Prince of Darkness 1987

Prince of Darkness 1987

Ο πρίγκιπας του σκότους

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο: John Carpenter

Είδος: Horror ΔΕ 80

Διάρκεια:1h 42m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Donald Pleasence: Priest

Jameson Parker: Brian Marsh

Victor Wong: Prof. Howard Birack

Lisa Blount: Catherine Danforth

Dennis Dun: Walter

Susan Blanchard: Kelly

Anne Marie Howard: Susan Cabot

 

Μια ομάδα ανθρώπων όλων των ειδικοτήτων συγκεντρώνονται σε μια εκκλησία με στόχο να αποτρέψουν τον ερχομό του Σατανά και τον Αρμαγεδδών στη Γη.

Κάθε ταινία του John Carpenter είναι μια μικρή ή μεγάλη απόλαυση για τους φίλους του φανταστικού και του τρόμου. Από ολόκληρη τη φιλμογραφία του ίσως το PRINCE OF DARKNESS να είναι μια από τις πιο αδικημένες από τις ταινίες του, που χτυπήθηκε από κριτικούς και κοινό την εποχή που βγήκε, με αποτέλεσμα προς στιγμή να ξεχαστεί. Πολύ θα ήθελα να δω σήμερα, 20 χρόνια μετά, αν οι ίδιοι «κριτικοί» εμμένουν σε εκείνες τις άστοχες απόψεις που καταδίκασαν εμπορικά μια από τις πιο ψαγμένες και εμπνευσμένες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.

Σήμερα, φυσικά, την έχουμε δει πάμπολλες φορές από την TV και τις διάφορες εκδόσεις video και DVD και με το πέρασμα των χρόνων πολλές απόψεις έχουν φυσιολογικά αλλάξει και αφορισμοί έχουν αναθεωρηθεί. Το PRINCE OF DARKNESS έχει αποκαταστήσει τη φήμη του και για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, συγκαταλέγεται άνετα μέσα στις κορυφαίες δουλειές ενός σύγχρονου Master of Horror.

Δεν υπάρχει στοιχείο στην ταινία που να μην λειτουργεί σωστά, με ελάχιστες και ανάξιες λόγου εξαιρέσεις, σε μια ταινία που από τα αρχικά πλάνα κερδίζει τον θεατή με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει μια ουσιαστικά απλή και χιλιοειδωμένη ιστορία τέλους του κόσμου.

Μια επιστημονική ομάδα απόφοιτων κάθε είδους συγκεντρώνεται σε μια παλιά εκκλησία μετά από πρωτοβουλία ενός ιερέα (Donald Pleasence) ονόματι Loomis (αναφορά στον χαρακτήρα του Pleasence στο HALLOWEEN) και ενός καθηγητή πανεπιστημίου (Victor Wong). Στόχος τους να μελετήσουν τη λειτουργία ενός κυλίνδρου που βρέθηκε στο υπόγειο της εκκλησίας και περιέχει ένα παράξενο στροβιλιζόμενο υγρό αγνώστου προελεύσεως. Οι δύο ιθύνοντες της συγκέντρωσης όμως πιστεύουν ότι μέσα στο υγρό βρίσκεται η ίδια η πεμπτουσία του Διαβόλου που ετοιμάζεται να πατήσει στη Γη από το υπερπέραν, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουν.

Η ομάδα κλείνεται μέσα στην εκκλησία αναλύοντας τα σημάδια και χωρίς να ξέρουν τον απώτερο σκοπό της παρουσίας τους εκεί, αλλά σύντομα διάφορα περιστατικά θα αρχίσουν να συμβαίνουν όπως εξαφανίσεις μελών της ομάδας, η περικύκλωση της εκκλησίας από μια ομάδα άστεγων που μοιάζουν υπνωτισμένοι και ομαδικά οράματα και αποκαλυπτικά όνειρα από τα μέλη της ομάδας. Σύντομα τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν η ουσία μέσα στον κύλινδρο μολύνει έναν μετά τον άλλον τα μέλη της ομάδας που μετατρέπονται σε άβουλα όντα με μοναδικό μέλημα την εξυπηρέτηση του απώτερου στόχου της ουσίας. Ποιος είναι αυτός; Μα, φυσικά το τέλος του κόσμου και ο Αρμαγεδδών που θα προκαλέσει φέρνοντας από την κόλαση τον Αντί- Θεό!

