης τον Paolo Stoppa, έναν από τους λίγους ηθοποιούς που εμφανίστηκαν σε περισσότερες από μία ταινίες De Robertis.

Επικεντρώνεται γύρω από ιταλούς ναυτικούς μυστικούς πράκτορες που αποκτούν ένα βρετανικό βιβλίο κωδικών και ιταλούς αντικατασκόπουά στην Ιταλία και παρέχουν ψευδείς πληροφορίες.

Una Parigina a Roma 1954

Una Parigina a Roma 1954

ΕΡΩΤΑΣ ΑΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

  

Σκηνοθεσία: Erich Kobler

Σενάριο: Oreste Biancoli, Ettore Scola

Είδος: Ιταλικά ΔΕ 50

Διάρκεια: 01:41

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Barbara Laage: Germaine, la Parigina

Alberto Sordi: Alberto Lucetti

Anna Maria Ferrero: Fiorella

Erwin Strahl: Riccardo / Richard Koster

Paul Hörbiger: Professor Roth

 

Ο Riccardo, ένας λαμπρός πιανίστας που σπουδάζει στη Ρώμη, ερωτεύεται την Germaine, μία νεαρή και όμορφη Γαλλίδα τουρίστα.

L'oro Di Napoli 1954

 

L'oro Di Napoli 1954

Ερωτική Πολιορκία

Σκηνοθεσία!: Vittorio De Sica

Σενάριο: Giuseppe Marotta, Cesare Zavattini, Vittorio De SicaDe Sica

Είδος: Comedy, Ιταλικά

Διάρκεια: 1h 47min

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Silvana Mangano: Teresa (segment Teresa)

Sophia Loren: Sofia (segment Pizze a credito)

Eduardo de FILIPPO: Don Ersilio Miccio (segment Il professore)

Paolo Stoppa: Don Peppino - il vedovo (segment Pizze a credito)

Erno Crisa: Don Nicola (segment Teresa)

 

1ο Επεισόδιο: "Il Guappo" (Το αφεντικό): Ο Δον Σαβέριο Πετρίλο (Τοτό) προσπαθεί να ξεφορτωθεί ένα παλιό του φίλο, τον Δον Κάρμινε Σαβαρόνε (Πασκουάλε Σαβαρόνε), ο οποίος μετά το θάνατο της γυναίκας του έχει επωφεληθεί της φιλοξενίας του και δε λέει να φύγει...

 

2ο Επεισόδιο: "Pizze A Credito" (Πίτσες με πίστωση): Η Δόνα Σοφία (Σοφία Λόρεν) σύζυγος του Ναπολιτάνου πιτσαδόρου Ροζάριο (Τζάκομο Φούρια) συναντά τον εραστή της, ενώ έχει πει στο σύζυγό της ότι έχει πάει στην εκκλησία. Όταν επιστρέφει ο σύζυγός της διαπιστώνει ότι λείπει από το δάχτυλό της το σμαραγδένιο δαχτυλίδι που της έχει χαρίσει. Εκείνη προφασίζεται ότι μάλλον έπεσε μέσα στην πίτσα την ώρα που τη ζύμωνε. Τότε το κυνήγι των πελατών του Ροζάριο που αγόρασαν πίτσα από το μαγαζί του ξεκινάει...

 

3ο Επεισόδιο: "Funeralino" (Κηδειούλα): Η κηδεία ενός μικρού παιδιού στη Νάπολη. Κάποιοι θα φάνε πολλά κουφέτα...

 

4ο Επεισόδιο: "Ι Giocatori" (Οι χαρτοπαίκτες): Ο Κόμης Πρόσπερο Μ. (Βιττόριο Ντε Σίκα) είναι φανατικός χαρτοπαίκτης, αλλά η σύζυγός του δεν του επιτρέπει να έχει πάνω του χρήματα κι έχει συμβουλέψει τους υπηρέτες να μην του δανείζουν χρήματα για τα χαρτιά. Έτσι ο Κόμης βρίσκει λίγη χαρά παίζοντας χαρτιά με το μικρό γιο του θυρωρού Τζεναρίνο (Πιερίνο Μπιλαντσόνι), ο οποίος τον κερδίζει συνεχώς...

