Danza macabre 1964

Danza macabre 1964

Μακάβριος Χορός

Σκηνοθεσία: Antonio Margherit, iSergio Corbucci

Σενάριο: Giovanni Grimaldi, Bruno Corbucci

Είδος: Horror ΔΕ 60

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: Ιταλικά

Παίζουν:

Barbara Steele: Elisabeth Blackwood

Georges Rivière: Alan Foster

Margrete Robsahm: Julia Alert

Arturo Dominici: Dr. Carmus (as Henry Kruger)

Silvano Tranquilli: Edgar Allan Poe (as Montgomery Glenn)

Sylvia Sorrente: Elsi Perkings (as Sylvia Sorrent)

Umberto Raho: Lord Thomas Blackwood

 

Υπόθεση: Ένας συγγραφέας αποδέχεται το στοίχημα να περάσει μια νύχτα σε ένα στοιχειωμένο κάστρο. Μόλις πέσει η νύχτα, οι δολοφονημένοι μέσα στο κάστρο επιστρέφουν στη ζωή, ξαναζούν τους θανάτους τους και προσπαθούν να σκοτώσουν τον συγγραφέα, καθώς πιστεύουν ότι το αίμα του θα τους βοηθήσει να μείνουν ζωντανοί πέρα από ένα βράδυ.

Θεματικά με έντονες επιρροές από τα έργα του Poe και φέρνοντας στο μυαλό εικόνες από τις ταινίες τρόμου της Universal και των πρώτων ταινιών της Hammer, το Castle of Blood αποτελέι μια από τις πιο καλές ταινίες του, ανερχόμενου τότε, ιταλικού τρόμου. To Castle of Blood έχει ως βάση το, όχι και τόσο πρωτότυπο, concept του στοιχειωμένου σπιτιού και φυσικά κινείται πάνω στα γνωστά μονοπάτια και τα κλισέ του είδους. Όμως, ο σκηνοθέτης Antonio Margheritti, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, βασιζόμενος κυρίως στην δημιουργία μιας εξαιρετικής ατμόσφαιρας. Η γοτθική αίσθηση του τρόμου, είναι φυσικά κάτι που θα περίμενε και ο πιο αμύητος στα θρίλερ θεατής, αλλά ο Margheritti καταφέρνει και την ντύνει με μια απόκοσμη, υπνωτική ομορφιά που χαρίζει στο τελικό αποτέλεσμα μια μυστικιστική γοητεία. Με την εξαιρετική χρήση των σκιών και του φωτισμού και την επιβλητική κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων, ο σκηνοθέτης στήνει ένα αξιοπρεπές μυστήριο και μια κλιμακούμενη αγωνία, που καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή παρά τους σχετικά αργούς ρυθμούς της ταινίας. Η ατμόσφαιρα του Castle of Blood είναι ένας συνδυασμός ονειρικής αύρας και εφιαλτικής διάθεσης, γεγονός που δείχνει πόσο επιδραστικό ήταν το προγενέστερο Black Sunday του Bava, που χαρίζει στην ταινία ένα έντονο κλειστοφοβικό κλίμα και μια ανατριχιαστική αίσθηση απειλής. Η πανέμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία χαρίζει την αιθέρια ανατριχίλα που είχαν οι παλιότερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '40 και ο Margheritti την εκμεταλλεύεται στο ακέραιο με την όμορφη χρήση της κάμερας που διακρίνεται από μια απαλή κίνηση, κάποιες περίεργες κλίσεις στα πλάνα και μια στρεβλωτική οπτική που προκαλεί ένα έντονο αίσθημα αποπροσανατολισμού. Η αναπαράσταση των φόνων γίνεται με μια νωχελικά εκλεπτυσμένη διάθεση δίνοντας στα πλάνα μια απόκοσμη αύρα και κάνοντας, εν τέλει, τις σκηνές να μοιάζουν με μια ακολουθία, σχεδόν χορογραφημένων, εικόνων. Βέβαια υπάρχουν και τα απαραίτητα αισθηματικά ιντερλούδια, που όμως δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα, αφού παρά το γεγονός ότι προσθέτουν μια διάθεση γοτθικού ρομαντισμού, στην πλειονότητά τους μοιάζουν αμήχανα. Επιπλέον, ο Margheritti αφήνει κάποιο χώρο στους χαρακτήρες της ταινίας ώστε να αποκτήσουν υπόσταση και να μην αποτελούν απλά σιλουέτες που κινούνται ανάμεσα στα σκηνικά, παρουσιάζοντας με αρκετά ανάγλυφο τρόπο τα συναισθήματα απειλής, απόγνωσης και μελαγχολίας. Η συνταγή περιέχει και αρκετά στοιχεία λανθάνοντα ερωτισμού και αποκλίνουσας σεξουαλικότητας, που δίνει μια πιο ενήλικη αισθητική στο τελικό αποτέλεσμα. Γενικότερα, το Castle of Blood, είναι μια εξαιρετική ταινία του πρώιμου ιταλικού τρόμου, γεμάτη με γοτθικό αισθησιασμό και εφιαλτική ατμόσφαιρα, που πατάει γερά πάνω στα θεμέλια που είχε στήσει ο Bava.