Ο Carpenter ονόμασε την τριλογία THE THING, PRINCE OF DARKNESS και IN THE MOUTH OF MADNESS την τριλογία της Αποκάλυψης λόγω των επαναλαμβανόμενων θεμάτων του Αρμαγεδδών και της καταστροφής των πάντων. Στο PRINCE OF DARKNESS επιλέγει το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας με την παλαιομοδίτικη άφιξη του Σατανά στη Γη, όμως με μια διαφοροποίηση που είναι όλα τα λεφτά από άποψη πλοκής. Αυτό και μόνο του δίνει, αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, μεγαλύτερη αληθοφάνεια απ’ ότι η εξωγήινη απειλή του THE THING και οι μιαροί δαίμονες της σχολής Lovecraft του IN THE MOUTH OF MADNESS. Ο Σατανάς είναι κάτι που για πολλούς από εμάς είναι πιο γνώριμο και άρα πιο απειλητικό απ’ ότι τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια ή ο μέγας Κθούλου!

Έτσι το ξεδίπλωμα της πλοκής έρχεται φυσιολογικά με μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο μετατρέπεται σε ένταση που προς το φινάλε γίνεται αφόρητη και συλλαμβάνει ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά το κατακλυσμικό κλίμα και την αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Γι αυτό προσφέρει τα μέγιστα η εκπληκτική μουσική του John Carpenter που έγραψε με τη συμμετοχή του Alan Howarth που δεν σταματάει σχεδόν σε καμία στιγμή ενώ ολοένα και «μεγαλώνει» όπως και η απειλή της ιστορίας.

Από εκεί και πέρα και ανάμεσα σε στιγμές καθαρής κινηματογραφικής ιδιοφυΐας έχουμε και τα απαραίτητα παρελκυόμενα, που είναι αρκετές σπλατεριές και βία έτσι για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Υπάρχουν επίσης κάποιες σχεδόν ποιητικές σκηνές, όπως πχ η ονειρική σεκάνς, που με έναν μακάβριο και σκοτεινό τρόπο κάνουν ακόμα και κάτι τόσο μπερδεμένο να μοιάζει απίστευτα τρομακτικό.

Οι κακοτοπιές περιορίζονται σε ορισμένες όχι ιδιαίτερα αληθοφανείς ψευδοεπιστημονικές εξηγήσεις και ορισμένες «θεατρικές» στιγμές στις γενικά πολύ καλές ερμηνείες, αλλά για αυτά έγραψαν αρκετά το 1987 τα διάφορα mainstream media που βιάστηκαν να θάψουν ακόμα μια κλασσική ταινία τρόμου των 80’s. Ευτυχώς η ιστορία τους απέδειξε περίτρανα ότι είχαν λάθος και μάλιστα μεγάλο, όπως έχει και όποια και όποιος θέλει να λέγεται fan της σκηνής του τρόμου και ακόμα δεν έχει δει το PRINCE OF DARKNESS.

Ακόμα μια μεγάλη στιγμή από έναν μεγάλο καλλιτέχνη της σκηνής, σε έναν εξίσου μεγάλο κατάλογο μεγάλων στιγμών του! 

THE THING 1982

THE THING 1982

Η απειλή

 

Σκηνοθεσία: John Carpenter

Σενάριο:

Bill Lancaster, John W. Campbell Jr.

Είδος: Horror ΔΕ 80, MysterySci-Fi

Διάρκεια:1h 49m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

T.K. Carter: Nauls

David Clennon: Palmer

Keith David: Childs

Richard Dysart: Dr. Copper

Charles Hallahan: Vance Norris

Peter Maloney: George Bennings

Richard Masur: Clark

Donald Moffat: Garry

 

Ένας εξωγήινος οργανισμός που παίρνει τη μορφή των θυμάτων του εισβάλει σε μια ερευνητική βάση στην Ανταρκτική

Είναι κάποιες ταινίες που είναι τόσο κλασσικές και πέρα από κάθε κριτική και σχολιασμό που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο νόημα με το να τις ξανασχολιάσω και να τις προσθέσω στο site, μιας και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν και πολλοί ακόμα που δεν έχουν καταφέρει να τις δουν.