 

5ο Επεισόδιο: "Teresa" (Τερέζα): Η Τερέζα (Σιλβάνα Μάνγκανο) είναι μια πόρνη από τη Ρώμη, η οποία πρόκειται να παντρευτεί έναν ζάμπλουτο Ναπολιτάνο, τον Δον Νικόλα (Έρνο Κρίζα). Μετά το γάμο της όμως πρόκειται να μάθει την πικρή αλήθεια για το σύζυγό της...

 

6ο Επεισόδιο: "Il Professore" (Ο καθηγητής): Ο καθηγητής της γειτονιάς, Δον Ερσίλιο (Εντουάρντο Ντε Φιλίππο) έχει τη λύση για τα πάντα. Γιατροσόφια, αλοιφές, ξόρκια, απατεωνιές και πάνω από όλα είναι υπεύθυνος για το καλύτερο γιουχάισμα (η ναπολιτάνικη pernacchia) στον κόσμο...

Gelosia 1953

 

Gelosia 1953

Η Ζήλια

 

Σκηνοθεσία: Pietro Germi

Σενάριο: Sergio Amidei, Giuseppe Berto

Είδος: Drama

Διάρκεια: 1h 26min

Γλωσσά: Ιταλικά

Παίζουν:

Erno Crisa: Marchese Antonio di Roccaverdina

Vincenzo Musolino: Rocco Criscione

Liliana Gerace: Contessina Zosima

Alessandro Fersen: Don Silvio

Grazia Spadaro: Mamma Grazia

Maresa Gallo: Neli Casaccio's Daughter

Gustavo De Nardo: Neli Casaccio

 Ο Μαρκήσιος της Ροκάβερντίνα, ένας τσιφλικάς στην Σικελία, γνωρίζει μια εργάτρια, κατά την διάρκεια συλλογής των ελιών στα κτήματά του, όπου την ερωτεύεται παράφορα με ένα ερώτα παθολογικό και αυτή ενδίδει στον ερωτά του. Την κρατεί στο αρχοντικό του, με το πρόσχημα να βοηθά την γριά οικονόμο του, ενώ παράλληλα την έχει μαιτρέσσα του. Είναι τόσο φανερός ο έρωτάς τους που μαθαίνεται απ΄ όλους στην πόλη, στην κλειστή κοινωνία της Σικελίας, και δέχεται σκληρή κριτική από τους ξένους αλλά και τους οικείους του. Μη θέλοντας να την χάσει αποφασίζει να την παντρέψει με τον επιστάτη του, με λευκό γάμο, και να την έχει δική του. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν όπως τα έχει σχεδιάσει.....

Συνεχίζοντας το μικρό αφιέρωμα στον Πιέτρο Τζέρμι, ανεβάζω την ταινία Gelosia γυρισμένη το 1953, με σπουδαία μουσική επένδυση, μεγάλη υποκριτική, σκηνοθεσία, πολύ καλή χρήση της κάμερας. Είναι το τέλειο μελόδραμα του υψίστου είδους. Πρόκειται για εντάσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, αλλά τελικά είναι κάτι περισσότερο απ΄ αυτό: είναι η αναζήτηση για την ανθρώπινη αγάπη και το πάθος. Το που μπορεί ένα άνθρωπος μπορεί να φτάσει όταν θολώνεται η κρίση του από ένα πάθος. Με τάσεις καταστροφής των ανθρώπων που τον περιβάλλουν μα και με αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Africa Addio 1966

Africa Addio 1966

Αντίο Αφρική

Σκηνοθέτες: Gualtiero Jacopetti, Franco Prosperi

Γραμμένο από τους: Gualtiero Jacopetti, Franco Prosperi

Είδος ταινίας: Documentary, Horror – Διάρκεια: 140 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι μεταφρασμένοι από εμένα