Το THE THING του John Carpenter είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική τέτοια περίπτωση. Τι να πεις και τι να γράψεις για μια ταινία που είναι από τις κλασσικότερες στο παγκόσμιο σινεμά Ε/Φ και τρόμου που δεν έχει γραφτεί ήδη τόσα χρόνια;

Η απάντηση σ’ αυτό το ρητορικό ερώτημα είναι απλή: Τίποτα! Όλα έχουν ειπωθεί και αναλυθεί πάμπολλες φορές. Άρα το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να συμπεριλάβει την ταινία για ιστορικούς λόγους στη ΒΔ του και να κρατήσει τα σχόλια σύντομα και περιεκτικά.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία της αποκαλούμενης από τον Carpenter «Τριλογίας της Αποκαλύψεως», με τις άλλες δύο το PRINCE OF DARKNESS και το ατμοσφαιρικό IN THE MOUTH OF MADNESS και επίσης είναι η πρώτη ταινία του που ο Carpenter δεν έγραψε ο ίδιος τη μουσική. Ο Ennio Morricone που ανέλαβε το project έκανε ένα απλούστατο αλλά απόλυτα επιτυχημένο ψυχοπλακωτικό soundtrack που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει από τον ίδιο τον Carpenter.

Μιλάμε για την ταινία τα ειδικά εφέ της οποίας έκανε ο τότε 22χρονος Rob Bottin, που ένα χρόνο πριν έφτασε το άφθαστο σ’ αυτόν τον τομέα με τα εντυπωσιακά εφέ μεταμορφώσεων στο THE HOWLING. Ο Bottin κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του με τα εφέ του THE THING, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια νέα σχολή ειδικών εφέ με έμφαση στο gore και στις ψυχεδελικές μεταμορφώσεις, μια σχολή που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα και που ουσιαστικά δημιούργησε καλλιτέχνες ειδικών μέικ απ εφέ όπως τον Screaming Mad George.

Μιλάμε για μια ταινία που καταφέρνει να επαναλάβει με απόλυτη επιτυχία το σκοτεινό κλίμα κλειστοφοβίας και αγωνίας του ALIEN και να το πάει ένα βήμα παραπάνω, προσθέτοντας στοιχεία παράνοιας και καχυποψίας των πρωταγωνιστών, κάνοντας την ταινία να παρακολουθείται από την άκρη του καθίσματος από την αρχή ως το τέλος. Επίσης είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις remake που ξεπερνάει το πρωτότυπο

Νιώθω λίγο αμήχανα γράφοντας όλα αυτά, οπότε το κόβω. Αρκεί να πω ότι δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν συνάνθρωποι μας φίλοι της Ε/Φ και του τρόμου που δεν έχουν δει το THE THING τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Αν όμως υπάρχουν, πρέπει να φροντίσουν γρήγορα να καλύψουν τα…κενά τους χτυπώντας μια από τις πολλές φανταστικές εκδόσεις DVD που κυκλοφορούν για να δουν με τα μάτια τους τι ακριβώς σημαίνει «ιστορία» για το σινεμά τρόμου και Ε/Φ.

Διαχρονικό, τρομακτικό, φανταστικό και μάλλον αξεπέραστο. Δε θέλω καν να σκέφτομαι ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε μοντέρνο remake που σίγουρα θα είναι κατώτερο και υπάρχει περίπτωση να διαστρεβλώσει την άποψη κυρίως των νεαρών φίλων της σκηνής που ίσως να μην έχουν δει αυτό το μεγάλο έπος ενός από τους αληθινούς Masters of Horror που βρίσκεται εν ζωή. 