Είναι ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 1964 και κυκλοφόρησε το 1966 με θέμα την απο-αποικιοποίηση της Αφρικής, από τους Ιταλούς σκηνοθέτες Gualtiero Jacopetti και Franco Ε. Prosperi. Δείχνει όσο κανένα άλλο ντοκιμαντέρ για το τι συνέβη σε πολλές αφρικανικές χώρες, κατά τη διάρκεια της απο-αποικιοποίηση. Φοβερή στιγμή στο ντοκιμαντέρ τα πρόσωπα των καταδικασμένων σε θάνατο την ώρα της απόφασης από Αγγλικό δικαστήριο στην Κενυα. Και αμέσως μετά την απο-αποικιοποίηση, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι με σκοτεινά κίνητρα,  μισθοφόροι μαχητές, αλλά και η χαρά της ανεξαρτησίας.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα με όμορφη μουσική, από τον Ιταλό συνθέτη Riz Ortolani.

To τέλος της αποικιοκρατίας στη μαύρη ήπειρο ήταν οπωσδήποτε ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του προηγούμενου αιώνα. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και 1960 οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που εκμεταλλευόταν για αιώνες τον πλούτο και το ανθρώπινο δυναμικό των αφρικανικών εδαφών, αποφάσισαν - υπό το πρίσμα του νέου κόσμου που προέκυψε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - να μεταβιβάσουν την εξουσία και τη διαχείρισή της στους γηγενείς. Καθώς όμως αυτή η μετάβαση στη νέα εποχή έγινε δίχως προετοιμασία και δεδομένων των διαφορών ανάμεσα σε φυλές και εθνικά γκρουπ που είχαν σκοπίμως καλλιεργηθεί από τους ξένους, έμελε να προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου αναστάτωση της οποίας τις συνέπειες ζει η Αφρική ακόμα και σήμερα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι γνωστοί για τα ψευδοντοκιμαντέρ τους - τα επονομαζόμενα και mondo - ιταλοί σκηνοθέτες ταξίδεψαν επί τρία χρόνια στο κέντρο ακριβώς της δράσης κινηματογραφώντας το χάος, την απελπισία, τη δυστυχία, το σουρεάλ, την ομορφιά και κυρίως τη φρίκη. Η τελευταία ήρθε πολύ γρήγορα καθώς οι τοπικοί κυβερνήτες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη νέα εξουσία μετερχόμενοι κάθε μέσο και με αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες όλων των εποχών. Άνθρωποι, ζώα και τόποι έπεσαν θύματα των συγκρούσεων με την κάμερα των ιταλών να καταγράφει σε αληθινό χρόνο και χωρίς λογοκρισία τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Και παρά το σχολιασμό που χαρακτηρίζεται ενίοτε από ρατσιστικές εκφάνσεις (ας μην ξεχνάμε πως τα γεγονότα διαδραματίζονται πριν μισό αιώνα), το φιλμ είναι ένα κολοσσιαίο δημοσιογραφικό και ιστορικό επίτευγμα, τέτοιο που δε θα βλέπατε ποτέ σήμερα. Για χρόνια απαγορευμένο, αποτελεί κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο για τους οπαδούς του cult. Σοκαριστικό αλλά αληθινό.

Europa '51 (1952)

Europa '51 (1952)

Δεν σε είχα απατήσει

Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini - Σενάριο: Roberto Rossellini,

Με τους: Ingrid Bergman, Alexander Knox, Ettore Giannini, κλπ

Είδος: Δράμα – Διάρκεια: 1 ώρα και 53 λεπτά

Ελληνικοί υπότιτλοι σε από τον zamandy

Θ

Αντιγράφω το βιβλίο του STEVEN JAY SCHNEIDER

"1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ"