POLTERGEIST 1982

 

POLTERGEIST 1982

Το Πνεύμα του Κακού

Σκηνοθεσία: Paul Schrader

Σενάριο: DeWitt Bodeen, Alan Ormsby, Paul Schrader

Είδος: Horror ΔΕ 80, Fantasy, Thriller

Διάρκεια:1h 58m

Γλώσσα :Αγγλικά

Παίζουν:

Craig T. Nelson: Steve Freeling

JoBeth Williams: Diane Freeling (as Jobeth Williams)

Beatrice Straig: Dr. Lesh

Dominique Dunne: Dana Freeling

Oliver Robins: Robbie Freeling

Heather O'Rourke: Carol Anne Freeling

Michael McManus: Ben Tuthill

 Για την εποχή της, αρκετά δυνατή ταινία. Ακόμα και σήμερα, κάποιες σκηνές σε κάνουν να ανατριχιάζεις! Ειδικά το γυναικείο μέντιουμ... είχε μια φωνή... Παναγιά μου!

"Αν μπορούσε να πει κανείς ότι το 1982 στιγματίστηκε από μια συγκεκριμένη ταινία, τότε αυτή θα ήταν ο E.T. O Εξωγήινος, που σχεδόν υπερκάλυψε το ρεκόρ εισιτηρίων του Πολέμου των Άστρων στις αμερικανικές αίθουσες.

Όμως ο Steven Spielberg θα είχε άλλο ένα μικρό δημιούργημα να υποδείξει για εκείνη τη χρονιά, ένα τρομακτικό φαντασματάκι που μπορεί να δεχόταν τις οδηγίες του Tobe Hooper, σκηνοθέτη του ιστορικού Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι, όμως φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά ότι μοιραζόταν τον ίδιο πατέρα με τον φιλικό εξωγήινο.

Το Poltergeist, είναι η ιστορία των Freelings, μιας οικογένειας που ανακαλύπτει ότι συγκατοικεί με μια ομάδα χαμένων ψυχών, υποτακτικών σε ένα δυνατό και κακιασμένο πνεύμα.

Οι «Άλλοι» υποδηλώνουν την παρουσία τους με τα γνωστά κόλπα, αρχικά σπάζοντας μερικά ποτήρια, ή μετακινώντας μερικά έπιπλα από δω κι από κει, κόλπα που έχουν και την πλάκα τους και δεν χρειάζεται να τσακωθούν για το ποιος θα φέρει τη μεσημεριανή πίτσα απ’ την κουζίνα ας πούμε.

Όμως τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Steven και την Diane Freeling (Craig T. Nelson και JoBeth Williams), όταν τα πνεύματα αρχίζουν να καταλαμβάνουν δέντρα και παιχνίδια, κατατρομάζοντας το γιο τους Robbie (Oliver Robins) και στο κάτω-κάτω, θέτοντας εν αμφιβόλω τη σωματική του ακεραιότητα!

Δεν είναι και λίγο να προσπαθεί να σε καταπιεί κοτζαμάν πλατάνι δεκαετιών. Το ποτήρι ξεχειλίζει, όταν τα πνεύματα αποφασίζουν να απαγάγουν την κορούλα τους Carol Anne (Heather OΚΌRourke), και να τη μεταφέρουν στη διάστασή τους βιαίως όταν την άλλη μέρα έχει σχολείο...

Οι απηυδισμένο πλέον γονείς, βασιζόμενοι στο χίπικο παρελθόν τους, αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο αναζητώντας βοήθεια στο παραψυχολογικό τμήμα του τοπικού πανεπιστημίου (κάθε σχολή πρέπει να έχει από ένα), και σύντομα στο σπίτι καταφθάνουν τρεις πλήρως εξοπλισμένοι ghost busters, ουδεμίαν ιδέα έχοντες ωστόσο για το τι πρόκειται να αντικρίσουν.

Σοκαρισμένοι μέχρι τα μπούνια από τους υπερδραστήριους ενοίκους της «άλλης πλευράς» του σπιτιού, συγκεντρώνουν αρκετό υλικό έρευνας για την επόμενη δεκαετία, και αποφασίζουν ότι απαιτείται η παρουσία έμπειρου εξορκιστή, και μπαίνει στην ιστορία μας η μικροσκοπική και τόσο χαρισματική Tangina (Zelda Rubenstein), ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μέντιουμ της φιλμικής ιστορίας, που δηλώνει άμεσα ότι το σπίτι τελεί υπό την κυριαρχία ενός πολύ δυνατού δαίμονα με το προσωνύμια «Το Κτήνος» (The Beast).