Στο Europa '51 (Δεν σε είχα απατήσει, 1952) του Ρομπέρτο Ροσελίνι, υπάρχει η πιο απρόβλεπτη ανάμειξη στοιχείων που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς : μια Σκανδιναβή ηθοποιός που έγινε σταρ του Χόλιγουντ, ο πατέρας του ιταλικού νεορεαλισμού, μια κινηματογραφική "δήλωση" για τις κοινωνικές συνθήκες στις πόλεις της μεταπολεμικής Ευρώπης, ένας μεταφυσικός στοχασμός πάνω στη φύση του καλού και του κακού και το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, η αντίθεση μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης σε κάθε επίπεδο, ο θάνατος ενός παιδιού, η προδοσία και η μετάνοια μιας μητέρας... Τελικά, κάθεσαι στο σκοτάδι, η οθόνη φωτίζεται και το φιλμ ξεκινά. Φιλμ απλό, κατανοητό, καλαίσθητο, βαθιά συγκινητικό και απίστευτα ζωντανό.

Ένα χρόνο νωρίτερα, στο "Στρόμπολι", ο Ροσελίνι είχε μεταμορφώσει την πρόθυμη Μπέργκμαν σε μια εξωπραγματική μαριονέτα, υποταγμένη στο Θεό και στα χέρια του σκηνοθέτη (και εραστή της). Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε μόνο την τολμηρή επινόηση - από τον ίδιο σκηνοθέτη και την ίδια ηθοποιό - ενός μέχρι τότε άγνωστου συνδυασμού : του μελοδράματος και του κινηματογράφου τέχνης με τους ηθικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς του.

Οι καταστάσεις στο "Δεν σε είχα απατήσει" συντίθενται από συμβατικά στοιχεία. Και όμως, κάθε σκηνή είναι απρόσμενη, διαποτισμένη με μια ενοχλητική αίσθηση της πραγματικότητας, γεμάτη μυστικές διασυνδέσεις με την αληθινή ζωή. Κι ας δίνει την εντύπωση ότι διαθέτει μόνο τις συνήθεις αναφορές ταινιών ανάλογου ύφους και ότι ασχολείται με τα συνήθη θέματα. Όλα συμβαίνουν δίχως υπερβολικά δραματικά εφέ, δίχως κομπασμούς, με μια απίστευτη σεμνότητα (από έναν σκηνοθέτη και μια ηθοποιό κάθε άλλο παρά σεμνούς) στην αφήγηση, την κινηματογράφηση και την παρουσίαση της ιστορίας. Η ταινία ξεπερνάει όλα τα πλαίσια στα οποία ίσως και να μπορούσε να περιοριστεί και φτάνει σε ένα επίπεδο ουσιαστικού ανθρωπισμού που σπάνια επιτυγχάνεται στον ινηματογράφο - και ποτέ όταν χρησιμοποιούνται ισχυρά μέσα. Όπως η Αϊρίν Ζιράρ (ο χαρακτήρας που υποδύεται η Μπέργκμαν) ξεπερνά όλα τα εμπόδια και γίνεται μια ... αγία για τους ανθρώπους, έτσι και το ίδιο το φιλμ ανοίγει το δρόμο του και αποφεύγει όλες τις αμαρτίες που φαίνεται ότι έχει να αντιμετωπίσει. Μια "άγια" ταινία; Γιατί όχι...

ΣΥΝΟΨΗ

Μια σειρά από τραγικά γεγονότα, αναγκάζουν την Ιρένε Τζέραρντ(Ίνγκριντ Μπέργκμαν) να εγκαταλείψει τον εύπορο σύζυγό της και να εισχωρήσει στον κόσμο των φτωχών. Αρχίζει να συναναστρέφεται  ανύπαντρες μητέρες, που με δυσκολία βγάζουν τα προς το ζην, πόρνες, κακοπληρωμένους υπαλλήλους και ξεκινάει να επανεκτιμά τη ζωή της.

Στις φτωχογειτονιές της Ρώμης, η Ιρένε συνειδητοποιεί ότι η προηγούμενη  ζωή της υπήρξε μία ψευδαίσθηση γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τους φίλους της και τα συναισθήματά τους. Κυριευμένη από ενοχές, ξεκινάει να αναλογίζεται την σημασία της εμπιστοσύνης

Καλοσκηνοθετημένη, μα ξεπερασμένη πλέον ουμανισιτική (και χριστιανική) κραυγή αγωνίας, με μια παθιασμένη, βραβευμένη στη Βενετία Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Il Vangelo Secondo Matteo (1964)

Il Vangelo Secondo Matteo (1964)

Tο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

εις τα Νέα Ελληνικά

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini Σενάριο: Pier Paolo Pasolini

Παίζουν: Enrique Irazoqui, Margherita Caruso, Susanna Pasolini

Ελληνικοί υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Σχετικά με την ταινία «Το κατά Ματθαιον Ευαγγέλιο». Οι υπότιτλοι της ταινίας είναι υποτίθεται στην αρχαίζουσα γλώσσα του Ευαγγελίου, αλλά οι νέοι δεν την καταλαβαίνουν πλέον αυτή τη γλώσσα. Επίσης αυτοί που έγραψαν τους υπότιτλους στην υποτιθέμενη αρχαίζουσα γλώσσα, την γέμισαν αρλούμπες. Θυμίζει την αείμνηστη Γεωργία Βασιλιάδου η οποία προσπαθώντας να κάνει επιδείξει της καθαρεύουσας την οποία και καλά γνώριζε, πέταγε σπαρταριστές Ελληνικούρες. Έτσι αποφάσισα να μεταφράσω την υποτιθέμενη αρχαίζουσα γλώσσα, στην σημερινή. Ξέρω πως αρκετοί δεν θα είναι σύμφωνοι με αυτή μου την ενέργεια, θα με θωρήσουν βέβηλο και θα θυμώσουν. Ε, αυτοί ας πιούνε ξίδι!

Εντύπωση έκανε το ότι ο Pasolini, ένας δηλωμένος Μαρξιστής, ασχολήθηκε όχι απλά με ένα θρησκευτικό έργο, αλλά για την ακρίβεια με ένα από τα τέσσερα ευαγγέλια. Η γνώμη μου είναι πως ότι και να πιστεύει ο Pasolini, είναι τίμιος μαζί μας. Δεν προσπάθησε να μας επιβάλει τις ιδέες του, αλλά αρκέστηκε να δραματοποιήσει αυτούσιο ένα από τα ευαγγέλια το οποίο περιέχει τα λιγότερα δυνατό μεταφυσικά φαινόμενα, και να μας αφήσει εμάς να μορφώσουμε γνώμη. Από την ταινία του απουσιάζουν παντελώς τα χολιγουτιανά υπερθεάματα, τα φρου-φρου και αρώματα. Διάλεξε ένα χωριό από τον φτωχό Ιταλικό νότο και έβαλε τους κατοίκους του χωριού να παίξουν στην ταινία του

Εξαίρεση ο ρόλος της Παναγίας που τον έδωσε στην μητέρα του. Ο άθεος αυτός Παζολίνι καταφέρνει να μας παρουσιάσει μία ταινία που όχι μόνο τους πιστούς συγκινεί, αλλά και οι άθεοι ακόμα του πλέκουν εγκώμια γι αυτή την δουλειά του. Μας παρουσιάζει έναν Χριστό που είναι μεν ένας απλός άνθρωπος, έχει όμως την θεϊκή δύναμη να συναρπάζει τα καταπιεσμένα πλήθη, γεγονός που κάνει την άρχουσα τάξη να στραφεί εναντίον του.

Ο ίδιος μεν δεν έκανε καμία επέμβαση στο σενάριο. Είναι πιστή δραματοποίηση του ευαγγελίου. Με υπέροχα βουβά κάδρα και με θαυμάσια μουσική επένδυση, καταφέρνει να μας δώσει έμφαση στην ανθρώπινη διάσταση του Ιησού.