Έτσι, είναι στο χέρι των γονιών της, να σώσουν τη μικρή Carol Anne από τον παντοδύναμο καλικάντζαρο, με την καθοδήγηση της Tangina φυσικά.

Οι ξεκαρδιστικές αναφορές της ταινίας στο Star Wars, με μια εικόνα του Darth Vader να είναι παρούσα κάθε φορά που η «σκοτεινή πλευρά» πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της, είναι ένα από τα μπαχάρια που νοστιμίζουν το εκπληκτικά καλογραμμένο σενάριο αυτού του haunted house with a twist, που έγραψε ιστορία.

Ακόμη και σήμερα, είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες φαντασμάτων, που δε δειλιάζει να δαγκώσει τη -στατιστικά επικρατούσα στην Αμερική- μεσοαστική κοινωνία, με το αποκορύφωμα του δεικτικού σαρκασμού να αποκρυσταλλώνεται στη σκηνή του πρωταγωνιστικού διδύμου των γονιών να χαλαρώνουν με ένα τσιγαριλίκι αφού βάλουν τα παιδιά για ύπνο.

Τα όνειρα της μέση οικογένειας για ένα ωραίο σπίτι με μεγάλο κήπο και πισίνα, στο μέσο της ειδυλλιακής υπαίθρου, γίνεται σμπαράλια κάτω από το βλέμμα του συμπαραγωγού και συν-σεναριογράφου Spielberg, που εμφανώς είχε πολλά περισσότερα να κάνει με τη σκηνοθεσία της ταινίας απ΄ ό,τι ο Hooper, με το ένα πλάνο πίσω από το άλλο να φέρουν τη δική του υπογραφή.

Και το λέω αυτό, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το βλέμμα του Hooper, στα χέρια του οποίου το οπτικό σοκ θα ήταν αμείλικτο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα αδιάφορο για την εικαστική του αρτιότητα...

Αλλά πάλι, σε μια τέτοια περίπτωση το όνομα του Spielberg στους παραγωγούς μάλλον δε θα αρκούσε για να πάρει η ταινία το τελικό rating του ParentΚΌs Guiding, με το οποίο αντικαταστάθηκε το αρχικό Restricted, δύο χρόνια πριν τη μαγική ανακάλυψη του PG13!

Το σεξουαλικό θέμα μπορεί να μην υφίσταται και οι βρισιές να διατηρούνται στο επίπεδο του «σκατά», αλλά η ονειρική σκηνή «απολέπισης», η προαναφερθείσα αντικαπνιστική πολιτική των γονιών και το ξεσάλλωμα των αποσυντιθέμενων πτωμάτων λίγο πριν το τέλος, θα αρκούσαν για να δώσουν το απαγορευτικό σηματάκι σε αυτήν την αγαπημένη παραγωγή των 80s.

Το Poltergeist άνοιξε με μια βδομάδα διαφορά από τον καλοκάγαθο Εξωγήινο ξάδερφό του και φυσικά δεν χρειάστηκε να ακολουθήσει την ξέφρενη πορεία του στο Box Office, για να καταφέρει όμως γεννήσει δύο sequel που κέρδισαν το μένος κριτικών και κοινού- και έναν τρομακτικό θρύλο!

H λεγόμενη κατάρα του Poltergeist αιωρείται ακόμη πάνω τον πρόωρο χαμό της εξαιρετικά ταλαντούχας Heather OΚΌRourke (οι συνεργάτες της μιλούσαν συνέχεια για την ικανότητά της να αποστηθίζει 60 σελίδες σεναρίου την ώρα!) και υποδαυλίζεται από τη δολοφονία δια στραγγαλισμού της Dana Freeling, (στην ταινία υποδυόταν τη μεγαλύτερη αδερφή της), το παρ` ολίγον ατύχημα στη σκηνή που ο Oliver Robins μοιράζεται με τον δαιμονισμένο λούτρινο κλόουν, και τους θανάτους άλλων μελών των δύο ταινιών που ακολούθησαν..."